ΤΟ ΚΟΡΑΝΙ ΥΠΟ… ΤΗ ΣΚΕΠΗ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

πηγή : Ορθόδοξη Κορυτσά

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Σίγουρα κανείς δεν θα το πίστευε αν δεν έβλεπε το δημοσίευμα-ομολογία της τουρκικής εφημερίδας, Aksam, με την πραγματικά πρωτοφανή και συνάμα εκπληκτική φωτογραφία όπου προβάλλεται ένας Τούρκος ιμάμης να αναγινώσκει περικοπές από το Κοράνι στους μουσουλμάνους υπό… την σκέπη του Παντοκράτορα Ιησού Χριστού. Σημεία των καιρών ;

Το εκπληκτικό αυτό γεγονός έγινε στην περιοχή της Αμάσειας, μια περιοχή που πριν από την ανταλλαγή των πληθυσμών κατοικούσε πυκνός ελληνορθόδοξος πληθυσμός καθώς και πολλοί κρυπτοχριστιανοί που άλλοι μεν διασώθηκαν φεύγοντας για την Ελλάδα ή την Ρωσία, πολλοί όμως.....
και με τις ίδιες τις τουρκικές μαρτυρίες παρέμειναν και ίσως εξακολουθούν να ζουν, (οι απόγονοι τους), στα μέρη εκείνα όπου γράφτηκαν πολλές μαρτυρικές σελίδες του ηρωικού Πόντου.  

Σύμφωνα λοιπόν με την τουρκική εφημερίδα στην περιοχή της Αμάσειας και συγκεκριμένα στην κωμόπολη, Gümüşhaciköy και στο μουσουλμανικό τζαμί που λειτουργούσε μέχρι το 1923 σαν ελληνορθόδοξη εκκλησία, ο τοπικός Ιμάμης όρθιος διαβάζει το Κοράνι υπό την σκέπη του Παντοκράτορα Ιησού Χριστού. Όπως φαίνεται και στην αποκαλυπτική φωτογραφία του δημοσιεύματος, οι ντόπιοι μουσουλμάνοι, (;;;), δεν θέλησαν να καταστρέψουν την εικόνα παρά του ότι η απεικόνιση μορφών θεωρείται για το Ισλάμ μεγάλη αμαρτία. Έτσι στον τρούλο αυτού του τζαμιού διακρίνει κανείς μια περίτεχνη αγιογραφία του Ιησού Χριστού - Παντοκράτορα καθώς και τους δώδεκα αποστόλους που τον πλαισιώνουν από όλες τις μεριές. Μια πραγματικά εντυπωσιακή τοιχογραφία που δεσπόζει εν έτη 2014 μέσα σε ένα μουσουλμανικό τέμενος. Η εκκλησία αυτή που σήμερα είναι τζαμί, όπως αναφέρεται κτίστηκε το 1800 όταν ανθούσαν τα τοπικά μεταλλεία από Έλληνες εργάτες και το ελληνικό στοιχείο της περιοχής αριθμούσε πάνω από 100.000 κατοίκους με πάνω από 300 ενορίες με ισάριθμες εκκλησίες ενώ ήταν και έδρα Μητρόπολης. Σήμερα στην πόλη της Αμάσειας επιβιώνουν οι παλιές ελληνικές γειτονιές, με σπίτια-φαντάσματα. Πολλά από αυτά βρίσκονται στις όχθες του ποταμού Ίρι, που διασχίζει την πόλη. 

Αλλά το εντυπωσιακό, όπως αναφέρεται στην τουρκική εφημερίδα που παίρνει τις διαστάσεις θαύματος, είναι ότι στην εκκλησία αυτή η οποία μετά το 1924 έγινε τζαμί, η μεγαλοπρεπή αυτή τοιχογραφία του Ιησού Χρηστού που μέχρι τότε ήταν καλυμμένη εμφανίστηκε μετά από ένα τοπικό σεισμό. Οι ντόπιοι μουσουλμάνοι δεν τόλμησαν στη συνέχεια να την καταστρέφουν ή να την σκεπάσουν με άσβεστη όπως είναι η συνήθης πρακτική των μουσουλμάνων για τις τοιχογραφίες όταν μια εκκλησία μετατρέπεται σε τζαμί. Έτσι σήμερα που η εκκλησία αυτή συγκεντρώνει του μουσουλμάνους για την προσευχή, αναδίδει το άρωμα της ελληνορθόδοξης ταυτότητας της και μάλιστα στο κορυφαίο σημείο του κτίσματος, δηλαδή στον τρούλο με τον Ιησού Χριστό των Ρωμιών που λατρεύονταν επί αιώνες στη περιοχή. Ίσως εδώ πρόκειται για άλλο ένα δείγμα μπερδεμένων θρησκευτικών συνειδήσεων, ίσως ακόμα και για κάποια ίχνη κρυπτοχριστιανών που εκδηλώνονται με αυτόν τον τρόπο κάτω από ένα καταπιεστικό ισλαμικό καθεστώς. Είναι γνωστό πως ο Πόντος επί αιώνες είχε ζήσει το μεγάλο δράμα των κρυπτοχριστιανών που επιφανειακά ζούσαν σαν μουσουλμάνοι ενώ στην πραγματικότητα και κρυφά λάτρευαν τον ελληνορθόδοξο Ιησού Χριστό. Έχουν γραφεί άπειρες ιστορίες από ζωντανές μαρτυρίες για τα χρόνια αυτά που οι κρυπτοχριστιανοί με χίλια βάσανα κράτησαν κρυφά την πίστη τους, είχαν διπλά ονόματα, ένα μουσουλμανικό και ένα χριστιανικό και όταν ήρθε η ώρα οι περισσότεροι εκδηλώθηκαν φανερά πως είναι χριστιανοί και όχι μουσουλμάνοι. Όταν έγινε η ανταλλαγή των πληθυσμών έφυγαν για την Ελλάδα όχι όμως όλοι, κάποιοι παρέμειναν εκεί στην πατρίδα τους και οι απόγονοι τους ζουν μέχρι σήμερα το δικό τους συνειδησιακό δράμα. 

 

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ 

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Read more: http://www.foniortodoksonkoritsas.org/2014/01/blog-post_6716.html#ixzz2s0ZORGI5

Oι κεραμοποιοί του Ιζνίκ

You are here: karouzo.com

October 19, 2013

        

 

 

πηγή : A place for the Arts

 

Από τον Νικόλα Damon Παπαδημητρίου

Κάποτε ζούσα στην πολύπαθη γειτονιά του Αγίου Παντελεήμονα και κάθε πρωί που περίμενα το τρόλεϋ στην στάση, μπροστά στον ιερό ναό, παρατηρούσα τα κεραμικά πλακίδια που διακοσμούν τις προσόψεις του. Αψιδωτές επενδύσεις πάνω από τα παραθύρια της εκκλησίας και τετράγωνες λεπτομέρειες σε διάφορα σημεία, μαρτυρούσαν την καλαισθησία του μεγαλύτερου ναού της Αθήνας. Μαρτυρούσαν το μεράκι που κατέθεσαν οι μάστορες μιας άλλης εποχής, πριν λερωθεί η επιφάνεια του ναού από το καυσαέριο και την σκόνη του λεκανοπεδίου. Πουλιά, παγώνια, φυλλωσιές και λουλούδια αποτελούν τα κεντρικά μοτίβα των κεραμικών πλακιδίων. Αναρωτιόμουν αν είναι κεραμικά Ιζνίκ.

Τα κεραμικά Ιζνίκ έλαβαν την ονομασία τους από την πόλη στην οποία παράγονταν, την Νίκαια της Βιθυνίας, στην σημερινή βορειοδυτική Τουρκία. Το «Ιζνίκ» αποτελεί παραφθορά του «Νίκαια». Η παραγωγή τους ξεκίνησε τον 15^ο αιώνα, κορυφώθηκε στο δεύτερο μισό του 16^ου και παρουσίασε σταδιακή παρακμή από τον 17^ο αιώνα.

Στην ύστερη μεσαιωνική περίοδο οι διακοσμητικές τέχνες στον ισλαμικό κόσμο αντιμετώπιζαν τον έντονο ανταγωνισμό των εισαγόμενων δημιουργημάτων από την Ευρώπη και την Κίνα. Η ακμή του θαλάσσιου εμπορίου συνέβαλε καταλυτικά στην ταχύτερη διάδοση του χαρτιού, πορσελάνης, κεραμικών, μεταλλικών σκευών, υφασμάτων και μπαχαρικών.

Την ίδια περίοδο ακμάζουν τρεις ανταγωνιστικές μεταξύ τους, ισλαμικές αυτοκρατορίες. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία (1299-1923), η Σαφαβιδική Αυτοκρατορία της Περσίας (1501- 1736) και η Αυτοκρατορία των Μουγκάλ στην Ινδία (1526-1857). Κατά περιόδους οι ηγεμόνες και των τριών αυτοκρατοριών επιδίδονται σε ένα αδιάκοπο κυνήγι συλλογής έργων τέχνης αξεπέραστης αισθητικής και ανεκτίμητης αξίας. Συγχρόνως, επιδοτούν με οποιοδήποτε κόστος, την καλλιτεχνική δημιουργία εντός και εκτός των Αυλών τους. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες δυναστείες των Αββασιδών και Φατιμιδών, των οποίων οι συλλογές ρευστοποιήθηκαν και μεταποιήθηκαν από τους μεταγενέστερους κατόχους τους, τα έργα τέχνης των τριών λαμπρών Αυτοκρατοριών διασώθηκαν επειδή διατηρήθηκαν σε ισχύ μέχρι προσφάτως.

Μετά την επικράτηση των Οθωμανών επί των Σαφαβιδών στην μάχη του Τσαλδιράν, το 1514, πολλά έργα τέχνης και καλλιτέχνες από το Ιράν μεταφέρθηκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Χρυσά και ασημένια σκεύη, νεφρίτες, πορσελάνες, γούνες, πλούσια μπροκάρ και χαλιά, χειροτέχνες, χρυσοχόοι, γουναράδες και μουσικοί. Οι περισσότεροι των Ιρανών καλλιτεχνών αξιοποιήθηκαν στα αυτοκρατορικά εργαστήρια της Κωνσταντινούπολης, όπως ο Ιρανός καλλιτέχνης Σαχκουλί, ο οποίος ήταν αρχισχεδιαστής και επέβλεπε 29 καλλιτέχνες και 12 μαθητευόμενους, λαμβάνοντας τον υψηλό μισθό των 22 ασημένιων νομισμάτων.

Στις αρχές του 16^ου αιώνα οι Ιρανοί καλλιτέχνες της οθωμανικής Αυλής εισήγαγαν την τεχνοτροπία σαζ. Σύνθετα λουλούδια τοποθετούνταν πάνω σε λεπτοδουλεμένα σπειροειδή σχήματα με αγκιστροειδή λογχοειδή φύλλα. Τα σχέδια σαζ σε χαρτί, μεταφέρονταν πάνω σε υφάσματα, χαλιά και κεραμικά κατευθύνοντας τον καλλιτέχνη στα σχέδια που έπρεπε να φιλοτεχνήσει.

Το σπουδαιότερο όμως, κέντρο παραγωγής κεραμικών υπήρξε εκείνο του Ιζνίκ. Αρχικά οι κεραμοποιοί είχαν επηρεαστεί από τον χρωματισμό και τα σχέδια της κινεζικής πορσελάνης, με το χαρακτηριστικό μπλε χρώμα του κοβαλτίου, το λευκό φόντο και το αχιβαδωτό χείλος στις άκρες των πινακίων. Οι κινέζικες πορσελάνες εκτιμούνταν σε τέτοιο βαθμό ώστε η συλλογή του Τοπ Καπί να περιλαμβάνει στις μέρες μας δέκα χιλιάδες κομμάτια κινέζικης πορσελάνης και Celadon (πήλινα είδη με ανοιχτό πράσινο χρώμα και υαλώδη επίχριση).

Τον 16^ο αιώνα οι κεραμοποιοί του Ιζνίκ, στο μπλε και τυρκουάζ πρόσθεσαν το μαύρο για τα περιγράμματα και το γκριζοπράσινο και απαλό μωβ. Επίσης ξεκίνησαν να δημιουργούν σκεύη σε νέα σχήματα όπως μεγάλους λύχνους με αχλαδόσχημο σώμα, στόμιο που φαρδαίνει προς τα έξω και τρεις λαβές σαν θηλιές στο πλάι για να κρεμαστούν αλυσίδες.

Η πραγματική άνθηση των κεραμικών του Ιζνίκ παρουσιάστηκε στο δεύτερο μισό του 16^ου αιώνα, όταν οι παραγγελίες εκτόξευσαν στα ύψη την παραγωγή πλακιδίων για τα αυτοκρατορικά οθωμανικά κτίρια, ιδιωτικές κατοικίες και περιφερειακά έργα. Αύξηση παρατηρήθηκε και στην παραγωγή επιτραπέζιων σκευών, σε ποικιλία διαφορετικών σχημάτων και διακοσμητικών συνδυασμών. Για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε και το κόκκινο χρώμα από ερυθρό πηλό που παρέμεινε ανάγλυφο κάτω από το άχρωμο, διάφανο βερνίκι. Συγχρόνως, τα κεραμικά Ιζνίκ έγιναν δημοφιλή και στο εξωτερικό. Δείγματα βρέθηκαν στο Φουστάτ της Αιγύπτου και στο Γιόρκ Μίνστερ στην Μεγάλη Βρετανία.

Αντιθέτως με τους ξένους αγοραστές, το Οθωμανικό κράτος πλήρωνε συγκεκριμένες τιμές οι οποίες σταθεροποιούνταν σε τεχνητά χαμηλή κλίμακα για τα είδη αυτά. Επομένως οι κεραμοποιοί προτιμούσαν να κατασκευάζουν σκεύη για πώληση στην ελεύθερη αγορά παρά κεραμικά πλακίδια κατά παραγγελία της Αυλής. Ωστόσο, το 1585, ένα βασιλικό διάταγμα στάλθηκε στο Ιζνίκ, απαγορεύοντας την παραγωγή επιτραπέζιων ειδών και ζητώντας την αποκλειστική παραγωγή πλακιδίων για το Τοπ Καπί. Ως συνέπεια της νέας απαγόρευσης, προέκυψαν νέα κέντρα απομίμησης των κεραμικών του Ιζνίκ, όπως στην Συρία, στην Ιταλία και στην Ουγγαρία.

Ο Οθωμανός Ηρόδοτος, ο περιηγητής Εβλιά Τσελεμπή αναφέρει πως το 1648 επισκέφτηκε το Ιζνίκ και υπήρχαν μονάχα εννιά εργαστήρια, σε αντίθεση με τα εκατοντάδες των προηγούμενων χρόνων. Ο 17^ος αιώνας ήταν η αρχή του τέλους για τα κεραμικά του Ιζνίκ. Ο καλπάζων πληθωρισμός, ο οποίος προκλήθηκε από τις τεράστιες ποσότητες αργύρου που εισήγαγαν οι Ευρωπαίοι από τις Νέες Χώρες, ανάγκασε τους Οθωμανούς να περικόψουν δραστικά το εργατικό κόστος. Κατά συνέπεια απλοποίησαν και τυποποίησαν τα σχέδια για να διευκολύνουν την παραγωγή τους. Τα πινάκια έγιναν μικρότερα κατά τρία τέταρτα και οι χρωστικές ουσίες υπολείπονταν σε ποιότητα. Οι κεραμοποιοί προσπάθησαν να διευρύνουν την αγορά τους συμπεριλαμβάνοντας στα ανθοειδή μοτίβα τους, διαφορετικά σχέδια όπως ζώα, καράβια, περίπτερα σε σχήμα παγόδας και εκκλησίες. Συγκεκριμένα 15 σκεύη έφεραν επιγραφές στα ελληνικά ενώ πολλές πλάκες διακοσμήθηκαν με την Κάαμπα της Μέκκας.

Εμφανής είναι η επιρροή των κεραμικών του Ιζνίκ σε εκείνα της πόλης Φεζ του Μαρόκου και των περσικών κεραμικών Κουμπάτσι.

Εξίσου αξιόλογο κέντρο παραγωγής κεραμικών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ήταν η Κιουτάχεια. Οι περισσότεροι τεχνίτες ήταν χριστιανοί και με την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923, κατέφυγαν στην Ελλάδα ως πρόσφυγες φέρνοντας μαζί τους, την τέχνη τους. Σε αυτούς ανήκει και ο καταξιωμένος Μηνάς Αβραμίδης. Τα κεραμικά του Αβραμίδη κοσμούν σε πολλά σημεία, το εσωτερικό του κτιρίου της Βουλής, μια φρίζα με πλακάκια στην μεγάλη αίθουσα της Μακεδονικής Εταιρείας, την έγχρωμη φρίζα του κτιρίου της Εθνικής Τράπεζας στην Φλώρινα και … τον ιερό ναό του Αγίου Παντελεήμονα Αχαρνών. Αν και οι κριτικές της δουλειάς του Αβραμίδη υπήρξαν αξιέπαινες, εκείνος έζησε μια ζωή μέσα στην ανέχεια και την εξαθλίωση.

Παρά τις αντιδράσεις της εποχής του μεσοπολέμου, η διάδοση των κεραμικών της Κιουτάχειας διευρύνθηκε. Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου είχε εξυμνήσει την καλαισθησία των οθωμανικών κεραμικών αλλά έκρινε πως ο μουσουλμανικός λαλές (τουλίπα) δεν θα έπρεπε να κοσμεί το Κοινοβούλιο των Ελλήνων, ούτε άλλα σημεία ενός ελληνικού αρχοντικού. Υποστήριζε πως ένα ελληνικό τζάκι θα έπρεπε να είναι ελληνικό και όχι τούρκικο ή περσικό. Ωστόσο, η διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας Ελλάδος είχε διαφορετική άποψη στο θέμα. Γνωρίζοντας την δεινή θέση των Μικρασιατών προσφύγων και την ενασχόληση τους με την κεραμοποιία, προσπάθησε να τους ενισχύσει, παραγγέλλοντας διακοσμητικά κεραμικά πλακίδια για τα υποκαταστήματά της στην Πρέβεζα, στην Κοζάνη, στην Φλώρινα που προαναφέραμε και στα Ιωάννινα. Το κτίριο στα Ιωάννινα στεγάζει την σημερινή Δημοτική Αρχή. Τέλος κεραμικά Ιζνίκ θα αντικρίσει κάποιος στην ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας στο Άγιο Όρος και στην Μονή Παναχράντου της Άνδρου.

Ο Νικόλας Damon Παπαδημητρίου είναι τουρκολόγος

Ψαλμωδία

'Οσιος Εφραίμ ο Σύρος

Για την ψαλμωδία

[...] Η ψαλμωδία είναι γαλήνη της ψυχής και χορηγός της ειρήνης' η ψαλμωδία είναι σύνδεσμος της φιλίας, ένωση των απομακρυσμένων, συμφιλίωση αυτών που εχθρεύονται μεταξύ τους' η ψαλμωδία είναι προσέκυση της βοήθειας των αγγέλων, όπλο για τους νυκτερινούς φόβους, ανάπαυση για τους κόπους της ημέρας, ασφάλεια για τα νήπια, κόσμημα για τους γέρους, παρηγοριά για τους ηλικιωμένους, πολύ ταιριαστό στολίδι για τις γυναίκες.
Στέλνει κατοίκους στις ερήμους, συνετίζει τα πλήθη των πόλεων. Είναι το αλφάβητο για τους αρχαρίους, η αύξηση γι'αυτούς που προοδεύουν, το στήριγμα γι' αυτούς που προχωρούν στην τελειότητα, φωνή της εκκλησίας.
Αυτή λαμπρύνει τις γιορτές' αυτή προξενεί τη λύπη που είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού' διότι η ψαλμωδία βγάζει δάκρυα ακόμη και απο πέτρινη καρδιά.
Η ψαλμωδία είναι το έργο των αγγέλων, το ουράνιο πολίτευμα, το πνευματικό θυμίαμα. Η ψαλμωδία είναι ο φωτισμός των ψυχών, ο αγιασμός των σωμάτων....
Η ψαλμωδία είναι η χαρά των ανθρώπων που αγαπούν τον Θεό.[...]


Από το βιβλίο " Οσίου Εφραίμ του Σύρου Έργα" τόμος Ε'

 

 

Νυν αι Δυνάμεις-

ΠΕΤΡΟΥ  

Δαν.Καραμπάσης.wmv

 

Υάκινθος

Ο φρόνιμος θυμός

Του Αγίου Διαδόχου Φωτικής
Από  "Τα 100 πρακτικά κεφάλαια" (κεφάλαια 51-75)

62. Ο θυμός, περισσότερο από τα άλλα πάθη, ταράζει και συγχύζει την ψυχή· κάποτε όμως και την ωφελεί πολύ. Γιατί όταν τον μεταχειριζόμαστε χωρίς ταραχή κατά των ασεβών ή ασελγών για να σωθούν ή να ντραπούν, τότε προσθέτομε πραότητα στην ψυχή μας, γιατί συμβαδίζομε με το σκοπό της δικαιοσύνης και της αγαθότητας του Θεού. Αλλά και το γυναικώδες φέρσιμο της ψυχής πολλές φορές το μετατρέπομε σε αρρενωπό, όταν οργιστούμε πολύ κατά της αμαρτίας. Και δεν πρέπει να αμφιβάλλομε ότι, όταν βρισκόμαστε σε πολλή αθυμία, αν αγανακτήσομε πνευματικά κατά του δαίμονα της φθοράς, υψωνόμαστε πάνω από την καύχηση του θανάτου. Για να μας διδάξει αυτό ο Κύριος, δύο φορές αγανάκτησε κατά του θανάτου και τάραξε τον εαυτό Του, αν και χωρίς ταραχή μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε, και έτσι ανάστησε τον Λάζαρο(Ιω. 11, 33-38). Ώστε, νομίζω ότι ο φρόνιμος θυμός δόθηκε ως όπλο δικαιοσύνης στην ανθρώπινη φύση από τον δημιουργό Θεό. Αν η Εύα χρησιμοποιούσε αυτό το όπλο κατά του φιδιού, δεν θα νικιόταν από την εμπαθή εκείνη ηδονή. Γι' αυτό, νομίζω ότι εκείνος που μεταχειρίζεται από ζήλο προς την ευσέβεια με σύνεση τον θυμό, θα βρεθεί οπωσδήποτε καλύτερος στη ζυγαριά των ανταποδόσεων από εκείνον που λόγω δυσκινησίας του νου δε θυμώνει ποτέ. Αυτός ο δεύτερος φαίνεται ότι έχει αγύμναστο τον ηνίοχο των ανθρωπίνων φρενών, ενώ ο πρώτος τρέχει πάντοτε στον αγώνα καθισμένος στα άλογα της αρετής και περνά ανάμεσα από τις δαιμονικές παρατάξεις, γυμνάζοντας το τέθριππο άρμα της εγκράτειας με φόβο Θεού. Αυτό το άρμα η Γραφή το ονομάζει «άρμα Ισραήλ»(Δ΄ Βασ. 2, 11) στην ανάληψη του θείου Ηλιού, επειδή στους Ιουδαίους πρώτους φαίνεται ότι μίλησε με διάφορους τρόπους ο Θεός για τις τέσσερις αρετές (φρόνηση, σωφροσύνη, δικαιοσύνη και ανδρεία). Γι' αυτό και πάνω σε άρμα πυρός αναλήφθηκε ο μέγας αυτός μαθητής της σοφίας· καθώς νομίζω, χρησιμοποίησε φρόνιμα ως άλογα του άρματος τις αρετές του, καθώς τον άρπαξε το Πνεύμα στο φύσημα της πύρινης αύρας.

πηγή: Ομολογία Πίστεως

 

Ρωσική εικόνα του Προφήτη Ηλία πάνω σε άρμα με φλόγες στον Ουρανό
 16ος Αιώνας Μουσείο Pskov
 

Η θεολογική θεοπτία του «αρίστου θεολόγου» - Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

του καθηγ. Στυλιανού  Παπαδόπουλου

 

Πρώτος μεταξύ των μεγάλων Πατέρων ο Γρηγόριος κάνει λόγο ειδικό περί θεολογίας με αφορμή την πληθώρα των αυτοσχέδιων θεολόγων, τους οποίους γενικά ενθάρρυνε ο αρειανισμός. Είναι κι εδώ χαρακτηριστικό ότι ο λόγος του αποβαίνει αυτοβιογραφικός. Μιλώντας για την θεολογία, περιγράφει τελικά την διαδικασία που συνέβη εντός του, όταν ο ίδιος προσπαθούσε να λύσει προβλήματα θεολογικά:

«Τί τοῦτο ἔπαθον, ὦ φίλοι καί μύσται καί τῆς ἀληθείας συνερασταί; Ἔτρεχον μέν ὦς Θεόν καταληψόμενος καί οὕτως

ἀ ν ῆ λ θ ο ν ἐπί τό ὄρος ( = θεολογία) καί τήν νεφέλην διέσχον, εἴσω γενόμενος... ἐπεί δέ προσέβλεψα, μόλις ε ἶ δ ο ν Θεοῦ τά ὀπίσθια... καί μικρόν δ ι α κ ύ ψ α ς...» (Λόγος ΚΗ' 3).

«Ἀνιόντι δέ μ ο ι προθύμως ἐπί το ὄρος, ἤ, τό γε ἀληθέστερον εἰπεῖν, προθυμουμένω τε ἄμα καί ἀγωνιῶντι,τό μέν διά τήν ἐλπίδα, τό δέ διό τήν ἀσθένειαν, ἵνα τῆς νεφέλης εἴσω γένωμαι καί Θεῷ συγγένωμαι· τοῦτο γάρ Θεός κελεύει» (Λόγος ΚΗ' 2).

«...ἕδοξέ μοι κράτιστον εἶναι τάς μέν εἰκόνας χαίρειν ἔᾶσαι..., ὁδηγῷ τῷ Πνεύματι χρώμενον, ἥν ἐντεῦθεν ἔλλαμψιν ἐδεξάμην, ταύτην εις τέλος διαφυλάσσονται...» (Λόγος ΛΑ' 3).

Σκοπός του Γρηγορίου είναι να διασχίσει το παραπέτασμα του κόσμου και να «συγγίνει» με τον Θεό, δηλαδή με την αλήθεια, κάτι που μόνο θα εξασφαλίζει άμεση και ασφαλή γνώση. Πρόκειται για την θεοπτία, για την οποία ο Γρηγόριος μιλάει κυρίως σε συνδυασμό προς την θεολογική αναζήτηση. Δεν είναι κυρίως θεολόγος της θεοπτίας, αλλά θεολόγος της θεολογίας, η οποία όμως είναι αδιανόητη χωρίς θεοπτία. Η θεοπτία, η προσωπική δηλαδή εμπειρία της αλήθειας, αποτελεί συνάρτηση της καθάρσεως:

«Βούλει θεολόγος γενέσθαι ποτέ καί τῆς θεότητος ἄξιος; τάς ἐντολάς φύλασσε, διά τῶν προσταγμάτων ὅδευσον· πράξις γάρ ἐπίβασις θεωρίας» (Λόγος Κ' 12. Βλ. και ΚΖ' 3).Την πραγματικότητα και τον τρόπο της ασκήσεως-καθάρσεως εκφράζει κατά προτίμηση με στωική ορολογία, που ήταν τότε διάχυτη και κατανοητή στον μέσο μορφωμένο πιστό.

Η σύγχυση, την οποία ιδιαίτερα είχε δημιουργήσει ο Ευνόμιος με την διδασκαλία του περί δήθεν ασφαλούς γνώσεως της θείας ουσίας, αναγκάζει τον Γρηγόριο σε πολυσήμαντη διευκρίνιση, που αργότερα θα ευρυνθεί ακόμη περισσότερο, αλλά που τώρα γίνεται ακριβέστερη από την ανάλογη του Μ. Βασιλείου. Οι χρονικές κατηγορίες, που χρησιμοποιούμε για τον Θεό («ην, αεί, έστι και έσται»), στην πραγματικότητα ισχύουν μόνο για την κτιστή φύση και όχι για την άκτιστη θεία φύση, η οποία μένει άπειρη και άγνωστη. Η ελπίδα όμως για τον Θεό δεν συνδέεται με την ίδια την θεία του φύση, («τα κατ' αυτόν»), αλλά με «τα περί αυτόν».

Και η γνώση μας δεν αφορά «την πρώτην τε και ακήρατον φύσιν» του Θεού, την οποία γνωρίζει μόνο η αγία Τριάδα, αλλά αφορά στην «τελευταίαν», την «εις ημάς φθάνουσαν». Με τον τρόπο αυτό διακρίνει στον Θεό την φύση του, που μένει άγνωστη, και την φυσική του ακτινοβολία, την οποία μόνο γνωρίζουμε:

«Θεόν, ὅ,τι ποτέ μέν ἕστι τήν φύσιν καί τήν οὐσίαν, οὔτε τις εὗρεν ἀνθρώπων πώποτε οὔτε μήν εὕρη» (Λόγος ΚΗ' 17).

«Ἐπεί δέ προσέβλεψα μόλις εἶδον Θεοῦ τά ὁπίσθια (Εξ. 33, 43) καί τοῦτο τῇ πέτρᾳ σκεπασθείς, τῷ σαρκωθέντι δι' ἡμᾶς Θεῷ Λόγῳ. Και μικρόν διακύψας, οὐ τήν πρώτην τε καί ἀκήρατον φύσιν καί ἑαυτῇ, λέγω δή τῇ Τριάδι, γινωσκομένην καί ὅση τοῦ πρώτου καταπετάσματος εἴσω μένει..., ἀλλ' ὅση τελευταία καί εἰς ἡμᾶς φθάνουσα. Ἡ δέ ἐστιν... ἡ ἑν τοῖς κτίσμασι καί τοῖς ὑπ' αὐτοῦ προβεβλημένοις καί διοικουμένοις μεγαλειότης ἤ... μεγαλοπρέπεια» (Λόγος ΚΗ' 3).

«Θεός ἧν μέν ἀεί καί ἕστι καί ἕσται· μᾶλλον δέ ἔστιν ἀεί. Τό γάρ ἦν καί ἕσται, τοῦ καθ' ἠμᾶς χρόνου τμήματα καί τῆς ρευστῆς φύσεως... Ὅλον γάρ ἔν ἑαυτῷ συλλαβών ἔχει τό εἶναι, μήτε ἀρξάμενον μήτε παυσάμενον, οἶον τι πέλαγος οὐσίας ἄπειρον καί ἀόριστον, πᾶσαν ὑπερεκπῖπτον ἕννοιαν, καί χρόνου καί φύσεως· νῷ μόνῳ σκιαγραφούμενος καί τοῦτο λίαν ἀμυδρῶς καί μετρίως, οὑκ ἐκ τῶν κατ' αυτόν, ἀλλ' ἐκ τῶν περί αὐτόν... Ἐμοί δοκεῖν, ἵνα τῷ ληπτῷ μέν ἔλκη πρός ἑαυτό (τό γάρ τελέως ἄληπτον, ἀνέλπιστον καί ἀνεπιχείρητον), τῷ δέ ἀλήπτω θαυμάζηται, θαυμαζόμενον δέ ποθεῖται πλέον, ποθούμενον δέ καθαίρη, καθαῖρον δέ θεοειδές ἀπεργάζηται, τοιούτοις δέ γενομένοις, ὡς οἰκείοις, ἤδη προσομιλῇ, τολμά τι νεανικόν ὁ λόγος· Θεός θεοῖς ἑνούμενός τε καί γνωριζόμενος καί τοσοῦτον ἴσως, ὅσον ἤδη γινώσκει τούς γινωσκομένους. Ἄπειρον οὖν τό θεῖον καί δυσθεώρητον καί τούτο πάντῃ καταληπτόν αὐτοῦ μόνον, ἡ ἀπειρία» (Λόγος ΛΗ' 7).
Η θεοπτία γίνεται στον Γρηγόριο απολύτως θεολογική· αποτελεί δηλαδή την διαδικασία της θέας-εμπειρίας της αλήθειας και μάλιστα την διαδικασία για μεγαλύτερο βαθμό εμπειρίας της θείας αλήθειας, που όμως περιλαμβάνει και βρίσκεται σε απόλυτη συνάφεια προς την ήδη εκφρασμένη στην Εκκλησία διδασκαλία - αλήθεια και ιδιαίτερα προς την αγία Γραφή. Ό,τι δηλαδή παρέχεται μέσω της εμπειρίας δεν είναι για την Εκκλησία ούτε «ξένον» ούτε «παρείσακτον», αλλά το «πλέον» ως προς την ήδη διατυπωμένη διδασκαλία. Το «πλέον» χαρίζεται από τον Θεό μόνο στον «άριστον θεολόγον», όπως χαρακτηρίζει ο Γρηγόριος το εξαιρετικά προικισμένο και διακρινόμενο πρόσωπο της Εκκλησίας, τον ήρωά της, τον θεόπτη που δεν φτάνει στην θέα του Θεού μόνο χάριν της πνευματικής του απολαύσεως, αλλά κυρίως χάριν της βαθύτερης γνώσεως της αλήθειας εκείνης, την οποία έχουν οι πιστοί ανάγκη για να σωθούν. Το έργο του «άριστου» θεολόγου διακρίνει αποκαλυπτικά:

«καί οὖτος ἄριστος ἡμῖν θεολόγος, οὐχ ὅς εὖρε τό πᾶν (=τῆς ἀληθείας), οὐδέ γάρ δέχεται τό πᾶν ὁ δεσμός, ἀλλ' ὅς ἐάν ἄλλου φαντασθῇ πλέον καί πλεῖον ἑν ἑαυτῷ συναγάγῃ τό τῆς ἀληθείας ἴνδαλμα ἤ ἀποσκίασμα, ἤ ὅ,τι καό ὁνομάσομεν» (Λόγος Λ' 17).Μεγάλος λοιπόν θεολόγος είναι μόνο αυτός που θ' αποκτήσει εμπειρία της αλήθειας βαθύτερη κι ευρύτερη από εκείνην που είχαν οι άλλοι θεολόγοι μέχρι την εποχή του. Εκείνος που θα πετύχει το «πλέον» και «πλείον» της αλήθειας σε σχέση όχι προς την ίδια την αλήθεια (που δεν αυξομειώνεται), αλλά σε σχέση με τους λοιπούς θεολόγους που έζησαν στην Εκκλησία, αυτός θα είναι και θα θεωρείται «άριστος θεολόγος». Αυτός «διασκέπτεται» με το ίδιο το άγιο Πνεύμα περί της αληθείας και κατέρχεται στο βάθος της για να προσθέσει στο μέχρι τότε «ελλιπώς ειρημένον» (Επιστ. 102, 2) εκείνο που κέρδισε ή μάλλον εκείνο που του χαρίστηκε από το ίδιο το άγιο Πνεύμα (Λόγος ΚΑ' 33-34· ΛΑ' 26-27· ΜΓ' 65 κ.α.).

Η συγκλονιστική αυτή θεολογία της βαθύτερης εμπειρίας στην αλήθεια προϋποθέτει «ελλάμπουσαν» Αγ. Τριάδα, που «μίγνυται» «όλως όλω νοΐ» (του ανθρώπου). Οι νοητικές δυνάμεις του ανθρώπου όχι μόνο είναι κατά την διαδικασία αυτή σε εγρήγορση, αλλά και μέσω αυτών εκφράζεται η αυξημένη εμπειρία της αλήθειας, ώστε να έχουμε λόγο περί Θεού, δηλαδή θεολογία.

Η έκφραση της εμπειρίας είναι δυσχερής, αλλά κατορθώνεται. Βέβαια το εκφραζόμενο συνιστά μόνο αμυδρή εικόνιση εκείνου, που είναι η εμπειρία (Λόγος ΚΗ' 4), αλλά παραταύτα είναι γνήσιο και επαρκές για την σωτηρία.

πηγή : Ομολογία Πίστεως

Αυτή είναι η ΟΝΕ που προωθείται με πρόσχημα την κρίση.

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ ο ευρω-γολγοθάς της Ελλάδας! Δεν πρόκειται για κάποια παροδική δυσκολία. Η τραγική κατάσταση που ζούμε είναι ακριβώς η οικονομική ενοποίηση της ΕΕ που προωθείται, αξιοποιώντας και τη δημοσιονομική κρίση! Πρέπει να το πάρουμε απόφαση επομένως ότι έτσι θα ζούμε και στο μέλλον εφόσον η Ελλάδα παραμένει στην Ευρωζώνη και εφόσον η Γερμανία συνεχίζει να ασκεί την ίδια πολιτική, η οποία είναι απολύτως σωστή για την προώθηση των γερμανικών συμφερόντων! Αυτό είναι το συνολικό συμπέρασμα από την πολύ χρήσιμη έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους της Βουλής, η οποία παρουσιάζει τη νέα οικονομική διακυβέρνηση της Ευρωζώνης και για την οποία γράψαμε και χθες.Στο πλαίσιο αυτό, ο προϋπολογισμός κάθε κράτους της Ευρωζώνης πρώτον, υπόκειται στην «προληπτική εποπτεία και έλεγχο» από την ΕΕ. Δεύτερον, η πορεία εκτέλεσής του ελέγχεται στενότερα από την Κομισιόν, με την οποία η κάθε κυβέρνηση κράτους της Ευρωζώνης υποχρεούται να βρίσκεται σε μια «συνεχή διαδικασία διαβούλευσης», να υφίσταται δηλαδή τον διαρκή έλεγχο της Κομισιόν. Τρίτον, κάθε χώρα που χρησιμοποιεί ως νόμισμα το ευρώ πρέπει να καθορίζει μεσοπρόθεσμους στόχους σε ένα πρόγραμμα τετραετούς διάρκειας. Το πρόγραμμα αυτό, το οποίο αποκαλείται Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής, επικαιροποιείται κάθε χρόνο και εγκρίνεται από το εθνικό κοινοβούλιο μέχρι το τέλος Μαΐου κάθε χρόνο. Ο εθνικός προϋπολογισμός κάθε κράτους-μέλους της Ευρωζώνης κινείται υποχρεωτικά μέσα στο
πλαίσιο του μεσοπρόθεσμου προγράμματος του κράτους αυτού. Τέταρτον, οι πόροι που αντλεί η κάθε χώρα από τα διαρθρωτικά ταμεία χορηγούνται πλέον υπό ανηλεείς όρους, με την Κομισιόν να μπορεί να κάνει ό,τι θέλει! Σε περίπτωση που μια χώρα βρίσκεται υπό μνημονιακό καθεστώς, όπως η Ελλάδα, ή έχει λάβει οικονομική ενίσχυση (δάνεια) από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.
Η Κομισιόν μπορεί πλέον μόνη της να αναθεωρεί τα Σύμφωνα Εταιρικής Σχέσης που αντικαθιστούν τα ΕΣΠΑ και τα επιχειρησιακά προγράμματα, χωρίς καν να ερωτά το ενδιαφερόμενο κράτος! Ακόμη χειρότερα αν η Κομισιόν δεν είναι ικανοποιημένη από τη δημοσιονομική κατάσταση μιας χώρας, έχει το δικαίωμα να αναστέλλει ή και να ακυρώνει τη χρηματοδότησή της από τα διαρθρωτικά ταμεία της ΕΕ! «Κυρώσεις τέτοιου τύπου μπορεί να επιδεινώσουν την κατάσταση σε ένα κράτος-μέλος», διαμαρτύρεται το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους της Βουλής στην έκθεσή του.
Πέμπτον, καθιερώνεται νέα διαδικασία επιβολής κυρώσεων. Μέχρι τώρα έπρεπε να αποφασίσει το Συμβούλιο, δηλαδή οι υπουργοί ή οι πρωθυπουργοί των κρατών, για να επιβληθούν κυρώσεις σε μια χώρα. Από εδώ και πέρα, όμως, τις κυρώσεις τις επιβάλλει η Κομισιόν με «εισήγησή» της προς το Συμβούλιο, η οποία αυτοδικαίως θεωρείται ότι έγινε δεκτή, αν τα κράτη-μέλη δεν την ανατρέψουν με ψηφοφορία και μάλιστα σε μερικές περιπτώσεις με ειδική, αυξημένη πλειοψηφία! Εισάγεται δηλαδή η αρχή της «αντίστροφης πλειοψηφίας», όλες οι κυρώσεις που αποφασίζει η Κομισιόν ισχύουν χωρίς να τις υπερψηφίσουν τα κράτη, τα οποία μπορούν μόνο να τις ανατρέψουν!
Πρόκειται για… σατανικό πολιτικό εφεύρημα! Συνολικά οι αλλαγές που έχουν αποφασιστεί για τα κράτη της Ευρωζώνης περιορίζουν δραστικά τα κυριαρχικά τους δικαιώματα στη διεύθυνση της οικονομίας τους. Πολύ σωστά επισημαίνει η έκθεση ότι «η εξέλιξη της νέας οικονομικής διακυβέρνησης της ΕΕ ανταποκρίνεται στο δόγμα “διαρκώς στενότερη ένωση”. Οδηγεί σε περαιτέρω μετατοπίσεις εξουσίας “προς τα πάνω”, δηλαδή προς τους κεντρικούς θεσμούς της ΕΕ και της Ευρωζώνης». Αυτό δεν είναι καθόλου ένα απλό ζήτημα θεωρητικού χαρακτήρα, το οποίο αξίζει μιας κάποιας επισήμανσης. Αφορά τη ζωή όλων των Ελλήνων. Είναι βάσιμη άραγε η άποψη ότι παραδίνοντας την οικονομική διοίκηση της χώρας μας σε ξένα κέντρα μπορεί να ευημερήσει ο ελληνικός λαός; Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα. Η πείρα -άκρως επώδυνη και ολέθρια- του μνημονιακού καθεστώτος της τελευταίας τετραετίας δείχνει το εντελώς αντίθετο. Είναι εξαίρεση αυτή η τετραετία; Δεν νομίζουμε, αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση.

Πηγή: εν αιθρία  και  ΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily
Προδρομικός

Αναρτήθηκε από MARIA

ΟΙ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ ΤΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΝ «ΤΟΣΗ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ ΟΥΤΕ ΣΤΟΥΣ ΚΟΣΜΙΚΟΥΣ»

 

27ΙΑΝ

πηγή : Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας

«ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ»: … ἡ κρατοῦσα «ἐκκλησιαστικὴ» ἀντίληψη ἔχει ἐν πολλοῖς ἀναποδογυρίσει, ἀποβλέποντας στὰ κοντὰ ὀφέλη τῆς Προβολῆς καὶ τῆς Διαφημίσεως. Τόσο πολὺ ποὺ μιὰ Ἀρτοκλασία ἢ μιὰ Βάπτιση ἑνὸς «ἐπωνύμου» βρέφους ἢ τὰ θυρανοίξια ἐξωκκλησίου «Παράγοντός τινος» (!) νὰ ἀποτελοῦν πολυφωτογραφιζόμενη …εἴδηση, ὥστε ὁ Τελετάρχης νὰ βρίσκεται διαρκῶς στὸ Σαθρὸ Προσκήνιο τῆς Ματαιοδοξίας καὶ τῆς Ἐξουσιοθηρίας.

  .         

Τοῦ πρωτ. Διονυσίου Τάτση

Ἡ ραγδαία ἀνάπτυξη τῆς τεχνολογίας στὰ μέσα ἐπικοινωνίας καὶ πληροφόρησης εἶναι ὁ μεγάλος πειρασμὸς τῶν σύγχρονων χριστιανῶν. Σχεδὸν ὅλοι ἀσχολοῦνται μὲ αὐτὴ καὶ ἐπιδιώκουν τὴν προβολή. Θέλουν νὰ δείξουν εὐρύτερα αὐτὰ ποὺ οἱ ἴδιοι κάνουν.
. Ὅλες πιὰ οἱ Μητροπόλεις ἔχουν ἱστοσελίδες καὶ προβάλλουν τὸ ἔργο τους ἢ καλύτερα προβάλλουν ἀσήμαντες δραστηριότητες τῶν Μητροπολιτῶν, οἱ ὁποῖοι νομίζουν ὅτι ἐπιτελοῦν σπουδαῖο ἔργο καὶ πρέπει νὰ προβληθεῖ, γιὰ νὰ παραδειγματίσει τὸ λαό, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα προβάλλεται «τὸ τίποτα».
. Ἀλήθεια, πόση πνευματικὴ ἀξία ἔχει μία ἀρχιερατικὴ λειτουργία ἢ ἕνα ἀρχιερατικὸ συλλείτουργο μὲ λαμπροφορεμένους Ἀρχιερεῖς, σὲ μιὰ ἐποχὴ μάλιστα ποὺ ὁ λαὸς δὲν μπορεῖ νὰ ἐξοικονομήσει οὔτε τὰ στοιχειώδη τῆς ζωῆς; Δυστυχῶς, οἱ περισσότεροι Ἀρχιερεῖς ζοῦν στὸ δικό τους κόσμο, χωρὶς νὰ ἐπηρεάζονται ἰδιαίτερα καὶ ἂς ἑτοιμάζουν οἱ συνεργάτες τους ἱερεῖς μερικὲς μερίδες φαγητοῦ γιὰ τοὺς πεινασμένους καὶ δυστυχεῖς. Στὶς ἱστοσελίδες τους οἱ Μητροπολίτες προβάλλουν κάθε κίνησή τους. Ποῦ πῆγαν, τί εἶπαν, τί φόρεσαν ὡς λειτουργοὶ τοῦ ταπεινοῦ Ἰησοῦ, τί ἔφαγαν, τί δῶρα ἀντάλλαξαν μὲ τοὺς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς τους, τί σχεδιάζουν γιὰ τὸ μέλλον, τὴν ὥρα ποὺ τὸ παρὸν ἦταν κενό…Τόση ματαιοδοξία οὔτε στοὺς κοσμικοὺς δὲν συναντοῦμε.Ξεχνοῦν οἱ πνευματικοί μας πατέρες ὅτι ἡ προβολὴ καὶ ἡ διαφήμιση δὲν ἔχουν καμία σχέση μὲ τὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ εἰδικότερα τὴν ἀρετὴ τῆς ταπείνωσης.
. Οἱ ματαιόδοξοι Ἀρχιερεῖς ἔχουν ἐπιστρατεύσει καὶεἰδικοὺς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι τοὺς συνοδεύουν σὲ κάθε δημόσια ἐμφάνισή τους καὶ ἀποθανατίζουν τὸ βηματισμό τους, τὶς κινήσεις τους, τὰ λόγια τῆς καθημερινότητας, τοὺς κατὰσυνθήκην χαιρετισμούς, τὶς εὐλογίες τους, ἀλλὰ καὶ τὶς λειτουργίες τους, ποὺ τελοῦνται «πρὸς τὸ θεαθῆναι» συνήθως.Θέλουν νὰ μὴ χαθεῖ τίποτα ἀπὸ τὰ ἀρχεῖο τους. Κάθε τί ποὺ τροφοδοτεῖ τὸν ἐγωϊσμό τους καὶ τὸ κοσμικὸ φρόνημα, ποὺ τοὺς ἔχει αἰχμαλωτίσει, τὸ διαφυλάσσουν. Ὅλα αὐτὰ δείχνουν ὅτι οἱ συγκεκριμένοι Μητροπολίτες βρίσκονται σὲ λάθος δρόμο, γι᾽ αὐτὸ κάτι πρέπει νὰ γίνει. Δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ σέρνονται ἀπὸ τὴν ἐπικαιρότητα καὶ νὰ ἐπιδιώκουν τὴν προβολὴ χωρὶς λόγο καὶ αἰτία. Καὶ ἂν ἐπρόκειτο γιὰ θέματα ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ὁμολογίας, θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ τοὺς ἐπαινέσει.Ὅταν ὅμως σιωποῦν μπροστὰ στοὺς προκλητικοὺς καὶ ἀπαράδεκτους οἰκουμενιστές, ὅταν εἶναι συμβιβασμένοι μὲ τὸν κόσμο καὶ ποτὲ δὲν ὑψώνουν τὴ φωνή τους γιὰ τὰ κακῶς κείμενα τῆς Ἐκκλησίας, πῶς νὰ δεχτεῖ κανεὶς ὅτι βαδίζουν τὸ δρόμο τῆς σωτηρίας καὶ μποροῦν νὰ διακονήσουν τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ;
. Δὲν πιστεύουμε ὅτι κάποια μέρα ὅλοι οἱ πνευματικοί μας πατέρες θὰ συναισθανθοῦν τὴν ἐσφαλμένη τους πορεία καὶ θὰ μετανοήσουν, ἀκολουθώντας τὸν δρόμο ποὺ μᾶς ἔχουν δείξει οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι, ἂν ζοῦσαν στὶς μέρες μας, δὲν θὰ αἰχμαλωτίζονταν ἀπὸ τὴ σύγχρονη τεχνολογία οὔτε καὶ θὰ ἐπέτρεπαν νὰ προβάλλονται στὸν κόσμο, σὰν νέα προϊόντα, ποὺ ἀναζητοῦν καταναλωτές.
πηγή:ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», 17.01.2014

 

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΝ ΕΚΑΝΑΝ ΤΖΑΜΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ

 

 

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Μετά την προκλητική μετατροπή της ιστορικής αγίας Σοφίας της Νίκαιας, καθώς και της αγίας Σοφίας της Τραπεζούντας σε τζαμιά, οι Τούρκοι προχώρησαν στην μετατροπή σε τζαμί άλλης μια ιστορικής ελληνορθόδοξης εκκλησίας, την ίδια ώρα που εδώ στην Ελλάδα κάποιοι υπουργοί και κάποιοι τουρκολάγνοι δήμαρχοι δηλώνουν υπερήφανοι για τις προθέσεις τους να… γεμίσει με μιναρέδες η ελληνική επικράτεια.

Πρόκειται για την ιστορική ελληνορθόδοξη εκκλησία της περιοχής του Μεγάλου Ρεύματος της Κωνσταντινούπολης, που είναι γνωστή σαν Αρναούτκιοι, μια περιοχή που επί αιώνες κατοικούνταν από πυκνό ελληνορθόδοξο πληθυσμό. Σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία που παραθέτουν οι ίδιοι οι Τούρκοι, η εκκλησία αυτή κτίστηκε το 1595 για τις ανάγκες του συνεχώς αυξανόμενου ελληνικού πληθυσμού του ιστορικού προαστίου της Κωνσταντινούπολης στον Βόσπορο. Η εκκλησία αυτή, όπως ανέφερε ο δήμαρχος της περιοχής του Αρναούτκϊοι, Ahmet Haşim Baltacı, η οποία εδώ και χρόνια ήταν σε κατάσταση ερειπίου, ανακαινίστηκε και τώρα παραδόθηκε σαν μουσουλμανικό τέμενος. Χαρακτηριστικό είναι πως ο μουφτής του Αρναούτκϊοι, Lütfi Oksüz, ανέφερε πως είναι υπερήφανος που η εκκλησία ξαναλειτουργεί σαν μουσουλμανικό τζαμί, προσθέτοντας  πως το κτίσμα αυτό είναι μια.. γέφυρα με το παρελθόν, χωρίς φυσικά να κάνει κάποια αναφορά για το ελληνοχριστιανικό παρελθόν της εκκλησίας. Για την ανακαίνιση της εκκλησίας, όπως αναφέρει η τουρκική εφημερίδα Aksam, το τουρκικό κράτος στα πλαίσια της εκστρατείας ισλαμοποίησης που έχει αρχίσει εδώ και χρόνια η ισλαμική κυβέρνηση του Ερντογάν, δαπάνησε 3,5 εκατομμύρια τουρκικές λίρες και έτσι η εκκλησία που τώρα ονομάζεται Osmanlı Camii,  λειτουργεί πλέον σαν τζαμί.

Να σημειωθεί ότι το προάστιο του Μεγάλου Ρεύματος, ή στα τουρκικά Arnavutköy, έχει μεγάλη ελληνική ιστορία όπως αναφέρει η Μικρασιατική Εγκυκλοπαίδεια. Κατά τη Βυζαντινή περίοδο η περιοχή ήταν γνωστή ως «Χώρα των Ασωμάτων», ή «Μιχαήλιον», αφού υπήρχε εκεί εκκλησία αφιερωμένη στον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Στον οικισμό αποδίδεται επίσης και η ονομασία «Ανάπλους». Μετά την άλωση, στα μέσα του 15ου αιώνα, η περιοχή άρχισε να ονομάζεται Αρναούτκιοϊ, (Arnavutköy), δηλαδή Αλβανιτοχώρι, από τον εποικισμό της περιοχής από Αλβανούς στη διάρκεια της βασιλείας του σουλτάνου Μωάμεθ Β΄ του Πορθητή μετά τη νίκη του κατά του στρατού του Σκεντέρμπεη. Από τα μέσα του 19ου αιώνα, άρχισε να επικρατεί το όνομα «Μέγα Ρεύμα», το οποίο προέρχεται από το ρεύμα, γνωστό και ως Διαβολόρεμα, που κατεβαίνει από τη Μαύρη θάλασσα και αλλάζει κατεύθυνση στο σημείο αυτό του Βοσπόρου.

Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα οι μουσουλμάνοι δεν αποτελούσαν σημαντικό μέρος του πληθυσμού του χωριού. Είναι χαρακτηριστικό πως το πρώτο τζαμί του χωριού χτίστηκε μόλις το 1832. Σύμφωνα με το Σαλναμέ του 1912, στο Μέγα Ρεύμα κατοικούσαν 5.973 Ρωμιοί, μόνο 493 μουσουλμάνοι, 342 Αρμένιοι, 32 Εβραίοι και 642 κάτοικοι με ξένη υπηκοότητα. Δηλαδή οι Ρωμιοί ήταν η συντριπτική πλειοψηφία του προαστίου Ο Γεννάδιος αναφέρει ότι, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του 1920 οι Ρωμιοί κάτοικοι του χωριού υπερέβαιναν τους 6 χιλιάδες, στο τέλος της δεκαετίας του 1940 είχαν μείνει οι μισοί. Σύμφωνα με πατριαρχική απογραφή του 1949, η ελληνορθόδοξη κοινότητα του Μεγάλου Ρεύματος αποτελούνταν από 567 οικογένειες. Φυσικά μετά το ανθελληνικό πογκρόμ του 1955 άρχισε και εκεί η σταδιακή εξόντωση του ελληνορθόδοξου πληθυσμού. Σήμερα πολλοί λίγοι Ρωμιοί έχουν απομείνει απομεινάρι ενός ένδοξου παρελθόντος προς δόξα της μιζέριας του νεοελληνικού κράτους που δεν έκανε τίποτα για να προστατεύσει την ομογένεια της Βασιλεύουσας όπως δικαιούνταν από την συνθήκη της Λοζάνης.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

 

πηγή : Ορθόδοξη Κορυτσά

Read more: http://www.foniortodoksonkoritsas.com/2014/01/blog-post_25.html#ixzz2rVIv4Vv5 

Θυμός

του Νικήτα Στηθάτου
Από την Α΄ Εκατοντάδα Πρακτικών Κεφαλαίων

πηγή : Ομολογία  Πίστεως
 
16. Ο θυμός είναι στο μεταίχμιο μεταξύ επιθυμίας και του λογιστικού της ψυχής, και είναι στο καθένα από αυτά σαν όπλο στην κίνησή τους παρά φύση ή κατά φύση. Όταν δηλαδή η επιθυμία και το λογιστικό κινούνται κατά φύση προς τα θεία, τότε ο θυμός είναι για το καθένα από αυτά όπλο δικαιοσύνης εναντίον του φιδιού μόνο που σφυρίζει και τους υποβάλλει να γευθούν τις σαρκικές ηδονές και να επιδιώξουν τη δόξα των ανθρώπων. Όταν όμως εκτρέπονται από την κατά φύση κίνησή τους και μεταβάλλουν την ενέργειά τους στο παρά φύση και από τη μελέτη των θείων μεταφέρονται στα ανθρώπινα, τότε ο θυμός είναι όπλο αδικίας για τη διάπραξη αμαρτίας· γιατί τότε η επιθυμία και το λογιστικό μάχονται με όπλο το θυμό και επιτίθενται εναντίον εκείνων που αναχαιτίζουν τις ορμές και τις ορέξεις τους. Έτσι ο άνθρωπος, ή αναδεικνύεται πρακτικός και θεωρητικός και θεολογικότατος μέσα στην Εκκλησία των πιστών, όταν κινείται κατά φύση, ή κτηνώδης και θηριώδης και δαιμονιώδης, όταν εκτρέπεται στο παρά φύση.

Arvo Pärt De Profundis

" Μαριάμ "

[...]
Και το όνομα , λέγει, της Παρθένου ήταν Μαριάμ, που ερμηνεύεται Κυρία. Τούτο δεικνύει και το αξίωμα της Παρθένου και το βέβαιο της παρθενίας, και το αλλοιώτικο και προσεκτικό και κατά κάποιο τρόπο παναμώμητο του βίου της' διότι, επειδή ήταν κυρίως παρθένος φερωνύμως, είχε την πλήρη κατοχή της αγνείας, όντας παρθένος και στο σώμα και στήν ψυχή, και κατέχοντας τις ψυχικές δυνάμεις και όλες τις αισθήσεις του σώματος υπεράνω κάθε μολυσμού, και μάλιστα τόσο κυρίως και βεβαίως και εγκύρως και καθ' όλα ιερώς όλον τον χρόνο, όπως η κλεισμένη πύλη διατηρεί τους θησαυρούς και το σφραγισμένο βιβλίο διατηρεί τα γραπτά ανέγγικτα από τους οφθαλμούς' διότι περί αυτής έχει γραφή, τούτο είναι το σφραγισμένο βιβλίο και αυτή η πύλη θα είναι κλεισμένη, και κανείς δεν πρόκειται να περάση από αυτήν.
(συνεχίζεται)

Θεοτοκίον

Ήχος βαρύς

 

Πυρός φωτεινότερον,

φωτός εναργέστερον,

το έλεος της χάριτός σου Δέσποινα,

καταφλέγον αμαρτίας των ανθρώπων,

και δροσίζον διανοίας των υμνούντων τα μεγαλεία σου ,

Θεοτόκε πανάμωμε.

 

 

 

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ ΗΧΟΣ ΒΑΡΥΣ ΕΝΑΡΜΟΝΙΟΣ

ΛΙΛΙΟΠΟΥΛΟΙ

 

 

 

 Η λαβίς η μυστική ,

η τον άνθρακα Χριστόν,

συλλαβούσα εν γαστρί, συ υπάρχεις Μαριάμ.

 

 

[Συνέχεια...]  Αλλά και με άλλο τρόπο πάλι είναι Κυρία η Παναγία κατ' αξία, ως δεσπόζουσα των όλων, επειδή συνέλαβε σε παρθενία κι εγέννησε θείως τον κατά φύση δεσπότη του παντός. Επίσης βέβαια είναι κυρία όχι μόνον ως ελευθέρα από δουλεία και μέτοχος θείας κυριότητος, αλλά και ως πηγή και ρίζα της ελευθερίας του γένους, και μάλιστα μετά την απόρρητη και χαρμόσυνη γέννα. Διότι αυτή που συζεύχθηκε με άνδρα είναι μάλλον κυριευμένη παρά κυρία, και μάλιστα μετά την περίλυπη και οδυνηρή γέννα, κατά την αρά εκείνη πρός την Εύα, " θα γεννήσης τέκνα με λύπη, θα εξαρτάσαι από τον άνδρα σου και αυτός θα σε διαφεντεύη"  '  για να ελευθερώση από αυτήν την αρά και την ευλογία διά του αγγέλου'  διότι ο άγγελος λέγει, αφού εισήλθε είπε πρός την Παρθένο,

" Χαίρε κεχαριτωμένη, ό Κύριος είναι μαζί σου, είσαι ευλογημένη ανάμεσα στις γυναίκες". Ο αρχάγγελος δεν της προαγγέλλει  το μέλλον λέγοντας, ο Κύριος είναι μαζί σου, αλλά εξαγγέλλει  ό,τι έβλεπε τότε αοράτως να τελήται.
Και αντιλαμβανόμενος ότι αυτή είναι τόπος θείων και ανθρωπίνων χαρισμάτων και στολισμένη με όλα τα χαρίσματα του θείου Πνεύματος, κυριολεκτικώς την αναγόρευσε κεχαριτωμένη, βλέποντας δε ότι ήδη έλαβε ένοικο αυτόν στόν οποίο ευρίσκονται οι θησαυροί όλων τούτων και προορώντας την ανώδυνη κυοφορία και την γέννα που θα εγινόταν χωρίς ωδίνες, της απηύθυνε το "χαίρειν" κι εβεβαίωσε ότι είναι η μόνη ευλογημένη και ευλόγως δοξασμένη ανάμεσα στίς γυναίκες διότι κατά την υπερβολή της δόξας τηςς Θεομήτορος Παρθένου δεν υπάρχει άλλη δοξασμένη, κι αν εδοξάσθηκε.[...]

 

 

Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά

Απόσπασμα από την ΙΔ' Ομιλία

Πατερικές Εκδόσεις "Γρηγόριος ο Παλαμάς"

 

 

 

 

 

Πέτρος Λαμπαδάριος: «Ακατάληπτον Εστί».

 

 

 

Υάκινθος

 

 

Ας μην πετροβολούμε… χριστιανικά!

από τον Γέροντα Παίσιο



Είπα σε κάποιον μιά φορά: Ξέρεις πώς υπάρχουν και μαχητές τού πειρασμού;».
Ό Χριστιανός δέν πρέπει νά είναι φανατικός, άλλα νά έχη αγάπη γιά όλους τους ανθρώπους.Όποιος πετάει λόγια αδιάκριτα, και σωστά νά είναι, κάνει κακό.
Γνώρισα έναν συγγραφέα πού είχε ευλάβεια πολλή, άλλα μιλούσε στους κοσμικούς μέ μιά γλώσσα ωμή, πού προχωρούσε όμως σε βάθος, και τους τράνταζε.

Μιά φορά μου λέει: «Σε μιά συγκέντρωση είπα αυτό και αυτό σέ μιά κυρία». Άλλα μέ τον τρόπο πού της τό είπε, την είχε σακατέψει. Την πρόσβαλε μπροστά σέ όλους. «Κοίταξε, τού λέω, εσύ πετάς στους άλλους χρυσά στεφάνια μέ διαμαντόπετρες, έτσι όμως πού τά πετάς, σακατεύεις κεφάλια. Όχι μόνον ευαίσθητα άλλα καί γερά». Ας μην πετροβολάμε τους ανθρώπους… χριστιανικά.
Όποιος ελέγχει μπροστά σέ άλλους κάποιον πού αμάρτησε ή μιλάει μέ εμπάθεια γιά κάποιο πρόσωπο, αυτός δέν κινείται άπό τό Πνεύμα τού Θεού κινείται άπό άλλο πνεύμα. Ό τρόπος της Εκκλησίας είναι ή αγάπη- διαφέρει άπό τόν τρόπο των νομικών.

Ή Εκκλησία βλέπει τά πάντα μέ μακροθυμία και κοιτάζει νά βοηθήση τόν καθέναν, ο,τι καί άν έχη κάνει, όσο αμαρτωλός καί άν είναι. Βλέπω σέ μερικούς ευλαβείς ένα είδος παράξενης λογικής.

Καλή είναι ή ευλάβεια πού έχουν, καλή καί ή διάθεση γιά τό καλό, άλλα χρειάζεται καί ή πνευματική διάκριση καί ευρύτητα, γιά νά μή συνοδεύη την ευλάβεια ή στενοκεφαλιά, ή γεροκεφαλιά (τό γερό δηλαδή αρβανίτικο κεφάλι). Όλη ή βάση είναι νά έχη κανείς πνευματική κατάσταση, γιά νά έχη τήν πνευματική διάκριση, γιατί αλλιώς μένει στο «γράμμα τον νόμου», καί τό «γράμμα του νόμου άποκτείνει».

Αυτός πού έχει ταπείνωση, δεν κάνει ποτέ τόν δάσκαλο ακούει καί, όταν τού ζητηθή ή γνώμη του, μιλάει ταπεινά. Ποτέ δέν λέει «εγώ», άλλα «ό λογισμός μού λέει» ή «οί Πατέρες είπαν». Μιλάει δηλαδή σάν μαθητής. Όποιος νομίζει ότι είναι ικανός νά διορθώνη τους άλλους έχει πολύ εγωισμό.

- Όταν, Γέροντα, ξεκινάη κανείς άπό καλή διάθεση νά κάνη κάτι καί φθάνη στά άκρα, λείπει ή διάκριση;

- Είναι ό εγωισμός μέσα στην ενέργεια του αυτή καί δέν το καταλαβαίνει, γιατί δέν γνωρίζει τόν εαυτό του, γι’ αυτό πιάνει τα άκρα. Πολλές φορές από ευλάβεια ξεκινούν μερικοί, αλλά που φθάνουν!

(Απόσπασμα από τις σελ. 78-82 του βιβλίου: ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Β, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ, ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ», ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ)http://antexoume.wordpress.com/2014/01/11
Πηγή: εν αιθρία

Στιχηρὰ εἰς τὸν ἅγιον Γρηγόριον Ἀρχιεπίσκοπον Θεσσαλονίκης τὸν Παλαμᾶν

του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού Ἦχος δ΄.  Ὁ ἐξ ὑψίστου κληθείς. Ὁ ἐκ κοιλίας μητρὸς ἡγιασμένος ὅτε τὸν ἐπίκηρον βίον κατέλιπες καὶ τὴν τοῦ κόσμου προσπάθειαν ἀπετινάξω, φιλοσοφίας ἐνθέῳ ἔρωτι, τότε παμμακάριστε πρὸς ἑαυτὸν συστραφείς, καὶ τὰς αἰσθήσεις τοῦ σώματος καὶ τὰς δυνάμεις, τὰς ψυχικὰς σοφῶς καθηράμενος, δι΄ἐγκρατείας, καὶ δακρύων καὶ προσευχῆς ἀεννάου γεγένησαι, θείου μύρου δοχεῖον καὶ λαμπρὸν σκεῦος τῆς χάριτος. Ὅμοιον. Προκαθαρθεὶς τὴν ψυχὴν καὶ τὴν καρδίαν, εἶδες ὅσον ἔξεσται τὸ μεγα θέαμα, Χριστὸν ἐν δόξει ἀστράπτοντα,τοῖς μύσταις τῆς χάριτος, συνανελθὼν εὐκλεῶς, τῇ θεωρίᾳ τοῦ Πνεύματος καὶ τὴν ἀκτῖνα, τῆς πανολβίου αἴγλης δεξάμενος πεφωτισμένος, θεορρήμων θεοειδὴς θεοφόρος ἐγνώσθης ἡμῖν· ὅθεν ἄκτιστον ταύτην, καὶ ἀΐδιον ἐκήρυξας. Ὅμοιον. Τοὺς σκοτεινοὺς πρὸς τὸ φῶς ψηλαφῶντας, λόγων ἀποδείξεσι, τὰ ὑπὲρ λόγον καὶ νοῦν μεμωραμμένους ἀπήλαγξας, ἐνθέοις λόγοις, τῆς οὐρανίου σοφίας ὅσιε, τὴν χάριν τοῦ Πνεύματος καὶ τὸ αΐδιον φῶς, τῆς ἀπροσίτου θεότητος κατατεμόντας, καὶ εἰς τὴν κτίσιν καταβιβάσαντας, οἷς ἐμβοήσας, τὰ θεόπνευστα τῶν πατέρων ἐξ ὕψους διδάγματα, ἐμβροντήτους εἰργάσω κἂν εἰς ἒτι τονθορύζωσιν. Ὅμοιον.               Τὴν Ἐκκλησίαν κοσμήσας θεοφόρε· λόγοις τε καὶ πράξεσι καὶ διδαχαῖς ἱεραῖς καὶ τῶν πατέρων τὰ δόγματα διατρανώσας, συχνοῖς ἱδρῶσι καὶ ἀγωνίσμασι πρὸς τὴν ὑπερκόσμιον, ἔνθεν ἀπῆρας ζωήν, ἀγγελικαῖς ὁμηγύρεσι καὶ ἀποστόλοις καὶ ἱεράρχαις συνὼν καὶ μάρτυσι, καὶ τὴν γλυκεῖαν, φωτοφάνειαν τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν ὡς ἐπόθησας βλέπων, ἧς τυχεῖν καὶ ἡμᾶς πρέσβευε. πηγή : "Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ"

Ὁ ἅγιος Μᾶρκος ο Ευγενικός ὡς ὑμνογράφος

Είναι ἴσως μοναδικόν φαινόμενον εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μας τρία μέλη τῆς αὐτῆς οικογενείας, ὅπως συμβαίνει εἰς τήν περίπτωσιν τοῦ Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, τοῦ πατέρα του Γεωργίου διακόνου καί τοῦ ἀδελφοῦ του Ἰωάννου διακόνου καί φιλοσόφου, νά είναι ὑμνογράφοι. Μικρόν δεῖγμα, μικράν καί εὐώδην ἀνθοδέσμην, ἀπό τόν ἀκόμη ἀνεκμετἀλλευτον ὑμνογραφικόν κῆπον τοῦ Μάρκου, παραθέτουμε ἐν συνεχεία:     Κανών η', οὑ ἡ ἀκροστιχίς «Ἑσχατος ύμνος τῆ πανυμνήτω γέρας, Μάρκου»     Ὠδή δ'. Συ μου ἰσχύς Κύριε Μόνη ἐν σοί φύσεως νόμοι ἐλύθησαν, μόνη τίκτεις, βρέφος θείον ἄσπορον, τόν πρό αἰώνων ἐκ τοῦ Πατρός ὑπέρ νοῦν καί λόγον ἐξανατείλαντα, πάναγνε' ή ράβδος γάρ ἐτύπου τήν σεπτήν σου γαστέρα, παραδόξως ἐκφύσασα κάρυα. Νέκταρ ήμῖν τῆς ευσπλαχνίας ἐπήγασας, οία κρήνη ρεῖθρον γλυκύ βλὐζουσα, καί καθαρά νάουσα πηγή, νάμα τό ζωηφόρον καί ύδωρ πότιμον βρύουσα, διό τούς φλεγόμενους πυρετών ἐν καμίνω τῆ σῆ δρόσω, Παρθένε, θεράπευσον. Οἱ ἀπηνεῖς καί αἱμοβόροι καί δόλιοι, τῆς δουλίδος 'Άγαρ οἱ απόγονοι, στρατόν ἐλάσαντες παμπληθῆ, καί προσκαθεσθέντες τῆ πόλει σου ταύτη, Δέσποινα, ώς νήπιοι παθόντες τό άπρόσμαχον ἔγνων τῆς φρουρούσης αυτήν σου δυνάμεως. Σύ τών βροτών δόξα καί κλέος καί καύχημα, καί ἀγγέλων στέφος καί διάδημα, δι' ὅ ή γῆ καί ὁ ουρανός μίαν Ἐκκλησίαν στησάμενοι παναρμόνιον, τό χαῖρέ σοι βοώμεν' χαῖρε Δέσποινα κόσμου, χαῖρε πάντων ανθρώπων βοήθεια.     Ὠδή ε'. Ἵνα τί με ἀπώσω     Τήν τόν Λόγον τεκοῦσαν οἱ τοῦ Λόγου τρόφιμοι λόγοις γεραίρομεν, τήν τοῦ κόσμου σκέπην οἱ τοῦ κόσμου κοσμοῦμεν οἰκήτορες, τήν τῶν εὐσεβούντων προφυλακήν οἱ εὐσεβοῦντες εὐσεβεῖ λογισμῶ μεγαλύνομεν. Ή τοῦ κόσμου Κυρία πρός τήν ὑπερκόσμιον ζωήν μεθίσταται, ὁ ναός ὁ θεῖος πρός ναόν ἐπουρἀνιον αἴρεται, ή χρυσή λυχνία, ή κιβωτός τῆς διαθήκης, ἐν ἀγίων ἀγίοις οἰκίζεται. Παρρησίαν μεγἀλην πρός τόν ἐκ λαγόνων σου τεχθέντα Κύριον κεκτημένη, Κόρη, ὅσα θέλεις ἀνύεις εκάστοτε καί ἰσχύεις πάντα, παντοδυνάμου Θεοῦ μῆτερ, διό θέλησον μόνον, καί σώσεις ήμάς. Άδιόδευτε πύλη χαῖρε, ην διώδευσε Χριστός ὁ Κύριος, παραδείσου πύλας ή άνοίξασα χαίρε τω τόκω σου, χαίρε δι' ης χαίρει ὁ ουρανός καί γῆ χορεύει, ή τά κάτω τοῖς ἄνω συνάψασα. πηγή : Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός       Χερσον αβυσσοτοκον..Τσαμκιρανης Ματθαιος

Ὁ μικρὸς Ναυτίλος

 

Ὅτι μπόρεσα ν᾿ ἀποχτήσω μία ζωὴ ἀπὸ πράξεις ὁρατὲς γιὰ ὅλους, ἑπομένως νὰ κερδίσω τὴν ἴδια μου διαφάνεια, τὸ χρωστῶ σ᾿ ἕνα εἶδος εἰδικοῦ θάρρους ποὺ μοῦ ῾δωκεν ἡ Ποίηση: νὰ γίνομαι ἄνεμος γιὰ τὸ χαρταετὸ καὶ χαρταετὸς γιὰ τὸν ἄνεμο, ἀκόμη καὶ ὅταν οὐρανὸς δὲν ὑπάρχει.
Δὲν παίζω μὲ τὰ λόγια. Μιλῶ γιὰ τὴν κίνηση ποὺ ἀνακαλύπτει κανεὶς νὰ σημειώνεται μέσα στὴ «στιγμή» ὅταν καταφέρει νὰ τὴν ἀνοίξει καὶ νὰ τῆς δώσει διάρκεια. Ὁπόταν, πραγματικά, καὶ ἡ Θλίψις γίνεται Χάρις καὶ ἡ Χάρις Ἄγγελος· ἡ Εὐτυχία Μοναχὴ καὶ ἡ Μοναχὴ Εὐτυχία.
μὲ λευκές, μακριὲς πτυχὲς πάνω ἀπὸ τὸ κενὸ ἕνα κενὸ γεμάτο σταγόνες πουλιῶν, αὖρες βασιλικοῦ καὶ συριγμοὺς ὑπόκωφου Παραδείσου.

Οδυσσέας Ελύτης

πηγή : users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/odysseas_elytis_poems.htm

 

 

 

 

Προβολή κοινόχρηστης ανάρτηΥάκινθος

 

Η ταπεινοσχημία «εσκότωσε» την ταπείνωση

πηγή: αναστάσιος
 

Μη χάσουμε την ομορφιά της ταπεινώσεως. Είναι η μεγαλύτερη ομορφιά. Βέβαια υπάρχουν νοθείες της ταπεινώσεως, όπως είναι η ταπεινοσχημία.

Η ταπεινοσχημία “εσκότωσε” την ταπείνωση. Επήρε την τελωνική φωνή και την έκανε φαρισαϊκή. Η γνήσια όμως ταπείνωση κρύβεται. Όποιος είναι ταπεινόσχημος δεν είναι ταπεινός. Ταπεινός γίνεσαι, όταν κρίνης τον εαυτό σου και δέχεσαι κριτική για συγκεκριμένα λάθη σου.
 

Αλέξανδρος Τσιριντάνης

 

 

 

 

 

Alvin Lucier: Vespers  

 

O εν τοίς ουρανοίς...

Όταν απευθυνόμαστε σε Σένα, σηκώνουμε πάντα τα μάτια μας στον ουρανό. Όταν θυμόμαστε τις αμαρτίες μας, κοιτάζουμε κάτω στη γή. Εμείς βρισκόμαστε πάντα χαμηλά, στα βάθη, λόγω των αδυναμιών και των αμαρτιών μας. Εσύ κατοικείς πάντα στα ύψη, όπως αρμόζει στη μεγαλοσύνη Σου.

Εσύ βρίσκεσαι πάντα στον ουρανό όταν εμείς είμαστε ανάξιοι να Σε υποδεχτούμε. Αλλά χαμηλώνεις και κατεβαίνεις πρόθυμα σε μας, στο επίγειο ενδιαίτημα μας, μόλις Σε ζητήσουμε  και σου ανοίξουμε την πόρτα της καρδιάς μας.

Κι όταν καταδέχεσαι να κατεβαίνεις σε μας, εξακολουθείς να κατοικείς στόν ουρανό. Στόν ουρανό ζείς, πάνω από τον ουρανό κινείσαι, μαζί με τους ουρανούς σκύβεις στήν κοιλάδα μας.

Ο ουρανός είναι μακριά  για κείνους που ο νούς κι η καρδιά τους Σε έχουν αποστραφεί ή που γελούν όταν ακούν το όνομά Σου. Αλλά είναι κοντά, πολύ κοντά σε κείνον που έχει πάντα ανοιχτή την πόρτα της ψυχής του και περιμένει τον ερχομό Σου, Εσένα, τον αγαπημένο μας επισκέπτη.

Άν τολμήσει ακόμα και ο δικαιότερος άνθρωπος να συγκριθεί μαζί Σου, θα υπερέχεις όσο το στερέωμα του ουρανού υπερέχει από κάποια γήϊνη κοιλάδα, όσο υπερέχει η αιώνια ζωή από το βασίλειο του θανάτου.

Είμαστε φτιαγμένοι από φθαρτά υλικά. Πώς θα μπορούσαμε να σταθούμε στο ίδιο ύψος με Σένα, Αθάνατε και Ισχυρέ;

Πατέρα μας, που βρίσκεσαι πάντα ψηλά, αλλά χαμηλώνεις, έρχεσαι κοντά μας και μας υψώνεις σε Σένα. Τι άλλο είμαστε παρά γλώσσες φτιαγμένες από πηλό για χάρη της δόξας Σου; Ο πηλός θα σιγούσε για πάντα, δε θα μπορούσε να υμνήσει το όνομά Σου χωρίς εμάς, Κύριε. Πώς θα μπορούσε να Σε γνωρίζει χωρίς εμάς; Πώς θα μπορούσες να κάνεις θαύματα με τον άψυχο πηλό χωρίς εμάς;

Ώ , Πατέρα μας!

 

Από το βιβλίο " Πάτερ ημών "

του αγίου Πατρός ημών Νικολάου Βελιμίροβιτς

 

 

 

Sunrise by Brian Crain

 

 

Υάκινθος