H ανθρώπινη σχέση δεν θέλει δύναμη. Τέχνη θέλει! Το ίδιο και η συναισθηματική ευθύνη: δεν θέλει δύναμη. Τέχνη θέλει. Κι όταν λέμε τέχνη, εννοούμε μέτρο και τρόπο.
Η απαιτούμενη τέχνη αναφέρεται σε δύο πεδία: Την εσωτερική ζωή ενός ανθρώπου, πρώτο. Και την αλληλεπίδρασή του με τους άλλους ανθρώπους, δεύτερο. Ως προς την εσωτερική ζωή, το "δεν παίζεις μόνο σύ. Υπάρχουν κι άλλοι!" είναι ο πιο ώριμος καρπός της διαδικασίας αποχαιρετισμού του απρόσφορου ναρκισσισμού. Επειδή ακριβώς υπαγορεύει να είναι κανείς ειλικρινής με τον εαυτό του και να επιδιώκει την αυτογνωσία και την καλλιέργεια των καλών του πλευρών. Ως προς τους άλλους, πάλι, το ζητούμενο είναι η έντεχνη σχέση. Που απαιτεί ρεαλιστική εναρμόνιση με την ύπαρξη, τις εύλογες προσδοκίες και τον ιδιαίτερο τρόπο του άλλου.[...]
Η καρδιά της ανθρώπινης σχέσης είναι η συναισθηματική ευθύνη. Και το μέγιστο ζητούμενο είναι η ρεαλιστική εναρμόνιση των δύο μελών μιας ανθρώπινης σχέσης. ΄Ετσι ώστε να προκύπτει ένα κοινό μέλος. Δηλαδή , μια κοινή μελωδία που αξιοποιεί αρμονικά, όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν, τη συμβολή κάθε μέλους. Κι αυτό, χωρίς τις αυταπάτες του ολοκληρωτικού ελέγχου ή αυτοελέγχου, της τέλειας συνάντησης, της εξάλειψης της έλλειψης που χαρακτηρίζει κάθε ανθρώπινο.
Από το βιβλίο " Δεν παίζεις μόνο εσύ, υπάρχουν κι άλλοι "
του ψυχιάτρου Νίκου Σιδέρη
Η απαιτούμενη τέχνη αναφέρεται σε δύο πεδία: Την εσωτερική ζωή ενός ανθρώπου, πρώτο. Και την αλληλεπίδρασή του με τους άλλους ανθρώπους, δεύτερο. Ως προς την εσωτερική ζωή, το "δεν παίζεις μόνο σύ. Υπάρχουν κι άλλοι!" είναι ο πιο ώριμος καρπός της διαδικασίας αποχαιρετισμού του απρόσφορου ναρκισσισμού. Επειδή ακριβώς υπαγορεύει να είναι κανείς ειλικρινής με τον εαυτό του και να επιδιώκει την αυτογνωσία και την καλλιέργεια των καλών του πλευρών. Ως προς τους άλλους, πάλι, το ζητούμενο είναι η έντεχνη σχέση. Που απαιτεί ρεαλιστική εναρμόνιση με την ύπαρξη, τις εύλογες προσδοκίες και τον ιδιαίτερο τρόπο του άλλου.[...]
Η καρδιά της ανθρώπινης σχέσης είναι η συναισθηματική ευθύνη. Και το μέγιστο ζητούμενο είναι η ρεαλιστική εναρμόνιση των δύο μελών μιας ανθρώπινης σχέσης. ΄Ετσι ώστε να προκύπτει ένα κοινό μέλος. Δηλαδή , μια κοινή μελωδία που αξιοποιεί αρμονικά, όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν, τη συμβολή κάθε μέλους. Κι αυτό, χωρίς τις αυταπάτες του ολοκληρωτικού ελέγχου ή αυτοελέγχου, της τέλειας συνάντησης, της εξάλειψης της έλλειψης που χαρακτηρίζει κάθε ανθρώπινο.
Από το βιβλίο " Δεν παίζεις μόνο εσύ, υπάρχουν κι άλλοι "
του ψυχιάτρου Νίκου Σιδέρη
Τ'ανείπωτα - Δ. Ζερβουδάκης
Υάκινθος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου