Ποια είναι η «επί γης ειρήνη» του Αγγελικού ύμνου της Βηθλεέμ;

 

 του †Αρχ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου

Ελάχιστα χωρία της Αγίας Γραφής έχουσι τόσον οικτρώς παρερμηνευθεί όσον το χωρίον Λουκ. β΄ 14. Πρόκειται περί του Ύμνου όστις εψάλλετο υπό των Αγγέλων κατά την θεσπεσίαν εκείνην νύκτα της κατά σάρκα γεννήσεως του Ανάρχου Θεού Λόγου, του Κυρίου Ιησού. Η παρερμηνεία αυτή υπό πολλών ορθοδόξων δεν είναι βεβαίως ηθελημένη και σκόπιμος (μόνον οι αιρετικοί παρερμηνεύουσιν ηθελημένως), αλλ’ οφείλεται εις άγνοιαν του καθόλου νοήματος της Αγίας Γραφής. Ένεκεν αυτής της αγνοίας καθ’ έκαστον έτος εν τη ημέρα των Χριστουγέννων ακούομεν κηρύγματα ή αναγιγνώσκομεν δημοσιεύματα πολλών διδασκάλων του Ευαγγελίου της ημετέρας Εκκλησίας, κληρικών και λαϊκών, αποδυρόμενα διότι οι πόλεμοι δεν έλαβαν ακόμη τέλος και τα όπλα δεν κατηργήθησαν και η ειρήνη του Αγγελικού Ύμνου δεν επεκράτησεν εισέτι επί της γής. Ακόμη και εις επισήμους Εκκλησιαστικάς Εγκυκλίους βλέπομεν διατυπουμένας τοιαύτας θέσεις, ως και παρακλήσεις προς τον Θεόν όπως επί τέλους επιτρέψει την επικράτησιν επί της γής της ειρήνης αυτής «ήτις επί δύο σχεδόν χιλιάδας ετών εξακολουθεί να παραμένει μακράν της πραγματικότητος, απλή ελπίς, απλούν όνειρον, απλή και εναγώνιος προσδοκία». Αγνοούσιν οι ευλογημένοι ότι η ειρήνη του Αγγελικού Ύμνου είναι ήδη πραγματικότης και έχει επικρατήσει επί της γής απ’ αυτής της σαρκώσεως του Κυρίου. Κακώς και εκ παρεξηγήσεως εκλαμβάνομεν την ειρήνην αυτήν ως εξωτερικήν, ως κατάστασιν φιλίας μεταξύ των ανθρώπων, ατόμων προς άτομα και λαών προς λαούς, ως κατάπαυσιν των πολέμων και των μαχών. Τοιαύτην ειρήνην ουδέποτε επηγγείλατο το Ευαγγέλιον.

Η ειρήνη του Ευαγγελίου είναι εσωτερική, είναι η κατάστασις γαλήνης, ήτις βασιλεύει εν τη ψυχή του πιστού ανθρώπου, του ανθρώπου όστις έχει φιλίαν και κοινωνίαν προς τον Θεόν. Είναι ειρήνη μεταξύ ανθρώπου και Θεού και ουχί ανθρώπων προς ανθρώπους. Είναι η κατάλυσις του «μεσοτοίχου του φραγμού», όπερ εχώριζε γην και Ουρανόν, άνθρωπον και Θεόν· είναι η λήξις της ανταρσίας, το τέλος της επαναστάσεως του πλάσματος προς τον Πλάστην. Αυτήν την ειρήνην ήλθε κομίζων εις τον κόσμον ο Υιός του Θεού. Και έκτοτε πας ο πιστεύων εις Ιησούν Χριστόν Σαρκωθέντα, Σταυρωθέντα, και Αναστάντα, έχει πλέον φίλον τον Θεόν, ευρίσκεται εις κοινωνίαν υιικήν προς Αυτόν. Δεν είναι πλέον αντάρτης, δεν είναι αποστάτης, δεν είναι εχθρός του Θεού. Συνεφιλιώθη και «αποκατηλλάγη» προς Αυτόν δια του Αιωνίου Μεσίτου Κυρίου Ιησού Χριστού. Η διά της παραβάσεως του Αδάμ κατάστασις ανταρσίας και εχθρότητος προς τον Θεόν ανήκει πλέον εις το παρελθόν και αποτελεί, διά τον πιστόν άνθρωπον, απλήν πικράν ανάμνησιν.

 Από της εποχής του Κυρίου και δυνάμει της Σταυρικής Αυτού Θυσίας, εισήλθεν ο άνθρωπος εις νέαν περίοδον, εις νέαν κατάστασιν· εις κατάστασιν Χάριτος, Φιλίας, Υιοθεσίας. Αι περί ειρήνης υποσχέσεις του Ευαγγελίου εις αυτήν την ειρήνην αναφέρονται και ουχί εις την εξωτερικήν ειρήνην. «Ειρήνην αφίημι υμίν», έλεγεν ο Κύριος προς τους Αποστόλους, «ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν». Και ίνα τονίσει ότι η ειρήνη αυτή είναι άλλου είδους ειρήνη, συμπληροί: «Ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν» (Ιωάν. ιδ’ 27). Και αλλαχού ομιλών περί της εξωτερικής ειρήνης, λέγει ότι δεν κομίζει τοιαύτην ειρήνην. Απεναντίας προβλέπει ότι η εις Αυτόν πίστις θα αποβεί αιτία διαστάσεων και πολέμων μεταξύ των ανθρώπων. Οι άπιστοι θα διώκωσι τους πιστούς του Ιησού και ούτως οι πόλεμοι όχι μόνον δεν θα ελαττωθώσιν, αλλά θα αυξηθώσιν, εφόσον εις τους υπάρχοντας θα προστεθεί και ο κατά της νέας πίστεως. «Μη νομίσητε», λέγει, «ότι ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν. Ήλθον γαρ διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής» (Ματθ. ι’ 34-35). Πριν δε οδηγηθεί εκουσίως εις τον Γολγοθάν, ίνα πιεί φρικτού θανάτου ποτήριον, παρείχεν εις τους Αποστόλους την εσωτερικήν ειρήνην, ήτις δεν θα επηρεάζετο υπό των μυρίων εξωτερικών θλίψεων και διωγμών. Παρά πάντα ταύτα θα υπήρχεν, ακριβώς διότι ήτο εσωτερική: «Ταύτα λελάληκα υμίν ίνα εν εμοί ειρήνην έχητε. Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωαν. ιστ’ 33). Εχαρίζετο εις τους Αποστόλους ειρήνην, καίτοι εγνώριζεν ότι επώδυνοι θάνατοι ανέμενον αυτούς, καίτοι ρητώς έλεγεν ότι απέστειλεν αυτούς ως «πρόβατα εν μέσω λύκων» (Ματθ. ι’ 16). Ήτο δυνατόν λοιπόν να παρέχει εξωτερικήν ειρήνην; Αναμφιβόλως όχι!

Και ο θείος Παύλος αυτής της εσωτερικής, της προς τον Θεόν ειρήνης είναι κήρυξ και απόστολος. «Δικαιωθέντες ούν εκ πίστεως, ειρήνην έχομεν προς τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» γράφει προς Ρωμαίους (ε’ 1). Γράφων δε προς Εφεσίους, λέγει ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι «η ειρήνη ημών», είναι ο τους ανθρώπους «αποκαταλλάξας τω Θεώ» διά του σταυρού, ός έλθών, «ευηγγελίσατο ειρήνην…, ότι δι’ αυτού έχομεν την προσαγωγήν… προς τον πατέρα» (Εφεσ. β’ 14-18).

Συμπέρασμα: Η ειρήνη του Αγγελικού Ύμνου είναι ειρήνη του ανθρώπου προς τον Θεόν και ουχί εξωτερική. Η ειρήνη αυτή επεκράτησεν όντως «επί γης», εφόσον πλέον αυτή συνεφιλιώθη προς τον ουρανόν δια της μέχρι Σταυρού ταπεινώσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Περιττόν βεβαίως να λεχθεί ότι ο έχω «ειρήνην προς τον Θεόν» άνθρωπος, είναι ειρηνικός και προς τους έξω. Πάντας αγαπά, ουδένα μισεί. Μόνος αυτός δύναται να λέγει το «και μετά των μισούντων την ειρήνην ήμην ειρηνικός» (Ψαλμ. 119,6). Αγαπά και ευεργετεί και αυτούς ακόμα τους εχθρούς του. Η εσωτερική ειρήνη είναι προϋπόθεσις της εξωτερικής. Και η εξωτερική είναι όχι απλώς ανεπίτευκτος, αλλά αδιανόητος άνευ της εσωτερικής. Η δε τραγωδία της συγχρόνου εποχής εις τούτο ακριβώς έγκειται: Ενώ εκήρυξε τον πόλεμον κατά του Θεού, επιζητεί εναγωνίως την ειρήνην μεταξύ των ανθρώπων. Ενώ αδιαφορεί παντελώς δια την εσωτερικήν ειρήνην, επιδιώκει κραυγαλέως την εξωτερικήν. Εκριζοί το δένδρον και αναμένει καρπούς, κρημνίζει την οικίαν και αναζητεί θαλπωρήν, απομακρύνεται εκ του ηλίου και θέλει φώς!...

Ανέκαθεν η ειρήνη, «το γλυκύ πράγμα και όνομα», ήτο «ποθούμενη τοις πάσιν ανθρώποις» (Εσθ. γ΄, 12α). Ουδεμία όμως εποχή είχε τόσον πόθον, τόσην δίψαν ειρήνης, όσον και όσην η εποχή μας. Θα επιτύχει λοιπόν αυτή όπου όλαι οι άλλαι εποχαί απέτυχαν οικτρώς; Θα κατορθώσει δηλαδή να οικοδομήσει την ειρήνην άνευ Θεού; Θα καταργήσει τους φρικαλέους σημερινούς εξοπλισμούς; Θα καταστήσει τους πολέμους μακρινήν ιστορικήν ανάμνησιν; Με βοηθόν ποίον; Την Επιστήμην; Την Τεχνολογίαν; Τον Ανθρωπισμόν; Τη Φιλοσοφίαν; Τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά συστήματα; Αλλά εκ του βάθους των αιώνων ακούεται σαφής και κατηγορηματική η συγκλονιστική προειδοποίησις, ης την αξίαν και την αλήθειαν επιβεβαιοί φευ! η πικρότατη πείρα των διαρρευσασών έκτοτε τριών σχεδόν χιλιετιών «εάν θέλητε και εισηκούσητέ μου, τα αγαθά της γης φάγεσθαι· εάν δε μη θέλητε, μηδέ εισακούσητέ μου, μάχαιραν υμάς κατέδεται· το γαρ στόμα Κυρίου ελάλησε ταύτα» (Ησ. α΄19-20). Εάν η «μάχαιρα» θα είναι η γνωστή και συνήθης ή άλλη τις, νέας κατασκευής, προϊόν εργοστασίων πυρηνικής ενέργειας, τούτο μικράν σημασίαν έχει….

«Κύριε ο Θεός ημών, ειρήνην δος ημίν, πάντα γαρ απέδωκας ημίν, Κύριε ο Θεός ημών, κτήσαι ημάς...» (Ησ. κστ’ 12-13).

πηγή : εν αιθρία
«ΚΟΙΝΩΝΙΑ» φύλλον Οκτωβρίου - Δεκεμβρίου 1984 iereasanatolikisekklisias

http://amethystosbooks.blogspot.gr/

 

 

 

 

ΔΟΞΑ ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΠΥΡ ΣΤΑΝΙΤΣΑΣ ΠΛ Δ

 

Το χριστουγεννιάτικο δεντράκι της θάλασσας!

 

πηγή : Περίεργα

Ευαγγελία Αναστασάκη | 13:00 - 17 Δεκεμβρίου 2014

 

Η επιστημονική του ονομασία είναι Spirobranchus giganteus αλλά είναι περισσότερο γνωστό με το κοινό όνομα «χριστουγεννιάτικο δέντρο της θάλασσας» εξαιτίας του σχήματός του που θυμίζει χρωματιστό δεντράκι. Πρόκειται για είδος σκουληκιού της θάλασσας και όχι για φυτό ενώ μοιάζει με μικρό ελατάκι και μάλιστα το συναντάμε σε διάφορα χρώματα.

 

 

Ζει στους βυθούς των τροπικών θαλασσών, πάνω σε βράχους και αποτελεί αγαπημένη τροφή

πολλών ψαριών και καρκινοειδών. Τα χρώματά του ποικίλλουν από κόκκινο και πορτοκαλί μέχρι λευκό, πράσινο και μπλε και η ομοιότητά του με χριστουγεννιάτικο δέντρο είναι μεγάλη.

 

Ασέβεια και κατάλυση κάθε Ιερότητας από τα «εκκλησιαστικά πρακτορεία»....

 

  

(και όχι μόνο), με δεκάδες φωτογραφίες μέσα από την Αγία Τράπεζα και τον Ναό κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας!!!

14Δεκ

 

Γράφει ο Δημήτρης Σωτηρόπουλος

 

Σκέφτηκα πολύ πριν ασχοληθώ με το συγκεκριμένο θέμα. Ένα θέμα, που ξεκίνησε σιγά – σιγά ως κάτι αφελές ίσως, για να εξελιχθεί σε επίδειξη προκλητικότητας, ασέβειας και μεγαλομανίας μέσα στον χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας!

Μιλώ για τα δεκάδες (!!!) «πρακτορεία εκκλησιαστικών ειδήσεων» (Σημείωση ιστολογίου:Και ιστοσελίδες Ιερών Μητροπόλεων) που δημοσιεύουν στις ιστοσελίδες τους ένα σωρό φωτογραφίες από διάφορες «εκκλησιαστικές εκδηλώσεις» (έτσι τις λένε) δηλαδή Θείες Λειτουργίες, Συλλείτουργα, Χειροτονίες κλπ. Μέχρις εδώ όλα…καλά. Το πρόβλημα είναι πως η παρουσίαση των εν λόγω «ειδήσεων» γίνεται χωρίς ίχνος ιερότητας και σεβασμού στην Ορθοδοξία, που εκ των πραγμάτων (πρέπει να) διακρίνεται για την ταπεινότητα και να μένει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Τι βλέπουμε λοιπόν; Καθημερινά άρθρα π.χ για την Θεία Λειτουργία στην οποία χοροστάτησε ο τάδε Μητροπολίτης. Πώς «καλύπτεται» αυτή; Μήπως με μία ουσιαστική αναφορά, άντε και λίγες φωτογραφίες; ΟΧΙ!!! Δεκάδες, ακόμα και εκατοντάδες (!!!) φωτογραφικά στιγμιότυπα μας…ενημερώνουν για όλες τις φάσεις της Θείας Λειτουργίας, λειτουργώντας περίπου ως…Big Brother εντός του Ιερού Ναού, την ώρα που επιτελείται η Θεία Μυσταγωγία!

Ακόμα χειρότερα: Οι υπεύθυνοι των εν λόγω ιστοσελίδων – που συνήθως πρόκειται για «δημοσιογράφους» αμφιβόλου προέλευσης και όχι απαραίτητα σχετιζομένους με την Ορθοδοξία – έχουν το θράσος να εισβάλουν μέσα στο Ιερό Βήμα (!!!) και να απαθανατίζουν τις ιερότερες στιγμές εκεί μέσα: Την προσευχή των Ιερέων, την Προσκομιδή, την Κατάλυση, τα πάντα!!! Ακόμα και κάποιους…περίεργους που κάθονται μέσα στο Ιερό και χαμογελούν, συζητούν κλπ!

Ειλικρινά, ντρέπομαι για λογαριασμό τους! Καλά, δεν καταλαβαίνουν ότι έτσι καταλύουν κάθε έννοια σοβαρότητας και ιερότητας μέσα σε χώρους Ιερούς; Ως Φωτογράφος, όποτε είχα την άδεια για φωτογράφιση εντός των Ναών, ουδέποτε τόλμησα να φωτογραφήσω τέτοιες στιγμές! Ούτε αλλόθρησκος τουρίστας δεν θα το τολμούσε, πόσο μάλλον κάποιοι «Ορθόδοξοι Χριστιανοί»!

Βέβαια, όλοι αυτοί δεν δρουν μόνοι τους! Κάποιοι ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ να προσβάλουν και να καταπατούν με τέτοιο τρόπο την Ιερότητα των Ακολουθιών της Εκκλησίας μας! Ποιοι είναι αυτοί; Δυστυχώς πολλοί Μητροπολίτες, Αρχιμανδρίτες, Ηγούμενοι Ιερών Μονών και άλλοι.

 

Σε όλους τους παραπάνω, απευθύνω ένα ερώτημα: Πατέρες, τι νόημα έχει όλη αυτή η υπερπροβολή των ιερών και των οσίων μας; Γιατί αφήσατε το μικρόβιο της εκκοσμίκευσης και της ματαιόδοξης προβολής να μπει και μέσα στους Ιερούς Ναούς μας; Δεν προβληματίζεστε, Σεβασμιώτατοι ή Καθηγούμενοι που συνήθως οι Εκκλησίες μας είναι ΑΔΕΙΕΣ από πιστούς, αλλά εσείς θέλετε σώνει και καλά να φωτογραφηθείτε (!!!) λες και είστε τίποτα…σταρ;!

Λυπάμαι, αλλά είναι αδιανόητο για κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό να βλέπει τέτοιες εικόνες! Και καλά όσοι τις προβάλουν στις σελίδες τους, ίσως να έχει…ψωμί η υπόθεση! Εσείς όμως, Πατέρες; Δεν βλέπετε πως έτσι κατασκανδαλίζονται πιστοί και άπιστοι; Ότι η ζημιά που γίνεται στο Ποίμνιο είναι πολύ μεγαλύτερη από την «ωφέλεια» που λαμβάνετε εσείς, μέσω της προσωπικής σας προβολής; Στο κάτω – κάτω, γι’ αυτό ιερουργείτε; Για να σας φωτογραφήσουν τα «πρακτορεία εκκλησιαστικών ειδήσεων»;

Πιθανόν κάποιοι να στενοχωριούνται από τα όσα διάβασαν σε αυτό το άρθρο, όμως η κατάσταση δεν πάει άλλο! Κι αν αποφάσισα να κάνω σαφή αναφορά στο θέμα, είναι επειδή καθημερινά δέχομαι ένα σωρό μηνύματα γι’ αυτό το ΑΙΣΧΟΣ, από λαϊκούς αλλά και Ιερωμένους!

Να συμμορφωθούμε, λοιπόν. Όλοι μας! Και να καταλάβουμε επιτέλους πως η Εκκλησία δεν είναι ούτε τόπος επίδειξης και δημοσίων σχέσεων, ούτε κάποιο «θέατρο» όπου παίζεται κάποια…διασκεδαστική παράσταση! Αλλά Θεού Κατοικητήριον και Οίκος της Αγίας Τριάδος, όπου όλα πρέπει να γίνονται προς δόξαν του Κυρίου…και όχι των ανθρώπων…!

 

ΠΗΓΗ.hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/10/

 

πηγή : Θησαυρός Γνώσεων  και Ευσεβείας

Σχολιάστε Posted by fdathanasiou

Σπιτική γλυκιά κολοκυθόπιτα....

...με κίτρινη κολοκύθα, σταφίδες, καρύδια και βρώμη

               

Μια πολύ υγιεινή επιλογή για γλυκό, για μικρούς και μεγάλες. Πλούσια σε καλά λιπαρά, φυτικές ίνες και πολλές βιταμίνες.
Υλικά
400γρ κίτρινη κολοκύθα καθαρισμένη και κομμένη σε μέτρια κομμάτια
½ φλιτζάνι μαύρο ρούμι
1/2 φλιτζάνι σταφίδες
½ φλιτζάνι χονδροσπασμένα καρύδια
2 κουταλάκια του γλυκού κανέλλα
½ κουταλάκι του γλυκού μοσχοκάρυδο
1 φλιτζάνι του τσαγιού ζάχαρη
1 φλιτζάνι του τσαγιού νιφάδες βρώμης
1 πακέτο έτοιμο φύλλο χωριάτικο
Άχνη ζάχαρη και κανέλλα για το σερβίρισμα
Εκτέλεση
Σε ένα βαθύ τηγάνι ρίχνουμε την κολοκύθα, το ρούμι, τις σταφίδες, την κανέλλα, το μοσχοκάρυδο και τη ζάχαρη. Σιγοβράζουμε για 10 λεπτά μέχρι να ελαχιστοποιηθούν τα υγρά. Αφαιρούμε από τη φωτιά και προσθέτουμε τα καρύδια και τις νιφάδες βρώμης. Ανακατεύουμε καλά και αφήνουμε στην άκρη. Αλείφουμε τον πυθμένα ενός ταψιού με ελαιόλαδο και απλώνουμε το ένα φύλλο. Προσθέτουμε τη γέμιση της κολοκύθας και από πάνω τοποθετούμε και το άλλο φύλλο. Λαδώνουμε καλά το φύλλο με ελαιόλαδο και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς μέχρι να ροδίσει καλά. Βγάζουμε από το φούρνο, αφήνουμε λίγο να κρυώσει και κόβουμε σε τετράγωνα κομμάτια. Σερβίρουμε αφού το πασπαλίσουμε με άχνη ζάχαρη και κανέλλα.

Πηγή:neadiatrofis.  και  Διακόνημα

Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΧΗΜΑΤΟΣ

 

  

Παταπίου μοναχοῦ Καυσοκαλυβίτου

Η παράδοση τοῦ Μεγάλου Σχήματος
Ἡ ἀγάπη πρός τόν κόσμο, σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου, δέν εἶναι δυνατόν νά συνδυαστεῖ καί νά συνυπάρχει μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μέ τόν ὅσιο Ἰσαάκ τόν Σύρο:
Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου ὁ ἀληθινός ὅν εἴρηκεν, ὅτι οὐ δύναταί τις μετά τοῦ πόθου τοῦ κόσμου τήν ἀγάπην κτήσασθαι τοῦ Θεοῦ, οὐδέ μετά τῆς κοινωνίας αὐτοῦ δυνατόν κοινωνίαν κεκτῆσθαι πρός τόν Θεόν, οὐδέ σύν τῇ μερίμνῃ αὐτοῦ ἔχειν τήν μέριμναν τοῦ Θεοῦ[1].
Σύμφωνα μέ διήγηση τοῦ Παλλαδίου Ἑλενοπόλεως, ἄγγελος Κυρίου ἐμφανίστηκε στό Μέγα Παχώμιο (292-346) καί τοῦ φανέρωσε, γραμμένους σέ μία χάλκινη πλάκα, τούς κανόνες πού ἔπρεπε νά θεσπίσει γιά τήν ἐπιτυχή λειτουργία τῶν μοναστηριῶν πού αὐτός εἶχε ἱδρύσει[2]. Σχετική μάλιστα μέ τά παραπάνω εἶναι καί ἡ ἀπεικόνιση τοῦ περιστατικοῦ μέ τόν ἄγγελο νά εἶναι ντυμένος τό Μέγα Σχῆμα, ἐνῶ στό εἰλητάριο πού κρατᾶ, φέρεται νά λέει στόν ὅσιο Παχώμιο: Ἐν τούτῳ τῷ σχήματι σωθήσεται πᾶσα σάρξ. Τό Σχῆμα κατά τόν ἅγιο Συμεών Θεσσαλονίκης γίνεται αἴτιον μνήμης ἀνεπιλήστου θείας καί ἑνώσεως Θεοῦ καί πρός αὐτόν παρρησίας καί θάρρους[3].
Μικρό καί Μέγα Σχῆμα;
Ἤδη πρό τῆς ἐποχῆς τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, τό μοναχικό σχῆμα, τό τῆς ὑποταγῆς ἔνδυμα ἤ τό τῆς ὑποταγῆς ἱμάτιον, ὅπως ἀλλοιῶς ἀναφέρεται σέ χειρόγραφα Εὐχολόγια, εἶχε διαιρεθεῖ σέ δύο· στό μικρό καί στό μέγα. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἐκφράζοντας τίς ἐπιφυλάξεις του γιά τόν χωρισμό τοῦ μοναχικοῦ σχήματος σέ δύο, γράφει: Τοῦτο ἐστι τό μέγα καί μοναχικόν σχῆμα· μικρόν δέ σχῆμα μοναχικόν οἱ Πατέρες οὐκ ἴσασιν, οὐδέ παραδεδώκασιν, ἀλλά τινες τῶν ὀψιγενεστέρων ἔδοξαν μέν τό ἕν εἰς δύο διελεῖν, ἀλλ’ οὐδ’ αὐτοί διεῖλον ὡς ἀληθῶς·  τάς αὐτάς γάρ ἀποταγάς εὑρήσεις ἐπ’ ἀμφοτέρων σκοπήσας[4]. Σύμφωνα μάλιστα μέ τόν ὅσιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη (Πηδάλιον), ὁ ὁποῖος ἐπικαλεῖται προγενέστερους Πατέρες, τό σχῆμα τῶν μοναχῶν εἶναι ἕνα καί μόνο: τό Μέγα Σχῆμα δηλαδή. Ἡ ρασοφορία καί τό μικρό σχῆμα, ὅπως συγκεκριμένα γράφει, «ἐπινοήθηκαν» ἀπό κάποιους ὑστερινούς Πατέρες γιά τήν «ἀσθένεια» τῆς ἀνθρώπινης φύσης. Ἔτσι, τό μοναχικό σχῆμα «ἀπό τοῦ ἐλλάτονος ἐπί τό τελειότερον προχωρεῖ».
Ἄν καί καταβλήθηκε προσπάθεια ἀπό τόν ὅσιο Θεόδωρο Στουδίτη καί ἄλλους Πατέρες νά καταργηθεῖ αὐτή ἡ διάκριση ὡς ἀντικειμένη στίς μοναχικές παραδόσεις, στήν πράξη ἐπικράτησε ἡ συνήθεια τῆς μέ ξεχωριστές εἰδικές ἀκολουθίες διακρίσεως τῶν μοναχῶν σέ μικροσχήμους καί μεγαλοσχήμους[5]. Ὁ ἴδιος ὁ θεμελιωτής τοῦ κοινοβιακοῦ μοναχισμοῦ στό Ἅγιον Ὄρος, ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ Ἀθωνίτης, ἐνῶ στό Τυπικόν του υἱοθέτησε ὅλες τίς ἐντολές πού ὑπῆρχαν στή Διαθήκητοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, δέν ἔκανε τό ἴδιο, ἀναφορικά μέ τό μοναχικό σχῆμα. Ὁ ἴδιος μάλιστα, κατά τόν ὅσιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη, ἔλαβε πρῶτα τό μικρό καί ἔπειτα τό μέγα σχῆμα[6]. Στή σημερινή πρακτική, τό σέ χρήση Μέγα Εὐχολόγιον ἀναφέρει τρεῖς ἀκολουθίες μοναχικῆς κουρᾶς: τοῦ ρασοφόρου, τοῦ μικροσχήμου (σταυροφόρου) καί τοῦ μεγαλοσχήμου.
Ἡ διαχρονική ἐξέλιξη τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Μεγάλου Σχήματος
Τά κείμενα τῶν Εὐχῶν καί γενικότερα ἡ Ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου καί Ἀγγελικοῦ Σχήματος, πέρασαν διάφορα ἐξελικτικά στάδια, ἀπό τήν πρώϊμη φάση τῆς διαμόρφωσης τοῦ μοναχικοῦ θεσμοῦ, ὡς τά μεταβυζαντινά χρόνια, πού φαίνεται ὅτι ἔλαβαν τή σημερινή μορφή τους. Αὐτό εὔκολα διαπιστώνεται ἀπό τή μελέτη τόσο ἀρχαίων Εὐχολογίων πού ἔχουν δεῖ τό φῶς τῆς δημοσιότητας ἀπό τούς εἰδικούς ἐπιστήμονες λειτουργιολόγους[7] ὅσο καί χειρογράφων Εὐχολογίων, πού ἀπόκεινται στίς Βιβλιοθῆκες, μοναστηριακές καί ἄλλες[8].
Στήν Ὑποτύπωση (Τυπικό) τῆς μονῆς Στουδίου στήν Κωνσταντινούπολη, ἡ εἰς μεγαλόσχημον κουρά[9] (ἤ τό μυστήριον τῆς μοναχικῆς τελειώσεως ἡ ὁμολογία τῶν συνθηκῶν ἤ ἡ ἱερολογία τῆς μοναχικῆς ἐπικλήσεως ἤ τῶν μοναχῶν ἡ ἱερά τελετή, ὅπως ἀλλοιῶς ὀνομάζεται σέ χειρόγραφα Εὐχολόγια) γινόταν κατά τήν Τρίτη τοῦ Πάσχα: «Δεῖ εἰδέναι, ὅτι τῇ τρίτῃ τῆς διακαινησίμου δίδομεν εἰς τούς ὁριζομένους λαβεῖν τό ἅγιον καί μέγα σχῆμα ἀδελφούς»[10]. Στή σημερινή πρακτική τοῦ ἑλληνορθόδοξου μοναστικοῦ χώρου, ἡ Ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Σχήματος γίνεται συνήθως κατά τή Μεγάλη Τεσσαρακοστή, πού θεωρεῖται ἡ καθ’ ἑαυτό περίοδος μετανοίας.
Ἀπό τίς Εὐχές πού ἀκολούθως παραθέτουμε, καί τῆς ἐν γένει Ἀκολουθίας τοῦ Μεγάλου Σχήματος, εἶναι φανερό τό ὕψος καί ἡ ἀποστολή τοῦ Μυστηρίου αὐτοῦ, τό ὁποῖο ἐθέσπισε ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία καί τό ἐμπλούτισε μέ ἐμπνευσμένες εὐχές, ὕμνους[11], ἐρωταποκρίσεις καί κατηχήσεις πρός ἔνδειξη τῆς κανονικότητός του. Γράφει συγκεκριμένα ὁ βυζαντινός λόγιος Γεώργιος Παχυμέρης (+περ. 1308), παραφράζοντας τόν Ἀρεοπαγίτη Διονύσιο: Διά τήν τοιαύτην τελείωσιν ἠξιώθη ἡ τοιαύτη τάξις καί ἱερατικῆς τελετῆς, καί τῆς διά τῶν εὐχῶν ἐπικλήσεως· ὥστε μή μόνους ἀφ’ ἑαυτῶν ἀμφιένυνυσθαί τινας τό σχῆμα, ἀλλά χερσίν ἱερατικαῖς καί θείᾳ ἐπικλήσει γίνεσθαι τήν εἰς τοῦτο τελείωσιν· πλήν χερσίν οὐκ ἀρχιερέων, ἀλλά χερσίν ἱερέων…[12].

Ἀπόσπασμα ἀπό τήν μελέτη τοῦ μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου

πηγή :Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας 

                      

 

" Το κλαίειν επί ταις αμαρτίαις αυτού..."

Τρία  εστί  πράγματα, ά δυσκόλως  κτάται  ο άνθρωπος, και αυτά  φυλάττει  πάσας  τας  αρετάς' το πένθος, και το κλαίειν  επί  ταις  αμαρτίαις  αυτού,  και το έχειν  πρό οφθαλμών  τον εαυτού θάνατον.[7,12]

{συνέχεια}

Το κλαίειν επί ταις  αμαρτίαις  είναι πιο  εξωτερική  ενέργεια  του ανθρώπου, αλλά  αδιάλειπτη  ασχολία  του,  διότι  πάντοτε  αμαρτάνομε. Και όταν  το  γνωρίζουμε  και όταν  δεν το  γνωρίζωμε, και όταν  πιστεύωμε  ότι  αμαρτήσαμε, και όταν  πιστεύωμε  ότι δεν  αμαρτήσαμε,  το αληθές  είναι ότι  αμαρτήσαμε  και ότι  αμαρτάνομε. Επομένως, το αποφασιστικώτερο  που έχομε  να κάνωμε, για  να  γνωρίσωμε  τον Θεόν, είναι να κλαίμε  τις  αμαρτίες  μας {...}

(συνεχίζεται)

Από το βιβλίο
" Λόγοι Ασκητικοί  -Ερμηνεία  στον Αββά  Ησαϊα "
του Αρχ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

 

 

 

Υάκινθος

 

Χωρίς λόγια...

 

 

 

 

 

 

Attack in the Islamic State '' Kobane '' 10.10.2014 |

Kobane latest news

 

Υ.C.

Το Βυζαντινό Χριστουγεννιάτικο Δέντρο

Με ρίζες αρχαιοελληνικές (Ειρεσιώνη) και με στοιχεία που το αποδεικνύουν, το Χριστουγεννιάτικο δέντρο είναι 100% Ελληνικό και όχι ξενόφερτο.

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο της αρχαιότητας

Η ιδέα για το στολισμό ενός δέντρου κατά τα Χριστούγεννα δεν είναι ξενόφερτη, όπως θεωρούν πολλοί. Στην αρχαία Ελλάδα παρόμοιο έθιμο υπήρχε, μόνο που το φυτό δεν ήταν έλατο, αλλά η Ειρεσιώνη.

Η Ειρεσιώνη (είρος = έριον, μαλλίον) ήταν κλάδος αγριελιάς (κότινος) στολισμένος με γιρλάντες από μαλλί λευκό και ...κόκκινο και τους πρώτους φθινοπωρινούς καρπούς (σύκα, καρύδια, αμύγδαλα, κάστανα, δημητριακά, κ.λπ., εκτός του μήλου και του αχλαδιού).

Αποτελούσε έκφραση ευχαριστίας για τη γονιμότητα του λήξαντος έτους και παράκληση συνεχίσεως της γονιμότητας και ευφορίας κατά το επόμενο και ήταν αφιερωμένη στην Αθηνά, τον Απόλλωνα και τις Ώρες (Ευνομία, Δίκη, Ειρήνη).

Το διάστημα 22 Σεπτεμβρίου-20 Οκτωβρίου, παιδιά των οποίων και οι δύο γονείς ζούσαν, περιέφεραν την Ειρεσιώνη στους δρόμους της πόλης των Αθηνών τραγουδώντας κάλαντα από σπίτι σε σπίτι, παίρνοντας το φιλοδώρημά τους από τον νοικοκύρη ή τη νοικοκυρά και όταν έφθαναν στο σπίτι τους κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την εξώπορτά τους, όπου έμενε εκεί μέχρι την ιδία ημέρα του νέου έτους, οπότε, αφού τοποθετούσαν την νέα, κατέβαζαν την παλιά και την έκαιγαν. Άλλα παιδιά κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την θύρα του Ιερού του Απόλλωνος.

Πρόγονος λοιπόν, του Χριστουγεννιάτικου δέντρου είναι η Ειρεσιώνη , μέσω της οποίας μεταδόθηκε το έθιμο του στολισμένου δέντρου στους βόρειους λαούς από τους Έλληνες ταξιδευτές, οι οποίοι ελλείψει ελαιοδένδρων, στόλιζαν κλαδιά από τα δέντρα που ευδοκιμούσαν σε κάθε τόπο.

Το Βυζαντινό Χριστουγεννιάτικο Δέντρο

To Χριστουγεννιάτικο δένδρο και μάλιστα ως μετεξέλιξη της αρχαίας Ελληνικής «Ειρεσιώνης»,όχι μόνο δεν απαγορευόταν στο Βυζάντιο αλλά αντιθέτως κατά την εορτή των Χριστουγέννων «…κατά διαταγήν του επάρχου της (κάθε) πόλεως, ου μόνονκαθαρισμός των οδών εγένετο, αλλά και στολισμός διαφόρων κατά διαστήματα στηνομένων στύλων με δενδρολίβανα, κλάδους μύρτου και άνθη εποχής (Φαίδωνος Κουκουλέ, Τακτικού Καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών και Ακαδημαϊκού «Βυζαντινών Βίος και Πολιτισμός» τ. στ΄, σελ. 152).

Αξίζει να σημειωθεί ότι ένα επίλεκτο Βασιλικό Καβαλλαρικό (Ιπποτικό) Τάγμα της βυζαντινής ανακτορικής φρουράς το οποίο – μεταξύ άλλων – συμμετείχε με τελετουργικό ρόλο σε επίσημες αυτοκρατορικές τελετές – μεταξύ των οποίων και της τελετής των Χριστουγέννων – ήταν εκείνο της «Εταιρείας», το οποίο διαιρείτο σε «Μικρή», «Μεσαία» και «Μεγάλη Εταιρεία».

Την «Μικρή Εταιρεία» την αποτελούσαν αλλόθρησκοι!!!… (π.χ. εθνικοί, ειδωλολάτρες, μουσουλμάνοι κλπ).

Την «Μεσαία Εταιρεία» την αποτελούσαν αλλόδοξοι ή/και αλλοεθνείς Χριστιανοί (π.χ. Σκανδιναυοί, Γερμανοί, Ρώσοι, Άγγλοι κλπ).

Την «Μεγάλη Εταιρεία» την αποτελούσαν «Ρωμαίοι», δηλ. Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί (Ρωμιοί).

Πιο πιθανό είναι επομένως να ήταν οι αλλοεθνείς/αλλογενείς Ιππότες της Μεσαίας Εταιρείας εκείνοι που μεταλαμπάδευσαν το έθιμο της «Ειρεσιώνης» (το οποίο μετεξελίχθηκε στους «Βυζαντινούς στηνόμενους στύλους με δενδρολίβανα, κλάδους μύρτου και ανθέων εποχής») στις αλλόδοξες Χριστιανικές χώρες από τις οποίες κατάγονταν.

Πάντως η ανάμνηση του βυζαντινού Χριστουγεννιάτικου στολισμού με στηνόμενους στύλους με δενδρολίβανα επιβίωσε στα Πρωτοχρονιάτικα κάλανδα: «Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά ψηλή μου ΔΕΝΔΡΟΛΙΒΑΝΙΑ…»

Δεν γνωρίζω εάν π.χ. στις Σκανδιναυικές χώρες φύονται δενδρολίβανα, αλλά τα κλαδιά του ελάτου που μοιάζουν πολύ με εκείνα του δενδρολίβανου θα μπορούσαν ίσως να αποτελούν το πιο πρόσφορο υποκατάστατό του που διαδόθηκε ευρέως στη Δύση και παρέμεινε μέχρι τις ημέρες μας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η φάτνη η οποία τοποθετείται στην βάση του Χριστουγεννιάτικου δένδρου αποτελεί επίσης ελληνικό έθιμο από την εποχή του Βυζαντίου «Οι Βυζαντινοί κατά την ημέραν των Χριστουγέννων…εσχημάτιζον σπήλαιον και εν αυτώ ετοποθέτουν στρωμνήν εφ’ ής ετοποθέτουν παίδα, τον Ιησούν παριστάνοντα…» (Φαίδωνος Κουκουλέ, Τακτικού Καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών και Ακαδημαϊκού «Βυζαντινών Βίος και Πολιτισμός» τ. στ΄, σελ. 151).

Ομοίως και τα κάλανδα

«…Οι Βυζαντινόπαιδες, περιερχόμενοι τας οικίας, από βαθείας πρωίας μέχρι δείλης οψίας, μετά αυλών και συρίγγων έλεγον τα κάλανδα…» (Φαίδωνος Κουκουλέ, Τακτικού Καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών και Ακαδημαϊκού«Βυζαντινών Βίος και Πολιτισμός» τ. στ΄, σελ. 152).

Περί των καλανδιστών κατά τα Χριστούγεννα κατά τον ΙΒ΄ αι. μαρτυρεί και ο Ι. Τζέτζης γράφων:

«…Και όσοι κατ’ αρχίμηνον την Ιανουαρίου και τη Χριστού γεννήσει δε και Φώτων ημέρα, οπόσοι περιτρέχουσι τας θύρας προσαιτούντες μετά ωδών και επωδών και λόγους εγκωμίων…».

Άδοντες 

πηγή: εν αιθρία