Ο κίνδυνος της ηθικής κρίσης
[...] Η πρόταση "Μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε ", χρησιμοποιείται συνήθως σε λάθος περιστάσεις. Ο Χριστός δεν μας επέβαλε να μην κρίνουμε ποτέ. Αυτό που είπε στους επόμενους τέσσερις στίχους είναι ότι θα έπρεπε να κρίνουμε τους εαυτούς μας προτού κρίνουμε τους άλλους-όχι ότι δεν θα έπρεπε να κρίνουμε καθόλου - για να καταλήξει: "Υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού του αδελφού σου" (Ματθ.). Αναγνωρίζοντας το ενδεχόμενο κακού στις ηθικές κρίσεις, μας προέτρεψε όχι να τις αποφεύγουμε εντελώς, αλλά να εξαγνίζουμε τους εαυτούς μας, προτού τις κάνουμε. Πράγμα το οποίο οι κακοί άνθρωποι δεν καταφέρνουν να κάνουν.
Αυτό που αποφεύγουν είναι η αυτοκριτική.
Πρέπει επίσης να θυμόμαστε το σκοπό για τον οποίο κρίνουμε. Αν είναι η θεραπεία, καλώς. Αν είναι η ενίσχυση της εκτίμησης για τον εαυτό μας και της έπαρσής μας, τότε ο σκοπός μας είναι λανθασμένος. Η σκέψη "Πορεύομαι πρός δόξαν Θεού" πρέπει πάντα να συνοδεύει την κρίση μας για το Κακό κάποιου άλλου ανθρώπου.
Πιστεύω ότι η επιστημονική εξερεύνηση του ανθρώπινου Κακού θα βεβαιώσει το αληθές αυτής της σκέψης. Σκεφτείτε κάποια από τα ζητήματα που έχουμε ήδη θέσει: την πιθανότητα γενετικής πρόκλησης του Κακού η προδιάθεσης γι'αυτό' τις ενδείξεις για το ρόλο που παίζουν οι γονείς που δεν αγαπούν τα παιδιά τους, και για τις επιπτώσεις του μεγάλου πόνου κατά την διάρκεια της παιδικής ηλικίας' για τη μυστηριώδη φύση της ανθρώπινης καλωσύνης. 'Οσο βαθύτερα εξετάζουμε το αντικείμενο, τόσο λιγότερους λόγους για προσωπική έπαρση ανακαλύπτουμε.
[...] Η πρόταση "Μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε ", χρησιμοποιείται συνήθως σε λάθος περιστάσεις. Ο Χριστός δεν μας επέβαλε να μην κρίνουμε ποτέ. Αυτό που είπε στους επόμενους τέσσερις στίχους είναι ότι θα έπρεπε να κρίνουμε τους εαυτούς μας προτού κρίνουμε τους άλλους-όχι ότι δεν θα έπρεπε να κρίνουμε καθόλου - για να καταλήξει: "Υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού του αδελφού σου" (Ματθ.). Αναγνωρίζοντας το ενδεχόμενο κακού στις ηθικές κρίσεις, μας προέτρεψε όχι να τις αποφεύγουμε εντελώς, αλλά να εξαγνίζουμε τους εαυτούς μας, προτού τις κάνουμε. Πράγμα το οποίο οι κακοί άνθρωποι δεν καταφέρνουν να κάνουν.
Αυτό που αποφεύγουν είναι η αυτοκριτική.
Πρέπει επίσης να θυμόμαστε το σκοπό για τον οποίο κρίνουμε. Αν είναι η θεραπεία, καλώς. Αν είναι η ενίσχυση της εκτίμησης για τον εαυτό μας και της έπαρσής μας, τότε ο σκοπός μας είναι λανθασμένος. Η σκέψη "Πορεύομαι πρός δόξαν Θεού" πρέπει πάντα να συνοδεύει την κρίση μας για το Κακό κάποιου άλλου ανθρώπου.
Πιστεύω ότι η επιστημονική εξερεύνηση του ανθρώπινου Κακού θα βεβαιώσει το αληθές αυτής της σκέψης. Σκεφτείτε κάποια από τα ζητήματα που έχουμε ήδη θέσει: την πιθανότητα γενετικής πρόκλησης του Κακού η προδιάθεσης γι'αυτό' τις ενδείξεις για το ρόλο που παίζουν οι γονείς που δεν αγαπούν τα παιδιά τους, και για τις επιπτώσεις του μεγάλου πόνου κατά την διάρκεια της παιδικής ηλικίας' για τη μυστηριώδη φύση της ανθρώπινης καλωσύνης. 'Οσο βαθύτερα εξετάζουμε το αντικείμενο, τόσο λιγότερους λόγους για προσωπική έπαρση ανακαλύπτουμε.
" Η ευθύνη "
Μερικοί ερμηνεύουν την αλήθεια της σκέψης "Πορεύομαι πρός δόξαν Θεού" ως έναν λόγο μοιρολατρείας. Από τη στιγμή που ο Θεός λυτρώνει αυτό το άτομο, αλλά όχι και το άλλο, απο τη στιγμή που ο βαθμός στον οποίο μπορούμε να σώσουμε τους εαυτούς μας με δική μας προσπάθεια θα παραμείνει μάλλον ασαφής, γιατι να κάνουμε τον κόπο; 'Ομως, η μοιρολατρεία είναι ακριβώς αυτό: μοιραία. Η εγκατάλειψη της προσπάθειας είναι θάνατος. Αν και μπορεί να μη δούμε ποτέ καθαρά το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης - ούτε τον ακριβή λόγο που το ένα άτομο είναι καλό και το άλλο κακό -, εξακολουθούμε να είμαστε υπεύθυνοι για μια όσο το δυνατόν καλύτερη ζωή. Το οποίο, επίσης, σημαίνει ότι πρέπει να συνεχίσουμε να κάνουμε τις απαραίτητες ηθικές κρίσεις για την υποστήριξη της ζωής. Και μπορούμε να διαλέγουμε αν θα ζούμε σε μια κατάσταση μικρότερης η μεγαλύτερης άγνοιας.
Το ζήτημα τότε δεν είναι αν πρέπει ή όχι να κρίνουμε' ασφαλώς και πρέπει. Το θέμα είναι πως και πότε να κρίνουμε σοφά. Οι μεγάλοι πνευματικοί ηγέτες μας έχουν δώσει τις βασικές αρχές. Αφού, πάντως, πρέπει να κάνουμε ηθικές κρίσεις, είναι σωστό να εκλεπτύνουμε περισσότερο τη σοφία μας εφαρμόζοντας την επιστημονική μέθοδο και τη γνώση του Κακού, όπου αρμόζει' αρκεί να έχουμε στο μυαλό μας τις βασικές αρχές.[...]
Από το βιβλίο " Οι 'Ανθρωποι του Ψεύδους"
του ψυχιάτρου-ψυχοθεραπευτή δρ. Σκoτ Πεκ
Υάκινθος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου