Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

" Πάσα σάρξ χόρτος "

Εκκλησία του Χριστού! Αγία νύμφη του Κυρίου! Εσύ μέρα και νύχτα κλείνεις στοργικά στούς κόλπους σου όλα τα παιδιά σου, από τον ιεράρχη μέχρι τόν μοναχό και τον απλό πιστό, από τον άρχοντα μέχρι τον στρατιώτη και τον απλό πολίτη. Εσύ για όλους φροντίζεις και πάσχεις και για όλα τα αγαθά πρεσβεύεις:
"Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου...
Υπέρ ευκρασίας αέρων, ευφορίας των καρπών της γής...
Υπέρ πλεόντων, οδοιπορούντων, νοσούντων καμνόντων, αιχμαλώτων...
Υπέρ του ρυσθήναι ημάς από πάσης θλίψεως, οργής, κινδύνου και ανάγκης..."
Αλλά πόσο ένθερμα προσεύχεσαι και για την ανάπαυσι των κεκοιμημένων χριστιανών, με πόση ελπίδα και θάρρος και εμπιστοσύνη είναι διαποτισμένες οι προσευχές σου γι' αυτούς:
"Μνήσθητι, Κύριε, των επ' ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου κεκοιμημένων πατέρων και αδελφών ημών και πάντων των εν ευσεβεία και πίστει τελειωθέντων...Και κατασκήνωσον αυτούς...όπου η επισκοπή του προσώπου σου ευφραίνει πάντας τους απ' αιώνος αγίους σου..."
'Ολες αυτές οι προσευχές μαστιγώνουν αλύπητα τους αοράτους εχθρούς μας, που προσπαθούν να φράξουν το στόμα του ιερέως, του πρεσβευτού μας μπροστά στον Θεό, να τον σκοτίσουν, να τον παραλύσουν, να τον ποδοπατήσουν και να τον συνθλίψουν ακόμη. Αλλά συ
  " Κύριε, τα χείλη ημών ανοίξεις και το στόμα ημών αναγγελεί την αίνεσίν σου ".
Κάνε, Κύριε, να κηρύσσεται πάντοτε μεγαλόφωνα ο λόγος της αληθείας, της πίστεως, της ελπίδος και της αγάπης.
Αξίωσέ μας να κρατούμε πάντοτε και ενώπιον πάντων, σταθερά και τίμια, τα σύμβολα της πίστεως, χωρίς να προσβλέπουμε σε πρόσωπα ή εγκόσμιες τιμές. Διότι " πάσα σάρξ χόρτος και πάσα δόξα ανθρώπου ως άνθος χόρτου " (Ησ. 40, 6).

" Ο Ουρανός στη Γή "
του αγίου Πατρός ημών Ιωάννη της Κρονστάνδης



Υάκινθος
 
 
 
 
 
 
" Γεύσασθε "
υπό  Ιωάννου Κλαδά
 ήχος πρώτος    
Δανιήλ  Κ. 

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

«Ελέησέ με, ευδιάλλακτε»


 "Στο χωρίο· «Εκείνοι ήταν οι ευγενείς από τις ανατολές του ηλίου» (3ο μέρος)"

 
πηγή : Ομολογία Πίστεως
 

57. Ποιος είμαι, άκτιστε Κύριε, εγώ η στάχτη και το χώμα, και πόσες είναι οι μέρες μου εμένα που περνώ σαν ίσκιος (Ψαλμ. 143, 4) και σαν σύντομο όνειρο, Άναρχε, μπροστά σ' Εσένα που στα μάτια Σου τα χίλια χρόνια είναι σαν τη χθεσινή ημέρα που πέρασε, ή και όση η διάρκεια μιας φρουράς τη νύχτα (Ψαλμ. 89, 4); Και τί γνωρίζω εγώ μπροστά σ' Εσένα που έκανες τους ουρανούς με γνώση (Ψαλμ. 135, 5) και τη γη και το σύμπαν με σοφία, και μάλιστα όλα μαζί και αυτοστιγμεί; Ποιος είμαι λοιπόν για να σταθώ καν μπροστά Σου, πανεύσπλαχνε, και να με κρίνεις; Μη, παρακαλώ, μη, σε ικετεύω Δέσποτα· από τα βρέφη οι γονείς δε ζητούν λόγο για ό,τι κάνουν, ούτε καν ζητούν κάποιο έργο, αλλά με καλή καρδιά, με στοργή και ενδιαφέρον τα φροντίζουν με μαλακό τρόπο σε όσα χρειάζονται και τα τρέφουν όσο μπορούν και τα περιθάλπουν. Γι' αυτό, Άγιε, ο πραγματικά αιώνιος προσφιλέστατος Πατέρας μας, ως Δημιουργός όλων των δικών μας κόσμων από το μηδέν, μη θυμώνεις για τις αμαρτίες και τις ανομίες μου, παρακαλώ, μήτε να ζητάς από εμένα έργα, Φιλάνθρωπε, ανάλογα της χάρης Σου, μη, Αγαθέ, μη.



Αλλά όπως αρμόζει σε νήπια, έτσι και πολύ περισσότερο και χωρίς τέλος Σύ συγχώρησε τα παραπτώματά μου και αύξανε την άχραντη δωρεά Σου σ' εμένα, επειδή ως ασθενής στη φρόνηση έχω πολύ μεγάλη ανάγκη από βοήθεια. Ναι, Συ που με δημιούργησες και με έπλασες και με αναγέννησες, υπερύμνητε, με σκοπό πάντως υπεράγαθο: αφού δηλαδή με ευεργετήσεις υπερβολικά και με καταστολίσεις με θεουργικά κάλλη σαν γνήσια εικόνα Σου, να με δοξάσεις ανάλογα με την αιώνια και υπέρτατη δόξα· άλλωστε, ήρθες όχι για να κρίνεις, αλλά για να σώσεις τον κόσμο(Ιω. 3, 17). Αμήν.



58. Όπως βλέπεις κι Εσύ, Κύριε, που γνωρίζεις τα μυστικά της καρδιάς, κατακρίνω ο ίδιος τον εαυτό μου. Δε χρειάζομαι, υπέρσοφε, κανένα άλλο δικαστή. Μόνο για όποια υπάρχει αμφιβολία, υπεράγαθε, γίνεται κρίση από δικαστήριο. Όταν όμως ο κρινόμενος καταδίκασε από πριν μόνος του τον εαυτό του και βλέπει και ομολογεί αληθινά τον εαυτό του όχι μονάχα πως είναι απλώς αμαρτωλός, αλλά ότι αμαρτάνει κάθε ημέρα και ώρα, λυπήσου τον, φιλάνθρωπε Κύριε, και μη τον δικάσεις. Ζητώ έλεος και επαιτώ χάρη, ώ άφθονη Πηγή του ελέους και των ευεργεσιών.



Εσένα παρακαλώ, που ευδόκησες να γίνεις άνθρωπος για μένα και που από άφθονη αγαθότητα δε μας τιμωρείς ανάλογα με τις ανομίες μας και από υπερβολική αγάπη δε μας ανταποδίδεις σύμφωνα με τις αμαρτίες μας (Ψαλμ. 102, 10)· αλλά μάλλον σε νικά η έμφυτη αγάπη Σου και απομακρύνεις από μας τις αμαρτίες μας όσο απέχει η ανατολή από τη δύση (Ψαλμ. 102, 12).



Σε ικετεύω λοιπόν, ανεξίκακε Κύριε Ιησού Χριστέ, εύσπλαχνε Δέσποτα, και σε παρακαλώ, αν και ανάξια, να παραβλέψεις κάθε μου ανομία και κάθε μου αμαρτία και να χαρίσεις στην καρδιά μου τέλεια τη σφραγίδα του παναγίου Σου Πνεύματος, την πραγματικά αγία δωρεά, με τη δύναμη και τη σοφία Σου, για να πράττω έτσι με σοφία και φρόνηση πνευματική, με τη δύναμη της χάρης Σου, όσο είναι δυνατό, τα ευάρεστα ενώπιόν Σου, ώστε να τρέξουν πάλι στ' αλήθεια οι πνευματικοί ποταμοί της άχραντης σοφίας Σου από την καρδιά μου με γνώση της αλήθειας και με το κατάλληλο φως κι έτσι να βρεθώ μ' Εσένα, κοινωνός των μυστηρίων Σου, στους αιώνες των αιώνων, δηλαδή φωτισμένος από το υπερένδοξο φως Σου από τώρα, με το ανείκαστο έλεος και την ανέκφραστη χάρη Σου. Αμήν.



59. Κανένας δεν καταλαβαίνει με απόλυτη σαφήνεια την επιβουλή —είτε πρέπει να την πούμε προσβολή— που είναι στην κυριολεξία διαβολική, όπως εκείνος που ξέφυγε τους δαίμονες κι έμεινε ελεύθερος για ένα χρονικό διάστημα από διαβολικές προσβολές. Και κανείς δεν τους αποφεύγει και δεν απαλλάσσεται από αυτούς, όπως είπα, παρά μόνο εκείνος που θ' αποκτήσει τη βοήθεια θείας πνοής ενυπόστατη και αέναη μέσα στην καρδιά του. Αυτή τη γεννά η πίστη ενωμένη με ταπείνωση και ενεργή αγάπη Θεού και ανθρώπων και ο ησυχαστικός τρόπος ζωής με αγρυπνία και ανάγνωση, πότε πρακτική και πότε θεωρητική, κι έπειτα θεολογική, ύστερα από προσευχή. Αγάπη ενεργής λέγεται φυσικά η εκπλήρωση των ιερών εντολών του Θεού κατά το δυνατό.



Από αυτά λοιπόν προέρχεται όχι μόνο γνώση του Θεού καθαρότερη και λαμπρότερη, αλλά και ακριβής γνώση και ορθότερη διάκριση των δολίων δαιμονικών επινοήσεων και εφόδων κατά της ψυχής. Και τότε οι αγώνες γίνονται μεγαλύτεροι και ανάλογη η άθληση κατά των δαιμόνων που φθονούν υπερβολικά και ορμούν αδιάκοπα με μανία για κάθε είδος κακοποίηση της θεοφόρου ψυχής με μεγάλη κακεντρέχεια. Και αν ο αληθινός Σωτήρας δεν προστάτευε φιλάνθρωπα το λαό Του και δεν προμαχούσε για τους πιστούς Του ο Χριστός, δε θα σωζόταν πραγματικά κανένας άνθρωπος, έστω και άγιος.



60. Γνωρίζω πολύ καλά και μάλιστα σου εξομολογούμαι, Κύριε· και από τα άλογα ζώα χειρότερος γίνομαι από απροσεξία, αγνωμοσύνη και άλογες πράξεις, εγώ ο λογικός άνθρωπος, εφόσον εκείνα συμμορφώνονται με τη φύση τους και ζουν σύμφωνα με αυτή, ενώ εγώ ούτε μία στιγμή δε γνώρισα ποιά είναι η καθαρή και αρμόζουσα στη φύση μου ενέργεια, εξαιτίας του μολυσμού από τα ακάθαρτα πάθη και της εμπαθούς προσκολλήσεως στα πρόσκαιρα και της ακόλουθης συγχύσεως.



Γι' αυτό κάνω σαν ανόητος κι ούτε γνωρίζω όπως πρέπει ποιά είναι αληθινά η φύση μου. Και ξεπέρασα και το δαιμονικό συρφετό και είμαι πραγματικά χειρότερος και από τους ίδιους τους δαίμονες κατά την προαίρεση. Γιατί αν κι εγώ όπως εκείνοι ήμουν απρόσβλητος από ασθένειες και αθάνατος και χωρίς καμιά ανάγκη για τη ζωή, τότε χωρίς αμφιβολία θα ήμουν κι εγώ ο δυστυχισμένος μέγας στην κακία και ακράτητος στις άτοπες ορμές. Αφού τώρα, που όχι μόνο αθάνατος δεν είμαι, αλλά και με βρίσκουν ασθένειες συχνές και μακρές, παρανομώ και χαίρομαι στις αμαρτίες κι είμαι έτοιμος γι' αυτές.



Και το χειρότερο, δεν κλίνω προς ένα κακό μόνο, ώστε να αποφεύγω τα άλλα, όπως καθένας από τους δαίμονες, που ένας είναι της φιλαργυρίας, άλλος της κενοδοξίας, άλλος της φιληδονίας και άλλος είναι εργάτης άλλου πάθους ή μάλλον φίλος και συνεργός σ' αυτό το πάθος μ' εκείνους που πείθονται σ' αυτόν· αλλά εγώ μόνος μου είμαι όλων των παθών εραστής και εκτελεστής. Και μάλιστα είμαι τόσο πολύ κυριευμένος από τα πάθη, ώστε και χωρίς παρακίνηση ή εξωτερική προσβολή των δαιμόνων πηγαίνω προς αυτά, ή μάλλον πέφτω αξιολύπητα σ' αυτά με τη θέλησή μου.



Γι' αυτό και όσα κακά δεν έκανα, όχι πως δεν τα έκανα γιατί τ' απέφυγα θεληματικά ή γιατί ελεύθερα δεν τα θέλησα, αλλά γιατί δεν μπόρεσα. Πόσο λοιπόν εγώ κρίνομαι δίκαια χειρότερος από τους δαίμονες! Αυτοί είναι αθάνατοι και δεν αρρωσταίνουν και δεν έχουν ανάγκες της ζωής, κι όμως κλίνει προς ένα μόνο είδος αμαρτίας ο καθένας. Ενώ εγώ, που οι μέρες μου δεν είναι μόνο λίγες, αλλά όπως ανέφερα είναι γεμάτες από νόσο και ασθένεια και ταλαιπωρία, και όμως τρέχω με προθυμία σε κάθε αμαρτία, πρόθυμος, αλοίμονο, να την εκτελέσω. Είμαι λοιπόν πραγματικά πολύ χειρότερος και από τους δαίμονες.



Αλλά Κύριε, Κύριε, Σύ που το έλεός Σου είναι ανυπέρβλητο κι έχεις στη φύση Σου το να σώζεις, αφού και σ' αυτούς τους δαίμονες έχεις παραχωρήσει μετάνοια, αν θέλουν, χωρίς μνησικακία· ενίσχυσέ με με σοφία και κάθε απαραίτητο για να μετανοήσω όπως πρέπει για τις αμαρτίες μου και να εξιλεώσω το πανάγιο πρόσωπό Σου, Σύ η έξοχη και μακάρια ζωή και η διαρκής υπερκόσμια απόλαυση των Δικαίων και η Αυτοαγάπη που ξεχνάς τις κακίες μας και η άφατη φιλανθρωπία και ευσπλαχνία, Δέσποτα. Δείξε το μέγα και θαυμαστό έλεός Σου στην ψυχή μου που σου φωνάζει «Ελέησέ με, ευδιάλλακτε», για να αποδειχθεί έτσι καθαρά και να το μάθομε, ότι και στους δαίμονες, αν στην κατάσταση που βρίσκονται επέστρεφαν σ' Εσένα κι έλεγαν το «ελέησέ με» προς την απέραντη αγαθότητά Σου, δε θα τους άφηνες έξω από το έλεός Σου, ούτε θα τους αποστρεφόσουν, Σύ που είσαι η πηγή των δωρεών.



Αν λοιπόν ελεήσεις εμένα που είμαι πιο κακός από κείνους και χειρότερος από τα άλογα ζώα, τότε πράγματι δεν υπάρχει κανείς αμαρτωλός, ούτε άνθρωπος ούτε δαίμονας, ο οποίος πέφτοντας μπροστά Σου θα φωνάξει «ελέησέ με» και δε θα βρει αμέσως την άπειρη αγαθότητά Σου και το πλουσιότατο κι εξαιρετικά θαυμαστό και πάνω από κάθε προσδοκία έλεός Σου. Ελέησέ με, Ιησού, Εσύ που είσαι και φυσικός Πατέρας μας και πηγή του ελέους.



61. Πολλά μού έρχονται, Κύριε, στο νου, αλλά δεν υπάρχει κανένα που να το κατανοώ με σιγουριά ως το τέλος, και γενικά ανάμεσα σε όλα δεν υπάρχει ούτε ένα που να μη με προδίδει κάπου η γνώση του. Γι' αυτό ακριβώς, όπως είναι φυσικό, έχω αποδειχθεί πασίδηλα φτωχός στη γενική και πλήρη γνώση. Τον ουρανό τούτον εδώ και τη γη βέβαια τα βλέπω, τί είναι όμως αυτά και που εδράζονται και πώς κρατούν τη συνοχή τους και τα άλλα τα πάμπολλα γύρω από αυτά και τη φύση τους, τ' αγνοώ ολοφάνερα. Τον αέρα, το νερό και τη φωτιά μπορώ πολύ εύκολα να τα δείξω σ' όποιους θέλουν ποια όμως είναι η φύση του καθενός, αν ερωτήσει κανείς, και πώς το ένα κυλάει προς τα κάτω και το άλλο πηγαίνει προς τα επάνω, ενώ ο αέρας προς κάθε κατεύθυνση, γι' αυτά ούτε το στόμα δεν μπορώ ν' ανοίξω για να ψελλίσω κάτι. Αλλά τα παραλείπω αυτά, καταλαβαίνοντας ότι δεν έχω τι να πω. Και μία τρίχα, το ευτελέστατο αυτό πράγμα, ελάχιστα πέφτει στην αντίληψή μας από πού προέρχεται και πώς, και ποιά σειρά χρονική ακολουθούν και ποιά τάξη. Και τί αξίζει να γνωρίζεις πώς είναι οι τρίχες;



Γι' αυτό σε παρακαλώ, Δέσποτα, ελευθέρωσέ με από το φρόνημα της οιήσεως, που γίνεται αιτία να κρίνω και να κατακρίνω τον πλησίον και κάθε άλλον. Έπειτα, πάρε με κάτω από τη σκέπη του κραταιού βραχίονά Σου, γιατί είμαι απλοϊκός και πολύ βραδύς στην αντίληψη. Ποιός άραγε γνωρίζει την έκταση του ουρανού και τον τόσο όγκο και το τόσο βάρος της γης και τον ταχύτατο και ακούραστο δρόμο του ηλίου που γίνεται με θαυμαστή τέχνη και ακρίβεια; Ποιός θα κατανοήσει τη δύναμη που διευθύνει με τόση σοφία όλα αυτά; Πώς να τα μάθει αυτά ο άνθρωπος που δεν έχει ούτε για το κουνούπι μια σχετική γνώση; Και από που να τα μάθει; Εγώ είμαι πολύ ανόητος και ανίσχυρος να εννοήσω τη δύναμη της σοφίας Σου. Και θαρρώντας μόνο στη χάρη Σου πρέπει να μιλώ είτε για τη θέωση, είτε για την υπερφυσική ένωση με το Θεό, που εκτελεί ο ίδιος ο Θεός και η υπερέχουσα νόησή Του.

Πηγή: Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών,
μεταφρ. Αντώνιος Γαλίτης,
εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, 1986, ε΄τόμος, σελ. 186-189


"Αυτός σήμερα, εγώ αύριο"



Μην κατακρίνουμε τον αμαρτωλό γιατί αυτός σήμερα εγώ αύριο...
Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος ζητά, όχι μόνο να μην κατακρίνουμε τους άλλους αλλά και να σκεπάζουμε τα αμαρτήματα αυτών.
Γίνε κοινωνός στα παθήματα όλων, αλλά στάσου με το σώμα σου μακριά από όλους. Κανένα να μη ελέγχεις και κανένα να μη κατηγορείς για τη συμπεριφορά του, ούτε και τον πιο κακό. Άπλωσε τον χιτώνα σου πάνω σ' αυτόν που έφταιξε, και σκέπασε τον. Κι αν δεν μπορείς να φορτωθείς επάνω σου το φταίξιμό του και να δεχτείς για λόγου του την τιμωρία και την ντροπή, τουλάχιστον δείξε υπομονή και μη τον περιφρονήσεις.
Σκέπασε αυτόν που φταίει, όταν βέβαια δεν πρόκειται να σε ζημιώσει.
Με τον τρόπο αυτό του δίνεις θάρρος, αλλά και συ κρατάς το έλεος του Θεού.
Πολλές φορές βλέπουμε ένα αμάρτημα και εύκολα το κατακρίνουμε αλλά η θέση διαφόρων ασκητών είναι διαφορετική και φερόντουσαν με αγάπη.
Κάποιοι από τους πατέρες ρώτησαν τον αββά Ποιμένα: αν δούμε ένα αδελφό να αμαρτάνει, θέλεις να του κάνουμε παρατηρήσεις; και ο γέροντας απάντησε:
-Εγώ μέχρι τώρα, αν κάποιος λόγος με αναγκάζει να περάσω από κείνο το μέρος και δω τον αδελφό να αμαρτάνει, τον προσπερνώ και δεν τον ελέγχω».
Το γεροντικό αναφέρει ότι:
Ένας από τους πατέρες, βλέποντας κάποιον να αμαρτάνει, έκλαψε πικρά και είπε:
"Αυτός σήμερα, εγώ αύριο".

 
και  εν αιθρία
 
 
 

Τὸ παιδὶ τοῦ διαζυγίου

 
Λαζαράτου Ἑλένη

(Ἐπίκ. Καθηγήτρια Παιδο-ψυχιατρικῆς. Ἰατρικὴ Σχολὴ Παν/μίου Ἀθηνῶν)


 



Ὁρισμένες φορὲς οἱ γονεῖς, μετὰ ἀπὸ μία ἐπώδυνη πορεία, φθάνουν στὴν ἀπόφαση τοῦ διαζυγίου. Οἱ συνθῆκες δὲν εἶναι εὔκολες γιὰ κανένα καὶ κανεὶς δὲν βγαίνει ἱκανοποιημένος ἀπὸ ἕνα διαζύγιο.

Ὅταν οἱ γονεῖς φθάνουν σ' αὐτὴ τὴν ἀπόφαση πρέπει νὰ σκεφτοῦν τὸν ἀντίκτυπο ποὺ θὰ ἔχει στὰ παιδιὰ καὶ πῶς προτίθενται νὰ τὸν ἀντιμετωπίσουν. Τὸ διαζύγιο εἶναι ἀπὸ τὶς χειρότερες ἐμπειρίες στὴ ζωὴ ἑνὸς παιδιοῦ καὶ τὸ ἂν θὰ προκαλέσει ψυχολογικὰ προβλήματα ἤ ὄχι ἐξαρτᾶται ἀφ` ἑνὸς μὲν ἀπὸ τὴν προσωπικότητα τοῦ παιδιοῦ καὶ ἀφ` ἑτέρου ἀπὸ τὸ χειρισμὸ τῶν γονέων. Οἱ γονεῖς ἔχουν τὴν ὑποχρέωση νὰ προστατεύσουν τὸ παιδὶ καὶ νὰ τὸ ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὶς συγκρούσεις καὶ τὶς βίαιες καταστάσεις ποὺ πιθανὸν ὑπάρχουν στὴν οἰκογένεια.

Ἡ τραυματικὴ ἐμπειρία τοῦ διαζυγίου ἔχει ἄμεσα καὶ ἔμμεσα ἀποτελέσματα. Τὰ ψυχολογικὰ προβλήματα ἐκδηλώνονται κυρίως ὅταν τὸ παιδὶ βρίσκεται στὸ μέσον τῆς σύγκρουσης, ὅταν εἶναι μάρτυρας σὲ σκηνὲς ἐχθρότητας μεταξὺ δύο ἀνθρώπων ποὺ ἀγαπάει καὶ πρέπει νὰ ἀποφασίσει ποιὸς ἀπὸ τοὺς δύο ἔχει δίκιο. Ἡ ψυχικὴ ἔνταση τοῦ παιδιοῦ εἶναι πολὺ μεγάλη ὅταν ἀποτελεῖ μέρος τῆς διαμάχης τῶν δύο ἐμπόλεμων γονέων καὶ σημεῖο ἀναφορᾶς γιὰ τὶς κατηγορίες, ποὺ οἱ γονεῖς ἐκτοξεύουν ὁ ἕνας ἐναντίον τοῦ ἄλλου γιὰ ἀδιαφορία, ἐγκατάλειψη, ἀνεπάρκεια ἢ μεροληπτικὴ στάση. Συχνὰ ἐπίσης τὸ παιδὶ χρησιμοποιεῖται γιὰ τὴ ρύθμιση οἰκονομικῶν διαφορῶν μεταξὺ τῶν δύο γονέων.

Μελέτες δείχνουν ὅτι τὰ παιδιὰ ἐλπίζουν στὴν ἐπανασύνδεση τῆς οἰκογένειας ἀκόμη καὶ μετὰ ἀπὸ 10 - 15 χρόνια. Στὴν ἐνήλικη ζωὴ τους ἔχουν μειωμένη ἱκανότητα νὰ διαμορφώσουν σταθερὲς σχέσεις μὲ πρόσωπα τοῦ ἄλλου φύλου. Τὸ παιδὶ τοῦ διαζυγίου ἔχει πολλὲς πιθανότητες νὰ γίνει ἕνας ὀξύθυμος, ἀνασφαλὴς καὶ ἐπιθετικὸς ἐνήλικος.

Μιὰ ἀπὸ τὶς σημαντικότερες παραμέτρους, ποὺ καθορίζει τὶς ἐπιπτώσεις τῆς διάλυσης τῆς οἰκογένειας στὰ παιδιά, εἶναι ἡ στάση τῶν γονέων πρὶν καὶ μετὰ τὸ διαζύγιο. Τὸ πρῶτο ἐρώτημα ποὺ συνήθως τίθεται ἀφορᾶ στὴν ἀνακοίνωση τοῦ διαζυγίου. Οἱ ἐξηγήσεις ποὺ θὰ δοθοῦν στὸ παιδὶ θὰ πρέπει νὰ εἶναι ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ κοντὰ στὴν ἀλήθεια. Τὰ παιδιὰ μικρῆς ἡλικίας ἔχουν τὴν τάση νὰ ἑρμηνεύουν τὰ πάντα μὲ ἐπίκεντρο τὸν ἑαυτό τους. Ἔτσι συχνὰ βιώνουν τὸ διαζύγιο ὡς ἐγκατάλειψη, ἀπόρριψη ἢ ἐνοχοποιοῦνται ὅτι εἶναι κακὰ παιδιὰ καὶ ὁ γονιὸς ποὺ ἔφυγε δὲν τὰ ἀγαπᾶ. Τὰ μεγαλύτερα παιδιὰ μποροῦν νὰ καταλάβουν τὶς δυσμενεῖς συνέπειες ποὺ ἔχει γιὰ τοὺς ἐνήλικες ἕνας ἀποτυχημένος γάμος καὶ νὰ ἀντιληφθοῦν τοὺς πραγματικοὺς λόγους τοῦ διαζυγίου. Σημαντικὸ εἶναι ἡ ἐπαφὴ μὲ τὸν γονιὸ ποὺ φεύγει νὰ συνεχίσει νὰ εἶναι συχνὴ καὶ καθορισμένη. Τὸ παιδὶ ποὺ περιμένει τὸ γονέα, ὁ ὁποῖος δὲν ἔρχεται, βλέπει τοὺς φόβους ἐγκατάλειψης νὰ ἐπιβεβαιώνονται καὶ βυθίζεται σὲ πραγματικὴ ἀπελπισία

Ἡ μόνιμη κατοικία τοῦ παιδιοῦ θὰ πρέπει νὰ εἶναι στὸ σπίτι τοῦ ἑνὸς γονιοῦ. Τὸ νὰ μοιράζει ἐξίσου τὸ χρόνο του σὲ δύο σπίτια τὸ ἀποστερεῖ ἀπὸ κάθε ἔννοια μόνιμου δικοῦ του χώρου καὶ τὸ κρατάει σὲ διαρκῆ σύγχυση. Ἂν ὑπάρχουν ἀδέλφια δὲν θὰ πρέπει νὰ χωρίζονται τὶς μέρες τῶν ἐπισκέψεων. Τὴ στιγμὴ τοῦ διαζυγίου τὰ ἄλλα μέλη τῆς οἰκογένειας γίνονται ἀκόμη πιὸ σημαντικά. Οἱ σχέσεις τῶν ἀδελφῶν ἰσχυροποιοῦνται καὶ τὰ ἀδέλφια προστατεύονται μεταξύ τους ἀπὸ τυχὸν αὐθαιρεσίες τῶν γονέων καὶ ἀπὸ τὸ ἄγχος τοῦ ἀποχωρισμοῦ.

Τὰ ζητήματα πειθαρχίας εἶναι ἕνα ἄλλο θέμα ποὺ δὲν πρέπει νὰ παραβλεφθεῖ γιὰ τὰ παιδιὰ τοῦ διαζυγίου. Ὁ γονιός, μὲ τὸν ὁποῖο μένουν μαζί, ἔχει συνήθως τὴν τάση ὑπερπροστασίας καὶ χαλάρωσης τῶν κανόνων πειθαρχίας γιὰ νὰ ἁπαλύνει τὸν πόνο καὶ τὸ στρὲς τοῦ παιδιοῦ. Τὰ περισσότερα παιδιὰ ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ σταθερὰ ὅρια καὶ κανόνες πειθαρχίας. Σὲ μιὰ φάση τῆς ζωῆς τους, ποὺ νοιώθουν ὅτι τὰ πάντα ἀλλάζουν γύρω τους, ἡ πειθαρχία ἀποτελεῖ ἀσφαλῆ βάση γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ κυριαρχήσουν στὸ ἄγχος τους καὶ νὰ συνεχίσουν νὰ τὰ καταφέρνουν στὶς σχολικές τους ἐπιδόσεις καὶ τὴν κοινωνική τους ζωή.

Σημαντικὸς παράγων γιὰ τὴν ψυχικὴ ἰσορροπία τοῦ παιδιοῦ καὶ τὴ φυσιολογική του ἐξέλιξη εἶναι ἡ αἴσθηση συνέχειας. Οἱ δύο γονεῖς, παρ` ὅλο ποὺ δὲν συνεχίζουν τὴ ζωή τους ὡς ζευγάρι, θὰ πρέπει νὰ συνυπάρχουν καὶ νὰ παίρνουν κοινὲς ἀποφάσεις γιὰ θέματα ποὺ ἀφοροῦν στὸ παιδί.


πηγή: Αγία Ζώνη

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

Ἡ ἐλεύθερη καὶ ἡ φιλελεύθερη

 

Βαρνάβας Λαμπρόπουλος 
(Ἀρχιμανδρίτης)

Πρὶν τέσσερα χρόνια πέθανε μία διάσημη Ἀμερικανίδα συγγραφέας, ἡ Σούζαν Σόνταγκ. Ἔκανε λαμπρὲς σπουδὲς στὰ καλύτερα πανεπιστήμια τῆς Ἀμερικῆς. Κέρδισε πολλὰ λογοτεχνικὰ βραβεῖα. Ὅμως, δίκαια τὴν χαρακτήρισαν «Σκοτεινὴ Κυρία τῶν Ἀμερικανικῶν Γραμμάτων» γιὰ τὶς σκοτεινὲς ἀπόψεις της καὶ γιὰ τὴν ἀπαισιοδοξία της. Λίγο πρὶν νὰ πεθάνει στὰ 71 της ἀπὸ καρκίνο, εἶπε: «Ὁ μόνος λόγος ποὺ θάθελα νὰ ζήσω λίγο ἀκόμα, εἶναι γιὰ νὰ ἰδῶ πόσο πιὸ ἠλίθιος θὰ γίνει ὁ κόσμος...»!

Ἀκόμα πιὸ σκοτεινὴ ἦταν ἡ προσωπικὴ ζωή της. Μὲ θάρρος κάποτε ὁμολόγησε δημοσίως ὅτι στὴν ζωὴ της εἶχε ... ἐννέα ἐρωτικοὺς δεσμούς: τέσσερεις μὲ ἄνδρες καὶ πέντε μὲ γυναῖκες!!!

Ἡ ... πολύπλευρη αὐτὴ προσωπικότητα ἤθελε συγχρόνως νὰ τὸ παίξει καὶ ἀκτιβίστρια! Στὴν διάρκεια τοῦ πολέμου τοῦ Βιετνὰμ ἦταν ἡ μόνη Ἀμερικανίδα ποὺ τόλμησε νὰ ἐπισκεφθῆ τὸ Ἀνόι καὶ νὰ ἐκφράσει τὴν συμπαράστασή της στοὺς Βορειοβιετναμέζους. Καὶ στὴν διάρκεια τοῦ πολέμου τῆς Σερβίας ἔμεινε κάποιες ἑβδομάδες στὸ πολιορκούμενο Σεράγεβο· καὶ προσπαθοῦσε νὰ παρηγορήσει τὸν κόσμο, σκηνοθετώντας τὸ θεατρικὸ ἔργο τοῦ Μπέκετ «Περιμένοντας τὸν Γκοντό».

* * *

Στὶς 25 Νοεμβρίου γιορτάζει μία ἐπίσης πάνσοφη - γιὰ τὴν ἐποχὴ της - γυναίκα, ἡ ἁγία Αἰκατερίνα. Ἡ - κατ' ἀρχὴν εἰδωλολάτρισσα - Αἰκατερίνα, εἶχε τὴν δυνατότητα (λόγῳ τῆς μόρφωσης καὶ τῆς καλλιέργειάς της) νὰ ἀντιλαμβάνεται τὴν ... ἠλιθιότητα τοῦ κόσμου ποὺ τὴν περιέβαλλε. Ὅμως δὲν βούλιαξε σὲ μία σκοτεινὴ ἀπαισιοδοξία. Δὲν ἐξάντλησε τὴν ἐξυπνάδα της μόνο στὸν σαρκασμὸ καὶ στὴν εἰρωνεία. Ἀναζήτησε μὲ εἰλικρίνεια Αὐτὸν ποὺ δίνει ἀληθινὸ νόημα στὸν κόσμο. Ἔψαξε νὰ βρῆ τὸν Δημιουργὸ καὶ Κύριο τοῦ κόσμου. Καὶ μὲ τὴν βοήθεια τῆς Παναγίας Μητέρας Του, δηλαδὴ Αὐτῆς, ποὺ «τοὺς φιλοσόφους τοὺς ἀποδεικνύει... ἀσόφους καὶ τοὺς τεχνολόγους τοὺς ἐλέγχει... ἀλόγους», γνώρισε τὸν Χριστό. Καὶ ἄνοιξε τὴν καρδιὰ καὶ τὸν νοῦ της, γιὰ νὰ γεμίσουν ἀπὸ τὸ δικό Του Φῶς.

• Καὶ ἐνῶ προηγουμένως, ἀναζητοῦσε στὸν τίμιο γάμο τὴν λύση στὸ πρόβλημα τῆς ἀνθρώπινης συντροφικότητας, περπάτησε λίγο πιὸ πέρα, καὶ ἀγάπησε τὴν ἐν Χριστῷ παρθενίᾳ. Καὶ ἀφιέρωσε ὅλο της τὸν ἑαυτό, ψυχὴ καὶ σῶμα, στὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι γεύθηκε τὴν μόνη ἀληθινὴ Ἐλευθερία, τὴν ἐλευθερία ἀπὸ τὰ πάθη. Καὶ κατάλαβε ὅτι, χωρὶς αὐτὴν τὴν γνήσια Ἐλευθερία, δὲν εἶναι δύσκολο ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀγαπήσει τὰ «ἐλευθέρια» ἤθη καὶ νὰ καταντήσει ἕνα ... πολυγαμικὸ τερατάκι!

• Τέλος, ἔδειξε μὲ τὸ παράδειγμά της, ὅτι δὲν τὴν συγκινοῦσαν οὔτε οἱ ἀνέξοδες δηλώσεις συμπαράστασης σὲ καταπιεσμένους, οὔτε τὰ ἀφελῆ ψηφίσματα διαμαρτυρίας γιὰ τὰ κακῶς κείμενα τοῦ κόσμου. Γι' αὐτήν, ὁ πιὸ ἀποτελεσματικὸς ἀκτιβισμὸς ἦταν, τὸ νὰ σηκώσει τὸν σταυρὸ τῆς χριστιανικῆς μαρτυρίας μέσα σὲ ἕνα εἰδωλολατρικὸ κόσμο, καὶ νὰ δεχθῆ νὰ βασανιστεῖ καὶ νὰ πεθάνει γιὰ τὴν πίστη της. Ἔτσι ἔδειξε ἔμπρακτα τὴν ἀληθινὴ ἐν Χριστῷ Ἐλευθερία της καὶ τὴν νίκη της πάνω καὶ στὸν ἔσχατο ἐχθρὸ τοῦ ἀνθρώπου, τὸν θάνατο!

πηγή : Αγία Ζώνη

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

« Εκ κακού κόρακος, κακόν ωόν »

 
 Ο Τεισίας ήταν μαθητής του φημισμένου εξίσου ρητοροδιδάσκαλου και  πολιτικού Κόρακα, που είχε διακριθεί τον πέμπτο αιώνα στις Συρακούσες,  ως έξοχος δικανικός ρήτορας.
Χαρακτηριστική της ρητορικής δεινότητας  των δύο ρητόρων, μαθητού και δάσκαλου ήταν η εξής ιστορία, που  διηγούνταν στις Συρακούσες:

 Όταν ο Τεισίας ήταν νεαρός ακόμη, επισκέφθηκε τον Κόρακα και του ζήτησε  να του μάθει την τέχνη της ρητορικής.
Όμως επειδή ακόμη κι αν πουλούσε  όλη του την περιουσία δεν θα έφτανε να πληρώσει ούτε τα μισά δίδακτρα  συμφώνησαν ότι θα τον πλήρωνε, όμως, μόνο αν τον έκανε καλό ρήτορα και  κέρδιζε την πρώτη του δίκη στο δικαστήριο.
 Ο Κόρακας δέχτηκε.
Ο Τεισίας έγινε, μετά τετραετή διδασκαλία, εξαίρετος  πράγματι ρήτορας, αλλά δεν ανελάμβανε να συνηγορήσει σε δικαστήριο, για  να αποφύγει την πληρωμή.
Ο Κόρακας αναγκάστηκε να καταγγείλει το μαθητή  του στα δικαστήρια.
Πολύς κόσμος συγκεντρώθηκε τότε σ' αυτή τη δίκη, για  να παρακολουθήσει τη μονομαχία ανάμεσα σε δάσκαλο και σε μαθητή.

 Ας διαβάσουμε την επιχειρηματολογία και των δύο:

 Ο Κόρακας εξήγησε στους δικαστές τη συμφωνία, που είχε κάνει με τον  Τεισία και τέλειωσε με αυτά τα λόγια:
 
«Και τώρα, ω δικαστές,  αποφασίστε.
Σας ειδοποιώ όμως, πως μου είναι αδιάφορο τι απόφαση θα  βγάλετε.
Γιατί είτε τον καταδικάσετε τον Τεισία είτε τον αθωώσετε, εγώ  τα λεφτά μου θα τα πάρω»!
 
Οι δικαστές του ζήτησαν να εξηγήσει.
Ο  Κόρακας συνέχισε:
«Αν το δικαστήριο αποφασίσει πως οφείλει να με  πληρώσει ο μαθητής, σύμφωνα με την απόφασή του, θα με πληρώσει φυσικά.
 Αν όμως αποφασίσετε, πως δεν υποχρεούται να με πληρώσει, τότε ο μαθητής  μου θα έχει κερδίσει την πρώτη του δίκη, οπότε, με βάση τη συμφωνία  μας, οφείλει να με πληρώσει».
 
 Οι δικαστές έμειναν έκπληκτοι.
Αλλά ανέβηκε τότε στο βήμα ο νεαρός  Τεισίας και είπε:

 «Και εγώ αδιαφορώ για την απόφαση του δικαστηρίου.
Γιατί ό,τι και αν  αποφασίσετε, δεν οφείλω καμιά πληρωμή».
 
Στην νέα έκπληξη των δικαστών ο  Τεισίας συνέχισε:
 
«Αν το δικαστήριο, δηλαδή, αποφασίσει να μην πληρώσω  το δάσκαλο, τότε δεν θα τον πληρώσω φυσικά.
Αν όμως αποφασίσετε πως  πρέπει να τον πληρώσω, τότε θα έχω χάσει την πρώτη μου δίκη, οπότε,  κατά τη συμφωνία μας, δεν του οφείλω πληρωμή»!

 Οι δικαστές, μη ξέροντας ποιόν να πρωτοθαυμάσουν, το δάσκαλο ή το  μαθητή είπαν τότε την παροιμιώδη έκτοτε φράση:
 
«Εκ κακού κόρακος, κακόν ωόν».
 
Σχόλιο: αχ, αυτοί οι θαυμάσιοι αρχαίοι  ρήτορες!...
ευχαριστούμε Ε. που μας το έστειλες! Υάκινθος
 

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

H αληθής ελευθερία

Από τον άγιο
Σιλουανό τoν Αθωνίτη

πηγή : εν αιθρία


Συνωμίλησε ποτέ ο Γέρων Σιλουανός μετά τινος φοιτητού, όστις επεσκέφθη τον Άθωνα και έλεγε πολλά περί ελευθερίας. Όπως πάντοτε, ο Γέρων παρηκολούθησε τας σκέψεις και τα συναισθήματα του συμπαθούς, αλλά αφελούς συνομιλητού αυτού μετά πολλής προσοχής. Βεβαίως, αι ιδέαι του φοιτητού περί ελευθερίας συνεκεντρούντο αφ’ ενός μεν εις την αναζήτησιν πλειόνων πολιτικών ελευθεριών, αφ’ ετέρου δε εις την δυνατότητα να ενεργή τις γενικώς κατά τα κίνητρα και τας εαυτού επιθυμίας.

Ο Γέρων εις απάντησιν εξέθεσε τας ιδίας αυτού απόψεις.

«Ποίος δεν θέλει ελευθερίαν; Πάντες θέλουν αυτήν, αλλά πρέπει να γνωρίζης εις τί συνίσταται και πώς αποκτάται. Ο εφιέμενος ελευθερίας δεσμεύει εαυτόν. Καθ’ ό μέτρον δεσμεύεις σεαυτόν, το πνεύμα σου θα απολαύη ελευθερίας…

Πρέπει να δεσμεύης τα πάθη εντός σου, ίνα μη κατακυριεύσουν του πνεύματος σου· πρέπει να δεσμεύης σεαυτόν, ίνα μη αδικήσης τον πλησίον σου … Συνήθως οι άνθρωποι ζητούν την ελευθερίαν ίνα πράττουν «ό,τι θέλουν». Τούτο όμως δεν είναι ελευθερία, αλλ’ η εξουσία της αμαρτίας επί σε. Η ελευθερία να αμαρτάνης –να γαστριμαργής, να μεθύσκησαι, να μνησικακής, να εκβιάζης, να φονεύης, ή να πράττης τι παρόμοιον– ουδόλως είναι ελευθερία, αλλά δουλεία, ως ο Κύριος είπεν: “Πας ο ποιών την αμαρτίαν δούλος εστι της αμαρτίας” (Ιωάν. η’ 34). Είναι αναγκαίον να προσεύχησαι πολύ, όπως ελευθερωθής της φοβεράς αυτής δουλείας.

»Ημείς φρονούμεν ότι η αληθινή ελευθερία έγκειται εις το να μη αμαρτάνης, εις το να αγαπάς τον Κύριον και τον πλησίον μεθ’ όλης της καρδίας σου και όλης της ισχύος σου.

»Η αληθής ελευθερία είναι η διαρκής διαμονή εν τω Θεώ» .

Αν και ο λόγος του Γέροντος κατά το βάθος αυτού υπερέβαινε το όριον της αντιλήψεως του νεαρού φοιτητού, απήλθεν ούτος βαθέως επηρεασμένος.

Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου, Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης,
Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 1999

" Προορισμός "


Η ζωή της καρδιάς είναι η αγάπη, ενώ η κακία απέναντι του αδελφού μας είναι ο θάνατος της καρδιάς. Ο Κύριος μας κρατεί ακόμη πάνω στη γή, ώσπου η αγάπη πρός τόν Θεό και τον πλησίον να διαποτίση όλη την καρδιά μας. Αυτό είναι που περιμένει  από όλους εμάς. Άλλο προορισμό δεν έχουμε.

Από το βιβλίο " Η εν Χριστώ ζωή μου"
του αγίου πατρός ημών Ιωάννου της Κρονστάνδης

 
 
 
 
Eva Cassidy - Fields of Gold
 
 
Υάκινθος

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

" Μόχθος "


".. Πες στη γυναίκα σου πως είναι εντελώς παράλογο να στενοχωριέται, επειδή ο γιόκας της βρίσκει...σκληρή την καινούργια δουλειά του! Μα τί είπε ο Kύριος στόν Αδάμ, όταν, μετά την πτώση του, τόν εξόρισε από τον Παράδεισο; " Εν ιδρώτι του προσώπου σου φαγή τόν άρτον σου" (Γεν.3:19). Επιπλέον, και τί δεν θα μπορούσε να πάθει, αν δεν εργαζόταν σκληρά; Από την αργία γεννιούνται όλες οι κακίες. Κι εκείνος βρίσκεται σε μιά ηλικία που οι σαρκικές ορμές εύκολα παρασύρουν και πνίγουν τόν άνθρωπο. Αυτό συχνά αποτρέπεται με την σκληρή δουλειά.
Αν πάλι εκείνο που "καίει" τη γυναίκα σου δεν είναι τόσο ο μόχθος, όσο η ευτέλεια της δουλειάς, πές της ότι πάσχει από την αρρώστεια της υπερηφάνειας, και καλά θα έκανε να φροντίσει για την θεραπεία της. Υπόδειξέ της εκ μέρους μου να νοιώθει πάντα χαρά, να δοξάζει το Θεό για όλα και ν' αφιερώνει περισσότερο χρόνο στήν προσευχή. 'Ολες οι εργασίες καλές είναι, αλλά η προσευχή είναι η καλύτερη ".

Από το βιβλίο " Πνευματικές Νουθεσίες "
του Οσίου Πατρός ημών Μακαρίου της 'Οπτινα



Optina Monastery Choir. Psalm 103.
 
Ancient Serbian Style Chanting. Psalm 103. By Hieromonk Vasiliy (Mozgovoy) and Monastic Choir of Optina Pustyn Monastery, Russia.

Bless the Lord, O my soul! Blessed art Thou, O Lord.
O Lord my God, Thou hast been magnified exceedingly.
Blessed art Thou, O Lord.
Confession and majesty hast Thou put on.
Blessed art Thou, O Lord.
Who maketh His angels spirits,
and His ministers a flame of fire.
How glorious are Thy works, O Lord.
In wisdom hast Thou made them all.
How glorious are Thy works, O Lord.
All things shall be filled with goodness.
Glory to Thee, O Lord, Who hast created all.
I will sing unto the Lord throughout my life,
I will chant to my God for as long as I have my being.
Glory to Thee, O Lord, Who hast created all.
Glory to the Father and to the Son and to the Holy Spirit: Glory to Thee, O Lord, Who hast created all.
Both now and ever, and unto the ages of ages. Amen.
Alleluia, alleluia, alleluia, glory to Thee, O God.
Alleluia, alleluia, alleluia, glory to Thee, O God.
Alleluia, alleluia, alleluia, glory to Thee, O God.

Иеромонах Василий (Мозговой) и братия монастыря Оптина Пустынь. Предначинательный псалом (103-й) древнего Сербского распева.
 
*************
Υάκινθος

Ποιὸς ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος;

 
του Αγίου πατρός ημών Νικολάου Βελιμίροβιτς
(Ἐπισκόπου Ἀχρίδος)

 
πηγή: Αγία Ζώνη 
 



Ἡ μεγάλη εἴδηση ποὺ καθημερινὰ εὐαγγελίζεται στὸν κόσμο ὁ χριστιανισμός, εἶναι ὅτι ἕνα πράγμα ἀξιολογεῖται πλήρως ὡς πρὸς τὴν ἀξία του, ἂν κρίνεται ὄχι κατὰ τὰ ἐξωτερικὰ φαινόμενα, ἀλλὰ κατὰ τὴν οὐσία του.

Νὰ ἀξιολογεῖτε τὰ πράγματα, ὄχι ἀνάλογα μὲ τὸ χρῶμα καὶ τὸ σχῆμα τους, ἀλλὰ ἀνάλογα μὲ τὸ νόημά τους. Νὰ ἀξιολογεῖτε τὸν κάθε ἄνθρωπο ὄχι κατὰ τὴν ἰδιότητα καὶ τὴν περιουσία του, κατ’ ὄψιν δηλαδή, ἀλλὰ κατὰ τὴν καρδιὰ του – ἐκεῖ, ὅπου τὰ αἰσθήματα, ὁ νοῦς καὶ ἡ βούλησή του ἑνώνονται.

Μὲ αὐτὸ τὸ μέτρο (ποὺ ἀποτελεῖ πάντοτε ἕνα νέο δίδαγμα γιὰ τὸν κόσμο), ἐκεῖνος ποὺ ἐξωτερικὰ εἶναι ὑποδουλωμένος δὲν εἶναι δοῦλος, καὶ ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ἐξωτερικὴ -σωματικὴ- ἐλευθερία, δὲν εἶναι ἐλεύθερος. Ἀνάλογα μὲ τὴν κοσμικὴ κατανόηση, δοῦλος εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἀπολαμβάνει ἐλάχιστα τὸν κόσμο καὶ ἐλεύθερος αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἀπολαμβάνει πολὺ τὸν κόσμο.

Ὅμως, κατὰ τὴ χριστιανικὴ ἀντίληψη, δοῦλος εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀπολαμβάνει ἐλάχιστα ἀπὸ τὸν ζῶντα Χριστό, ἐνῶ ἐλεύθερος εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀπολαμβάνει ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο τὸν ζῶντα Χριστό.

Ἐπίσης, σύμφωνα μὲ τὴν κοσμικὴ κατανόηση τῶν ὅρων, δοῦλος εἶναι ὅποιος συνήθως δὲν κάνει τὸ δικό του θέλημα, ἀλλὰ κάνει τὸ θέλημα τῶν ἄλλων· ἐνῶ ἐλεύθερος εἶναι ὅποιος συνήθως κάνει τὸ δικό του θέλημα καὶ σπανιότερα τὸ θέλημα τῶν ἄλλων.

Κατὰ τὴ χριστιανικὴ ἀντίληψη, δοῦλος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ συνήθως κάνει τὸ δικό του θέλημα καὶ λιγότερο συχνὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ· ἐνῶ ἐλεύθερος ἄνθρωπος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ κάνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ πιὸ συχνὰ ἀπ’ ὅ,τι τὸ δικό του.

Τὸ νὰ εἶσαι δοῦλος Κυρίου εἶναι ἡ μόνη ἐλευθερία ποὺ ἀξίζει γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ ἡ μόνη ἀληθινή· ἐνῶ τὸ νὰ εἶσαι δοῦλος τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἑαυτοῦ σου, δοῦλος τῶν παθῶν καὶ τῆς ἁμαρτίας, εἶναι ἡ μόνη μοιραία σκλαβιά.

Ἕνας ἄνθρωπος μπορεῖ, ἀναλογιζόμενος τοὺς βασιλιάδες στὸ θρόνο τους, νὰ σκεφθεῖ: ἄραγε ὑπάρχουν ἄλλοι ἄνθρωποι πιὸ ἐλεύθεροι ἀπ’ αὐτοὺς σ’ ὅλη τὴ γῆ; Κι ὅμως, πολλοὶ βασιλιάδες ἦταν οἱ πιὸ ποταποὶ καὶ οἱ πιὸ ἀνάξιοι δοῦλοι στὴ γῆ!

Γιὰ τοὺς ἁλυσοδέσμιους χριστιανοὺς στὰ μπουντρούμια, μπορεῖ ἕνας ἄνθρωπος νὰ σκεφθεῖ: ἄραγε ὑπάρχουν σκλάβοι πιὸ δυστυχισμένοι ἀπ’ αὐτοὺς σὲ ὅλη τὴ γῆ; Κι ὅμως, οἱ χριστιανοὶ μάρτυρες στὶς φυλακὲς ἔνιωθαν ἐλεύθεροι ἄνθρωποι καὶ ἔσφυζαν ἀπὸ πνευματικὴ χαρά! Ἔψαλλαν ψαλμοὺς καὶ ἀνέπεμπαν προσευχὲς δοξολογίας κι εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸ Θεό.

Ἡ ἐλευθερία ποὺ εἶναι συνυφασμένη, μὲ τὴ λύπη, καὶ τὴ δυστυχία, δὲν εἶναι ἐλευθερία, ἀλλὰ δουλεία. Μόνον ἡ ἐλευθερία ἐν Χριστῷ συνυφαίνεται μὲ τὴν ἀνεκλάλητη χαρά. Ἡ ἄληκτη χαρά: αὐτὴ εἶναι ἡ σφραγίδα τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας.

Κύριε Ἰησοῦ, ὁ Μόνος Ἀγαθὸς Κύριος, ποὺ χορηγεῖς τὴν ἐλευθερία ὅταν μᾶς κάνεις δέσμιους σὲ Σένα, κάνε μας δούλους Σου τὸ ταχύτερο δυνατόν, ὥστε νὰ πάψουμε νὰ εἴμαστε δοῦλοι σὲ ἀδυσώπητους καὶ ἀνελεήμονες ἀφέντες.

Γιατί σὲ σένα ἀνήκει ὅλη ἡ δόξα καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ προσκύνηση στοὺς αἰῶνες. Ἀμήν.


 

Saint John Chrysostom as a Model for our Lives


St. John Chrysostom (Feast Day - November 13)

By Protopresbyter Fr. George Papavarnavas

The divine Chrysostom is one of the most known Saints of the Orthodox Church. He was born in Antioch in 354 from pious parents. His father was the commander Sekoundos and his mother was Anthousa. Very early he was left fatherless and his mother took care to raise him with the sacred laws of the Gospel. In Antioch he studied rhetoric and philosophy. At the age of eighteen he was baptized and studied three years at the Theological School of Antioch. After the death of his mother he retired to the desert, where he remained six years. The first four years of his ascetic life were spent near an elder ascetic and the next two he stayed alone in a cave. His biographer, Palladius of Helenopolis, writes: "Most of the time he spent without sleep, learning Holy Scripture. He did not lay down to sleep for a period of two years, neither night nor day." His breakdown in health from excessive asceticism caused him to return to Antioch, where in 381 he was ordained Deacon then Presbyter. As a Presbyter he served in Antioch until 397, the year in which he was elected and consecrated Archbishop of Constantinople. From this "bastion" he held great battles against the pagans, as well as heretics who were breaking the unity of the Church. He organized missions and philanthropy for Gothia, Scythia, Persia and Phoenicia. Steady and unwavering as he was in the faith and in the struggle against sin and every form of injustice, he was exiled three times and finally reposed in exile in the Caucuses of Armenia on 14 September 407. His memory, due to the Feast of the Cross, which is equivalent to Good Friday, was transferred to November 13th, that he may be celebrated brilliantly and joyfully.

His works are timeless, because they are divinely inspired. When one studies them, they think they have before them a contemporary and timely author. He is an excellent interpreter of Holy Scripture, which is to be interpreted not by anyone, but by the divinely-inspired Holy Fathers of the Church, who as purified and "filled with the gifts of the Holy Spirit" are infallible interpreters of Holy Scripture. The sacred hymnographer characterizes him as a "golden trumpet and divinely-inspired organ, a heavenly nous and depth of wisdom".

One could speak for many hours or write whole volumes about the Saint of golden speech. In this short article I will highlight just three points that are related to this explosive and majestic personality:

First, he was a great theologian, but also a true shepherd. As His Eminence Metropolitan Hierotheos of Nafpaktos stresses: "He shepherded theologians and theologized shepherds". He is characterized by many as social because he dealt with people and social problems. He was indeed social, precisely because he was a neptic and ascetic. He was constantly praying. His discourses and sermons had a vibrancy and immediacy about them and are very popular because he truly loved people and cared for them; for their spiritual progress, as well their material needs, since people are psychosomatic beings. He sought, however, to heal them of their physical and psychic passions. For example, when he spoke about avarice he urged the rich not to detain the goods of God only for themselves, but to also help the poor. He does not remain only there, though, but he goes deeper trying to heal the one and the other from this terrible passion, because there are poor people who are also avaricious, just like there are rich people who are not.

Second, the center of his life was was a life of worship and from this perspective he struggled to integrate the "reason of his flock". He attached great importance to worship because he believed that when we participate in the Divine Liturgy and commune of the Immaculate Mysteries, we participate in a Paschal Dinner with the disciples of Christ, eating of the same bread and drinking of the same cup, together with all those whose hearts, from all time and all places, burn with love for Christ, and know Him as His disciples knew Him from the "breaking of bread". The Divine Liturgy he wrote is the most known since it is celebrated almost all year long. Of course, over the centuries it has gone through certain changes and some additions, but the prayers are the same as they were recited by the Archbishop of Constantinople himself. He sought to man the Sacred Altar with worthy Priests, and his discourse "On the Priesthood" is unique and deserves to be studied by all the faithful, Clergy and Laity.

Third, that which occupied him especially was the spiritual progress of his flock, as well as the glorification of the Triune God and His Holy Church. He did not receive glory for himself, because he did not deem himself worthy of honor. Besides, he considered it an apostasy and a sin. And things could not have been differently, since he was most humble and by his behavior he taught and showed to all of us the heights of humility. "Grace shining forth from your lips like a beacon has enlightened the universe. It has shown to the world the riches of poverty; it has revealed to us the heights of humility" (Apolytikion).

The "tongue and heart of gold" Saint John, by his life and words urges us to love prayer and the life of worship, in order that our hearts also "burn" with love for Christ, that we may be made worthy to know Him in the "breaking of bread".

Source: Ekklesiastiki Paremvasi, "ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ", November 1999. Translated by John Sanidopoulos.  Πηγή : Mystagogy

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Λικέρ μανταρίνι!




Λικεράκι η πρώτη συνταγή για την καινούρια χρονιά, έτσι για το καλό! Η διαδικασία βέβαια ξεκίνησε πολύ νωρίτερα, αλλά επειδή τα μανταρίνια θα τα έχουμε τουλάχιστον για 3 μήνες ακόμη, υπάρχει χρόνος για να το φτιάξουμε. Τα λικέρ, παρά την ξενική ονομασία τους, είναι στην παράδοσή μας ανέκαθεν. Η ελληνική λέξη «ηδύποτο» σπάνια χρησιμοποιείται γι αυτά τα γλυκόπιοτα συνήθως χρωματιστά  οινοπνευματώδη,  που τις περισσότερες φορές -ιδιαίτερα τα σπιτικά- έχουν άρωμα φρούτων . 


Λικέρ φτιάχνουμε με όλα σχεδόν τα φρούτα, με κουκούτσια διάφορων φρούτων και με πολλά αρωματικά φυτά. Οι παλιότεροι ίσως θυμούνται τα περίτεχνα μπουκάλια  στους μπουφέδες και στις σερβάντες με τα έντονα τριανταφυλλί, πράσινα, πορτοκαλί και κίτρινα χρώματα. Ροσόλια τριανταφυλλένια,  μέντες καταπράσινες ,  βαθυκίτρινες μπανάνες και διαφανή λικέρ μαστίχας, απαραίτητα σε κάθε χαρά και γιορτή , συνόδευαν τα κλασικά σοκολατάκια και άλλα μικρά γλυκίσματα. 


Στην Κρήτη τα λικέρ τα έφτιαχναν κυρίως με ρακή –τι άλλο- και κάποιες φορές με κονιάκ, όταν το χρώμα δεν ενδιέφερε και πάρα πολύ. Η ρακή προσφέρεται για την παρασκευή λικέρ γιατί έχει ουδέτερο άρωμα (δεν αλλοιώνει το άρωμα του φρούτου), και διαφανές χρώμα (οπότε αποκτά απόχρωση του χρώματός του). Επί πλέον, ακόμη και όσοι δεν έχουν ρακή δική τους παραγωγής βρίσκουν ρακή σε πολύ συμφέρουσα τιμή. Σε συνταγές που βρήκα σε τετράδια της δεκαετίας του 60, διαπίστωσα ότι οι νοικοκυρές  προσέθεταν πολλές φορές ελάχιστες ποσότητες εσάνς και χρώματος από το φαρμακείο. Γι αυτό τα χρώματα που θυμάμαι ήταν υπερβολικά έντονα, υπερφυσικά θα τα έλεγα…

Τα λικέρ εσπεριδοειδών είναι από τα αγαπημένα μου. Είναι αρωματικά, με ωραία χρώματα και φτιάχνω οπωσδήποτε κάθε χρόνο τουλάχιστον ενός είδους. Πάντα με ρακή γιατί εδώ βρίσκουμε άφθονη και φθηνή  όπως λέω παραπάνω. Στη θέση της βέβαια μπορεί να χρησιμοποιηθεί άλλο λευκό ποτό με ουδέτερο άρωμα. 

 
Δεν βάζω κονιάκ γιατί μ’ αρέσουν τα πορτοκαλοκίτρινα χρώματά τους. Αν τα θέλω πιο «δυνατά» δεν προσθέτω νερό, μόνο σκέτη ρακή. Αν τα θέλω πιο ήπια, κάνω σιρόπι με νερό  και τη μισή ζάχαρη και έτσι είναι πιο ελαφριά. Όπως κι αν τα προτιμάτε, τα λικέρ αυτά είναι εύκολα και γλυκόπιοτα, και κλείνουν ευχάριστα ένα καλό γεύμα!



Υλικά:

Φλούδες από 10 μεγάλα μανταρίνια που έχουμε πλύνει πολύ καλά

1-2 ολόκληρα μανταρίνια πλυμένα

5-6  καρφάκια γαρύφαλλο

3 κούπες ζάχαρη

4 κούπες ρακή (ή άλλο ουδέτερου αρώματος διαφανές  ποτό)

Προαιρετικά, 2 κούπες νερό (δείτε στο "επί το έργον" )

Επί το έργον:


Αφήνουμε τις φλούδες να στεγνώσουν πάνω σε χαρτί κουζίνας . Πλένουμε και τα ολόκληρα μανταρίνια και καρφώνουμε τα γαρύφαλλα στη σάρκα τους.



Βάζουμε τις φλούδες, όλη ή τη μισή ζάχαρη (δείτε παρακάτω)  και 2 κούπες ρακή σε βάζο που κλείνει καλά και τα αφήνουμε σε  μέρος χωρίς έντονο φως για 25 μέρες. Ένα σκοτεινό δωμάτιο ή ένα ντουλάπι είναι ό,τι πρέπει.





Ταρακουνάμε συχνά το βάζο μέχρι να λιώσει η ζάχαρη. Μετά από 25 μέρες, προσθέτουμε την υπόλοιπη ρακή στο βάζο.







Στη φάση αυτή , αν θέλουμε το λικέρ μας πιο ελαφρύ, βράζουμε την υπόλοιπη μισή ζάχαρη με 2 κούπες νερό για 7 λεπτά και προσθέτουμε και αυτό το σιρόπι στο βάζο αφού κρυώσει εντελώς. 






Αφήνουμε το λικέρ μας για 10 μέρες ακόμη να ωριμάσει και το σουρώνουμε ως εξής: βάζουμε βαμβάκι ανάμεσα σε δυο κομμάτια πολύ λεπτό τούλι και στρώνουμε σε σουρωτήρι όλο αυτό το «μαξιλαράκι». Διηθούμε το υγρό του βάζου και το βάζουμε σε μπουκάλια ή καράφες που κλείνουν καλά.




Παρατηρήσεις:

1)Αν προτιμήσουμε την εκδοχή με την προσθήκη νερού, βάζουμε 2 ολόκληρα μανταρίνια στο βάζο μας. Αλλιώς ένα μεγάλο μανταρίνι είναι αρκετό.

2)Εννοείται ότι τα μανταρίνια δεν πρέπει να είναι κερωμένα και αν έχουμε τη δυνατότητα να είναι αράντιστα.

3)Δεν χρειάζεται να βάλουμε παραπάνω γαρύφαλλα για να μην «επισκιάσουν» το άρωμα του μανταρινιού.

4)Το χρώμα του λικέρ γίνεται πιο έντονο αν τα μανταρίνια είναι πολύ ώριμα και έχουν έντονο χρώμα οι φλούδες τους.Τα δικά μου ήταν ανοιχτόχρωμα αλλά επειδή ήταν από περβόλι γνωστού και όχι του εμπορίου, τα προτίμησα κι ας είχα ένα μικρό κόστος στο χρώμα... Εξάλλου και το βαθύ κίτρινο που έχει το λικέρ μου, δεν είναι άσχημο!
Πηγή: Κρήτη:γαστρονομικός περίπλους: Λικέρ μανταρίνι http://cretangastronomy.blogspot.com/2013

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

Γιατρέ, θα πεθάνω;;

 
(Ας ευθυμήσουμε λίγο! )





- Γιατρέ, θα πεθάνω;
- Γιατρός : δεν μπορώ να σου υποσχεθώ τίποτα.

- Γιατρέ μου, η καρδιά μου χτυπάει ακανόνιστα.
- Μην ανησυχείτε. Σε λίγο θα σταματήσει!!!

- Γιατρέ, πάσχω από αμνησία.
- Τότε θα πληρώσετε προκαταβολικά.

- Γιατρέ, δε μπορώ να σταματήσω να λέω ψέματα.
- Και περιμένετε να σας πιστέψω?

- Γιατρέ, κάθε φορά που πίνω τσάι με πονάει το δεξί μου μάτι.
- Το κουταλάκι το βγάζετε?

- Γιατρέ, έσπασα το χέρι μου σε δυο μέρη.
Να αποφεύγετε αυτά τα δύο μέρη.

- Γιατρέ, βλέπω μπλε και πράσινους κόκκους.
- Οφθαλμίατρο έχετε δει?
- Όχι! Μόνο μπλε και πράσινους κόκκους....

(συνέχεια του προηγούμενου)
- Γιατρέ, συνεχίζω να βλέπω τις κηλίδες που σας είχα πει.
- Δεν σας βοήθησαν τα καινούρια γυαλιά?
- Πώς! Τώρα βλέπω τις κηλίδες καλύτερα.

- Να παίρνετε όλα τα χάπια που σας έδωσα. Το πρωί το κόκκινο χάπι με έναποτήρι νερό, το μεσημέρι το πράσινο χάπι με ένα ποτήρι νερό, και το βράδυ το μπλε χάπι με ένα ποτήρι νερό.
- Μα τι έχω, γιατρέ μου?
- Δεν πίνετε πολύ νερό.

- Γιατρέ μου, μπορώ να έχω και μια δεύτερη γνώμη?
- Βεβαίως! Ελάτε ξανά αύριο.

- Πόσα θέλετε γιατρέ, για να μου βγάλετε το χαλασμένο δόντι?
- 200 Ευρώ.
- 200 Ευρώ για δουλειά λίγων λεπτών?

- Αν θέλετε, μπορώ να κάνω την εξαγωγή πάρα πολύ αργά...

- Γιατρέ, κάθε πρωί που ξυπνάω αισθάνομαι τρομερό πονοκέφαλο, ναυτία και δεν με κρατάνε τα πόδια μου. Μετά από ένα τέταρτο όμως, όλα μου περνάνε.. Τι να κάνω?
- Να σηκώνεστε ένα τέταρτο αργότερα.

- Γιατρέ, κάθε βράδυ βλέπω το ίδιο όνειρο, ποντίκια να παίζουν ποδόσφαιρο.
- Πάρε αυτά τα φάρμακα σήμερα το βράδυ...πριν κοιμηθείς και αύριο θα είσαι καλά.
- Να τα πάρω από αύριο, γιατί σήμερα έχουν τελικό;
 

Σχόλιο : Ευχαριστούμε Ε. που μας το έστειλες! Υάκινθος 



 
 
The Beauty of Pollination - Moving Art™