" Κύριος ποιμαίνει με"

Ο ψαλμός μας  αρχίζει με τα λόγια " Κύριος ποιμαίνει με και ουδέν με υστερήσει". Από την εναρκτήρια αυτή φράση, θα περιοριστούμε μόνο στις τρείς πρώτες λέξεις: "Κύριος ποιμαίνει με". Οι λέξεις αυτές εδραιώνουν μια σχέση, πάνω απ' όλα όμως ταυτίζουν τον Ποιμένα με τον Κύριο. Είναι ένα παράδοξο σχήμα, διότι υπάρχει πελώρια αντίθεση ανάμεσα στόν Κύριο και Θεό μας και σε ένα ποιμένα.

Ο Κύριος...σε όποια γλώσσα και να τη σκεφθούμε αυτήν τη λέξη - στα Εβραϊκά, στα Ελληνικά, στα Λατινικά -, ξυπνά μέσα μας τρείς θεμελιώδεις έννοιες. Πρώτα απ' όλα τη θεία μεγαλειότητα του Κυρίου. Μετά την έννοια της δύναμής Του. Και τέλος την έννοια της δικής μας απόλυτης ασημαντότητας σε σχέση με αυτήν την μεγαλειότητα και τη δύναμη. Είμαστε πλάσματα απείρως εξαρτημένα από τα χέρια του Κυρίου μας.

Και ο ποιμένας... Βλέπουμε την αντίθεση ανάμεσα στο πολύ μεγάλο και στό πολύ ταπεινό και μικρό. 'Ενας ποιμένας δεν είναι ούτε δυνατός ούτε πλούσιος. είναι στην υπηρεσία του εργοδότη του. Κι ακόμη, είναι στην υπηρεσία των προβάτων που προσέχει. Τα πρόβατα τον ακολουθούν, είναι αλήθεια αυτό, αλλά τον ακολουθούν επειδή αυτός ζεί για το κοπάδι του. Πρέπει να τα οδηγεί, να τα τρέφει, να τους εξασφαλίζει καταφύγιο, να τα υπερασπίζεται. Η ζωή του όλη είναι αφιερωμένη στα πρόβατά του, αυτός ο ίδιος τους ανήκει. Υπ' αυτήν την έννοια, ο ψαλμωδός δηλώνει ότι ο Κύριος είναι αυτός ο άνθρωπος που ανήκει στο κοπάδι του, ότι ο Κύριος είναι πολύ απλά ένας ποιμένας, ένας ταπεινός βοσκός. Αυτό ακριβώς είναι το παράδοξο, το απίστευτα παράδοξο.

Ας προσέξουμε εδώ ότι ο ψαλμός δεν λέει, " Ο Ποιμένας είναι ο Κύριος". Δεν προτάσσει την έννοια ότι ο βοσκός υψώθηκε στο επίπεδο ενός κυρίου. 'Οχι, δεν γίνεται κύριος ο βοσκός. Αν προηγείτο η λέξη "ποιμένας"και ακολουθούσε η λέξη "κύριος", η αλληλουχία ίσως υπονοούσε ένα εξαιρετικό προβιβασμό. Αντιθέτως εδώ, προηγείται η λέξη "Κύριος", αυτή είναι το εναρκτήριο σημείο. Και εδώ, όπως και παντού, ο Κύριος παίρνει την πρωτοβουλία. Δεν υπάρχει άνοδος από την κατάσταση του βοσκού στην κατάσταση του Κυρίου, αλλά κάθοδος από το επίπεδο του Κυρίου σ' εκείνο του ποιμένα. Πρόκειται για την πιό βαθιά και ευσπλαγχνική πράξη κενώσεως. Και αυτή η ταπεινή και στοργική κίνηση δίνει τον τόνο και διαπνέει όλο τον ψαλμό.

" Κύριος ποιμαίνει με". Αυτό που έχουμε εδώ είναι μιά δήλωση δοσμένη με νηφάλια αποφασιστική αυθεντία. Δεν είναι μία πρόβλεψη : " Ο Κύριος θα με ποιμάνει", ούτε μια ευχή ή προσευχή : "Κύριε, γίνε ο ποιμένας μου !". Είναι μια απλή γαλήνια δήλωση ενός γεγονότος που ήδη ισχύει :
" Κύριος ποιμαίνει με ". Αυτή είναι η αληθινή κατάσταση, έτσι έχουν τα πράγματα. Εγώ μπορεί να απομακρυνθώ από τον Ποιμένα. Αλλά μια τέτοια απόρριψη εκ μέρους μου δεν εμποδίζει τον Κύριο από το να παραμένει ο Ποιμήν. Αυτός είναι και θα είναι για πάντα ο Ποιμήν.

Από το βιβλίο " Κύριος ποιμαίνει με..."
Σχόλια στον 22ο Ψαλμό του Δαυίδ
Του Lev Gillet

 

Simonopetra Monastery - Psalm 22

 

 

Υάκινθος