«Σκανδαλίζομαι;….»

 

[… ] Με  την  βία  πρέπει  να  αποτρέπουμε  τον  εαυτό  μας 

 από  την  κατάκριση  του  πλησίον. Και  με  τον  φόβο 

του  Θεού  και  την ταπεινοφροσύνη να  τον  περιφρουρούμε 

απ’αυτό  το  πάθος. Πάντως, για να  αποδυναμώσουμε 

και  τελικά, με  την  βοήθεια  του  Θεού, να  ξεριζώσουμε 

από την  καρδιά  μας  τον  σκανδαλισμό  σε   βάρος  του 

πλησίον, πρέπει  να  ερευνούμε  βαθιά  τον εαυτό  μας  με το 

φώς  του  Ευαγγελίου, για  να  δούμε  τις  αδυναμίες  μας  και  να 

διαπιστώσουμε  τις  αμαρτωλές  μας  τάσεις, κινήσεις  και 

καταστάσεις. 'Οταν  την  προσοχή  μας  θα  την  τραβήξει 

η  δική  μας  αμαρτία, δεν  θα  έχουμε  πια  διάθεση να 

παρατηρούμε τις  αδυναμίες  του  πλησίον και  να 

ασχολούμαστε  μ’αυτές.  Τότε  όλοι  οι  άνθρωποι  θα  μας  

φαίνονταν  άμεμπτοι , άγιοι! Τότε  ο  εαυτός  μας, απεναντίας ,

θα  μας  φαίνεται  αμαρτωλός, ο πιο  μεγάλος αμαρτωλός 

του  κόσμου!

Τό     Τότε  θα μας  ανοιχθούν  διάπλατα  οι  πύλες  της  αληθινής      

 ζ       και  η  αγκαλιά  της  πραγματικής  μετανοίας!

          Ο όσιος  Ποιμήν  ο  Μέγας  έλεγε:  «Εμείς  και  οι  αδελφοί

  είμ  μας  είμαστε σαν  δύο  εικόνες.  Οταν ο  άνθρωπος  προσέχει 

 τον  τον  εαυτό  του και     τον  κατακρίνει, βλέπει  τον  αδελφό  του 

άμε   άμεμπτο. 'Οταν  όμως ο  εαυτός  του  του φαίνεται  καλός, βλέπει
τον   τον αδελφό  του  κακό». Γι’αυτό  οι  πιο  μεγάλοι 'Αγιοι  του Θεού
Θού  αγωνίζονταν  επίμονα να  βλέπουν τον  εαυτό  τους 

αμα  αμαρτωλό, και  μάλιστα  τόσο, που  ακόμα  και  τα  πιο  φανερά,

ακα  ακόμα  και  τα  πιο  μεγάλα  αμαρτήματα  των άλλων,  τους 

 φαί  φαίνονταν  μηδαμινά  και αξιοσυγχώρητα.

         Από  το βιβλίο « Ασκητικές  Εμπειρίες»

Του   του  Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ

Yάκινθος

"...Χαίρε θρόνε Κυρίου..."

'Υμνος  πρός  την Θεοτόκον

Χαίρε  το  άσμα  Χερουβείμ 

και  ύμνος  των  αγγέλων

Χαίρε  ειρήνη  και χαρά 

του  ανθρωπίνου  γένους

Χαίρε παράδεισε  τρυφής

Χαίρε  ζωής  το  ξύλον

Χαίρε  το  τείχος  των  πιστών

 λιμήν κινδυνευόντων

Χαίρε  ανάκλησις  Αδάμ

 της  Εύας  χαίρε  λύτρον

Χαίρε  πηγή  της χάριτος 

 και  της  αθανασίας

Χαίρε  ναέ  θειότατε

Χαίρε  θρόνε Κυρίου

Χαίρε  αγνή  η  δράκοντος 

του  αρχεκάκου  κάραν συνθλάσασα'

εις  άβυσσον ρίψασα  πεπεδημένον'

Χαίρε  το  καταφύγιον 

 των  καταπονουμένων.

Χαίρε  αράς  η  λύτρωσις

δι'ής  χαρά  τώ  κόσμω

εδείχθης  παναμώμητε 

τώ  σώ  Παρθένε  τόκω.

Χαίρε  η  μήτηρ  του  Χριστού 

Υιού Θεού  του  ζώντος

'Ω πρέπει  δόξα  και  τιμή

προσκύνησις  και  ύμνος

νύν και  αεί  και  πάντοτε

Αμήν  εις  τους  αιώνας.

 

Χαιρετιστήριος  ύμνος  πρός  την  Θεοτόκον

του  Αγίου  Εφραίμ  του Σύρου
σε  οκτασύλλαβους  στίχους 
που  εναλλάσονται  με  επτασύλλαβους



 

 

 

 

Υάκινθος

"...τον αίτιον του είναι τα πάντα..."

Κάθισμα  Όρθρου

της  Υπαπαντής  του  Κυρίου  Ιησού  Χριστού

 Ήχος α΄

Χορός  αγγελικός,

εκπληττέσθω  το  θαύμα,

βροτοί  δε  ταις φωναίς, ανακράξωμεν  ύμνον,

ορώντες  την  άφατον  του  Θεού  συγκατάβασιν'

όν  γαρ  τρέμουσι, των  ουρανών  αι  δυνάμεις,

γηραλέαι νυν, εναγκαλίζονται  χείρες,

τον  μόνον  φιλάνθρωπον.

Από  τον  Κανόνα  της  Υπαπαντής

ήχος γ'

Ποίημα  Κοσμά  Μοναχού

Θεώμενος  Συμεών  Λόγον  τον   άναρχον,

μετά  σαρκός,

ως  εν  θρόνω  Χερουβικώ, Παρθένω  εποχούμενον,

τον  αίτιον  του  είναι  τα  πάντα,

ως  βρέφος,

εκπλαγείς  εβόα  αυτώ:

επλήσθη  τα  πάντα  της  σης  αινέσεως.

****

Από τον Κανόνα

του Αγίου και Δικαίου Συμεών του Θεοδόχου

Σαυτόν απετέλεσας,

ναόν Θεού πανάγιον,

πράξεσιν ενθέοις Θεηγόρε'

όθεν ως βρέφος εν τω αγίω ναώ,

έβλεψας Θεόν μετά σαρκός ,

σε μεταβιβάζοντα,

πρός τα θεία σκηνώματα.

Θεοτοκίον

Ο πλήρης κεκένωται,

ο προαιώνιος άρχεται,

ο Λόγος παχύνεται,

ο Πλάστης πλάττεται,

ο αχώρητος χωρείται εν κοιλία,

τη σή σωματούμενος.

Υάκινθος

" Κύριος ποιμαίνει με"

Ο ψαλμός μας  αρχίζει με τα λόγια " Κύριος ποιμαίνει με και ουδέν με υστερήσει". Από την εναρκτήρια αυτή φράση, θα περιοριστούμε μόνο στις τρείς πρώτες λέξεις: "Κύριος ποιμαίνει με". Οι λέξεις αυτές εδραιώνουν μια σχέση, πάνω απ' όλα όμως ταυτίζουν τον Ποιμένα με τον Κύριο. Είναι ένα παράδοξο σχήμα, διότι υπάρχει πελώρια αντίθεση ανάμεσα στόν Κύριο και Θεό μας και σε ένα ποιμένα.

Ο Κύριος...σε όποια γλώσσα και να τη σκεφθούμε αυτήν τη λέξη - στα Εβραϊκά, στα Ελληνικά, στα Λατινικά -, ξυπνά μέσα μας τρείς θεμελιώδεις έννοιες. Πρώτα απ' όλα τη θεία μεγαλειότητα του Κυρίου. Μετά την έννοια της δύναμής Του. Και τέλος την έννοια της δικής μας απόλυτης ασημαντότητας σε σχέση με αυτήν την μεγαλειότητα και τη δύναμη. Είμαστε πλάσματα απείρως εξαρτημένα από τα χέρια του Κυρίου μας.

Και ο ποιμένας... Βλέπουμε την αντίθεση ανάμεσα στο πολύ μεγάλο και στό πολύ ταπεινό και μικρό. 'Ενας ποιμένας δεν είναι ούτε δυνατός ούτε πλούσιος. είναι στην υπηρεσία του εργοδότη του. Κι ακόμη, είναι στην υπηρεσία των προβάτων που προσέχει. Τα πρόβατα τον ακολουθούν, είναι αλήθεια αυτό, αλλά τον ακολουθούν επειδή αυτός ζεί για το κοπάδι του. Πρέπει να τα οδηγεί, να τα τρέφει, να τους εξασφαλίζει καταφύγιο, να τα υπερασπίζεται. Η ζωή του όλη είναι αφιερωμένη στα πρόβατά του, αυτός ο ίδιος τους ανήκει. Υπ' αυτήν την έννοια, ο ψαλμωδός δηλώνει ότι ο Κύριος είναι αυτός ο άνθρωπος που ανήκει στο κοπάδι του, ότι ο Κύριος είναι πολύ απλά ένας ποιμένας, ένας ταπεινός βοσκός. Αυτό ακριβώς είναι το παράδοξο, το απίστευτα παράδοξο.

Ας προσέξουμε εδώ ότι ο ψαλμός δεν λέει, " Ο Ποιμένας είναι ο Κύριος". Δεν προτάσσει την έννοια ότι ο βοσκός υψώθηκε στο επίπεδο ενός κυρίου. 'Οχι, δεν γίνεται κύριος ο βοσκός. Αν προηγείτο η λέξη "ποιμένας"και ακολουθούσε η λέξη "κύριος", η αλληλουχία ίσως υπονοούσε ένα εξαιρετικό προβιβασμό. Αντιθέτως εδώ, προηγείται η λέξη "Κύριος", αυτή είναι το εναρκτήριο σημείο. Και εδώ, όπως και παντού, ο Κύριος παίρνει την πρωτοβουλία. Δεν υπάρχει άνοδος από την κατάσταση του βοσκού στην κατάσταση του Κυρίου, αλλά κάθοδος από το επίπεδο του Κυρίου σ' εκείνο του ποιμένα. Πρόκειται για την πιό βαθιά και ευσπλαγχνική πράξη κενώσεως. Και αυτή η ταπεινή και στοργική κίνηση δίνει τον τόνο και διαπνέει όλο τον ψαλμό.

" Κύριος ποιμαίνει με". Αυτό που έχουμε εδώ είναι μιά δήλωση δοσμένη με νηφάλια αποφασιστική αυθεντία. Δεν είναι μία πρόβλεψη : " Ο Κύριος θα με ποιμάνει", ούτε μια ευχή ή προσευχή : "Κύριε, γίνε ο ποιμένας μου !". Είναι μια απλή γαλήνια δήλωση ενός γεγονότος που ήδη ισχύει :
" Κύριος ποιμαίνει με ". Αυτή είναι η αληθινή κατάσταση, έτσι έχουν τα πράγματα. Εγώ μπορεί να απομακρυνθώ από τον Ποιμένα. Αλλά μια τέτοια απόρριψη εκ μέρους μου δεν εμποδίζει τον Κύριο από το να παραμένει ο Ποιμήν. Αυτός είναι και θα είναι για πάντα ο Ποιμήν.

Από το βιβλίο " Κύριος ποιμαίνει με..."
Σχόλια στον 22ο Ψαλμό του Δαυίδ
Του Lev Gillet

 

Simonopetra Monastery - Psalm 22

 

 

Υάκινθος

"Το Πνεύμα το άγιο τι είναι; ..."

Του Αγίου Πατρός ημών
Συμεών του νέου Θεολόγου

Ηθικός Λόγος Ε'

[...] 17   Αλλά θα σε ερωτήσω και αποκρίσου μου. Το Πνεύμα το άγιο τι είναι; Θεός, εκ Θεού αληθινού, ομολογουμένως Θεός αληθινός. Εσύ λοιπόν, όπως βλέπεις, λέγεις αυτό Θεό, πιστός στα δόγματα της εκκλησίας. Αυτό λοιπόν λέγεις και πιστεύεις ότι είναι Θεός αληθινός, εκπορευόμενο εκ Θεού αληθινού, και συνιστάς ότι όσοι έχουν το άγιο Πνεύμα, ομολογουμένως έχουν εκείνον τον ίδιο τον Θεό να μένει πάντοτε μέσα τους, όπως και ο Χριστός είπε πρός τους αποστόλους' " εάν με αγαπάτε, θα τηρήσετε τις εντολές μου' και εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα και θα σας δώσει άλλον Παράκλητο, για να μείνει μαζί σας αιώνια ". Να λοιπόν εδιδάχθηκες ότι και μένει και κατοικεί στούς ατελείωτους αιώνες. Το ότι είπε, " για να μείνει μαζί σας αιώνια ", δηλώνει ότι συνυπάρχει αιώνια και συνεχώς μαζί τους και ότι είναι αχώριστο μ' αυτούς τώρα, και στον μέλλοντα αιώνα. 'Οτι όμως οι θείοι απόστολοι και είδαν και αξιώθηκαν να λάβουν το 'Αγιον Πνεύμα, άκουσε το επόμενο' " το Πνεύμα της αληθείας, το οποίο ο κόσμος δεν μπορεί να λάβει, διότι δεν το βλέπει ούτε το γνωρίζει, εσείς το γνωρίζετε, διότι μένει μαζί σας ". Για να γνωρίσεις όμως ότι και τον Χριστό βλέπουν αυτοί που τον αγαπούν και φυλάσσουν τις εντολές του, άκουσε τον ίδιο τον Κύριο που το λέγει' " αυτός που κρατά τις εντολές μου και τις τηρεί, εκείνος είναι που με αγαπά'
και εκείνος που με αγαπά θα αγαπηθεί από τον Πατέρα μου, και εγώ θα τον αγαπήσω και θα του φανερωθώ ".[...]

'Αγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος

Α' Βίβλος των Θεολογικών και Β΄Βίβλος των Ηθικών Λόγων

Πατερικές Εκδόσεις  " Γρηγόριος ο Παλαμάς "

 

Υάκινθος

Για την πραότητα

Η πραότητα και η ταπεινοφροσύνη είναι ουράνιες αρετές.
Ο ίδιος ο Κύριος μας λέει:
"Μάθετε απ' εμού , ότι πράος ειμι και ταπεινός τη καρδία' και θα εύρετε ανάπαυσιν εις τας ψυχάς υμών".
Ο ίδιος ο Κύριος, η άνω Σοφία, μας μιλάει για τον Εαυτό του.
Η πραότητα είναι εξωτερική και εσωτερική.
Η εξωτερική πραότητα φανερώνεται στα εξής:
Να περπατείς ήσυχα και ήρεμα. Να κάθεσαι ήρεμα.
Να αγωνίζεσαι να είσαι ήρεμος και ήσυχος.
Ο αληθινός χριστιανός από αυτά φαίνεται.
Η Αγία Γραφή μας λέει: "Και στολισμός και γέλως οδόντων και βήμα ποδός, μαρτυρεί τα περί του ανδρός" (Σοφ.Σειράχ 19,30).
Η εσωτερική πραότητα είναι:
Να κυριαρχείς στο θυμό. Να συγκρατείς την οργή.
Οταν κάποιος σε λυπήσει, έστω και άν μπορείς να τον εκδικηθείς, να μη τον εκδικείσαι . Καί έστω και άν πικραίνεσαι, να μη πικραίνεις κανένα. Ούτε με λόγια .Ούτε με έργα. Ούτε με τον τρόπο της συμπεριφοράς σου . Αντίθετα μάλιστα. Αν θέλεις να είσαι πράος, οφείλεις με τον τρόπο της συμπεριφοράς σου να γαληνεύεις την καρδιά του κάθε ανθρώπου! Μη το ξεχνάς, ότι ο Κύριος είπε:
" Επί τινα επιβλέψω, αλλ' ή επί τον ησύχιον και πράον";


Από το βιβλίο "Πνευματικές νουθεσίες", του Ιλαρίωνος Ιερομονάχου.

 

 

 

Υάκινθος

"Υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου...."

Ο κίνδυνος της ηθικής κρίσης

[...] Η πρόταση "Μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε ", χρησιμοποιείται συνήθως σε λάθος περιστάσεις. Ο Χριστός δεν μας επέβαλε να μην κρίνουμε ποτέ. Αυτό που είπε στους επόμενους τέσσερις στίχους είναι ότι θα έπρεπε να κρίνουμε τους εαυτούς μας προτού κρίνουμε τους άλλους-όχι ότι δεν θα έπρεπε να κρίνουμε καθόλου - για να καταλήξει: "Υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού του αδελφού σου" (Ματθ.). Αναγνωρίζοντας το ενδεχόμενο κακού στις ηθικές κρίσεις, μας προέτρεψε όχι να τις αποφεύγουμε εντελώς, αλλά να εξαγνίζουμε τους εαυτούς μας, προτού τις κάνουμε. Πράγμα το οποίο οι κακοί άνθρωποι δεν καταφέρνουν να κάνουν.
Αυτό που αποφεύγουν είναι η αυτοκριτική.
Πρέπει επίσης να θυμόμαστε το σκοπό για τον οποίο κρίνουμε. Αν είναι η θεραπεία, καλώς. Αν είναι η ενίσχυση της εκτίμησης για τον εαυτό μας και της έπαρσής μας, τότε ο σκοπός μας είναι λανθασμένος. Η σκέψη "Πορεύομαι πρός δόξαν Θεού" πρέπει πάντα να συνοδεύει την κρίση μας για το Κακό κάποιου άλλου ανθρώπου.
Πιστεύω ότι η επιστημονική εξερεύνηση του ανθρώπινου Κακού θα βεβαιώσει το αληθές αυτής της σκέψης. Σκεφτείτε κάποια από τα ζητήματα που έχουμε ήδη θέσει: την πιθανότητα γενετικής πρόκλησης του Κακού η προδιάθεσης γι'αυτό' τις ενδείξεις για το ρόλο που παίζουν οι γονείς που δεν αγαπούν τα παιδιά τους, και για τις επιπτώσεις του μεγάλου πόνου κατά την διάρκεια της παιδικής ηλικίας' για τη μυστηριώδη φύση της ανθρώπινης καλωσύνης. 'Οσο βαθύτερα εξετάζουμε το αντικείμενο, τόσο λιγότερους λόγους για προσωπική έπαρση ανακαλύπτουμε.

 

 

 

" Η ευθύνη "

 

 Μερικοί  ερμηνεύουν  την  αλήθεια  της  σκέψης  "Πορεύομαι  πρός  δόξαν  Θεού" ως  έναν  λόγο μοιρολατρείας. Από  τη στιγμή  που ο Θεός  λυτρώνει  αυτό  το  άτομο, αλλά  όχι  και  το  άλλο, απο  τη  στιγμή  που ο βαθμός  στον  οποίο  μπορούμε  να  σώσουμε  τους  εαυτούς  μας  με  δική  μας  προσπάθεια  θα  παραμείνει  μάλλον  ασαφής, γιατι  να κάνουμε  τον  κόπο; 'Ομως, η μοιρολατρεία  είναι  ακριβώς  αυτό: μοιραία. Η εγκατάλειψη  της  προσπάθειας  είναι  θάνατος. Αν  και  μπορεί  να  μη  δούμε  ποτέ  καθαρά  το  νόημα  της  ανθρώπινης  ύπαρξης - ούτε  τον  ακριβή λόγο  που  το  ένα  άτομο  είναι  καλό  και  το  άλλο  κακό -, εξακολουθούμε  να  είμαστε  υπεύθυνοι  για μια  όσο  το  δυνατόν  καλύτερη  ζωή. Το οποίο, επίσης, σημαίνει  ότι  πρέπει  να  συνεχίσουμε  να  κάνουμε  τις  απαραίτητες  ηθικές  κρίσεις  για  την  υποστήριξη  της  ζωής. Και μπορούμε  να  διαλέγουμε  αν θα  ζούμε  σε  μια  κατάσταση  μικρότερης η μεγαλύτερης  άγνοιας.

Το  ζήτημα  τότε  δεν  είναι  αν  πρέπει  ή  όχι  να  κρίνουμε' ασφαλώς  και  πρέπει. Το  θέμα  είναι  πως  και  πότε  να κρίνουμε  σοφά. Οι μεγάλοι  πνευματικοί  ηγέτες  μας  έχουν δώσει  τις  βασικές  αρχές. Αφού, πάντως, πρέπει  να  κάνουμε  ηθικές  κρίσεις, είναι  σωστό  να εκλεπτύνουμε  περισσότερο  τη  σοφία  μας  εφαρμόζοντας  την  επιστημονική  μέθοδο  και  τη  γνώση  του Κακού, όπου  αρμόζει' αρκεί  να  έχουμε  στο  μυαλό  μας  τις  βασικές  αρχές.[...]
 

 

Από  το  βιβλίο  " Οι  'Ανθρωποι  του  Ψεύδους"

του  ψυχιάτρου-ψυχοθεραπευτή  δρ. Σκoτ Πεκ

 

 

 

 

 

Υάκινθος