Εσύ ... ένας ολόκληρος Κόσμος

[...]
Γόνιμος είναι κι ο έρωτας: επειδή κι ο έρωτας είναι δύσκολος. 'Ερωτας του ανθρώπου για τον άνθρωπο: ίσως αυτό να' ναι το δυσκολότερο απ' όσα μας έταξεν η μοίρα, το πιό απόμακρο, η τελευταία δοκιμασία, το έργο που όλα τ' άλλα δεν είναι παρά προετοιμασία και προπαρασκευή του. Γι' αυτό οι νέοι - που είναι   "αρχάριοι"  στό κάθε τι -  δεν ξέρουν ακόμα ν'αγαπούν : πρέπει να διδαχτούν τόν έρωτα. Με όλο τους το είναι, με όλες τους τις δυνάμεις συμμαζεμένες γύρω στην ερημική φοβισμένη καρδιά τους, που οι χτύποι της ψηλώνουν ολοένα, πρέπει να μάθουν να αγαπούν.
Ο καιρός όμως της μαθητείας είναι πάντα καιρός μακρόχρονου   "εγκλεισμού ". 'Ετσι είναι, για πολύν καιρό, κι ο έρωτας: μοναξιά, ολοένα και πιό έντονη και πιό βαθιά μόνωση. 'Ερωτας δε θα πεί ν' ανοίγεσαι ευθύς, να δίνεσαι, να ενώνεσαι με κάποιον 'Αλλον ( τι θα ήταν, άλλωστε, η ένωση δύο όντων ακαθόριστων ακόμα, ατέλειωτων,ανοργάνωτων;)' είναι μιά σπάνια ευκαιρία για να ωριμάσεις, ν'αποχτήσεις μιάν υπόσταση δική σου, να γίνεις  εσύ  ένας ολόκληρος Κόσμος, για χάρη κάποιου άλλου, αγαπημένου προσώπου' είναι μια υψηλή, ακράτητη αξίωση, που σε χρίζει εκλεκτό της και σε σπρώχνει πρός τ' απέραντα πλάτη. Μόνο έτσι θα' πρεπε να μεταχειρίζονται οι νέοι τόν έρωτά τους: σαν ένα καθήκον που τους υποχρεώνει να εργάζονται αδιάκοπα στο μέσα τους κόσμο
("ν' ακρομάζονται  και να σφυροκοπάνε νύχτα-μέρα"). Δεν είναι ακόμα ώριμοι για το δόσιμο του εαυτού τους, για την εγκατάλειψη και το σβήσιμό τους  μέσα σ' ένα άλλο άτομο, για οποιοδήποτε τρόπο 'Ενωσης.
(Πρέπει  πρώτα, και για πολύν-πολύν καιρό, να μαζεύουν και να θησαυρίζουν ολοένα). Η 'Ενωση αυτή, το δόσιμο αυτό, είναι το στερνό σκαλοπάτι' ίσως η ανθρώπινη ζωή να μη μπορεί ακόμα να το χωρέσει.
Εδώ όμως λαθεύουν οι νέοι τόσο συχνά και τόσο βαριά: ορμάνε ακράτητοι ο ένας πρός τον άλλον, όταν τους αγγίξει η αγάπη (είναι στη φύση τους να μη μπορούν να περιμένουν), σκορπίζονται εδώ κι εκεί, ενώ η ψυχή τους είναι γεμάτη ακεφιά, ακαταστασία και ταραχή... Τι μπορεί όμως να βγεί απ'αυτό; Τι μπορεί να κάνει η ζωή τούτο το μπερδεμένο σωρό των μισοσπασμένων υλκών, που αυτοί τα ονομάζουν "ένωσή" τους και πολύ θά' θελαν να τα ονομάσουν "ευτυχία" τους; Και τι τους μέλλεται το αύριο; Καθένας τους αφανίζεται για χάρη του άλλου κι αφανίζει σύγκαιρα τόν άλλον κι άλλους πολλούς ακόμα, που ίσως ν' αρχόντουσαν κατόπι. Χάνει το νόημα της απεραντοσύνης, χάνει όλες του τις δυνατότητες' ανταλλάζει το "πήγαιν' έλα" των σιωπηλών, γεμάτων υποσχέσεις, πραγμάτων, με ένα στείρο ανακάτεμα, απ' όπου δε μπορεί να βγεί άλλο τίποτα παρά σιχασιά, απογοήτευση και φτώχεια. Δεν του μένει παρά να γυρέψει σωτηρία σε μιάν απ' τις άπειρες συμβατικές καταστάσεις που είναι παντού στημένες, σα δημόσια καταφύγια, γύρω απ' αυτόν τόν επικίνδυνο δρόμο. Καμιά περιοχή της ανθρώπινης υπόστασης δεν είναι τόσο πολύ γεμάτη από συμβατικότητες, όσο τούτη εδώ: σωσίβια, βάρκες και ναυαγοσωστικά είναι στη διάθεσή του, κάθε είδους βοήθεια που η κοινωνία έχει επινοήσει για τούτο τον σκοπό. Για τούς ανθρώπους ο έρωτας δεν είναι παρά μιά απόλαυση, τον κατάντησαν λοιπόν κάτι εύκολο και φτηνό, ακίνδυνο και σίγουρο, όμοιο με τις απολαύσεις των δρόμων.
Αλήθεια, πόσοι και πόσοι νέοι στάθηκαν ανίκανοι να βρούν το σωστό δρόμο της αγάπης, για πόσους τα σύνορα του έρωτα σταματάνε στό εύκολο, βιαστικό δόσιμο τους εαυτού τους! (Οι περισσότεροι, άλλωστε, δεν θα προχωρήσουν-σίγουρα- πιό πέρα από εκεί.) Νοιώθουν πολλοί να λυγίζουν κάτ' απ' το βάρος αυτού του λάθους και πασχίζουν να κάνουν βιώσιμη και γόνιμη, με το δικό τους προσωπικό τρόπο, την κατάσταση αυτή όπου βρέθηκαν ριγμένοι. Η φύση τους λέει πως τα προβλήματα του έρωτα - λιγότερο από άλλα, που είναι το ίδιο σημαντικά - δε μπορούν να λυθούν σύμφωνα με τούτον ή εκείνον το γενικό κανόνα που εφαρμόζεται σ' όλες τις περιπτώσεις 'νιώθουν πως τα προβλήματα αυτά - άμεσα προβλήματα ανθρώπου πρός άνθρωπο -  χρειάζονται, για κάθε περίπτωση, καινούργια, ιδιάιτερη, αποκλειστικά προσωπική απάντηση. Πώς όμως αυτοί -  μιά και μπερδεύτηκαν πιά έτσι αναμεταξύ τους που δεν ξεχωρίζουν ο ένας απ' τον άλλον, μιά και δεν έχουν πιά τίποτε Δικό τους -  πώς θα μπορούσαν να βρούν μέσα τους κάποιαν έξοδο, για να ξεφύγουν απ'την άβυσσο όπου έχει βουλιάξει η μοναξιά τους;
'Ερημοι και αβοήθητοι, πορεύονται τυφλά κι ο ένας κι ο άλλος. Σκορπάνε τις καλύτερες δυνάμεις τους για να γλυτώσουν από συμβατικότητες όπως ο γάμος, και πέφτουν σ' άλλες συμβατικές λύσεις, λιγώτερο χτυπητές, το ίδιοι όμως θανάσιμες. Επειδή μονάχα για συμβατικότητες είναι άξιοι. 'Ο,τι βγαίνει απ' αυτές τις βιαστικές κι ανυπόμονες, θολές και ταραγμένες ενώσεις, είναι πάντα συμβατικό.
Κάθε σχέση που είναι καρπός αυτής της πλάνης έχει κάτι το συμβατικό, ακόμα κι αν είναι ασυνήθιστη (ή, όπως λέει ο κόσμος, ανήθικη). Κι ο χωρισμός ακόμα θά' ταν μια συμβατική χειρονομία, μια απρόσωπη τυχαία απόφαση, αδύναμη κι άκαρπη.[...]


Από το βιβλίο " Γράμματα σ'ένα νέο ποιητή "
του Rainer Maria Rilke 

 

Street Dance 2 Tango No Vox

 

Yasemin Coplan