Ποιμαντικό έργο

"Ζών και ενεργόν παραστήσαι δεί τω Θεώ

το της ψυχής παθητικόν, ίνα ή θυσία ζώσα"

 

 Το ποιμαντικό έργο πρέπει να είναι ατομικό και δημιουργικό.

***

Κάθε λόγος και κάθε διδασκαλία τότε μόνο έχει νόημα και αξία, όταν είναι καρπός της προσωπικής πνευματικής πείρας και γνώσης του λέγοντος ή του  διδάσκοντος. Κάθε λόγος, που προφέρεται μονάχα με τα χείλη, είναι νεκρός και ψεύτικος, κι αυτοί που τον ακούνε, πάντα τόν διακρίνουν κατά ένα τρόπο αλάθητο.

***

Πρέπει να διδάσκουμε τους ανθρώπους πώς να εξομολογούνται. Πόσο συχνά, αντί εξομολόγησης, ακούς μονάχα κουβέντες συνηθισμένες, καυχησιολογίες, αναφορές σε καλές γνώμες για το άτομο του εξομολογουμένου ή παράπονα για την οικογένεια του και για τις δυσκολίες της ζωής. Αυτό οφείλεται εν μέρει στήν άγνοια και στήν έλλειψη εκκλησιαστικής καλλιέργειας και εν μέρει στήν λόγω αμαρτημάτων σύγχυση και αδυναμία στίς περιπτώσεις, που ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση και δεν προσπαθεί να δεί τον εαυτό του, όταν δεν έχει ούτε την συνήθεια  ούτε την θέληση να αναλύσει και να κατανοήσει την ψυχήν του, δεν νοιώθει αποστροφή πρός την αμαρτία και δεν αναζητάει το φώς, ούτε έχει την δίψα  και τον πόνο να καθαριστεί.

***

Προσπαθείτε έτσι, που όσοι προσέρχονται στήν εξομολόγηση να αποκομίζουν ύστερα από κάθε περίοδο νηστείας και μια καλή συνήθεια - για παράδειγμα, τη συνήθεια να κάνουν υποχρεωτικά και μια δεύτερη προσευχή κάθε μέρα, το μεσημέρι, να μη κρίνουν τους άλλους κ.τ.λ. Να τους εμφυτεύετε επίμονα αυτές τις συνήθειες και να τις ελέγχετε με επιμονή. 'Υστερα το πράγμα γίνεται μια ανάγκη.

***

Συμβαίνει καμμιά φορά αυτός που νηστεύει και ετοιμάζεται για την εξομολόγηση , να δοκιμάζει ένα αίσθημα φόβου για την αμαρτία και μια ειλικρινή μετάνοια μέχρι δακρύων, κι όταν προσέλθει στόν ιερέα, να μη συναισθάνεται τίποτα, να μη διακατέχεται από τον φόβο εκείνο και τη συντριβή. Δεν θα ήταν μήπως δυνατό να διευρύνουμε τα όρια του μυστηρίου; Δεν θα ήταν δυνατό να θεωρούμε ότι το μυστήριο της μετανοίας, συμπεριλαμβάνει μέσα του και κάθε προπαρασκευή για τη Θεία Μετάληψη, τις προσευχές και τα αισθήματα μετάνοιας και πως η στιγμή της καθαυτό εξομολόγησης, δεν είναι παρά μόνο η τελική, αν και σπουδαιότερη, στιγμή;

***

Κάθε ιερέας πρέπει να είναι καλά ενήμερος στόν τομέα των διαφόρων νευρικών και ψυχικών ασθενειών' αυτό είναι αναγκαίο στήν άσκηση της κλήσης του πνευματικού.

Ένα συνηθισμένο πράγμα είναι  όταν ο εξομολογούμενος και μαζί του και ο πνευματικός παίρνουν ένα φαινόμενο καθαρά νευρικής φύσης για εμπειρία πνευματική, ή όταν ο ιερέας δεν μπορεί να καθορίσει και αναγνωρίσει το υστερικό υπόστρωμα πολλών φαινομένων και έτσι χειροτερεύει την κατάσταση. Συχνά συμβαίνει και το αντίθετο: σαν νευρική ασθένεια  εκλαμβάνεται μια οδυνηρή κατάσταση της ψυχής, που είναι βαρυμένη από την αμαρτία, συγχυσμένη και σκοτισμένη από άλυτες συγκρούσεις. Είναι γνωστές περιπτώσεις, στίς οποίες μιά μόνο εξομολόγηση θεράπευσε, δίχως ν' αφήσει οποιαδήποτε ίχνη τους, παλιές, βαθιά ριζωμένες και σοβαρές, δήθεν νευρικές ασθένειες, που είχαν αποδειχτεί ανίσχυρα όλα τα ιατρικά μέσα.

Ένας ανθρωπος, που εξομολογείται συχνά και που στην ψυχή του δεν έχει απομεινάρια αμαρτίας, δεν μπορεί παρά να είναι υγιής. Η εξομολόγηση είναι ένα ευεργετικό  ξαλάφρωμα της ψυχής. Μ' αυτήν την έννοια, είναι τεράστια η σημασία της εξομολόγησης και γενικά μια ζωή, που βρίσκεται σε κοινωνία με την ευεργετική βοήθεια, που παρέχει  η Εκκλησία. (συνεχίζεται)
 

 

Από το βιβλίο " Πνευματικά Κεφάλαια "

του Πρεσβ. Αλεξάνδρου Ελτσιανίνωφ
 

 

ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΣΘΕ ΤΩ ΚΥΡΙΩ-ΣΙΜΟΝΟΠΕΤΡΑ..mp4


Υάκινθος