Σύνδρομο του θυμού (οργής)

πηγή : NOESI.gr

 

Το σύνδρομο θυμού και εξαιρετικά επιθετικής συμπεριφοράς (στα αγγλικά ονομάζεται "Ιntermittent Εxplosive Disorder" και μεταφράζεται ως "Διαλείπουσα Εκρηκτική Διαταραχή") συνδέεται με ψυχική κατάσταση κατά την οποία ορισμένοι άνθρωποι δεν μπορούν να συγκρατήσουν τον εκνευρισμό και το θυμό τους και προχωρούν σε βίαιες ενέργειες.

Επιπολασμός
Γενικά το σύνδρομο μπορεί να υπάρχει στο 7,3% του πληθυσμού. Μέχρι 4%, παρουσιάζει τη σοβαρή μορφή της διαταραχής που χαρακτηρίζεται από 3 ή περισσότερες εκρήξεις απρόκλητου ή αδικαιολόγητου θυμού κάθε χρόνο οι οποίες συνοδεύονται από βίαιη συμπεριφορά.
Το σύνδρομο μπορεί να είναι η αιτία για πολλές περιπτώσεις βίας στην οικογένεια, κακοποίησης συζύγων ή επιθετικής συμπεριφοράς οδηγών. Μέχρι σήμερα δεν έχει μελετηθεί ικανοποιητικά. Η πραγματική του συχνότητα είχε υποτιμηθεί.

Συμπτωματολογία
Οι άνθρωποι που πάσχουν από το σύνδρομο μπορεί να επιτίθενται στους άλλους, στην ιδιοκτησία ή στα υπάρχοντα τους. Μπορούν να προκαλούν τραυματισμούς ή ζημιές στην ιδιοκτησία των άλλων.
Η πάθηση είναι ξεχωριστή και οι εκρήξεις θυμού που δυνατόν να συνοδεύονται από βία, δεν προκαλούνται από άλλες ψυχικές παθήσεις ή από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά.
Οι ασθενείς με το σύνδρομο αντιδρούν υπερβολικά, με ανεξέλεγκτη οργή και αισθάνονται μια ανακούφιση κατά το ξέσπασμα τους. Στη συνέχεια όμως αισθάνονται μετάνοια και τύψεις για το τι έχουν κάνει και τη συμπεριφορά τους.
Το πρόβλημα αρχίζει συνήθως νωρίς στην εφηβική ηλικία. Η πάθηση προδιαθέτει για κατάθλιψη, άγχος, χρήση απαγορευμένων ουσιών. Οι πλείστοι από τους ασθενείς με το σύνδρομο παρουσιάζουν τουλάχιστον μια από τις πιο πάνω διαταραχές.
Η έγκαιρη διάγνωση κατά την εφηβική ηλικία, είναι σε θέση με τη κατάλληλη θεραπευτική αντιμετώπιση, να προλαμβάνει τις δυσάρεστες ψυχοπαθολογικές καταστάσεις στην ενήλικη ζωή. Πράγματι ελάχιστοι από τους πάσχοντες έχουν ποτέ τύχει θεραπευτικής αγωγής.
Το σύνδρομο δημιουργεί τις συνθήκες για σημαντικά περισσότερα προβλήματα στη ζωή των ασθενών όπως διαζύγιο και οικονομικές δυσκολίες. Αυτά δημιουργούν περισσότερο στρες οδηγώντας σε ένα φαύλο κύκλο με κατάθλιψη, κατάχρηση αλκοόλ ή χρήση ναρκωτικών.

Κριτήρια διάγνωσης

Για να διαγνωσθεί κάποιος με το σύνδρομο θυμού και εξαιρετικά επιθετικής συμπεριφοράς, απαιτούνται ορισμένα κριτήρια. Τα κριτήρια αυτά είναι:
Τουλάχιστον 3 επεισόδια παρορμητικής επιθετικότητας, ιδιαίτερα έντονα που είναι εξαιρετικά υπερβολικά σε σχέση με την αιτία που τα έχει προκαλέσει και που έχουν συμβεί σε οποιαδήποτε φάση της ζωής του ασθενούς
Το επεισόδια χαρακτηρίζονται από ξαφνική απώλεια του ελέγχου της συμπεριφοράς του ατόμου.
Ο θυμός και η βίαιη συμπεριφορά, μπορεί να συνοδεύονται από απειλές για κτύπημα κάποιου άλλου ατόμου ή ακόμη να συνοδεύονται από απόπειρα κτυπήματος, πρόκλησης σωματικής βλάβης ή πραγματικού τραυματισμού κάποιου άλλου ατόμου.
Η εκρηκτική οργή μπορεί επίσης να συνοδεύεται από το ρίξιμο ή σπάσιμο αντικειμένων. Επίσης το άτομο πιθανόν να προκαλεί υλικές ζημιές με πραγματικό κόστος στα υπάρχοντα των άλλων
Η σοβαρή μορφή της πάθησης χαρακτηρίζεται από 3 ή περισσότερα επεισόδια ετησίως
Τόσο οι συνήθεις όσο και οι σοβαρές μορφές του συνδρόμου εκδηλώνονται στην εφηβική ηλικία: Για τα αγόρια κατά μέσο όρο στην ηλικία των 13 ετών ενώ για τα κορίτσια στην ηλικία των 19 ετών .

Η σοβαρή μορφή του συνδρόμου θυμού με εξαιρετικά επιθετική συμπεριφορά: Μεταξύ των ασθενών αυτών υπάρχει μια ομάδα με σοβαρότερη μορφή της διαταραχής με συχνότερες επιθετικές κρίσεις με θυμό. Παρουσιάζουν τουλάχιστον 3 επεισόδια τέτοιας συμπεριφοράς σε ένα χρόνο. Οι επιθέσεις εναντίον προσώπων και ιδιοκτησίας είναι συχνότερες στην ομάδα αυτή.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες βρέθηκε ότι η ομάδα αυτή κάθε χρόνο, αντιπροσωπεύει το 4% του πληθυσμού των ενηλίκων. Υπολογίζεται ότι οι ασθενείς με τη σοβαρή μορφή του συνδρόμου παρουσιάζουν κατά μέσο όρο 43 επιθετικά επεισόδια κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Το σύνδρομο συσχετίζεται με ουσιαστικά λειτουργικά προβλήματα της προσωπικότητας του ατόμου.

Αιτιολογία
Το σύνδρομο θυμού με εξαιρετικά επιθετική συμπεριφορά, δεν είναι απλά θέμα κακής συμπεριφοράς. Φαίνεται ότι υπάρχει σημαντική γενετική συνιστώσα και βιολογικοί μηχανισμοί που ευθύνονται για την πάθηση.
Η παραγωγή της σεροτονίνης στους ασθενείς αυτούς και οι βιολογικοί μηχανισμοί που τη ρυθμίζουν, είναι ανεπαρκείς. Για αυτό οι εκλεκτικοί αναστολείς της επαναπρόσληψης της σεροτονίνης (αντικαταθλιπτικά φάρμακα) είναι αποτελεσματικοί στη θεραπεία της πάθησης.
Για τους λόγους αυτούς το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί μόνο με διόρθωση και αναπροσαρμογή της συμπεριφοράς του ατόμου.

Αντιμετώπιση
Tο σύνδρομο θυμού με εξαιρετικά επιθετική συμπεριφορά, δεν είναι μόνο άγνωστο στο ευρύ κοινό αλλά παράλληλα δεν είναι καλά γνωστό από τους γιατρούς.
Η συχνότητα του όμως είναι σημαντική στον πληθυσμό όπως έχει βρεθεί πρόσφατα σε μεγάλη έρευνα γιατρών του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. Επίσης η έγκαιρη διάγνωση επιτρέπει αποτελεσματική πρόληψη των προβλημάτων που θα ταλανίζουν τον ασθενή εάν η νόσος αφεθεί ανεξέλεγκτη.
Οι θεραπείες που μπορούν να βοηθήσουν τους ασθενείς με το σύνδρομο περιλαμβάνουν τη γνωστική συμπεριφορική θεραπεία και φάρμακα. Ο συνδυασμός φαρμάκων και συμπεριφορικής θεραπείας έχουν καλά αποτελέσματα.
Τα φάρμακα (εκλεκτικοί αναστολείς επαναπρόσληψης της σεροτονίνης, σταθεροποιητές της διάθεσης) απομακρύνουν το επίπεδο από το οποίο επέρχεται το επιθετικό ξέσπασμα θυμού.
Η συμπεριφορική θεραπεία βοηθά τους ασθενείς να αναγνωρίζουν και να χειρίζονται τα έντονα αισθήματα που τους οδηγούν στις χαρακτηριστικές κρίσεις οργής του συνδρόμου.
 
Βιβλιογραφία
Archives of General Psychiatry (2006). The Prevalence and Correlates of DSM-IV Intermittent Explosive Disorder in the National Comorbidity Survey Replication, 63:669-678, Ιούνιος 2006.
National Institute of Mental Healthhttp://www.nimh.nih.gov/
Πηγή:
Medlookhttp://www.medlook.net

Η Αλαζονεία και ο Εγωισμός

πηγή : Ασυμβίβαστος




      Η αλαζονεία είναι το γνώρισμα της συμπεριφοράς του ανθρώπου, που πηγάζει από την υπερτίμηση του εαυτού του. Η αλαζονεία απομονώνει ουσιαστικά το άτομο από τους συνανθρώπους του. Ο αλαζόνας θεωρεί τους άλλους κατώτερους, τους χρησιμοποιεί πολλές φορές σαν αντικείμενα και τους ταπεινώνει. Το πιο προσφιλές του μέσον είναι η ειρωνεία.
Ο αλαζόνας βρίσκεται ψηλά στην συνείδηση του, αλλά χαμηλά στην συνείδηση των συνανθρώπων του.
Ο εγωισμός είναι η τάση του ατόμου να προβάλει και να αγαπά τον εαυτό του. Ο ατομισμός, η έπαρση, η υπεροψία και φυσικά η αλαζονεία είναι αποχρώσεις του ίδιου του εγωισμού.
Έκανα όλο αυτόν τον πρόλογο για να σας διατυπώσω μία ιστορία, που δεν γνωρίζω αν είναι μύθος ή πραγματικότητα, αλλά θεωρώ μία όμορφη ιστορία για παιδιά και μεγάλους που διδάσκει μέσα από τα νοήματα της.
Όταν ο Ντα Βίντσι σχεδίαζε τον μυστικό δείπνο, έψαχνε διάφορους ανθρώπους σαν πρότυπο, για να δώσει στα πρόσωπα που είχε στο μυαλό του, το αντίστοιχο βάθος. Είχε διαλέξει έναν νεαρό, πανέμορφο (ήταν γνωστές οι προτιμήσεις του στο αντρικό φύλο), για να αποτυπώσει στο πρόσωπο του, το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Όταν τελείωσε τον ευχαρίστησε και κινήθηκε σε αναζήτηση προσώπων για τους μαθητές του. Μετά από χρόνια βρήκε κάποιον ρακένδυτο, ξιπασμένο ζητιάνο, άσχημο και απεριποίητο. Όταν του ζήτησε να τον ζωγραφίσει για να απεικονίσει τον Ιούδα, ο άνθρωπος ξέσπασε σε κλάματα. «Μην κλαις» του είπε, «θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε». Ο άνθρωπος με δάκρυα στα μάτια του απάντησε «Δεν κλαίω για την επιλογή σου, κλαίω γιατί εγώ ήμουν κάποτε που χρησιμοποίησες σαν εικόνα του Χριστού»
Όλα μέσα μας είναι και ο Χριστός και ο Ιούδας. Οι επιλογές μας, καθορίζουν το ποιόν μας και προβάλλουν αυτό που πραγματικά είμαστε και όχι αυτό που νομίζουμε πως είμαστε.
Η αυτογνωσία είναι η γνώση του εαυτού μας, των αρετών ή αδυναμιών μας. Είναι κάτι το σκληρό γι’ αυτούς που θέλουν να διατηρούν προσωπείο, είναι όμως ευλογία για όσους αγαπούν την αλήθεια.
Όταν πέσουν οι μάσκες, όλα βγαίνουν στο φως.
Πηγή φωτογραφίας: http://italianartstore.com/store/Venetian_Masks.ht
Περισσότερα: http://www.musicheaven.gr/

Ναρκισσισμός

Η παθολογική εμμονή με το εγώ

 

πηγή : Καζάμ
 

O Νάρκισσος, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ερωτεύθηκε τον εαυτό του όταν αντίκρυσε το είδωλό του στα νερά μιας πηγής. Η αγάπη αυτή μετατράπηκε σε ένα ανικανοποίητο πάθος, που τον οδήγησε τελικά στον θάνατο. Υπάρχουν άραγε σύγχρονοι νάρκισσοι;

Τι ακριβώς είναι ο ναρκισσισμός; Πρόκειται για ένα μοτίβο χαρακτηριστικών και συμπεριφορών που δηλώνουν το ξελόγιασμα και την εμμονή με τον εαυτό, αποκλείοντας άλλα άτομα, και το εγωιστικό και ανελέητο κυνήγι της ατομικής ευχαρίστησης, κυριαρχίας και φιλοδοξίας.

Η διαταραχή της ναρκισσιστικής προσωπικότητας

Πρόκειται για ένα μοτίβο μεγαλομανίας, στη φαντασία ή τη συμπεριφορά, ανάγκη για θαυμασμό και λατρεία και έλλειψη συναισθημάτων για τον άλλον, κάτι που ξεκινά νωρίς στην ενήλικη ζωή κι εμφανίζεται σε διάφορες πτυχές της.

Πώς να αναγνωρίσετε τη ναρκισσιστική προσωπικότητα

Για να γίνει η διάγνωση, χρειάζονται πέντε ή περισσότερα κριτήρια.

Το άτομο:

Αισθάνεται υπεροχή και ιδιαίτερα σημαντικό (πχ υπερβάλλει για τις επιδόσεις και τα ταλέντα του σε σημείο που να λέει ψέματα, απαιτεί να αναγνωρίζεται ως ανώτερο χωρίς αντίστοιχες επιδόσεις).

Έχει φαντασιώσεις σχετικά με χωρίς όρια επιτυχία, δόξα, δύναμη, παντοδυναμία, εξυπνάδα (εγκεφαλικός νάρκισσος) σωματική ομορφιά ή σεξουαλικές επιδόσεις (σωματικός νάρκισσος) ή ιδανική, παντοτινή αγάπη ή πάθος, όλα αυτά σε σημείο που να του γίνονται έμμονες ιδέες.

Είναι πεπεισμένος ότι για τη μοναδικότητά του και γι' αυτό το λόγο θα πρέπει να τον καταλαβαίνουν, να συγχρωτίζεται και να συνδέεται μόνο με άλλα εξίσου ιδιαίτερα ή υψηλού κύρους σαν τον ίδιο άτομα.

Απαιτεί υπερβολικό θαυμασμό, λατρεία, προσοχή κι επιβεβαίωση ή, αν κάτι τέτοιο δεν πετύχει, επιθυμεί να τον φοβούνται οι άλλοι και να είναι φοβερός και τρομερός.

Θεωρεί ότι έχει αναφαίρετα δικαιώματα γενικώς. Προσδοκά παράλογη ή ιδιαίτερη μεταχείρηση.

Απαιτεί αυτόματη και ολοκληρωτική συμμόρφωση με τις προσδοκίες του.

Χρησιμοποιεί τους άλλους για να πετύχει τους δικούς του σκοπούς.

Δεν έχει ενσυναίσθηση, δηλαδή συναισθήματα κατανόησης προς τους άλλους.

Διαρκώς ζηλεύει τους άλλους ή πιστεύει ότι οι άλλοι τρέφουν τα ίδια συναισθήματα απέναντί του.

Αλλαζόνας, επηρμένες συμπεριφορές ή στάση που συνδυάζονται με λυσσασμένο θυμό όταν απογοητεύεται, εκνευρίζεται, του πηγαίνουν κόντρα ή τον ξεμπροστιάζουν.

Τι προκαλεί τη ναρκισσιστική διαταραχή της προσωπικότητας

Εξακολουθεί να μην είναι ξεκάθαρο αν η παθολογία του ναρκισσισμού είναι το αποτέλεσμα γενετικού σφάλματος ή δυσλειτουργικών οικογενειών και λανθασμένης ανατροφής του παιδιού, ή ακόμα άνομων κοινωνιών και διαταραγμένων διαδικασιών κοινωνικοποίησης.

Σύμφωνα με την ψυχαναλυτική θεωρία, όλοι οι άνθρωποι είναι νάρκισσοι στην αρχή της ζωής τους: τα βρέφη και τα παιδιά προσχολικής ηλικίας θεωρούν ότι είναι το κέντρο του σύμπαντος, τα πιο σημαντικά, παντοδύναμα και παντογνώστα όντα.

Σε αυτή τη φάση της ανάπτυξης, το παιδί θεωρεί ότι οι γονείς είναι σχεδόν μυθικές φιγούρες, αθάνατοι και με τεράστια δύναμη, που υπάρχουν απλώς και μόνο για να ικανοποιούν τις ανάγκες του παιδιού, να το τρέφουν και να το προστατεύουν. Το παιδί βλέπει τόσο τον εαυτό του όσο και τους άλλους ανώριμα. Πρόκειται για τον πρώιμο ναρκισσισμό της ψυχοδυναμικής θεωρίας.

Αναπόφευκτα, η πραγματικότητα γρήγορα διαβρώνει αυτές τις πεποιθήσεις και προσγειώνει το παιδί στον αληθινό κόσμο.
Η προσαρμογή είναι μια διαδικασία απομυθοποίησης. Αν αυτή η διαδικασία είναι απότομη, αντιφατική, απρόβλεπτη, αυθαίρετη κι έντονη, ο ψυχικός τραυματισμός του βρέφους είναι μεγάλου βαθμού.

Σε αυτή τη διαδικασία σημαντική είναι και η συναισθηματική υποστήριξη από τους γονείς.

Σε περίπτωση που λείπει, η αίσθηση της αυτοπεποίθησης και της αυτοεκτίμησης στην ενήλικη ζωή τείνουν να έχουν διακυμάνσεις, από την υπερβολική εκτίμηση στην υπερβολική υποτίμηση. Οι ενήλικες νάρκισσοι εξελίσσονται έτσι λόγω κάποιας πικρής απογοήτευσης ή ριζικής απομυθοποίησης νωρίς στη ζωή τους.

Αλλά και οι τραυματικές εμπειρίες στην παιδική ηλικία ή οι δυσλειτουργικές οικογένειες συντελούν στην εμφάνιση της διαταραχής αυτής στην ενήλικη ζωή.

Οι εννιά διαφορετικοί τύποι νάρκισσου

Ο συναισθηματικός επαίτης

Το άτομο αυτό είναι απύθμενο πηγάδι συναισθηματικών αναγκών, αισθάνεται μια επώδυνη συναισθηματική πείνα που δεν μπορεί να ικανοποιήσει. Δεν του φτάνει πόσο τον αγαπάνε, πάντα θέλει περισσότερο.

Όταν δε βλέπει τον/την σύντροφό του, είναι σαν να έχει κοπεί η παροχή αγάπης. Προξενεί απογοητεύσεις στο σύντροφό του, που συχνά του λέει 'μα κάναμε διακοπές μαζί! Χτες μιλούσαμε δυο ώρες στο τηλέφωνο!'. Ο ίδιος δε μπορεί να καλμάρει και να φροντίσει συναισθηματικά τον εαυτό του. Συνήθως έχει άγχος και φόβο εγκατάλειψης.

Ο εκλεκτός εραστής

Πιστεύει στην ιδεολογία της ρομαντικής αγάπης, με πλούσια συναισθηματική ζωή, που βασίζει τις σχέσεις του σε υπερβολικές εξομολογήσεις για τον εαυτό του, που φτάνουν στο σημείο μεγαλομανίας.

Οποιοδήποτε ελάττωμα του συντρόφου του το κατακρίνει και το παίρνει προσωπικά. Τα μεγαλόσχημα λόγια του 'κανείς δεν θα σε αγαπήσει όπως εγώ' προσπαθούν να κρύψουν το πόσο εύθραστος συναισθηματικά αισθάνεται. Η υπερβολή του σύντομα αρχίζει να κουράζει τον σύντροφό του, που τον εγκαταλείπει, με αποτέλεσμα η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμησή του να καταρρακώνονται.

Ο τραπεζίτης της δύναμης

Είναι το άτομο που έχει ερωτευθεί τη δύναμη, την οποία εκφράζει με επιθετικότητα, μείωση και τρομοκράτηση των υπαλλήλων του. Επίσης, μπορεί να είναι ψυχρός και γραφειοκράτης. Όμως, κρατά τη δύναμη στα χέρια του και τη χρησιμοποιεί διαρκώς. Η αλλαζονεία του είναι χαρακτηριστική και δείχνει περιφρόνηση για τους κατώτερους του.

Δεν τρέφει θετικά συναισθήματα ή κατανόηση για τους άλλους. Παίρνει αποφάσεις χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες για τους άμεσα ενδιαφερόμενους: το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η προσωπική του άνοδος και το κυνήγι των χρυσών ευκαιριών στη δουλειά του. Η μεγαλομανία του επικεντρώνεται στην επιτυχία και τα επιτεύγματά του δεν είναι ποτέ αρκετά για να συνταιριαστούν με την εσωτερική του εικόνα της επιτυχίας.

Ο διαμορφωτής του σώματος

Δείχνει ωραίος! Αλλά αυτό είναι μόνο επιφανειακό. Οι αξίες του: εικόνα, μόδα, γοητεία, νεότητα και ομορφιά. Δεν πρόκειται απλώς για το πρότυπο της εποχής μας, ή τον άνθρωπο που προσέχει τον εαυτό του και πάει στο γυμναστήριο και επενδύει στην εξωτερική του εμφάνιση, αλλά για μια διαταραγμένη προσωπικότητα με υπερβολική ανάγκη να τον θαυμάζουν οι άλλοι.

Η αυτοεκτίμησή του επικεντρώνεται στην εξωτερική του εμφάνιση. Προσελκύει εύκολα κόσμο, αλλά δε μπορεί να διατηρήσει μακροχρόνιες σχέσεις. Ο εσωτερικός του κόσμος είναι άδειος και μουντός.

Ο οργισμένος

Πρόκειται για φανερά ναρκισσιστική προσωπικότητα, με θυμό που βράζει μέσα στο άτομο και ξεσπά με ή χωρίς λόγο στα άτομα γύρω του. Η δυσαρέσκεια και η δυστυχία του εκφράζονται με αυξανόμενη επιθετικότητα.

Υπάρχουν επεισόδια εκρηκτικού θυμού που αφήνουν τους άλλους άναυδους. Χαρακτηριστική είναι η υπερευαισθησία του σε οποιαδήποτε προσβολή, φανταστική ή πραγματική. Παίρνει το κάθε τι προσωπικά και το παρερμηνεύει ως επίθεση.

Αυτό που πυροδοτεί το θυμό του είναι ναρκισσιστική προσβολή. Βλέπει τον κόσμο ως άσπρο/μαύρο, ποτέ με ενδιάμεσες αποχρώσεις και κατηγορεί τους πάντες, εκτός από τον εαυτό του. Η λογική του έχει παρανοϊκή χροιά.

Ο κολπατζής

Πρόκειται για μια επιφανειακά γοητευτική προσωπικότητα που σαγηνεύει τους άλλους. Δυστυχώς όμως, κάτω από την επιφάνεια κρύβεται μια διαταραγμένη προσωπικότητα. Πίσω από τα 'έχε μου εμπιστοσύνη' μηνύματα, κρύβεται δόλος και κακεντρέχεια, εκμετάλλευση του άλλου και αίσθηση προδοσίας όταν το 'θύμα' αντιληφθεί τι συμβαίνει.

Ο 'κολπατζής' νάρκισσος είναι ανελέητος στις σχέσεις του, ξεγελά τον/την σύντροφό του με απιστίες, κλοπές, απάτες ή ακόμα κι εγκληματικές πράξεις. Υπάρχει ίντριγκα κι ευχαρίστηση στο να στήνει το κόλπο.

Ο φαντασιόπληκτος

Έχει έναν περίπλοκο εσωτερικό κόσμο, όπου όλη η ευχαρίστηση βρίσκεται στο βασίλειο της φαντασίας και όχι στην πραγματικότητα. Πρόκειται για άτομο που δείχνει κάπως επιφανειακό, ανάλαφρο, άδειο και μπορεί να έχει κοινωνικές φοβίες.

Είναι εγκλωβισμένος στον εσωτερικό του κόσμο και έχει μεγαλομανίες που δεν τις γνωστοποιεί απαραίτητα στους άλλους, αλλά τις ζει μέσα του. Έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και η αυταπάτη του είναι ότι είναι σπουδαίος, ωραίος, αγαπητός, θαυμαστός.

Ο εσωτερικός του κόσμος αποτελεί πηγή ευχαρίστησης, την οποία δε βρίσκει εξωτερικά. Δεν εμπιστεύεται κανέναν και είναι δύσκολος στις σχέσεις του, αφού δε δίνει τίποτα στους άλλους. Αντί η φαντασία του να τροφοδοτεί την προσωπικότητά του και τη ζωή του, δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ανεξαρτησίας.

Ο μάρτυρας

Υποφέρει και γύρω από αυτό περιστρέφεται η ύπαρξή του. Η προσωπική του ταυτότητα βασίζεται πάνω στον πόνο και τη δυστυχία ή το να είναι θύμα ή επιζών τρομερών ψυχικών καταστάσεων. Ο πόνος δικαιώνει την τεράστια απορρόφηση στον εαυτό, με παρασιτικές απαιτήσεις και συχνά σχέσης εκμετάλλευσης.

Ο πόνος δεν αφορά απλώς το παρελθόν, μολύνει το παρόν και το μέλλον και καθιστά αδύνατη την συναισθηματική ισορροπία. Ο πόνος δεν είναι ποτέ αρκετός, πάντα χρειάζεται λίγο ακόμα γι' αυτό το είδους νάρκισσου και η τέχνη του αυτοσαμποταρίσματος τελειοποιείται καθημερινά.

Ο πόνος αυτός δεν είναι ο απλός πόνος που αισθάνεται ο κάθε άνθρωπος: πρόκειται για ναρκισσιστικό πόνο μεγαλομανίας 'κανείς δεν έχει υποφέρει ποτέ όσο εγώ', και αυτή είναι ίσως η μόνη του παρηγοριά.

Κάνει σχέσεις με άτομα που θέλουν να είναι χρήσιμα στους άλλους. Η ιστορία του θύματος συνεχίζεται και αποτελεί τρόπο να ελέγχει τους πάντες και τα πάντα, μέχρι που οι άλλοι να αισθανθούν ότι τους χρησιμοποιεί. Ο πόνος του νάρκισσου είναι μια άμυνα για να αποφύγει τον πραγματικό πόνο, όταν αυτός εμφανίζεται στη ζωή.

Ο σωτήρας

Συνήθως δείχνει γεμάτος αρετές και προτερήματα, σπεύδει να βοηθήσει, νοιάζεται και φροντίζει τους άλλους. Σχεδόν πάντα. Αυτός ο τύπος νάρκισσου εμπλέκεται σε ανισόρροπες σχέσεις, τα δίνει όλα μονομερώς, κουράζεται, εκνευρίζεται και ρωτάει 'γιατί δεν ικανοποιούνται επιτέλους οι δικές μου ανάγκες;'

Πίσω από αυτή την αρχικά θετική εμφάνιση, κρύβεται η μεγαλομανία του τύπου 'μόνο εγώ μπορώ ν' αλλάξω τα πράγματα'. Θέλει να έχει τον έλεγχο των πραγμάτων και κυνηγά το συναίσθημα και τις ανεκπλήρωτες ανάγκες του. Πρόκειται για έναν τοκογλύφο των συναισθημάτων και των σχέσεων, αφού για ό,τι δώσει το ζητάει πίσω φορτικά και στο πολλαπλάσιο.

Υπάρχει βοήθεια;

Ναι, αλλά από επαγγελματία της ψυχικής υγείας και μόνο όταν το ίδιο το άτομο επιθυμεί ν' αλλάξει το δυσλειτουργικό μοτίβο συμπεριφοράς του και να το αντικαταστήσει με κάτι υγιέστερο για τον ίδιο και τους γύρω του.

Τα άτομα που συναναστρέφονται με κάποιον με ναρκισσιστική προσωπικότητα μπορούν επίσης να πάρουν βοήθεια ώστε να μάθουν να χειρίζονται την ιδιόμορφη αυτή κατάσταση ή να κάνουν τις επιλογές τους και να απεμπλακούν από αυτή.

health.in.gr 

 

 

 

Μπορείτε επίσης να διαβάσετε τις σχετικές αναρτήσεις του Υάκινθου

 

Η καρδιά....26/1/2012

Το όνομα του Κακού...3/2/2012

Σκανδαλισμός...6/2/2012

 Ο Γέρων Πα'ί'σιος  για την φιλαυτία.....  21/2/2012

Το όνομα του Κακού, ο κίνδυνος της ηθικής κρίσης...22/2/2012

Το όνομα του Κακού....27/3/2012

Το όνομα του Κακού " μη κρίνετε ίνα μή κριθήτε"...9/4/2012

Το όνομα του Κακού...2/5/2012

Εγωϊσμός...5/52012

Αγίου Λουκά Κριμαίας, περί σκληροκαρδίας...26/8/2012

Ο δειλός άνθρωπος πάσχει από δύο ασθένειες...26/8/2012 

Ναρκισσισμός.... 27/8/2012

 

 Υάκινθος

 

Megalomania

source: wiseGeek

Megalomania is an unrealistic belief in one's superiority, grandiose abilities, and even omnipotence. It is characterized by a need for total power and control over others, and is marked by a lack of empathy for anything that is perceived as not feeding the self.
Although megalomania is a term often ascribed to anyone who is power-hungry, the clinical definition is that of a mental illness associated with narcissistic personality disorder (NPD).
Narcissism is most simply defined as self-love. Though it is considered healthy to care about your own well-being and have a healthy self-esteem, when someone loves himself to the exclusion of all else and others become objectified to be used only to serve the self, this is no longer considered healthy or normal.
There are different psychological theories about how and why NPD develops, most of which relate to the integration of different aspects of ego and self as a child, and the nature of the parental roles in that process. Regardless of theory, NPD is characterized by extremely low self-esteem, which is compensated for by delusions of grandeur and megalomania, a narcissistic neuroses. With the propensity to act only on behalf of one's self, the unbridled need to feed one's ego, and the objectification of others to serve the power-hungry needs of megalomania, it is easy to see how this can be a recipe for disaster, especially when wrapped in a charismatic personality.

 

Υάκινθος

 

ΤΟ ΔΕΛΤΑ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΝΕΣΤΟΥ

Υδρόβιο δάσος στο Νέστο

πηγή : Ορφέας

Το δέλτα του Νέστου βρίσκεται στην βορειοανατολική Ελλάδα στα διαμερίσματα της Ανατολικής Μακεδονίας & Θράκης, στη διευρυμένη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Δράμας-Καβάλας-Ξάνθης. Στο Δέλτα υπάρχουν 32 κοινότητες. Ο ποταμός Νέστος πηγάζει από το όρος Ρήλα στη Βουλγαρία και εκβάλλει στο Θρακικό πέλαγος, απέναντι από το νησί της Θάσου. Το συνολικό μήκος του Νέστου είναι 234 χιλιόμετρα, από τα οποία τα 140 βρίσκονται σε ελληνικό έδαφος.

ΧΛΩΡΙΔΑ ΤΟΥ ΔΕΛΤΑ

Πελεκάνοι που πετούν πάνω από το Νέστο

Στο Δέλτα του Νέστου γύρω από το ποτάμι και τις εκβολές του υπάρχουν πολλοί υγροβιότοποι, το μοναδικό στην Ελλάδα παραποτάμιο δάσος, -γνωστό ως Μεγάλο Δάσος-, πολυάριθμες λιμνοθάλασσες, αμμοθίνες, οι επτά λίμνες της Χρυσούπολης και τα πανοραμικά Τέμπη του Νέστου. Το δέλτα του Νέστου είναι ένας από τους πιο σημαντικούς υγροβιότοπους σε ευρωπαϊκό έδαφος. Η μεγάλη του σημασία έχει αναγνωριστεί με σειρά διεθνών αποφάσεων και συνθηκών, μεταξύ των οποίων και από την ειδική συνθήκη RAMSAR (“Συνθήκη για την προστασία υγροτόπων διεθνούς σημασίας, ιδιαίτερα ως βιοτόπων υδρόβιων πουλιών”).

Στο δέλτα του Νέστου υπάρχουν τέσσερα κύρια οικοσυστήματα το κάθε ένα με διαφορετικούς βιότοπους: -η Κοίτη του Νέστου, συμπεριλαμβανομένων των αμμονησίδων, το μεγαλύτερο παραποτάμιο δάσος στην Ελλάδα με παραπόταμους, με στάσιμα και τρεχούμενα νερά και μεγάλη ποικιλία βιοτόπων στις εκβολές του ποταμού με υγρολίβαδα, καλαμιώνες, αλμυρίκια, εσωτερικές αμμοθίνες.

Πορφυροτσικνιάς στο δέλτα του Νέστου	Λευκός κρίνος της θάλασσας, που φυτρώνει στις αμμώδεις παραλίες στις εκβολές του Νέστου

-μια εκτεταμένη ζώνη 50 χλμ. περίπου με παραθαλάσιες αμμοθίνες, οι οποίες είναι οι μεγαλύτερες στη βόρεια Ελλάδα, -επτά ρηχές λιμνοθάλασσες με εκτεταμένους αλμυρόβαλτους, υγραλίβαδα και αλμυρίκια

Γερακίνα στο Νέστο

-16 μικρές λίμνες γλυκού νερού και έλη στην περιοχή της Χρυσούπολης με καλαμιώνες, νούφαρα, ξερά και υγρά λιβάδια, μικρές θαμνώδεις εκτάσεις και παραδοσιακή γεωργία. Τα τελευταία πενήντα χρόνια, η μεταβολή του φυσικού περιβάλλοντος στο Νέστο με την τεχνητή οριοθέτηση της κοίτης και την εκχέρσωση του μεγαλύτερου μέρους του υδροχαρούς δάσους είχε ως αποτέλεσμα την αλματώδη ανάπτυξη της γεωργικής δραστηριότητας, κυρίως της καλλιέργειας του καλαμποκιού. Στον τομέα αυτό ο κάμπος της Χρυσούπολης προσφέρει σήμερα το 20% της πανελλήνιας παραγωγής. Οι βοσκότοποι επεκτάθηκαν σε παλιές εκτάσεις του παραποτάμιου δάσους, ενώ δε λείπουν μέχρι σήμερα οι περιπτώσεις που τα αδηφάγα ζώα έρχονται να συμπληρώσουν την καταστροφική για τα υπολείματα του Μεγάλου Δάσους δραστηριότητα της λαθροϋλοτομίας. Η βραχόνησος Θασοπούλα με τη μεσογειακή της βλάστηση συνδέεται στενά με το Δέλτα. Σε κοντινή απόσταση τα Στενά του Νέστου παρουσιάζουν μεγάλη ποικιλία βιοτόπων με διαφορετικές ζώνες βλάστησης. Οι απρόκνημνοι βράχοι με ψηλές ορθοπλαγιές και δασωμένες βουνοπλαγιές του βαθύ Φαραγγιού φιλοξενούν μια πλούσια πανίδα από σπάνια αρπακτικά που ζουν στο Δέλτα.

ΠΑΝΙΔΑ ΤΟΥ ΔΕΛΤΑ

Στο Δέλτα υπάρχουν ακόμη πληθυσμοί βίδρας, τσακαλιού αγριόγατας και λύκου. Όμως η καφετιά αρκούδα, το ελάφι και το ζαρκάδι έχουν εκλείψει εδώ και 50 χρόνια. Υπάρχει επίσης πολύ πλούσια ορνιθοπανίδα. Έως τώρα έχουν παρατηρηθεί περισσότερα από 310 είδη που είναι μεταναστευτικά και 120 είδη διαχειμάζοντα. Στη φωλεάζουσα ορνιθοπανίδα συμπεριλαμβάνονται 4-5 ζευγάρια Κραυγαετού στο παραποτάμιο δάσος, 1 ζευγάρι του Θαλασσαετού, 80% του Ευρωπαικού πληθυσμού της Αγκαθοκαλημάνας (30-35 ζευγάρια ), αποικίες Ερωδιών, Σταχτοτσικνιά, Πορφυροτσικνιά, Λευκοτσικνιά, Κρυπτοτσικνιά, καθώς επίσης αποικίες Ποταμογλάρων και Νανογλάρων, Νεροχελίδονων, Τουρλίδας, περίπου 90 ζευγάρια Λευκοπελαργού και έως τα 500 ζευγάρια Μαυροκέφαλου γλάρου.

Σούρουπο στο Νέστο

Το Δέλτα αποτελεί σημαντικό σταθμό ανεφοδιασμού των μεταναστευτικών πουλιών της παλαιαρκικής όπως τα καλοβατικά πτηνά, τα υδρόβια-παρυδάτια, τα αρπακτικά, οι Πελαργοί, οι Πελεκάνοι, οι Χαλκόκοτες και πολλά μικρά ωδικά πτηνά. Διαχειμάζοντα υδρόβια και παρυδάτια είδη όπως πάπιες, χήνες, κύκνοι, Λαγγόνες κ.ά., εμφανίζονται εδώ σε ομάδες μέχρι και 50.000 ατόμων. Επίσης εμφανίζεται σημαντικός αριθμός μεγάλων αρπακτικών όπως ο Βασιλαετός, ο Στικταετός, ο Θαλασσαετός και πολλοί κίρκοι.

Η Ερπετοπανίδα περιλαμβάνει: 2 είδη χελώνων ξηράς 2 είδη νεροχελώνων (γλυκού νερού), 2 είδη θαλασσοχελώνων, 9 είδη φιδιών, 2 είδη σαύρας, 2 είδη σαμιαμιδιών και την Φιδοσαύρα. Τα αμφίβια είναι 2 τρίτωνες, 3 βάτραχοι, 3 φρύνοι στα γειτονικά βουνά, ενώ απαντώνται επιπλέον άλλα 8 είδη ερπετών και 3 αμφιβίων. Τα πιο συνηθισμένα στο δέλτα είδη είναι ο λιμνοβάτραχος, ο πηδοβάτραχος και ο δενδροβάτραχος. Στο παρελθόν το Δέλτα του Νέστου κατακλύζονταν από πλημμυρικά νερά που εμπλούτιζαν τους υπόγειους υδροφόρους ορίζοντες, δημιουργούσαν αποταμιευτήρες νερού και με την ιλύ που εναποθέτουν διατηρούσαν και βελτίωναν την δυναμική του οικοσυστήματος. Σήμερα το Δέλτα έγινε τάφρος. Αυτό δεν μας λέει τίποτα;

Δενδροβάτραχος

Υάκινθος

Πομάκοι: Τους κάνουν Τούρκους με το "έτσι θέλω"

Πομάκοι: Τους κάνουν Τούρκους με το "έτσι θέλω"

πηγή : 'Οπου Γής

«Αποκάλυψη ψυχής» για τον πλήρη εκτουρκισμό των Πομάκων της Θράκης από την πομακική εφημερίδα Ζαγάλισα. Δείτε πως εκτουρκίζουν με το έτσι θέλω τα μικρά πομακόπουλα,και πως με απειλές και βρισιές προσπαθούν να τα κάνουν να "ξεχάσουν" την πομακική τους καταγωγή.

Η λέξη "Πομάκος" εικάζεται ότι προέρχεται από το ελληνικό Πομάξ (πότης) εξαιτίας της παλιάς συνήθειας των Θρακών να πίνουν πολύ, ή από το "ιππομάχοι" (οι Αρχαίοι Θράκες ήταν δεινοί ιππείς πολεμιστές).

Η μαζική στροφή στο ισλάμ έγινε κατά τον 16ο και 17ο αιώνα. Σύμφωνα με τους Κώδικες της Μητροπόλεως Φιλιππουπόλεως και τον Τσέχο ιστορικό και σλαβολόγο Κωνσταντίν Γιόζεφ Γίρετσεκ (Konstantin Josef Jireček), στα μέσα του 17ου αιώνα, οι προύχοντες των Πομάκων συμφώνησαν να εξισλαμιστούν ομαδικά, προκειμένου να επιβιώσουν.
Οι Πομάκοι φαίνεται ότι εξισλαμίστηκαν πλήρως στα τέλη του 18ου αιώνα. Έως τότε ήταν χριστιανοί ορθόδοξοι. Οι Πομάκοι άρχισαν να εξισλαμίζονται σταδιακά, από την Οθωμανική κατοχή (αρχές του 15ου αιώνα) επί Σουλτάνου Σελήμ Α΄, έως το τέλος του 18ου αιώνα. Ο μοναχός Παχώμιος Ρουσάνος (1508-1553), που επισκέφτηκε την ορεινή Ξάνθη, έγραψε το 1550 ότι μόνο 6 ή 9 χωριά είχαν στραφεί στο
Κατά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1877-1878), οι Πομάκοι επαναστάτησαν κατά των βλέψεων της Βουλγαρίας και ίδρυσαν την αυτόνομη πολιτεία με την ονομασία "Δημοκρατία του Ταμράς", σε εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τα οποία θα περιλαμβάνονταν στην υπό αυτονόμηση Ανατολική Ρωμυλία. Το 1886 η Οθωμανική κυβέρνηση αποδέχτηκε την προσάρτηση της Ανατολικής Ρωμυλίας στη Βουλγαρία, και έτσι ήρθε το τέλος για την αυτόνομη πολιτεία των Πομάκων.
Κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα, πολλοί Πομάκοι συμμετείχαν στην πλευρά των Ελλήνων, έναντι των Βουλγάρων και των Τούρκων. Αξιοσημείωτη είναι η μορφή του Αλή Ζεΐρ Χαβούζ, από τη Δράμα, ο οποίος πήρε μέρος σε πολλές μάχες. Μετά το Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο, οι Πομάκοι ξεσηκώθηκαν κατά της Βουλγαρικής κατοχής (στην οποία είχε περιέλθει όλη η Δυτική Θράκη).

Στις 16 Αυγούστου του 1913, ξέσπασε το επαναστατικό κίνημα στις περιοχές Κοσούκαβακ (σημερινό Κρούμοφγκραντ Βουλγαρίας), Μαστανλί (σημερινό Μόμτσιλγκραντ Βουλγαρίας) και Κάρντζαλι. Οι επαναστάτες κατέλαβαν επίσης την Κομοτηνή, την Ξάνθη και το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης (Δεδέαγατς). Την 1η Σεπτεμβρίου 1913 ιδρύθηκε στην Κομοτηνή η "Προσωρινή Διοίκηση Δυτικής Θράκης" (Garbi Trakya Hukumet i Muvakkatesi). Η Οθωμανική διοίκηση δεν υποστήριξε τους επαναστάτες και έτσι, με την ανοχή Ελληνικής και Οθωμανικής κυβέρνησης, η περιοχή παραδόθηκε στο Βουλγαρικό στρατό στις 30 Οκτωβρίου 1913. Οι επαναστάτες (αν και μουσουλμάνοι) αναζήτησαν στήριξη, κυρίως από την Ελλάδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο Δεδέαγατς (Αλεξανδρούπολη) διορίστηκε Έλληνας δήμαρχος. Μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, 8 Πομάκοι βουλευτές της Βουλγαρικής βουλής, απευθυνόμενοι στις κυβερνήσεις της Ελλάδος και Γαλλίας, ζήτησαν να προστατευτεί η εθνική και θρησκευτική τους ιδιαιτερότητα από τη Βουλγαρική διοίκηση.
Για ιδεολογικούς και πολιτικούς λόγους, οι Πομάκοι υπέστησαν κατά περιόδους πιέσεις ώστε να αλλάξουν τα τουρκικά/μουσουλμανικά ονόματά τους σε βουλγαρικά (1912, 1942, 1962 και 1971-4), όπως επίσης τους δόθηκε αργότερα το δικαίωμα να ανακτήσουν τα ονόματά τους (1913, 1945, 1964 και 1990).

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με αντιπροσώπους τους στη Διάσκεψη Ειρήνης στο Παρίσι το 1946, οι Πομάκοι της Βουλγαρίας επανέφεραν το αίτημα για ένωση με την Ελλάδα. Ο διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού της Ουάσινγκτον Άλμπερτ Βέρνερ, παρουσίασε το θέμα ως εξής: «Ένα ακόμη πρόβλημα μειονότητας παρουσιάστηκε σήμερα στην Ουάσινγκτον στο πρόσωπο των Πομάκων, οι οποίοι είναι αρχαία ελληνική φυλή, ιστορούμενη από την προ του Μεγάλου Αλεξάνδρου εποχή [...] Οι Πομάκοι ποιούνται νυν έκκληση προς το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και προς το Αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών και ζητούν την διενέργεια δημοψηφίσματος, για να ελευθερωθούν από τη Βουλγαρία και να απολαύσουν την ελευθερία την οποία απολαμβάνουν οι Πομάκοι της Ελλάδας [...]». Ο τύπος επίσης έγραφε: «Το παρελθόν Σάββατον εις το ξενοδοχείο Πενσυλβάνια έλαβε χώρα συνέντευξις προς τους αντιπροσώπους του Αμερικανικού και Ελληνικού τύπου εκ μέρους των κ.κ. Χαμδή Χουσεΐν, πρώην βουλευτού Ροδόπης και Χακή Σουλεϊμάν, αποτελούντων από την αντιπροσωπεία των Πομάκων Θράκης. Οι Πομάκοι εξέθεσαν προς τον τύπο τας απόψεις των και τα δίκαιά των, ζητούντες την ένωσιν των με την Ελλάδα». Η προσπάθεια των Πομάκων δεν τελεσφόρησε διότι είχε προηγηθεί η διανομή της Ευρώπης μεταξύ των τριών μεγάλων δυνάμεων στη Γιάλτα, τον Φεβρουάριο του 1944.

Σε επιστολή του προς τον πρωθυπουργό της Ελλάδας Γεώργιο Παπανδρέου και την υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων Άννα Διαμαντοπούλου, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Πομάκων Ξάνθης, στις 17 Μαρτίου 2010, ζήτησε την ίδρυση δημόσιων, μη μειονοτικών σχολείων στα πομακοχώρια, ώστε να μην αναγκάζονται οι μαθητές να μαθαίνουν την τουρκική, μια γλώσσα ξένη προς αυτούς. Την επιστολή υπογράφουν ο πρόεδρος του συλλόγου, Ταχήρ Κόντε, η γραμματέας Αλιέ Εφέντη και ο ταμίας Χαμδή Εφέντη.

Υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει που θέλουν να πρόσκεινται "εθνικά" οι Πομάκοι μετά την ιστορικλη αυτή αναδρομή; Ας δούμε τώρα τη μαρτυρία ενός Πομάκου δασκάλου όπως την δημοσίευσε η Ζαγάλισα.

"Γεννήθηκα σε Πομακοχώρι του νομού Ροδόπης ή σε «χωριό του ορεινού όγκου», όπως το αποκαλούν οι «Τούρκοι» και οι ελληνόγλωσσοι πολιτικοί. Οι συνθήκες ζωής στο χωριό ήταν δύσκολες. Δεν είχαμε δρόμους. Το πιο σημαντικό πρόβλημα ήταν η ανεργία. Έτσι, ο πατέρας μου αποφάσισε ότι δύο δρόμοι υπάρχουν: ή να μπω στην Ειδική Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης για να γίνω δάσκαλος ή να πάω στην Τουρκία και να γίνω ιμάμης. Στο χωριό μου εκείνη την εποχή είχε γίνει μόδα να γίνεσαι δάσκαλος στην ΕΠΑΘ ή ιμάμης. Ήταν ένας τρόπος να έχεις μια καλή δουλειά και να ανέβεις κοινωνικά. Εγώ, δεν ήθελα ούτε το ένα ούτε το άλλο. Στην Τουρκία δεν ήθελα να πάω.

Από το σχολείο είχα κακή εμπειρία μια και ο μουσουλμάνος δάσκαλος που είχαμε μας χτυπούσε κάθε φορά που μιλούσαμε πομακικά μέσα στην τάξη. Έτσι, μίσησα τον δάσκαλο.
Τελικά, προτίμησα τη σχολή, αφού σκέφθηκα ότι εγώ είμαι διαφορετικός. Έγινα δάσκαλος και διορίστηκα αμέσως. Όχι όμως σε κάποιο Πομακοχώρι, όπως θα ήθελα, αλλά σε πεδινό χωριό του κάμπου, του νομού Ροδόπης. Οι κάτοικοι του χωριού με δέχθηκαν εχθρικά. «Τι θέλει ο κω..πομάκος στο χωριό μας;», έλεγαν. Στον κάμπο είναι βρισιά η λέξη Πομάκος. «Pomak salak», δηλαδή «Πομάκος βλάκας», έτσι το έχουν οι τουρκοφανείς του κάμπου.

Άραγε, ποιος θυμάται ότι τα πρώτα χρόνια που έγινε η ΕΠΑΘ, οι Πομάκοι δάσκαλοι όταν πήγαιναν να διδάξουν στα χωριά διώχνονταν με πέτρες (!) από τους φανατισμένους χωρικούς και από τους πράκτορες του προξενείου;
Στο πεδινό χωριό, λοιπόν, έπρεπε να αποδείξω στους χωρικούς ότι είμαι καλός Τούρκος. Έπρεπε να απαρνηθώ την πομακική καταγωγή μου. Βέβαια, οι μακαρίτες οι παππούδες και οι γιαγιάδες μου μιλούσαν πομακικά. Και αν «σηκωθούν από τον τάφο», πάλι πομακικά θα μιλάνε. Εγώ, όμως, έπρεπε να τα απαρνηθώ όλα και να γίνω καλός Τούρκος, για να με αποδεχθούν οι φανατισμένοι χωρικοί. Έκανα ό,τι μπορούσα για να «πετύχω». Έπρεπε να αποδείξω διπλά τον «τουρκισμό» μου.

Καταρχήν, έπιασα να κάνω τα θρησκευτικά φροντιστήρια (Κουράν κουρσού) με μεγάλο πάθος. Δίδασκα τα θρησκευτικά με πάθος και πήγαινα στο τζαμί κάθε Παρασκευή για να με βλέπει το χωριό. Έπειτα, προσπαθούσα να βελτιώσω τα τουρκικά μου, που δεν τα ήξερα καλά. Μιλούσα σε όλους μόνο τουρκικά. Έγινα και εγώ γενίτσαρος. Ούτε μια λέξη ελληνικά δεν είπα σε έναν μουσουλμάνο του χωριού. Ούτε μια λέξη πομάκικη δεν είπα στα Πομακόπουλα, που είχαν κατέβει από τα χωριά τους στον κάμπο και είχαν εγκατασταθεί στο χωριό μας.

Αντίθετα, τα αγρίεψα από την πρώτη ημέρα: μην τολμήσετε να μιλήσετε πομακικά, αλλιώς θα φάτε ξύλο. Έτσι, με είχε συμβουλέψει να κάνω παλιός συνάδελφος, πομακικής καταγωγής και αυτός, που όπως έμαθα, έπαιρνε διπλό μισθό: έναν από την Ελλάδα και έναν από την Τουρκία για να εκτουρκίζει τους Πομάκους. Είμαι φυσικά και στο σύλλογο Επαθιτών.

Εκεί υπάρχει άλλη τραγική κατάσταση: από τη μία η Τουρκία θέλει να κλείσει η ΕΠΑΘ και να έρθουν Τούρκοι δάσκαλοι στην ελληνική Θράκη. Αυτό σημαίνει ότι θα χάσουμε τη δουλειά μας. Αντί όμως να αντιταχθούμε όλοι στο προξενείο ως Επαθίτες, έχουμε γίνει υπηρέτες του. Κάποιοι συνάδελφοί μου παίρνουν «μισθό» από την Τουρκία για να εκτουρκίσουν τη φυλή τους, τους Πομάκους, για αυτό και δεν μιλάνε. Μερικοί μάλιστα στο facebook γίνονται «φίλοι» με όλους τους εχθρούς της φυλής μας: με ψευτομουφτήδες, με βουλευτές κ.α. για να δείξουν στον κόσμο πόσο καλοί «Τούρκοι» είναι.

Τέλος, κατάφερα σε κάποια στιγμή να διδάξω σε πομακικό χωριό. Εκεί εκτούρκιζα του Πομάκους διδάσκοντάς τους τα τουρκικά. Είχα και ένα μικρό παιδάκι που για πρώτη φορά στη ζωή του άκουσε τουρκικά και έβαλε τα κλάματα. Ένιωσα ντροπή για όλους μας. Και για εμένα που διδάσκω τουρκικά με το ζόρι στα Πομακόπουλα και για τους ανθρώπους της φυλής μου που τους ανάγκασαν Τουρκία και Ελλάδα με το ζόρι να γίνονται Τούρκοι.

Αναρωτιέμαι: αυτούς τους αγράμματους χωρικούς που ζούνε με το φόβο του να μην δηλώσουν Πομάκοι τελικά ποιος θα τους σώσει;"

ΠΗΓΗ: http://www.defencenet.gr option=com_content&task=view&id=47793&Itemid=83

Q & A: Holy Communion and Confession

 

 

 

 

πηγή :  Mystagogy  

 

 

From a discussion with the students of the Moscow Theological Academy at the Lavra of Saint Serge with the Metropolitan of Nafpaktos and Saint Vlassios, Hierotheos Vlachos.

Question: How many times a year must one receive Holy Communion? Is the Sacrament of Confession necessarily tied to Holy Communion?

Answer: Holy Communion is not absolutely linked to Confession. In the ancient Church, people had the Grace of God in them; they were in a state of enlightenment of the nous* (νούς) and they of course prayed and received Holy Communion frequently. When someone committed a sin, it meant that they had forfeited the Grace of God, in which case, they would remain outside the Temple, together with the catechumens. This is because one cannot have the Grace of God and yet deny Christ. When one sins, and especially in the flesh - and I am not referring to the carnal relations within a marriage in Christ - it shows that they are preferring carnal pleasure more than Christ and as such, are denying Christ in practice. This reduces them to the ranks of the repentants, and they will need to re-attain the state of enlightenment of the nous, following a specific procedure.

In Basil the Great and other Fathers, we notice that there were four ranks of Christians. Firstly, there were the "forgiveness-seekers", who sat outside the Holy Temple and asked for forgiveness from the Christians that went into the Temple. Secondly, there were the "beseechers", who remained in the Temple only up to the recitings of the Divine Liturgy and would depart along with the catechumens. Thirdly there were the "aligned", who remained in place until the end of the Divine Liturgy, but without receiving Holy Communion. And fourthly, there were the partakers of Holy Communion. In other words, when someone committed a sin, they would have to go through a period of repentance and repentance meant that the person had to reach the enlightenment of the nous through catharsis - he would have to alter his nous, and from a darkened state make it light again. The Bishop would then read a blessing and that person could afterwards receive Holy Communion.

That is why I mentioned that Confession is not absolutely tied to Holy Communion. If someone sins and he needs to confess, then he must confess. If there are certain sins - the so-called "excusable" ones - they are forgiven with the Service of Communion and with the prayer "...and forgive us our trespasses...." which is included in the "Lord's Prayer".

As to how many times a year one can receive Holy Communion - well, that is determined by one's Spiritual Father. That is, we go to our Spiritual Father and we open up our heart completely; we tell him all of the problems that we have, we report on the condition we are in, and he will give us the appropriate instructions. The same thing takes place here, as it does with doctors. We visit the doctor, we inform him of our ailment and the doctor will make the appropriate diagnosis and prescribe suitable medication and treatment. For example, he might tell us to abstain from certain foods because our organism can't tolerate them, and that we will be free to consume those foods only after we are cured.

It is in this context that we should also look upon Holy Communion, because to some, Holy Communion can be Light, while to others it can be fire.

The Holy Fathers say that when we place two objects - that is, mud and wax - under the sun, then the sun's rays will harden the mud and melt the wax. Although the sun's energies are the same, however, the substance of the objects is different, which is why the results are different. In the same way, God and Holy Communion become [are experienced as] Light to some, and to others, fire.

In the churches of Monasteries they depict the scene of the Second Coming. At the top of the icon is the Throne, and from the Throne emanates the Light which illuminates the saints, while from the Throne flows the river of fire that consumes the sinners. Saint Isaac the Syrian says that "hell" is God's "whip of love" - a love that mankind cannot comprehend, because their hearts are unclean and incurable. God loves both the righteous AND the sinner, but not everyone can experience God in the same manner.

Basil the Great wrote that the Light has two energies: the illuminating and the caustic, and as such, it illuminates and it burns. Whoever has eyes will avoid its caustic energy and will enjoy the illuminating energy of the Light. Those who have no eyes to see, will accept the caustic characteristic of the light. That is what will happen during the Second Coming: the righteous will perceive God's light and sinners will perceive His fire.

The exact same thing takes place during the Divine Liturgy. Some receive Holy Communion and are illuminated, while others receive Holy Communion and are condemned. The Apostle Paul says in his Epistle to Corinthians: "For this, there are among you many who are weak and sick, and a great many are reposed" (1 Cor.11:30). That is why the work of a priest is not to distribute tickets so that people might enter Paradise; he must heal people, so that when they encounter God, God will become Light and not fire to them.

We must clarify at this point the question of how frequently a healthy person and a sick person can receive Holy Communion; for example, a paralytic person. It appears that a healthy person has many more sins and a paralytic does not have as many. But that is not correct. It does not mean that a healthy person sins and a paralytic doesn't. Sins are committed with one's thoughts and one's desires as well as with the body. One can be healthy and spend all day glorifying God and live an angelic life, and the other - a sick person - can live with faithlessness and indignation. What is important, is for one to glorify God - whether in health or in sickness.

*Nous (νούς) = The human nous in Eastern Orthodox Christianity is the "eye of the heart or soul" or the "mind of the heart". The soul of man is created by God in His image; man's soul is intelligent and noetic. St Thalassios wrote that God created beings "with a capacity to receive the Spirit and to attain knowledge of Himself; He has brought into existence the senses and sensory perception to serve such beings". Eastern Orthodox Christians hold that God did this by creating mankind with intelligence and noetic faculties. Angels have intelligence and nous, whereas men have reason - both logos and dianoia - nous and sensory perception. This follows the idea that man is a microcosm and an expression of the whole creation or macrocosmos. The human nous was darkened after the Fall of Man (which was the result of the rebellion of reason against the nous), but after the purification (healing or correction) of the nous (achieved through ascetic practices like hesychasm), the human nous (the "eye of the heart") will see God's uncreated Light (and feel God's uncreated love and beauty, at which point the nous will start the unceasing prayer of the heart) and become illuminated, allowing the person to become an orthodox theologian.

John Sanidopoulos

"ΤΟ ΘΑΥΜΑ" - CHUDO - The Miracle

Μια ρωσική ταινία βασισμένη σ'ένα θαύμα που συγκλόνισε την Σοβιετική 'Ενωση του 1956

 

πηγή : Ομολογία Πίστεως  Τρίτη, 18 Σεπτεμβρίου 2012

Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά που συνέβησαν στη Σαμάρα το 1956. Στη διάρκεια των διακοπών, μια κοπέλα παίρνει από τον τοίχο την θαυματουργή εικόνα του Αγίου Νικολάου και αρχίζει να χορεύει μαζί της, αλλά ξαφνικά παγώνει στη θέση της. Η κατάστασή της θα κρατήσει πολλούς μήνες. Οι κάτοικοι της μικρής πόλης είναι τρομοκρατημένοι από αυτό το εξαιρετικό γεγονός, το οποίο εξελίσσεται σε ένα θαύμα...