Αν ψάλλουν έτσι στον Παράδεισο…θέλω να πάω!

 

 Πολύ συχνά ακούμε και τη λέξη «αλληλούια»στην Ορθόδοξη λατρεία μας. Είναι μια λέξη θεοφόρα, γεμάτη υπερκόσμιο μυστήριο. Προέρχεται βέβαια από την εβραϊκή γλώσσα, αλλά η χριστιανική Εκκλησία από την  αρχή την υιοθέτησε. Σημαίνει: «αινείτε τον Θεόν- δόξα τω Θεώ». Είναι ένας ύμνος από την αιωνιότητα, απόηχος της ουράνιας  λαμπρότητας. Σύντομη δοξολογία, ένας μικρότατος ψαλμός (όπως λέει ο λαός: "κοντός ψαλμός αλληλούια").

Η Ορθοδοξία είναι μια συνεχής γιορτή, όπου «τα άνω τοις κάτω συνεορτάζει και τα κάτω τοις άνω συνομιλεί». Στον μυστικό της χώρο, το άκτιστο και το κτιστό ενώνονται «ασυγχύτως και ατρέπτως». Ο ουρανός κατεβαίνει στη γη, γίνεται πολύ κοντινός, σχεδόν απτός και έτσι η γη ουρανοποιείται. Αυτό κυρίως γίνεται αισθητό στην θεία λατρεία της και ειδικότερα στην θεία λειτουργία, η οποία χαρακτηρίζεται ως απόηχος και απομίμηση της λειτουργίας των ουρανών. « Υστερα απ' αυτά - λέει στην Αποκάλυψη ο μαθητής της αγάπης-άκουσα στον ουρανό κάτι σαν δυνατή φωνή, που έβγαινε από το μεγάλο πλήθος κι έλεγε: Αλληλούια! Η σωτηρία και η δόξα και η δύναμη ανήκουν στο Θεό μας ...;Τότε οι εικοσι τέσσερις πρεσβύτεροι και τα τέσσερα όντα έπεσαν και προσκύνησαν το θεό που κάθεται το θρόνο και έλεγαν: «Αμήν, αλληλούια!». Τότε ακούστηκε μια φωνή από το θρόνο, που έλεγε: «Υμνείστε το Θεό όλοι οι δούλοι του κι όσοι τον σέβεστε, μικροί και μεγάλοι».  Και άκουσα κάτι σαν φωνή από μεγάλο πλήθος και σαν βοή καταρράκτη και σαν κρότο από δυνατές βροντές να λέει: «Αλληλούια! Ο Κύριος μας, ο Θεός ο παντοκράτορας είναι πια κυρίαρχος του κόσμου!» (Αποκ. 19, 1,4). Στο χωρίο αυτό βλέπουμε ότι ο ύμνος «αλληλούια» δονεί τους ουρανούς, σαν ξέσπασμα δοξολογίας του Παντοκράτορα, από το «πανηγύρι των πρωτοτόκων υιών του Θεού, που τα ονόματα τους έχουν καταγραφεί στους ουρανούς»(Εβρ. 12, 23). Αυτός που μετέχει με την «εσωτερκή αίσθηση» στην επί γης λατρεία του «εσφαγμένου αρνίου», βιώνει μυστικά την παγκόσμια δοξολογία της κτίσεως, ορατής και αοράτου. Αισθάνεται την «καλήν αλλοίωσιν» και προγεύεται τη Βασιλεία των ουρανών. «Αν ψάλλουν έτσι στο Παράδεισο - είχε πει ένας Γάλλος μετά από ολονυκτία- θέλω να πάω»! Ο προσφυέστατος ορισμός του ανθρώπου θα μπορούσε να είναι ότι είναι δοξολογικό ον. Πρώτον, διότι η όλη ψυχοσωματική του δομή, σαν ένα καταπληκτικό  θαύμα της θείας δυνάμεως και σοφίας, προκαλεί τον αίνο και τη δοξολογία  στον θειο της Δομήτορα. Δεύτερον, διότι πλάσθηκε για να δοξάζει τον Πλάστη του. Γι αυτό και ο απ. Παύλος θα πει: «Το Θεό να δοξάζετε με το σώμα σας και με το πνεύμα σας, που ανήκουν στο Θεό» (Α' Κορ. 6, 20). Ο άνθρωπος, σαν λογική εικόνα του Θεού, είναι ο μόνος μέσα στον αισθητό κόσμο, που έχει λάβει την κλήση να κάνει τον κόσμο ναό μέσα στον οποίο να δοξολογεί, να λατρεύει και να ευχαριστεί το Θεό. «Είσαι σκεύος πλασμένο από τον Θεό - θα πει ο αγ. Γρηγόριος ο Νύσσης- δημιουργημένο απ' Αυτόν. Δόξαζε το Δημιουργό. Γιατί δεν πλάστηκες για κανένα άλλο λόγο παρά για να είσαι κατάλληλο όργανο δοξολογίας του Θεού». Βέβαια κατά τον ψαλμωδό, και «οι ουρανοί διηγούνται τη δόξα του Θεού, το σύμπαν δε αναγγέλει τη δημιουργία του»(ψαλμ.1 αλλά η δοξολογία αυτή των όντων αποκτά νόημα μέσω του ανθρώπου. «Όλα υμνούν και δοξάζουν τον Θεό- λέγει ο αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος - με σιωπηλές φωνές. Για όλα ευχαριστώ το Θεό και έτσι ο ύμνος τους γίνεται δικός μου‡ από αυτούς παίρνω τη δύναμη και εγώ να δοξολογώ».

Οι θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας διδάσκουν ότι τρία είναι τα είδη της προσευχής του χριστιανού: η αίτηση, η ευχαριστία και η δοξολογία. Το τρίτο αυτό είδος είναι το ανώτερο όλων, γι αυτό και πρέπει να προηγείται κάθε άλλου είδους. Αν ληφθεί υπ' όψιν ότι η προσευχή είναι σχέση, τότε οι τρεις αυτές μορφές προσευχής είναι συγχρόνως και τρεις τρόποι σχέσεως με το Θεό. Η προσέγγιση αυτή του Θεού με τη δοξολογία είναι το ανώτερο είδος, για τους εξής λόγους. Η αίτηση - αν και αναγκαία - είναι η κατωτέρα μορφή, γιατί στηρίζεται στη σχέση του δίνω και παίρνω. Είναι κάπως συμφεροντολογική. Η ευχαριστία είναι ανώτερο και ευγενέστερο είδος, όμως δεν διαφέρει και πολύ του προηγουμένου, γιατί χαιρόμαστε και ευχαριστούμε γι' αυτά που λάβαμε. Η δοξολογία είναι η πλέον ανιδιοτελής και αγαπητική σχέση ανθρώπου και Θεού, γιατί γίνεται γι Αυτόν και μόνο. Δειγματοληπτική είναι η προσευχή όλης της ευχαριστιακής συνάξεως, η λεγομένη «ευχή της αναφοράς»: «Είναι άξιο και δίκαιο να σε υμνούμε, να σε ευλογούμε, να σε δοξολογούμε, να σε ευχαριστούμε, να σε προσκυνούμε σε κάθε τόπο της κυριαρχίας σου. Γιατί είσαι Θεός που δεν μπορεί καμιά γλώσσα να εκφράσει, ούτε νους να χωρέσει, είσαι αόρατος, ακατάληπτος, αναλλοίωτος και αμετάβλητος. Συ και ο Μονογενής σου Υιός και το Άγιο σου Πνεύμα».

Στην δοξολογική αυτή αναφορά υμνείται η παναγαθότητα του Θεού, η πανσοφία και η παντοδυναμία Του, των οποίων οι άγιες ψυχές έχουν και προσωπική εμπειρία. Θαυμάζεται η θεία κένωση του «ανέκφραστου» Θεού, η σωτηρία την οποία αυτός μας εξασφάλισε και οι οικτιρμοί του Υιού του Θεού, με  τους οποίους ο Ουράνιος Πατέρας μας δέχεται ως παιδιά Του. Οι άγιοι του Θεού από την δοξολογία αρχίζουν τις προσευχές τους. Είναι σαν τα ωδικά πτηνά, που μέρα νύχτα αναμέλπουν την αγάπη του Χριστού. Είναι οι θείοι ερωδιοί «των οποίων η κατοικία ηγείται των άλλων» πουλιών (ανθρώπων), γιατί όσο ψηλότερα χτίζει τη φωλιά του κανείς, τόσο θαυμάζει τα μεγαλεία του Θεού. Με εξέχουσα την Μαριάμ, την Παναγία Μητέρα του Κυρίου μας, που δοξολόγησε πρώτη τον Μονογενή Υιό και Θεό της, όλοι αποτελούν στον ουρανό και στην γη μια θαυμάσια δοξολογική χοροστασία. Λέει ο Άγιος Χρυσόστομος: «Η ψυχή είναι ένας μουσικός, είναι ένας τεχνίτης, ενώ το σώμα είναι όργανο, που κατέχει τη θέση της κιθάρας, του αυλού και της λύρας. Θέλοντας ο Θεός να σε διδάξει ότι οφείλεις πάντοτε να ανυμνείς και να δοξάζεις Αυτόν, ένωσε για πάντα το όργανο με τον τεχνίτη». Οι άγιοι υμνούν ακατάπαυστα με λόγους και δάκρυα, αλλά και με τον τρόπο της ζωής τους τον Θεό. Η ζωή τους είναι ένα υπαρξιακό μελωδικό «αλληλούια».

Γι αυτό το «αλληλούια» δεν πρέπει να είναι μόνο στα χείλη των πιστών. Πρέπει να γίνει η ίδια η ζωή τους. Ο άνθρωπος πρέπει να παραμείνει μια έμψυχη και ενσυνείδητη δοξολογία του Θεού, ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα κτίσματα. Βέβαια το δράμα του ανθρώπου, μετά την πτώση, είναι ότι πολλές φορές μεταβάλλεται σε παραφωνία μέσα στην παναρμόνια συγχορδία των όντων. Με τα λόγια, αλλά κυρίως με τα έργα του, δεν δοξολογεί, αλλά βλασφημεί. Και αυτό συνιστά αλλοτρίωση από τον αληθινό προορισμό του. Το έργο του Χριστού σε αυτό ακριβώς αποσκοπεί: να ξανακάνει τον άνθρωπο όχι απλώς μέλος της συμπαντικής χοροστασίας, αλλά «χοράρχη» του σύμπαντος. Ο Χριστός μας μεταφέρει από την δουλεία του νοητού Φαραώ, δηλ. του διαβόλου στην ελευθερία των τέκνων του Θεού. Μας ελευθερώνει από την τυραννία των παθών και αποκαθιστά μέσα μας, στο σώμα και στη ψυχή μας, τη χαμένη αρμονία και ειρήνη. Η διάβαση από την αμαρτία στη Χάρη, είναι που κάνει τη ζωή μας ολόκληρη αίνο και δοξολογία. Ωραία το διατυπώνει αυτό ο άγιος Μακάριος: « Η ψυχή που γλύτωσε από τους εχθρούς της και πέρασε με τη δύναμη του Θεού τη πικρή θάλασσα των παθών, βλέποντας αυτούς στους οποίους ήταν προηγουμένως αιχμάλωτη να χάνονται, χαίρεται με ανέκφραστη και υπερβολική χαρά λόγω της ενώσεως με τον Κύριο. Τότε το Άγιο Πνεύμα, που πήρε μέσα της, ψάλλει καινούριο τραγούδι στο Θεό με το τύμπανο, δηλ. το σώμα και με την κιθάρα, δηλ. με τις λογικές χορδές της ψυχής και τους λεπτότατους λογισμούς και με το πλήκτρο της θείας χάριτος στέλλει ύμνους στον ζωοδότη Χριστό».   

Ο Άγιος Νικόδημος πρακτικοποιώντας το θέμα, λέει: «Εάν και συ χριστιανέ δοξολογής τον Θεόν με λόγια θεολογικά και μεγάλα και φυλάττης το στόμα σου από αισχρολογίας, μυθολογίας, ύβρεις και φλυαρίας‡ εάν πράττης έργα θεάρεστα και φυλάττης τας εντολάς του Κυρίου‡ αλλά και εάν υπομένης τους πειρασμούς όπου σοι έρχονται μετά μεγαλοψυχίας και με ανδρείον φρόνη­μα, ήξευρε ότι μεγαλύνεις και δοξολογείς τον Κύριον». Αυτή η φωτεινή ζωή του χριστιανού γίνεται αιτία και οι άλλοι άνθρωποι να δοξάζουν τον Θεό. Πολλοί είναι εκείνοι που προσήλθαν στην χριστιανική πίστη, βλέποντας την τελειότητα και την αγάπη των οπαδών του Εσταυρωμένου. «Κοιταξε πως αγαπούν ο ένας τον άλλο» έλεγαν για τους χριστιανούς οι εθνικοί (ειδωλολάτρες) και πολλοί έρχονταν στην Εκκλησία. «Από τώρα είμαι και εγώ χριστιανός» ομολογούσαν οι δήμιοι, βλέποντας την ανδρεία και την υπομονή των μαρτύρων. Έτσι επαλήθευε στην ζωή τους το παράγγελμα του Κυρίου: «Έτσι ας λάμψει το φως σας μπροστά στα μάτια των ανθρώπων για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξάσουν τον ουράνιο Πατέρα σας» (Ματθ. 5, 16).

Όμως το καλύτερο του «αλληλούια» το φυλάει ο πιστός για τον ουρανό. Εδώ ζει στην εξορία, σαν πάροικος και παρεπίδημος. Και πώς είναι δυνατόν, ζώντας στην κοιλάδα αυτή του κλαυθμώνος, να δοξολογήσει τον Κύριο, με μια πληρότητα υπαρξιακή; «Πώς θα ψάλλω την ωδή του Κυρίου σε ξένη γη;» (ψαλμ. 136) διερωτάται, καθώς βιώνει την αιχμαλωσία του παρόντος βίου. Η συνεχής νοσταλγία του και η προσμονή της καρδίας του είναι η άνω Ιερουσαλήμ. Λέγεται ότι, όταν ψαλλόταν το περίφημο «Αλληλούια» του Χαίντελ, όλο το ακροατήριο σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών του και άκουγε με κρατημένη την αναπνοή, την ανεπανάληπτη εκείνη μελωδία! Πόσο μάλλον γλυκύτερο και απείρως μελωδικότερο θα είναι το ουράνιο «αλληλούια» των αγγέλων και των σωσμένων; Μακάρι να αξιωθούμε μαζί με τους αγγέλους να προσθέσουμε και εμείς το δικό μας «Αλληλούια, Αλληλούια, Αλληλούια, δόξα Σοι ό Θεός»!

(Από το βιβλίο του Αρχιμ. Αθηναγόρα Καραμαντζάνη, «Στώμεν καλώς ...;»)

 

πηγή : Άγιον Όρος

Το όνομά Σου είναι Αγάπη

[...]
Ποίον είναι το όνομα του Θεού ημών;
Αγάπη, έλεος, συμπάθεια, χάρις.
 'Οταν προσεύχεσαι βλέπε με τους οφθαλμούς της καρδίας σου ισταμένους εμπρός σου την Αγάπην και τον Έλεον, βλέπε τον Εραστήν των ανθρώπων, ο Οποίος σε ακούει.

Κύριε!
Το όνομά Σου είναι Αγάπη' μη με απορρίψης από Σου δια την αστάθειάν μου!
Το όνομά Σου είναι Δύναμις' ενίσχυσον εμέ, όστις συχνάκις είμαι ασθενής και πίπτω'
Το όνομά Σου είναι  Φώς' φώτισον την ψυχήν μου, ήτις σκοτίζεται από επίγεια πάθη!
Το όνομά Σου είναι Ειρήνη' ειρήνευσον την τεταραγμένην μου ψυχήν !
Το όνομά Σου είναι 'Ελεος' μη παύσης από του να με συγχωρείς!

Ο Κύριός σου είναι αγάπη : αγάπα Αυτόν και όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι είναι τα εν Χριστώ τέκνα του.
Ο Κύριός σου είναι πύρ: μη αφήνης την ψυχήν σου να ψυχρανθή, αλλά θέρμαινε αυτήν με την πίστιν και την αγάπην.
Ο Κύριός σου είναι φώς: μη περιπατής εις το σκότος και μη κάμνης τι με εσκοτισμένον νούν, χωρίς βαθείαν σκέψιν ή χωρίς πίστιν.
Ο Κύριός σου είναι Θεός της ευσπλαγχνίας και της χάριτος πρός τον πλησίον σου.
 'Αν είσαι τοιούτος, θα εύρης σωτηρίαν μετά δόξης αιωνίου.
[...]

Από το βιβλίο " Η εν Χριστώ Ζωή "
 του αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης

 

Υάκινθος

 

 

 

Ψαλμός 110

 

Σόκ

              

by Θεόδωρος Ορέστης • 23 August 2014   

Εκτύπωση PDF

του Μελέτη Μελετόπουλου*
 

Χθες το μεσημέρι, εποχούμενος, σταμάτησα στα φανάρια της Φιλοθέης, στην Καποδιστρίου. Στο πεζοδρόμιο στεκόταν συνεσταλμένα ένας άντρας το πολύ σαράντα χρονών, καθαρός, ευπρεπέστατος. Δεν ζητιάνευε εμφανώς, αλλά με το ύφος του ζητούσε βοήθεια. Τον ρώτησα τι συμβαίνει. Μου απαντά: «Κύριε, είμαι γραφίστας στο επάγγελμα, άνεργος εδώ και πολύ καιρό. Κάνω τέσσερα-πέντε μεροκάματα τον μήνα, όσα βρίσκω. Γιά να επιβιώσω, κατέληξα να έρχομαι στα φανάρια. Σε καμμία περίπτωση δεν θα το έκανα, αλλά βλέπετε έχω ένα κοριτσάκι πέντε χρονών να μεγαλώσω.»
Με κατέλαβε ένα κύμα απόγνωσης, οργής και αηδίας γιά τα κατάντημα της ελληνικής κοινωνίας. Η «ευημερία» με δανεικά κατέληξε στην ανθρωπιστική κρίση. Η «ισχυρή Ελλάδα» είναι τώρα στα φανάρια. Ποιός φταίει; Ασφαλώς όχι ο δυστυχής επαίτης. Αυτός στην χειρότερη περίπτωση υπήρξε πελάτης-ψηφοφόρος, με αντάλλαγμα κάποια ψευτοσυμβασούλα. Στην καλύτερη έκανε απλά την δουλειά του χωρίς πάντως να συμμετέχει στο όργιο.
Την ευθύνη έχουν πάντοτε οι ηγεσίες. Το 1910 ήρθε ο Βενιζέλος και ανασυγκρότησε το κράτος που παρήκμαζε επί δεκαετίες. Ο λαός τον ακολούθησε ενθουσιωδώς, αλλά, χωρίς τον Βενιζέλο, ο λαός από μόνος του δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα. Ο Γούναρης το 1921 αποφάσισε να πάει στην Άγκυρα, ο λαός υλοποίησε την απόφαση, πραγματοποιώντας μία τιτανομαχία με χιλιάδες νεκρούς, η απόφαση ήταν λάθος, ο λαός το πλήρωσε με την Μικρασιατική Καταστροφή. Το 1940, ο Μεταξάς είπε το ΟΧΙ, ο λαός πολέμησε γενναία. Στην Κατοχή, κάποιοι πήραν την απόφαση να ιδρύσουν το ΕΑΜ, ο λαός ανταποκρίθηκε. Το 1974, η χούντα αποφάσισε να αφήσει την Κύπρο στο έλεος του Αττίλα, ο λαός, αν και ήταν έτοιμος να πολεμήσει, έκατσε να κοιτάει την εισβολή από την τηλεόραση. Γιατί έτσι αποφάσισε η ηγεσία. Πάντα η ηγεσία αποφασίζει, και ο λαός κατευθύνεται εκεί που υποδεικνύει η ηγεσία. Η ηγεσία είναι υπεύθυνη και γιά το καλό και γιά το κακό.
Τι έκανε η πολιτική ηγεσία της Μεταπολίτευσης; Βασικά διόριζε, απορφανίζοντας την ύπαιθρο από τα δυναμικώτερα στοιχεία της. Αυτά που, αν έμεναν, θα ηγούντο της περιφερειακής ανάπτυξης. «Κατέστρεψα τον νομό μου», μου είπε κάποτε κορυφαία πολιτική προσωπικότητα, «διότι διόρισα 5.000 συντοπίτες μου στο δημόσιο. Που αν δεν είχαν φύγει θα την είχαν αναπτύξει οικονομικά και κοινωνικά».
Επίσης το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης δανειζόταν. Τα δανεικά όμως δεν πήγαιναν σε υποδομές, δεν πήγαιναν σε παραγωγικές επενδύσεις, σε αναπτυξιακά έργα. Πήγαιναν σε εξωχώριους λογαριασμούς. Το ίδιο και οι επιδοτήσεις από την Ευρώπη. «Πήραμε επιδότηση γιά ιχθυοτροφείο», μου είπε όλος καμάρι ένας συστρατιώτης μου χωρικός Ρουμελιώτης με την χαρακτηριστική ρουμελιώτικη προφορά του το 1988. «Ιχθυοτροφείο δεν φτιάξαμε, Μερσεντές αγοράσαμε». Καμάρωνε που εξαπάτησε τους «κουτόφραγκους» (στους οποίους υποδουλωθήκαμε κι αυτός και όλοι μας γιά άλλη μιά φορά τελικά). Και αυτός τόσα ήξερε τόσα έλεγε. Απαλλάσσεται λόγω βλακείας, και άλλωστε έχει ήδη τιμωρηθεί από την κρίση. Αλλά η πολιτική ηγεσία, το κράτος, που έπρεπε να τον ελέγξουν, να τον εποπτεύσουν, να διακριβώσουν ότι το ιχθυοτροφείο έγινε πράγματι ιχθυοτροφείο και όχι εκτροφείο Μερσεντές, τι έκαναν; Τον άφησαν ήσυχο να κάνει βόλτες με την Μερσεντές του, γιατί προσπορίστηκαν ψηφαλάκια. Κάποιοι μπορεί και να ενθυλάκωσαν μέρος της επιδότησης.
Πακτωλοί, χείμαρροι ευρωπαϊκών επιδοτήσεων. «πακέτων Ντελόρ», ΜΟΠ, leader και διαφόρων άλλων οικονομικών ενισχύσεων εισέρρευσαν στην χώρα. Πού πήγαν; Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα ερωτήματα, στο οποίο θα πρέπει να μας δώσει, με χαρτί και μολύβι, απάντηση το πολιτικό σύστημα. Υπάρχουν, φυσικά, και άλλα. Ο αξιοπρεπής επαίτης στα φανάρια περιμένει τις απαντήσεις.

 

*Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης.

πηγή : Αντίβαρο

" Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζονται "

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς μᾶς δείχνει τὴν πορεία τοῦ ἀγώνα μας

Τοῦτο σᾶς λέγω καὶ σᾶς παραγγέλω· κἂν ὁ οὐρανὸς νὰ κατεβῆ κάτω, κἂν ἡ γῆ νὰ ἀνεβῆ ἐπάνω, κἂν ὅλος ὁ κόσμος νὰ χαλάση, σήμερον, αὔριον, νὰ μὴ σᾶς μέλλη τί ἔχει νὰ κάμη ὁ Θεός. Τὸ κορμί σας ἂς τὸ καύσουν, ἂς τὸ τηγανίσουν· τὰ πράγματά σας ἂς σᾶς τὰ πάρουν· μὴ σᾶς μέλλει· δώσατέ τα· δὲν εἶνε ἰδικά σας. Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζονται. Αὐτὰ τὰ δυὸ ὅλος ὁ κόσμος νὰ πέση, δὲν ἠμπορεῖ νὰ σᾶς τὰ πάρη, ἐκτὸς καὶ τὰ δώσετε μὲ τὸ θέλημά σας. Αὐτὰ τὰ δυὸ νὰ τὰ φυλάγετε, νὰ μὴ τὰ χάσετε. Τώρα, ἀδελφοί μου, τί σημεῖον καρτεροῦμεν; Δὲν καρτεροῦμεν ἄλλο παρὰ πότε νὰ λάμψῃ ὁ πανάγιος Σταυρὸς εἰς τὸν οὐρανὸν περισσότερον ἀπὸ τὸν ἥλιον, καὶ νὰ λάμψῃ ὁ γλυκύτατός μας Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ Θεὸς ἑπτὰ φορὰς περισσότερον ἀπὸ τὸν ἥλιον, μὲ χίλιες χιλιάδες καὶ μύριες μυριάδες Ἀγγέλους, μὲ δόξαν θεϊκήν.

Ρωμαίικο οδοιπορικό 

πηγή : εν αιθρία

Η νύμφη - ψυχή

Λόγος Α'

Άσμα Ασμάτων (1-11)

 

" Ας  με φιλήσει με φιλήματα από το στόμα του'

είναι τα στήθη σου καλύτερα  από το κρασί

και η ευωδιά των μυρωδικών σου
πάνω απ' όλα τα αρώματα,

μύρο που χύθηκε  είναι τ' όνομά σου.

Γι' αυτό σ' αγάπησαν  οι κοπέλλες,

σε τράβηξαν  κοντά τους,

θα τρέξομε  πίσω  από το άρωμα του μύρου σου.

Ο βασιλιάς μ' έμπασε  στό άδυτό του.

Ας χαρούμε  κι ας ευφρανθούμε  μαζί του,

ας αγαπήσομε  τα στήθη σου περισσότερο από το κρασί'

σ' αγάπησε η ευθύτητα ".

 

***

   [...]   Αυτά επικαλούμαι, προκειμένου ν' ασχοληθώ με τη μυστική εξήγηση  του 'Ασματος  των Ασμάτων. Με όσα γράφονται  εδώ  η ψυχή  στολίζεται  κατά κάποιο τρόπο  σαν νύφη  για την ασώματη  και πνευματική κι αμόλυντη  συζυγία  με το Θεό. Αυτός δηλαδή που θέλει να σωθούν  όλοι οι άνθρωποι  και να γνωρίσουν σε βάθος  την αλήθεια4, μας υποδεικνύει  εδώ  τόν τελειότατο και μακάριο τρόπο  της σωτηρίας, εννοώ την αγάπη. Σε μερικούς  βέβαια  συμβαίνει κάποτε  η σωτηρία  και μέσω του φόβου, όταν απομακρυνόμαστε  από το κακό,  αποβλέποντας  στίς απειλές  της τιμωρίας  μας στήν κόλαση. Είναι ακόμα  και μερικοί που κατορθώνουν  την αρετή  με την ελπίδα  του μισθού  που περιμένει  όσους έζησαν  μ' ευσέβεια, όχι με την αγάπη του αγαθού, αλλά την επιτυγχάνουν  με την προσδοκία  της αμοιβής. Εκείνος  όμως που έχει στρέψει  την ψυχή του στό τέλειο, απωθεί  βέβαια  το φόβο5 (γιατί το συναίσθημα  αυτό είναι δουλικό, το να μήν παραμένεις  δηλαδή  στόν Κύριό σου από αγάπη, αλλά να μήν δραπετεύεις  από φόβο  της μαστίγωσης), περιφρονεί όμως  και τους ίδιους τους μισθούς, για να μη θεωρείται ότι προτιμά περισσότερο την αμοιβή  από εκείνον που τη δίνει. Κι αγαπά με όλη την καρδιά του  και την ψυχή  και τη δύναμή του όχι κάτι άλλο  από όσα  αυτός ενεργεί, αλλά Εκείνον  τον ίδιο που είναι η πηγή των αγαθών. Αυτό το συναίσθημα  νομοθετεί για τις ψυχές όσων τους ακούν  αυτός που μας καλεί  στή μέθεξή του. Και το νομοθέτημα αυτό  το επιβεβαιώνει ο Σολομών, που η σοφία του, κατά τη θεία μαρτυρία, δεν έχει μέτρο και δεν συγκρίνεται ούτε παραβάλλεται  με εκείνων που έζησαν στο παρελθόν  και με εκείνων που θα ζήσουν  στο μέλλον, και που τίποτε δεν του διαφεύγει.6  [...]
 

4) Α'Τιμ. 2,4

5) Α' Ιω. 4,18

6) Γ΄Βασ.3,12 και 5,9-14

 

Από  τα  " Ερμηνευτικά Γ΄ "

Εξήγηση στά Άσματα

(Λόγοι Α΄-ΙΕ΄)

Του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης

Γρηγορίου Νύσσης  Έργα

Πατερικές Εκδόσεις "Γρηγόριος ο Παλαμάς "

 

 

 

 

Δογματικόν Θεοτοκίον, Μέλος οσίου Ιωάννου του Δαμασκηνού (676 - 756).
Ήχος πλάγιος του πρώτου.

Ψάλλει ο βυζαντινός χορός ΤΡΟΠΟΣ http://www.troposchoir.gr

Κανοναρχεί ο κ. Αθανάσιος Σαρακίνης.

Αυτό το οπτικοακουστικό αρχείο αποτελεί δείγμα από τον εξαίρετο ψηφιακό δίσκο, τον τελευταίο από τους πέντε που έχει κυκλοφορήσει ο βυζαντινός χορός ΤΡΟΠΟΣ.
Ακολουθεί αντιγραφή από το ένθετο βιβλιαράκι:
"Το γνωστό ποίημα "Εν τη Ερυθρά θαλάσση..." δογματικό Θεοτοκίο του πλαγίου του πρώτου ήχου μας μεταφέρει στην ψαλτική παράδοση του ιγ' - αρχών του ιδ' αιώνος, του Αναστασιματαρίου του παλαιού Στιχηραρίου. Το μέλος αργό, μελισματικό από ανώνυμο συνθέτη, μελοποιό, κατά την έρευνα, της περιόδου της μουσικής παράδοσης του Βυζαντίου φέρεται ως σύνθεση του οσίου πατρός ημών Ιωάννου του Δαμασκηνού, θεμελιωτού της οκτωηχίας και εμπεριέχεται στον α' τόμο της Μουσικής Βιβλιοθήκης

 

 

της Πατριαρχικής Σχολής της Εκκλησιαστικής Μουσικής (Κωνσταντινούπολη, 1868).
Από την έντυπη αυτή έκδοση αντλούμε και την πληροφορία ότι τα εξηγημένα, αντιγραφέντα παρά της ακαμάτου δεξιάς του αειμνήστου διδασκάλου και εξηγητού Χουρμουζίου Χαρτοφύλακος, σώζονται εν τη βιβλιοθήκη του εν Φαναρίω Αγιοταφικού Μετοχίου.
Με κανονάρχη τον Αθανάσιο Σαρακίνη η ψαλλόμενη σύνθεση με υποδειγματικό τρόπο, αναδεικνύει τις μουσικές φόρμες των ήχων του μαλακού διατόνου με το ισοκράτημα να βαστάζει τις εναλλαγές των ήχων."

 

***

 

Θεομακάριστε, Μήτηρ ανύμφευτε,

την ασθενούσαν μου ψυχήν θεράπευσον,

ότι συνέχομαι πολλοίς, εν πταίσμασι Θεοτόκε'

όθεν και κραυγάζω σοι, στεναγμώ της καρδίας μου'

Δέξαι με πανάχραντε, τον πολλά αμαρτήσαντα,

ίνα εν παρρησία κραυγάζω σοι'

Χαίρε η Κεχαριτωμένη.

Θεοτοκίον του 'Ορθρου

της εορτής

του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλήτου

Ήχος γ΄

 

Υάκινθος

 

 

"...Μέσα σε στενά όρια.. "

 

Άγιος Διάδοχος Φωτικής

 Από τα "Τα 100 πρακτικά κεφάλαια"

58. Όταν η ψυχή αρχίσει να μην επιθυμεί τα ωραία της γης, τότε δημιουργείται σ' αυτήν ένα πνεύμα ακηδίας, που δεν την αφήνει μήτε να υπηρετεί με ευχαρίστηση στη διακονία του λόγου, μήτε να έχει δυνατή επιθυμία των μελλόντων αγαθών. Αλλά και αυτή την πρόσκαιρη ζωή την παρουσιάζει τελείως άχρηστη, γιατί δεν μπορεί να έχει κανένα έργο που να είναι άξιο της αρετής. Και αυτήν ακόμη την πνευματική γνώση την εξευτελίζει με τον ισχυρισμό ότι έχει δοθεί και σε πολλούς άλλους, ή ότι δεν μας υπόσχεται τίποτε τέλειο. Αυτό το πάθος που κάνει την ψυχή χλιαρή και νωθρή, θα το αποφύγομε αν περιορίσομε τη διάνοιά μας μέσα σε στενά όρια, ώστε να προσηλωνόμαστε στη μνήμη του Θεού. Μόνο με τον τρόπο αυτό ο νους θα επιστρέψει στην προηγούμενη θερμότητα και θα μπορέσει να απομακρυνθεί από την παράλογη αυτή αλλοίωση.

πηγή : Ομολογία Πίστεως

 

ΚΥΡΙΕ ΕΚΕΚΡΑΞΑ ΠΡΟΣ ΣΕ - Lord I have cried to You 

 

" Στώμεν καλώς "

Από πού προήλθε η φράση «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού»

 

Ο Θεός, όταν δημιούργησε τους Αγγέλους, τους έδωσε να έχουν την απόλυτη ελευθέρα γνώμη. Έπρεπε όμως να αποδείξουν ότι ήταν άξιοι της τιμής με την οποία τους κόσμησε. Γι’ αυτό δοκιμάστηκε η πίστη τους. Ένας απ’ αυτούς, ...ο Εωσφόρος, που ήταν ο πρώτος όλων των αγγελικών Ταγμάτων, αυτός που ήταν ο ωραιότερος, δυνατότερος και λαμπρότερος, υπερηφανεύθηκε και πίστεψε ότι μπορεί να αντικαταστήσει τον Θεό και να στήσει τον θρόνου του υπεράνω του Θεού. Αυτό ήταν το αμάρτημά του. Υπερηφανεύθηκε! Επαναστάτησε εναντίον του Θεού και μαζί του παρέσυρε μεγάλο αριθμό αγγέλων, που με την πτώση τους μετατράπηκαν από φωτεινούς αγγέλους σε σκοτεινούς και από αγίους σε πονηρούς.

Σ’ αυτή την κρίσιμη ώρα του ουρανού κατά την οποία έπεφταν ένας-ένας οι σκοτεινοί - πονηροί άγγελοι από το σχισμένο ουρανό, (ονομαζόμενοι πλέον δαίμονες), συγκεντρώθηκαν όλα τα επουράνια Τάγματα και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ στάθηκε στο κέντρο και αναφώνησε: «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού» (σταθείτε γερά, σταθείτε με σεβασμό στο Θεό) και αμέσως οι φωτεινοί - άγιοι Άγγελοι στάθηκαν πιστοί προς τον Θεό.
Δεν ακολούθησαν την πονηρά σκέψη του Εωσφόρου και άρχισαν να ψάλλουν: «Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης Σου». Ομολόγησαν την εξουσία και τη δύναμη του Θεού Πατρός και σταθεροποιήθηκαν στη διακονία Του πλησίον Του.
Αυτόν τον θρίαμβο των αγαθών πνευμάτων με πρωτοστάτη τον αρχάγγελο Μιχαήλ, πανηγυρίζομε στις 8 Νοεμβρίου.

Επειδή με αυτή του την κραυγή ο αρχάγγελος Μιχαήλ επανέφερε στην τάξη τα τάγματα των αγγέλων και σταμάτησε την κάθοδο και την πτώση τους, γι'αυτό προς τιμήν αυτού του «σταματήματος» που επιτελέστηκε με τη φράση «στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού» προήλθε και το όνομα «Σταμάτης» και το όνομα «Σταματίνα».

Σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος, η φράση «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού» χρησιμοποιείται στη Θεία Λειτουργία ακριβώς πριν την Αγία Αναφορά ώστε να αφυπνίσει τους πιστούς χριστιανούς και να σταθούν μετά φόβου (δηλαδή με σεβασμό) και με καλή συμπεριφορά μέσα στη Θεία Λειτουργία. Κάθε φορά επομένως, που θα ακούμε στη Θεία Λειτουργία το «στώμεν καλώς» του αρχαγγέλου να αναλογιζόμαστε πόσο στεκόμαστε καλά και σταθερά κοντά στο Θεό και ποιά τιμωρία χωρίς έλεος μας αναμένει, αν με τους εγωισμούς αρπάζομε την εξουσία από το Θεό, αν με τους σαρκικούς λογισμούς διακόπτομε την κοινωνία με το Θεό και αν με τις άδικες πράξεις παραδίνομε τους εαυτούς μας στη δικαιοσύνη του Θεού.

http://stomenkalosstomenmetafovoutheou.blogspot.gr/

πηγή : act free

 

 

Novospassky Monastery Choir - Cherubin Hymm

RUSSIAN DIVINE LITURGY is a performance by the Novospassky Monastery Choir of the Russian Orthodox liturgy celebrated by a bishop. The music of the Russian Orthodox liturgy consists only of the human voice singing in the Russian Church Slavonic language (a redaction of Old Church Slavonic made easier for speakers of Russian to pronounce). No instrumentation is included.

Υάκινθος

" Δεν έχω, Δέσποτα, δάκρυ παρακλητικό...."

του Άγίου  Πατρός ημών  Ισαάκ του Σύρου

Περί αποταγής από τον κόσμο και αποχής από την παρρησία προς τους ανθρώπους (Λόγος Β΄)

Προσευχή-Ικεσία

Δεν έχω πονεμένη καρδιά, για να σε αναζητήσω, δεν έχω μετάνοια ούτε κατάνυξι, που επαναφέρουν τα τέκνα προς την κληρονομιά τους. Δεν έχω, Δέσποτα, δάκρυ παρακλητικό. Ο νους μου έχει σκοτισθεί από τα βιωτικά και δεν μπορεί να ατενίσει προς εσένα με οδύνη. Η καρδιά μου έχει ψυχθή από το πλήθος των πειρασμών και δεν μπορεί να θερμανθή με τα δάκρυα της αγάπης προς εσένα. Αλλ' εσύ, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ο θησαυρός των αγαθών, δώρησέ μου ολόκληρη την μετάνοια και επίπονη καρδιά, για να εξέλθω ολοψύχως σε αναζήτησί σου. Διότι χωρισμένος από εσένα, θ' αποξενωθώ από κάθε αγαθό.
Χάρισέ μου λοιπόν, ω αγαθέ, την χάρι Σου.
Ο Πατήρ που σε παρήγαγε από τους κόλπους του αχρόνως και αϊδίως, ας ανακαινίσει μέσα μου τις μορφές της εικόνας σου.
Σε εγκατέλειψα, Εσύ μη με εγκαταλείψεις. Εξήλθα από εσένα,
Εσύ έξελθε για να με αναζητήσεις, και οδήγησέ με στη βοσκή σου και βάλε με μαζί με τα πρόβατα της εκλεκτής σου ποίμνης και διάθρεψέ με μαζί με αυτά στην χλόη των θείων Σου μυστηρίων. Αυτών των μυστηρίων είναι κατοικία ή καθαρή καρδιά και σ' αυτήν μέσα παρατηρείται η έλλαμψις των αποκαλύψεών σου, που είναι παρηγοριά και αναψυχή όσων εκοπίασαν για εσένα στις θλίψεις και τις παντοειδείς κακώσεις.


Μετάφραση: Παναγιώτης Χρήστου 
 --------------------------------------------------------
πηγή: Ισαάκ του Σύρου, "Λόγοι Ασκητικοί (Α΄-ΚΣΤ΄), Πατερικαί Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Θεσσαλονίκη 2009.  

πηγή : Ομολογία Πίστεως

 

Περίλυπός ἐστιν...

Περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου·

Αν διαβρώσει η μέρα τις ώρες

Θα με βρεις λυπημένο να κρατώ την φλογέρα

που παίζει νότες και νότες

Αφιερωμένες στα μελαγχολικά μάτια

που φωτίζουν

τον μακρινό μου ορίζοντα!

Στρατής Παρέλης

 

Το ξεχασμένο Μυστήριο

Του π. Βασιλείου  Θερμού

 

-Δέν ἔχουμε συνηθίσει νά σκεφτόμαστε ὅτι ὁ Θεός μᾶς καλεῖ σέ "θεωρία". Πῶς νά ὑψώσουμε τό βλέμμα σ' αὐτές τίς θεῖες πραγματικότητες;

 

"Εἶδες πῶς τοποθετεῖ τό Πνεῦμα στή θέση τοῦ Θεοῦ καί αὐτούς τούς ἀνεβάζει στή θέση τῶν ἀποστόλων;... Ἄν καί βέβαια αὐτή ἡ δόξα εἶναι πολύ πιό μεγάλη, ἀφοῦ δέν εἶναι τοῦ προσώπου μας ἀλλά τοῦ Πνεύματος, ὅμως μπορεῖτε ν' ἀτενίσετε πρός αὐτήν ὅμοια μέ μᾶς. Διότι ἐκεῖνοι (στήν Παλαιά Διαθήκη) δέν μποροῦσαν ν' ἀτενίσουν χωρίς μεσολαβητή, ἐνῶ σεῖς καί χωρίς μεσολαβητή μπορεῖτε νά δῆτε τή μεγαλύτερη. Ἐκεῖνοι δέν μπόρεσαν νά δοῦν τή λαμπρότητα τοῦ Μωυσῆ, ἐνῶ σεῖς βλέπετε καί τήν τοῦ Πνεύματος".

(Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ὁμιλία ζ' εἰς τήν Β' πρός Κορινθίους, 4, ΕΠΕ 19, 217.)

 

- Ἐξ ἄλλου ἐμεῖς ἔχουμε σύζυγο καί παιδιά. Δέν διαθέτουμε τήν ἀρετή  τῶν μοναχῶν.

 

"Ὁ Ἡσαΐας πού εἶδε τά Σεραφείμ, καί μέ γάμο ἔζησε καί τή χάρη δέν ἔσβησε... Ὁ προφήτης δέν εἶχε γυναῖκα; Καί δέν ἔγινε ἐμπόδιο γιά τό Πνεῦμα ὁ γάμος, ἀλλά καί συζοῦσε μέ τή γυναῖκα του καί προφήτης ἦταν. Ὁ Μωυσῆς δέν εἶχε γυναῖκα; Καί πέτρες ἔσχισε, καί ἀνέμους ἄλλαξε, καί μέ τόν Θεό συνομιλοῦσε, καί θεία ὀργή ἀπεσόβησε. Ὁ Ἀβραάμ δέν εἶχε γυναῖκα; Καί πατέρας ἐθνῶν ἔγινε καί τῆς Ἐκκλησίας ὅλης".

(Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου,  Ἔπαινος τῶν ἀπαντησάντων ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, καί περί εὐταξίας ἐν ταῖς δοξολογίαις, καί εἰς τό "Εἶδον τόν Κύριον καθήμενον...", ὁμιλία δ', P.G. 56, 122.)

-Μά πῶς γίνεται αὐτό;

"Ὑπάρχουν μαζί στόν Λόγο τά μυστήρια τοῦ γάμου καί τῆς ἀγαμίας, μέσῳ τοῦ Μωυσῆ ἀπό τή μιά, πού δέν ἐμπόδισε ὁ γάμος του νά γίνη ἐραστής τῆς θείας δόξης, καί ἀπό τήν ἄλλη μέσῳ τοῦ Ἠλία πού παρέμεινε τελείως ἔξω ἀπό κάθε συνάφεια γάμου, ἐπειδή ὁ Λόγος καί Θεός ἐκείνους πού ρυθμίζουν καί τά δύο σύμφωνα μέ τούς θεϊκούς νόμους διακηρύττει ὅτι τούς κάνει οἰκείους Του μέ τρόπο μυστικό".

(Ἁγίου Μαξίμου σχόλιο στην Μεταμόρφωση, Περί διαφόρων ἀποριῶν, 41, ΕΠΕ 14Δ, 205-207.)

[Επίλογος του βιβλίου του π. Βασιλείου Θερμού Το ξεχασμένο Μυστήριο,

εκδόσεις Γρηγόρη]

" Να τα βρούμε με τους Τούρκους ;;..."

ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΜΑΣ ΕΠΙΚΡΙΝΕΙ ΓΙΑ ΑΝΤΙΤΟΥΡΚΙΣΜΟ ΣΕ ...ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Συνέβη και αυτό το εκπληκτικό! Γνωστός Έλληνας καθηγητής Πολιτικών Επιστημών και βασικός συνεργάτης ενός από τα γνωστά καθεστωτικά και άκρως μειοδοτικά ελληνικά Κέντρα Στρατηγικών Ερευνών, εξαπέλυσε μια άκρως επικριτική επίθεση κατά του Παναγιώτατου Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης και όχι μόνο, εξ' αιτίας των πρόσφατων δηλώσεων του σχετικά με τους Τούρκους τουρίστες σε...τουρκική εφημερίδα!

Συγκεκριμένα ο κ Ιωάννης Ν Γρηγοριάδης, σε επίμαχο άρθρο του στην τουρκική εφημερίδα, Taraf, στη οποία αρθρογραφεί συχνά άρθρα που διακρίνονται για την. άνευ όρων επιβολή μιας ελληνοτουρκικής φιλίας, εξαπολύει έντονη επίθεση κατά του Παναγιώτατου Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ Άνθιμου, για τις πρόσφατες δημόσιες δηλώσεις του για τους Τούρκους τουρίστες που ήρθαν στην Θεσσαλονίκη. Παράλληλα επικρίνει τον Παναγιώτατο και για τις δηλώσεις του ενάντια  στον κ δήμαρχο της Θεσσαλονίκης, γενέτειρας του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, ο οποίος δήμαρχος, όπως είναι γνωστό, είναι αυτός που φιλοδοξεί να καταστήσει την Θεσσαλονίκη Κέντρο Ισλαμικού Πολιτισμού, να ανοίξει σε μόνιμη βάση μουσουλμανικό τέμενος αναγνωρίζοντας έτσι την ύπαρξη μουσουλμανικής μειονότητας στην πόλη και να δημιουργήσει μουσουλμανικό νεκροταφείο για τους. «χιλιάδες» μουσουλμάνους της ευρύτερης περιοχής. Ο καθηγητής αυτός είναι επιστημονικός συνεργάτης του γνωστού ΕΛΙΑΜΕΠ, του Ιδρύματος που εδώ και τρεις δεκαετίες μάχεται να πείσει την ελληνική κοινή γνώμη ότι η Τουρκία είναι μια υπερδύναμη και ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να αντιδρούμε στις όποιες τουρκικές προκλητικότητες και ότι καλά θα κάνουμε να κάτσουμε και να τα βρούμε με τους Τούρκους αποδεχόμενοι στην ουσία τις παράλογες απατήσεις τους. Δεν παραλείπει δε στο άρθρο του να εξαίρει με παχιά λόγια την εισροή στην χώρα μας των χιλιάδων Τούρκων τουριστών γιατί φυσικά μας. έκαναν την «χάρη» και.έσωσαν την ελληνική οικονομία. Στο ίδιο άρθρο που είναι μνημείο τουρκολαγνισμού, ο κύριος αυτός αφού προβάλλει στο τουρκικό κοινό τα ελληνικά τουριστικά αξιοθέατα προχωρεί στο σημείο να καλέσει τους Τούρκους να επισκεφτούν έκτος από την Θεσσαλονίκη, το Άγιο Όρος, (μπας και φωτιστούν), καθώς και τα γνωστά τουριστικά ελληνικά νησιά, Μύκονο και Σαντορίνη, τα νησιά του Ιονίου και τα Γιάννενα προωθώντας την ελληνοτουρκική φιλία. Εδώ θυμόμαστε μια παλιά παροιμία, «Κάνε Τούρκο φίλο κράτα και ένα χέρι ξύλο!».

Αλλά το ενδιαφέρων είναι τα συμπεράσματα που ο ίδιος εξάγει για τις κριτικές που γίνονται από διάφορους στην Ελλάδα ενάντια σε αυτή την τουρκική «τουριστική εισβολή. Αφού διατυπώνει  ιδιαίτερα επικριτικές αναφορές στον Παναγιώτατο Θεσσαλονίκης, αποδίδει τα εύσημα και επαινεί με χαρακτηριστικό τρόπο τον Δεσπότη Αλεξανδρούπολης, καθώς και τους άλλους δεσπότες της Θράκης οι οποίοι πρόσφατα, όπως είναι γνωστό, τάχτηκαν υπέρ της ίδρυσης Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών στην Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκη παραβιάζοντας κατάφορα το εκκλησιαστικό κανονικό δίκαιο αναμειγνυόμενοι σε ζητήματα εκτός της εκκλησιαστικής τους δικαιοδοσίας. Τέλος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αν θέλουμε πραγματικά την προώθηση της ελληνοτουρκικής φιλίας, ούτε λίγο ούτε πολύ θα πρέπει να κατεβάσουμε κάτω .όλα τα ταμπού μας εναντίον των Τούρκων, οι οποίοι επί  αιώνες μας. «προστάτεψαν» και μας «εκπολίτισαν». Και όλα αυτά σε μια τουρκική εφημερίδα από ένα Έλληνα καθηγητή!

Και εις ανώτερά μας !!!

 

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος

-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

πηγή : Ορθόδοξη Κορυτσά 

 


πηγή : Ορθόδοξη Κορυτσά

[...Αν δεν αφυπνιστούμε και αν δεν σταματήσουμε τους αφελείς, (;;;), ή σκόπιμα κινούμενους ισλαμολάγνους, τότε θα είναι πολύ αργά καιαν η θρησκευτική ηγεσία δεν ξεσηκωθεί, τότε οι μιναρέδες και τα ουρλιαχτά των χοτζάδων θα γίνουν η φυσική κατάληξη μιας «αντιρατσιστικής» Ελλάδας ηλιθίων και χωρίς καμία ταυτότητα κατοίκων, που θα χειροκροτούν αυτοκτονικά το νέο μεγάλο τέμενος της Αθήνας! «Οι τρούλοι των τζαμιών θα γίνουν οι ασπίδες μας και οι μιναρέδες οι λόγχες μας»!!! Τάδε έφη, Ταΐπ Ερντογάν!

Αλλοίμονο σου Ελλάδα!

Αφιερώνεται στους πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες αυτής της χώρας.....]

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣΔημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

*******************************************

ΠΩΣ «ΠΟΛΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ» BY ISLAM ΜΙΑ ΠΡΟΔΟΜΕΝΗ ΧΩΡΑ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

 

Μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της Νέας Τάξης είναι το ανακάτωμα λαών και θρησκειών με συνέπεια τον καλύτερο έλεγχο τους υπό το πρόσχημα της θρησκευτικής «ελευθερίας» και της «αντιρατσιστικής» ιδεολογίας. Έτσι, διάφορες εθνοφυλετικές και θρησκευτικές ομάδες ανακατεύονται με γηγενείς κατοίκους νοθεύοντας την παραδοσιακή εθνοθρησκευτική τους υπόσταση, απομυθοποιώντας και τελικά εξαλείφοντας το παραδοσιακό ιστορικό τους υπόβαθρο. Παράλληλα η προώθηση «χρυσών» ιδεοληψιών περί ανθρωπίνων «δικαιωμάτων» και η ψήφιση «αντιρατσιστικών» νομοσχεδίων, εξουδετερώνουν κάθε πιθανότητα αντίδρασης σε όλη αυτή την εκστρατεία πολτοποίησης λαών και θρησκειών. Στη συνέχεια η μεγάλη άπατη της «αραβικής άνοιξης» συμπλήρωσε με τον καλύτερο τρόπο το πάζλ της επιχείρησης ισλαμικής προώθησης, πάλι με κύριο στόχο την χώρα μας που βρίσκεται ακριβώς στον είσοδο όλου αυτού του κόσμου που ασταμάτητα εισβάλει από τα ανατολικά και τα νότια προς τα δυτικά και βόρεια.

Έχουμε γράψει σε πολλά παλαιοτέρα άρθρα μας τον ρολό που παίζει η Τουρκία με την γνωστή τουρκική μαφία και με τις συνεργαζόμενες τουρκικές μυστικές υπηρεσίες στην μεγάλη αυτή και πολύ καλά οργανωμένη προώθηση μουσουλμάνων προς την Ελλάδα. Όμως στο μεγάλο αυτό «έργο» εκτός από τους Τούρκους σημαντικό ρόλο στην προώθηση και υλοποίηση του έπαιξαν και οι διάφορες μειοδοτικές, (αν όχι προδοτικές), ελληνικές κυβερνήσεις. Οι κυβερνήσεις αυτές, που μόνο ελληνόφρονες δεν ήταν, εκείνο που πρώτιστα υπηρετούσαν ήταν τα ξένα νεοταξικά σχέδια για την πολτοποίηση της χώρας. Θα θυμάστε εκείνο το περίφημο σλόγκαν της εποχής του κ. Σημίτη, που καλούσε τον Χασάν και τους μουσουλμάνους της ανατολής να έρθουν να εργαστούν στην Ελλάδα. «Λουκούμι» στα χέρια αδίστακτων επιχειρηματιών που αποκτούσαν φτηνά εργατικά χέρια ξεσχίζοντας τα βασικά εργατικά δικαιώματα των γηγενών. Η κατάσταση αυτή όμως έπρεπε να πλαισιωθεί και με το ανάλογο ιδεολογικό πλαίσιο για να κατοχυρωθεί και να γίνει αποδεκτή και αρεστή σε μεγάλο μέρος του ανύποπτου λαού. 

Έτσι αναπτύχτηκε από τις αρχές της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα και ενώ το κύμα του μουσουλμανικού εξτρεμισμού άρχισε να ακουμπά και την χώρα μας, τα «αντιρατσιστικά» ιδεολογικά ευρήματα και οι διάφορες «όμορφες» θεωρίες περί προάσπισης των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και άλλα συναφή. Όλα αυτά εξυπηρετούσαν με τον καλύτερο τρόπο την ριζική αλλοίωση της δομής του ελληνικού πληθυσμού και την αποχαύνωση του έτσι ώστε όταν αργότερα θα έρχονταν τα εθνοκτόνα μνημόνια το κακό θα είχε γίνει και θα ήταν ανίκανος να προβάλει ουσιαστική αντίδραση. Η ταυτότητα των Ορθόδοξων Ελλήνων θα είχε γίνει κουρελόχαρτο στον βωμό της «δημοκρατίας» και της «προόδου» της αδίστακτης και δολοφονικής Νέας Τάξης με την ανοχή, αν όχι και συνδρομή, ακόμα και της εκκλησιαστικής του ηγεσίας.

Και πάλι εδώ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τον ρόλο της γειτονικής και «συμμαχικής» μας Τουρκίας. Από την δεκαετία του ενενήντα η μουσουλμανική παρουσία στην Ελλάδα, made by Turkey, άρχισε να επεκτείνεται εκτός από την δ. Θράκη και στα Δωδεκάνησα. Εκεί ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά μουσουλμανική μειονότητα που αναζητά την επανασύνδεση της με την «μητέρα πατρίδα», Τουρκία. Στη συνέχεια όμως αρχίζει η πραγματική επιχείρηση. Η ίδρυση μουσουλμανικών ενώσεων στην ελληνική πρωτεύουσα με την άμεση στήριξη της ομόδοξης Τουρκίας, ήταν η πρώτη μεγάλη πράξη στο «έργο». Σήμερα κανείς δεν μας λέει επίσημα πόσοι είναι πραγματικά οι μουσουλμάνοι στην χώρα μας, πόσο οργανωμένοι είναι και κυρίως, το πόσο επηρεάζονται από τις εξτρεμιστικές τζιχαντιστικές απόψεις, (με βασικό σπόνσορα την Τουρκία του Ερντογάν), που άρχισαν να εξαπλώνονται σαν χείμαρρος από τα ανατολικά προς τα δυτικά. Η «πυριτιδαποθήκη» είχε οικοδομηθεί και ο ορθόδοξος ελληνισμός κάθονταν πλέον πάνω σε ένα εκρηκτικό έδαφος που ανά πάσα στιγμή, σαν πέμπτη φάλαγγα, μπορεί να ανάψει καίγοντας το ίδιο μας το σπίτι. Η Νέα Τάξη με την συνδρομή διαφόρων αφελών, ή σκόπιμα κινούμενων τουρκολαγνικά και ισλαμολαγνικά δημοσίων παραγόντων, (κλασικό παράδειγμα η κίνηση ίδρυσης τμήματος ισλαμικών σπουδών στην Θεσσαλονίκη, μια κίνηση όχι τυχαία και στην δεδομένη συγκυρία που αγνοεί με εγκληματικό τρόπο το πολιτικό υπόβαθρο αυτής της σημερινής κατάστασης ), είχε επιτύχει σε μεγάλο βαθμό το σχέδιο της. Η μειοδοσία είχε αποδώσει το έργο της.

Το θέμα είναι τεράστιο και μέσα σε λίγες γραμμές ίσως δεν είναι δυνατόν να δώσει κάνεις ολόκληρη την εικόνα. Το γεγονός όμως είναι πως διακόσια χρόνια μετά την αποτίναξη της αιματοβαμμένης οθωμανικής κατοχής και έναν αιώνα σχεδόν μετά την φρικτή γενοκτονία του ελληνισμού της Ανατολής, η χώρα μας βρίσκεται ξανά εμπρός στο μαύρο φάσμα του Ισλάμ, ενός Ισλάμ, που σήμερα είναι από τα πιο αδίστακτα και εγκληματικά όπως το βλέπουμε καθημερινά στις ίδιες τις μουσουλμανικές χώρες. Αν δεν αφυπνιστούμε και αν δεν σταματήσουμε τους αφελείς, (;;;), ή σκόπιμα κινούμενους ισλαμολάγνους, τότε θα είναι πολύ αργά και αν η θρησκευτική ηγεσία δεν ξεσηκωθεί, τότε οι μιναρέδες και τα ουρλιαχτά των χοτζάδων θα γίνουν η φυσική κατάληξη μιας «αντιρατσιστικής» Ελλάδας ηλιθίων και χωρίς καμία ταυτότητα κατοίκων, που θα χειροκροτούν αυτοκτονικά το νέο μεγάλο τέμενος της Αθήνας! «Οι τρούλοι των τζαμιών θα γίνουν οι ασπίδες μας και οι μιναρέδες οι λόγχες μας»!!! Τάδε έφη, Ταΐπ Ερντογάν!

Αλλοίμονο σου Ελλάδα!

Αφιερώνεται στους πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες αυτής της χώρας.

 

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Κενοδοξία...

Ερώτηση

 

Ποιός είναι ο κενόδοξος και ποιός ο υπερήφανος; Και πώς φθάνει κανείς στην υπερηφάνεια;

 

Απόκριση Ιωάννου

 

'Οταν αγαπά κάποιος την ανθρωπαρέσκεια πέφτει στην κενοδοξία. Και όταν η κενοδοξία αυξάνεται συνεχώς , πέφτει ο άνθρωπος στην υπερηφάνεια. Συγχώρησον, αδελφέ, και εύχου για μένα..

 

Βαρσανουφίου και Ιωάννου

Κείμενα διακριτικά και ησυχαστικά

 

Υάκινθος

Τέσσερις αιτίες

του Νικήτα Στηθάτου
Από την  Α΄ Εκατοντάδα Πρακτικών Κεφαλαίων

πηγή : Ομολογία Πίστεως
 

1. Τέσσερις νομίζω είναι οι αιτίες, οι όποιες στα πλαίσια της τέλειας τριάδας των αρετών —πίστεως, ελπίδας και αγάπης— παρακινούν να γράφει τα ωφέλιμα εκείνον που ήδη ξεπέρασε το μέσο της αρχής και έφτασε προς την τριάδα της μυστικής θεολογίας.

Πρώτη αιτία είναι η ελευθερία, η ίδια δηλαδή η απάθεια της ψυχής, η οποία με την κοπιαστική εργασία προόδευσε στη φυσική θεωρία της κτίσεως και από εκεί εισήλθε στο γνόφο της θεολογίας.

Δεύτερη είναι η καθαρότητα του νου που προήλθε από τα δάκρυα και την προσευχή, από τον οποίο νου γεννιέται ο λόγος της χάρης και πηγάζουν οι ποταμοί των νοημάτων. 

Τρίτη είναι η ενοίκηση μέσα μας της Αγίας Τριάδος, από την οποία προέρχονται οι φωτοχυσίες του Πνεύματος, που γίνονται όπως είναι συμφέρον στον καθένα που προχωρεί στην κάθαρση, για να φανερώσουν τα μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών και να ξεσκεπάσουν τους θησαυρούς του Θεού που είναι κρυμμένοι μέσα στην ψυχή.

Τέταρτη αιτία είναι η υποχρέωση κάθε ανθρώπου που έλαβε το τάλαντο του λόγου της γνώσεως, σύμφωνα με την απειλή του Θεού που λέει: «Δούλε πονηρέ και οκνηρέ, έπρεπε εσύ να καταθέσεις τα χρήματά μου στους τραπεζίτες, ώστε όταν ερχόμουν να τα έπαιρνα με τόκο». Αυτό φοβόταν και ο Δαβίδ και έλεγε: «Ιδού, δε θα εμποδίσω, Κύριε, τα χείλη μου, συ το γνωρίζεις. Δεν έκρυψα μέσα στην καρδιά μου τη δικαιοσύνη Σου, διαλάλησα την αλήθεια Σου και τη σωτηρία που παρέχεις. Δεν έκρυψα το έλεός Σου και την αλήθειά Σου από πολυπληθή σύναξη».

 

 

Ν ΨΑΛΜΟΣ_ ΑΡΧΙΜ ΙΕΡΟΘ.ΤΣΟΝΑΚΑ_ΨΑΛΛΕΙ o ΑΚΗΣ ΛΙΛΙΟΠΟΥΛΟΣ