Το δάκρυ του Ιησού-Σάββατο του Λαζάρου

" Μόνο δακρύζει.."

[...] Ο Χριστός δακρύζει μπροστά στο μνήμα του νεκρού Του φίλου, του Λάζαρου. Τι κραταιά μαρτυρία! Δεν λέει: " πολύ ωραία, τώρα ο Λάζαρος είναι στον Παράδεισο και όλα είναι καλά - απαλλάχτηκε από αυτήν τη δύσκολη και βασανιστική ζωή".
Ο Χριστός δεν επαναλαμβάνει όλα αυτά που λέμε εμείς στη θλιβερή και αμήχανη προσπάθειά μας να παρηγορήσουμε και να παρηγορηθούμε. Για την ακρίβεια, δεν λέει τίποτα' μόνο δακρύζει. Και στη συνέχεια, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, ανασταίνει το φίλο Του, τον επαναφέρει δηλαδή σε εκείνη τη ζωή από την οποία υποτίθεται ότι πρέπει να ελευθερωθούμε εν ονόματι ενός ανώτερου αγαθού.
Κι ακόμα παραπέρα' δεν είναι άραγε αλήθεια πως το Πάσχα,
 με το χαρμόσυνο άγγελμα της ανατροπής του θανάτου
 (" θανάτω θάνατον πατήσας!"), αποτελεί το κέντρο του Χριστιανισμού;
Δεν είναι αλήθεια πως ο Χριστιανισμός εισήλθε στον κόσμο και τον σημάδεψε για αιώνες με αυτήν την πρωτάκουστη διακήρυξη: "κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος"; Δεν σημαίνει ο χριστιανισμός πάνω απ'όλα πίστη στην εκ νεκρών ανάσταση του Χριστού
και στη βεβαιότητα ότι "αναστήσονται οι νεκροί και εγερθήσονται οι εν τοις μνημείοις και πάντες οι εν τη γη αγαλλιάσονται";
Κι όμως, ενώ όλα αυτά είναι πράγματι αληθινά, η καινή αυτή και νικηφόρα πίστη ,η πίστη που στα μάτια του κόσμου φαντάζει ως "μωρία", μοιάζει σήμερα να έχει αποδυναμωθεί μέσα στους ίδιους κόλπους του Χριστιανισμού, ανάμεσα στους Χριστιανούς.
'Αρχισαν λίγο-λίγο οι Χριστιανοί να επιστρέφουν από μόνοι τους στον Πλάτωνα - όχι στην πλατωνική αντίθεση της ζωής και του θανάτου, μα στην αντίθεση δύο κόσμων: αυτού εδώ του κόσμου και του "άλλου", του κόσμου στον οποίο υποτίθεται πως αγάλλονται όλες οι αθάνατες ψυχές των ανθρώπων που έχουν πεθάνει.
'Ομως ο Χριστός ποτέ δεν έκανε λόγο για την αθανασία της ψυχής' μίλησε για την ανάσταση των νεκρών! Πως είναι δυνατόν να μη βλέπουμε πως τις δύο αυτές προσεγγίσεις τις χωρίζει
"χάσμα μέγα"; διότι αν το ερώτημα αφορά αποκλειστικά στην αθανασία της ψυχής, τότε σίγουρα δεν υπάρχει λόγος να σκοτίζουμε τους εαυτούς μας με το θάνατο - τι νόημα έχουν για μας όλα αυτά τα συνθήματα για τη νίκη καταπάνω στο θάνατο,
την κατάργησή του και την ανάσταση;[...]

Θάνατος και Χρόνος έστησαν βασίλειο επί γης
Κοίτα ν' απομακρυνθείς
Απ'το  "Κύριους" να τους πείς....

Από το βιβλίο

" 'Εσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος"

του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν

Υάκινθος

*****

Το δάκρυ του Ιησού-Σάββατο του Λαζάρου

πηγή: Ορθόδοξη Κορυτσά      Παρασκευή, 6 Απριλίου 2012

Αυτό το Σάββατο τιμάμε την υπό του Χριστού Ανάσταση του φίλου Του Λαζάρου.

Η έγερση του δικαίου Λαζάρου. 16ος αι. Ι.Ναός Ευαγγελισμού, Βερατίου Αλβανίας-
Ngritja nga varri i Llazarit të drejtë shek i 16-të Kisha e Ungjillëzimit Berat Shqipëri.

Αυτό το Σάββατο τιμάμε την υπό του Χριστού Ανάσταση του φίλου Του Λαζάρου. Ο Λάζαρος ήταν φίλος του Χριστού και οι αδελφές του Μάρθα και Μαρία τον φιλοξένησαν πολλές φορές (Λουκ.ι΄, 38-40, Ιωαν.ιβ΄, 1-3) στη Βηθανία κοντά στα Ιεροσόλυμα. Λίγες μέρες πρό του πάθους του Κυρίου ασθένησε ο Λάζαρος και οι αδελφές του ενημέρωσαν σχετικά τον Ιησού που τότε ήταν στη Γαλιλαία να τον επισκεφθεί. Ο Κύριος όμως επίτηδες καθυστέρησε μέχρι που πέθανε ο Λάζαρος, οπότε είπε στους μαθητές του πάμε τώρα να τον ξυπνήσω. Όταν έφθασε στη Βηθανία παρηγόρησε τις αδελφές του Λάζαρου που ήταν πεθαμένος τέσσερις μέρες και ζήτησε να δει το τάφο του. Όταν έφθασε στο μνημείο, δάκρυσε και διέταξε να βγάλουν την ταφόπλακα. Τότε ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, ευχαρίστησε τον Θεό και Πατέρα και με μεγάλη φωνή είπε: Λάζαρε, βγές έξω. Αμέσως βγήκε έξω τυλιγμένος με τα σάβανα ο τετραήμερος νεκρός μπροστά στο πλήθος που παρακολουθούσε και ο Ιησούς ζήτησε να του λύσουν τα σάβανα και να πάει σπίτι του. (Ιωαν. ια΄,44) Η αρχαία παράδοση λέγει ότι τότε ο Λάζαρος ήταν 30 χρονών και έζησε άλλα 30 χρόνια. Τελείωσε το επίγειο βίο του στην Κύπρο το έτος 63 μ.Χ. και ο τάφος του στην πόλη των Κιτιέων έγραφε: «Λάζαρος ο τετραήμερος και φίλος του Χριστού». Το έτος 890μ.Χ. μετακομίσθηκε το ιερό λείψανό του στην Κωνσταντινούπολη από τον αυτοκράτορα Λέοντα το σοφό, ο οποίος συνέθεσε τα ιδιόμελα στον εσπερινό του Λαζάρου: Κύριε, Λαζάρου θέλων τάφον ιδείν, κλπ Χαρακτηριστικό της μετέπειτας ζωής του Λαζάρου λέγει η παράδοση, ήταν ότι δεν γέλασε ποτέ παρά μια φορά μόνο όταν είδε κάποιο να κλέβει μια γλάστρα και είπε την εξής φράση: Το ένα χώμα κλέβει το άλλο. Η Ανάσταση του Λαζάρου επέτεινε το μίσος των Εβραίων που μόλις την έμαθαν ζήτησαν να σκοτώσουν τον Λάζαρο και το Χριστό. Αυτή τη μέρα δεν γίνονται μνημόσυνα με κόλλυβα, σε ανάγκη μόνο απλό Τρισάγιο.

Këtë të Shtunë nderojmë Ngjalljen prej Krishtit të mikut të Tij Llazarit. Llazari ishte mik i Krishtit dhe motrat e tij Martha dhe Maria e mikpritën shumë herë (Lluka 10: 38-40, Joanit 12:1-3) në Vithani pranë Jerusalemit. Pak ditë para pësimit të Zotit u sëmur Llazari dhe motrat e lajmëruan në lidhje me këtë Jesuin që atëhere që ishte në Galilea që ta vizitonte. Zoti qëllimisht u vonua deri sa vdiq Llazari, atëhere tha tek nxënësit e tij të shkojmë tani ta zgjoj. Kur arriti në Vithani ngushëlloi motrat e Llazarit që ishte i vdekur katër ditë dhe kërkoi që të shikonte varrin e tij. Kur arriti tek varri, qau dhe urdhëroi të heqin pllakën. Atëhere ngriti sytë tek qielli, falenderoi Zotin dhe Atin dhe me zë të lartë tha: Llazar, dil jashtë. Menjëherë doli jashtë i mbështjellë me çarçafët katër ditë i vdekur para popullit që po ndiqte dhe Jesui kërkoi që t’ia zgidhin çarçafët dhe të shkojë në shtëpinë e tij. (Joani 11:44) Tradita e lashtë thotë që atëhere Llazari ishte 30 vjeç dhe jetoi dhe 30 të tjera. Mbaroi jetën e tij tokësore në Qipro në vitin 63 pas Krishtit dhe varri i tij në qyteti n Kitieon shkruante: “Llazari katërditëshi dhe miku i Krishtit”. Në vitin 890 pas Krishtit u transportua lipsani i tij i shënjtë në Konstandinupojë nga perandori Leondi i Urtë, i cili shkroi dhe vargjet melodiozë të mbrëmësores së Llazarit: o Zot, varrin e Llazarit doje të shikoje etj. Karakteristikë e jetës së mëpasme të Llazarit thotë tradita, ishte që nuk qeshi përveç se një herë kur pa dikë që vidhte një poçe dhe tha këtë shjprehje: Një dhe po vjedh dheun tjetër. Ngjallja e Llazarit shtoi urrejtejn e Judenjëve që sapo e morën vesh kërkuan që të vrrasin Llazarin dhe Krishtin.