[...]
Ο Ιωάννης αναζητεί τις ρίζες στο μυστήριο της ζωής του Θεού. Το ευαγγέλιό του υπογραμμίζει : "εν αρχή ήν ο Λόγος, και ο Λόγος ήν πρός τον Θεόν, και Θεός ήν ο Λόγος". Ούτος ήν εν αρχή πρός τον Θεόν, πάντα δι' αυτού εγένετο και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ έν ό γέγονεν. Εν τώ κόσμω ήν, και ο κόσμος δι' αυτού εγένετο, και ο κόσμος ούκ έγνω. Και Λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά πατρός πλήρης χάριτος και αληθείας" ( Ιω. α', 1-14).
Οι αρχές αυτές βρίσκονται στόν Θεό. Ο Θεός είναι εκείνος, που ζεί αιώνια.
Η ζωή Του όμως και η ύπαρξίς Του είναι διαφορετική απ' τη ζωή του ανθρώπου. Η Αγία Γραφή μας διδάσκει όχι απλώς τη μονοθεία, όπως ο μεταχριστιανικός Ιουδαϊσμός, ο Ισλαμισμός και γενικά όλες οι νεώτερες αντιλήψεις. Ο Θεός της Αγίας Γραφής βρίσκεται σε κείνο το Μυστήριο, που η Εκκλησία το εκφράζει με την διδασκαλία για την τριάδα των προσώπων μέσα στην ενότητα της ζωής. Εκεί αναζητεί ο Ιωάννης τις ρίζες της υπάρξεως του Ιησού. Στό δεύτερο απ' τα Ιερά Πρόσωπα, στο Λόγο, όπου ο Θεός ο λαλών φανερώνει το πλήρωμα της υπάρξεώς του. Λαλών όμως και Λόγος ελκύονται ο ένας από τον άλλον και είναι ένα μέσα στην αγάπη του Αγίου Πνεύματος. Το δεύτερο από τα πρόσωπα του Θεού, που λέγεται "Λόγος", ονομάζεται συγχρόνως και "Υιός", γιατί εκείνος που είναι ο λαλών ονομάζεται "Πατήρ". Και το 'Αγιο Πνεύμα, στην τελευταία ομιλία του Κυρίου, παίρνει το γλυκό όνομα "Παράκλητος", παρηγορητής, γιατί βοήθησε ώστε οι αδελφοί του Ιησού, μετά την αποχώρησή του απ' τη γή, να μη μένουν ορφανοί. Απ' αυτόν τον Ουράνιο Πατέρα, με τη δύναμι του Αγίου Πνεύματος, ήλθε ο Λυτρωτής σε μας.
Ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος, δεν κατέβηκε για να μπεί μέσα σ' έναν άνθρωπο, για να βρεί μέσα του κατοικία, αλλά έγινε άνθρωπος, έγινε πραγματικά άνθρωπος και δεν υπάρχει γι' αυτό καμμία αμφιβολία. Για να μη είναι δυνατόν σε κανένα να πεί, πώς στόν Ιησού ήταν αποκρουστικό να ταπεινωθεί, παίρνοντας το σώμα μας και πώς ήταν ενωμένος μόνο με το εσωτερικό μίας αγίας ψυχής ή με το ύψος ενός εκλεκτού πνεύματος. Λέει ο Ιωάννης, τονίζοντας το έντονα: "σάρξ εγένετο". Μόνο όταν κάποιος έχει και το σώμα και όχι μόνο πνεύμα, είναι δυνατόν να δημιουργήσει γεγονότα, που αποτελούν αντικείμενο ιστορικής ερεύνης, και υπάρχει η δυνατότης να του συμβούν παθήματα. Αυτήν την αλήθεια θα την δούμε να επικυρώνεται συχνά. Με την Γέννησι όμως του Σωτήρος ήλθε ο Θεός, για να διαπλάσει ιστορικά γεγονότα και να υποστεί παθήματα. Με την ενανθρώπιση ήλθε σε μάς και θεμελίωσε μια καινούργια Ιστορία. 'Ολο το παρελθόν που βρίσκεται "πρίν από τη Γέννησι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού" είχε ως προορισμό του να την περιμένει και να την προετοιμάσει. 'Ο,τι επακολούθησε ήταν προωρισμένο να χαρακτηρίζεται ανάλογα με τη στάσι που θα έπαιρνε απέναντι στην ενανθρώπισι του Κυρίου. " Και εσκήνωσεν". Η σκηνή του Λόγου όμως ήταν το σώμα του. Η αγία σκηνή του Θεού ανάμεσα στούς ανθρώπους. Το καλύβι του ανάμεσά μας.
Ο Ναός, που είπε στούς Φαρισαίους, ότι μπορούσε σε τρείς ημέρες να τον καταλύσει και σε τρείς ημέρες να τον ξαναχτίσει (Ιω.β',19).
Ανάμεσα σ' εκείνη την αιώνια αρχή και την ενσάρκωσι "εν χρόνω" βρίσκεται το μυστήριο της ενανθρωπήσεως. Αυστηρά, με μεταφυσική δύναμι, παρουσιάζεται το γεγονός απ' τον Ιωάννη. Το χαριτωμένο πλήθος των μορφών, το εσωτερικό γεγονός, που κάνει τη διήγησι του Λουκά τόσο πλούσια και χαρούμενη, μένει μακριά. Το κάθε τι συγκεντρώνεται σε κάτι το απόλυτα σπουδαίο, το έντονα απλό. Ο Λόγος, "η σάρξ", ο ερχομός του στόν κόσμο, η αιώνια καταγωγή, η απτή επίγεια πραγματικότης, το μυστήριο της ενότητος.
[...]
Από το βιβλίο " Ο Κύριος "
του Romano Guardini
Ο Ιωάννης αναζητεί τις ρίζες στο μυστήριο της ζωής του Θεού. Το ευαγγέλιό του υπογραμμίζει : "εν αρχή ήν ο Λόγος, και ο Λόγος ήν πρός τον Θεόν, και Θεός ήν ο Λόγος". Ούτος ήν εν αρχή πρός τον Θεόν, πάντα δι' αυτού εγένετο και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ έν ό γέγονεν. Εν τώ κόσμω ήν, και ο κόσμος δι' αυτού εγένετο, και ο κόσμος ούκ έγνω. Και Λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά πατρός πλήρης χάριτος και αληθείας" ( Ιω. α', 1-14).
Οι αρχές αυτές βρίσκονται στόν Θεό. Ο Θεός είναι εκείνος, που ζεί αιώνια.
Η ζωή Του όμως και η ύπαρξίς Του είναι διαφορετική απ' τη ζωή του ανθρώπου. Η Αγία Γραφή μας διδάσκει όχι απλώς τη μονοθεία, όπως ο μεταχριστιανικός Ιουδαϊσμός, ο Ισλαμισμός και γενικά όλες οι νεώτερες αντιλήψεις. Ο Θεός της Αγίας Γραφής βρίσκεται σε κείνο το Μυστήριο, που η Εκκλησία το εκφράζει με την διδασκαλία για την τριάδα των προσώπων μέσα στην ενότητα της ζωής. Εκεί αναζητεί ο Ιωάννης τις ρίζες της υπάρξεως του Ιησού. Στό δεύτερο απ' τα Ιερά Πρόσωπα, στο Λόγο, όπου ο Θεός ο λαλών φανερώνει το πλήρωμα της υπάρξεώς του. Λαλών όμως και Λόγος ελκύονται ο ένας από τον άλλον και είναι ένα μέσα στην αγάπη του Αγίου Πνεύματος. Το δεύτερο από τα πρόσωπα του Θεού, που λέγεται "Λόγος", ονομάζεται συγχρόνως και "Υιός", γιατί εκείνος που είναι ο λαλών ονομάζεται "Πατήρ". Και το 'Αγιο Πνεύμα, στην τελευταία ομιλία του Κυρίου, παίρνει το γλυκό όνομα "Παράκλητος", παρηγορητής, γιατί βοήθησε ώστε οι αδελφοί του Ιησού, μετά την αποχώρησή του απ' τη γή, να μη μένουν ορφανοί. Απ' αυτόν τον Ουράνιο Πατέρα, με τη δύναμι του Αγίου Πνεύματος, ήλθε ο Λυτρωτής σε μας.
Ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος, δεν κατέβηκε για να μπεί μέσα σ' έναν άνθρωπο, για να βρεί μέσα του κατοικία, αλλά έγινε άνθρωπος, έγινε πραγματικά άνθρωπος και δεν υπάρχει γι' αυτό καμμία αμφιβολία. Για να μη είναι δυνατόν σε κανένα να πεί, πώς στόν Ιησού ήταν αποκρουστικό να ταπεινωθεί, παίρνοντας το σώμα μας και πώς ήταν ενωμένος μόνο με το εσωτερικό μίας αγίας ψυχής ή με το ύψος ενός εκλεκτού πνεύματος. Λέει ο Ιωάννης, τονίζοντας το έντονα: "σάρξ εγένετο". Μόνο όταν κάποιος έχει και το σώμα και όχι μόνο πνεύμα, είναι δυνατόν να δημιουργήσει γεγονότα, που αποτελούν αντικείμενο ιστορικής ερεύνης, και υπάρχει η δυνατότης να του συμβούν παθήματα. Αυτήν την αλήθεια θα την δούμε να επικυρώνεται συχνά. Με την Γέννησι όμως του Σωτήρος ήλθε ο Θεός, για να διαπλάσει ιστορικά γεγονότα και να υποστεί παθήματα. Με την ενανθρώπιση ήλθε σε μάς και θεμελίωσε μια καινούργια Ιστορία. 'Ολο το παρελθόν που βρίσκεται "πρίν από τη Γέννησι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού" είχε ως προορισμό του να την περιμένει και να την προετοιμάσει. 'Ο,τι επακολούθησε ήταν προωρισμένο να χαρακτηρίζεται ανάλογα με τη στάσι που θα έπαιρνε απέναντι στην ενανθρώπισι του Κυρίου. " Και εσκήνωσεν". Η σκηνή του Λόγου όμως ήταν το σώμα του. Η αγία σκηνή του Θεού ανάμεσα στούς ανθρώπους. Το καλύβι του ανάμεσά μας.
Ο Ναός, που είπε στούς Φαρισαίους, ότι μπορούσε σε τρείς ημέρες να τον καταλύσει και σε τρείς ημέρες να τον ξαναχτίσει (Ιω.β',19).
Ανάμεσα σ' εκείνη την αιώνια αρχή και την ενσάρκωσι "εν χρόνω" βρίσκεται το μυστήριο της ενανθρωπήσεως. Αυστηρά, με μεταφυσική δύναμι, παρουσιάζεται το γεγονός απ' τον Ιωάννη. Το χαριτωμένο πλήθος των μορφών, το εσωτερικό γεγονός, που κάνει τη διήγησι του Λουκά τόσο πλούσια και χαρούμενη, μένει μακριά. Το κάθε τι συγκεντρώνεται σε κάτι το απόλυτα σπουδαίο, το έντονα απλό. Ο Λόγος, "η σάρξ", ο ερχομός του στόν κόσμο, η αιώνια καταγωγή, η απτή επίγεια πραγματικότης, το μυστήριο της ενότητος.
[...]
Από το βιβλίο " Ο Κύριος "
του Romano Guardini
ΣΗΜΕΡΟΝ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΕΚ ΠΑΡΘΕΝΟΥ (ήχος πλ β)
'Αναρχος ών τη φύσει,
αρχήν ο πρό αιώνων λαμβάνει Λόγος,
εν Βηθλεέμ τικτόμενος σαρκί'
τούτου τα Γενέθλια προεορτάσωμεν.
Από τον Προεόρτιο Κανόνα
Δεκέμβριος ΚΓ'
'Ηχος β'
Ποίημα Ιωσήφ
Υάκινθος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου