Σαντορίνι

[...] Το νησί της αγριώτερης ομορφιάς και φρικιαστικώτερου μεγαλείου, ο ασύγκριτος και τραγικώτερος τιτανικός βράχος που σα γιγάντιο πέταλο - ή περισσότερο σα μισοφέγγαρο, - αγκαλιάζει στα νότια του Αιγαίου πελάγους μιά μπλάβη κι άπατη θάλασσα. Στου κόλπου του το κέντρο στέκει το φλογισμένο και ύπουλο καμίνι του ηφαιστείου του. Κατ' άντικρυ, ανάμεσα στα δύο σκέλη που σχηματίζει το μεγάλο ημικύκλιο των βράχων, απλώνεται το μακρυνάρι της Θηρασιάς, ισόγραμμο  και ψηλό βραχόνησο που χωρίζεται από την υπόλοιπη Σαντορίνη με δυό μεγάλα θαλάσσια ανοίγματα.
Από μακρινή ακόμη άπόσταση, έτσι καθώς πλέουμε πρός τις απόκρημνες ακτές του, η εντύπωση που μας προξενεί αυτός ο τόπος είναι καταπληκτική. 'Υστερ' από τα ήμερα κι ειδυλλιακά νησιά που επισκεφθήκαμε και που μας γέμισαν την ψυχή γαλήνια και ρομαντική διάθεση, το αντίκρυσμα της Σαντορίνης έρχεται, σαν ένας ξαφνικός σίφουνας, να μας συνταράξει μ' έναν άγριο μαζί και πρωτόνιωστο ξύπνημα, σαν έν' αναποδογύρισμα εικόνων και εντυπώσεων, γεμάτο οπτικές και συναισθηματικές αντιθέσεις' να μας πληροφορήσει στην πιό κατάλλλη στιγμή, πως ο μεγάλος και πάνσοφος νόμος των αντιθέσεων και της αλλαγής είν' εκείνος που ρυθμίζει το μέτρο της παγκόσμιας αρμονίας, που συνειδητοποιεί το έργο της Δημιουργίας και που, αν κι επαναλαμβάνεται αδιάκοπα, δεν είναι πληκτικός ή μονότονος. 'Ενας καινούργιος κόσμος ορθώνεται τώρα μπροστά μας, μια φύση εξωτική που δεν την περιμένουμε. "Νησί του διαβόλου" ωνόμασε τη Σαντορίνι ο βυζαντινός χρονογράφος Θεοφάνης που την αντίκρυσε από την απόκρημνη πλευρά της , ενώ αντίθετα στ' αρχαία χρόνια, ο Κάδμος που άραξε με τούς Φοίνικες από το πίσω μέρος, από την ανατολή - εκεί που το έδαφός της αλλάζει απότομα μορφή, γίνεται απαλόγραμμο και σβήνει ήσυχα στο ήρεμο ακρογιάλι -  τη βάφτισε "Καλλίστη". Αλλά η Σαντορίνι, στη  γνήσια μορφή της, είν' εκείνη που ορθώνεται σκληρόγραμμη και τραχειά μεσ' στο δραματικό της μεγαλείο. Η καθαυτό σφραγίδα της είναι τραγική. Λες και  το χέρι κάποιας αδυσώπητης μοίρας στέκεται ορθάνοιχτο πάνω απ' αυτόν τον τόπο, που απ' το πρώτο αγνάντεμά του σ' εκμηδανίζει, σε συντρίβει με την ασύλληπτη φαντασμαγορική του αγριάδα. Ωνόμασαν ακόμη τη Σαντορίνι "μαύρο μαργαριτάρι", "χώρα των αντιθέσεων", "νησί της κολάσεως κατοικημένο από αγγέλους".
Ο κάθε χαρακτηρισμός της προσαρμόζεται άμεσα, αλλά κι όλοι μαζί αυτοί οι χαρακτηρισμοί αποτελούν την έντονη ψυχή της, το ύφος και την αληθινή της φυσιογνωμία.[...]

Από το βιβλίο " 'Ασπρα νησιά "
της Αθηνάς Ταρσούλη

 

 'Ενα μικρό μνημόσυνο στην μεγάλη Κυρία της Ελληνικής Λαογραφίας...Υάκινθος

 

Υάκινθος