Τό ἀμήχανον ἀποτέλεσμα
Σαράντος Καργάκος
Ημερομηνία:
07/05/2012Μπορεῖ ἡ ποιότητα νά μήν ἄλλαξε, ἄλλαξε ὅμως ἡ ποικιλία. Καί ὡς πρός αὐτό ἰσχύει τό λατινικό: «varietasplacet» (= ἡ ποικιλία ἀρέσει). Ὡστόσο, τούτη ἡ ποικιλία πού μᾶς προέκυψε, κι ὄχι χωρίς τή δική μας ἀβελτηρία –καί μ’ αὐτό ἐννοῶ μιά ἀπροσμέτρητη βλακεία- δέν διαλύει στόν πολιτικό μας ὁρίζοντα τό βαρύτατο νέφος τῆς ἀμηχανίας. Καί τώρα τί κάνουμε; Τό νά ποῦμε «ἄνθρακες ὁ θησαυρός» δέν ὠφελεῖ, διότι ἄπειρες φορές τό’ χουμε πεῖ. Χωρίς νά ἔχουμε συνετισθεῖ. Ἐκ μακρᾶς πείρας γνωρίζουμε ὅτι στήν ἑλληνική πολιτική ἰσχύει τό πάντοτε ἀποτελεσματικό: «Ἄλλα λέει κι ἄλλα κάνει». Σπεσιαλίστας στό εἶδος ἦταν ὁ ἱδρυτής τοῦ ΠΑΣΟΚ, τόν ὁποῖο τό 1986 στό βιβλίο μου «Ἀλαλία, ἤτοι τό σύγχρονο γλωσσικό μας πανόραμα», εἶχα παρομοιάσει μέ ἕναν ἀγωνιστή ἀπό τόν Ἅγιο Βλάση τῆς Βοιωτίας, τόν Θανάση Ἀλλαντάλλα. Καί μπορεῖ μέν ὁ ἀοίδιμος Θανάσης νά ἔλεγε «ἄλλ’ ἀντ’ ἄλλων», ὁ Καίσαρας ὅμως τοῦ ΠΑΣΟΚ ὄχι μόνον ἔλεγε ἀλλά καί ἔπραττε «ἄλλ’ ἀντ’ ἄλλων». Ἔτσι ἐγένετο τά πάντα ... «κουλουβάχατα»!
Ἔστι οὖν κουλουβάχατα λέξη ἀραβική σημαίνουσα τό ἀναμίξ, τό ἄνω κάτω, τήν ἀνακατωσούρα. Τή λέξη, ὅπως γράφω στήν προσχηματική ποιητική μου συλλογή, «Προσεχῶς κατεδάφιση» πού κυκλοφορήθηκε τό 1982, ἐκγενίκευσε ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης – Φαλέζ, γυιός τοῦ Γενναίου Κολοκοτρώνη καί ἐγγονός τοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ, βγάζοντας περί το 1882 τό πολιτικό φυλλάδιο «Ἡ Κουλουβάχατα ἤ αἱ φύρδην μίγδην σημεριναί ἰδέαι». Καί τελείωνα σ’ αὐτό τό προσχηματικό ποίημα μέ τή φράση: «Ἀκόμη ἐκεῖ βρισκόμαστε». Πέρασαν ἔκτοτε ἄλλα 30 χρόνια. Καί πάλι ἐκεῖ βρισκόμαστε. Ἡ κουλουβάχατα εἶναι τό κατά Βάρναλη, κακό μας ριζικό. Πού θά μᾶς ταλανίζει γιά καιρό, ἄν δέν βάλουμε κάποτε μυαλό.
«Τοιοῦτοι ἔπρεπεν ἡμῖν ἀρχιερεῖς»
Ημερομηνία:
07/05/2012Ἡ ψῆφος, διδάσκαμε καί γράφαμε παλιά, εἶναι συνείδηση καί συνάμα εὐθύνη. Γιά ὅ,τι κακό ἔπραξαν ἤ θά πράξουν οἱ ἐκλεγέντες πολιτικοί, ὑπεύθυνοι δέν εἶναι μόνον αὐτοί· ὑπεύθυνο εἶναι καί τό ἐκλογικό σῶμα. Ἀφότου μέ τήν ψῆφο μας –και τήν ἀνοχή μας- ἐγκαθιδρύσαμε τή δικτατορία τῶν ἀνευθύνων, ἦταν φυσικό ἠ ἀνευθυνότητα νά γίνει πολιτικό πεπρωμένο μας. Κάτι σάν «κισμέτ».
Ὅταν ὁ λαός, ἀντί νά ψηφίζει τόν σοβαρό καί τόν αὐστηρό –καί τέτοιοι, πιστεύω ὑπάρχουν σέ ὅλα τά ψηφοδέλτια-, ψηφίζει τόν σαχλό καί τόν τσαλαφό, πῶς μπορεῖ νά ἀπαιτεῖ ποιότητα πολιτικῆς; Συχνά κατά τήν μεταπολιτευτική περίοδο ἡ Βουλή ἔμοιαζε μέ «θίασο ποικιλιῶν». Ἐξ αἰτίας τῆς γελοιότητας πού μᾶς προσφέρουν – εὐτυχῶς ὄχι ὅλοι- οἱ πολιτικοί, κινδυνεύουν νά μείνουν ἄνεργοι οἱ εὐθυμογράφοι καί οἱ γελοιογράφοι. Ἔχουμε ἀναρωτηθεῖ γιατί ἔσβησε τό πιό ἀκμαῖο εἶδος τοῦ ἑλληνικοῦ θεάτρου, ἡ ἐπιθεώρηση; Εἶναι ἁπλό: τό μεγάλο «ἀτού» τῶν ἐπιθεωρήσεων ἦταν ἡ σάτιρα κατά τῶν πολιτικῶν. Κάτι σήμερα περιττό. Διότι σήμερα κάποιοι πολιτικοί παράγουν περισσότερο γέλιο ἀπ’ ὅσο ἄν τούς παρωδοῦσαν κάποιοι ἠθοποιοί.
Ἔχω παρατηρήσει ὅτι συχνά μιά πολιτικῶν φωτογραφία παράγει γέλωτα περισσότερο ἀπό μιά καλή γελοιογραφία.
Τό νέο «ΟΧΙ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου