Whoever was baptized as a child can't know or suspect what baptism means. More and more frequent assaults of happiness rush on me. You would say that each time the besiegers go higher and they strike with more power, with more precision. Therefore it is true: it is true that baptism is a holy mystery, that there are holy mysteries. Otherwise this happiness that surrounds me, embraces me, dresses me, vanquishes me couldn't be so unimaginably marvelous and whole. Silence. And an absolute lack of care. For everything. And a sweetness. In mouth, in veins, in muscles. Also a resignation, the feeling that I can do everything, the impulse to forgive everyone, a lenient smile that spreads everywhere, not localized on the lips. And a sort of gentle air layer around, an atmosphere resembling that of some childhood books. A feeling of absolute safety. A mescalinical union in everything and a complete detachment in serenity. A hand that is tended to me and an abode with guessed wisdom.
And the novelty: I'm new, I'm a new man: from where so much freshness and renewal? It comes true, Revelation 21:5: "I am making all things new"; also Paul: "If someone is in Christ, he is a new being: the old things have passed, look, all things are new." New but unspeakable. I find only trite, stale words, those that I use all the time. I'm caught in the chalk circle of the known words and of the ideals subtracted from the daily décor. Madam Cottard of Proust, if asked what is her desire, would indicate the situation of a richer neighbor from the corner of the street: she wouldn't even think of becoming the duchess of Mortemart. Our ideal goes up to the very next circle or heaven. But there are others above, unsuspected, unspeakable, unthinkable. The thalassa* of Xenophone and the earth of Columbus. Baptism is a discovery.
73.Όταν η ψυχή βρίσκεται σε αφθονία των φυσικών της καρπών, τότε και την ψαλμωδία εκτελεί με μεγάλη φωνή και θέλει φωναχτά μάλλον να προσεύχεται. Όταν όμως δέχεται την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, τότε ψάλλει με άνεση και γλυκύτητα και προσεύχεται μόνο μέσα στην καρδιά. Στην πρώτη περίπτωση ακολουθεί μια φαντασμένη χαρά· στη δεύτερη περίπτωση ακολουθεί πνευματικό δάκρυ και κατόπιν μια ήρεμη και χαρούμενη ψυχική διάθεση. Επειδή με τη μέτρια φωνή, η μνήμη του Θεού μένει θερμή και προξενεί στην καρδιά έννοιες ήπιες και κατανυκτικές. Εκεί βλέπομε πράγματι το σπόρο της προσευχής να σπέρνεται με δάκρυα στη γη της καρδιάς με την ελπίδα της χαράς του θερισμού(Ψαλμ. 125, 6). Όταν ωστόσο μάς κατέχει πολλή βαρυθυμία, πρέπει λίγο δυνατότερα να ψάλλομε, ανακρούοντας τους φθόγγους της ψυχής με τη χαρά της ελπίδας, μέχρις ότου διαλυθεί το βαρύ αυτό σύννεφο με τους ανέμους της μελωδίας.
1. Η είσοδος της Θεοτόκου στον Ναό συνδέεται με θαυμαστά γεγονότα. Όταν μιλάμε για Ναό, εννοούμε τον Ναό του Σολομώντος και όταν κάνουμε λόγο για Εισόδια στον Ναό, εννοούμε την είσοδο της Θεοτόκου στα Άγια των Αγίων. Είναι γνωστό ότι στον κυρίως Ναό του Σολομώντος εισέρχονταν Ιερείς που επιτελούσαν την λατρεία του θυμιάματος καί στα Άγια των Αγίων, θα λέγαμε σήμερα εμείς στο Ιερό Βήμα εισερχόταν ο Αρχιερεύς του ενιαυτού εκείνου και μάλιστα μια φορά κατά την διάρκεια του έτους.
Όταν εορτάζουμε τα Εισόδια της Θεοτόκου στον Ναό, εννοούμε τα Εισόδια της Θεοτόκου στα Άγια των Αγίων για να παραμείνη εκεί για δώδεκα ολόκληρα χρόνια, από τριών ετών έως δεκαπέντε, ζώντας μέσα στο Φως του Θεού και βιώνοντας την θέωση. Έτσι ερμηνεύουν το γεγονός αυτό οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας.
Ήταν λοιπόν ένα προκλητικό γεγονός, κάποιος άνθρωπος και μάλιστα ένα κορίτσι να εισέλθη σε αυτόν τον ιερό χώρο, όπου φυλάσσονταν τα πιο ιερά αντικείμενα του Ισραήλ, όπως η Κιβωτός της Διαθήκης, η Στάμνα με το Μάννα, η Ράβδος του Ααρών και βεβαίως ούτε οι Ιερείς είχαν δικαίωμα να εισέλθουν, αλλά ούτε και ο Αρχιερεύς καθημερινώς.
Μέσα στα Άγια των Αγίων η Θεοτόκος για δώδεκα χρόνια τρεφόταν από άρτο που της έφερνε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ. Αυτό αναφέρεται στην παράδοση της Εκκλησίας μας και ήταν από τα θαυμαστά γεγονότα. Σε ένα τροπάριο του εσπερινού της εορτής γράφεται: «Δι’ αγγέλου εκτρέφεται». Και σε άλλο τροπάριο λέγεται: «Επουρανίω τραφείσα, Παρθένε, άρτω πιστώς εν τω Ναώ Κυρίου».
2. Τί ήταν αυτός ο άρτος από τον οποίο τρεφόταν η Παναγία; Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αναφερόμενος σε αυτόν τον ευλογημένο άρτο που έτρεφε την Παναγία λέγει ότι ο Θεός έστελνε «τροφήν άνωθεν απόρρητον εκεί τη Παρθένω δι’ αγγέλου». Όμως δεν ήταν ένας συνηθισμένος άρτος τον οποίον ο άγγελος έπαιρνε από κάποιο σπίτι και τον μετέφερε στην Παναγία, αλλά στην πραγματικότητα ήταν η άκτιστη ενέργεια τού Θεού, δια της οποίας, κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, « την τε φύσιν κρειττόνως ανερρώννυτο (εδυνάμωνε) και κατά σώμα των ασωμάτων καθαρωτέρα και υπερτέρα και συνετηρείτο και ετελείτο».
Είναι προφανές ότι δεν ήταν μια κτιστή τροφή, ένας υλικός άρτος, αλλά μια άλλη διαφορετική, ξένη τροφή, δηλαδή ήταν η ενέργεια του Θεού η οποία ενδυνάμωνε το σώμα της Παναγίας για να έχη νοερά προσευχή και θεωρία Θεού. Αυτό σημαίνει ότι η Παναγία για δώδεκα χρόνια ήταν μέσα στο Φως του Θεού και είχε κοινωνία μαζί Του, είχε φθάσει στην θέωση. Στην πραγματικότητα ζούσε όπως ζούσαν ο Αδάμ και η Εύα στον Παράδεισο πρίν τήν πτώση, γι’ αυτό καί όταν τήν επισκέφθηκε ο άγγελος κατά τον Ευαγγελισμό για να της αναγγείλη ότι θα γίνη Μητέρα του Χριστού των απεκάλεσε Κεχαριτωμένη.
3. Αυτός ο άρτος από τον οποίο τρεφόταν η Παναγία δεν εξέλιπε από την Εκκλησία, εξακολουθεί να υπάρχη και σήμερα. Δεν πρόκειται για τον καθημερινό κτιστό άρτο, αλλά για τον Άρτο της Ζωής που είναι ο Ίδιος ο Χριστός.
Σε αυτόν τον Άρτο αναφερόταν ο Χριστός με τον λόγο τον οποίο απήντησε στον διάβολο στο Όρος των Πειρασμών. Όταν ο διάβολος του υπέδειξε να μεταβάλη τις πέτρες σε άρτο, Εκείνος απάντησε «ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ’ εν παντί ρήματι εκπορευομένω διά στόματος Θεού» (Ματθ. δ’, 4).
Εκτός από τον υλικό άρτο, τον οποίο γευόμαστε καθημερινώς, υπάρχει και ο πνευματικός Άρτος, ο ίδιος ο Χριστός και ο λόγος Του. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει: «Δύναται ο Θεός και ρήματι θρέψαι τον πεινώντα». Καί αυτό φαίνεται από το αγιολόγιο της Εκκλησίας μας, πως οι άγιοι ζούσαν από αυτόν τον πνευματικό Άρτο.
Ο Χριστός με την προσευχή που μάς δίδαξε, το γνωστό «Πάτερ ημών, συμπεριέλαβε και το αίτημα: « Τον άρτον ημών τον επιούσιον δός ημίν σήμερον». Πρόκειται για τον άρτον τον αναγκαίο για την ουσία της υπάρξεώς μας, γι’ αυτό και λέγεται επιούσιος. Και επειδή η Εκκλησία τοποθέτησε την Κυριακή προσευχή με την συγκεκριμένη αυτή αίτηση κατά την διάρκεια της θείας Λειτουργίας και λίγο προ της θείας Κοινωνίας, αυτή η αίτηση αναφέρεται κυρίως στον ευχαριστιακό άρτο, την βρώση του Σώματος και την πόση του Αίματος του Χριστού. Άλλωστε αυτός ο ίδιος ο Χριστός είπε: «Εγώ ειμι ο άρτος ο εκ τού ουρανού καταβάς», Αυτός είναι το ουράνιο Μάννα.
Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής ερμηνεύοντας αυτό το αίτημα της Κυριακής Προσευχής το συνδέει με την Θεία Κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού και κάνει λόγο για την«τροφή του άρτου της ζωής», «ίνα νικήση τον θάνατον της αμαρτίας», από την παρούσα ζωή της θνητότητος. Βεβαίως και αν θεωρήσουμε ότι στο αίτημα αυτό για την λήψη του άρτου αναφέρεται και ο «εφήμερος άρτος», δια του οποίου συγκροτείται η παρούσα ζωή, δεν θα αστοχήσουμε.
Με αυτόν τον Άρτο, την Χάρη και ενέργεια του Θεού, ετρέφετο η Παναγία μέσα στα Άγια των Αγίων. Με αυτόν τον Άρτο τρεφόμαστε και εμείς κάθε φορά που τελούμε την θεία Λειτουργία. Και βεβαίως για να ενεργήση ο Άρτος αυτός, δηλαδή ο Χριστός, «εις ζωήν αιώνιον», πρέπει να ζούμε κατά τον τρόπο που ζούσε η Παναγία.
4. Αυτό το θαυμάσιο γεγονός που συνέβη στην Παναγία έχει πολύ μεγάλη σημασία για την ζωή μας. Ο άνθρωπος αποτελείται από ψυχή και σώμα και είναι επόμενο ότι η υλική τροφή συντηρεί και διατηρεί σε καλή κατάσταση το σώμα, ενώ η Χάρη και η ενέργεια του Θεού συντηρεί και την ψυχή και το σώμα, τον όλο άνθρωπο. Με αυτές τις προϋποθέσεις ο άνθρωπος είναι ολοκληρωμένος, έχει νόημα ζωής και ύπαρξης.
Ζούμε σε μια εποχή στην οποία γίνεται λόγος μόνο για τον υλικό άρτο και λιγότερο για τον πνευματικό Άρτο. Ο άνθρωπος στην εποχή μας είναι ένα καταναλωτικό ον που ρουφά αχόρταγα υλικά αγαθά, θεάματα, ακούσματα και νομίζει ότι έτσι θα ικανοποιήση την πνευματική του πείνα. Γίνεται διαρκώς λόγος για αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος. Δέν είμαστε εναντίον κάθε τι που βελτιώνει την ζωή του ανθρώπου, αλλά δεν μπορούμε να αποδεχθούμε και μια ζωή η οποία στηρίζεται μόνον στα υλικά αγαθά, γιατί σε μια τέτοια περίπτωση ο άνθρωπος πάντοτε παραμένει ανικανοποίητος, διότι η ψυχή του ανθρώπου αναζητά άλλη τροφή και διψά για άλλο νερό. Ο Χριστός είπε «μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην».
Γίνεται λόγος σήμερα για κρίση οικονομική, για πτώχευση υλική. Αλλά η κρίση στην πραγματικότητα είναι κρίση πνευματική, κρίση αξιών, ιδανικών, κρίση υπαρξιακών αναζητήσεων. Υπάρχουν άνθρωποι που πλέουν μέσα στα πλούτη και αισθάνονται ένα κενό ύπαρξης, αντίθετα υπάρχουν άλλοι που ζούν με ολιγάρκεια και ασκητικότητα και αισθάνονται πεπληρωμένοι.
Η εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου στον Ναό και η διατροφή της από την ουράνια τροφή που της έφερνε ο άγγελος μάς υποδεικνύει ότι πρέπει να στραφούμε περισσότερο σε αυτήν την ουράνια τροφή, τον πνευματικό ουράνιο Άρτο, διότι έτσι θα χορτάσουμε από την πνευματική πείνα.
Τα Εισόδια της Θεοτόκου, που η Εκκλησία μας γιορτάζει, στις 21 Νοεμβρίου, ανήκουν στον κύκλο, των λεγόμενων, Θεομητορικών εορτών και λέγονται έτσι, οι γιορτές, που είναι αφιερωμένες, στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Για την υπόθεση της γιορτής, δεν έχουμε, επαρκεί στοιχεία, από τα κανονικά Ευαγγέλια. Όσα είναι γνωστά τα γνωρίζουμε, από τα Απόκρυφα Ευαγγέλια και πιο συγκεκριμένα από το Πρωτευαγγέλιο, του Ιακώβου. Σύμφωνα λοιπόν μ’ αυτό, γονείς της Θεοτόκου, ήταν, ο Ιωακείμ και η Άννα, όπου κατάγονταν, από επίσημο γένος και ιερατική γενιά. Είχαν πλούσια, πνευματικά χαρίσματα και σπάνιες αρετές, που ήταν γεμάτοι από καλοσύνη, πραότητα και υπομονή. Ζουν τη ζωή τους, με ευλάβεια και φόβο Θεού και προσεύχονται, ολόψυχα, στο Σωτήρα μας Χριστό και αξιώνονται, να γίνουν οι Πρόγονοι, του Βασιλέως των βασιλευόντων, Ιησού Χριστού. Όμως, στη ζωή τους υπήρχε ένα μελαγχολικό σύννεφο, που ζούσαν έντονα στη θλίψη, γιατί δεν μπορούσαν να αποκτήσουν παιδί, αν και ήταν παντρεμένοι, είκοσι χρόνια. Εκείνα τα χρόνια, η οικογένεια που δεν είχε παιδί, ένοιωθε περιφρονημένη και ντροπιασμένη, από τους ανθρώπους. Κανείς δεν είχε σχέση μαζί τους και στην Εκκλησία, όταν πήγαιναν, κάθονταν, πάντα τελευταίοι, όπως και τελευταίοι, έδιδαν, τη λειτουργία τους. Σε μια μεγάλη γιορτή των Εβραίων, πήγαν στο Ναό και από την υπερβολική αγάπη, που είχαν στο Θεό, έδωσαν τη λειτουργία τους, πρώτοι. Ο ιερέας, αντέδρασε αμέσως και τους χαρακτήρισε ασεβείς, γιατί δεν σεβάστηκαν το Νόμο και έδωσαν τη λειτουργία τους πρώτοι, ενώ, θα έπρεπε, να την δώσουν τελευταίοι. Μάλιστα δε, τους έδιωξε από το Ναό, για να μην οργιστεί περισσότερο ο Θεός και τους κατακάψει. Εκείνοι, μετά από μια τέτοια προσβολή, φεύγουν πικραμένοι και βαδίζοντας στους δρόμους, βουβοί και αμίλητοι, παρακαλούσαν τον Θεό, να τους λυπηθεί και να τους βοηθήσει. Σε κάποια στιγμή ο Ιωακείμ, γυρίζει το κεφάλι του προς τη σύζυγο του Άννα και βλέπει τα μάτια της να τρέχουν, ποτάμι τα δάκρυα, όπως, ποτάμι έτρεχαν και τα δικά του. Βρίσκει, όμως, το κουράγιο και της λέει: « Άννα, αγαπημένη μου γυναίκα! Δεν επιθυμώ, πλέον, να ζήσω, ούτε για μια μέρα, στο σπίτι μας, γιατί δεν μου το επιτρέπει η καρδιά μου. Είμαστε και οι δυο μας, κάτω, από την οργή του Θεού και των ανθρώπων. Εσύ πήγαινε στο φτωχικό μας σπιτάκι και χρησιμοποίησε το περιβολάκι του, σαν τόπο προσευχής και παρακάλεσε με θέρμη το Θεό, να μας στείλει παιδί. Εγώ θα πιάσω τα βουνά και τα λαγκάδια και με νηστείες και προσευχές θα παρακαλώ το Θεό, ή να μας στείλει παιδί, ή να επιτρέψει να με φάνε, τα άγρια θηρία». Έτσι, οι δρόμοι τους χώρισαν και ακολούθησε ο κάθε ένας, το δικό του. Η ενάρετη και σεμνή Άννα, πηγαίνει στο σπίτι της και κάνει, μόνιμο τόπο προσευχής, το περιβόλι του σπιτιού τους. Με δάκρυα στα μάτια και με συνεχείς νηστείες, παρακαλεί το Θεό, να της στείλει ένα παιδί και δίδει την υπόσχεση, ότι δεν το θέλει δικό της, αλλά «θα το αφιερώσω σε Σένα», έλεγε, στις προσευχές της. Το ίδιο έκανε και ο Ιωακείμ στο βουνό που βρίσκονταν, δίδοντας και αυτός την ίδια υπόσχεση και τα μάτια του, ήταν, πλημμυρισμένα, στα δάκρυα. Ο Αγαθός Θεός, απάντησε στις θερμές προσευχές και στα δάκρυα, του Ιωακείμ και της Άννας. Στέλνει τον Αγγελιοφόρο Του, Αρχάγγελο Γαβριήλ, πρώτα στον Ιωακείμ και του ανακοινώνει, ότι η γυναίκα του Άννα, θα φέρει στον κόσμο, ένα χαριτωμένο, κοριτσάκι. Στη συνέχεια, ο ίδιος Αρχάγγελος, επισκέπτεται και την Άννα και της ανακοινώνει, ότι θα γεννήσει, ένα κοριτσάκι. Έτσι, όταν πέρασε, ο προβλεπόμενος χρόνος, αξιώθηκαν, να κρατήσουν στην αγκαλιά τους, ένα χαριτωμένο, κοριτσάκι και σκορπούσε τη χαρά, σ’ όλο το σπίτι και τους χάριζε το χαμόγελο, που σ’ όλη τους τη ζωή, στερήθηκαν. Όμως, δεν παρέλειπαν, να υμνολογούν και να δοξολογούν το Θεό, για το δώρο, που τους χάρισε. Έπρεπε, όμως, να τηρήσουν και την υπόσχεση, που είχαν δώσει στο Θεό, ότι θα χαρίσουν την μονάκριβη κόρη τους, στην Εκκλησία. Γι’ αυτό το σκοπό, μόλις η μικρή κορούλα συμπλήρωσε τα τρία της χρόνια, μαζεύουν τις κοπέλες της γειτονιάς, οι γονείς και με λαμπάδες αναμμένες, πηγαίνουν, όλοι μαζί στο Ναό, για να την παραδώσουν. Εκείνη την εποχή, Αρχιερέας του Ναού, ήταν, ο Προφήτης Ζαχαρίας, ο πατέρας του Ιωάννη του Πρόδρομου. Μόλις, ο Ζαχαρίας παραλαμβάνει την Παναγία, την γνώρισε και αφού της απηύθυνε πολλά εγκώμια, για τις ανεπανάληπτες αρετές, που έφερε, αλλά και για το ψυχικό της κάλλος, γύρισε προς τους γονείς και τους λέγει: « Είσαστε ευλογημένο και χαριτωμένο αντρόγυνο, γιατί αξιωθήκατε να γίνετε γονείς, μιας τέτοιας θυγατέρας. Εσείς γεννήσατε τη Βασίλισσα του κόσμου και θα δοξασθείτε, από το Θεό και τους ανθρώπους». Απλώνει τα χέρια του και την παραλαμβάνει από τη μητέρα της, όπου την οδηγεί, μέσα στα Άγια των Αγίων, δίπλα στη στάμνα του Μωϋσή, στη ράβδο του Ααρών και στις πλάκες, που ήταν γραμμένος ο Μωσαϊκός Νόμος. Μέσα στο Ναό έμεινε δώδεκα χρόνια, όπου Άγγελος Κυρίου την έτρεφε, με Ουράνια Τροφή. Αυτό το γεγονός γιορτάζουμε, στις 21 Νοεμβρίου. Οι αγιογράφοι της Εκκλησίας μας, προκειμένου, να συνθέσουν την παράσταση της Εισόδου της Θεοτόκου, στο Ναό, συνήθως ακολουθούν, την εξής σειρά: Μπροστά σε κιβώριο, που συμβολίζει τον Ναό, βρίσκεται ο Αρχιερέας Ζαχαρίας, που είναι ντυμένος με την Αρχιερατική του στολή, όπου φαίνεται καθαρά και το χρυσό πέταλο, της Αρχιεροσύνης, έχει απλωμένα τα χέρια, προκειμένου, να υποδεχθεί, την Παρθένο Μαρία. Η Παρθένος, προηγείται της πομπής, εικονίζεται σε μικρή ηλικία, είναι ντυμένη σεμνά και πλησιάζει προς τον Ιερέα, που την περιμένει. Ακολουθεί ο Ιωακείμ, που φαίνεται να προωθεί λίγο την Παρθένο και τους ακολουθούν, η Άννα. Πίσω τους βρίσκονται, οι λαμπαδηφόροι Παρθένες, που ο αριθμός τους, δεν είναι καθορισμένος, κρατούν δε στα χέρια τους, αναμμένες τις λαμπάδες. Πίσω δε από τον Αρχιερέα, υπάρχουν σκαλοπάτια, που φαίνεται να κάθεται η Παρθένος Μαρία. Ένας ιπτάμενος Άγγελος, κρατεί στα χέρια του, την Ουράνια τροφή, φαίνεται να απλώνει το δεξί της χέρι, η Θεοτόκος και να την παραλαμβάνει. Βέβαια, το κέντρο της εικόνας, αποτελεί η μικρή Μαρία, που τα βλέμματα όλων, είναι στραμμένα, προς αυτή. Όμως και οι υμνογράφοι της Εκκλησίας μας, επεξεργάστηκαν και ανέπτυξαν ύμνους, για την υπόθεση της γιορτής. Σε όλους τους ύμνους, έχουν δώσει χαρμόσυνο τόνο και καλούνται ο Ουρανός και η Γη, οι Άγγελοι και οι άνθρωποι, να συμμετάσχουν, σ’ αυτή τη χαρά. Η γιορτή, έχει παγκόσμιο και ουράνιο χαρακτήρα, γιατί με την είσοδο της Παρθένου Μαρίας στο Ναό, αρχίζει η πραγματοποίηση των « προαιώνιων Βουλών του Θεού», για τη σωτηρία των ανθρώπων. Ενδιαφέρουσες, όμως είναι και οι δοξασίες και οι συνήθειες του Ελληνικού Λαού, που είναι συνδεδεμένες, με τη μέρα αυτή. Έτσι, η γιορτή της Παναγίας, στον τόπο μας, την Κρήτη, λέγεται «της Παναγίας της Μεσοσπορίτισσας», γιατί βρίσκει τους γεωργούς, να βρίσκονται στη μέση, της χειμερινής, σποράς τους. Σε πολλές δε περιοχές της πατρίδας μας, οι γεωργικές οικογένειες, έχουν την συνήθεια να βράζουν « πολυσπόρια» που είναι μίγμα δημητριακών και οσπρίων καρπών και τα μοιράζουν στις συγγενικές τους οικογένειες, προκειμένου, να εξασφαλίσουν άφθονους καρπούς, κατά την ερχόμενη χρονιά. Όμως και οι κτηνοτρόφοι της πατρίδας μας, τη μέρα της γιορτής της Παναγίας, ετοιμάζουν τα κοπάδια τους, να τα κατεβάσουν στα χειμαδιά, λόγω του επερχόμενου χειμώνα. Αλλά και μετεωρολογικές προγνώσεις γίνονται σε πολλές περιοχές, τη μέρα της γιορτής. « Αυτή τη μέρα λένε, βασιλεύει η Πούλια και ότι καιρό θα έχει αυτή η μέρα, θα έχει τον ίδιο καιρό και τις επόμενες, σαράντα μέρες».
Απολυτίκιο της Γιορτής
Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον,
και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις.
Εν ναώ του Θεού τρανώς η Παρθένος δείκνυται,
και τον Χριστόν τοις πάσι προκαταγγέλεται.
Αυτή και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν.
Χαίρε της οικονομίας του Κτίστου
η εκπλήρωσις.
ΠΗΓΕΣ:
1. Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια. 2. Εκδόσεις, Ορθόδοξου Τύπου, « ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΩΑΚΕΙΜ ΚΑΙ ΑΝΝΑ» Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου. 3. Απολυτίκια Αγίων, Byzmusic.gr, π. Νικόδημος Καβαρνός.
Πηγή : Σταυριανάκης Β.Κωνσταντίνος, Θεολόγος, πρώην Διευθυντής Γενικού Λυκείου Σπηλίου
Από πού προήλθε η φράση «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού» ;
Ο Θεός, όταν δημιούργησε τους Αγγέλους, τους έδωσε να έχουν την απόλυτη ελευθέρα γνώμη. Έπρεπε όμως να αποδείξουν ότι ήταν άξιοι της τιμής με την οποία τους κόσμησε. Γι’ αυτό δοκιμάστηκε η πίστη τους. Ένας απ’ αυτούς, ...ο Εωσφόρος, που ήταν ο πρώτος όλων των αγγελικών Ταγμάτων, αυτός που ήταν ο ωραιότερος, δυνατότερος και λαμπρότερος, υπερηφανεύθηκε και πίστεψε ότι μπορεί να αντικαταστήσει τον Θεό και να στήσει τον θρόνου του υπεράνω του Θεού. Αυτό ήταν το αμάρτημά του. Υπερηφανεύθηκε! Επαναστάτησε εναντίον του Θεού και μαζί του παρέσυρε μεγάλο αριθμό αγγέλων, που με την πτώση τους μετατράπηκαν από φωτεινούς αγγέλους σε σκοτεινούς και από αγίους σε πονηρούς.
Σ’ αυτή την κρίσιμη ώρα του ουρανού κατά την οποία έπεφταν ένας-ένας οι σκοτεινοί - πονηροί άγγελοι από το σχισμένο ουρανό, (ονομαζόμενοι πλέον δαίμονες), συγκεντρώθηκαν όλα τα επουράνια Τάγματα και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ στάθηκε στο κέντρο και αναφώνησε: «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού» (σταθείτε γερά, σταθείτε με σεβασμό στο Θεό) και αμέσως οι φωτεινοί - άγιοι Άγγελοι στάθηκαν πιστοί προς τον Θεό. Δεν ακολούθησαν την πονηρά σκέψη του Εωσφόρου και άρχισαν να ψάλλουν: «Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης Σου». Ομολόγησαν την εξουσία και τη δύναμη του Θεού Πατρός και σταθεροποιήθηκαν στη διακονία Του πλησίον Του. Αυτόν τον θρίαμβο των αγαθών πνευμάτων με πρωτοστάτη τον αρχάγγελο Μιχαήλ, πανηγυρίζομε στις 8 Νοεμβρίου.
Επειδή με αυτή του την κραυγή ο αρχάγγελος Μιχαήλ επανέφερε στην τάξη τα τάγματα των αγγέλων και σταμάτησε την κάθοδο και την πτώση τους, γι'αυτό προς τιμήν αυτού του «σταματήματος» που επιτελέστηκε με τη φράση «στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού», προήλθε και το όνομα «Σταμάτης» και το όνομα «Σταματίνα».
Σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος, η φράση «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού» χρησιμοποιείται στη Θεία Λειτουργία ακριβώς πριν την Αγία Αναφορά, ώστε να αφυπνίσει τους πιστούς χριστιανούς και να σταθούν μετά φόβου (δηλαδή με σεβασμό) και με καλή συμπεριφορά μέσα στη Θεία Λειτουργία. Κάθε φορά επομένως, που θα ακούμε στη Θεία Λειτουργία το «στώμεν καλώς» του αρχαγγέλου, να αναλογιζόμαστε πόσο στεκόμαστε καλά και σταθερά κοντά στο Θεό και ποιά τιμωρία χωρίς έλεος μας αναμένει, αν με τους εγωισμούς αρπάζομε την εξουσία από το Θεό, αν με τους σαρκικούς λογισμούς διακόπτομε την κοινωνία με το Θεό και αν με τις άδικες πράξεις παραδίνομε τους εαυτούς μας στη δικαιοσύνη του Θεού. http://stomenkalosstomenmetafovoutheou.blogspot.gr/
πηγή : act free
Novospassky Monastery Choir - Cherubin Hymm
RUSSIAN DIVINE LITURGY is a performance by the Novospassky Monastery Choir of the Russian Orthodox liturgy celebrated by a bishop. The music of the Russian Orthodox liturgy consists only of the human voice singing in the Russian Church Slavonic language (a redaction of Old Church Slavonic made easier for speakers of Russian to pronounce). No instrumentation is included.
Τι είναι ο άθεος πολιτισμός; Είναι τα έργα του ανθρώπου, η ανθρώπινη περηφάνεια, η πολύχρωμη σκόνη την οποία οι άνθρωποι μαζεύουν και προσέχουν, αλλά ο αέρας του χρόνου την σκορπίζει σαν στάχτη.
Τι είναι ο πολιτισμός όταν συγκρίνεται με το Θεό; Καπνός και στάχτη, παιδικό παιχνίδι.
Τι είναι ο πολιτισμός σε σύγκριση με τον άνθρωπο; Μηδέν. Ο άνθρωπος είναι ζωντανό πλάσμα και έργο του Θεού, ενώ ο πολιτισμός είναι μηχανική δημιουργία, χωρίς ζωή, ανθρώπινο έργο. Ο Θεός με πάρα πολύ αυστηρό τρόπο τιμώρησε τους λαούς, οι οποίοι λάτρευαν τις δικές Του δημιουργίες: Τον ήλιο, το φεγγάρι, τα αστέρια, τα ζώα, τα δέντρα, τις πέτρες. Πώς να μην τιμωρήσει εκείνους που λατρεύουν τα ανθρώπινα έργα, που είναι ασήμαντα σε σύγκριση με τα έργα του Θεού;
Τι είναι πολιτισμός; Είναι χρωματιστό χαρτί ή πελεκημένο δέντρο, ή σμιλευμένη πέτρα, ή σωρός από πέτρες, ή ένα ποίημα ή ένα σχέδιο ρούχου, ή μία ατμομηχανή, ή μία ηλεκτρική μηχανή, ή μία μαγνητική μηχανή ή ένας δρόμος. Αυτά είναι πολιτισμός και τίποτε άλλο. Σ' αυτά προσκύνησαν οι Ευρωπαίοι θεωρώντας τα θεότητες με την παρακίνηση των Εβραίων.Στο μυαλό αυτών των νέων ειδωλολατρών υπάρχει ο λογισμός πως δεν είναι τίποτε να σκοτώσει κανείς έναν άνθρωπο, είτε ένα εκατομμύριο ανθρώπους αλλά είναι κακό να σπάσει κανείς ένα άγαλμα από μάρμαρο,ένα έργο του ευρωπαϊκού πολιτισμού.Στο μυαλό αυτών των νέων ειδωλολατρών θεωρείται πως δεν είναι τίποτε, αν κάποιος ξεκινήσει ένα πόλεμο, κάψει χωριά, πόλεις και με την πείνα, τη φωτιά, το σπαθί, καταστρέψει ολόκληρους λαούς. Αν όμως κάποιος κάψει ένα πίνακα ζωγραφικής, είτε κάποιος καταστρέψει μία βιβλιοθήκη με ένα εκατομμύριο αθεϊστικά βιβλία είναι άγριος, είναι αληθινά άθεος,επειδή δεν σεβάστηκε τη μοναδική θεότητα τους, τον πολιτισμό....
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ
ΑΦΥΠΝΙΣΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ
