Ποιμαντικό έργο

(συνέχεια)
Ενώ επιτρέπουμε τη συχνή εξομολόγηση και Θεία Μετάληψη, ξεχνούμε μερικές φορές τη λυτρωτική δύναμη της μακράς διάρκειας προπαρασκευής με νηστεία και προσευχή, που είναι δυνατή μονάχα κατά τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή με τις συχνές και ειδικές ιερές της ακολουθίες. Τότε, κατά τη διάρκεια μιάς εβδομάδας, έχει κανείς την ζωντανή και πειστική εμπειρία του αγώνα ενάντια στην αμαρτία και την χαρά της νίκης, που κερδίζει σαν αποτέλεσμα του αγώνα, και βλέπει τους καρπούς της προσευχής του.

***

Η κατάσταση αδιεξόδου, στην οποία βρίσκονται πολλοί μετανοούντες αμαρτωλοί, ή όπως φαίνεται δίχως ελπίδα κατάστασή τους ( λένε για παράδειγμα :" ό,τι και να κάνω, θα επανέλθω  στο ίδιο πράγμα' δεν έχω τη δύναμη να παλαίσω ενάντια στην αμαρτία"), οφείλεται στο γεγονός ότι οι άνθρωποι αυτοί μένουν εκτός Εκκλησίας. Η σωτηρία τους βρίσκεται στην ένταξή τους  στην Εκκλησία , μέσα στην κοινωνία αγάπης με τους αδελφούς. Στην εκκλησιαστική μας πράξη χάνεται ο κοινοτικός, συλλογικός χαρακτήρας των μυστηρίων μας, περιλαμβανομένου και του μυστηρίου της μετανοίας.

 

***

 

Παρατηρώ συχνά στους εξομολογουμένους την επιθυμία να κάνουν την εξομολόγησή τους μ' ένα τρόπο ανώδυνο γι' αυτούς: είτε ξεμπερδεύουν με γενικότητες στα λόγια τους, είτε μιλούν για μικροπράγματα, παρασιωπώντας όσα πραγματικά πρέπει να βαραίνουν τη συνείδησή τους. Σε τέτοιες περιπτώσεις έχουμε μια ψεύτικη αιδώ μποροστά στον πνευματικό ή γενικά μια αναποφασιστικότητα, όπως συμβαίνει πάντα πρίν από μια σημαντική πράξη, και ιδιαίτερα, ένα μικρόψυχο φόβο στό ν' αρχίσει κανείς στα σοβαρά ν' ανασκαλεύει τη ζωή του, τη γεμάτη από μικρές και συνηθισμένες αδυναμίες. 'Οσο για την πραγματική εξομολόγηση, αυτή, σαν ένας καλός σεισμός στην ψυχή, τρομάζει τους ανθρώπους με την αποφασιστικότητά της και την ανάγκη ν' αλλάξουν αυτοί κάτι στήν ζωή τους, ή έστω και απλώς να στοχαστούν την ζωή τους. Εδώ ο ιερέας πρέπει να επιδεικνύει αποφασιστικότητα χωρίς να φοβάται να διαταράξει αυτόν τον εφησυχασμό και να προσπαθεί να προκαλέσει το αίσθημα της πραγματικής μετανοίας. (συνεχίζεται)

 

Από το βιβλίο " Πνευματικά Κεφάλαια "

του Πρεσβ. Αλεξάνδρου Ελτσιανίνωφ

 

Υάκινθος