Και το φως εν τη σκοτία φαίνει, και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν..

Δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομερό και πιο ανίσχυρο στον κόσμο, αδελφοί, από το σκοτάδι. Μόνο να ανάψετε ένα κερί στο δωμάτιο, κι όλο το σκοτάδι στιγμιαία εξαφανίζεται, σα να μην υπήρχε ποτέ. Και ο θάνατος είναι σκοτάδι, και η άγνοια είναι σκοτάδι, και το μίσος είναι σκοτάδι. Εάν λάμψει η ζωή, το σκοτάδι του θανάτου εξαφανίζεται στην στιγμή σα να μην υπήρχε ποτέ. Εάν λάμψει η γνώση, το σκοτάδι της άγνοιας εξαφανίζεται στη στιγμή σα να μην υπήρχε ποτέ. Εάν λάμψει η αγάπη, το σκοτάδι του μίσους εξαφανίζεται στη στιγμή σα να μην υπήρχε ποτέ. Ότι είναι συμβολικά αληθινό στον υλικό κόσμο, είναι πραγματικά αληθινό στον πνευματικό κόσμο και οτιδήποτε είναι συμβολικά αληθινό εξωτερικά, είναι πραγματικά αληθινό εσωτερικά. Αφού από τον πνευματικό κόσμο εσωτερικά έρχεται όλο το φως και όλη η αλήθεια, και κοινοποιείται αχνά έξω στον υλικό κόσμο.....

Μέχρι εκεί που φθάνει το φως του κεριού, μέχρι εκεί το σκοτάδι είναι φαγωμένο και δεν υπάρχει, σα να μην υπήρχε ποτέ. Ενώ στο άκρο τούτου του φωτός, εκεί όπου το φως τρεμοσβήνει, εκεί το σκοτάδι το περικυκλώνει. Γύρω από κάθε φως στον κόσμο περικυκλώνει το σκοτάδι.
Επειδή στον κόσμο δεν υπάρχει κανένα φως, του οποίου οι ακτίνες θα φώτιζαν αιώνια.
Και το φως του ηλίου είναι περιτριγυρισμένο με σκοτάδι, και το φως κάθε αστεριού είναι περικυκλωμένο με σκοτάδι. Κατά τον ίδιο τρόπο είναι περιτριγυρισμένες με σκοτάδι και η ζωή μας, και η γνώση μας και η αγάπη μας. Μόλις το φως τρεμοπαίζει, φωτίζει λιγότερο, και το σκοτάδι το καταλαμβάνει όλο και περισσότερο. Την ταλαντευόμενη ζωή μας συχνά την καταλαμβάνει το σκοτάδι. Τον Θεό μέσα στον κόσμο τον περιτριγυρίζει το σκοτάδι, όμως δεν τον καταλαμβάνει. Αφού ο Θεός είναι γαλήνιο και αιώνιο φως, το οποίο δεν ταλαντεύεται. Ο Θεός είναι το φως καθ΄ εαυτό, που το σκοτάδι δεν το περιορίζει, ούτε το σκοτάδι βρίσκει την άκρη του, για να κατοικήσει εκεί. Είναι ο μοναδικός ήλιος, του οποίου το φως πηγαίνει εις το άπειρο, και το άπειρο συναντιέται με την αρχή. Ούτε περιορίζει τη ζωή του Θεού το σκότος του θανάτου ούτε τη γνώση του Θεού περιορίζει το σκότος της άγνοιας ούτε την αγάπη του Θεού περιορίζει το σκότος του μίσους. Όταν λάμψει ο Θεός, το σκότος φαγώνεται όλο και δεν υπάρχει πουθενά πια, σα να μην υπήρχε ποτέ. Σε οποιονδήποτε επιθυμήσει τον Θεό, ο Θεός φανερώνεται μέσα από το δικό του άπειρο φως της ζωής, της σοφίας και της αγάπης. Οποιοσδήποτε δεν επιθυμήσει τον Θεό, τούτος παραμένει στην αδυναμία και το φόβο του θανάτου, στην αδυναμία και το φόβο της άγνοιας, στην αδυναμία και το φόβο του μίσους. Αφού ο Θεός είναι το φως το αληθινόν, ο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον. Δεν θα μπορούσε κανείς άνθρωπος να έρθει στον κόσμο, και να μην τον ακολουθεί το φως του Θεού πίσω του και μπρος του.

Aγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Νέες ομιλίες υπό το όρος , εκδόσεις Χροες 

 

 

 

 

 

πηγή : Ορθόδοξη Μαθητεία

 

 

 

 

Αγία Προσκομιδή

 Πηγή: pathfinder-arxontariki

Ο χώρος στον οποίο προετοιμάζονται τα Τίμια Δώρα και μνημονεύονται οι ψυχές ονομάζεται Αγία Προσκομιδή. Αφού λοιπόν ενδυθούν τα άμφια τους ο διάκονος και ο ιερέας έτσι λαμπεροί σαν ουράνιοι άνθρωποι ξεκινούν την Προσκομιδή. Όλο αυτό το μέρος της Ακολουθίας σκοπό έχει την προετοιμασία των αναγκαίων για την Θεία Ευχαριστία. Καθώς η τελετή της προσκομιδής δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προετοιμασία της Λειτουργίας, η Εκκλησία τη συνέδεσε με την ανάμνηση των πρώτων χρόνων της ζωής του Χριστού, τότε που Εκείνος προετοιμαζόταν για το έργο Του, για τα πάθη και τον θάνατό Του. Η προετοιμασία αυτή γίνεται μέσα στο ιερό με τα βημόθυρα και τα βήλα κλειστά, μακριά από τα μάτια των πιστών, όπως μυστικά ετοιμαζόταν ο Χριστός τα πρώτα χρόνια της επίγειας ζωής Του για τη δημόσια δράση Του.

Κατόπιν και οι δύο πλένουν τα χέρια τους και αφού κάνουν τρεις μετάνοιες ο καθένας λέγουν «ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ και ελέησόν με» τρεις φορές και κατόπιν ο ιερέας βάζει «ευλογητός» και πλησιάζουν στην Αγία Πρόθεση που βρίσκεται από αριστερά της Αγίας Τραπέζης και πήρε το όνομά της γιατί σε αυτό το σημείο του Ιερού τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού συγκεντρώνονταν, δηλαδή προτίθενται όλες οι προσφορές των χριστιανών για την κοινή τράπεζα. Ο ιερέας παίρνει ένα από τα πρόσφορα τα οποία προσφέρονται, το σφραγίζει με την Αγία λόγχη σταυροειδώς, εικονίζοντας έτσι το σωτήριο πάθος του Χριστού, ως ανάμνηση των παθημάτων Του και λέγει τρεις φορές «εις ανάμνηση του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού». Έπειτα με την λόγχη, η οποία εικονίζει εκείνη με την οποία έτρωσαν την πλευρά του Κυρίου, κόβει στης 4 πλευρές το κεντρικό σημείο της προσφοράς που έχει την σφραγίδα με το όνομα ΙΣ ΧΣ (Ιησούς Χριστός) ΝΙ ΚΑ. Με την αποκοπή αυτή θα δείξει τον σωματικό χωρισμό του Κυρίου από την Παρθένο Μαρία καθώς Τον γέννησε, ο άρτος είναι ο αμνός που προσφέρεται ως θυσία για τη σωτηρία του κόσμου και εν γένει η Προσκομιδή είναι το ρεαλιστικό δράμα συνεπτυγμένο που αναπαριστάνει την θυσία του αμνού και θα ολοκληρωθεί στην Θεία Λειτουργία. Ο ιερέας σαν τον Προφήτη Ησαΐα διαβλέπει αυτά που θα γίνουν μελλοντικά καθώς τελεί την Προσκομιδή κι έτσι κάθε πράξη του την συνοδεύει με τα ανάλογα προφητικά λόγια. Βυθίζοντας την λόγχη στη δεξιά πλευρά της σφραγίδας προφέρει τις λέξεις «ως πρόβατον επί σφαγή ήχθη» (δηλαδή σαν πρόβατο οδηγήθηκε στη σφαγή ο Κύριός μας). Μετά βυθίζει την λόγχη στην αριστερή πλευρά της σφραγίδας λέγοντας «και ως αμνός άμωμος, εναντίον του κείροντας αυτόν, άφωνος, ούτως ουκ ανοίγει το στόμα αυτού» (δηλαδή και σαν αρνί αμώμητο που κάθεται άφωνο μπροστά σ' αυτόν που το κουρεύει, έτσι κι εκείνος δεν ανοίγει το στόμα Του). Κατόπιν με τη λόγχη στο πάνω μέρος στη σφραγίδας λέει τα λόγια «εν τη ταπεινώσει αυτού η κρίσις αυτού ήρθη» (καταδικάσθηκε δηλαδή σε ταπεινωτικό θάνατο και του αρνήθηκαν δίκαιη κρίση) . Kαι τέλος βυθίζοντας τη λόγχη στο κάτω μέρος της σφραγίδας συγκλονισμένος αναφωνεί: «την δε γενεά αυτου τις διηγήσεται;» (και ποιος μπορεί να μιλήσει για την καταγωγή του;)

Καθώς ο ιερέας έχει κόψει ήδη τον αμνό στις τέσσερις πλευρές του κάνει στο κάτω μέρος του μία οριζόντια τομή ανασηκώνει το κεντρικό αυτό σημείο του άρτου και το τοποθετεί στο Άγιο Δισκάριο λέγοντας: «ότι αιρεται από της γης η ζωή αυτού» (εξάλειψαν την ζωή Του από το πρόσωπο της γης) και χαράζοντας το κάτω μέρος σε σχήμα σταυρού προσθέτει «θύεται ο αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου, υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας « (δηλαδή θυσιάζεται ο αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου για τη ζωή και τη σωτηρία του κόσμου.) κατόπιν τοποθετεί τον αμνό στο κέντρο του δισκαρίου και τρυπά με την αιχμή της λόγχης στο σημείο ΙΣ (δηλαδή Ιησούς) και λέει «εις των στρατιωτών λόγχη την πλευράν αυτού ένυξε και ευθέως εξήλθεν αίμα και ύδωρ και ο εωρακώς μεμαρτύρηκε και αληθινή εστίν η μαρτυρία αυτού». (δηλαδή ένας από τους στρατιώτες τρύπησε την πλευρά Του με τη λόγχη και αμέσως έτρεξε αίμα και νερό. Και αυτός που αναφέρει το γεγονός το είδε με τα μάτια του και είναι αληθινή η μαρτυρία του.) αμέσως τότε μέσα στο Άγιο Ποτήριο ρίχνει κρασί και νερό και κατόπιν ευλογεί την αγία ένωση. Τα δώρα που προσφέρονται δηλαδή το ψωμί, το νερό και το κρασί είναι οι απαρχές της ανθρώπινης ζωής και τα πιο βασικά συστατικά, γι' αυτό και δηλώνουν το μεγάλο και το λαμπρό της προσφοράς. Μ' αυτόν τον τρόπο προετοιμάζονται ο άρτος και ο οίνος που θα μεταβληθούν στην διάρκεια της Θείας Λειτουργίας σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Κατόπιν ο ιερέας από ένα δεύτερο πρόσφορο (ή και από το ίδιο), κόβει την μερίδα «εις τιμήν και μνήμην της Υπερευλογημένης Ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου» και την τοποθετεί στο δεξί μέρος του αμνού πάνω στο δισκάριο λέγοντας τα προφητικά λόγια του ψαλμού «παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών Σου εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη» (δηλαδή στα δεξιά σου κάθισε η Βασίλισσα ντυμένη με ρούχα χρυσοΰφαντα και καταστολισμένη.) κατόπιν στα αριστερά του αμνού τοποθετεί τις μερίδες των αγγέλων και των αγίων και τέλος παίρνοντας ψυχία από το πρόσφορο και στο κάτω μέρος του αμνού, πάνω στο δισκάριο, μνημονεύει τις ψυχές των ζώντων και των κεκοιμημένων.

Όπως είπαμε ο αμνός δεν έχει γίνει ακόμα Σώμα Χριστού, δηλαδή ο άρτος έχει παραμείνει άρτος και συμβολίζει τον Χριστό κατά την πρώτη του ηλικία, γι' αυτό ο ιερέας σκεπάζει τα Δώρα επειδή η δύναμη του σαρκωμένου Θεού Λόγου είναι σκεπασμένη προς το παρόν μέχρι τη δημόσια εμφάνισή Του και δεν φαίνεται.
Ο ιερέας πρώτα τοποθετεί τον αστερίσκο που συμβολίζει το αστέρι της Βηθλεέμ στο Άγιο Δισκάριο λέγοντας «και ιδού ο Αστήρ ελθών έστη επάνω ου ην το παιδίον» ( δηλαδή και ιδού αστέρας ήλθε και εκάθισε επάνω από εκεί που βρισκόταν το παιδί.) Κατόπιν τοποθετεί τα καλύμματα στο Άγιο Δισκάριο και έπειτα στο Άγιο Ποτήριο και τα δύο τα καλύπτει με τον αέρα.

Τα Άγια Σκεύη που χρησιμοποιούνται στην Προσκομιδή και στη Θεία Λειτουργία είναι το Άγιο Ποτήριο, το Δισκάριο, ο Αστερίσκος, η Αγία Λαβίδα, ο αέρας, τα καλύμματα, η Αγία Λόγχη, το μάκτρο, ο σπόγγος και η μούσα.

Η Αγία Πρόθεσις γενικότερα συμβολίζει τη φάτνη, το σπήλαιο της Βηθλεέμ όπου καταδέχθηκε να σαρκωθεί και ν' ανακλιθεί ο Σωτήρας μας.

Το Άγιο Ποτήριο από το οποίο όλοι μας κοινωνούμε, εικονίζει εκείνο το Ποτήριο μέσα στο οποίο ο Σωτήρας μας ιερούργησε το Αίμα Του και γι' αυτό γεμίζει ο ιερέας το Δισκοπότηρο με κρασί και νερό ακριβώς, όπως είπαμε, την στιγμή που κεντά με τη λόγχη τον αμνό και μνημονεύει την στιγμή που από την πλευρά του Χριστού βγήκε αίμα και ύδωρ. Το Δισκάριο εικονίζει τον Ουρανό και γι' αυτό είναι στρογγυλό και στο κέντρο του κρατά τον Δεσπότη του Ουρανού. Πάνω σε αυτόν είναι χαραγμένη η εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου από τα σπλάχνα της οποίας εξήλθε ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Ο Αστερίσκος εικονίζει τον αστέρα εκείνον ο οποίος εμφανίστηκε στη γέννηση του Χριστού. Η Αγία Λόγχη είναι μια μικρή λόγχη με την οποία κάνουμε ακριβώς ότι και ο στρατιώτης επάνω στο σώμα του Εσταυρωμένου Χριστού, δηλαδή λογχίζουμε τον Αμνό που θα μεταβληθεί σε Σώμα Χριστού στη Θεία Λειτουργία. Το κάλυμμα του δισκαρίου εικονίζει τα σπάργανα του Χριστού τα οποία δηλώνουν την Ενανθρώπιση του Λόγου γι' αυτό και ο ιερέας καλύπτοντας το δισκάριο λέγει: « Ο Κύριος εβασίλευσεν ευπρέπειαν ενεδύσατο». Το κάλυμμα δε του Αγίου Δισκοποτηρίου συμβολίζει τα εντάφια σάβανα του Χριστού. Ο αέρας με τον οποίον ο ιερέας καλύπτει το δισκοπότηρο και το δισκάριο μαζί, συμβολίζει τη φωτεινή νεφέλη του Θαβώρ. Ο ιερέας καθώς καλύπτει λέγει τον ψαμό «εκάλυψεν ουρανούς η αρετή αυτού και της συνέσεως αυτού πλήρης η γη» (δηλαδή ότι ο Ιησούς Χριστός ως Θεός είναι Εκείνος ο οποίος σκεπάζει τον ουρανό με τις αρετές Του και η γη πληρώθηκε από την σύνεση και την γνώση Του, εφόσον Τον γνώρισε μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα όλη η Οικουμένη). Τον αέρα κινεί ο ιερέας πάνω από τα Τίμια Δώρα καλώς λέμε αργότερα, στη Θεία Λειτουργία, το σύμβολο της Πίστεως και συμβολίζει τον θρίαμβο της Αναστάσεως. Το μάκτρο είναι το κόκκινο πανάκι με το οποίο σκουπίζουμε το στόμα μας όταν κοινωνούμε και το οποίο συμβολίζει τη χλαμύδα με την οποία έντυσαν τον Χριστό στο Πραιτώριο οι στρατιώτες και η οποία ποτίστηκε από το Πανάγιο Αίμα Του που έτρεχε από το μαστιγωμένο Σώμα Του. Ο σπόγγος είναι σφουγγάρι στρογγυλό, φυσικό και εικονίζει εκείνον τον σπόγγο με τον οποίον πότισαν τον Κύριο πάνω στο Σταυρό με ξύδι. Συνήθως, όταν ο ιερέας καταλύσει μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας και σκουπίσει καλά το Άγιο Ποτήριο κατόπιν τοποθετεί τον σπόγγο μέσα στο δισκοπότηρο για ν' απορροφά την υγρασία και να μην οξειδώνεται το μέταλλο. Η μούσα είναι επίσης σφουγγάρι φυσικό το οποίο είναι λεπτό και καλά πατημένο, κατάλληλο για να συλλέγει ο ιερέας τις μερίδες από το αντιμήνσιο και για να καθαρίζει το δισκάριο. Αφού λοιπόν ο ιερέας στην Προσκομιδή σκεπάσει με τον αέρα τα καλυμμένα δισκάριο και δισκοπότηρο, υποκλίνεται μπροστά στην Αγία Πρόθεση και θυμιάζει τα προσφερόμενα Δώρα λέγοντας την ευχή «θυμίαμα σου προσφέρομεν, Χριστέ ο Θεός ημών εις οσμήν ευωδίας πνευματικής ο προσδεξάμενος εις το υπερουράνιόν Σου θυσιαστήριον, αντακατάπεμψον ημιν την χάριν του Παναγίου σου Πνεύματος» (δηλαδή σου προσφέρουμε θυμίαμα Χριστέ και Θεέ μας ως πνευματική ευωδία , δέξου το στο υπερουράνιο θυσιαστήριό σου και στείλε μας σαν αντάλλαγμα τη Χάρη του Παναγίου σου Πνεύματος). Ζητά από τον Θεό να ευλογήσει τα προτεθέντα και να τα δεχθεί στο υπερουράνιο θυσιαστήριο και να μνημονεύσει όσους πρόσφεραν τα Δώρα αυτά κι εκείνους για τους οποίους προσφέρθηκαν. Κατόπιν κάνει την απόλυση της προσκομιδής θυμιάζοντάς την όπως και την Αγία Τράπεζα, όπως ακριβώς και ξεκίνησε όταν μπήκε στην Εκκλησία δείχνοντας έτσι ότι αρχή και τέλος είναι ο Θεός όπου θρόνος και τόπος του είναι το θυσιαστήριο. Ο ιερέας κατόπιν ασπάζεται το Ευαγγέλιο κι ευλογεί τον Διάκονο ο οποίος ασπάζεται την Αγία Τράπεζα. Και αφού παίρνει την ευχή του βγαίνει από το ιερό στέκεται στο κέντρο, απέναντι από την Ωραία Πύλη και καλεί τον ιερέα να ξεκινήσει την Θεία Λειτουργία λέγοντας δυνατά «Ευλόγησον Δέσποτα». Από την Αγία Τράπεζα ο ιερέας αποκρίνεται «Eυλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος νυν και αεί και εις του αιώνας των αιώνων», (δηλαδή ας είναι δοξασμένη η Βασιλεία του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, τώρα και πάντοτε και  στην ατελείωτη αιωνιότητα) κι έτσι αρχίζει η Θεία Λειτουργία.

Μπορείτε επίσης να διαβάσετε τις σχετικές (με την παραπάνω) αναρτήσεις:

1. Περί της Θείας Λειτουργίας-'Αγιος Συμεών Θεσσαλονίκης

2. Θεία Λειτουργία-η Ιερά Προσκομιδή

3. Αίρεση και Σχίσμα

4. Η Ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας

Υάκινθος

Ο σχολικός εκφοβισμός αποτελεί ποινικό αδίκημα

H ενδιαφέρουσα ομιλία της ανακρίτριας Ρόδου κ. Αικατερίνης Καρτσιούνη

 

Πηγή H ΡΟΔΙΑΚΗ

 

«Η  ανικανότητα  του  θύματος  να  αμυνθεί  είναι  ο  βασικότερος  παράγοντας  θυματοποίησης. Η Παρέμβαση είναι  ευθύνη όλων. Εμπιστευτείτε τους θεσμούς. Απευθυνθείτε στη Δικαιοσύνη».

Με τις φράσεις αυτές ολοκλήρωσε χθες την ομιλία της στην σημαντική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε για το φαινόμενο της σχολικής βίας, γνωστό και ως BULLING, η Πρωτοδίκης Τακτική Ανακρίτρια και Ανακρίτρια Ανηλίκων καθώς και Αναπληρώτρια Δικαστής Ανηλίκων Πρωτοδικείου Ρόδου Αικατερίνη Καρτσιούνη.

Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε μεταξύ άλλων η Πρωτοδίκης Ρόδου, ο σχολικός εκφοβισμός είναι ένα φαινόμενο νεανικής παραβατικότητας, που αφορά στη χρήση βίας μεταξύ μαθητών ή συνομηλίκων παιδιών με στόχο να προκληθεί πόνος ή αναστάτωση. Το φαινόμενο καταγράφεται ήδη από την δεκαετία του ’70 αλλά πλέον έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις στα σχολεία της χώρας μας.

Ο σχολικός εκφοβισμός εμφανίζεται με τις μορφές:
- του λεκτικού εκφοβισμού (κοροϊδία, διακρίσεις, ντροπιαστικά σχόλια),
- του κοινωνικού εκφοβισμού (διάδοση φημών, καταστροφή προσωπικών αντικειμένων, απομόνωση από την ομάδα),

- του σωματικού εκφοβισμού (χτυπήματα, σπρωξίματα, κλωτσιές, ασέλγεια),
- του ηλεκτρονικού εκφοβισμού (εκβιασμός μέσω Διαδικτύου και ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, μέσω μηνυμάτων στο κινητό τηλέφωνο).

Σχολικός εκφοβισμός και ποινικό αδίκημα
 Ο ανήλικος δράστης λοιπόν κατά την εκδήλωση της παραβατικής, όπως ειδικότερα προαναφέρθηκε συμπεριφοράς του, στα πλαίσια του σχολικού εκφοβισμού, τελεί ποινικά αδικήματα. Οι πράξεις του δηλαδή στοιχειοθετούν, κατ’ αντικειμενική υπόσταση, πράξεις τιμωρητέες από τον ποινικό νομοθέτη.

Τι αδικήματα;  
Εξύβριση, δυσφήμιση, συκοφαντική δυσφήμιση, απειλή, παράνομη βία, παράνομη κατακράτηση, προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας, αποπλάνηση παιδιού, ασέλγεια παρά φύση, βιασμός, κλοπή, ληστεία, φθορά ξένης ιδιοκτησίας, απλή σωματική βλάβη, απρόκλητη σωματική βλάβη, επικίνδυνη σωματική βλάβη, βαριά σωματική βλάβη, έκθεση, ανθρωποκτονία από δόλο ή αμέλεια.
Οι πράξεις αυτές τιμωρούνται με ποινές φυλάκισης ή κάθειρξης, πρόκειται δηλαδή για πλημμελήματα ή κακουργήματα και διώκονται είτε κατ’ έγκληση είτε αυτεπάγγελτα.

Για να  φτάσουμε όμως στο σημείο να συζητάμε για άσκηση ποινικής δίωξης, πρέπει να ξεκινήσουμε από την παραδοχή ότι η εκφοβιστική συμπεριφορά υπάρχει σε κάθε σχολείο και να υιοθετήσουμε πολιτικές κατά της εκφοβιστικής συμπεριφοράς. Πρέπει να κατορθώσουμε, οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να κάνουμε τα παιδιά μας να μη φοβούνται, να έχουν το θάρρος της γνώμης τους και να μάθουν να «αντιδρούν».

Ρόλο και ευθύνη για την αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού έχει κάθε γονιός, κάθε μέλος της σχολικής κοινότητας, καθένας από μας.
Γιατί η προσωπικότητα και η συμπεριφορά κάθε ατόμου διαμορφώνεται στην παιδική ηλικία και κατά τη διάρκεια αυτής πρέπει να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο, εν τη γενέσει του.

Διότι το παιδί παραβάτης, ο ανήλικος νταής μπορεί να νουθετηθεί, να μετανοήσει, να αλλάξει, να διορθωθεί. Αν το αφήσουμε όμως μέσα στο πλήθος να χαθεί, μέσα στην αδιαφορία να  ξεγλυστρίσει, αν του επιτρέψουμε να κρυφτεί μέσα στον γονεϊκό εγωισμό, στην μητρική αγκαλιά, τον πατρικό αντρισμό, θα έχουμε όλοι μας συμβάλει στην μετεξέλιξη του παιδιού-τσαμπουκά σε νεαρό-τραμπούκο, που από την σχολική αυλή θα καταλήξει να αυλίζεται σε κάποια φυλακή, ενώ εντωμεταξύ θα χει αφήσει στο διάβα του ραγισμένες καρδιές, πληγωμένες περηφάνιες, παιδιά θύματα που θα γίνουν, αν επιβιώσουν, ευνουχισμένοι ενήλικες ή εν δυνάμει θύτες που θα συνεχίσουν αυτή την ατέρμονη σειρά δυστυχισμένων ανθρωπίνων υπάρξεων.

Θα πρέπει να εντοπίσουμε το δράστη, να τον σωφρονίσουμε, να τον εντάξουμε και πάλι στο σύνολο. Άλλοτε με στοργή, άλλοτε με αυστηρότητα. Πάντα όμως αποφασιστικά.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και να αποδεχτούμε ότι αντιμετωπίζουμε μία μάστιγα και να αποφασίσουμε ότι πρέπει να δράσουμε, ο καθένας ανάλογα με την ιδιότητα και το ρόλο του, αλλά και όλοι μαζί σε ένα πλαίσιο παράλληλων δράσεων.

Θα πρέπει όμως πρωτίστως να απλώσουμε το χέρι στο θύμα, να βρει υποστήριξη, αποκούμπι.
Το σχολείο ως σύστημα, έχει τις προϋποθέσεις να παράγει ή και να συντηρεί τη βία, αλλά και τις δυνατότητες να συμμετάσχει στην πρόληψη της βίας στο σχολείο και στην αντιμετώπιση της κακοποίησης – παραμέλησης στην οικογένεια. Οι εκπαιδευτικοί μπορούν να αποτελέσουν ιδανική ομάδα για την αναφορά  περιπτώσεων κακοποίησης και παραμέλησης των παιδιών. Αυτό οφείλεται κυρίως στην καθημερινή τους επαφή με τα παιδιά.

Διευθυντής του Σχολείου:
• Καταγράψτε το περιστατικό, πού και πότε συνέβη το περιστατικό, ποιοι συμμετείχαν, ποιοι παρατηρούσαν, τι ακριβώς έγινε
• Επικοινωνήστε με τους γονείς του παιδιού και κανονίστε μια συνάντηση για να συζητήσετε
• Καθορίστε τις συνέπειες για το παιδί που εκφοβίζει

Εκπαιδευτικοί:
• Μιλήστε στο παιδί που εκφοβίζεται και ακούστε με προσοχή και σοβαρότητα αυτά που έχει να σας πει. Διαβεβαιώστε το παιδί ότι θα ανταποκριθείτε άμεσα για να το προστατεύσετε και ότι είστε διαθέσιμος να παράσχετε κάθε δυνατή βοήθεια. Πείτε στο παιδί, να σας κρατά ενήμερο σχετικά με οποιαδήποτε εξέλιξη

• Συζητήστε με τους γονείς του παιδιού, εκφράστε τις ανησυχίες σας και δείξτε ότι είστε αποφασισμένος να αναλάβετε δράση
• Οδηγήστε το παιδί που εκφοβίζει στο γραφείο του Διευθυντή και συζητήστε σοβαρά μαζί του για το περιστατικό
• Συζητήστε με τους γονείς του, αναλάβετε δράση.

Συμμαθητές μέσα στην τάξη:
• Υποστηρίξτε τον συμμαθητή σας που θυματοποιείται
• Διαφοροποιηθείτε από τους εκφοβιστές, δείξτε τους ότι δεν τους φοβάστε, ότι το θύμα δεν είναι μόνο του, ότι το θύμα δεν είναι στο περιθώριο, αλλά οι ίδιοι  που επιδεικνύουν παραβατική συμπεριφορά

• Μη μένετε ουδέτεροι παρατηρητές, μη διστάσετε να αναφέρετε με ακρίβεια όλες τις λεπτομέρειες σε όποιον σας το ζητήσει

Γονείς παιδιού που εκφοβίζεται:
• Συνεργαστείτε στενά με το σχολείο
• Παρέχετε στο παιδί σας υποστήριξη και ασφάλεια, χωρίς να το κατακρίνετε
• Ακούστε προσεκτικά τι έχει να σας πει το παιδί σας για τα συναισθήματά του και για τις ανάγκες του

• Παρακολουθείτε την εξέλιξη της κατάστασης αλλά και την υγεία του παιδιού σας
• Να το μάθετε πώς να βάζει μόνο του όρια στη συμπεριφορά των άλλων, όταν το ενοχλούν, με φράσεις όπως: «Άσε με ήσυχο» ή «Μην με ενοχλείς».

• Βοηθήσετε το παιδί σας να καταλάβει ότι δεν πειράζει αν δεν κερδίζει την αποδοχή όλων.
• Να το ενθαρρύνετε ν’ αποδεχτεί τις διαφορές ή τις ιδιαιτερότητές του και να καταλάβει ότι η μοναδικότητα του καθενός είναι ένα στοιχείο που του δίνει αξία.

Γονείς παιδιού που εκφοβίζει:
• Αποδεχθείτε το πρόβλημα
• Συζητήστε με τον Διευθυντή του σχολείου για το περιστατικό εκφοβισμού που προκλήθηκε από το παιδί σας
• Συνεργαστείτε με το σχολείο, για την αντιμετώπιση του προβλήματος του παιδιού σας σχετικά με τη βία

• Παρατηρήστε αν το παιδί σας εμπλέκεται συχνά σε καβγάδες ή εκδηλώνει εκφοβιστική συμπεριφορά και με τα παιδιά της γειτονιάς ή και με εσάς στο σπίτι.
• Επιβάλετε πειθαρχία, θέστε όρια.

Όλοι σας, ζητήστε τη συνδρομή αρμόδιων υπηρεσιών, κοινωνικής πρόνοιας και ψυχικής υγείας.
Μη διστάσετε να ενημερώστε τις αρμόδιες αστυνομικές αρχές ή τον αρμόδιο Εισαγγελέα ανηλίκων για το περιστατικό.

Ζητήστε προστασία, ζητήστε τιμωρία.
Τιμωρία και για τους ανήλικους δράστες και για τους γονείς τους, οι οποίοι βαρύνονται με το αδίκημα της παραμέλησης εποπτείας ανηλίκου.
Τιμωρούνται όμως όλοι οι ανήλικοι και με ποιόν τρόπο;
Η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του παιδιού, ορίζει ως παιδιά «όλα τα ανθρώπινα όντα με ηλικία μικρότερη των δεκαοκτώ ετών, εφόσον αυτά είναι ανήλικα κατά το εθνικό δίκαιο». Σύμφωνα με το Ελληνικό Ποινικό Κώδικα «ανήλικοι» νοούνται όσοι κατά την τέλεση της πράξης, έχουν ηλικία μεταξύ του 8ου και 18ου έτους συμπληρωμένων.

Ποσοστό 45% των ανηλίκων, που οδηγούνται στις αίθουσες των δικαστηρίων, αντιμετωπίζουν ποινές φυλάκισης από πέντε έως 15 χρόνια.
Κάθε χρόνο εγκλείονται σε σωφρονιστικά καταστήματα της Ελλάδας κατά μέσον όρο 100 δράστες κάτω των 18 ετών. Το ποσοστό των έγκλειστων νέων ανέρχεται σήμερα στο 4,4% του συνόλου των κρατουμένων. Στη Γαλλία το αντίστοιχο ποσοστό είναι 1,1%, στην Ιταλία 0,7%, ενώ η Ισπανία είναι η μόνη χώρα που δεν φυλακίζει ανηλίκους.

Στην Ελλάδα τα όρια ηλικίας για την απόδοση ποινικών ευθυνών σε ανήλικους παραμένουν από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη (τα 13 χρόνια, έναντι 14 και 15 που ισχύει στις περισσότερες χώρες). Οι ανήλικοι μέχρι 8 ετών είναι ποινικά ανεύθυνοι και οι ανήλικοι έως 13 ετών κρίνονται ατιμώρητοι διότι δεν τους καταλογίζεται η άδικη πράξη που έχουν τελέσει.

Τι σημαίνει αυτό;
Ότι υπάρχει αφενός ο σεβασμός στην ανηλικότητα αφετέρου το νομικό πλαίσιο, που μπορεί να συμβάλει στην πρόληψη μέσω της επιβολής σε ανήλικους δράστες αναμορφωτικών ή θεραπευτικών μέτρων ή του ποινικού σωφρονισμού, μέσω εγκλεισμού σε ειδικό κατάστημα κράτησης νέων.

Τα ανωτέρω βέβαια αφορούν σε ανηλίκους, άνω των 13 ετών που ο νομοθέτης έχει κρίνει ότι έχουν διάκριση, ότι κατανοούν την απαξία της πράξης τους και ότι είναι σε ηλικία που μπορούν να αντιληφθούν το άδικο, να υποστούν τις συνέπειες και να σωφρονιστούν.

Σύμφωνα με τον Ελληνικό Ποινικό Κώδικα, υπάρχει και ακόμη μία διάκριση ανάλογα με την ηλικία στους ανήλικους άνω των 13 ετών.
Στους ανήλικους μεταξύ 13 και 15 ετών επιβάλλονται μόνο αναμορφωτικά ή θεραπευτικά μέτρα.

 

Πηγή : Ο σχολικός εκφοβισμός αποτελεί ποινικό αδίκημα | Η ΡΟΔΙΑΚΗ

 

Σχόλιο: Τα παραπάνω  αφορούν όλους τους ενήλικες με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. Προσέχουμε, παρατηρούμε, αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα, αξιολογούμε ,παρεμβαίνουμε, προστατεύουμε, αποτρέπουμε... Υάκινθος

Ο δρόμος της αλαζονείας

[...] Η έλλειψη ταπεινώσεως, στην οποία οφείλεται η αρρώστεια του φαρισαϊσμού, εμποδίζει την πνευματική προκοπή. Την ώρα που οι βαριά αμαρτωλοί μετανοούν με θερμό ζήλο και συντριμμένο πνεύμα, την ώρα που, ξεχνώντας όλον τον κόσμο, βλέπουν μόνο τα αμαρτήματά τους και κλαίνε μπροστά στο Θεό, το βλέμμα του Φαρισαίου είναι μετέωρο. Βλέπει κι αυτός τα αμαρτήματά του, αλλά τα βλέπει φευγαλέα, γιατί του φαίνονται ασήμαντα και ανάξια προσοχής. Θυμάται και γνωρίζει μόνο κάποια καλά του έργα, στα οποία και αποθέτει την ελπίδα του. Απεναντίας, τα αμαρτήματα των άλλων όχι μόνο τα βλέπει καλά, αλλά και τα συγκρίνει με τα δικά του, τα οποία πάντοτε  βρίσκει πιο ελαφριά. 'Οσο περισσότερο, όμως αυξάνεται στα μάτια του η προσωπική του αξία, όσο αυξάνεται η αυτοδικαίωσή του, τόσο μειώνεται η θεία χάρη, που προσφέρεται δωρεάν σ'όσους μετανοούν. Και όσο μειώνεται η χάρη, τόσο εξασθενεί στην καρδιά του το αίσθημα της μετάνοιας, ώσπου σβήνει τελείως. 'Οταν εξασθενήσει το αίσθημα της μετάνοιας στην καρδιά, η πνευματική πορεία του ανθρώπου γίνεται πολύ δύσκολη. Και όταν το αίσθημα αυτό σβήσει τελείως, τότε πια ο άνθρωπος βγαίνει από τον δρόμο της σωτηρίας και παίρνει τον δρόμο της αλαζονείας και της αυταπάτης, όπου χάνει την αγία αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον. Ο Κύριος, ωστόσο, είπε για την μακάρια εκείνη αμαρτωλή: " Οι πολλές της αμαρτίες συγχωρήθηκαν, επειδή αγάπησε πολύ. 'Οποιος νομίζει ότι (δεν έχει μεγάλο χρέος αμαρτιών και ότι, επομένως, ) του συγχωρούνται λίγες αμαρτίες, αυτός αγαπά λίγο".
'Οποιος έχει προσβληθεί από την ασθένεια του φαρισαϊσμού, δεν θα προκόψει ποτέ πνευματικά.
Το πετρωμένο έδαφος του χωραφιού της καρδιάς του δεν δίνει καρπό. Απαραίτητη προϋπόθεση της πνευματικής καρποφορίας είναι η καλλιέργεια της καρδιάς με τη μετάνοια και το πότισμά της με τα κατανυκτικά δάκρυα. Αληθινή συμφορά είναι η έλλειψη πνευματικής προκοπής.

****

Εις το Απόδειπνον

Μεγάλη Τρίτη εσπέρας

Τριώδιον, ποίημα Ανδρέου Κρήτης

'Ηχος γ'

Ου Φαρισαίοις Σωτήρ,

ου τω Σίμωνι μόνω,

κατηξίωσας άμα,

εις εστίασιν ελθείν'

αλλ' ήδη και τελώναι,

ομού και πόρναι,

την σην,

αντλούσιν ευσπλαγχνίαν.

 

[...] Αλλά η βλαπτικότητα του φαρισαϊσμού δεν περιορίζεται στην πρόκληση ψυχικής ακαρπίας. Ο ιός, θα έλεγα, του φαρισαϊσμού είναι ολέθριος και θανατηφόρος. Γιατί όχι μόνον αχρηστεύει τα καλά έργα του ανθρώπου, αλλά τα κάνει επιζήμια για την ψυχή του, η οποία τελικά καταδικάζεται από το Θεό!.

Αυτό το έδειξε ο ίδιος ο Κύριος με την παραβολή του τελώνη και του Φαρισαίου, οι οποίοι προσευχήθηκαν ταυτόχρονα στο ναό του Θεού. Ο Φαρισαίος, κοιτάζοντας τον εαυτό του, δεν του έβρισκε κάτι για το οποίο να χρειάζεται μετάνοια, κάτι που να του εμπνέει καρδιακή συντριβή. Απεναντίας,

του έβρισκε πολλά, που τον έκαναν να αισθάνεται ικανοποίηση και αυτοθαυμασμό. 'Εβλεπε πως είχε νηστεία. 'Εβλεπε πως είχε ελεημοσύνη. Δεν έβλεπε, ωστόσο, αμαρτίες σαν εκείνες που έβλεπε ή νόμιζε ότι έβλεπε στους άλλους και που τον σκανδάλιζαν. Και λέω "νόμιζε ότι έβλεπε", επειδή για ξένα σκάνδαλα είχε μάτια ολάνοιχτα' τόσο, που έβλεπε στον πλησίον αμαρτήματα τα οποία είχε πλάσει η πονηρή του φαντασία. Μολαταύτα, ο Φαρισαίος, μέσα στην αυταπάτη του, δοξάζει το Θεό για την ψυχική του κατάσταση! Πίσω από το προσωπείο της ευγνωμοσύνης πρός το Θεό κρύβει την έπαρσή του, την κρύβει κι από τον ίδιο του τον εαυτό!

Με μια επιπόλαιη ματιά που έριχνε στο νόμο του Θεού, έβγαζε το συμπέρασμα ότι τον τηρούσε και ότι, επομένως, ήταν ευάρεστος στον Κύριο. Ξεχνούσε, όμως, ότι η εντολή του Κυρίου είναι "πολύ πλατιά", σύμφωνα με την έκφραση του ψαλμωδού. Ξεχνούσε ότι μπροστά στο Θεό ακόμα και

"ο ουρανός δεν είναι καθαρός". Ξεχνούσε ότι ο Θεός δεν αποδέχεται ούτε θυσίες ούτε ολοκαυτώματα, όταν αυτά δεν συνοδεύονται από πνεύμα συντετριμμένο και καρδία ταπεινωμένη. Ξεχνούσε ότι στην ίδια την καρδιά πρέπει να φυτευθεί ο νόμος του Θεού, για να αποκτήσει αυτή την αληθινή, τη μακάρια, την πνευματική αρετή.Τέτοια αρετή αρχίζει να κάνει την εμφάνισή της στην ψυχή μόνο όταν ο άνθρωπος αισθανθεί την πνευματική του φτώχεια και αποφασίσει να τηρήσει το θέλημα του Θεού.

Ο κενόδοξος Φαρισαίος νομίζει ότι ευχαριστεί, νομίζει ότι δοξολογεί τον Θεό: "Θεέ μου, σ'ευχαριστώ που εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους, άρπαγας, άδικος, μοιχός". Απαριθμεί αμαρτήματα φανερά, αμαρτήματα που μπορούν να γίνουν αντιληπτά απ'όλους. Για ψυχικά πάθη, όπως είναι η υπερηφάνεια, η πονηριά, το μίσος, ο φθόνος, η υποκρισία, δεν λέει λέξη! αυτά ακριβώς, όμως , είναι που χαρακτηρίζουν τον τύπο του Φαρισαίου! αυτά ακριβώς είναι που σκοτίζουν την ψυχή , τη νεκρώνουν, την κάνουν ανίκανη για μετάνοια.

Αυτά ακριβώς είναι που σβήνουν την αγάπη προς τον πλησίον.

Αυτά ακριβώς είναι που γεννούν τον όλο ψυχρότητα, τον όλο εγωϊσμό, τον όλο μίσος σκανδαλισμό! Ο κενόδοξος Φαρισαίος νομίζει ότι ευχαριστεί τον Θεό για τα καλά του έργα.

Μα ο Θεός τον αποστρέφεται. Ο Θεός τον στηλιτεύει με τα φοβερά τούτα λόγια: " 'Οποιος υψώνει τον εαυτό του, θα ταπεινωθεί".

Από το βιβλίο "Ασκητικές Εμπειρίες Β'"

του Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ

Υάκινθος

Ο θείος Σταυρός

'Αγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός

[...] Κάθε πράξις βέβαια και κάθε θαυματουργία του Χριστού, είναι πολύ μεγάλη και θεία και αξιοθαύμαστος, αλλά πιό αξιοθαύμαστον από όλα είναι ο Τίμιος Σταυρός Του. Διότι με τίποτε άλλο δεν έχει καταργηθή ο θάνατος, δεν έχει συγχωρηθή η προπατορική αμαρτία, δεν έχει απογυμνωθή ο άδης, δεν έχει χαρισθή ως δώρον η ανάστασις, δεν έχει δοθή εις ημάς δύναμις
να περιφρονούμεν τα παρόντα και τον ίδιον τον θάνατον, δεν έχει κατορθωθή η επάνοδος εις την αρχαίαν μακαριότητα, δεν ηνοίχθησαν αι πύλαι του παραδείσου, δεν έχει καθίσει η φύσις μας εις τα δεξιά του Θεού, δεν έχομεν γίνει παιδιά του Θεού και κληρονόμοι του, παρά μόνο με τον σταυρόν του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Διότι με τον σταυρόν έχουν κατορθωθή όλα' 
 " 'Οσοι γαρ εβαπτίσθημεν εις Χριστόν",  λέγει ο απόστολος,
"εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν' όσοι δε εις Χριστόν εβαπτίσθημεν, Χριστόν ενεδυσάμεθα ". Ο Χριστός δε είναι
"Θεού δύναμις και Θεού σοφία ". Να , ο θάνατος του Χριστού, δηλαδή ο σταυρός, μας έντυσε με την ενυπόστατον σοφίαν και δύναμιν του Θεού. Είναι δε το κήρυγμα του σταυρού δύναμις Θεού ή διότι η δύναμις του Θεού, δηλαδή η νίκη κατά του θανάτου, έχει αποκαλυφθή εις ημάς δια μέσου αυτού, ή διότι, όπως τα τέσσερα σκέλη του σταυρού συγκρατούνται και συσφίγγονται με το μεσαίον καρφί, έτσι με την δύναμιν του Θεού συγκρατείται το ύψος και το βάθος, το μήκος και το πλάτος, δηλαδή όλη η ορατή και αόρατος δημιουργία.[...]

Αγίου Ι.Δαμασκηνού 'Εργα -1-
'Εκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως

Πατερικές Εκδόσεις "Γρηγόριος ο Παλαμάς"

Παρασκευή Δ' Εβδομάδος
Από τον Κανόνα του Τιμίου Σταυρού
Το Τριώδιον ποίημα Ιωσήφ
'Ηχος δ'

Ωραίος υπέρ σάπφειρον και χρυσόν,

φωταυγής ώσπερ ήλιος πέφυκας,

θείε Σταυρέ'

Δυνάμεσι, πάντοτε κυκλούμενος φοβερώς'

ακτίσι δε σου θείας,

δυνάμεως φωτίζων,

της Οικουμένης τα πληρώματα.

 

Δοξολογία ηχ.Δ-αγια-ΠΕΤΡΟΥ[ερμ.Γ.Ντόβολος].wmv

 

 

Υάκινθος

Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς "Ομιλία Περί Πίστεως"

"Ομιλία Περί Πίστεως" (όπου παρατίθεται έκθεσις της ορθόδοξης ομολογίας)

 

 

 

Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς

1. Πιστεύομε στο Θεό, και πιστεύομε τον Θεό· άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Πραγματικά πιστεύω τον Θεό σημαίνει ότι θεωρώ βέβαιες κι' αληθινές τις επαγγελίες που μας έδωσε· πιστεύω δε στον Θεό σημαίνει ότι φρονώ περί αυτού ορθώς.

Πρέπει δε να τα έχωμε και τα δύο, να είμαστε αληθινοί και στα δύο και να συμπεριφερώμαστε έτσι, ώστε και να πιστευώμαστε από εκείνους που βλέπουν σωστά και πιστοί να είμαστε ενώπιον του Θεού προς τον οποίο απευθύνεται η πίστις, και ως πιστοί ακριβώς να δικαιούμαστε από αυτόν «διότι»,λέγει, «επίστευσε ο Αβραάμ και τούτο υπολογίσθηκε για την δικαίωσή του».

Πώς λοιπόν πιστεύσας εδικαιώθηκε ο Αβραάμ; Έλαβε από τον Θεό υπόσχεσι για το σπέρμα του, που ήταν ο Ισαάκ, ότι θα ευλογηθούν όλες oι φυλές του Ισραήλ. Έπειτα διατάσσεται από τον Θεό να θυσιάση, παιδί ακόμη, τον Ισαάκ που ήταν ο μόνος διά του οποίου επρόκειτο να εκπληρωθη η υπόσχεσις. Και χωρίς ν' αντείπη τίποτε ο πατέρας, έσπευσε να γίνη αυτόχειρ του παιδιού του, ενώ εθεωρούσε αυτήν την δι' αυτού υπόσχεσι βέβαιη και έγκυρη.
2. Βλέπετε ποια είναι η πίστις που δικαιώνει; Αλλά επαγγέλθηκε και σε μας ο Χριστός κληρονομιά ζωής αΐδιας και τρυφής και δόξης και βασιλείας, ενώ έπειτα παρήγγειλε να πτωχεύωμε, να νηστεύωμε, να ζούμε με ευτέλεια και θλίψι, να είμαστε έτοιμοι για θάνατο, να σταυρώνωμε τους εαυτούς μας μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες. Εάν λοιπόν σπεύδωμε προς αυτά και πιστεύομε εκείνη την επαγγελία του Χριστού, πραγματικά επιστεύσαμε τον Θεό κατά το παράδειγμα του Αβραάμ, και τούτο θα υπολογισθή για την δικαίωσί μας.

3. Και παρατηρήσατε την ακολουθία των προτάσεων. Το ότι δηλαδή εδέχθηκε να προσφέρη για σφαγή τον Ισαάκ δεν έγινε μόνο ισχυρά μαρτυρία και απόδειξις της πίστεως του Αβραάμ, αλλά υπήρξε και αίτιο του ότι ο Χριστός εγεννήθηκε από το σπέρμα του, διά του οποίου ευλογήθηκαν όλες οι φυλές της γης κι εκπληρώθηκε η επαγγελία. Διότι κατά κάποιον τρόπο ο Θεός έγινε οφειλέτης σ' αυτόν που έδωσε για τον Θεό τον μονογενή και γνήσιο υιό του· οφειλέτης ν' αντιδώση γι' αυτόν και την προς αυτόν επαγγελία τον δικό του μονογενή και γνήσιο υιό. Έτσι και σε μας· η χάρη των εντολών του Θεού σωφροσύνη και δικαιοσύνη και ταπείνωσις, η υπομονή των κάθε είδους κακώσεων και μετάδοσις των αγαθών, καθώς και η κακοπάθεια του σώματος με νηστείες και αγρυπνίες και γενικώς το να σταυρώνωμε τους εαυτούς μας μαζί με τα παθήματα και τις επιθυμίες, όχι μόνο είναι απόδειξις ότι πιστεύομε αληθινά στις επαγγελίες του Χριστού, αλλά και καθιστά κατά κάποιον τρόπο τον Θεόν οφειλέτη να αντιπροσφέρη σε μας την αΐδια και άφθαρτη ζωή και τρυφή, την δόξα και βασιλεία.

4. Γι' αυτό και ο ίδιος, απευθυνόμενος προς τους μαθητάς του, έλεγε· μακάριοι είναι οι πτωχοί διότι δική σας είναι η βασιλεία των ουρανών· μακάριοι οι πενθούντες, μακάριοι οι ελεήμονες, μακάριοι οι διωκόμενοι για την δικαιοσύνη»· και, αλλοίμονο στους πλουσίους, αλλοίμονο στους γελώντας, αλλοίμονο στους χορτασμένους, αλλοίμονό σας όταν όλοι οι άνθρωποι σας κολακεύουν. Αυτός λοιπόν που αποβλέπει όχι προς τα μακαριζόμενα από τον Κύριο, αλλά προς τα ταλανιζόμενα, ειπέ μου, πώς θα πιστευθή ότι εμπιστεύεται τον Θεό; «Δείξε μου», λέγει, «την πίστι σου από τα έργα σου», και «όποιος είναι σοφός, ας δείξη τα έργα του από την καλή συμπεριφορά».

5. Ότι λοιπόν πιστεύομε αληθινά τον Θεό, δηλαδή αναγνωρίζομε αληθινές και βέβαιες τις επαγγελίες ή απειλές του προς εμάς, και περιμένομε να εκδηλωθούν γρήγορα, δεικνύεται διά των αγαθών μας έργων και της τηρήσεως των θείων εντολών. Ότι δε ορθώς πιστεύομε στον Θεό, δηλαδή καλώς και ασφαλώς και ευσεβώς φρονούμε γι' αυτόν, από που προέρχεται η απόδειξις; από την συμφωνία προς τους θεοφόρους πατέρες μας. Ότι δε το να εμπιστευώμαστε αδιαψεύστως τον Θεό προκαλεί την αντίθεσι όχι μόνο από τα πάθη της σαρκός και από τις παγίδες του πονηρού, αλλά και από τους εμπαθείς ανθρώπους, που θέλγουν και παρασύρουν κάτω προς τις εμπαθείς ηδονές, έτσι και το να πιστεύωμε ορθώς στον μόνο αληθινό Θεό προκαλεί την αντίθεσι όχι μόνο από την άγνοια και από τις υποβολές του Αντικειμένου, αλλά και από τους δυσσεβείς ανθρώπους που τον αρπάζουν και τον ρίπτουν μαζί τους κάτω προς την δική τους απώλεια. Είναι όμως στη διάθεσί μας, για κάθε μια από τις περιπτώσεις, μεγάλη βοήθεια, όχι μόνο από τον ίδιο τον Θεό και την από αυτόν δοσμένη σ' εμάς γνωστική δύναμι, αλλά και από τους αγαθούς αγγέλους και από τους θεοσεβείς ανθρώπους που ζουν κατά το θέλημα του Θεού.

6. Γι' αυτό η πνευματική και κοινή μητέρα και τροφός μας, η Εκκλησία του Χριστού, σήμερα αφ' ενός μεν αντικηρύσσει ολοφανέστερα και δημοσιώτερα αυτούς που έλαμψαν κατά την ευσέβεια και αρετή και τις πανίερες συνόδους των και τα θεία δόγματα που διατυπώθηκαν σ' αυτές, αφ' ετέρου δε αποκηρύσσει επισημότερα τους οπαδούς της δυσσεβείας και τα πονηρά διδάγματα και φρονήματά τους· έτσι ώστε εμείς αυτούς μεν αποστρεφόμενοι, τους δε ορθοδόξους ακολουθώντας, να πιστεύωμε σ' ένα Θεό, Πατέρα, Υιό και άγιο Πνεύμα, από τον οποίο και δια του οποίου και στον οποίο έγιναν τα πάντα, ο οποίος υπάρχει πριν από όλα και επάνω σε όλα και μέσα σε όλα και υπεράνω του παντός, μονάς σε τριάδα και τριάς σε μονάδα, ασυγχύτως ενουμένη και αμερίστως διαιρούμενη· μονάς η ίδια και τριάς παντοδύναμη.

7. Είναι Πατήρ άχρονος και άναρχος και αΐδιος, μόνος αιτία και ρίζα τής θεότητος που ενυπάρχει στον Υιό και στο άγιο Πνεύμα· όχι μόνος δημιουργός, αλλά μόνος Πατήρ ενός Υιού και μόνος προβολεύς ενός αγίου Πνεύματος· πάντοτε ων και πάντοτε ων Πατήρ και πάντοτε ων μόνος Πατήρ και μόνος προβολεύς.

8. Του οποίου ένας είναι Υιός, συναΐδιος με αυτόν και χρονικώς συνάναρχος· όχι άναρχος δε, διότι έχει γεννήτορα και ρίζα, πηγή και αρχή τον Πατέρα, από τον οποίο μόνον προήλθε πριν από όλους τους αιώνες ασωμάτως, απαθώς, αρρεύστως, γεννητώς, αλλά δεν διαιρέθηκε· που είναι Θεός από Θεό, όχι άλλος κατά το ότι είναι Θεός και άλλος κατά το ότι είναι Υιός· πάντοτε ων και πάντοτε ων Υιός και πάντοτε ων ασυγχύτως προς τον Θεό· λόγος ζωντανός, φως αληθινό, ενυπόστατος σοφία, αιτία και αρχή όλων των δημιουργημάτων, αφού όλα αυτά έγιναν δι' αυτού· αυτός εκένωσε τον εαυτό του χάριν της συντελείας των αιώνων, όπως προείπαν οι προφήτες, παίρνοντας για μας την δική μας μορφή, και, αφού εκυοφορήθηκε από την αειπάρθενη Μαρία μ' ευδοκία του Πατρός και συνεργία του αγίου Πνεύματος, εγεννήθηκε κι' ενανθρώπησε αληθινά, έγινε όμοιος μ' εμάς καθ' όλα, πλην της αμαρτίας, ενώ έμεινε ό,τι ήταν, Θεός αληθινός σε μια υπόσταση και μετά την ενανθρώπηση, ενεργών όλα τα θεία ως Θεός και όλα τα ανθρώπινα πάθη· απαθής και αθάνατος ων και διαμένων ως Θεός, εκουσίως δε παθών για μας κατά την σάρκα ως άνθρωπος, σταυρωθείς και αποθανών, ταφείς και αναστάς κατά την τρίτη ημέρα και καταργήσας δια του θανάτου και της αναστάσεώς του αυτόν που έχει την κυριαρχία του θανάτου· και μετά την ανάστασι επιφανείς, αναληφθείς στον ουρανό και καθίσας από τα δεξιά του Πατρός αφού έκαμε ομότιμο και ομόθρονο ως ομότιμο το φύραμά μας, με το οποίο πρόκειται να έλθη πάλι ενδόξως να κρίνη ζώντας και νεκρούς, που θα επανέλθουν προς την ζωή εξ αιτίας της παρουσίας του, και ν' αποδώσει στον καθένα κατά τα έργα του. Αναγνωρίζοντας κι εμείς αισθητό και περιγραπτό τούτο το από εμάς πρόσλημμά του και φύραμα, εικονίζομε και προσκυνούμε ευσεβώς και αυτήν που τον εγέννησε παρθενικώς και τους ευαρεστήσαντας αυτόν τελείως. Τούτου τα σύμβολα των παθών, και μάλιστα τον σταυρό, τιμούμε και προσκυνούμε ως θεία τρόπαια κατά του κοινού πολεμίου. Την ανάμνησι τούτου τελώντας κατά την εντολή του καθημερινώς, ιερουργούμε τα θειότατα μυστήρια και μετέχομε σ' αυτά. Κατά την παραγγελία τούτου πριν από όλα βαπτιζόμαστε και βαπτίζομε σ' ένα όνομα σεπτό και προσκυνητό του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος.

9. Διότι από τον αΐδιο και άναρχο Πατέρα εκπορεύεται το άγιο Πνεύμα, που είναι συνάναρχο με τον Πατέρα και τον Υιό ως άχρονο, όχι δε άναρχο, αφού και αυτό ρίζα και αρχή και αιτία έχει τον Πατέρα, από τον οποίο προήλθε πριν από όλους τους αιώνες αρρεύστως, απαθώς, εκπορευτώς, και είναι επίσης αδιαίρετο του Πατρός και του Υιού, ως προερχόμενο από τον Πατέρα και αναπαυόμενο στον Υιό· που έχει ασύγχυτη την ένωσι και αμέριστη τη διαίρεση· που είναι και αυτό Θεός από Θεό, όχι άλλος μεν ως Θεός, άλλος δε Παράκλητος ως Πνεύμα άγιο αυθυπόστατο· που έχει την ύπαρξι από τον Πατέρα και αποστέλλεται δια του Υιού, για την έναρξι αιωνίας ζωής, γι' αρραβώνα των μελλοντικών και πάντοτε διατηρουμένων αγαθών που είναι κι' αυτό αίτιο όλων των δημιουργημάτων, διότι σ' αυτό έγιναν όλα, το ίδιο και απαράλλακτο με τον Πατέρα και τον Υιό, χωρίς την αγεννησία και τη γέννησι. Εστάλθηκε δε από τον Υιό προς τους μαθητάς του, δηλαδή εφανερώθηκε· διότι πως αλλοιώς θα εστελλόταν το παντού παρόν και μη χωριζόμενο από τον πέμποντα; Γι' αυτό όχι μόνο από τον Υιό, αλλά και από τον Πατέρα στέλλεται και από τον εαυτό του έρχεται· διότι η αποστολή, δηλαδή η φανέρωσις, είναι κοινό έργο Πατρός, Υιού και Πνεύματος.

10. Φανερώνεται δε όχι κατά την ουσία, διότι κανείς ποτέ δεν είδε ούτε απεκάλυψε την φύσι του Θεού, αλλά κατά τη χάρι και τη δύναμι και την ενέργεια, η οποία είναι κοινή Πατρός, Υιού και Πνεύματος. Διότι ίδιο στο καθ' ένα από αυτά είναι η υπόστασίς του και τα υποστατικώς γύρω από αυτήν παρατηρούμενα- κοινά δε αυτών δεν είναι μόνο η αφανέρωτη και υπερώνυμη και αμέθεκτη ουσία, αλλά και η χάρις και η δύναμις, η ενέργεια και η λαμπρότης, η αφθαρσία και η βασιλεία, και όλα εκείνα, διά των οποίων κοινωνεί κι' ενώνεται κατά χάρι με τους αγίους αγγέλους και ανθρώπους ο Θεός, χωρίς να εκπίπτη από το ενιαίο και την απλότητα ούτε εξ αιτίας του μεριστού και διαφόρου των υποστάσεων ούτε εξ αιτίας του μεριστού και ποικίλου και θείων δυνάμεων και ενεργειών. Έτσι πιστεύομε σ' ένα Θεό, σε μια τρισυπόστατη και παντοδύναμη θεότητα και ανακηρύσσομε αυτούς που με τέτοια πίστι ευαρέστησαν τον Θεό, ενώ αυτούς που δεν πιστεύουν με όμοιο τρόπο, αλλά ή εγκαινίασαν ιδιαίτερη αίρεσι ή ακολούθησαν μέχρι τέλους τους αρχηγούς της, τους απορρίπτομε

Να γνωρίζετε δε τούτο, αδελφοί, ότι τα πονηρά πάθη και τα δυσσεβή δόγματα αλληλοεισάγονται, πραγματοποιούμενα λόγω της δικαίας εγκαταλείψεως από τον Θεό.

11. Ότι λοιπόν το μεγάλο πλήθος των αμαρτιών διαπράττονται δια της δυσσεβείας, μας το εδίδαξε ο μέγας Παύλος γράφοντας περί των Ελλήνων «επειδή δεν εφρόντισαν να επιγνώσουν τον Θεό», «άλλ' ενώ εγνώρισαν τον Θεό, δεν τον εδόξασαν ούτε τον εσεβάσθηκαν ως Θεό», «τους παρέδωσε ο Θεός σε νου αδόκιμο, ώστε να πράττουν τα ανεπίτρεπτα, γεμάτους κάθε αδικία, πορνεία, πλεονεξία, και τα παρόμοια». Ότι δε πάλι δια της αμαρτίας εισάγεται η δυσσέβεια, η απόδειξις παρέχεται από πολλούς που το έπαθαν αθλίως. Ο Σολομών εκείνος, αφού παρέδωσε τον εαυτό του στις σαρκικές επιθυμίες, ωλίσθησε σε ειδωλολατρία. Ο Ιεροβοάμ, αφού ενικήθηκε από άκρα φιλαρχία, εθυσίασε στις χρυσές δαμάλεις. Ο προδότης Ιούδας αρρωστημένος από φιλαργυρία, περιέπεσε στη θεοκτονία.

12. Γι' αυτά λοιπόν, επειδή και η πίστις χωρίς έργα είναι νεκρά και ανενέργητη, και τα έργα χωρίς πίστι είναι μάταια και άχρηστα, η χάρις του Πνεύματος σήμερα στον σεπτό καιρό της νηστείας και της ενάρετης ασκήσεως συνεδύασε την ανακήρυξι των ορθοτομούντων τον λόγο της ευσεβείας και την αποκήρυξι εκείνων που δεν εδιάλεξαν την ορθοδοξία, έτσι ώστε εμείς, σπεύδοντας και στα δυό συνδυασμένα, και την πίστι να επιδείξωμε με τα έργα και των κόπων το κέρδος να αποκτήσωμε διά της πίστεως.

13. Όχι δε μόνο εισάγονται δι' αλλήλων τα πονηρά πάθη και η δυσσέβεια, αλλά και ομοιάζουν μεταξύ τους. Και θα ειπώ λίγα προς την αγάπη σας για τους ετεροδόξους που αναφάνηκαν στην εποχή μας. Όπως ο Αδάμ, αφού έλαβε εξουσία από τον Θεό να τρώγη από κάθε δένδρο του παραδείσου, δεν αρκέσθηκε σ' όλα εκείνα, αλλά πειθόμενος στη συμβουλή του αρχεκάκου όφεως, έφαγε από το μόνο δένδρο που είχε προσταχθή να μη το εγγίση, έτσι συμβαίνει και με εμάς· ενώ τα υπάρχοντα στο Θεό αγαθά και οι πραγματικά αγαθοπρεπείς δωρεές προτίθενταν από αυτόν για μέθεξι στους θέλοντας, συμφώνως προς τον ειπόντα «όλα όσα είναι ο Θεός θα είναι και ο θεωμένος διά της χάριτος, χωρίς την ταυτότητα κατά την ουσία», υπάρχουν μερικοί που διδάσκουν ότι εμείς μετέχομε και της ιδίας της υπερουσίου ουσίας και ισχυρίζονται ότι μπορούν να την ονομάζουν αυθεντικώς, και μιμούμενοι τον αρχέκακο όφι, παρερμηνεύουν και διαστρέφουν τα λόγια των αγίων, όπως εκείνος τα του Θεού. Αλλά εμείς, αφού ελάβαμε δύναμι από τον Κύριο να πατούμε επάνω σε όφεις και σκορπιούς και σε κάθε δύναμι του εχθρού, αφού συντρίψωμε εύκολα κάθε μηχανή και παγίδα του, είτε κατά της ευσεβείας είτε κατά της ευσεβούς διαγωγής και φανούμε νικηταί εναντίον του σε όλα, θα επιτύχωμε τους ουράνιους και άφθαρτους στεφάνους της δικαιοσύνης, μέσα στον Χριστό, τον αδέκαστο κριτή και δοτήρα των ανταμοιβών.

14. Σ' αυτόν πρέπει κάθε δόξα, τιμή και προσκύνησις, μαζί με τον άναρχο Πατέρα του και το πανάγιο και αγαθό και ζωοποιό Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Γένοιτο.
πηγή: Γρηγορίου Παλαμά έργα, τόμος 9, Πατερικαί εκδόσεις "Γρηγόριος ο Παλαμάς", μτφρ. Παναγιώτης Χρήστου, Θεσσαλονίκη 1985.

 

πηγή : εν αιθρία

Η φωτιά της αγίας Χάρης

του Άγίου Διαδόχου Φωτικής
Από "Τα 100 πρακτικά κεφάλαια" 

85. Όποιος νομίζει ότι το Άγιο Πνεύμα και ο διάβολος κατοικούν μαζί μέσα στο νου επειδή έχομε καλούς λογισμούς μαζί με κακούς, ας μάθει ότι αυτό γίνεται γιατί ουδέποτε γευθήκαμε και είδαμε ότι ο Κύριος είναι αγαθός(Ψαλμ. 33, 9). Στην αρχή, όπως είπα πιο πάνω, κρύβει η χάρη την παρουσία της από όσους βαπτίζονται, αναμένοντας την πρόθεση της ψυχής. Όταν επιστρέψει εξ ολοκλήρου ο άνθρωπος προς τον Κύριο, τότε με ανέκφραστη αίσθηση φανερώνει στην καρδιά του ανθρώπου την παρουσία της. Αλλά και πάλι περιμένει προς τα που θα στραφεί η κίνηση της ψυχής και παραχωρεί τα δαιμονικά βέλη να φτάνουν μέχρι τα κατάβαθα της ψυχής, για να ζητήσει το Θεό με θερμότερη θέληση και ταπεινή διάθεση. Αν λοιπόν αρχίσει να προχωρεί ο άνθρωπος με την τήρηση των εντολών, και επικαλείται ακατάπαυστα τον Κύριο Ιησού, τότε η φωτιά της αγίας χάρης απλώνεται και στα εξωτερικά αισθητήρια της καρδιάς και κατακαίει τα ζιζάνια της ανθρώπινης γης με πληροφορία καρδιάς. Έτσι οι δαιμονικές σκέψεις φτάνουν από μακριά σ' αυτόν τον τόπο και προσβάλλουν αδύναμα το εμπαθές μέρος της ψυχής. Όταν όμως ο αγωνιστής άνθρωπος ντυθεί όλες τις αρετές και μάλιστα την τέλεια ακτημοσύνη, τότε η χάρη με μια βαθύτερη αίσθηση καταφωτίζει ολόκληρη την ύπαρξή του και τον θερμαίνει στην αγάπη του Θεού. Και τότε τα δαιμονικά βέλη σβήνουν μακρύτερα από το σώμα, γιατί η αύρα τού Αγίου Πνεύματος κινεί στην καρδιά τους ανέμους της ειρήνης και σβήνει τα βέλη του πυρφόρου δαίμονα ενώ αυτά είναι ακόμα στον αέρα. Πλην όμως και αυτόν που έφτασε σε τέτοια πνευματική κατάσταση, τον αφήνει κάποτε ο Θεός στην κακία των δαιμόνων και δε φωτίζει το νου του, για να μην είναι εντελώς δεμένο το αυτεξούσιό μας με τα δεσμά της χάρης, με σκοπό όχι μόνο να νικηθεί η αμαρτία με αγώνα, αλλά και γιατί οφείλει να προοδεύει ο άνθρωπος στην πνευματική πείρα. Γιατί η τελειότητα που νομίζομε ότι έχει ο αγωνιζόμενος άνθρωπος, είναι ακόμη ατελής μπροστά στον πλούτο και τη γενναιοδωρία του Θεού, που μας παιδαγωγεί με αγάπη, ακόμη και αν μπορέσει κανείς να ανέβει όλη την κλίμακα του Ιακώβ(Γέν. 28, 12) με την προκοπή στους ασκητικούς κόπους.

πηγή: Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, μεταφρ. Αντώνιος Γαλίτης εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, 1986, α΄τόμος, σελ. 28-53
 
πηγή : Ομολογία Πίστεως







 




   










   

Η νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής

 

   

Σύντομα ιστορικά στοιχεία για την διαμόρφωση της περιόδου του Τριωδίου και της νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

 

 

Επιμέλεια έρευνας: πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου

Η διαμόρφωση της περιόδου του Τριωδίου σχετίζεται με την δημιουργία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Στην Αρχαία Εκκλησία ο ρόλος της   Μ.Τεσσαρακοστής ήταν η προπαρασκευή των κατηχουμένων για την βάπτιση, που γινόταν το Μεγάλο Σάββατο.
Οι 40 μέρες της νηστείας  ήταν γι΄αυτούς ο καιρός της μετανοίας και οι αγώνες κατά των παθών και των πειρασμών. Η ιστορική πορεία της καθιέρωσης της νηστείας αυτής έχει τους  εξής σταθμούς.
Α. Μέχρι τον 3^ο αιώνα η προπασχάλιος νηστεία ήταν μόνο δύο μέρες. Από τα μέσα του 3^ου αιώνα η νηστεία επεκτάθηκε σε ολόκληρη την εβδομάδα ,χωρίς όμως να υπάρχει ομοιομορφία παντού ως προς την τήρησή της όπως μας πληροφορεί σχετική μαρτυρία του Αγίου Διονυσίου Αλεξανδρείας.
Β. Από τον 4^ο αιώνα στα Ιεροσόλυμα αρχίζει να διαμορφώνεται το λειτουργικό περιεχόμενο της εβδομάδος πριν  την Κυριακή του Πάσχα, που την ονόμαζαν από τότε Μεγάλη εβδομάδα. Από τότε η νηστεία του Πάσχα επεκτείνεται από έξι σε  σαράντα μέρες. Η αιτία της επέκτασης  της νηστείας οφείλονταν στην επιθυμία των χριστιανών να μιμούνται την νηστεία του Χριστού στην έρημο ,για να προετοιμάζονται καλύτερα για το Πάσχα. Οι 40 μέρες νηστείας καθιερώθηκαν για πρώτη φορά στην Συρία και από εκεί απλώθηκε σε όλο τον χριστιανικό κόσμο. Την περίοδο του  4^ου αιώνα παρατηρούνται ,σύμφωνα με τον ερευνητή Κ.Μηλιαρά δύο αριθμήσεις.Η πρώτη είναι η Παλαιστινιακή και η δεύτερη η Αντιοχειακή. Το Παλαιστινιακό  σύστημα αριθμούσε έξι  εβδομάδες της Τεσσαρακοστής περιλαμβάνοντας την Μεγάλη Εβδομάδα και τα Σάββατα και τις Κυριακές,μέχρι την Μ.Πέμπτη. Το Αντιοχειανό σύστημα εφαρμόστηκε στην Μικρά Ασία και στην Κων/πολη .Αυτό απέκλεισε από τις 40 μέρες της νηστείας τα Σάββατα και τις Κυριακές, παρατείνοντας έτσι τις εβδομάδες της νηστείας. Στην περιοχή όμως της Αντιόχειας ο Πατριάρχης Σεβήρος παρατείνει την νηστεία έως οκτώ εβδομάδες (8χ5=40),δίνοντας ένα νέο νόημα στην νηστεία.
«Οι οκτώ εβδομάδες (ο αριθμός οκτώ είναι ο αριθμός της Ανάστασης) συμβολίζουν τον καθαρισμό των πέντε αισθήσεων . «Οι  γαρ τας πέντε αισθήσεις δι΄ων η αμαρτία λαμβάνει παρείσδυσιν ακοήν φημί και όρασιν και αφήν και γεύσιν και όσφρησιν,οκτάκις καθαίροντες τεσσαράκοντα ημέρας νηστεύουσιν,ίνα της μακαρίας εκείνης ημέρας τύχωσι της ογδόης και πρώτης» (Ι.Δαμασκηνού:Περί των αγίων νηστειών) (Ανθρωπολογία Τριωδίου)
Γ. Στο τέλος του 4^ου αιώνα και στα Ιεροσόλυμα η νηστεία επεκτάθηκε από έξι σε οκτώ εβδομάδες αλλά η Τεσσαρακοστή διακρίθηκε από την Μ.Εβδομάδα. Η Τεσσαρακοστή τελείωνε ,όπως και σήμερα την Παρασκευή της έκτης εβδομάδος,πριν το Σάββατο του Λαζάρου.Στην Κων/πολη όμως αριθμούσαν τις περιόδους και όχι τις μέρες της νηστείας .Πέντε εβδομάδες για επτά μέρες και μια εβδομάδα για πέντε μέρες,διότι η Τεσσαρακοστή τέλειωνε την Παρασκευή της έκτης εβδομάδος.Αυτό το σύστημα διατηρείται και σήμερα.
Δ. Όπως προαναφέρθηκε ο Πατριάρχης Σεβήρος καθόρισε οκτώ εβδομάδες νηστείας. Μετα την Δ Οικουμενική Σύνοδο η όγδοη εβδομάδα νηστείας έγινε ιδιαίτερη νηστεία για τους Μονοφυσίτες (Αντιχαλκηδόνιους) ,προκειμένου να διακρίνονται από τους Χαλκηδόνιους.Αυτό το γεγονός έγινε αιτία έντονων διαφωνιών και αντιπαραθέσεων μεταξύ Χαλκηδονίων και Μονοφυσιτών στην Παλαιστίνη, όπου εκεί οι Ορθόδοξοι νήστευαν οκτώ εβδομάδες από τον 4^ο αιώνα. Ο Άγ.Ιωάννης ο Δαμασκηνός έγραψε λόγο «περί των αγίων νηστειών» προτρέποντας τις δύο πλευρές να ειρηνεύσουν.Για να διαφοροποιηθούν οι Χαλκηδόνιοι από τους Μονοφυσίτες καθιερώνεται η όγδοη εβδομάδα σαν μια προπαρασκευαστική εβδομάδα,η εβδομάδα της Τυροφάγου.
Ε.Στην Κων/πολη από τον 6^ο αιώνα αυξήθηκαν οι προπαρασκευαστικές εβδομάδες της Τεσσαρακοστής με την προσθήκη της Κυριακής του Ασώτου και της Κυριακής των Απόκρεω. Αυτά μνημονεύνονται σε χειρόγραφα της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου και Μεγίστης Λαύρας καθώς και σε χειρόγραφα που υπάρχουν στην Εθνική βιβλιοθήκη. Επίσης ο Πατριάρχης Νικηφόρος (806-815) καθιερώνει την εβδομάδα της Τυρινής απαγορεύοντας την εβδομάδα αυτή την κρεωφαγία, επιτρέποντας μόνο κατανάλωση γαλακτερών για να τονίσει την διαφορά της νηστείας Μονοφυσιτών και Χαλκηδονίων. Όσον αφορά την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου, μνημονεύεται από τον όγδοο αιώνα και μετά. Η αιτία της επέκτασης των προπαρασκευαστικλων εβδομάδων ήταν «προς σταδιακήν είσοδον εις την νηστεία και την βαθμιαία προπαρασκευήν του πιστού δια τον εορτασμόν της Αναστάσεως του Κυρίου»(Ξ.Παπαχαραλάμπους. Η αληθής νηστεία κατά το Τριώδιο. Αθήνα 1980).
Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι «Η Παλαιστίνη συνδέεται με τον καταρτισμό και την ανάπτυξη της Μεγάλης Εβδομάδος,ενώ η Κων/πολη συνδέεται με την διαμόρφωση της δομής του Τριωδίου και των προπαρασκευαστικών εβδομάδων».( Dan Nicolae Obancea.-Ανθρωπολογία του Τριωδίου)

ΠΗΓΕΣ-ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.
Α.Καλλίστου Μηλιαρά.Ιστορική επισκόπηση του Τριωδίου
Β.Ευαγγέλου Θεοδώρου .Η Μορφωτική αξία του ισχύοντος Τριωδίου
Γ. Dan Nicolae Obancea.Η ανθρωπολογία του Τριωδίου.Θες/νικη 2013.
Δ..Ξ.Παπαχαραλάμπους.Η αληθής νηστεία κατά το Τριώδιο.Αθήνα 1980).

πηγή : Θησαυρός Γνώσεων  και Ευσεβείας