" Ένωση "

Από τα 100 Πρακτικά Κεφάλαια
του Αγίου Διαδόχου της Φωτικής


67. Όλα τα χαρίσματα του Θεού είναι πολύ καλά και ικανά να παρέχουν κάθε αγαθότητα. Κανένα όμως άλλο δεν ανάβει και δεν κινεί την καρδιά στην αγάπη της αγαθότητάς Του, όσο η θεολογία. Γιατί με το να είναι πρώιμο γέννημα της χάρης του Θεού, χαρίζει τα μεγαλύτερα δώρα στην ψυχή. Πρώτα μάς πείθει να καταφρονούμε με χαρά τη φιλία του κόσμου, επειδή έχομε αντί για φθαρτές επιθυμίες τον ανεκλάλητο πλούτο των λόγων του Θεού. Έπειτα φωτίζει το νου μας με την φωτιά της θείας αλλοιώσεως και έτσι τον κάνει να επικοινωνεί με τα λειτουργικά πνεύματα, τους αγγέλους. Όσοι λοιπόν έχομε προετοιμάσει γι' αυτό τις ψυχές μας, ας ποθούμε ειλικρινά την αρετή της θεολογίας την ωραία, που θεωρεί τα πάντα, που προξενεί κάθε αμεριμνία, που τρέφει το νου με τα λόγια του Θεού μέσα στη λάμψη του ανέκφραστου φωτός, που έχει ενώσει —για να μην πολυλογώ— τη λογική ψυχή με το Θεό Λόγο σε μια ένωση αχώριστη, όπως είχαν εξαγγείλει οι άγιοι προφήτες. Και έτσι η θεολογία που οδηγεί τις ψυχές σαν νύμφες στο Θεό, εναρμονίζει και στους ανθρώπους —ω του θαύματος— φωνές που υμνούν το Θεό και ψάλλουν με δύναμη τα θαυμαστά έργα Του.

πηγή : Ομολογία πίστεως

Από την Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, μεταφρ. Αντώνιος Γαλίτης,
εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, 1986, α΄τόμος, σελ. 299-309)

 

Δεύτε αγαλλιασώμαθα τω Κυρίω,

το παρόν μυστήριον εκδιηγούμενοι.

Το μεσότοιχον του φραγμού διαλέλυται,

η φλογίνη ρομφαία τα νώτα δίδωσι,

 και τα Χερουβίμ παραχωρεί του ξύλου της ζωής'

καγώ του παραδείσου της τρυφής μεταλαμβάνω,

ού προεξεβλήθην δια της παρακοής.

Η γαρ απαράλλακτος εικών του Πατρός,

 ο χαρακτήρ της αϊδιότητος αυτού,

μορφήν δούλου λαμβάνει,

 εξ απειρογάμου Μητρός προελθών,

ου τροπήν υπομείνας'

ό γαρ ήν διέμεινε, Θεός ών αληθινός'

και ό ούκ ήν προσέλαβεν,

άνθρωπος γενόμενος διά φιλανθρωπίαν'

αυτώ βοήσωμεν'

Ο τεχθείς εκ Παρθένου Θεός, ελέησον ημάς.

Στιχηρό Ιδιόμελο

του Εσπερινού των Χριστουγέννων

Ποίημα Γερμανού

'Ηχος β'

 

ΔΕΥΤΕ ΑΓΑΛΙΑΣΩΜΕΘΑ ΤΩ ΚΥΡΙΩ Ήχος Β΄

 

Από την Πανηγυρική Συναυλία της Βυζαντινής Χορωδίας Κερκύρας τις 13 Δεκεμβρίου 2012 στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας. Με ύμνους της εορτής του Αγίου Σπυρίδωνος, προεόρτιους και ύμνους της εορτής των Χριστουγέννων.

Υάκινθος

Ο Χριστός και ο ανθρώπινος πόνος

[...]
Πώς θεωρούσε ο Χριστός τις θεραπείες;
Είπαν, ότι ήταν ο γεμάτος καλωσύνη φίλος των ανθρώπων. Στη νεώτερη εποχή υπάρχει ένα ζωντανό κοινωνικό και φιλανθρωπικό αίσθημα' γι' αυτό η σύγχρονη αντίληψις τον φαντάζεται ως τον μεγάλο συμπαραστάτη των ανθρώπων, που είδε τόν πόνο τους και προσπάθησε να παρασταθεί κοντά τους. Αλλά η νεώτερη εποχή κάνει λάθος. Βέβαια ο Ιησούς είναι γεμάτος αγάπη. Συμπάσχει με τους ανθρώπους. Η καρδιά του ξεχειλίζει από συμπόνοια, έτσι που τα Ευαγγέλια, ενώ τόσο σπάνια αναφέρουν κάτι σχετικό με αισθήματα, σημειώνουν:" Ο Ιησούς είδε πολύ όχλον και εσπλαγχνίσθη επ' αυτοίς, ότι ήσαν πρόβατα μη έχοντα ποιμένα" (Μκ. ς'34). Επομένως ο Ιησούς δεν είναι απλώς ένας μεγάλος φιλάνθρωπος, με μεγάλη καρδιά και με πλούσια ικανότητα να δίνει βοήθεια, ένας που παρακολουθεί την ανθρώπινη δυστυχία, τη νοιώθει και την υπερνικά. Δεν είναι ο κοινωνιστής, που βλέπει τη δυστυχία και θέλει να βάλει μια καλύτερη τάξι, δεν είναι εκείνος που επαναστατεί απέναντι στίς διακρίσεις και αγωνίζεται για δικαιοσύνη. Ο άνθρωπος της φιλανθρωπίας και ο κοινωνιστής θέλει να περιορίσει τόν πόνο κι αν είναι δυνατόν να τον κατανικήσει. Θέλει, φροντίζοντας να ικανοποιηθούν ανάλογα οι ανάγκες και αποτρέποντας τη δυστυχία, να τακτοποιήσει τη ζωή κανονικά. Θελει να ζούν πάνω στη γή  άνθρωποι χαρούμενοι, γεροί, καλά γυμνασμένοι στο σώμα και στην ψυχή. 'Οταν έχουμε αυτό υπ' όψι, παρατηρούμε αμέσως πώς για τον Ιησού αυτό δεν είναι ουσιώδες. Εκείνος, εκτός απ' αυτό , βλέπει τη δυστυχία πολύ πλατύτερα, πολύ πιό βαθιά, μέχρι τις ρίζες του είναι μας, που είναι ένα με την αμαρτία και την απομάκρυνσί μας από τόν Θεό. Την βλέπει πολύ περισσότερο, ως τη  θέση εκείνη μέσα στο είναι μας, απ' όπου πλησιάζομε ή τουλάχιστον μπορεί να πλησιάσουμε τον Θεό' σαν συνέπεια της ενοχής, αλλά συγχρόνως και σαν τον δρόμο της καθάρσεως και της επιστροφής. Αυτό φανερώνουν τα λόγια του, όταν λέει να τον ακολουθούμε και να σηκώνουμε τον σταυρό (Μτ. ις', 24).
Κατανοούμε καλύτερα, τι ακριβώς συμβαίνει, άμα σκεφθούμε: Ο Χριστός δεν απέφυγε τον πόνο, όπως κάνει πάντα ο άνθρωπος. Δεν τον παρατρέχει. Δεν αμύνεται εναντίον του. Τον πήρε μέσα στην καρδιά του. Σαν πονεμένος κι αυτός, πήρε έτσι τους ανθρώπους, καθώς πραγματικά είναι στην πραγματική τους κατάσταση. Εμπήκε στην θέση τους, στην στενοχώρια τους, στην ενοχή τους και στην δυστυχία τους. Αυτό είναι κάτι απέραντα μεγάλο. Μια αγάπη με ιερή σοβαρότητα' χωρίς παραισθήσεις, αλλ' ίσα-ίσα με τη μεγαλύτερη δύναμη, γιατί είναι μια "εκδήλωσις της αλήθειας δια της αγάπης", που αγκαλιάζει την πραγματικότητα και την εξυψώνει. Οι θεραπείες που έκανε ο Ιησούς είναι ενέργειες που πηγάζουν απ' τόν Θεό: Είναι αποκάλυψις του Θεού και μια καθοδήγησις πρός τον Θεό. Στις θεραπείες που κάνει ο Ιησούς, η θεραπεία συμβαδίζει με την πίστη.[...] Οι θεραπείες που κάνει ο Ιησούς συνδέονται με την πίστι, όπως και το κήρυγμα του Ευαγγελίου. Και οι θεραπείες φανερώνουν την πραγματικότητα της αγάπης του Θεού.

Από το βιβλίο " Ο Κύριος "
του  Romano Guardini

Καταβασίες Χριστουγέννων

 

Κείμενο: χειρόγραφο Σίμωνα Καρά
Ήχος: Σἰμων Καράς και χορωδία του συλλόγου προς διάδοσιν της εθνικής μουσικής.
Ο ήχος είναι πρώτος και αυτό το βίντεο παρουσιάζει μια εκλογή απο τις καταβασίες των Χριστουγέννων με την ενάτη αργή.

Ωστόσο στο http://eiryk-emnoshele.blogspot.com υπάρχει το pdf

με όλες τις ωδές σε σύντομο μέλος και την ενάτη εκτός από σύντομο και αργό.

Υάκινθος

 

" Απόλυτο "

Για ποιό λόγο είναι αναγκαία η πίστη;  Για κανένα. 'Αν έλεγα ότι είναι αναγκαία για να είναι κανείς καλός και να βοηθάει τους συνανθρώπους του, για να γνωρίσει τον Θεό και να σώσει την ψυχή του, αυτό δεν θα ήταν παρά μιά ιδιοτελής και εγωϊστική στάση  έναντι της πίστεως. Δεν πιστεύουμε με σκοπό  να έχουμε αυτό ή εκείνο, αλλά επειδή αγαπούμε τόν Θεό και γιατί για μας στόν Θεό - στην εκδήλωσή Του πάνω στην γή ως Θεανθρώπου Χριστού -  είναι συνενωμένο ό,τι πιό φωτεινό, ό,τι πιό αγνό, ό,τι άπειρα ωραίο, ό,τι με δυό λόγια, πιό επιθυμητό. Η αγάπη στόν Θεό φέρει την πίστη στόν Θεό.  Όταν αναζητείτε την αλήθεια ανάμεσα σε αντιφατικά φιλοσοφικά συστήματα, αυτό το κάνετε, γιατί αγαπάτε την Αλήθεια. 'Αν κάθε γήϊνη ομορφιά μόνο καταπονεί την καρδιά σας και δεν την χορταίνει, είναι γιατί αναπαυόμαστε μονάχα μέσα στό Αιώνιο και 'Αφθαρτο Κάλλος. 'Αν σας βασανίζει η ακαθαρσία και η ρυπαρότητα της καρδιάς σας, είναι γιατί, χωρίς ούτε ό ίδιος να το ξέρετε, διψάτε την απόλυτη καθαρότητα, αγνότητα και αγιότητα.

Από το βιβλίο " Πνευματικά Κεφάλαια "
του Πρεσβ. Αλεξάνδρου Ελτσιανίνωφ

 

Russisch Orthodox - Liturgische Gesänge / Russian Orthodox - Liturgycal Chants

 

Υάκινθος

 

 

Η Αγάπη και η Πίστη

Για ποιό λόγο είναι αναγκαία η πίστη; Για κανένα. 'Αν έλεγα ότι είναι αναγκαία για να είναι κανείς καλός και να βοηθάει τούς συνανθρώπους του, για να γνωρίσει τον Θεό και να σώσει την ψυχή του, αυτό δεν θα ήταν παρά μια ιδιοτελής και εγωϊστική στάση έναντι της πίστεως. Δεν πιστεύουμε με σκοπό να έχουμε αυτό ή εκείνο, αλλά επειδή αγαπούμε τόν Θεό  και γιατί για μας στόν Θεό -  στην εκδήλωσή του πάνω στην γή ως Θεανθρώπου Χριστού -  είναι συνενωμένο ό,τι πιό φωτεινό, ό,τι πιό αγνό, ό,τι άπειρα ωραίο, ό,τι με δυό λόγια, πιό επιθυμητό. Η αγάπη στόν Θεό φέρει την πίστη στόν Θεό. 'Οταν αναζητείτε την αλήθεια, ανάμεσα σε αντιφατικά φιλοσοφικά συστήματα, αυτό το κάνετε, γιατί αγαπάτε την Αλήθεια. 'Αν κάθε γήϊνη ομορφιά μόνο καταπονεί την καρδιά σας και δεν την χορταίνει, είναι γιατί αναπαυόμαστε μονάχα μέσα στό Αιώνιο και 'Αφθαρτο Κάλλος. 'Αν σας βασανίζει η ακαθαρσία και η ρυπαρότητα της καρδιάς σας, είναι γιατί, χωρίς ούτε ο ίδιος να το ξέρετε, διψάτε την απόλυτη καθαρότητα, αγνότητα και αγιότητα.

Από το βιβλίο " Πνευματικά Κεφάλαια "
 του Πρεσβ. π. Αλεξάνδρου  Ελτσιανίνωφ

 

Byzantine chant

 Μυστήριο ξένον

Υάκινθος

 

" Σάρξ εγένετο "

[...]
Ο Ιωάννης αναζητεί τις ρίζες στο μυστήριο της ζωής του Θεού. Το ευαγγέλιό του υπογραμμίζει : "εν αρχή ήν ο Λόγος, και ο Λόγος ήν πρός τον Θεόν, και Θεός ήν ο Λόγος". Ούτος ήν εν αρχή πρός τον Θεόν, πάντα δι' αυτού εγένετο και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ έν ό γέγονεν. Εν τώ κόσμω ήν, και ο κόσμος δι' αυτού εγένετο, και ο κόσμος ούκ έγνω. Και Λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά πατρός πλήρης χάριτος και αληθείας" ( Ιω. α', 1-14).
Οι αρχές αυτές βρίσκονται στόν Θεό. Ο Θεός είναι εκείνος, που ζεί αιώνια.
Η ζωή Του όμως και η ύπαρξίς Του είναι διαφορετική απ' τη ζωή του ανθρώπου. Η Αγία Γραφή μας διδάσκει όχι απλώς τη μονοθεία, όπως ο μεταχριστιανικός Ιουδαϊσμός, ο Ισλαμισμός και γενικά όλες οι νεώτερες αντιλήψεις. Ο Θεός της Αγίας Γραφής βρίσκεται σε κείνο το Μυστήριο, που η Εκκλησία το εκφράζει με την διδασκαλία για την τριάδα των προσώπων μέσα στην ενότητα της ζωής. Εκεί αναζητεί ο Ιωάννης τις ρίζες της υπάρξεως του Ιησού. Στό δεύτερο απ' τα Ιερά Πρόσωπα, στο Λόγο, όπου ο Θεός ο λαλών φανερώνει το πλήρωμα της υπάρξεώς του. Λαλών όμως και  Λόγος ελκύονται ο ένας από τον άλλον και είναι ένα μέσα στην αγάπη του Αγίου Πνεύματος. Το δεύτερο από τα πρόσωπα του Θεού, που λέγεται "Λόγος", ονομάζεται συγχρόνως και "Υιός", γιατί εκείνος που είναι ο λαλών ονομάζεται "Πατήρ". Και το 'Αγιο Πνεύμα, στην τελευταία ομιλία του Κυρίου, παίρνει το γλυκό όνομα "Παράκλητος", παρηγορητής, γιατί βοήθησε ώστε οι αδελφοί του Ιησού, μετά την αποχώρησή του απ' τη γή, να μη μένουν ορφανοί. Απ' αυτόν τον Ουράνιο Πατέρα, με τη δύναμι του Αγίου Πνεύματος, ήλθε ο Λυτρωτής σε μας.
Ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος, δεν κατέβηκε για να μπεί μέσα σ' έναν άνθρωπο, για να βρεί μέσα του κατοικία, αλλά έγινε άνθρωπος, έγινε πραγματικά άνθρωπος και δεν υπάρχει γι' αυτό καμμία αμφιβολία. Για να μη είναι δυνατόν σε κανένα να πεί, πώς στόν Ιησού ήταν αποκρουστικό να ταπεινωθεί, παίρνοντας το σώμα μας και πώς ήταν ενωμένος μόνο με το εσωτερικό μίας αγίας ψυχής ή με το ύψος ενός εκλεκτού πνεύματος. Λέει ο Ιωάννης, τονίζοντας το έντονα: "σάρξ εγένετο". Μόνο όταν κάποιος έχει και το σώμα και όχι μόνο πνεύμα, είναι δυνατόν να δημιουργήσει γεγονότα, που αποτελούν αντικείμενο ιστορικής ερεύνης, και υπάρχει η δυνατότης να του συμβούν παθήματα. Αυτήν την αλήθεια θα την δούμε να επικυρώνεται συχνά. Με την Γέννησι όμως του Σωτήρος ήλθε ο Θεός, για να διαπλάσει ιστορικά γεγονότα και να υποστεί παθήματα. Με την ενανθρώπιση ήλθε σε μάς και θεμελίωσε μια καινούργια Ιστορία. 'Ολο το παρελθόν που βρίσκεται "πρίν από τη Γέννησι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού" είχε ως προορισμό του να την περιμένει και να την προετοιμάσει. 'Ο,τι επακολούθησε ήταν προωρισμένο να χαρακτηρίζεται ανάλογα με τη στάσι που θα έπαιρνε απέναντι στην ενανθρώπισι του Κυρίου. " Και εσκήνωσεν". Η σκηνή του Λόγου όμως ήταν το σώμα του. Η αγία σκηνή του Θεού ανάμεσα στούς ανθρώπους. Το καλύβι του ανάμεσά μας.
Ο Ναός, που είπε στούς Φαρισαίους, ότι μπορούσε σε τρείς ημέρες να τον καταλύσει και σε τρείς ημέρες  να τον ξαναχτίσει (Ιω.β',19).
Ανάμεσα σ' εκείνη την αιώνια αρχή και την ενσάρκωσι "εν χρόνω" βρίσκεται το μυστήριο της ενανθρωπήσεως. Αυστηρά, με μεταφυσική δύναμι, παρουσιάζεται το γεγονός απ' τον Ιωάννη. Το χαριτωμένο πλήθος των μορφών, το εσωτερικό γεγονός, που κάνει τη διήγησι του Λουκά τόσο πλούσια και χαρούμενη, μένει μακριά. Το κάθε τι συγκεντρώνεται σε κάτι το απόλυτα σπουδαίο, το έντονα απλό. Ο Λόγος, "η σάρξ", ο ερχομός του στόν κόσμο, η αιώνια καταγωγή, η απτή επίγεια πραγματικότης, το μυστήριο της ενότητος.
[...]

Από το βιβλίο " Ο Κύριος "
του Romano Guardini

 

ΣΗΜΕΡΟΝ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΕΚ ΠΑΡΘΕΝΟΥ (ήχος πλ β)

 

 

'Αναρχος ών τη φύσει,

αρχήν ο πρό αιώνων λαμβάνει Λόγος,

εν Βηθλεέμ τικτόμενος σαρκί'

τούτου τα Γενέθλια προεορτάσωμεν.

Από τον Προεόρτιο Κανόνα

Δεκέμβριος ΚΓ'

'Ηχος β'

Ποίημα Ιωσήφ

 

 

Υάκινθος

 

" Δός μου την χάρι Σου..."

Πανάγιε, παντοδύναμε, πανάγαθε Κύριε Ιησού Χριστέ, " το Α και το Ω, η αρχή και το τέλος" (Αποκ.21,6), δος μου την χάρι Σου, ώστε να επιτελώ πάντοτε τίς ακολουθίες με ιερό ζήλο, με φλογερό ενθουσιασμό, με θερμή αγάπη, με βαθειά ταπείνωση, με ειρηνική καρδιά. Πάντοτε Κύριε, και στίς εορτάσιμες ημέρες και στίς καθημερινές, και ενώπιον πολλών και ενώπιον ελαχίστων ανθρώπων. Καθάρισέ με, Παντοδύναμε, από κάθε πάθος, φύλαξέ με από κάθε επιβουλή του πονηρού. Φλόγισε τίς καρδιές των πιστών που βρίσκονται στόν ναό με την ουράνια φλόγα. Ταπείνωσε το φρόνημα των πλουσίων, των ενδόξων, των σοφών του αιώνος τούτου και φώτισέ τους, ώστε να υποταχθούν στο άγιο θέλημά Σου. Μαλάκωσε τις πέτρινες καρδιές των πωρωμένων και υποδουλωμένων  στα πάθη τους ανθρώπων, και οδήγησέ τους κοντά σου. Αμήν.
Κύριε είμαι αδύνατος, αλλά "η δύναμίς Σου εν ασθενεία τελειούται"   ( πρβλ. Β' Κορ. 12,9). Είμαι πολύ αμαρτωλός, αλλά όπου "επλεόνασεν η αμαρτία , υπερεπερίσσευσεν η χάρις"
(Ρωμ. 5,20).

Από το βιβλίο " Ο Ουρανός στη γη "
του Αγίου Πατρός ημών Ιωάννου της Κρονστάνδης

 

Cherubic Hymn - Χερουβικός ύμνος - Херувимская песнь

 

Υάκινθος

 

" Η παραμυθία των Χριστουγέννων είναι τα ίδια τα Χριστούγεννα…”

 

  

«Μετά τη λειτουργία». Φωτογραφία του Κώστα Μπαλάφα από το λεύκωμα «Ηπειρος», εκδόσεις Ποταμός/ Μουσείο Μπενάκη

Tου Σταύρου Ζουμπουλάκη (Διευθυντή του περ. Νέα Εστία)

Βιαστικά µάλλον και αστόχαστα απάντησα «ναι» στην τηλεφωνική πρόσκληση του «Βήµατος» να γράψω ένα µικρό προσωπικό κείµενο για κάποια παραµυθητικά Χριστούγεννα που έτυχε να ζήσω. Μόλις άρχισα να ψάχνω σαν τι θα µπορούσα να διηγηθώ, κανένα γεγονός έκτακτης παραµυθίας δεν ανέβαινε στην επιφάνεια της µνήµης, κανένα θαύµα, διαπίστωνα, δεν µε είχε επισκεφθεί, ούτε τότε που το ζητούσα ικετευτικά.

Οι µέρες περνούσαν, η προθεσµία παράδοσης του κειµένου πλησίαζε και η αµηχανία µου µεγάλωνε. Συναντήθηκα τότε µε πεφιληµένο φίλο, λίγο µεγαλύτερό µου, συνοδίτη από τα χρόνια της πρώτης νεότητας, και µέσα στα τόσα άλλα που κουβεντιάσαµε του µίλησα και για το αδιέξοδό µου, ελπίζοντας να µου απαντήσει να µην παιδεύοµαι άδικα και να τηλεφωνήσω χωρίς άλλη χρονοτριβή, ζητώντας συγγνώµη που τελικά δεν θα κατάφερνα να στείλω το κείµενο. Αντί όµως να πει αυτά που περίµενα και ευχόµουν, µου µίλησε αρκετή ώρα, µε ήρεµη θέρµη, για τον εαυτό του, πράγµα που σπάνια έκανε, και τη δική του χριστουγεννιάτικη παραµυθία. Μεταφέρω εδώ, αδέξια και άτακτα, όσα συγκράτησα:

«Η παραµυθία των Χριστουγέννων, φίλε, είναι τα ίδια τα Χριστούγεννα, το ανήκουστο γεγονός ότι Θεός εφανερώθη εν σαρκί, ότι ο προ των αιώνων έγινε παιδίον νέον. Αυτό όµως είναι απρόσιτο στον µικρό και ταλαίπωρο άνθρωπο, πώς να παρηγορήσει τον τσακισµένο; Πραγµατικά δεν ξέρω. Ενα µόνο ξέρω παιδιόθεν, πως “τη 25η του µηνός, προ της πρωίας, και νυκτός έτι ούσης, ως έθος εστί, συναγόµεθα πάντες εν τη Εκκλησία και αρχόµεθα της λοιπής ακολουθίας της κατά σάρκα Γεννήσεως του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ηµών Ιησού Χριστού”, αναζητώντας εκεί, έστω και ανεπίγνωστα, έναν κόκκο από αυτήν την άκρα παραµυθία, µια σταγόνα χαράς.

Μέσα στο ρεύµα αυτού του συλλογικού και πανάρχαιου έθους, δικό µου προσωπικό έθος είναι να πηγαίνω τούτη τη µέρα στην ίδια πάντα εκκλησία, στην εκκλησία των παιδικών µου χρόνων, στην εκκλησία του πατέρα µου, όπου, µικρό παιδί, έφτανα στο ιερό λίγο µετά από αυτόν. Την παραµονή το βράδυ ύπνος από νωρίς, και άλλα που ξέρεις. Μου άρεσε και µου αρέσει ακόµη να µου µπατσίζει το πρόσωπο το ψυχρό αεράκι, και µου άρεσε τότε να ακούω τον ήχο που έκαναν τα καλά µου πατούµενα στη νυχτερινή σιγαλιά. Σήµερα εξακολουθώ να πηγαίνω στον ίδιο ναό και χαίροµαι που βλέπω τα ίδια πρόσωπα, εκεί, χρόνια και χρόνια, στην ίδια θέση, τους νέους να έχουν γεράσει, τα παιδιά να έρχονται µε τα παιδιά τους (όπως και εγώ άλλωστε) και τα εγγόνια τους. Πολλοί λείπουν, ανάµεσά τους και ο δικός µου πατέρας, τριάντα και χρόνια, ενώ άλλοι δεν µπορούν πια να έρθουν, νικηµένοι από τα γηρατειά και τις αρρώστιες, όπως η µάνα µου, εκείνη που εκκλησιαζόταν κυριολεκτικά κάθε µέρα. Στο ιερό ο γιος µου, που εξακολουθεί να πηγαίνει εκεί, κι ας µεγάλωσε πια, ενώ εγώ βγήκα, κατ΄ απαίτηση του πατέρα µου, στα πρώτα χρόνια της εφηβείας. Με συγκινεί να τον βλέπω να ξεπροβάλλει από τη θύρα της Προθέσεως.

Τόσο λίγη είναι η δική µου ιστορία χριστουγεννιάτικης παραµυθίας. Είναι όµως λίγο αυτό; Υπάρχει µεγαλύτερη παραµυθία από το να αξιώνεσαι να εορτάζεις κάθε χρόνο το ίδιο καινότατο γεγονός; Παλιά θύµωνα σχεδόν που δεν έπαιρναν είδηση οι άνθρωποι τι γίνεται τη µέρα αυτή. Σήµερα εξακολουθώ να στενοχωριέµαι αλλά πιο ήρεµα, αναλογιζόµενος και τα δικά µου χάλια. Μήπως και τότε άλλωστε, Αυγούστου µοναρχούντος, πήραν είδηση τι είχε γίνει; Απαρατήρητα γεννήθηκε ο Θεός. Ενα αθόρυβο γεγονός η Γέννησή του, όπως η βροχή πάνω στο µαλλί του προβάτου (ως πόκω γαστρί παρθενική κατέβης υετός, Χριστέ).

Υπάρχει µεγαλύτερη παρηγοριά, για ορισµένους τουλάχιστον από µας, όλο και λιγότερους µε τον καιρό, από το να υποδεχόµαστε κάθε χρόνο τη Γέννηση του Θεού, ακούγοντας τον όρθρο των Χριστουγέννων, το Ράβδος εκ της ρίζης Ιεσσαί, και άνθος εξ αυτής, Χριστέ, εκ της Παρθένου ανεβλάστησας εξ όρους ο αινετός κατασκίου δασέος ή το Θεός ων ειρήνης, Πατήρ οικτιρµών, της µεγάλης βουλής σου τον Aγγελον ειρήνην παρεχόµενον απέστειλας ηµίν;

Ολοι γυρεύουµε τη χαρά. Το ίδιο και εγώ. “Πάντων σκιρτώντων, σκιρτήσαι θέλω καγώ, χορεύσαι βούλοµαι, πανηγυρίσαι θέλω”, όπως λέει ένας µεγάλος άγιος στην αρχή µιας οµιλίας του για τα Χριστούγεννα. Για αυτή τη χαρά θα κινήσω και φέτος, αν θέλει ο Θεός, στις 5.15 τα χαράµατα, για τον ναό. Αµποτε να µην είναι η τελευταία φορά της ζωής µου. Μία είναι η καλύτερη ευχή στον κόσµο: Και του χρόνου!».

Μακάρισα τον καλό φίλο που δεν κυνηγάει το έκτακτο, που δεν θηρεύει τη σπάνια εµπειρία, που δεν ενδίδει στον πειρασµό του πειρασµού, όπως θα έλεγε ο Λεβινάς, αλλά ζει το καινό µέσα στην κανονική επανάληψη του ίδιου. Αυτό είναι το αληθινά σπάνιο, το πραγµατικά ακραίο, η όντως παραµυθία, το θαύµα. Μια τέτοια στάση προϋποθέτει (άλλο τόσο και διαπλάθει) έναν πλούτο ψυχικό εντελώς αδιανόητο για τον σηµερινό κυνηγό εµπειριών. Η απάντηση του φίλου µε παραµύθησε λίαν, µολονότι βρίσκοµαι µίλια µακριά της (ή ίσως ακριβώς για αυτό), και τη µεταφέρω και εγώ εδώ, άκρες µέσες, προς παραµυθία των αναγνωστών. Και του χρόνου!

 

ΠΗΓΗ.ΒΗΜΑ-ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΔΟΣ
και Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας

 

    

"Ηρώδης"...

Ἀπὸ τὰ σαλόνια τοῦ Παγκόσμιου Ἡρώδη στὶς φάτνες τῶν ἀστέγων καὶ τῶν μαρτύρων

Φωτογραφία: Γυναικόπαιδα στὴν Συρία τρέχουν νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὶς ὀρδὲς τῶν ἰσλαμοφασιστῶν ποὺ σφάζουν μικρὰ παιδιὰ μὲ τὶς ὁδηγίες  του σύγχρονου "Ηρώδη"... 

 

πηγή : εν αιθρία

Ο Χριστός και ο Μίσα!

 

   

 

Εικόνα: Η Γέννησις του Χριστού. Παρεκκλήσιον Αγίου Ιωάννου Θεολόγου.

Βατοπαιδινό Κελλί Αγίου Προκοπίου
 

Το παρακάτω περιστατικό συνέβη σ΄ένα ορφανοτροφείο στη Ρωσία, όπου περιθάλπονται μικρά παιδάκια,εγκαταλελειμμένα και κακοποιημένα.Στο ορφανοτροφείο, λοιπόν, αυτό, πήγε παραμονές Χριστουγέννων ένας καθηγητής να μιλήσει στα παιδιά για τη μεγάλη αυτή γιορτή. Τα περισσότερα άπ’ αυτά άκουγαν για πρώτη φορά για το Χριστό και για τη Γέννηση του. Ένα αγοράκι έξι χρονών, ο Μίσα, άκουγε με ιδιαίτερη προσοχή τα λόγια του καθηγητή.

Στη συνέχεια δόθηκαν στα παιδιά υλικά για να φτιάξουν τη σπηλιά, τη φάτνη και όλα τα σχετικά.
Παρακολουθώντας ο καθηγητής τα χειροτεχνήματα των παιδιών, πρόσεξε κάτι πού του έκαμε εντύπωση σε εκείνο του Μίσα. Μέσα στη φάτνη τοποθέτησε δύο μωρά.
- Ο ένας είναι ο Χριστός, του είπε ο καθηγητής. Ποιό είναι το άλλο παιδάκι στην κούνια;
Τότε ο μικρός Μίσα άρχισε να του λέγει την ιστορία της Γέννησης του Χριστού πού πριν λίγο είχε ακούσει από το στόμα του καθηγητή, προσθέτοντας, όμως, και κάτι δικό του. Όταν έφτασε στο σημείο όπου η Θεοτόκος τοποθέτησε το βρέφος στη φάτνη συνέχισε με αυτά τα λόγια: «Τότε ο μικρός Χριστός γύρισε, με κοίταξε και με ρώτησε αν είχα ένα μέρος να μείνω. Εγώ του είπα ότι δεν έχω ούτε μητέρα, ούτε πατέρα, ούτε πουθενά για να μείνω. Τότε ο Χριστός μου είπε να μείνω μαζί του.
Εγώ τότε σκέφτηκα πώς δεν είχα κανένα δώρο να του δώσω, όπως οι άλλοι. Πώς θα με κρατούσε μαζί του;
Το μόνο δώρο πού μπορούσα να του προσφέρω ήταν να τον κρατήσω ζεστό. Γι΄ αυτό τον ρώτησα:
- Αν σε κρατάω ζεστό, είναι για σένα αυτό ένα καλό δώρο; Ο Ιησούς μου απάντησε:
- Αν με κρατήσεις ζεστό, αυτό θα είναι το καλύτερο δώρο πού μου έχει δώσει κανείς ποτέ.
Έτσι μπήκα στη μικρή κούνια, κι αφού γύρισε και με κοίταξε ο Ιησούς μου είπε ότι μπορούσα να μείνω μαζί του για πάντα».
Όταν τέλειωσε την ιστορία ο μικρός Μίσα, τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα πού έτρεχαν ασυγκράτητα στα μαγουλάκια του. Έσκυψε πάνω στο τραπέζι, κάλυψε το πρόσωπο με το χέρι κι έκλαιγε γοερά. Το μικρό ορφανό είχε βρει, επί τέλους, κάποιον πού δε θα τον εγκατέλειπε ποτέ, πού δε θα τον κακοποιούσε. Κάποιον πού θα του έλεγε να μείνει μαζί του για πάντα.

ΠΗΓΗ.: Το δώρο του Μίσα, σελ. 57-59, σελ. 241-242, Περιοδικό «Παρά την Λίμνην», Μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, περίοδος β΄, έτος ιη΄, αρ. 12, Δεκέμβριος 2008

Σε παρακαλώ Χριστέ μου, έχε στην Κούνια σου όλα τα ορφανά του κόσμου!

πηγή http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/

πηγή : Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας

 

    

Πρέπει να νηστεύουμε και μετά τη Θεία Κοινωνία;

πηγή :πατερική θεολογία

 

Έχουμε βάλει μέσα μας το Χριστό! Σκεφθείτε να υβρίζουμε τον πλησίον μας, να τον αδικούμε, να τον κλέβουμε!

 

«Ενώ έχουμε φάει «αμνό», να γινόμαστε «λύκοι»! Ενώ έχουμε φάει «πρόβατο», να αρπάζουμε σαν τα λιοντάρια! Πώς θα απολογηθούμε, όταν κάνουμε τέτοιες αμαρτίες, έχοντας προηγουμένως κοινωνήσει;» (Άγιος Ι. P.G. 58: 508).

 

Μια τέτοια αμαρτία (μετά τη Θεία Κοινωνία) ζυγίζει πολύ βαριά! Ο Άγιος Ι. καυτηριάζει ακόμα και όσους μετά τη Θεία Κοινωνία το ρίχνουν στο κρασί και στο φαγοπότι, διώχνοντας έτσι από πάνω τους τα χαρίσματα της Θείας Κοινωνίας! «Μη ρίψης χαράν τοσαύτην, μη εκχέης, τον θησαυρόν, μη επεισαγάγης μέθην την της αθυμίας μητέρα, την του διαβόλου χαράν, την μυρία τίκτουσαν κακά. Τον δε Χριστόν ένδον έχων τολμάς, ειπέ μοι, τοσαύτην επεμβαλείν μέθην;» (P.G. 61: 232).

 

Και αν από μόνη της η τρυφή προκαλεί τον πνευματικό θάνατο (Α΄ Τιμ. 5:6) πόσο μάλλον μετά τη Θεία Κοινωνία! «Και ει εν άλλω καιρώ τούτο γινόμενον απόλλυσι, πολλώ μάλλον μετά την των μυστηρίων κοινωνίαν». (P.G. 61: 231). Έλαβες «άρτον ζωής», και κάνεις πράγματα που επιφέρουν τον θάνατο; Δεν φρίττεις, «Συ δε άρτον ζωής λαβών, πράγμα θανάτου ποιείς, και ου φρίττεις;». (P.G. 61:231). Γι’ αυτό και ο Άγιος Ι. συνιστά ακόμα

και νηστεία και μετά την Θεία Κοινωνία! Γράφει: «Πριν κοινωνήσεις, νηστεύεις για να κοινωνήσεις άξια. Αφότου όμως μεταλάβεις, θα πρέπει να αυξήσεις την εγκράτεια, για να μην φανείς ανάξιος γι’ αυτό που έλαβες. Τί λοιπόν; Πρέπει να νηστεύουμε και μετά τη Θεία Κοινωνία; Καλό είναι αυτό, αλλά δεν θα σας υποχρεώνω να το κάνετε. Απλά σας συμβουλεύω να μην το ρίχνετε στο φαγοπότι και στην απληστία» (PG 61:231).

 

 

Ελεημοσύνη!

 

Ο Άγιος Ι. το θεωρεί αδιανόητο, να έχεις κοινωνήσει, και να αδιαφορείς για τον πλησίον σου! Να βλέπεις μπροστά σου το Χριστό γυμνό και πεινασμένο στο πρόσωπο του άλλου, και συ να μην του δίδεις σημασία! «Τι λέγεις; Ανάμνησιν Χριστού ποιείς, και πένητας παροράς και ου φρίττεις;» (P.G. 61:229). «Αν έκανες μνημόσυνο του παιδιού σου ή του αδερφού σου, και δεν έκανες, όπως λέει το έθιμο, «τραπέζι» στους φτωχούς, δεν θα σε έτυπτε η συνείδησή σου; Όμως τώρα που γίνεται «ανάμνηση» του Δεσπότου σου και δεν κάνεις το παραμικρό!» (P.G. 229- 230). «Θρέψωμεν τον Χριστόν, ποτίσωμεν, ενδύσωμεν∙ ταύτα της τραπέζης εκείνης άξια» (P.G. 61: 232). Συνιστούσε μάλιστα στους πιστούς να φέρνουν τους αρρώστους στο Ναό, ώστε έχοντας (οι πιστοί) προηγουμένως κοινωνήσει, να δείχνουν αμέσως και εμπράκτως την κοινωνία τους με τον πλησίον, βοηθώντας τους αρρώστους!

 

Ο Άγιος Ι. έφθασε μάλιστα στο σημείο να ειπεί, πως όποιος έχει κοινωνήσει και δεν βοηθά τον πλησίον του, κάνει μεγαλύτερο έγκλημα από τον άσπλαχνο δούλο της παραβολής! (Μτ. 18: 23-43). Ενώ δηλαδή ο κύριός του του χάρισε δέκα χιλιάδες τάλαντα, αυτός (ο δούλος) δεν ήθελε να χαρίσει στον σύνδουλό του ούτε εκατό δηνάρια! «Και ο Κύριος οργίσθηκε και τον παρέδωσε στους βασανιστές» (Μτ. 18:34). Και ο Άγιος Ι. σχολιάζει: «Γεύθηκες το Αίμα Δεσποτικόν, και δεν δίδεις σημασία στον αδερφό σου;!

 

Δεν άκουσες τι έπαθε αυτός που απαιτούσε τα εκατό δηνάρια;! Ακύρωσε τη «δωρεά» που του έκανε ο κύριός του! Δεν καταλαβαίνεις πως τέτοιος είσαι και συ ακόμα και χειρότερος! Ήσουν πάμφτωχος (από αρετές) «μυρίων γέμων αμαρτημάτων», και όμως ο Θεός σου συγχώρησε τις αμαρτίες σου, και σε δέχθηκε στην «Τράπεζά» Του. Και συ ούτε καν συγκινήθηκες, ώστε να γίνεις πιο φιλάνθρωπος προς τον πλησίον! Λοιπόν τίποτε άλλο δεν απομένει και για σένα, παρά να σε παραδώσουν στους βασανιστές!»

(P.G.61, 230 , ελεύθερη απόδοση).

Το Φώς της αληθινής Γνώσεως

Από τα 100 Πρακτικά Κεφάλαια
του αγίου Πατρός ημών Διαδόχου Φωτικής

75. Ο αέρας που μας περιβάλλει, όταν φυσά στην κτίση ο βορριάς, είναι καθαρός, γιατί αυτός ο άνεμος έχει κάποια λεπτή φύση που προξενεί καθαρότητα· ενώ όταν φυσά ο νοτιάς, γίνεται κάπως πυκνός, επειδή η ομιχλώδης φύση αυτού του ανέμου συγκεντρώνει τα σύννεφα, με τα οποία συγγενεύει, και καλύπτει όλη τη γη. Έτσι και η ψυχή, όταν δέχεται την ενέργεια της πνοής του Αληθινού και Αγίου Πνεύματος, βρίσκεται έξω από την δαιμονική ομίχλη· ενώ όταν δέχεται το σφοδρό φύσημα του πνεύματος της πλάνης, σκεπάζεται ολόκληρη από τα σύννεφα της αμαρτίας. Πρέπει λοιπόν με όλη μας τη δύναμη να στρέφομε πάντοτε την πρόθεσή μας προς την καθαριστική και ζωοποιό αύρα του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή προς εκείνο το Πνεύμα που είδε να έρχεται από τον Βορρά με το φως της γνώσεως ο προφήτης Ιεζεκιήλ(Ιεζ. 1, 4). Έτσι θα μένει πάντοτε καθαρό το θεωρητικό κυρίως μέρος της ψυχής, ώστε να ασχοληθούμε χωρίς κίνδυνο πλάνης με τις θείες θεωρίες, βλέποντας τα σχετικά με το θείο φως μέσα σ' ένα φωτεινό αέρα. Αυτό είναι το φως της αληθινής γνώσεως.


πηγή: Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών,
μεταφρ. Αντώνιος Γαλίτης,
εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, 1986, α΄τόμος, σελ. 299-309
 πηγή : Ομολογία Πίστεως

 

 

Το γενεαλογικό δέντρο του Ιησού

[...]
Πολλές σκέψεις μας έρχονται, καθώς ακολουθούμε τη σειρά τών ονομάτων στους γενεαλογικούς καταλόγους. Εκτός από το κύρος, που τους δίνει ο λόγος του Θεού, έχουν μέσα τους μια μεγάλη πιθανότητα, ότι είναι ακριβείς. Οι αρχαίοι λαοί είχαν πολύ καλό μνημονικό. Εκτός αυτού όμως, τα γενεαλογικά δέντρα απ' τις ευγενείς οικογένειες, τα κρατούσαν στα αρχεία του Ναού. Γνωρίζουμε επίσης, ότι ο Ηρώδης είχε διατάξει να καταστραφούν τα παρόμοια αρχεία, γιατί ήταν απόγονος μιάς ασήμαντης οικογένειας και ήθελε να εξαφανίσει τα πειστήρια για την ευγενικιά καταγωγή ωρισμένων οικογενειών, ώστε να μη μπορούν να συγκριθούν μαζί του.
Πόσα έχουν να πούν αυτά τα ονόματα! Πρώτα εμφανίζονται μέσα στους μικρούς θαμπούς αιώνες, οι μορφές της παμπάλαιας εποχής. Ο Αδάμ, που περιβάλλεται απ' τη νοσταλγία για την χαμένη ευτυχία του Παραδείσου. Ο Σηθ, που γεννήθηκε, αφού ο Κάϊν σκότωσε τόν 'Αβελ. Ο Ενώχ, που αναφέρεται πώς περιπατούσε μαζί με τόν Θεό και πως ο Θεός τον πήρε κοντά του. Κατόπιν για τόν παμπάλαιο Μαθουσάλα. 'Υστερα ο Νώε, που γύρω του ακούονται να σπάζουν τα φοβερά κύματα του Κατακλυσμού...'Ετσι ακολουθούν ο ένας πίσω από τον άλλον, σάν σημάδια πάνω στόν δρόμο που ακολουθούν οι χιλιετίες, από τον Παράδεισο μέχρις εκείνον, που ο Θεός τόν κάλεσε να φύγει από την γή του και από την συγγένειά του, για να κάνει μαζί του την Διαθήκη: Αβραάμ...
Αβραάμ, " ός επίστευσε" και "φίλος του Θεού εκλήθη". Ο Ισαάκ, το παιδί του, που θαυματουργικά το πήρε και πάλι ξανά απ' τό θυσιαστήριο. Ο Ιακώβ, ο εγγονός του, που πάλαιψε μαζί με τόν άγγελο του Θεού. Αυτές οι μορφές ενσωματώνουν ό,τι ισχυρό  υπάρχει μέσα στην Παλαιά Διαθήκη. Να ζούν επάνω στην γή και όμως να περιπατούν "κατενώπιον του Θεού". Είναι εκατό τα εκατό επίγειοι, και υποτάσσονται απόλυτα στίς δεσμεύσεις της ανθρώπινης ζωής. Ο Θεός όμως τούς είναι τόσο κοντά, φαίνεται τόσο καθαρά στήν ύπαρξή τους, στα λόγια τους, στίς καλές τους και στίς κακές τους πράξεις, ώστε είναι πραγματικές αποκαλύψεις. Ο Ιούδας , το παιδί του Ιακώβ, συνεχίζει το γενεαλογικό δέντρο με τόν Φαρές και τον Αράμ, μέχρι τον Δαυίδ τον βασιλέα. Μ' αυτόν αρχίζει η μεγάλη ιστορία του λαού. Στήν αρχή ατέλειωτοι αγώνες. Πάμπολλα χρόνια υπέρλαμπρης ειρήνης επί Σολομώντος. 'Ηδη στα τελευταία της χρόνια, η βασιλική οικογένεια δέν μένει πιστή στόν Θεό. Κατόπιν προχωρεί τον δρόμο της, που οδηγεί όλο και βαθύτερα στο πηχτό σκοτάδι. Πότε σηκώνεται και πότε πέφτει. Με πόλεμο, με δυστυχία, με εγκλήματα και κακουργήματα, μέχρι που καταστρέφεται το βασίλειο και μέχρι που μετοικίζεται στην Βαβυλώνα.
Εκεί σβήνει η λάμψις της γενιάς. Από κεί και πέρα ζεί φτωχικά και στό σκοτάδι. " Ο Ιωσήφ, ο ανήρ της Μαρίας", είναι ένας εργάτης τόσο φτωχός, που για την θυσία του καθαρισμού, δέν φέρνει ένα αρνί, αλλά μόνο ένα ζεύγος από νεαρά περιστέρια (Λκ. β',24).
'Ολη η ιστορία του λαού του Θεού, πηγάζει απ' αυτά τα ονόματα. 'Οχι μόνο από κείνα που αναφέρονται, αλλά και από κείνα που έχουν παραλειφθεί, γιατί το όνομα του Αχαάβ και των δύο διαδόχων τα έσβησαν απ' τη σειρά, γιατί τους είχε καταραστεί ο προφήτης.[...] Ο Παύλος λέει για τον Κύριο, πως έγινε όμοιος σε όλα με μάς, εκτός από την αμαρτία (Εβρ. δ',15). Πήρε ό,τι είναι ανθρώπινο. Οι σειρές, τα ονόματα του γενεαλογικού καταλόγου, μας δείχνουν τι σημαίνει αυτό: μπήκε μέσα στην ανθρώπινη Ιστορία με τις πτώσεις της και με την ενοχή της. Από τίποτα δεν κράτησε μακρυά τον εαυτό του.
Στα μακρά, ήσυχα χρόνια της Ναζαρέτ, ασφαλώς ο Ιησούς θα είχε την ευκαιρία να σκεφθεί αυτά τα ονόματα. Πόσο βαθειά θάπρεπε να είχε αισθανθεί αυτό που λέγεται ανθρώπινη ιστορία. Κάθε τι το μεγάλο μέσα σ' αυτήν, το δυνατό, το πολυτάραχο, το ελεεινό, το σκοτεινό, το κακό που ο ίδιος γνώριζε απ' την ύπαρξί του, όλ' αυτά τόν πίεζαν να τα πάρει κατάκαρδα και να τα φέρει μπροστά στόν Θεό, αναλαμβάνοντας εκείνος την ευθύνη.

Aπό το βιβλίο " Ο Κύριος "
 του Romano Guardini

 

Χριστός γεννάται.wmv

 

Χριστός Γεννάται & Μυστηρίον ξένον
Ειρμοί της Α' και Θ' ωδής του κανόνος των Χριστουγέννων
μέλος Ματθαίου βατοπαιδινού ήχος α'

 

Yάκινθος

 

Χριστουγεννιάτικες εμπειρίες του Φώτη Κόντογλου

πηγή : 'Οπου Γής

Τότε πού ήμουνα σε μικρή ηλικία, περνούσα με τους δικούς μου τις γιορτές απάνω σ' ένα θαλασσοδαρμένο βουνό, στην Αγιά Παρασκευή.

Τις περισσότερες ώρες πήγαινα και καθόμου­να μέσα στη μικρή ευωδιασμένη εκκλησιά, όχι μο­ναχά κατά τις ακολουθίες, αλλά και την ώρα πού δεν ήτανε μέσα κανένας άλλος, παρεκτός από μέ­να. Διάβαζα τ' αρχαία τροπάρια, και βρισκόμουνα σε μια κατάσταση πού δεν μπορώ να τη μεταδώσω στον άλλον. Προ πάντων ό Ιαμβικός Κανόνας «"Ε­σωσε λαόν», με κείνες τις παράξενες και μυστη­ριώδεις λέξεις, μ' έκανε να θαρρώ πώς βρίσκουμαι στις πρώτες μέρες της δημιουργίας, όπως ήτανε πρωτόγονη ή φύση πού μ' έζωνε, ό θεόρατος βρά­χος πού κρεμότανε απάνω από τη μικρή εκκλησιά, ή θάλασσα, τ' άγρια δέντρα καί τα χορτάρια, οι κα­θαρές πέτρες, τα ρημονήσια πού φαινόντανε πέρα στο πέλαγο, ό παγωμένος βοριάς πού φυσούσε κ' έκανε να φαίνουνται όλα κατακάθαρα, τ' αρνιά πού βελάζανε, οι τσομπάνηδες ντυμένοι με προβιές, τ' άστρα πού λάμπανε σαν παγωμένες δροσοσταλί­δες τη νύχτα!

Όλα τα 'βλεπα μέσ' από τους χριστουγεννιά­τικους ύμνους, μέσ' από εκείνα τα αποκαλυπτι­κά λόγια.

Αλίμονο! Ο Χριστός κατάργησε την προπατο­ρική αμαρτία,πού είχε κάνει τον κόσμο άγριο καί τρελλόν από τη σαρκική ακολασία, ανοίγοντας τη θύρα της λύτρωσης σε όσους θέλουνε να σω­θούνε. Μα για κείνους πού δεν ακούνε τα λόγια του και δεν νοιάζουνται για τη σωτηρία της ψυχής τους, ή θύρα αυτή της ευσπλαχνίας είναι και απο­μένει κλειστεί στον αιώνα.

Σήμερα ό κόσμος είναι πάλι «αφηνιασμένος» και βουτηγμένος μέσα στην αγριωπή αμαρτία πού είναι γεμάτη υπερηφάνεια, τρελαμένη από τον οίστρο της ακολασίας, όπως ήτανε τον καιρό πού γεννήθηκε ό Κύριος και Λυτρωτής μας και ακόμα περισσότερο.

Γι' αυτό, είναι καλότυχοι όσοι έχουνε μέσα στην καρδιά τους τον Χριστό. Καλότυχοι όσοι κόψανε κάθε ελπίδα από τούτον τον «άγριωπόν» και κατάμαυρον κόσμο, και πήγανε κοντά στον Χριστό πού κείτεται στη φάτνη, μαζί με το αθώο βόδι καί το ήμερο γαιδουράκι. Σ' αυτούς τους λίγους και τους καταφρονεμένους δόθηκε ή βασιλεία.

Λοιπόν, ας ευχαριστηθούνε τον Κύριο με χα­ροποιά δάκρυα κι ας ψάλλουνε με γλυκόφωνα στό­ματα τον έπινίκειον ύμνο:

«Ω έθνη, πού είσαστε πριν βουτηγμένα στη φθορά και στον θάνατο, και πού ξεφύγατε ολότε­λα από την καταστροφή του πονηρού διαβόλου, υψώσετε τα χέρια σας με χαρά κοί με αγαλλίαση, λατρεύοντας μοναχά τον Χριστό, τον ευεργέτη σας, πού ήρθε στον κόσμο μας από συμπόνεση, για να μας σώσει».

Από το βιβλίο "Το Αϊβαλί, η Πατρίδα μου", εκδόσεις ΑΣΤΗΡπηγή:http://proskynitis.blogspot.com/2011/12/blog-post_8043.html

 

Από τις διδαχές του αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης

Σούρα Ρωσίας 18/10/1829 – Κρονστάνδη Ρωσίας 20/12/1908

19Δεκ

 

πηγή : Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας

 

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης

20 Δεκεμβρίου

Ὁ Ἰβάν Ἴλιτς Σεργίεφ, ὁ μετέπειτα πασίγνωστος πρωθιερεὺς Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης (1829-1908), γεννήθηκε στὶς 19 Ὀκτωβρίου 1829 στὸ χωριὸ Σοῦρα τοῦ νομοῦ Ἀρχάγγελσκ τῆς βορείου Ρωσίας, ἀπὸ εὐσεβέστατους γονεῖς φτωχοὺς καὶ ὀλιγογραμμάτους, τὸν Ἠλία Μιχαήλοβιτς ὁ ὁποῖος ἦταν ψάλτης τῆς ἐκκλησίας τοῦ χωριοῦ καὶ τὴ Θεοδώρα Βασίλιεβνα. Εἶχε μαθησιακὲς δυσκολίες ἀπὸ μικρὸς στὸ σχολεῖο, ὅμως μετὰ ἀπὸ πολλὴ προσευχὴ ἔγινε θαῦμα καὶ ξεπεράστηκε τὸ πρόβλημά του. Προβιβάστηκε στὸ Σεμινάριο τὸ ὁποῖο καὶ τελείωσε ἀριστοῦχος τὸ 1851. Τὸν ἔστειλαν μὲ κρατικὴ ὑποτροφία στὴ Θεολογικὴ Ἀκαδημία τῆς Πετρουπόλεως. Ὅταν ἐκοιμήθη ὁ πατέρας του, ἐργάσθηκε ὡς γραφεὺς στὴ Γραμματεία τῆς Ἀκαδημίας. Τελείωσε τὶς θεολογικὲς σπουδές του τὸ 1855. Ὁ Θεός, μὲ ἀποκαλυπτικὸ ὄνειρο τὸν ὁδήγησε στὸ νησὶ Κότλινε τοῦ Φιννικοῦ κόλπου. Πρὶν χειροτονηθῆ, νυμφεύθηκε τὴν Ἐλισάβετ Κωνσταντίνοβνα, κόρη τοῦ γέροντος ἐφημερίου τοῦ ναοῦ Κωνσταντίνου Νεσβίτσκυ. Οἱ δύο σύζυγοι συμφώνησαν νὰ ἀκολουθήσουν τὸν παρθενικὸ βίο μέχρι τέλους τῆς ζωῆς τους. Στὶς 11 Νοεμβρίου τοῦ 1855 ἔγινε ἡ χειροτονία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου σὲ διάκονο καὶ τὴν ἑπομένη σὲ πρεσβύτερο, στὸ ναὸ τῶν Ἁγίων Πέτρου καὶ Παύλου τῆς Πετρουπόλεως. Κατόπιν τοποθετήθηκε ἐπίσημα ἐφημέριος στὸν Ἅγιο Ἀνδρέα τῆς Κρονστάνδης. Ἀπὸ τότε μέχρι τὸν θάνατό του ἀφιερώθηκε ψυχῇ τε καὶ σώματι στὴν ὑπηρεσία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, πραγματοποιῶντας, ἕνα τεράστιο ἔργο: λατρευτικό, ποιμαντικό, κοινωνικὸ καὶ φιλανθρωπικό, ἐμπνευσμένο ἀπὸ τὴν ἁγία Τράπεζα καὶ στεφανωμένο μὲ πλῆθος θαυμάτων.
Γιὰ τριάντα δύο χρόνια (1857-1889) ἐργάσθηκε καὶ ὡς ἐκπαιδευτικός, στὴν περιφερειακὴ σχολὴ καὶ στὸ γυμνάσιο τῆς Κρονστάνδης. Τὸ 1890 τοῦ ζητοῦσαν ἐξομολόγηση 150 ἕως 300 ἄτομα τὴν ἡμέρα, ἀριθμὸς ποὺ ἔφθανε τὶς 5 ἕως 6 χιλιάδες τή Μ. Τεσσαρακοστή! Οἱ ἐκκλησιαστικὲς ἀρχὲς τοῦ ἐπέτρεψαν, σὰν μιά ἐξαιρετικὴ περίπτωσι, τὴν κοινή, μαζικὴ ἐξομολόγησι.
Τὴν 20ή Δεκεμβρίου τοῦ 1908, μετὰ ἀπὸ μισὸν αἰῶνα ἐκπληκτικῆς σὲ ἔκτασι καὶ καρποφορία ἀποστολικῆς ἐργασίας, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ.
Ἡ ἐπίσημη κατάταξις τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου στὴ χορεία τῶν Ἁγίων τῆς ὈρθοδόξουἘκκλησίας ἔγινε στὶς 8 Ἰουνίου 1990.

 

Αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης

Σούρα Ρωσίας 18/10/1829 - Κρονστάνδη Ρωσίας 20/12/1908

Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ ΜΟΥ

 

Απολυτίκιο (ήχος πλ.α’)

Φερωνύμως δοχείον της θείας χάριτος,

από νεότητος ώφθης τη καθαρά σου ζωή,

Ιωάννη θαυμαστέ, Κρονστάνδης καύχημα.

Συ γαρ αγάπης θησαυρός και θαυμάτων αυτουργός,

εδείχθης Πνεύματι Θείω, Ευαγγελίου τον Λόγον,

ως φως εκλάμπων πάσιν Άγιε

 

…Βαριά άρρωστος τον Δεκέμβρη του 1908, χωρίς να καταλύει τη νηστεία των Χριστουγέννων, τέλεσε για τελευταία φορά τη θεία Λειτουργία στις 10-12-1908. Είχε μια εντελώς αδύνατη φωνή με βασανιστικούς πόνους και στο τέλος εν μέσω λυγμών των πιστών δίδαξε πάνω σε κάθισμα για τελευταία φορά.

…Στις 18 του μηνός είπε «δόξα τω Θεώ, ότι έχουμε δυο μέρες ακόμα για να τα κάνουμε όλα». Στις 19 έχασε τις αισθήσεις του, το βράδυ συνήλθε αλλά με πυρετό. Λειτούργησαν μεσάνυκτα για να προλάβουν να τον κοινωνήσουν με πολύ κόπο. Στις 6.00 του διάβασαν την ευχή «εις ψυχορραγούντα».

…Απεβίωσε, στην Κρονστάνδη, στις 07:40 της 20 Δεκεμβρίου 1908, σε ηλικία 80 ετών.

• Στρέψε την καρδιά σου πάλι σ’ εμένα, που μου ανήκει. Οφείλεις εμένα ν’ αγαπάς πάνω από το κάθε τι, να τιμάς εμένα, να είσαι αφωσιωμένος σ’ εμένα. Εγώ έπλυνα με το αίμα μου τις αμαρτίες σου και τις έκαμα λευκότερες από το χιόνι. Έδωσα στην ψυχή σου ειρήνη και χαρά. Σε αγάπησα πιο πολύ απ’ ό,τι αγαπά μία μητέρα τα παιδιά της. Εγώ είμαι που σε έσωσα από τον αιώνιο θάνατο. Ποιος λοιπόν μπορεί να σφετερισθή τη δική μου δόξα; Είμαι ο Παντοκράτωρ
• Σε όλα τα έργα σου, είτε στο σπίτι σου είτε στον τόπο της δουλειάς σου, μην ξεχνάς ότι όλη η δύναμις, το φως σου και η επιτυχία σου έγκεινται στον Χριστό και στον Σταυρό του. Ιησού, βοήθησέ με. Ιησού, φώτισέ με. Αυτού είναι η δύναμις και η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων
• Όπου και αν στραφώ, προς όποια κατεύθυνσι και αν κινηθώ, ο Θεός είναι μπροστά μου. Όλοι οι δρόμοι μου Αυτόν έχουν ως τέρμα τους. «Πού πορευθώ από του πνεύματός σου και από του προσώπου σου πού φύγω;» (Ψαλμ. ρλη΄ 7)
• Διέπραξε κάποιος μία αμαρτία; Υπεχώρησε σε κάποιο πάθος; Τιμωρείται ήδη αρκετά από την ίδια την αμαρτία που διέπραξε, από το ίδιο το πάθος που τον παρέσυρε. Τιμωρείται όμως, προ παντός, με το ότι ξενώθηκε από τον Θεό και ο Θεός ξενώθηκε απ’ αυτόν. Είναι λοιπόν ανόητο και πολύ απάνθρωπο να τρέφουμε κακία εναντίον αυτού του ανθρώπου. Είναι το ίδιο σαν να ρίχνουμε στη φωτιά ένα σώμα που είναι ήδη καμμένο. Απέναντι σ’ ένα τέτοιο άνθρωπο, χρωστούμε διπλή αγάπη, θερμή προσευχή στον Θεό γι’ αυτόν. Να μην τον κρίνουμε, να μην επιχαίρουμε για το κατάντημά του.
• Ας αγαπήσουμε Εκείνον που μόνος μπορεί να ειρηνεύση και να χαροποιήση αληθινά την ψυχή. Αν γυρίσουμε στον Θεό με όλο το είναι μας, καμμία απώλεια και καμμία διάψευσις γήινων ελπίδων δεν θα μπορέσουν να μας ταράξουν. Ας ζήσουμε μία εσωτερική ζωή. Ας στρέψουμε την καρδιά μας προς τα ουράνια, τα αθάνατα αγαθά. Αυτά και μόνον είναι ικανά, όταν τα αγαπήσουμε και τα επιδιώξουμε, να μας δώσουν την αληθινή χαρά
• Τι θα γίνη μ’ εμάς στη μέλλουσα ζωή, όταν κάθε τι που μας αιχμαλώτισε σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο – πλούτη, τιμές, φαγοπότι, πολυτελή ρούχα, φανταχτερά σπίτια- δεν θα τα έχουμε πλέον μαζί μας; Όταν τα έργα της πίστεως και της αρετής, της εγκράτειας, της αγνότητος, της καλωσύνης, της ταπεινοφρωσύνης, της υπομονής, της υπακοής θα μας ζητηθούν και δεν θα μπορούμε να τα παρουσιάσουμε στον Κριτή μας;
• Νοιώθεις αποστροφή προς τον πλησίον σου; Λέγε: «Και είδεν ο Θεός τα πάντα όσα εποίησε και ιδού καλά λίαν» (Γεν. α΄ 31)
• Ο Κύριος μού χάρισε τον μεγαλύτερο και άφθαρτο πλούτο: την «εικόνα και ομοίωσίν του». Πώς μπορώ λοιπόν, ύστερα απ’ αυτό, να συγκινούμαι από τα γήινα πλούτη; Τι άλλες τιμές να ζηλέψω; Δεν υπάρχει πλουσιώτερος από τον άνθρωπο που κατέχει τον Χριστό και τη χάρι του Χριστού μέσα του. Άνθρωπε, γίνε πλούσιος στα του Θεού. «Άνωθεν εστί καταβαίνον πάν δώρημα τέλειον»
• Στην άλλη ζωή όμως, οι αμαρτίες μας θα ελεχθούν ενώπιον όλου του κόσμου. Ενθυμούμενοι αυτή τη φοβερή Κρίση, ας ταπεινωθούμε εδώ, ας μετανοήσουμε, ας διορθωθούμε
• Ο Κύριος πράγματι, ακόμη και την αρρώστια, ακόμη και τον ίδιο τον θάνατο, όλα τα επιτρέπει στην κατάλληλη ώρα, για το καλό μας
• Όπου και αν βρίσκεσαι, ό,τι και αν κάνης, μένε απολύτως βέβαιος ότι ο Θεός σε βλέπει από έξω και από μέσα, με όλους τους λογισμούς σου, με όλες τις επιθυμίες σου, με όλα τα έργα, σε όποια κατάστασι και αν είσαι, σε κάθε στιγμή της ζωής σου
• Ολόκληρος ο κόσμος δεν είναι ισοστάσιος με την πιστή ψυχή του ανθρώπου. Τι είναι ο υλικός κόσμος; Ένα σύνολο από αβεβαιότητες και φθορά. Δεν μπορούμε να τον εμπιστευτούμε σε τίποτε. Όλα είναι εύθραυστα και παροδικά. Όπου αλλού και αν στηριχθής, εκτός του Θεού, θα νοιώσης τον θάνατο μέσα στην καρδιά σου. Ενώ η ολοκληρωτική προσκόλλησις στον Θεό είναι ζωή.

• Δῶρα Θεοῦ

  Ἡ ζωή μας

  Νὰ περνᾶς τὴ ζωή σου ἐδῶ ἔτσι, ὥστε κάθε στιγμὴ νὰ εἶσαι ἕτοιμος νὰ τὴν ἀφήσεις.Ποτέ σου νὰ μὴν ἐπιτρέψεις οἱ ἀπολαύσεις νὰ σὲ κάνουν νὰ ξεχάσεις τὸν ἑαυτό σου καὶ τὸ Θεό. Νὰ θυμᾶσαι πάντα ὅτι ἡ ζωή σου καὶ ἡ εὐτυχία εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ, δῶρα ποὺ δέ σοῦ ἀξίζουν. Ἁμαρτία εἶναι ὅταν δὲν ἀπολαμβάνουμε σωστὰ αὐτὰ τὰ δῶρα, ὅπως καὶ ὅταν ξεχνᾶμε ὅτι ὅλα ὅσα ἔχουμε στὴ ζωή μας εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ.
  Πάτερ Ἐπουράνιε! Ἂς μὴν ξεχνάω ποτὲ ὅτι ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔχω εἶναι δικά Σου.

  Καὶ αὐτὰ τὰ δῶρα ποὺ συνεχῶς μοῦ χαρίζεις, ἂς μὲ κάνουν νὰ Σὲ ἀγαπήσω περισσότερο καὶ ὄχι νὰ ἀπομακρυνθῶ ἀπὸ Σένα. Ἂν κάποτε θὰ μὲ ἐπισκεφθεῖ ἡ δυστυχία δῶσε μου νὰ στραφῶ πάλι σὲ Σένα μὲ μετάνοια καὶ ἀγάπη.
  

  * * *

  Οἱ ἄνθρωποι κάνουν λάθος ὅταν νομίζουν ὅτι ἡ ζωὴ ποὺ ἔχουν ἀνήκει σ’ αὐτοὺς καὶ ὅτι μποροῦν νὰ κάνουν μ’ αὐτὴ ὅ,τι θέλουν. Ἡ ζωὴ εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος τὴν παίρνει ὅταν Ἐκεῖνος θέλει. Καὶ αὐτὸ τὸ βλέπουμε σχεδὸν σὲ κάθε βῆμα.

  * * *

  Εἶναι θαῦμα ὅτι εἶμαι αὐτὸς ποὺ εἶμαι σήμερα! Ὁ παπποῦς μου ἦταν ἀγράμματος, τὸ ἴδιο καὶ ὁ πατέρας μου. Ἐνῶ ἐγὼ ἔλαβα πλούσια τὸ φῶς τῆς γνώσεως. Πῶς ἔγινα αὐτὸ ποὺ δὲν ἦταν οἱ γονεῖς καὶ ὁ παπποῦς μου; Δὲν μποροῦσαν αὐτοὶ νὰ μοῦ δώσουν κάτι ποὺ δὲν εἶχαν οἱ ἴδιοι. Εὐεργέτη μου, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ! Σὲ γνωρίζω. Δὲν κρύβω τὶς εὐεργεσίες Σου. Ἡ δική Σου χάρη μὲ ἔκανε νὰ εἶμαι αὐτὸς ποὺ εἶμαι. «Ὁ θησαυρὸς τῶν ἀγαθῶν! Βασιλεῦ Οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας!», μὲ δέος ἀσπάζομαι τὴ δεξιά Σου, ποὺ μὲ εὐεργετεῖ συνεχῶς.

  * * *

  «Πνοὴ δὲ τίνος ἐστὶν ἡ ἐξελθοῦσα ἔκ σοῦ;» (Ἰώβ 26, 4). Ὅλον σὲ τυλίγει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἡ ἀτμόσφαιρα γύρω σου, ὁ ἀέρας τὸν ὁποῖο ἀναπνέεις, ἀκόμη καὶ ἡ ἴδια ἡ ἱκανότητα νὰ ἀναπνέεις, εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ. Κάθε στιγμὴ χρησιμοποιεῖς αὐτὰ τὰ δῶρα. Δὲν ἔχεις τίποτε δικό σου. Καὶ νὰ θυμᾶσαι: ὅπου εἶναι τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖ εἶναι καὶ ὁ ἴδιος ὁ Θεός· γιατί ὅπου εἶναι ἡ εὐεργεσία, ἐκεῖ καὶ ὁ Εὐεργέτης, δηλαδὴ ὅπου εἶναι ἡ δημιουργία, ἐκεῖ καὶ ὁ Δημιουργός.

  Ἀξιοποίηση τῶν δώρων τοῦ Θεοῦ

  Ὅπως ἕνας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος προικίστηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ μὲ πολλὰ χαρίσματα, διατρέχει τὸν κίνδυνο –ἐξαιτίας τῆς ἀδυναμίας καὶ τῆς ἀναισθησίας του –νὰ κορεσθεῖ, καὶ στὴ συνέχεια νὰ θεωρεῖ αὐτὰ τὰ χαρίσματα ἀσήμαντα καὶ νὰ ξεχάσει τὴν πραγματικὴ τους ἀξία, ἔτσι μπορεῖ νὰ συμβεῖ καὶ μὲ ἕναν ἄνθρωπο μορφωμένο, ποὺ διαβάζει πολὺ καὶ ἔχει καὶ αὐτὸς πολλὰ δῶρα ἀπὸ τὸ Θεό, τὰ βιβλία. Γι’αὐτὸν ἐπίσης ὑπάρχει κίνδυνος νὰ τὰ χορτάσει τόσο, ὥστε καὶ τὰ καλύτερα βιβλία νὰ τὰ θεωρεῖ ἀσήμαντα, νὰ ἀδιαφορεῖ γι’αὐτὰ ἢ νὰ τὰ διαβάζει βιαστικὰ καὶ χωρὶς προσοχή. Νά μᾶς φυλάξει ὁ Θεὸς ἀπὸ τέτοιο κορεσμό. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ περιφρονοῦν τὰ χαρίσματα τοῦ Θεοῦ, δὲν γνωρίζουν τὴν πραγματικὴ τους ἀξία καὶ δὲν παράγουν τοὺς καρποὺς τῆς ἀρετῆς· ὅμως γι’ αυτό ἀκριβῶς δίνει ὁ Θεός τά χαρίσματά Του στὸν ἄνθρωπο, γιά νά παράγει τούς καρπούς τῆς ἀρετῆς. Πάνω σ’αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους θὰ πέσει ἡ κατάρα τοῦ Θεοῦ, ὅπως στὴν ἄχρηστη γῆ «τὴν πιοῦσαν τὸν ἐπ’αὐτῆς πολλάκις ἐρχόμενον ὑετόν… ἐκφέρουσαν δὲ ἀκάνθας καὶ τριβόλους» (Ἑβρ. 6, 7-8).

  Εὐγνωμοσύνη γιὰ τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ

  Κάποτε ἤσουν ἀσήμαντος, δὲν εἶχες τίποτε καὶ δὲ γνώριζες τίποτε. Μετὰ ἔγινες γνωστός, μορφωμένος καὶ ἀπέκτησες κάποια περιουσία. Δοξάζεις καὶ εὐχαριστεῖς τὸ Θεό, ὁ ὁποῖος σοῦ ἔδωσε ὅλα αὐτά, μόνο γιὰ νὰ δείξει ἐπάνω σου τὴ δύναμη καὶ τὸ ἔλεός Του; Μόνο μὲ τοὺς δικούς σου κόπους δὲ θὰ μποροῦσες νὰ προχωρήσεις, ἀλλὰ θὰ ἔμενες ἐκεῖ ὅπου ἤσουν. Μπορεῖ νὰ κατέβαινες καὶ πιὸ χαμηλά.

  * * *

  Θυμήσου πῶς βαθμηδὸν ἀποκτοῦσες τὴν ἱκανότητα νὰ σκέφτεσαι καὶ νὰ μιλᾶς. Σκέψου πῶς χαιρόνταν οἱ γονεῖς σου, ὅταν ἄρχισες νὰ προφέρεις τὶς πρῶτες σου λέξεις καὶ πόσο εὐτυχισμένοι ἦταν! Τώρα ὅμως τὰ ἔχεις ξεχάσει καὶ θεωρεῖς δεδομένη τὴν ἱκανότητά σου νὰ σκέφτεσαι καὶ νὰ μιλᾶς, γιατί ὁ Κύριος σὲ προίκισε μὲ ὀξὺ νοῦ καί σοῦ ἔδωσε τὸ χάρισμα τοῦ λόγου. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο σὲ τιμωρεῖ, γιὰ νὰ σὲ διορθώσει. Νὰ εἶσαι εὐγνώμων πρὸς τὸ Θεὸ γιὰ τὶς εὐεργεσίες Του.

   
• Ἀπὸ τὸ βιβλίο :

  Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης

  «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ».

  Ἐκδόσεις: Ὀρθόδοξος Κυψέλη, 2004.

  
  

Προφήτες

 

"Εάν κανείς διαβάση προσεκτικά την Παλαιά Διαθήκη για να δή ποιοί είναι αυτοί οι Πατριάρχες και οι Προφήτες, θα δή κάτι παράξενο. Στούς βίους των αγίων και στην Καινή Διαθήκη, Πατριάρχης ή Προφήτης είναι εκείνος που έχει φθάσει στην θέωση - θεοπτία λένε οι Πατέρες την θέωση - έχει περάσει από την κάθαρση και έχει φθάσει στον φωτισμό".

 

'Ησχυνας άριστα

ως αληθείας λατρευτής Όσιε,

της εναγούς, προφήτας αισχύνης,

παμμάκαρ Ηλιού,

σαφώς υπογράψας,

Τριάδος την δύναμιν.

Από τον

Κανόνα του Προφήτου

Ποίημα Ιωσήφ

'Ηχος πλ.του δ'

 

"Αυτός ο πεντηκοστός ψαλμός, στην πατερική παράδοση, είναι περί νοεράς ευχής, που σημαίνει ο Δαυίδ είχε νοερά προσευχή,

οι Προφήτες είχαν νοερά προσευχή. Δεν είναι η νοερά προσευχή εφεύρεση του Συμεών του Νέου Θεολόγου ή του Γρηγορίου του Παλαμά' υπάρχει και στην Παλαιά Διαθήκη, κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας".

 

Ύψωσας γονυπετήσας,

νοός μετάρσιον όμμα,

δι' ικετηρίας ιεράς,

λύσιν ποιούμενος,

και αύλακας γής

εμέθυσας όμβρω.

Από τον

Κανόνα του Προφήτου

Ήχος πλ.του δ'

 

" Για τους Πατέρες της Εκκλησίας, όλοι οι Προφήτες είχαν φθάσει στην θέωση και όλα τα λόγια στην Παλαιά Διαθήκη είναι κτιστά ρήματα και φέρουν κτιστά νοήματα. Αλλά εκτός από τα κτιστά ρήματα και τα κτιστά νοήματα υπάρχει και η εμπειρία της θεώσεως των Προφητών, η οποία εμπειρία της θεώσεως δεν είναι αυτά τα ρήματα και τα νοήματα".

'Ατρεπτον ανθρώποις

πορείαν επί γής πολιτευσάμενος,

τη μηλωτή τον ρούν τον Ιορδάνιον,

ο Θεσβίτης περαιωθείς,

διφρηλάτης αιθέριος,

ουρανοδρόμον ήνυσε,

ξένην πορείαν διά Πνεύματος.

Από τον

Κανόνα του Προφήτου

'Ηχος πλ. του δ'

 

"Στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχει και όλη η διδασκαλία περί αυθεντίας. Γιατί είναι ο Προφήτης αυθεντία; Επειδή έχει άμεση γνώση του Θεού. Ο λαός πιστεύει επειδή έχει εμπιστοσύνη στην εμπειρία περί Θεού που έχουν οι θεούμενοι. Δέχονται τους θεούμενους ως αυθεντία, τους Προφήτες δηλαδή και τους φωτισμένους, όσοι είναι σε αυτήν την εμπειρική κατάσταση. Αυτούς δέχονται ως Πνευματικούς Πατέρες και αυτούς ακολουθούν. Τον Μωϋσή έτσι τον δέχτηκαν και όλους τους Προφήτες έτσι τους δέχτηκαν.

Και μετά βλέπουμε ότι αυτοί οι Προφήτες στην Παλαιά Διαθήκη είχαν και μαθητές, πνευματικά τέκνα δηλαδή. Και τι κάνουν με τα πνευματικά τέκνα; τούς οδηγούν στόν φωτισμό και την θέωση. Αυτό είναι ολοφάνερο. Λοιπόν, η όλη σχέση μεταξύ Πνευματικών Πατέρων και πνευματικών τέκνων είναι σαφεστάτη στην Παλαιά Διαθηκη. Γι'αυτό και στα Μυστήρια της Εκκλησίας επικαλούμεθα τις ευχές από τους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Στις ευχές του Μυστηρίου της εξομολογήσεως, της μετανοίας αναφέρεται ο Δαβίδ με τον Νάθαν τον Προφήτη. Επαναλαμβάνουμε το ίδιο πράγμα με τα Μυστήρια τα σημερινά κ.ο.κ.".

 

Σε προβάλλομαι πρέσβυν,

πρός τον Θεόν μέγιστον,

σώζειν με δυνάμενον,

πάσης Μάκαρ κακώσεως'

προσεπικάμφθητι,

τη ταπεινή μου δεήσει,

και μη υπερίδης με,

παρακαλούντα σε.

Από τον

Κανόνα του Προφήτου

'Ηχος πλ. του δ'

Από το βιβλίο

"Εμπειρική Δογματική

της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας"

Κατά τις προφορικές παραδόσεις

του π. Ιωάννου Ρωμανίδη

Μητροπολίτου

Ναυπάκτου και Αγ.Βλασίου

Ιεροθέου

Υάκινθος