Η ημέρα της Κρίσεως

" 'Ω  ψυχή  μου..."

[...] Τρομερή  θα  είναι  η  μέρα, που ο ίδιος ο Δημιουργός  του ουρανού  και  της  γής, των  ορατών  και  των  αοράτων, θα  έλθη  πάλι  για  να  κρίνει  τον  κόσμο. Τότε ο Κύριος  θα  ποιήσει  "ουρανόν  καινόν  και  γήν  καινήν" (Αποκ.21).
Τότε  "και  γη  και  τα  εν  αυτή  έργα  κατακαήσεται"  (Β'Πέτρ.3,10). Τότε  ο  ουρανός  θα  τυλιχθεί  σαν  χαρτί 
και  "ο ήλιος  σκοτισθήσεται  και  η  σελήνη  ου  δώσει  το  φέγγος  αυτής, και  οι  αστέρες  πεσούνται  από  του  ουρανού, και αι  δυνάμεις  των ουρανών  σαλευθήσονται"!(Ματθ.24).
Τότε  θα  έρθει  ο  δίκαιος  Κριτής  "επί των  νεφελών  του  ουρανού  μετά  δυνάμεως  και δόξης  πολλής" (Ματθ.24),
και " κρινεί  την  οικουμένην εν  δικαιοσύνη"(Ψαλμ.9).
'Ω  ψυχή  μου, να  είσαι  έτοιμη  κάθε  ώρα  για  να  παρασταθείς  σ'αυτό  το  φοβερό  θείο  δικαστήριο, την  ημέρα της   γενικής  κρίσεως, που  θα  έρθει  "ως  κλέπτης  εν  νυκτί" (Β'Πέτρου 3),  αλλά  θα  έρθει  οπωσδήποτε.[...]

Από  το  βιβλίο " Ο  Ουρανός  στη Γη "

του  Αγίου  Ιωάννου  της  Κρονστάνδης

Υάκινθος

"Εννοώ την ημέραν την φοβεράν..."

Εις  τον 'Ορθρον  της  Κυριακής  της  Απόκρεω

Κάθισμα

ήχος πλ.του  β'

 

Εννοώ  την  ημέραν  την  φοβεράν,

και θρηνώ  μου  τας  πράξεις  τας  πονηράς'

πώς  απολογήσομαι  τω  αθανάτω  Βασιλεί;

ποία  δε  παρρησία  ατενίσω  τω Κριτή,

ο άσωτος  εγώ;

Εύσπλαγχνε  Πάτερ,

Υιέ  μονογενές,

το Πνεύμα  το  'Αγιον 

 ελέησόν  με.

****

Απο  τον  Κανόνα της Κυριακής  της  Απόκρεω,

ποίημα  Θεοδώρου  του  Στουδίτου,

ήχος πλ.του β'

Δοξαστικόν  Τριαδικόν

 

Υιόν  εκ  Πατρός  και  Πνεύμα,

δοξάζω  ως  ηλίου  φως  και  ακτίνα 

 το  μεν γεννητώς,  ότι  και  Γέννημα'

το δε προβλητώς, ότι  και Πρόβλημα'

συνάναρχον θείαν  Τριάδα  προσκυνουμένην,

υπο  πάσης  κτίσεως.

Υάκινθος

Η ΠΗΓΗ ΚΑΤΩ ΑΠ ‘ ΤΟ ΧΙΟΝΙ

 

 

Αυτοκράτορας Ming

713 -756 μ. Χ.

 

Η ΠΗΓΗ ΚΑΤΩ ΑΠ ‘ ΤΟ ΧΙΟΝΙ

Ο βορινός αγέρας κυνηγά τα μονότονα σύννεφα ,

κάτω απ’ τα σύννεφα πετά το κατάλευκο χιόνι ,

το χιόνι στροβιλίζει ξαφνικά και σκορπίζεται ,

τα μονότονα σύννεφα είναι γεμάτα θλίψη .

Κι ωστόσο η πηγή δροσερή τρέχει πάντοτε ,

μια κι η πηγή της φωτιάς ποτέ δε θα σβήσει .

Δεν είναι τάχα ένα καλό σημάδι ;

Ελπίδες ξανανθίζουνε .

 

 

 

 

 

Υάκινθος

«Σκανδαλίζομαι;….»

 

[… ] Με  την  βία  πρέπει  να  αποτρέπουμε  τον  εαυτό  μας 

 από  την  κατάκριση  του  πλησίον. Και  με  τον  φόβο 

του  Θεού  και  την ταπεινοφροσύνη να  τον  περιφρουρούμε 

απ’αυτό  το  πάθος. Πάντως, για να  αποδυναμώσουμε 

και  τελικά, με  την  βοήθεια  του  Θεού, να  ξεριζώσουμε 

από την  καρδιά  μας  τον  σκανδαλισμό  σε   βάρος  του 

πλησίον, πρέπει  να  ερευνούμε  βαθιά  τον εαυτό  μας  με το 

φώς  του  Ευαγγελίου, για  να  δούμε  τις  αδυναμίες  μας  και  να 

διαπιστώσουμε  τις  αμαρτωλές  μας  τάσεις, κινήσεις  και 

καταστάσεις. 'Οταν  την  προσοχή  μας  θα  την  τραβήξει 

η  δική  μας  αμαρτία, δεν  θα  έχουμε  πια  διάθεση να 

παρατηρούμε τις  αδυναμίες  του  πλησίον και  να 

ασχολούμαστε  μ’αυτές.  Τότε  όλοι  οι  άνθρωποι  θα  μας  

φαίνονταν  άμεμπτοι , άγιοι! Τότε  ο  εαυτός  μας, απεναντίας ,

θα  μας  φαίνεται  αμαρτωλός, ο πιο  μεγάλος αμαρτωλός 

του  κόσμου!

Τό     Τότε  θα μας  ανοιχθούν  διάπλατα  οι  πύλες  της  αληθινής      

 ζ       και  η  αγκαλιά  της  πραγματικής  μετανοίας!

          Ο όσιος  Ποιμήν  ο  Μέγας  έλεγε:  «Εμείς  και  οι  αδελφοί

  είμ  μας  είμαστε σαν  δύο  εικόνες.  Οταν ο  άνθρωπος  προσέχει 

 τον  τον  εαυτό  του και     τον  κατακρίνει, βλέπει  τον  αδελφό  του 

άμε   άμεμπτο. 'Οταν  όμως ο  εαυτός  του  του φαίνεται  καλός, βλέπει
τον   τον αδελφό  του  κακό». Γι’αυτό  οι  πιο  μεγάλοι 'Αγιοι  του Θεού
Θού  αγωνίζονταν  επίμονα να  βλέπουν τον  εαυτό  τους 

αμα  αμαρτωλό, και  μάλιστα  τόσο, που  ακόμα  και  τα  πιο  φανερά,

ακα  ακόμα  και  τα  πιο  μεγάλα  αμαρτήματα  των άλλων,  τους 

 φαί  φαίνονταν  μηδαμινά  και αξιοσυγχώρητα.

         Από  το βιβλίο « Ασκητικές  Εμπειρίες»

Του   του  Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ

Yάκινθος

"...Χαίρε θρόνε Κυρίου..."

'Υμνος  πρός  την Θεοτόκον

Χαίρε  το  άσμα  Χερουβείμ 

και  ύμνος  των  αγγέλων

Χαίρε  ειρήνη  και χαρά 

του  ανθρωπίνου  γένους

Χαίρε παράδεισε  τρυφής

Χαίρε  ζωής  το  ξύλον

Χαίρε  το  τείχος  των  πιστών

 λιμήν κινδυνευόντων

Χαίρε  ανάκλησις  Αδάμ

 της  Εύας  χαίρε  λύτρον

Χαίρε  πηγή  της χάριτος 

 και  της  αθανασίας

Χαίρε  ναέ  θειότατε

Χαίρε  θρόνε Κυρίου

Χαίρε  αγνή  η  δράκοντος 

του  αρχεκάκου  κάραν συνθλάσασα'

εις  άβυσσον ρίψασα  πεπεδημένον'

Χαίρε  το  καταφύγιον 

 των  καταπονουμένων.

Χαίρε  αράς  η  λύτρωσις

δι'ής  χαρά  τώ  κόσμω

εδείχθης  παναμώμητε 

τώ  σώ  Παρθένε  τόκω.

Χαίρε  η  μήτηρ  του  Χριστού 

Υιού Θεού  του  ζώντος

'Ω πρέπει  δόξα  και  τιμή

προσκύνησις  και  ύμνος

νύν και  αεί  και  πάντοτε

Αμήν  εις  τους  αιώνας.

 

Χαιρετιστήριος  ύμνος  πρός  την  Θεοτόκον

του  Αγίου  Εφραίμ  του Σύρου
σε  οκτασύλλαβους  στίχους 
που  εναλλάσονται  με  επτασύλλαβους



 

 

 

 

Υάκινθος

"...τον αίτιον του είναι τα πάντα..."

Κάθισμα  Όρθρου

της  Υπαπαντής  του  Κυρίου  Ιησού  Χριστού

 Ήχος α΄

Χορός  αγγελικός,

εκπληττέσθω  το  θαύμα,

βροτοί  δε  ταις φωναίς, ανακράξωμεν  ύμνον,

ορώντες  την  άφατον  του  Θεού  συγκατάβασιν'

όν  γαρ  τρέμουσι, των  ουρανών  αι  δυνάμεις,

γηραλέαι νυν, εναγκαλίζονται  χείρες,

τον  μόνον  φιλάνθρωπον.

Από  τον  Κανόνα  της  Υπαπαντής

ήχος γ'

Ποίημα  Κοσμά  Μοναχού

Θεώμενος  Συμεών  Λόγον  τον   άναρχον,

μετά  σαρκός,

ως  εν  θρόνω  Χερουβικώ, Παρθένω  εποχούμενον,

τον  αίτιον  του  είναι  τα  πάντα,

ως  βρέφος,

εκπλαγείς  εβόα  αυτώ:

επλήσθη  τα  πάντα  της  σης  αινέσεως.

****

Από τον Κανόνα

του Αγίου και Δικαίου Συμεών του Θεοδόχου

Σαυτόν απετέλεσας,

ναόν Θεού πανάγιον,

πράξεσιν ενθέοις Θεηγόρε'

όθεν ως βρέφος εν τω αγίω ναώ,

έβλεψας Θεόν μετά σαρκός ,

σε μεταβιβάζοντα,

πρός τα θεία σκηνώματα.

Θεοτοκίον

Ο πλήρης κεκένωται,

ο προαιώνιος άρχεται,

ο Λόγος παχύνεται,

ο Πλάστης πλάττεται,

ο αχώρητος χωρείται εν κοιλία,

τη σή σωματούμενος.

Υάκινθος

" Κύριος ποιμαίνει με"

Ο ψαλμός μας  αρχίζει με τα λόγια " Κύριος ποιμαίνει με και ουδέν με υστερήσει". Από την εναρκτήρια αυτή φράση, θα περιοριστούμε μόνο στις τρείς πρώτες λέξεις: "Κύριος ποιμαίνει με". Οι λέξεις αυτές εδραιώνουν μια σχέση, πάνω απ' όλα όμως ταυτίζουν τον Ποιμένα με τον Κύριο. Είναι ένα παράδοξο σχήμα, διότι υπάρχει πελώρια αντίθεση ανάμεσα στόν Κύριο και Θεό μας και σε ένα ποιμένα.

Ο Κύριος...σε όποια γλώσσα και να τη σκεφθούμε αυτήν τη λέξη - στα Εβραϊκά, στα Ελληνικά, στα Λατινικά -, ξυπνά μέσα μας τρείς θεμελιώδεις έννοιες. Πρώτα απ' όλα τη θεία μεγαλειότητα του Κυρίου. Μετά την έννοια της δύναμής Του. Και τέλος την έννοια της δικής μας απόλυτης ασημαντότητας σε σχέση με αυτήν την μεγαλειότητα και τη δύναμη. Είμαστε πλάσματα απείρως εξαρτημένα από τα χέρια του Κυρίου μας.

Και ο ποιμένας... Βλέπουμε την αντίθεση ανάμεσα στο πολύ μεγάλο και στό πολύ ταπεινό και μικρό. 'Ενας ποιμένας δεν είναι ούτε δυνατός ούτε πλούσιος. είναι στην υπηρεσία του εργοδότη του. Κι ακόμη, είναι στην υπηρεσία των προβάτων που προσέχει. Τα πρόβατα τον ακολουθούν, είναι αλήθεια αυτό, αλλά τον ακολουθούν επειδή αυτός ζεί για το κοπάδι του. Πρέπει να τα οδηγεί, να τα τρέφει, να τους εξασφαλίζει καταφύγιο, να τα υπερασπίζεται. Η ζωή του όλη είναι αφιερωμένη στα πρόβατά του, αυτός ο ίδιος τους ανήκει. Υπ' αυτήν την έννοια, ο ψαλμωδός δηλώνει ότι ο Κύριος είναι αυτός ο άνθρωπος που ανήκει στο κοπάδι του, ότι ο Κύριος είναι πολύ απλά ένας ποιμένας, ένας ταπεινός βοσκός. Αυτό ακριβώς είναι το παράδοξο, το απίστευτα παράδοξο.

Ας προσέξουμε εδώ ότι ο ψαλμός δεν λέει, " Ο Ποιμένας είναι ο Κύριος". Δεν προτάσσει την έννοια ότι ο βοσκός υψώθηκε στο επίπεδο ενός κυρίου. 'Οχι, δεν γίνεται κύριος ο βοσκός. Αν προηγείτο η λέξη "ποιμένας"και ακολουθούσε η λέξη "κύριος", η αλληλουχία ίσως υπονοούσε ένα εξαιρετικό προβιβασμό. Αντιθέτως εδώ, προηγείται η λέξη "Κύριος", αυτή είναι το εναρκτήριο σημείο. Και εδώ, όπως και παντού, ο Κύριος παίρνει την πρωτοβουλία. Δεν υπάρχει άνοδος από την κατάσταση του βοσκού στην κατάσταση του Κυρίου, αλλά κάθοδος από το επίπεδο του Κυρίου σ' εκείνο του ποιμένα. Πρόκειται για την πιό βαθιά και ευσπλαγχνική πράξη κενώσεως. Και αυτή η ταπεινή και στοργική κίνηση δίνει τον τόνο και διαπνέει όλο τον ψαλμό.

" Κύριος ποιμαίνει με". Αυτό που έχουμε εδώ είναι μιά δήλωση δοσμένη με νηφάλια αποφασιστική αυθεντία. Δεν είναι μία πρόβλεψη : " Ο Κύριος θα με ποιμάνει", ούτε μια ευχή ή προσευχή : "Κύριε, γίνε ο ποιμένας μου !". Είναι μια απλή γαλήνια δήλωση ενός γεγονότος που ήδη ισχύει :
" Κύριος ποιμαίνει με ". Αυτή είναι η αληθινή κατάσταση, έτσι έχουν τα πράγματα. Εγώ μπορεί να απομακρυνθώ από τον Ποιμένα. Αλλά μια τέτοια απόρριψη εκ μέρους μου δεν εμποδίζει τον Κύριο από το να παραμένει ο Ποιμήν. Αυτός είναι και θα είναι για πάντα ο Ποιμήν.

Από το βιβλίο " Κύριος ποιμαίνει με..."
Σχόλια στον 22ο Ψαλμό του Δαυίδ
Του Lev Gillet

 

Simonopetra Monastery - Psalm 22

 

 

Υάκινθος

"Το Πνεύμα το άγιο τι είναι; ..."

Του Αγίου Πατρός ημών
Συμεών του νέου Θεολόγου

Ηθικός Λόγος Ε'

[...] 17   Αλλά θα σε ερωτήσω και αποκρίσου μου. Το Πνεύμα το άγιο τι είναι; Θεός, εκ Θεού αληθινού, ομολογουμένως Θεός αληθινός. Εσύ λοιπόν, όπως βλέπεις, λέγεις αυτό Θεό, πιστός στα δόγματα της εκκλησίας. Αυτό λοιπόν λέγεις και πιστεύεις ότι είναι Θεός αληθινός, εκπορευόμενο εκ Θεού αληθινού, και συνιστάς ότι όσοι έχουν το άγιο Πνεύμα, ομολογουμένως έχουν εκείνον τον ίδιο τον Θεό να μένει πάντοτε μέσα τους, όπως και ο Χριστός είπε πρός τους αποστόλους' " εάν με αγαπάτε, θα τηρήσετε τις εντολές μου' και εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα και θα σας δώσει άλλον Παράκλητο, για να μείνει μαζί σας αιώνια ". Να λοιπόν εδιδάχθηκες ότι και μένει και κατοικεί στούς ατελείωτους αιώνες. Το ότι είπε, " για να μείνει μαζί σας αιώνια ", δηλώνει ότι συνυπάρχει αιώνια και συνεχώς μαζί τους και ότι είναι αχώριστο μ' αυτούς τώρα, και στον μέλλοντα αιώνα. 'Οτι όμως οι θείοι απόστολοι και είδαν και αξιώθηκαν να λάβουν το 'Αγιον Πνεύμα, άκουσε το επόμενο' " το Πνεύμα της αληθείας, το οποίο ο κόσμος δεν μπορεί να λάβει, διότι δεν το βλέπει ούτε το γνωρίζει, εσείς το γνωρίζετε, διότι μένει μαζί σας ". Για να γνωρίσεις όμως ότι και τον Χριστό βλέπουν αυτοί που τον αγαπούν και φυλάσσουν τις εντολές του, άκουσε τον ίδιο τον Κύριο που το λέγει' " αυτός που κρατά τις εντολές μου και τις τηρεί, εκείνος είναι που με αγαπά'
και εκείνος που με αγαπά θα αγαπηθεί από τον Πατέρα μου, και εγώ θα τον αγαπήσω και θα του φανερωθώ ".[...]

'Αγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος

Α' Βίβλος των Θεολογικών και Β΄Βίβλος των Ηθικών Λόγων

Πατερικές Εκδόσεις  " Γρηγόριος ο Παλαμάς "

 

Υάκινθος

Για την πραότητα

Η πραότητα και η ταπεινοφροσύνη είναι ουράνιες αρετές.
Ο ίδιος ο Κύριος μας λέει:
"Μάθετε απ' εμού , ότι πράος ειμι και ταπεινός τη καρδία' και θα εύρετε ανάπαυσιν εις τας ψυχάς υμών".
Ο ίδιος ο Κύριος, η άνω Σοφία, μας μιλάει για τον Εαυτό του.
Η πραότητα είναι εξωτερική και εσωτερική.
Η εξωτερική πραότητα φανερώνεται στα εξής:
Να περπατείς ήσυχα και ήρεμα. Να κάθεσαι ήρεμα.
Να αγωνίζεσαι να είσαι ήρεμος και ήσυχος.
Ο αληθινός χριστιανός από αυτά φαίνεται.
Η Αγία Γραφή μας λέει: "Και στολισμός και γέλως οδόντων και βήμα ποδός, μαρτυρεί τα περί του ανδρός" (Σοφ.Σειράχ 19,30).
Η εσωτερική πραότητα είναι:
Να κυριαρχείς στο θυμό. Να συγκρατείς την οργή.
Οταν κάποιος σε λυπήσει, έστω και άν μπορείς να τον εκδικηθείς, να μη τον εκδικείσαι . Καί έστω και άν πικραίνεσαι, να μη πικραίνεις κανένα. Ούτε με λόγια .Ούτε με έργα. Ούτε με τον τρόπο της συμπεριφοράς σου . Αντίθετα μάλιστα. Αν θέλεις να είσαι πράος, οφείλεις με τον τρόπο της συμπεριφοράς σου να γαληνεύεις την καρδιά του κάθε ανθρώπου! Μη το ξεχνάς, ότι ο Κύριος είπε:
" Επί τινα επιβλέψω, αλλ' ή επί τον ησύχιον και πράον";


Από το βιβλίο "Πνευματικές νουθεσίες", του Ιλαρίωνος Ιερομονάχου.

 

 

 

Υάκινθος

"Υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου...."

Ο κίνδυνος της ηθικής κρίσης

[...] Η πρόταση "Μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε ", χρησιμοποιείται συνήθως σε λάθος περιστάσεις. Ο Χριστός δεν μας επέβαλε να μην κρίνουμε ποτέ. Αυτό που είπε στους επόμενους τέσσερις στίχους είναι ότι θα έπρεπε να κρίνουμε τους εαυτούς μας προτού κρίνουμε τους άλλους-όχι ότι δεν θα έπρεπε να κρίνουμε καθόλου - για να καταλήξει: "Υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού του αδελφού σου" (Ματθ.). Αναγνωρίζοντας το ενδεχόμενο κακού στις ηθικές κρίσεις, μας προέτρεψε όχι να τις αποφεύγουμε εντελώς, αλλά να εξαγνίζουμε τους εαυτούς μας, προτού τις κάνουμε. Πράγμα το οποίο οι κακοί άνθρωποι δεν καταφέρνουν να κάνουν.
Αυτό που αποφεύγουν είναι η αυτοκριτική.
Πρέπει επίσης να θυμόμαστε το σκοπό για τον οποίο κρίνουμε. Αν είναι η θεραπεία, καλώς. Αν είναι η ενίσχυση της εκτίμησης για τον εαυτό μας και της έπαρσής μας, τότε ο σκοπός μας είναι λανθασμένος. Η σκέψη "Πορεύομαι πρός δόξαν Θεού" πρέπει πάντα να συνοδεύει την κρίση μας για το Κακό κάποιου άλλου ανθρώπου.
Πιστεύω ότι η επιστημονική εξερεύνηση του ανθρώπινου Κακού θα βεβαιώσει το αληθές αυτής της σκέψης. Σκεφτείτε κάποια από τα ζητήματα που έχουμε ήδη θέσει: την πιθανότητα γενετικής πρόκλησης του Κακού η προδιάθεσης γι'αυτό' τις ενδείξεις για το ρόλο που παίζουν οι γονείς που δεν αγαπούν τα παιδιά τους, και για τις επιπτώσεις του μεγάλου πόνου κατά την διάρκεια της παιδικής ηλικίας' για τη μυστηριώδη φύση της ανθρώπινης καλωσύνης. 'Οσο βαθύτερα εξετάζουμε το αντικείμενο, τόσο λιγότερους λόγους για προσωπική έπαρση ανακαλύπτουμε.

 

 

 

" Η ευθύνη "

 

 Μερικοί  ερμηνεύουν  την  αλήθεια  της  σκέψης  "Πορεύομαι  πρός  δόξαν  Θεού" ως  έναν  λόγο μοιρολατρείας. Από  τη στιγμή  που ο Θεός  λυτρώνει  αυτό  το  άτομο, αλλά  όχι  και  το  άλλο, απο  τη  στιγμή  που ο βαθμός  στον  οποίο  μπορούμε  να  σώσουμε  τους  εαυτούς  μας  με  δική  μας  προσπάθεια  θα  παραμείνει  μάλλον  ασαφής, γιατι  να κάνουμε  τον  κόπο; 'Ομως, η μοιρολατρεία  είναι  ακριβώς  αυτό: μοιραία. Η εγκατάλειψη  της  προσπάθειας  είναι  θάνατος. Αν  και  μπορεί  να  μη  δούμε  ποτέ  καθαρά  το  νόημα  της  ανθρώπινης  ύπαρξης - ούτε  τον  ακριβή λόγο  που  το  ένα  άτομο  είναι  καλό  και  το  άλλο  κακό -, εξακολουθούμε  να  είμαστε  υπεύθυνοι  για μια  όσο  το  δυνατόν  καλύτερη  ζωή. Το οποίο, επίσης, σημαίνει  ότι  πρέπει  να  συνεχίσουμε  να  κάνουμε  τις  απαραίτητες  ηθικές  κρίσεις  για  την  υποστήριξη  της  ζωής. Και μπορούμε  να  διαλέγουμε  αν θα  ζούμε  σε  μια  κατάσταση  μικρότερης η μεγαλύτερης  άγνοιας.

Το  ζήτημα  τότε  δεν  είναι  αν  πρέπει  ή  όχι  να  κρίνουμε' ασφαλώς  και  πρέπει. Το  θέμα  είναι  πως  και  πότε  να κρίνουμε  σοφά. Οι μεγάλοι  πνευματικοί  ηγέτες  μας  έχουν δώσει  τις  βασικές  αρχές. Αφού, πάντως, πρέπει  να  κάνουμε  ηθικές  κρίσεις, είναι  σωστό  να εκλεπτύνουμε  περισσότερο  τη  σοφία  μας  εφαρμόζοντας  την  επιστημονική  μέθοδο  και  τη  γνώση  του Κακού, όπου  αρμόζει' αρκεί  να  έχουμε  στο  μυαλό  μας  τις  βασικές  αρχές.[...]
 

 

Από  το  βιβλίο  " Οι  'Ανθρωποι  του  Ψεύδους"

του  ψυχιάτρου-ψυχοθεραπευτή  δρ. Σκoτ Πεκ

 

 

 

 

 

Υάκινθος

Ο κίνδυνος της ηθικής κρίσης

Χαρακτηριστικό των κακών  ανθρώπων  είναι  να  κρίνουν  τους  άλλους ως  κακούς. Είναι  ανίκανοι  να  αναγνωρίζουν  τη  δική  τους  ατέλεια, και  γι'αυτό  κατηγορούν  άλλους  για  τα  ελαττώματα  τους. Και όταν  χρειάζεται, είναι  σε  θέση  ακόμη  και  να  καταστρέφουν  άλλους  στο  όνομα  της  δικής  τους  ορθότητας. Πόσες  φορές  δεν  το  έχουμε  δει: στα  βασανιστήρια  των Αγίων, στην ιερά  Εξέταση,  στο  Ολοκαύτωμα, στο Μαϊ Λάϊ!  Αρκετές  φορές, ώστε  να ξέρουμε  ότι  κάθε  φορά που  κρίνουμε  κάποιους  άλλους  ως  κακούς, μπορεί  εμείς  οι  ίδιοι  να  διαπράττουμε  το  Κακό. Ακόμη  και  οι  άθεοι  και  οι  αγνωστικιστές  πιστεύουν  στα  λόγια  του  Χριστού:
"Μη  κρίνετε  ίνα  μη  κριθήτε".
Το  Κακό  είναι  μια ηθική  κρίση. Προτείνω  ότι  ίσως  είναι  και  μια  επιστημονική  κρίση. Διατυπώνοντας  όμως  την  κρίση  με  επιστημονικό  τρόπο  δεν  ξεφεύγουμε  από  την σφαίρα της  ηθικής. Η  λέξη  είναι  υποτιμητική. Είτε  αποκαλούμε  κάποιον  άνθρωπο κακό, σύμφωνα  με  την  δική  μας  γνώμη, είτε  βασιζόμενοι  σε  κάποιο τυποποιημένο  ψυχολογικό  τεστ, και  με  τους  δύο  τρόπους  εκφέρουμε  μία  ηθική  κρίση εναντίον  του. Δεν  θα  ήταν  πιο  σωστό  να  απέχουμε  και  από  τους  δύο  τρόπους; Η  επιστήμη  από  μόνη  της  είναι  αρκετά  επικίνδυνη. Πως  τολμάμε  να  αναμειγνύουμε  και  τις  δύο  υπό  το  φως  της  νουθεσίας  του  Χριστού; Αν, όμως  εξετάσουμε  το θέμα  προσεκτικότερα, θα  δούμε  ότι  μία  απόλυτη   αποφυγή  διατύπωσης  ηθικών  κρίσεων  είναι, από  μόνη  της, και αδύνατη  και  κακή.[...]
Είναι  γεγονός  ότι  δεν  μπορούμε  να  ζούμε  αξιοπρεπώς, χωρίς  να  διατυπώνουμε  γενικά  κρίσεις  και  συγκεκριμένα  ηθικές  κρίσεις....'Ολοι  μας  παίρνουμε  καθημερινά  αποφάσεις  που  είναι  κρίσεις, και  οι  περισσότερες  από  τις  οποίες  έχουν  ηθικές  προεκτάσεις. Δεν  είναι  δυνατόν να μή  κρίνουμε.[...]
(συνεχίζεται στην ανάρτηση της 10/4/2012).


Από  το  βιβλίο  " Οι  'Ανθρωποι  του  Ψεύδους "
του  ψυχιάτρου-ψυχοθεραπευτή δρ. Σκότ  Πέκ

πηγή:Υάκινθος

 

Βάπτισμα

[...]
Η απάντησις  σ' αυτήν την κάθοδο πρός το βάθος όπου βρισκόταν πεσμένος ο άνθρωπος, είναι το άνοιγμα των ουρανών, απ' τα ύψη. Το χώρισμα, που μας χωρίζει, από τον πανταχού παρόντα Θεό στόν ουρανό του, και στην απομόνωσί του, δηλαδή ο ίδιος ο άνθρωπος, ως ξεπεσμένο δημιούργημα, που είχε παρασύρει μαζί του όλη την πλάσι που "υπετάγη τη ματαιότητι" (Ρωμ.η', 20), αυτό το χώρισμα φεύγει από τη μέση. Συντελείται μια αιώνια ένωσις. Στην ανθρώπινη καρδιά του Ιησού ξεχύνεται ο ανοικτός  πλούτος του Πατρός.
" Εγένετο...Ιησού προσευχομένου ανεωχθήναι τόν ουρανόν", λέγει το κατά Λουκάν (γ', 21), θέλοντας μ' αυτό να φανερώσει κάποιο γεγονός, που ήταν όμως πραγματικό, πιό πραγματικό απ' όλα τα χειροπιαστά πράγματα που τους περιτριγυρίζουν' αλλά ήταν " εν Πνεύματι".

 

Σήμερον ο Παράδεισος ηνέωκται τοις ανθρώποις,

και ο της Δικαιοσύνης 'Ηλιος καταυγάζει ημίν....

Σήμερον του παλαιού θρήνου απηλλάγημεν

και ως νέος Ισραήλ διεσώθημεν.

Σήμερον του σκότους ελυτρώθημεν

και τω φωτί της θεογνωσίας καταυγαζόμεθα..

Σήμερον η πλάνη κατήργηται,

και οδόν ημίν σωτηρίας εργάζεται

 η του Δεσπότου επέλευσις....

Σήμερον τα άνω τοις κάτω συνεορτάζει,

 και τα κάτω τοις άνω συνομιλεί.... 

Εις τα Άγια Θεοφάνεια
του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού
Από το ποίημα
Σωφρονίου Πατριάρχου Ιεροσολύμων

 

Τό 'Αγιον Πνεύμα ανυψώνει τον άνθρωπο, πιό πάνω κι απ' τόν ίδιο τον εαυτό του, έτσι που καταλαβαίνει τον Θεό, κι αντιλαμβάνεται την αγάπη του.Ο πλούτος αυτού του Πνεύματος πλημμυρίζει τον Ιησού. Μιλήσαμε για το μυστήριο, απ' όπου είχε πηγάσει η ύπαρξις του Χριστού: 'Οτι αυτός είναι ο κατ' ουσίαν Υιός του Θεού. 'Οτι αυτός φέρει μέσα στην ύπαρξί του τη ζωντανή θεότητα, που τον παρακολουθεί και τον φωτίζει.Ταυτόχρονα όμως αυτός είναι και ένας αληθινός άνθρωπος, που έγινε ολότελα όμοιος μ' εμάς, εκτός από την αμαρτία' επομένως αυτός είναι που "προέκοπτε σοφία , και ηλικία, και χάριτι' όχι μόνον " παρ' ανθρώποις", αλλά και "παρά Θεώ"...

 

... Σήμερον η χάρις του Αγίου Πνεύματος,

εν είδει περιστεράς,

τοις ύδασιν επεφοίτησε.

Σήμερον ό άδυτος 'Ηλιος ανέτειλε,

και ο κόσμος τω φωτί του Κυρίου καταυγάζεται....

Σήμερον ο άκτιστος υπό του ιδίου πλάσματος

βουλή χειροθετείται...

Σήμερον ο ακλινής τω ιδίω οικέτη υποκλίνεται,

ίνα ημάς εκ της δουλείας ελευθερώση...

Εις τα Άγια Θεοφάνεια

του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού

Από το ποίημα

Σωφρονίου Πατριάρχου Ιεροσολύμων

Εδώ το μυστήριο γίνεται σκοτεινότερο: είναι Υιός του Πατρός.

Ο Πατήρ προαιωνίως είναι "εν τω Υιώ", όπως και "ο Υιός εν τω Πατρί" (Ιω.ιδ', 10-12). 'Ο,τι κάνει ο Υιός, είναι κάτι που προέρχεται απ' την εξουσία του Πατρός. Αυτή η εξουσία, αυτή η δύναμις είναι ανοικτή μπροστά του και τη " βλέπει".Ταυτόχρονα όμως σημειώνεται, ότι από τον Πατέρα του "εξήλθε" και πρός τον Πατέρα του "πορεύεται", για να καταλήξει στην αδιαπέραστη απ' την ανθρώπινη νόησι εκείνη φράσι, που είπε πάνω στόν Σταυρό, πώς τον είχε εγκαταλείψει ο Θεός (Μτ.κζ', 46). 'Ετσι είναι και το Πνεύμα πάντα μαζί του, γιατί το Πνεύμα είναι αγάπη, που ενώνει Πατέρα και Υιό μεταξύ τους, και που έκανε τον Υιό να ενανθρωπίσει. Εν τούτοις "έρχεται το πνεύμα επ' αυτόν", όπως επίσης εκείνος θα το "στείλει"  στούς δικούς του "από του Πατρός".

 

Σύ γαρ Θεός ών απερίγραπτος,

άναρχός τε και ανέκφραστος,

ήλθες απί της γής,

μορφήν δούλου λαβών,

εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος...

Ο Ιορδάνης εστράφη εις τα οπίσω,

ορών τον Αόρατον οραθέντα,

τον Κτίστην σαρκωθέντα,

τον Δεσπότην εν δούλου μορφή.

Ο Ιορδάνης εστράφη εις τα οπίσω,

και τα όρη εσκίρτησαν,

Θεόν εν σαρκί καθορώντα,

και νεφέλαι φωνήν έδωκαν,

θαυμάζουσαι τόν παραγενόμενον,

 φώς εκ φωτός, Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού,

δεσποτικήν πανήγυριν σήμερον ορώντες...

Εις τα Άγια Θεοφάνεια
του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού
Από το ποίημα

Σωφρονίου Πατριάρχου Ιεροσολύμων

 

Εδώ σταματά το μυαλό μας, αν και διαισθάνεται, πως εδώ πρόκειται για μια πραγματικότητα, που είναι πραγματικότης πιό πολύ από κάθε άλλη και πως έχομε μπροστά μας μια αλήθεια, που είναι αληθινή πιό πολύ απ' όλες. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας αφήσει να παρασυρθούμε σε δημιουργήματα της λογικής, που είναι φαινομενικά, και σε αισθήματα και λέξεις, που μέσα τους δεν έχουν καμμιά ουσία. Όλ' αυτά αποτελούν  μυστήριο, είναι το μυστήριο  του Τριαδικού Θεού που έγινε άνθρωπος. Δε μπορούμε να το διαπεράσουμε και η ομολογία της αδυναμίας μας αυτής ισχύει για ό,τι θα λεχθεί σχετικά με το πρόσωπο του Ιησού.

Το Άγιον Πνεύμα κατεβαίνει πάνω στον Ιησού και στην ακατάληπτη αυτή συνάντηση, στο θεϊκό πλούτο που ξεχύνεται εκείνη τη στιγμή, ακούονται τα λόγια της πατρικής αγάπης, που το κατά Λουκάν τα έχει στό δεύτερο πρόσωπο "συ ει ο υιός μου ο αγαπητός, εν σοί ηυδόκησα" ( Λκ. γ',22).

[...]

Από το βιβλίο " Ο Κύριος "

του Romano Guardini

*******

 

Τριάς υπερούσιε, υπεράγαθε,

υπέρθεε, παντοδύναμε, παντεπίσκοπε,

αόρατε, ακατάληπτε'

Δημιουργέ των νοερών ουσιών και των λογικών φύσεων,

η έμφυτος αγαθότης, το Φώς το απρόσιτον,

το φωτίζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον,

λάμψον καμοί τω αναξίω δούλω σου'

φώτισόν μου της διανοίας τα όμματα,

 όπως ανυμνήσαι τολμήσω την άμετρον ευεργεσίαν και δύναμιν...
 

 

 

Μέγας εί Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου,

και ουδείς λόγος εξαρκέσει

πρός ύμνον των θαυμασίων σου...

Εις τα Άγια Θεοφάνεια
του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού
Από το ποίημα

Σωφρονίου Πατριάρχου Ιεροσολύμων

****

Υάκινθος