Με τη σιωπή, την ανοχή και την προσευχή ωφελούμε τον άλλον μυστικά

Άγιος Πορφύριος  

πηγή : εν αιθρία

Όταν βλέπουμε τους συνανθρώπους μας να μην αγαπούν τον Θεό, στενοχωρούμαστε. Με τη στενοχώρια δεν κάνουμε απολύτως τίποτα. Ούτε και με τις υποδείξεις. Ούτε αυτό είναι σωστό. Υπάρχει ένα μυστικό· αν το καταλάβουμε, θα βοηθήσομε.
Το μυστικό είναι η προσευχή μας, η αφοσίωσή μας στον Θεό, ώστε να ενεργήσει η χάρις Του. Εμείς, με την αγάπη μας, με τη λαχτάρα μας στην αγάπη του Θεού, θα προσελκύσουμε την χάρη, ώστε να περιλούσει τους άλλους, που είναι πλησίον μας, να τους ξυπνήσει, να τους διεγείρει προς το θείο έρωτα.
Ή, μάλλον, ο Θεός θα στείλει την αγάπη Του να τους ξυπνήσει όλους. Ό,τι εμείς δεν μπορούμε, θα το κάνει η χάρις Του. Με τις προσευχές μας θα κάνομε όλους άξιους της αγάπης του Θεού.
Να γνωρίζετε και το άλλο. Οι ψυχές οι πεπονημένες, οι ταλαιπωρημένες, που ταλαιπωρούνται από τα πάθη τους, αυτές κερδίζουν πολύ την αγάπη και την χάρι του Θεού. Κάτι τέτοιοι γίνονται άγιοι και πολλές φορές εμείς τους κατηγορούμε. Θυμηθείτε τον Απόστολο Παύλο, τι λέγει: «Ου δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις».
Όταν το θυμάστε αυτό, θα αισθάνεσθε ότι αυτοί είναι πιο άξιοι κι από σας κι από μένα. Τους βλέπουμε αδύνατους, αλλά όταν ανοίξουν στον Θεό, γίνονται πλέον όλο αγάπη κι όλο θείο έρωτα.
Ενώ είχανε συνηθίσει αλλιώς, τη δύναμη της ψυχής τους τη δίδουν μετά όλη στον Χριστό και γίνονται φωτιά από αγάπη Χριστού. Έτσι λειτουργεί το θαύμα του Θεού μέσα σε τέτοιες ψυχές, που λέμε «πεταμένες».
Να μην αποθαρρυνόμαστε, ούτε να βιαζόμαστε, ούτε να κρίνομε από πράγματα επιφανειακά κι εξωτερικά. Αν, για παράδειγμα, βλέπετε μια γυναίκα γυμνή ή άσεμνα ντυμένη, να μη μένετε στο εξωτερικό, αλλά μπαίνετε στο βάθος, στη ψυχή της.
Ίσως είναι πολύ καλή ψυχή κι έχει υπαρξιακές αναζητήσεις, που τις εκδηλώνει με την έξαλλη εμφάνιση. Έχει μέσα της δυναμισμό, έχει τη δύναμη της προβολής, θέλει να ελκύσει τα βλέμματα των άλλων. Από άγνοια, όμως, έχει διαστρέψει τα πράγματα. Σκεφθείτε αυτή να γνωρίσει τον Χριστό. Θα πιστέψει, κι όλη αυτή την ορμή θα την στρέψει στον Χριστό. Θα κάνει το παν, για να ελκύσει την χάρι του Θεού. Θα γίνει αγία.
Είναι ένα είδος προβολής του εαυτού μας να επιμένουμε να γίνουν οι άλλοι καλοί. Στην πραγματικότητα, θέλομε εμείς να γίνομε καλοί κι επειδή δεν μπορούμε, το απαιτούμε απ’ τους άλλους κι επιμένομε σ’ αυτό. Κι ενώ όλα διορθώνονται με την προσευχή, εμείς πολλές φορές στενοχωρούμεθα κι αγανακτούμε και κατακρίνουμε.
Πολλές φορές με την αγωνία μας και τους φόβους μας και την άσχημη ψυχική μας κατάσταση, χωρίς να το θέλουμε και χωρίς να το καταλαβαίνουμε, κάνουμε κακό στον άλλον, έστω κι αν τον αγαπάμε πάρα πολύ, όπως, παραδείγματος χάριν, η μάνα το παιδί της.
Η μάνα μεταδίδει στο παιδί όλο το άγχος της για τη ζωή του, για την υγεία του, για την πρόοδό του, έστω κι αν δεν του μιλάει, έστω κι αν δεν εκδηλώνει αυτό που έχει μέσα της. Αυτή η αγάπη, η φυσική αγάπη δηλαδή, μπορεί κάποτε να βλάψει, δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με την αγάπη του Χριστού, που συνδυάζεται με την προσευχή και με την αγιότητα του βίου. Η αγάπη αυτή κάνει άγιο τον άνθρωπο, τον ειρηνεύει, διότι αγάπη είναι ο Θεός.
Η αγάπη να είναι μόνον εν Χριστώ. Για να ωφελήσεις τους άλλους, πρέπει να ζεις μέσα στην αγάπη του Θεού, αλλιώς δεν μπορείς να ωφελήσεις τον συνάνθρωπό σου. Δεν πρέπει να βιάζεις τον άλλο. Θα έλθει η ώρα του, θα έλθει η στιγμή, αρκεί να προσεύχεσαι γι’ αυτόν.
Με τη σιωπή, την ανοχή και κυρίως την προσευχή ωφελούμε τον άλλον μυστικά. Η χάρις του Θεού καθαρίζει τον ορίζοντα του νου του και τον βεβαιώνει για την αγάπη Του. Εδώ είναι το λεπτό σημείο. Άμα δεχθεί ότι ο Θεός είναι αγάπη, τότε ένα άπλετο φως θα έλθει πάνω του, που δεν το έχει δει ποτέ. Θα βρει έτσι τη σωτηρία.

Διασκευασμένο Απόσπασμα από το Βιβλίο «ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ»
του ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ

Πηγή: agapienxristou.blogspot.ca

http://www.diakonima.gr/2014/09/24

Παράδεισος;

Οι φωτογραφίες είναι του φιλαγιορείτου και φιλόπατρη δημιουργού του κορυφαίου ιστοχώρου "Αγιορειτικές Μνήμες". Απίστευτες φωτογραφίες ή πως θά'ταν τα ζώα στον παράδεισο!

http://agioritikesmnimes.blogspot.be/2012/08/1638.html

 

 

πηγή: Αναγνωστικόν

Ο Θεός την πρόθεση ζητάει και δίνει το Άγιο Πνεύμα σε όλους...

πηγή : Ψήγματα Ορθοδοξίας

Κάποτε την ώρα που προσευχόταν ο αββάς Μακάριος στο κελί του, άκουσε μια φωνή που έλεγε:
-Μακάριε, δεν έφθασες ακόμη στα μέτρα των τάδε γυναικών αυτής εδώ της πόλης.
Το πρωί ο Γέροντας σηκώθηκε, πήρε το βαϊτικο ραβδί του κι άρχισε να
οδοιπορεί για την πόλη.
Όταν έφτασε στην πόλη και βρήκε το σπίτι, χτύπησε την πόρτα. Βγήκε η μία και τον υποδέχτηκε στο σπίτι. Αφού κάθισε για λίγο, ήρθε και η άλλη.
Τις κάλεσε, κι εκείνες ήρθαν και κάθισαν μαζί του. Τις λέει ο Γέροντας:
-Για σας έκανα τόση πορεία και υπέμεινα τόσο κόπο, ώσπου να φτάσω από την έρημο. Πέστε μου λοιπόν την εργασία σας, ποια είναι;»

-Πάτερ -του λένε- πίστεψέ μας, δεν είμαστε η καθεμιά μας έξω από την κλίνη του άνδρα της μέχρι σήμερα. Ποια εργασία λοιπόν ζητάς από μας;
Ο Γέροντας έβαλε μετάνοια και τις παρακαλούσε:
-Φανερώστε μου το έργο σας. Τότε του λένε:
-Εμείς κατά κόσμον είμαστε ξένες μεταξύ μας. Έτυχε όμως να παντρευτούμε δύο αδελφούς κατά σάρκα. Και να, εδώ και δεκαπέντε χρόνια ως σήμερα κατοικούμε σ΄ αυτό το σπίτι και δεν ξέρουμε να φιλονικήσαμε ποτέ ή να αναφερθήκαμε σε αισχρά πράγματα. Μάλιστα, ήρθε στο λογισμό μας να αφήσουμε τους άνδρες μας και να μπούμε στο τάγμα των μοναχών. Πολύ παρακαλέσαμε τους άνδρες μας να μας επιτρέψουν να φύγουμε, αλλά δεν τους πείσαμε. Έτσι, αφού δεν πετύχαμε αυτόν τον σκοπό, κάναμε συμφωνία μεταξύ μας και με τον Θεό, μέχρι τον θάνατό μας να μη βγει από το στόμα μας κανένας κοσμικός λόγος».
Όταν τ΄ άκουσε αυτά ο αββάς Μακάριος, είπε:
-Αληθινά, δεν υπάρχει παρθένα ή παντρεμένη ή μοναχός ή κοσμικός, ο Θεός την πρόθεση ζητάει και δίνει το Άγιο Πνεύμα σε όλους.


Γεροντικό

 

Υ.C.

 

Η μνήμη του θανάτου

του Άγίου Πατρός ημών Διαδόχου Φωτικής

Από τα τα 100 πρακτικά κεφάλαια" (κεφάλαια 76-100)



81. Ο λόγος της πνευματικής γνώσεως μας διδάσκει ότι υπάρχουν δύο, ας πούμε, κατηγορίες πονηρών πνευμάτων. Της μιας είναι λεπτότερα, της άλλης κάπως πιο υλικά. Τα λεπτότερα πολεμούν την ψυχή, τα άλλα συνηθίζουν να αιχμαλωτίζουν την σάρκα με ηδονικές παρακινήσεις. Γι' αυτό και μάχονται μεταξύ τους οι δαίμονες που πολεμούν την ψυχή και οι άλλοι που πολεμούν το σώμα, αν και έχουν την ίδια πρόθεση να βλάπτουν τους ανθρώπους. Όταν λοιπόν η χάρη δεν κατοικεί στον άνθρωπο, τότε αυτοί φωλιάζουν σαν φίδια στα βάθη της καρδιάς και δεν επιτρέπουν διόλου στην ψυχή να επιθυμήσει το καλό. Όταν όμως η χάρη είναι κρυμμένη μέσα στο νου, τότε οι δαίμονες κινούνται σαν σκοτεινά σύννεφα στα μέρη της καρδιάς και παίρνουν μορφές αμαρτωλών παθών και διαφόρων φαντασιών, για να απομακρύνουν τη μνήμη του Θεού από το νου και έτσι να τον αποσπούν από την ένωσή του με τη χάρη. Όταν λοιπόν οι δαίμονες που πολεμούν την ψυχή μας διεγείρουν στα ψυχικά πάθη και μάλιστα στην οίηση, η οποία είναι μητέρα όλων των κακών, ας θυμόμαστε τον θάνατό μας και τότε καταντροπιάζομε το φούσκωμα της φιλοδοξίας. Το ίδιο ας κάνομε και όταν οι δαίμονες που πολεμούν το σώμα ερεθίζουν την καρδιά μας σε αισχρές επιθυμίες. Γιατί μόνο η ενθύμηση του θανάτου μπορεί να καταργήσει όλες τις προσβολές των δαιμόνων, επειδή μας επαναφέρει στη μνήμη του Θεού. Αν πάλι οι ψυχικοί δαίμονες από τη μνήμη του θανάτου μας υποβάλλουν λογισμούς εξουδενώσεως της ανθρώπινης φύσεως, ότι δεν έχει καμιά αξία γιατί συνδέεται με τη σάρκα, (αυτό συνηθίζουν να κάνουν όταν κανείς τους βασανίζει με τη μνήμη του θανάτου), τότε ας σκεφτόμαστε την τιμή και τη δόξα της επουράνιας Βασιλείας, χωρίς όμως και να παραβλέπομε την πικρότητα και το σκοτάδι της κρίσεως· κι έτσι από τη μια θα παρηγορούμε την αθυμία μας και από την άλλη θα συγκρατούμε την επιπολαιότητα της καρδιάς μας.

πηγή : Ομολογία Πίστεως

 

 

Υ.C.

 

Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας

Από τον Γέροντα Θαδδαίο της Βιτόβνιτσα

 

Η ζωή μας εξαρτάται από το είδος των λογισμών που καλλιεργούμε. Αν οι λογισμοί μας είναι ειρηνικοί και ήρεμοι, αν έχουν πραότητα και καλοσύνη, τότε έτσι είναι και η ζωή μας.

Αν η προσοχή μας είναι στραμμένη στις συνθήκες του βίου μας, τότε μας καταπίνει μια δίνη λογισμών, και δεν μπορούμε να έχουμε ούτε ειρήνη ούτε γαλήνη.
Το σημείο εκκίνησής μας είναι πάντοτε εσφαλμένο. Αντί να ξεκινούμε με τον εαυτό μας, εμείς θέλουμε πάντοτε να αλλάξουμε πρώτα τους άλλους και τελευταίους εμάς. Αν ο καθένας ξεκινούσε πρώτα με τον εαυτό του, θα είχαμε παντού τριγύρω ειρήνη!

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι κανείς δεν μπορεί να βλάψει τον άνθρωπο εκείνο που δεν βλάπτει τον εαυτό του – ούτε κι ο ίδιος ο διάβολος. Βλέπετε; Εμείς είμαστε οι αρχιτέκτονες, οι μοναδικοί αρχιτέκτονες, του μέλλοντός μας.
Με τους λογισμούς του ο άνθρωπος αναστατώνει ενίοτε την τάξη της Δημιουργίας. Έτσι καταστράφηκαν οι πρώτοι άνθρωποι -με έναν κατακλυσμό- εξαιτίας των κακών λογισμών και προθέσεών τους. Αυτό αληθεύει ακόμα και σήμερα – οι λογισμοί μας είναι κακοί και γι’ αυτό δεν αποκομίζουμε καλή καρποφορία. Πρέπει να αλλάξουμε. Καθένας μας πρέπει να αλλάξει, αλλά είναι κρίμα που δεν έχουμε παραδείγματα να μας καθοδηγήσουν, ούτε στις οικογένειές μας ούτε στην κοινωνία μας. …

 

συνέχεια http://www.impantokratoros.gr/42F663BA.el.aspx

 

πηγή : ΣΗΜΕΡΟΝ

 

Ελληνική Παλαιογραφία

 Η παλαιογραφία, ο κλάδος που μελετά όλες τις μορφές της παλαιάς γραφής, γνώρισε μεγάλη ακμή στον εικοστό αιώνα και σήμερα έχει καθιερωθεί ως αυτόνομη επιστήμη στο χώρο των φιλολογικών σπουδών, αλλά και στον ευρύτερο χώρο της ιστορικής έρευνας του πολιτισμού.

 

Η ελληνική παλαιογραφία είναι ο κλάδος της παλαιογραφίας που ερευνά την εξέλιξη της ελληνικής χειρόγραφης γραφής μέσα στο χρόνο. Οι παλαιογράφοι αναλύουν μεθοδικά τα χαρακτηριστικά των γραμμάτων, γραμματοσειρών, τύπων, σημείων στίξεως ή και των συνήθων συντομεύσεων, ως αναγνωρίσιμα και διακριτικά χαρακτηριστικά της εποχής τους.

 

 

 Για τον ενδιαφερόμενο, η καλύτερη διαπραγμάτευση της ελληνικής παλαιογραφίας στα ελληνικά είναι η Εισαγωγή στην Ελληνική Παλαιογραφία του Ελπίντιο Μιόνι (Elpidio Mioni), έκδοση του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας σε μετάφραση Νικολάου Μ. Παναγιωτάκη (Αθήνα, 1977) <τα περιεχόμενα του βιβλίου εδώ>.

 

 

Ο Ελπίντιο Μιόνι, καθηγητής του ιστορικού Πανεπιστημίου της Πάδοβας, είναι γνωστός ελληνιστής και κωδικολόγος, συγγραφέας πολλών αξιόλογων μελετημάτων και συντάκτης του νέου επιστημονικού καταλόγου των ελληνικών χειρογράφων της Μαρκιανής Βιβλιοθήκης της Βενετίας.

Το εγχειρίδιο του Μιόνι, σύντομο αλλά περιεκτικό, περιλαμβάνει, εκτός από τα κεφάλαια που πραγματεύονται τα βασικά θέματα της Παλαιογραφίας (όργανα και υλικά γραφής, μορφή των χειρογράφων, εξέλιξη και τυπολογία της γραφής, αντιγραφή), και άλλα κεφάλαια αφιερωμένα στην κριτική των κειμένων και την κωδικολογία, θέματα δηλαδή που συνδέονται άμεσα με την ανάγνωση και τη  μελέτη των χειρογράφων. Ο συγγραφέας, με την ευκαιρία της ελληνικής μετάφρασης του έργου, αναθεώρησε το ιταλικό κείμενο, επιφέροντας πολλές μεταβολές (διορθώσεις, προσθήκες και συμπληρώσεις).

 

 

Η Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Νεοελληνικών Σπουδών Ανέμη διαθέτει σε ανοιχτή πρόσβαση ένα παλαιότερο εγχειρίδιο, το Εγχειρίδιον Ελληνικής και Λατινικής Παλαιογραφίας / υπό Εδουάρδου Θόμψωνος, κατά μετάφρασιν Σπυρίδωνος Π. Λάμπρου (Αθήνα, 1903) <εδώ>.

Επίσης το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, Τμήμα Αρχειονομίας – Βιβλιοθηκονομίας έχει δημιουργήσει μια ιστοσελίδα που παρουσιάζει μεταγραφές ελληνικών αγιορείτικων χειρογράφων.

Η δημιουργία αυτής της ιστοσελίδας έχει να κάνει με εκπαιδευτικούς σκοπούς, αφού στόχος της είναι η διάθεση χειρογράφων με τις μεταγραφές τους, μέσω του δικτυακού τόπου του Τμήματος, ούτως ώστε οι φοιτητές να έχουν ανά πάσα στιγμή τη δυνατότητα να εξοικειωθούν ακόμα περισσότερο με τις μεταγραφές χειρογράφων και με τα διαφορετικά είδη γραφών καθώς και να κάνουν μόνοι τους πρακτική εξάσκηση με τις μεταγραφές, βελτιώνοντας έτσι την απόδοσή τους στα παραπάνω μαθήματα. <εδώ>

 

Ο αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Αρχειονομίας - Βιβλιοθηκονομίας του Ιονίου Πανεπιστημίου, κ. Ευθύμιος Λίτσας, έχει γράψει επίσης δύο βοηθήματα εισαγωγής στην ανάγνωση χειρογράφων και μεταβυζαντινών εγγράφων.

 

 

Η Σύντομη Εισαγωγή στην Ελληνική Παλαιογραφία και Κωδικολογία Τεύχος Β΄ (University Studio Press, Θεσσαλονίκη, 2001), είναι ένα βιβλίο σχεδιασμένο με σκοπό να αποτελέσει ένα πρώτο βοήθημα για την εισαγωγή του φοιτητή ή του νέου μελετητή στα βασικά θέματα της ελληνικής παλαιογραφίας και κωδικολογίας και στην ανάγνωση των χειρογράφων. Οι φωτογραφικοί πίνακες που περιλαμβάνονται σε αυτό το βιβλίο αντιπροσωπεύουν ένα ευρύ φάσμα (οπωσδήποτε όχι πλήρες( των τύπων της ελληνικής γραφής των χειρογράφων βιβλίων, από τον 2ο μ.Χ. έως τον 18ο αιώνα). Οι 62 πίνακες του τεύχους συνοδεύονται από σχόλια και βιβλιογραφία. Δίνεται η καθιερωμένη λατινική ονομασία του κώδικα, που συνοδεύεται από την αναφορά της πόλης και της βιβλιοθήκης, ακολουθεί η αναφορά της χρονολογίας ή χρονολόγησης του κώδικα, της ύλης του, των διαστάσεών του και του αριθμού των φύλλων ή σελίδων του. Γίνεται συνοπτική περιγραφή του περιεχομένου του κώδικα απ' τον οποίο προέρχεται ο πίνακας, και αναλυτική περιγραφή του ίδιου του πίνακα με ακριβή παραπομπή στην κριτική έκδοση του κειμένου, εάν υπάρχει. Στη συνέχεια γίνεται αναφορά στη γραφή του χειρογράφου με τον στερεότυπο χαρακτηρισμό της και την ονομασία ή τις ονομασίες του τύπου της ή, εάν δεν υπάρχει καθιερωμένη ονομασία, δίνεται μια υποκειμενική περιγραφή.

 

 

Η Εισαγωγή στη μελέτη των μεταβυζαντινών εγγράφων. Πανομοιότυπα εγγράφων με σχόλια (University Studio Press, Θεσσαλονίκη, 2011) είναι ένα βιβλίο που στοχεύει στο να συμβάλει στη μελέτη και τη διδασκαλία των μεταβυζαντινών εγγράφων. Πρωτοκυκλοφόρησε το 2006 με τον τίτλο Παλαιογραφία των εγγράφων. Πίνακες μεταβυζαντινών εγγράφων με σχόλια. Η παρούσα νέα του μορφή, με νέο τίτλο, προσφέρεται στους ενδιαφερομένους επαυξημένη και βελτιωμένη σε πολλά σημεία. Έναντι των 37 εγγράφων της προηγούμενης έκδοσης, παρουσιάζονται τώρα 49 έγγραφα, εκ των οποίων 3 ξενόγλωσσα. Τροποποιήθηκαν, αυξήθηκαν και βελτιώθηκαν τα σχόλια για κάθε έγγραφο και αυξήθηκε η βιβλιογραφία με την προσθήκη εκδόσεων και άλλων σχετικών έργων. Η μεταβυζαντινή περίοδος, στην οποία ανήκουν τα εδώ σχολιαζόμενα έγγραφα, πρέπει να νοηθεί με ευρύτητα, αφού περιλαμβάνονται και δύο έγγραφα χρονολογημένα πριν από την Άλωση, τα οποία μαζί με ένα τρίτο, αποτελούν μια ενδιαφέρουσα και όχι συνήθη ομάδα πρώιμων κερκυραϊκών λυτών εγγράφων, καθώς και πέντε έγγραφα της Εθνικής Παλιγγενεσίας και του πρώτου Κυβερνήτη, πολύ χρήσιμα για διδακτικούς σκοπούς. <τα περιεχόμενα του βιβλίου εδώ>

 

πηγή : ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟΝ

 

'Οχι και ο καλύτερος τρόπος να μελετήσεις έναν μεσαιωνικό κώδικα (από 3:20').

 

« Έως πότε, Κύριε; "

Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου 2014

  

«Έως πότε, Κύριε, επιλήση μου εις τέλος; έως πότε αποστρέφεις τό πρόσωπόν σου απ' εμού;»
Ψαλμ ιβ'

«ινα τι απώσω με και ίνα τι σκυθρωπάζων πορεύομαι εν τω εκθλίβειν τον εχθρόν μου ;» 
     Ψαλμ.μβ'
«διεπέτασα προς σε τας χείρας μου...η ψυχή μου ως γη άνυδρος σοι.»
Ψαλμ.ρμβ'

Βόρεια Συρία, 19 Σεπτεμβρίου 2014
Οι κουρδικές κοινότητες γύρω και μέσα στην πόλη Κόμπανε
εξοντώνονται από τους τζιχαντιστές
που έχουν βαρύ αμερικανικό οπλισμό... 

 

Η ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης

Αντιμετωπίζοντας τα αισθήματα κατωτερότητας, την ανασφάλεια και το φόβο

πηγή :www.psyche.gr/autopepoithisi2.htm

του Νικήτα Καυκιού

Πίσω από τις μεγαλύτερες αδυναμίες μας,
κρύβονται οι μεγαλύτερες δυνατότητές μας.
Οι φόβοι και οι ανασφάλειες
είναι κίνητρα
τόλμης και δύναμης.
 
Η δυναμική διεκδίκηση των ατομικών δικαιωμάτων δεν υποδηλώνει εγωκεντρισμό και επιθετική διάθεση. Επιθετικότητα εκφράζουμε όταν για να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας και να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας παραβιάζουμε τα δικαιώματα των άλλων και αδιαφορούμε για τις ανάγκες τους. Η επιθετικότητα ακόμα και αν μας προσφέρει κάποια αισθήματα αυτοδικαίωσης ή εκφόρτισης, μακροπρόθεσμα διαταράσσει τις σχέσεις μας και απομακρύνει του άλλους από κοντά μας. Από την άλλη πλευρά η υποχωρητικότητα δημιουργεί αισθήματα καταπίεσης και η καταπίεση οδηγεί σε εκρήξεις. Η ψύχραιμη διεκδίκηση των ατομικών μας δικαιωμάτων είναι βασική προϋπόθεση για την δημιουργία αρμονικών σχέσεων.
Οι άνθρωποι με χαμηλή αυτοπεποίθηση δεν εμπιστεύονται τις ικανότητές τους και εξαρτώνται πολύ από τη γνώμη των άλλων. Αποφεύγουν την ανάληψη ευθυνών και τις πρωτοβουλίες διότι φοβούνται την αποτυχία. Δεν αποδέχονται τον εαυτό τους έτσι όπως είναι και αισθάνονται ότι πρέπει να είναι πάντοτε ευπροσάρμοστοι και καθωσπρέπει για να γίνονται αποδεκτοί.
Συνήθως «προγραμματίζονται» να λειτουργούν με τον τρόπο αυτό από την παιδική τους ηλικία. Έχουν υποστεί την αυστηρή κριτική και τις υπερβολικές απαιτήσεις των γονέων ή την υπερπροστασία και την παρεμπόδιση της ανεξαρτησίας τους.
Οι άνθρωποι με χαμηλή αυτοπεποίθηση αισθάνονται ασφαλείς μόνο αν οι άλλοι τους αγαπούν χωρίς να τους κρίνουν ή να τους απορρίπτουν. Αισθάνονται σημαντικοί όταν οι άλλοι τους αναγνωρίζουν επειδή κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους ή πετυχαίνουν τα σχέδιά τους. Κατά βάθος πιστεύουν ότι για να αξίζουν και να τους δεχτούν οι άλλοι δεν θα έπρεπε να είχαν ελαττώματα και να έκαναν λάθη. Λόγω της ευαισθησίας που τους χαρακτηρίζει αισθάνονται συχνά πληγωμένοι, ταραγμένοι και θυμωμένοι από τις απόψεις και τις κριτικές των άλλων.
Η αυτοπεποίθηση δεν χαρακτηρίζει με τον ίδιο τρόπο όλους τους τομείς της ζωής τους. Μπορεί για παράδειγμα να αισθάνονται ότι τα καταφέρνουν πολύ καλά στον επαγγελματικό τομέα αλλά ότι αποτυγχάνουν στον ερωτικό τομέα. Μπορεί να αισθάνονται ότι έχουν πολύ όμορφη εξωτερική εμφάνιση αλλά ότι δεν μπορούν να κάνουν φίλους. Η έλλειψη της αυτοπεποίθησης δεν σημαίνει ότι έχουν χαμηλές ικανότητες αλλά ότι συγκρίνουν τις πραγματικές τους ικανότητές με ένα ιδανικό εαυτό ή με τις εξωπραγματικές προσδοκίες ανθρώπων ή κοινωνικών ομάδων που είναι σημαντικές για αυτούς.
Τα άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση χαρακτηρίζονται από:
Αισθήματα κατωτερότητας και ανασφάλειας.
Δυσκολία κοινωνικής ένταξης και αισθήματα μοναξιάς.
Υπερβολική ευθιξία και χαμηλές αντοχές στις συντροφικές σχέσεις.
Παραμέληση ικανοποίησης βασικών προσωπικών αναγκών.
Παραμέληση της εξωτερικής εμφάνισης.
Υπερβολική ενασχόληση με αυτό που οι άλλοι σκέπτονται για αυτούς.
Υπερβολική ανησυχία μήπως και ενοχλήθηκε κάποιος άλλος εξ’ αιτίας τους.
Διάχυτο άγχος και συχνά αισθήματα απογοήτευσης.
Δυσκολία να ερμηνεύσουν με ειλικρίνεια την πραγματικότητα.
Επικέντρωση στα αρνητικά στοιχεία μιας κατάστασης.
Μειωμένες κοινωνικές δεξιότητες.
Δυσκολία να δέχονται φιλοφρονήσεις.
Έλλειψη εμπιστοσύνης στις προσωπικές τους απόψεις.
Χαμηλές προσδοκίες από τη ζωή.
Αναπάντεχες εκρηκτικές συμπεριφορές.
Αποφυγή των προκλήσεων.
Κοινωνική απόσυρση.
Διαταραχές στη συγκέντρωση, τον ύπνο και τη διατροφή

Τα άτομα με υψηλή αυτοεκτίμηση χαρακτηρίζονται από:
Υπευθυνότητα για τις πράξεις τους.
Αισιοδοξία, δημιουργικότητα, αγωνιστικότητα και τόλμη.
Συγκρότηση, αυτοέλεγχο και εσωτερική ισορροπία.
Ανθεκτικότητα στις αρνητικές κριτικές των άλλων.
Ανεκτικότητα και σεβασμό για τους άλλους. [...]

 

 

 

Y.C.

Το πέταγμα του γλάρου...

Posted by μούργος



....δεν αποδίδεται εύκολα με λόγια.

Η γαλήνια κίνηση του, καθώς βολτάρει πάνω από τη θάλασσα,

του δίνει μια αίσθηση ελευθερίας που σε κάνει να το ζηλεύεις...

 

 

 

Διάλεξα μια μουσική που νομίζω του ταιριάζει.
Το υπέροχο κομμάτι «Two Of Us» του σπουδαίου Joe Hisaishi.

 

 

πηγή : Λάσπη στ' αστέρια

 

Η εξάρτηση μέσα από τις σχέσεις

Είναι πολλές οι περιπτώσεις που κάποιο άτομο βρίσκεται σε μια σχέση χωρίς να ξέρει ακριβώς ποια είναι τα ακριβή συναισθήματα του για το σύντροφο του. Η αγάπη ,ο έρωτας και η εξάρτηση είναι έννοιες που μπερδεύονται και μπερδεύουν και το ίδιο το άτομο μέσα στη σχέση. Στην περίπτωση της συναισθηματικής εξάρτησης του ενός συντρόφου από τον άλλο είναι δυνατόν μια σχέση να διαιωνίζεται βασισμένη σε λανθασμένους λόγους με καταστροφικές συνέπειες για το ζευγάρι. Υπάρχουν λοιπόν κάποιοι άνθρωποι που σε γενικές γραμμές δεν μπορούν να διαθέτουν συναισθηματική ισορροπία από μόνοι τους .Η συνηθισμένη λύση που βρίσκουν είναι η δημιουργία σχέσης με σκοπό να ενδυναμωθούν εσωτερικά για να συνεχίσουν στην καθημερινότητα τους. Έτσι λοιπόν το άτομο δημιουργεί σχέση όχι γιατί πραγματικά είναι γοητευμένο από την προσωπικότητα του συντρόφου του αλλά γιατί η σχέση μπορεί να καλύψει την αδυναμία του να πορεύεται μόνο του. Μέσω της διαδικασίας της αλληλεπίδρασης στη σχέση το πιθανότερο είναι αυτό το άτομο να διαλέξει ένα άλλο άτομο που και εκείνο λόγω της προσωπικής του αδυναμίας να ψάχνει μια σχέση για να καλύψει το εσωτερικό του κενό. Τελικά οι δυο σύντροφοι καταλήγουν να είναι μαζί όχι γιατί ο ένας εκτιμάει τον άλλο αλλά γιατί ο ρόλος που αποδίδουν ο ένας στον άλλο εξυπηρετεί την εσωτερική τους ηρεμία. Δεν υφίσταται λοιπόν κάποια επιλογή βασισμένη στην ελευθερία αλλά αντίθετα στο παγιδευτικό κίνητρο της ανημποριάς των δυο συντρόφων. Όταν λοιπόν ο σύντροφος αυτός βρεθεί , τότε ξεκινάει η πιθανή διαδικασία άγχους του αποχωρισμού του. Δηλαδή επειδή το άτομο λανθασμένα έχει συνδέσει την συναισθηματική του ισορροπία με την παρουσία του συντρόφου του κάθε πιθανότητα απώλειας του ισοδυναμεί με πιθανότητα κλονισμού της εσωτερικής του ισορροπίας. Έτσι λοιπόν συνήθως ποτέ αυτά τα άτομα δεν γεύονται πραγματικά την έννοια της αγάπης και για πολύ καιρό θα την μπερδεύουν με την έννοια της αγάπης. Υπάρχουν λοιπόν κάποια άτομα –που μερικές φορές ανήκουν και στην περίπτωση ατόμων που είναι αναγκαία η συνεργασία τους με κάποιον ειδικό – τα οποία όταν είναι χωρίς σύντροφο δεν είναι συγκεντρωμένα ,είναι μελαγχολικά, δεν βγαίνουν έξω από το σπίτι , αναζητούν συντροφιά στο αλκοόλ , είναι ιδιαίτερα νευρικά και άλλοτε νωχελικά. Αυτή είναι και η περίπτωση των ατόμων που ξεκάθαρα είναι εξαρτημένα από το ρόλο τους μέσα σε μια σχέση. Είναι όμως πιο δύσκολη η διάκριση των ατόμων που παραμένουν λειτουργικά στην καθημερινότητα της ζωής τους χωρίς όμως να μπορούν να ευτυχήσουν .Η κοινωνία μας είναι μια κοινωνία που πιέζει προς την κατεύθυνση της διαιώνισης της. Έτσι λοιπόν θεωρεί ότι σε μια κοινωνία ζευγαριών ο κάθε άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να αναζητά την ευτυχία μέσα από μια συντροφική σχέση .Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργούνται ριζωμένες πεποιθήσεις στον ψυχισμό του ανθρώπου που του υπαγορεύουν ότι είναι μη φυσιολογικός όταν είναι ευτυχισμένος χωρίς σύντροφο .Αυτό το φαινόμενο είναι φυσιολογικό αρκεί το άτομο να μην το αντιλαμβάνεται απόλυτα. Δηλαδή είναι επιθυμητό για ένα άτομο να μπορεί να είναι συναισθηματικά ισορροπημένο πριν ξεκινήσει την διαδικασία της σχέσης του και να ευτυχήσει ακόμα περισσότερο με την συνύπαρξη με έναν άνθρωπο μέσα από ελεύθερη επιλογή. Όταν ένα εξαρτημένο άτομο λοιπόν δημιουργεί μια ερωτική σχέση πολλές φορές δημιουργούνται μέσα του αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα. Από την μια η συνύπαρξη με αυτό το άτομο καταστέλλει το άγχος στην πιθανότητα απώλειας του και προκαλεί ευφορία, χαρά και ζωντάνια. Από την άλλη όμως είναι αυτή η συνύπαρξη και δηλωτική για την απώλεια της πραγματικής ελεύθερης επιλογής του να φύγει από τη σχέση, που προκαλεί μελαγχολία ,οδύνη, χαμηλή αυτοεκτίμηση και αίσθημα ανημποριάς. Τελικά η μεταβολή αυτή από τα θετικά συναισθήματα στα αρνητικά συνθλίβει το ψυχισμό του εξαρτημένου ατόμου και το οδηγεί σε ακραίες συμπεριφορές όπως π.χ. μια έντονη σεξουαλική συσχέτιση με το σύντροφο του μετά από έναν άγριο καυγά ή η εξαφάνιση για λίγες μέρες από τη σχέση και η ξαφνική εμφάνιση σαν να μην έχει γίνει τίποτα. Άτομα που δεν βίωσαν την συναισθηματική ασφάλεια και προστασία μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον είναι δυνατόν να καταλήξουν να εξαρτώνται παθολογικά από το σύντροφο τους. Είχαν συνήθως αποστασιοποιημένους συναισθηματικά γονείς ή έχουν βιώσει ψυχολογική κακοποίηση σε μικρή ηλικία. Αυτά τα άτομα ασυνείδητα - δηλαδή χωρίς να το καταλαβαίνουν – μπερδεύουν –την συναισθηματική 'αγκαλιά' του συντρόφου τους με την 'αγκαλιά' που θα ήθελαν να είχαν πάρει σε μικρή ηλικία. Υπεραναπληρώνουν δηλαδή την συναισθηματική έλλειψη της παιδικής τους ηλικίας μέσα από την εξάρτηση τους συναισθηματικά στην ενήλικη ζωή τους. Στην περίπτωση που κάποιος επιτήδειος συνειδητοποιήσει την συναισθηματική εξάρτηση που βιώνουν στο πρόσωπο του αυτά τα άτομα ,τη χρησιμοποιεί για αθέμιτους λόγους. Είναι κλασική η περίπτωση που μια συμπεριφορά υπαγορεύεται και εκτελείται αναγκαστικά κάθε φορά που ο σύντροφος απειλεί με αποχώρηση από τη σχέση η οριστική εγκατάλειψη. Το εξαρτημένο άτομο συμμορφώνεται αναγκαστικά έχοντας χάσει όμως στη διάρκεια την αίσθηση του εαυτού του. Τότε αρχίζει να χάνει την αυτοδυναμία του και αυτός ο φαύλος κύκλος επαναλαμβάνεται αποδιοργανώνοντας εντελώς το εξαρτημένο άτομο. Είναι σημαντικό ένα άτομο να έχει αποσαφήνιση τις έννοιες της αγάπης ,του έρωτα και της εξάρτησης μέσα σε μια σχέση πριν δημιουργήσει μια σχέση .Μόνο έτσι θα καταφέρει να έχει μια σχέση υγιή ,ζωντανή και σε βάθος χρόνου. Είναι μια προσπάθεια δύσκολη όμως αξίζει τον κόπο αν σκεφθεί κανείς τι σημαίνει να αισθάνεσαι θετικά μέσα σε μια σχέση έπειτα από ελεύθερη επιλογή.

Audra Mae Ft. Avicii & Adele - Addicted to You   Y.C.

«Έκανα έως 62.000 εκτρώσεις»!.

Η εξομολόγηση ενός γυναικολόγου

      

Ο ιατρός Στόϊαν Αδάσεβιτς είναι μοναδικός γυναικολόγος στην Σερβία, ο οποίος δημοσίως ωμολόγησε ότι η έκτρωση είναι φόνος, διά τον οποίον ευθύνονται τόσον ο ιατρός, όσον και η μητέρα. Εκυκλοφόρησε δε και βιβλίο με τίτλο «Η αγιότης της ζωής», με συλλογή των άρθρων του περί της ενδομητρίου παιδοκτονίας.
Η συνέντευξη του δημοσιευθείσα εις την «Ορθοδοξίαν» (περιοδικόν της Σερβικής Εκκλησίας), συγκλονίζει τόσο με την ειλικρίνεια της, όσο και με το περιεχόμενο της. Το πλέον αρμόζον όνομα αυτής της συνεντεύξεως θα ήτο – μία δημοσία εξομολόγησις και η μετάνοια! Παραθέτομε ένα μέρος αυτής της πολυτίμου μαρτυρίας:
ΕΡΩΤΗΣΙΣ : Ποια ήταν η στιγμή, που καταλάβατε ότι εκτελών την έκτρωση, φονεύετε το ανθρώπινον ον;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ : Είμαι ιατρός, γνωρίζω τις πράξεις μου, είμαι ένοχος δι’ όλες τις φρικαλεότητες που έκανα εργαζόμενος ως γυναικολόγος και είμαι υποχρεωμένος να μαρτυρήσω, να αφυπνίσω, να προειδοποιήσω ότι η διακοπή της εγκυμοσύνης ουσιαστικώς είναι φόνος του αγεννήτου ανυπεράσπιστου παιδιού. Εις τις οριζόμενες υποχρεώσεις της εργασίας μου ήσαν και οι νόμιμες αμβλώσεις. Τότε δεν εγνώριζα ότι πράττω φόνο, τώρα, όμως, υποστηρίζω και γνωρίζω ότι η αμαρτία μου ενώπιον του Θεού είναι μεγάλη. Εις το Πανεπιστήμιον εδιδάχθηκα ότι το παιδί είναι ζωντανόν, μόλις γεννηθή με το πρώτον του κλάμα. Προ του κλάματος υπάρχει μόνον ως ένα των οργάνων της μητέρας του: ως ένα δόντι, ως ένα νεφρό, ως η σκωληκοειδής απόφυσις.
Έκανα από 48.000 έως 62.000 εκτρώσεις! Αυτό είναι ως να έχω εξαφανίσει μία ολόκληρη πόλη. Το Βελιγράδι έχει τόσα νοσοκομεία και αρκετές ιδιωτικές κλινικές, ένθα γίνονται οι εκτρώσεις! Εις τα τέλη της δεκαετίας του ’80 ενεφανίσθη το υπερηχογράφημα με την διαγνωστική του δυνατότητα και μου έφερε πολλές εκπλήξεις. Είδα το έμβρυο, τους κτύπους της καρδιάς του, τις κινήσεις, το άνοιγμα του στόματος του˙ εις τα μεγαλύτερα έμβρυα παρετήρησα το «πιπίλισμα» του αντίχειρος˙ το έμβρυο εσκέπτετο και ησθάνετο, διότι αντέδρα στους βαθείς διαπεραστικούς ήχους επιταχύνων τις κινήσεις του. Και ύστερα από 4-5 λεπτά, όσον διαρκεί η άμβλωση, το έμβρυο αυτό, αυτό το ίδιο, ανθρώπινο ον, κείται τεμαχισμένο μεταξύ των εργαλείων στο τραπέζι.
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Πότε επαύσατε να κάνετε εκτρώσεις;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ : Αυτό που θα σας διηγηθώ τώρα, είναι οχληρό και πάρα πολύ επίπονο, αλλά δεν είναι δυνατό να ωραιοποιούμε κάτι, το οποίον αφ’ εαυτού είναι φρικτόν. Προς θλίψη και δυστυχία μου το 1988 έκανα την άβλωση εις μία προχωρημένη εγκυμοσύνη των 4,5 μηνών. Κατά την διάρκεια αυτής της εγχειρήσεως, της οποίας τις λεπτομέρειες δεν ημπορώ να περιγράψω άνευ ταραχής, φρικιών ανεκάλυψα τον φονέα εντός μου. Μία εγχείρηση, η οποία έπρεπε να είναι μία πράξη ρουτίνας, μετετράπη εις ένα πραγματικό εφιάλτη. Με την πρώτη κίνηση του θλάστου έβγαλα το χεράκι και το έρριξα επάνω στο τραπέζι των εργαλείων. Ιδού – το νεύρον του χεριου έπεσεν στην άκρη της κομπρέσσας βρεγμένης με το ιώδιο. Το ιώδιο ερέθισε το νεύρο και το μικρούλικο χεράκι άρχισε να συσπάται. Με την επόμενη κίνηση έβγαλα το πόδι. Και συνέβη το ίδιο – τώρα έτρεμε και εσυσπάτο το πόδι. Κάτι όμοιον δεν μου είχε συμβή ποτέ πριν˙ ύστερα προσεπάθησα με τον θλάστη να συλλάβω και την καρδιά, η οποία ακόμη εκτύπα και υπό τον θλάστη έκανε σπασμούς ολοέν και αργότερον… και αργότερον και επί τέλους έπαυσε.
Τότε εσυνειδητοποίησα ότι έπραξα φόνο, ότι εθανάτωσα τον άνθρωπο. Η γυναίκα αιμορραγεί πολύ, η ζωή της εκινδύνευε. Προσηυχήθηκα: «Κύριε, βοήθησε με να σώσω αυτήν την γυναίκα και τιμώρησε εμένα!». Έκτοτε ποτέ μου δεν επανέλαβα όμοια πράξη. Έτυχε η νέα μου γνώση να συμπίπτη με την άποψη της Εκκλησίας – ότι το έμβρυο είναι ζωντανόν ήδη από την σύλληψη του, δηλαδή από την στιγμή της γονιμοποιήσεως του ωαρίου.
Η ενδομήτρια παιδοκτονία είναι πολύ μεγαλύτερη και βαρύτερη αμαρτία από τον απλούν φόνον, επειδή το έμβρυο εντός της μήτρας είναι αδύναμο να αμυνθή, ενώ δεν πταίει για τίποτε˙ μόνον εκείνο είναι άνευ του προσωπικού πταίσματος εις όλον το ανθρώπινο γένος, διότι δεν εγεννήθη καν.

ΕΡΩΤΗΣΙΣ : Διά το πως θα χρησιμοποιηθούν τα έμβρυα, τα εκτρωθέντα κατά την διακοπή της εγκυμοσύνης —τόσο την φυσική όσον και την τεχνητώς προκαλούμενη— δεν χρειάζεται η άδεια της μητέρας του εμβρύου; Ποια είναι η τύχη αυτών των τεμαχισμένων μικροσκοπικών σωμάτων;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ : Σπανίως διερωτάται κανείς, τι συμβαίνει με αυτά τα έμβρυα εις τα νοσοκομεία μας. Εις την χώρα μας κανείς δεν ανακοινώνει και δεν δημοσιεύει πληροφορίες αυτού του είδους. Δεν υπάρχουν οι κατάλληλες βάσεις για την επιστημονικο-ερευνητική εργασία και για την χρήση αυτών των εμβρύων στην φαρμακευτική βιομηχανία, διότι αυτό είναι εξαιρετικώς δαπανηρό. Και προς το παρόν, όσον γνωρίζω, δεν υπάρχουν καν οι συνθήκες για την εμπορευματοποίηση. Εις ημάς αυτά τα έμβρυα αντιμετωπίζονται ως ιατρικό απόβλητο. Εναποτίθενται εις τους μαύρους σάκκους, μαζί με τα λοιπά όργανα τα απομείναντα από διαφόρους εγχειρήσεις στους ενήλικες ασθενείς και καίγονται όλα ως απόβλητα.
Ως κοινωνία είμεθα υποχρεωμένοι να προστατεύουμε το παιδί ιατρικώς, ηθικώς, δικαστικώς και νομικώς, διότι πρέπει να έχη όλα τα δικαιώματα, τα οποία έχει ένας ενήλικας. Αυτό είναι το καθήκον μας προς όλα τα μέλη της κοινωνίας μας.

ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Υπάρχει η ακριβής στατιστική πληροφορία περί του αριθμού των διαπραττομένων εκτρώσεων εις την Σερβία;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ : Είναι αδύνατον να υπάρχη ένα τέτοιο είδος της στατιστικής και όλες οι σχετικές πληροφορίες είναι ψευδείς. Η μία στατιστική μας ενημερώνει ότι έχομε 120.000 αμβλώσεις τον χρόνο, η άλλη στατιστική μας ενημερώνει ότι αυτός ο αριθμός είναι πολλαπλάσιος – 420.000 αμβλώσεις τον χρόνο. Εγώ θεωρώ ότι εις ένα γεννημένο παιδί αντιστοιχούν 25 αμβλώσεις.

ΕΡΩΤΗΣΙΣ : Τι άποψη έχετε για το ζήτημα της αντισυλλήψεως;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ : Η αντισύλληψη σημαίνει το πράττειν εναντίον της συλλήψεως. Την ταξινομώ σε τρία είδη: Το πρώτο είδος είναι η εγκράτεια και είναι επιτετραμμένο˙ το δεύτερο είδος είναι η ικανοποίηση της ορμής άνευ εκσπερματώσεως και δεν είναι επιτετραμμένο˙ το τρίτον είδος είναι σατανικό και δίδει την δυνατότητα της εφαρμογής μιας ολοκλήρου σειράς στην ουσία αμβλωτικών μέσων….
Υπάρχουν πολλές απληροφόρητες γυναίκες, οι οποίες αφελώς υιοθετούν την κοινή ανεύθυνη στάση απέναντι στο ζήτημα αυτό. Είδατε τα μέσα ενημερώσεως, τα γυναικεία περιοδικά, τις εκπομπές – και ακούσατε κάπου η ποτέ κανένα λόγο εναντίον των εκτρώσεων, των αντισυλληπτικών μέσων και της εξωσωματικής γονιμοποιήσεως;

ΕΡΩΤΗΣΙΣ : Τι είναι η εξωσωματική γονιμοποίηση;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Το έχω κάνει και αυτό. Υποστηρίζω ότι η εξωσωματική γονιμοποίηση είναι κακό. Γονιμοποιούνται περισσότερα ωάρια, ενίοτε 10, 20 και παραπάνω, γίνεται διαφοροποίηση και θανατώνεται πάν περισσευούμενο έμβρυο, για να διευκολυνθή η επιβίωση το πολύ τριών εμβρύων. Εάν ληφθούν περισσότερα από τα τρία, τότε είναι ανάγκη να μειώσουμε τον αριθμό των, διότι η μήτρα δεν θα αντείχε την κυοφορία.

 

     πηγή : Θησαυρός γνώσεων και Ευσεβείας    Posted by fdathanasiou

Το μάλωμα και ο έπαινος του παιδιού

Γέροντας Παΐσιος

Οι γονείς πρέπει να προσέχουν πολύ να μη μαλώνουν τα παιδιά τους το βράδυ, γιατί το βράδυ τα παιδιά δεν έχουν με τι να διασκεδάσουν την στενοχώρια τους και η μαυρίλα της νύχτας την μαυρίζει πιο πολύ. Αρχίζουν να σκέφτονται πώς να αντιδράσουν, ψάχνουν διάφορες λύσεις, μπαίνει στην μέση και ο διάβολος, και μπορεί να φθάσουν στην απελπισία…
Την ημέρα, και να πουν τα παιδιά: «θα κάνω αυτό ή εκείνο», θα βγουν έξω, θα ξεχαστούν, οπότε διασκεδάζεται η στενοχώρια.

– Γέροντα, το ξύλο βοηθάει τα παιδιά να διορθωθούν;
– Όσο γίνεται, οι γονείς να το αποφεύγουν. Να προσπαθούν με το καλό και με υπομονή να δώσουν στο παιδί να καταλάβει ότι αυτό που κάνει δεν είναι σωστό. Μόνον όταν είναι μικρό το παιδί και δεν καταλαβαίνει ότι αυτό που κάνει είναι επικίνδυνο, βοηθιέται, αν φάη κανένα σκαμπίλι, για να προσέχει άλλη φορά. Ο φόβος, μήπως φάη πάλι σκαμπίλι, γίνεται φρένο και το προστατεύει.
Εγώ, όταν ήμουν μικρός, περισσότερο βοηθιόμουν από την μητέρα μου παρά από τον πατέρα μου. Και οι δυο με αγαπούσαν και ήθελαν το καλό μου. Καθένας όμως με βοηθούσε με το δικό του τρόπο. Ο πατέρας μου ήταν αυστηρός. Όταν κάναμε καμιά αταξία, μας έδινε σκαμπίλια. Εγώ πονούσα λίγο από το ξύλο, μαζευόμουν, όταν όμως περνούσε ο πόνος, ξεχνούσα και τον πόνο και τις συμβουλές του. Όχι ότι δεν με αγαπούσε ο πατέρας μου. Από αγάπη με έδερνε.
Μια φορά, θυμάμαι – τριών ετών ήμουν – , που μου έδωσε ο πατέρας μου ένα σκαμπίλι, με τίναξε πέρα! Τι είχε γίνει; Δίπλα από το σπίτι μας ήταν ένα σπίτι εγκαταλελειμμένο. Οι ιδιοκτήτες είχαν φύγει στην Αμερική και είχε ρημάξει. Στην αυλή είχε μια συκιά που τα κλαδιά της έβγαιναν στον δρόμο. Ήταν καλοκαίρι και ήταν γεμάτη σύκα. Εκεί που έπαιζα με τα άλλα παιδιά, ήρθε ένας γείτονας και με σήκωσε, για να του κόψω μερικά σύκα, γιατί δεν έφθανε μόνος του να τα κόψη. Του έκοψα πέντε έξι και μου έδωσε κι εμένα δύο. Όταν το έμαθε ο πατέρας μου, θύμωσε πάρα πολύ. Μου έδωσε ένα σκαμπίλι!… Εγώ έβαλα τα κλάματα. Η μάνα μου που ήταν μπροστά, γύρισε και του είπε: «Τι το χτυπάς το παιδί; Τι ήξερε αυτό; μικρό παιδί είναι. Πως μπορείς να το ακούς να κλαίη;». «Άμα έκλαιγε τότε που το σήκωσε ο άλλος, για να κόψη τα σύκα, δεν θα έκλαιγε τώρα, είπε ο πατέρας μου. Αλλά, φαίνεται, ήθελε να φάη και αυτό σύκα. Ας κλαίη λοιπόν τώρα». Που να τολμήσω να το ξανακάνω!

Και η μητέρα μου έβλεπε τις αταξίες μου και στενοχωριόταν, αλλά είχε μια αρχοντιά. Όταν έκανα καμμιά αταξία, γύριζε το κεφάλι από την άλλη μεριά και έκανε πως δεν με βλέπει, για να μη με στενοχωρήση. Εμένα όμως αυτή η συμπεριφορά μου ράγιζε την καρδιά. «Κοίταξε, έλεγα μέσα μου, εγώ έκανα τέτοια αταξία και η μητέρα όχι μονάχα δεν με δέρνει, αλλά κάνει και πως δεν με βλέπει! Άλλη φορά δεν θα το ξανακάνω! Πώς να την ξαναστενοχωρήσω;». Με αυτήν την συμπεριφορά της η μητέρα μου με βοηθούσε περισσότερο, παρά αν μου έδινε ένα σκαμπίλι. Κι εγώ όμως δεν το εκμεταλλευόμουν, να πω: «Ε, τώρα δεν με βλέπει, ας κάνω μεγαλύτερη αταξία». Ενώ ο πατέρας μου, μόλις έκανα κάτι, τακ, σκαμπίλι. Βλέπεις, και οι δύο με αγαπούσαν, εκείνο όμως που με διόρθωνε περισσότερο ήταν η αρχοντική συμπεριφορά της μάνας μου.

– Γέροντα, μερικά παιδιά όμως είναι πολύ άτακτα. Φωνάζουν, τρέχουν, κάνουν ζημιές. Πώς να αποφύγουν οι γονείς το ξύλο;
– Κοίταξε, δεν φταίνε τα παιδιά. Τα παιδιά, για να μεγαλώσουν φυσιολογικά, θέλουν αυλή, για να μπορούν να παίξουν. Τώρα τα κακόμοιρα είναι κλεισμένα μέσα στις πολυκατοικίες και ζορίζονται. Δεν μπορούν να τρέξουν ελεύθερα, να παίξουν, να χαρούν. Δεν πρέπει να στενοχωριούνται οι γονείς, όταν το παιδάκι είναι ζωηρό. Ένα ζωηρό παιδί έχει δυνάμεις μέσα του και μπορεί να προκόψη πολύ στην ζωή του, αν τις αξιοποιήση.
 Από το βιβλίο «Οικογενειακή ζωή» ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Δ´, ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2004

ΠΗΓΗ: http://agioritikesmnimes.blogspot.gr

" Τύρρανος "

 

[...]

Τα πάθη μας είναι στ' αλήθεια οι πιό ανελέητοι τύραννοί μας. Τόσο ανελέητοι, ώστε ακόμα κι ένας ταπεινωμένος αμαρτωλός, που τα έχει παραδεχτεί με συντριβή, κι έχει αποφασίσει ν' απελευθερωθεί από την κυριαρχία τους, ακόμα κι αυτός βασανίζεται και κατατυραννείται για πολύ καιρό, για χρόνια ή και δεκαετίες, από το σκοτεινό τούτο γένος. Γιατί τα πάθη, αν χρονίσουν μέσα μας,δυναμώνουν, θεριεύουν, ριζώνουν γερά, γίνονται ένα με την ψυχή, και πολύ δύσκολα μετά ξεριζώνονται, ακόμα κι αν το θέλουμε. Φεύγουμε για να σωθούμε, κι εκείνα μας καταδιώκουν.

Μας ζώνουν και μας πολεμούν λυσσαλέα, μη θέλοντας να χάσουν τα δικαιώματα που είχαν στήν ψυχή μας.

Με τρία μόνο μέσα μπορούν τότε να νικηθούν:

Με τη σταθερή κι ανυποχώρητη δική μας αντίσταση - αντίσταση κυριολεκτικά μέχρι θανάτου -  στις επανειλημμένες επιθέσεις τους. Με τη βαθιά συντριβή και την τελωνική ταπείνωση. Με τη δακρύρροη και αδιάλειπτη εκζήτηση του ελέους του Θεού και των πρεσβειών των αγίων Του. Επιμένοντας σ' αυτόν τον αγώνα, θα φτάσουμε στο σημείο να εξαλείψουμε κι αυτήν τη μνήμη των παθών από την καρδιά μας.[...]

Να ντυθείς με την πολεμική εξάρτηση κάθε αγωνιστή Χριστιανού, όπως πολύ παραστατικά μας την περιγράφει ο απόστολος Παύλος :  

"Το λοιπόν, αδελφοί μου...Ενδύσασθε την πανοπλίαν του Θεού πρός το δύνασθαι υμάς στήναι πρός τας μεθοδείας του διαβόλου... Στήτε ούν περιζωσάμενοι την οσφύν υμών εν αληθεία, και ενδυσάμενοι τόν θώρακα της δικαιοσύνης, και υποδησάμενοι τούς πόδας εν ετοιμασία του ευαγγελίου της ειρήνης, επί πάσιν αναλαβόντες τον θυρεόν της πίστεως, εν ώ δυνήσεσθε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα σβέσαι' και την περικεφαλαίαν του σωτηρίου δέξασθε, και την μάχαιραν του Πνεύματος, ό εστι ρήμα Θεού, διά πάσης προσευχής και δεήσεως, προσευχόμενοι εν παντί καιρώ εν Πνεύματι" (Εφεσ. 6:10-18).

 

 

Από το βιβλίο " Πνευματικές Νουθεσίες "

του αγίου πατρός ημών Οσίου Μακαρίου της 'Οπτινα

 

 

Θεοτοκίον, ήχος πλ.β'

Προέρχεται ωραιότατος,

εκ θαλάμου της γαστρός σου Θεός,

ώσπερ ανάκτωρ ημφιεσμένος,

θεούφαντον αλουργίδα βαφής μυστικής,

των πανάγνων αιμάτων σου,

Ανύμφευτε,

και βασιλεύει της γής.

 

 

Υάκινθος

Περί λοιδορίας

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ

 

Λοιδορία είναι η κακολογία, η ύβρη, η καταλαλιά.

Ο λοίδορος είναι μοχθηρός, επιρρεπής στο να κατηγορεί και στις ύβρεις. Έχει ακάθαρτη καρδιά. Το πνεύμα του είναι διεστραμμένο και η ψυχή του μοχθηρή. Το στόμα του είναι διεστραμμένο, η γλώσσα του πονηρή, τα χείλη του βέβηλα, οι λόγοι του άδικοι. Γίνεται πικρός δικαστής του αδελφού του, τον κατακρίνει χωρίς απολογία, ανηλεής και αδυσώπητος του επιτίθεται και του απαγγέλει την καταδίκη του. Ο λοίδορος καθόλου δεν διαφέρει από τον δολοφόνο, διότι ο μεν αφαιρεί την ζωή, ενώ ο δε την τιμή, δηλαδή το βάθρο πάνω στο οποίο στηρίζεται η ζωή.

πηγή : www. impantokratoros.gr

 

 

Y.C.

 

...Εκεί ένας ήλιος...

Στην κορφή

Στην κορφή της λύπης μου κάθομαι

και κοιτώ κατά την πατρίδα μου. Εκεί,

ένας ήλιος, λαμπρός, περισσεύοντας

ξεχειλίζει την άνοιξη πασχαλιές,

το χειμώνα πορτοκαλιές, βαφτίζει στο θαύμα,

γράφει τα βράδια ποιήματα στις κορφές.

Και πηγαίνει καιρός πολύς που δεν είδα πλέον αυτό

το υψηλό του πανόραμα: να γυρίζει κατάντικρυ

στην ψυχή μου η χρυσή του βίβλος τα φύλλα της.

                Νικηφόρος Βρεττάκος


πηγή :  εν αιθρία


 



 

Y. C.