Ερώτηση
'Αν δώ κάποιον να κάνει κάτι ανάρμοστο, άραγε δεν πρέπει να κρίνω το άτοπο; Και πώς μπορώ να αποφύγω την απ' αυτό προερχομένη κατάκριση του πλησίον;
Απόκριση Ιωάννου
Το πράγμα εκείνο που είναι αληθινά ανάρμοστο και άτοπο, δεν μπορούμε να μήν το κρίνουμε ως άτοπο. Διαφορετικά, πώς θα αποφύγουμε την προερχόμενη απ' αυτό βλάβη, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου που είπε: " Προσέχετε από τους ψευδοπροφήτες, οι οποίοι σας πλησιάζουν με ένδυμα προβάτου, εσωτερικά όμως είναι αρπακτικοί λύκοι. Από τα έργα τους θα τους ξεχωρίσετε".( Ματθ. 7,15). Εκείνον όμως που πράττει το άτοπον δεν πρέπει να τον κατακρίνουμε, γιατί υπάρχει η εντολή " μην κρίνετε, για να μήν κριθείτε" (Ματθ.7,1) Πρέπει δε να θεωρούμε τους εαυτούς μας αμαρτωλότερους όλων και το αμάρτημα του αδελφού να το θεωρούμε δικό μας αμάρτημα [4] και να μισούμε τον διάβολο πού πλάνησε και εξαπάτησε τόν αδελφό. Δηλαδή, όπως στήν περίπτωση που κάποιος σπρώξει έναν άλλο πάνω σ' ένα τείχος, συνήθως μεμφόμαστε εκείνον που έσπρωξε τον αδελφό, το ίδιο και εδώ να κάνουμε με τον διάβολο.
'Ασε που συμβαίνει καμμιά φορά να γίνεται ένα πράγμα από κάποιον, και ενώ για τους άλλους, τους θεατές, φαίνεται παράδοξο και άτοπο, από αυτόν όμως που το εκτελεί γίνεται με αγαθό σκοπό. 'Οπως ακριβώς συνέβη τότε στον άγιο Γέροντά μας, Βαρσανούφιο. Περνούσε από τον ιππόδρομο και μπήκε μέσα με τη θέλησή του και εν γνώσει του. Και όταν είδε τον καθένα από τους ιππείς να σκοτώνεται να προλάβει για να νικήσει τον άλλον, είπε με τον λογισμό του: Βλέπεις πως αγωνίζονται πρόθυμα οι ακόλουθοι του διαβόλου; Πόσο μάλλον θα πρέπει να αγωνιζόμαστε εμείς, οι κληρονόμοι της Βασιλείας των Ουρανών; Καί γύρισε πίσω, ακόμη προθυμότερος, απ' όσα είδε στο στάδιο, για τον πνευματικό δρόμο και αγώνα.
Αλλά και το άλλο : Δεν γνωρίζουμε αν ο αδελφός που αμάρτησε έχει προσέλθει εν τω μεταξύ στο μυστήριο της μετανοίας και έγινε ευάρεστος στο Θεό με την ταπεινοφροσύνη και την εξομολόγηση. Ξέρουμε βέβαια ότι ο Φαρισαίος ανεχώρησε, αφού κατακρίθηκε από την ίδια την αλαζονεία του. Εφόσον λοιπόν όλα αυτά μας είναι γνωστά, ας μιμηθούμε την ταπείνωση του τελώνη και ας κατακρίνουμε τους εαυτούς μας και έτσι θα δικαιωθούμε.
'Ας αποφύγουμε δε του Φαρισαίου την αλαζονεία, για να μην κατακριθούμε.
[4] Σχόλιο του Γέροντος π. Αντωνίου Ρωμαίου
Με την αλληλοκατάκρισή τους οι Χριστιανοί κάνουν τον διάβολο πλούσιο. Το να φθάσει κάποιος στο επίπεδο να θέλει να λυτρωθεί από το φοβερό αυτό πάθος, είναι στοιχείο προόδου, αλλά δεν είναι και ένδειξη ανόδου. Η απαλλαγή, η πραγματική λύτρωση από την κατάκριση γίνεται μόνον όταν βιώνουμε το αμάρτημα του αδελφού μας σαν κοινή ζημιά και μάλιστα "κοινής υπαιτιότητας". Οι άνθρωποι, όλοι, έχουμε ανάγκη να χαρούμε την ενότητα του γένους και την αγάπη σε επίπεδο καθολικό.
Η κατάκριση - ατόμου πρός άτομο ή ομάδας πρός ομάδα - εκμηδενίζει μια τέτοια προοπτική. Αντίστροφα, με τη θέση του αυτή ο 'Οσιος μας μαθαίνει το "μυστικό" για τήν εξασφάλισή της.
Από το βιβλίο
" Βαρσανουφίου και Ιωάννου -
Κείμενα διακριτικά και ησυχαστικά ( Ερωταποκρίσεις) "
'Αν δώ κάποιον να κάνει κάτι ανάρμοστο, άραγε δεν πρέπει να κρίνω το άτοπο; Και πώς μπορώ να αποφύγω την απ' αυτό προερχομένη κατάκριση του πλησίον;
Απόκριση Ιωάννου
Το πράγμα εκείνο που είναι αληθινά ανάρμοστο και άτοπο, δεν μπορούμε να μήν το κρίνουμε ως άτοπο. Διαφορετικά, πώς θα αποφύγουμε την προερχόμενη απ' αυτό βλάβη, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου που είπε: " Προσέχετε από τους ψευδοπροφήτες, οι οποίοι σας πλησιάζουν με ένδυμα προβάτου, εσωτερικά όμως είναι αρπακτικοί λύκοι. Από τα έργα τους θα τους ξεχωρίσετε".( Ματθ. 7,15). Εκείνον όμως που πράττει το άτοπον δεν πρέπει να τον κατακρίνουμε, γιατί υπάρχει η εντολή " μην κρίνετε, για να μήν κριθείτε" (Ματθ.7,1) Πρέπει δε να θεωρούμε τους εαυτούς μας αμαρτωλότερους όλων και το αμάρτημα του αδελφού να το θεωρούμε δικό μας αμάρτημα [4] και να μισούμε τον διάβολο πού πλάνησε και εξαπάτησε τόν αδελφό. Δηλαδή, όπως στήν περίπτωση που κάποιος σπρώξει έναν άλλο πάνω σ' ένα τείχος, συνήθως μεμφόμαστε εκείνον που έσπρωξε τον αδελφό, το ίδιο και εδώ να κάνουμε με τον διάβολο.
'Ασε που συμβαίνει καμμιά φορά να γίνεται ένα πράγμα από κάποιον, και ενώ για τους άλλους, τους θεατές, φαίνεται παράδοξο και άτοπο, από αυτόν όμως που το εκτελεί γίνεται με αγαθό σκοπό. 'Οπως ακριβώς συνέβη τότε στον άγιο Γέροντά μας, Βαρσανούφιο. Περνούσε από τον ιππόδρομο και μπήκε μέσα με τη θέλησή του και εν γνώσει του. Και όταν είδε τον καθένα από τους ιππείς να σκοτώνεται να προλάβει για να νικήσει τον άλλον, είπε με τον λογισμό του: Βλέπεις πως αγωνίζονται πρόθυμα οι ακόλουθοι του διαβόλου; Πόσο μάλλον θα πρέπει να αγωνιζόμαστε εμείς, οι κληρονόμοι της Βασιλείας των Ουρανών; Καί γύρισε πίσω, ακόμη προθυμότερος, απ' όσα είδε στο στάδιο, για τον πνευματικό δρόμο και αγώνα.
Αλλά και το άλλο : Δεν γνωρίζουμε αν ο αδελφός που αμάρτησε έχει προσέλθει εν τω μεταξύ στο μυστήριο της μετανοίας και έγινε ευάρεστος στο Θεό με την ταπεινοφροσύνη και την εξομολόγηση. Ξέρουμε βέβαια ότι ο Φαρισαίος ανεχώρησε, αφού κατακρίθηκε από την ίδια την αλαζονεία του. Εφόσον λοιπόν όλα αυτά μας είναι γνωστά, ας μιμηθούμε την ταπείνωση του τελώνη και ας κατακρίνουμε τους εαυτούς μας και έτσι θα δικαιωθούμε.
'Ας αποφύγουμε δε του Φαρισαίου την αλαζονεία, για να μην κατακριθούμε.
***************
[4] Σχόλιο του Γέροντος π. Αντωνίου Ρωμαίου
Με την αλληλοκατάκρισή τους οι Χριστιανοί κάνουν τον διάβολο πλούσιο. Το να φθάσει κάποιος στο επίπεδο να θέλει να λυτρωθεί από το φοβερό αυτό πάθος, είναι στοιχείο προόδου, αλλά δεν είναι και ένδειξη ανόδου. Η απαλλαγή, η πραγματική λύτρωση από την κατάκριση γίνεται μόνον όταν βιώνουμε το αμάρτημα του αδελφού μας σαν κοινή ζημιά και μάλιστα "κοινής υπαιτιότητας". Οι άνθρωποι, όλοι, έχουμε ανάγκη να χαρούμε την ενότητα του γένους και την αγάπη σε επίπεδο καθολικό.
Η κατάκριση - ατόμου πρός άτομο ή ομάδας πρός ομάδα - εκμηδενίζει μια τέτοια προοπτική. Αντίστροφα, με τη θέση του αυτή ο 'Οσιος μας μαθαίνει το "μυστικό" για τήν εξασφάλισή της.
Από το βιβλίο
" Βαρσανουφίου και Ιωάννου -
Κείμενα διακριτικά και ησυχαστικά ( Ερωταποκρίσεις) "
Υάκινθος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου