Το αδιάθετο της αγάπης

 

Το αδιάθετο της αγάπης μας πνίγει,

Θρυμματίζει τις λείες εσοχές μας.

Στο έρεβος γλιστρά,

κλέβει την παιδική μας γαλήνη.

Οι σκιές αδέσποτες ακολουθούν τα βήματά μας.

Όμοια η αγάπη,
αξόδευτη,
ακροβατεί στις φτέρνες μας,

νωχελική και πανώρια.

Οι άκρες της δεμένες στ’ αστέρια.

Κι επιλογή δεν έχουμε καμιά,

Παρά να στρέψουμε ψηλά το βλέμμα.

Του αξόδευτου ν’ αποζητούμε την άλωση.

Κι ο ύπνος μας αποστρέφεται για την ύβρη,

την ομορφιά που στάζει ερήμην μας,

δίχως ν' ανθίσει εντός μας.

Και απομένουμε σκυφτοί,

με μάτια σφαλιστά,

Να θρηνούμε το αδιάθετο της αγάπης.

Να θρηνούμε

τον δικό μας

αδιάθετο

εαυτό.

Σ.

 

πηγή : Αποστάγματα καρδιάς   2012 

Σχόλιο : Η ζωή της ψυχής  είναι σαν ένα ψηλόκορμο δέντρο

που αναπνέει τον Ουρανό και έχει τις ρίζες του στην Καρδιά.

Ευχαριστούμε πολύ  τα Αποστάγματα Καρδιάς

για το εξαιρετικό , καρδιακό ποίημα.

   Υάκινθος