The Travelling Birds

 

...and The White Birds

'Ενα συγκινητικό ταξίδι ζωής και ψυχής, απολαύστε το!..Y.C.

 

 

Μεταφορτώθηκε από το χρήστη Gladiator33111την 15 Νοέ 2011

Scenes froms "Le Peuple Migrateur" (2001) . A documentary film directed by Jacques Cluzaud, Michel Debats and Jacques Perrin, who was also one of the writers and narrators, showcasing the immense journeys routinely made by birds during their migrations.

 

 
William Butler Yeats Poems
The White Birds

source:inspirational

I would that we were, my beloved, white birds on the foam of the sea!
We tire of the flame of the meteor, before it can fade and flee;
And the flame of the blue star of twilight, hung low on the rim of the sky,
Has awaked in our hearts, my beloved, a sadness that may not die.
A weariness comes from those dreamers, dew-dabbled, the lily and rose;
Ah, dream not of them, my beloved, the flame of the meteor that goes,
Or the flame of the blue star that lingers hung low in the fall of the dew:
For I would we were changed to white birds on the wandering foam: I and you!
I am haunted by numberless islands, and many a Danaan shore,
Where Time would surely forget us, and Sorrow come near us no more;
Soon far from the rose and the lily and fret of the flames would we be,
Were we only white birds, my beloved, buoyed out on the foam of the sea!
 

Τα άσπρα Πουλιά 

 Ουίλιαμ Γέιτς

 

πηγή : www.eros

Τα άσπρα Πουλιά είναι ένα ερωτικό ποίημα του Ουίλιαμ Γέιτς.

Ο Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς (1865-1939) θεωρείται ένας από τους κορυφαίους αγγλόφωνους ποιητές του 20ού αιώνα. Μέσα από το πολυεπίπεδο έργο του έχει καταφέρει να συνδυάσει το ρεαλισμό με την αγάπη, τον έρωτα και τους μύθους της Ιρλανδίας που είναι η αγαπημένη πατρίδα του ποιητή.
Για πολλούς η ερωτική ποίηση του Γέιτς αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές εκφράσεις του έρωτα, της λατρείας και της αναζήτησης του συντρόφου. Το απόλυτο αντικείμενο ομορφιάς είναι η γυναίκα, η οποία είναι ιερή στα ποιήματα του.

Τα άσπρα Πουλιά

 

Θά ‘θελα νά ‘μασταν, αγαπημένη μου,

άσπρα πουλιά επάνω στον αφρό της θάλασσας!

Τη φλόγα του μετεωρίτη ν’ αποφεύγαμε

προτού να ξεθωριάσει και χαθεί,

Κι η φλόγα του γαλάζιου άστρου, του εσπερινού,

κρεμάμενη στο χείλος τ’ ουρανού,

Έχει ξυπνήσει στις καρδιές μας, αγαπημένη μου,

μια θλίψη που ίσως δε θα σβήσει.

Μια αφύπνιση έρχεται απ’ εκείνους τους ονειροπόλους,

  μες στη δροσιά, το κρίνο και το ρόδο,

Ω, μην ονειρεύεσαι, αγαπημένη μου, για κείνους,

 τη φλόγα του μετεωρίτη που χάνεται,

Ή τη φλόγα τ’ άστρου του γαλάζιου,

π’ αργεί να σμίξει με τη δροσιά που πέφτει

Γιατί θα τό’ θελα να μεταμορφωνόμασταν σ’ άσπρα πουλιά

επάνω στον περιπλανώμενο αφρό:

 

Εγώ κι εσύ!

 

Την σκέψη μου σφυροκοπούν αμέτρητα νησιά,

και Δαναών ακρογιαλιές πολλές,

Όπου ο Χρόνος σίγουρα θα μας ξεχνούσε,

κι η λύπη δε θα μας πλησίαζε άλλο πια.

Σε λίγο μακριά απ’ το ρόδο και το κρίνο

δεν θα μπορούσαμε ν’ αντέξουμε τις φλόγες.

‘Ασπρα πουλιά να είμασταν, αγαπημένη μου,

επάνω στον αφρό της θάλασσας να πλέαμε!

 

Υάκινθος