Περί αποταγής από τον κόσμο και αποχής από την παρρησία προς τους ανθρώπους (Λόγος Β΄)
Του Άγίου Πατρός ημών Ισαάκ του Σύρου
1. Όταν αποφασίσωμε να φύγωμε από τον κόσμο και να γίνωμε ξένοι προς τα κοσμικά, τίποτε δεν μας χωρίζει τόσο πολύ από τον κόσμο και δεν θανατώνει τα πάθη μας, τίποτε δεν μας διεγείρει και δεν μας ζωογονεί προς τα πνευματικά, όσο το πένθος και ο καρδιακός πόνος που συνοδεύεται από διάκρισι. Διότι το πρόσωπο του εντροπαλού μιμείται την ταπείνωσι του αγαπημένου. Επίσης τίποτε δεν μας πιέζει να συναναστρεφώμαστε στον κόσμο και με τα ευρισκόμενα στον κόσμο, με τους μεθυστάς και άσωτους που είναι σ' αυτόν, και τίποτε δεν μας χωρίζει από τους θησαυρούς της σοφίας και της γνώσεως των μυστηρίων του Θεού τόσο, όσο ο αστεϊσμός και η ελαφρότης που συνδέεται από παρρησία· κι' αυτό είναι το επάγγελμα του δαίμονος της πορνείας.
2.Επειδή έχω γνωρίσει την φιλοσοφική σου διάθεσι, αγαπητέ, σε παρακαλώ με αγάπη να προφυλάσσεσαι από την επήρεια του εχθρού, ώστε να μη ψυχράνης με την ευτραπελία των λόγων την ψυχή σου από την θέρμη της αγάπης του Χριστού, ο οποίος για χάρι σου εγεύθηκε χολή επάνω στο ξύλο του Σταυρού, και, αντί της γλυκείας εκείνης μελέτης και της παρρησίας προς τον Θεό, την γεμίσεις με άφθονες φαντασίες, όταν είσαι ξύπνιος· όταν δε κοιμάσαι, να μη την αιχμαλωτίσης με άτονα όνειρα, των οποίων τη δυσοσμία δεν ανέχονται οι άγιοι Άγγελοι του Θεού, και γίνεις στους άλλους ολίσθημα και στον εαυτό σου αγκάθι. Πίεσε λοιπόν τον εαυτό σου να μιμηθής την ταπείνωσι του Χριστού, για να ανάψη περισσότερο το πυρ που έχει καταβληθή μέσα σου απ' αυτόν· το πυρ δηλαδή με το οποίο ξεριζώνονται όλα τα κινήματα του κόσμου, πού αποκτείνουν τον καινούργιο άνθρωπο και μολύνουν τις αυλές του Κυρίου, του αγίου και δυνατού. Μετάφραση:Παναγιώτης Χρήστου -------------------------------------------------------- πηγή:Ισαάκ του Σύρου, "Λόγοι Ασκητικοί (Α΄-ΚΣΤ΄), Πατερικαί Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Θεσσαλονίκη 2009. πηγή : Ομολογία Πίστεως
Η φύση των πνευμάτων, αν και άυλη και ασώματη, δεν παύει να είναι τρεπτή και αλλοιωτή.
Αναλλοίωτη και άτρεπτη είναι μόνο η φύση του Θεού, που είναι το απόλυτο πνεύμα. Σε σύγκριση με αυτή, η φύση των αγγέλων είναι σχετικά άυλη. Κατά την αντίληψη ορισμένων, αυτή περιβάλλεται από ένα λεπτό, αδιόρατο και αιθέριο σώμα, χωρίς καμιά σχέση βέβαια με την υλικότητα των φυσικών κτισμάτων.
Στην ηθική και πνευματική σφαίρα την τρεπτότητα των πνευμάτων προσδιορίζει η ελευθέρη βούλησή τους. Όταν πλάστηκαν, είχαν τη δυνατότητα να μένουν ή να μη μένουν κοντά στο Θεό. Ήσαν ελεύθερα να εμμένουν την πιστότητά τους στο αγγελικό τους αξίωμα ή να μην την τηρούν. Απ’ αυτό προήλθε η κατοπινή τους διάκριση σε αγγέλους αγαθούς και δαίμονες, δηλαδή σε πνεύματα αγαθά και πονηρά.
Η διάκρισή τους αυτή έπρεπε να περάσει από μια πορεία ηθικής δοκιμασίας, χωρίς βέβαια να δοθεί σ’ αυτούς από το Θεό η τήρηση μιας συγκεκριμένης εντολής, όπως δόθηκε στον άνθρωπο. Η ηθική κίνηση του πνεύματος βρισκόταν μέσα στη φύση του, εξαρτώμενη από την ελεύθερη τοποθέτηση και την κίνηση της βουλήσεώς του. Και μέρος μεν των πνευμάτων —ίσως το μεγαλύτερο— κάνοντας καλή χρήση της ηθικής ελευθερίας του και μένοντας πιστά στο λόγο της υπάρξεώς του, στο τέλος παγιώθηκαν στο αγαθό, και εισήλθαν στο στάδιο της μακαρίας δόξης του Θεού, χωρίς να υπάρχει στο έξης το ενδεχόμενο εκπτώσεώς τους από το αγαθό. Οι άγγελοι δεν έχουν τη δυνατότητα να αμαρτήσουν, την οποία είχαν φυσικά μέχρι της σταθεροποιήσεώς τους στο θέλημα του Θεού. Είναι άτρεπτοι και αμετακίνητοι προς την κακία. Σε αντίθεση με αυτούς, ένα μέρος των πνευμάτων —μικρότερο πιθανότατα εκείνων, οπωσδήποτε όμως μεγαλύτερο του συνολικού αριθμού των ανθρώπων— ακολούθησε άλλη πορεία. Αυτοπροαίρετα αποσκίρτησαν από το αγαθό, αποστάτησαν από τον δημιουργό τους και πρόδωσαν το αγγελικό τους αξίωμα. Έτσι η πεσμένη φύση τους παγιώθηκε στο κακό, χωρίς να έχουν καμιά άλλη δυνατότητα εξελίξεως. Ο Εωσφόρος (ο πρώτος άγγελος, ο φορέας του φωτός της δόξης του Θεού) και η σκοτεινή δορυφορία του ταυτίστηκαν οριστικά με την κόλαση, στην αντιθετική τους διαπάλη με τη βασιλεία του Θεού, τη χώρα των αγαθών πνευμάτων.
Φυσικά ο τρόπος με τον οποίο έγιναν όλα αυτά, είναι κάτι που διαφεύγει την ιστορική μας πείρα και αντίληψη. Είναι κάτι στο οποίο πιστεύουμε σαν φανερωμένο από το Θεό. Είναι λόγος πίστεως και όχι φυσικής πείρας και ιστορικής μαθήσεως.
Η ζωή των αγγέλων και των δαιμόνων είναι ζωή άυλη και πνευματική, όπως άυλη και πνευματική είναι και η φύση τους. Φυσικά κάτι τέτοιο εμείς, που ζούμε την υλικοπνευματική φύση μας στο χώρο και το χρόνο, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει, ότι η φύση των πνευμάτων καλύπτει το χώρο και το χρόνο, ή ότι βρίσκεται έξω και πέρα από κάθε έννοια και κατηγορία χωροχρονική. Αυτό μόνο στο Θεό συμβαίνει, που είναι απόλυτο πνεύμα, βρίσκεται σε όλα και συγχρόνως υπέρκειται όλων. Τα πνεύματα άλλωστε είναι όντα κτιστά και πεπερασμένα και, ως τέτοια, δεν μπορούν να έχουν τις ιδιότητες τού Θεού. Να λέγαμε, ότι ζουν σε ένα ιδιαίτερο «μυστηριακό» τόπο και χρόνο; Πιθανόν. Φυσικά στις κινήσεις τους, που είναι ταχύτατες και αστραπιαίες, τα πνεύματα δεν εμποδίζονται από τη χρονική στιγμή και την παχύτητα των υλικών σωμάτων.
Η ζωή των αγαθών πνευμάτων εξελίσσεται με ηρεμία και γαλήνη στη φωτεινή ακτίνα της θείας ενέργειας. Είναι πλήρως αφιερωμένα στο Θεό. Είναι λειτουργικά πνεύματα, τα οποία διακονούν τους σκοπούς της θείας Βασιλείας. Εξαγγέλλουν στους ανθρώπους τις βουλές του Θεού (γι’ αυτό και άγγελοι) εκτελούν το θέλημά του, φυλάσσουν και προστατεύουν τους ανθρώπους, ιδιαίτερα τους πιστούς, από κάθε επιβουλή του εχθρού και κάθε λογής κινδύνους, και τους ενισχύουν στη διάπραξη του αγαθού και της αρετής. Ως δορυφορία πνευματική του Θεού, ως υπηρέτες του «Παμβασιλέως της δόξης» και λειτουργοί της θείας βασιλείας, παράλληλα με το διακονικό έργο τους, απευθύνουν διαρκή αίνο και ανύμνηση στο όνομα του παντοκράτορος Θεού, δοξολογώντας ακατάπαυστα τη θεία του μεγαλειότητα. Ποιά να είναι άραγε η φύση της απόκοσμης «μυστηριακής» εκείνης αρμονίας, που βγαίνει από τα φλογισμένα χείλη αναρίθμητων αγγελικών φύσεων και δονεί τα άυλα σώματα της θείας Βασιλείας; Πόσο θελξικάρδιος ο ήχος των εορταζόντων το κράτος της θείας παναρχίας, το μέλος το γλυκύ και παναρμόνιο, το οποίο θα επιτείνει και η χαρά των σωσμένων ανθρώπων στο φωτεινό χώρο του Θεού;
Οι άγγελοι, ως όντα πνευματικά και ασώματα, είναι ελεύθερα από κάθε υλικό συσχετισμό. Δεν έχουν ανάγκη τροφής για να συντηρηθούν. Δεν έχουν ανάγκη αναπαραγωγής του είδους τους, ούτε πάλι πολλαπλασιάζονται -αν και αυτό ελέχθη- κατά ένα τρόπο μυστηριώδη και άρρητο. Πλάστηκαν «εφ’ άπαξ» από το Θεό. Δεν ασθενούν ούτε πεθαίνουν. Δεν κουράζονται στην άσκηση του λειτουργικού και δοξολογικού έργου τους. Ούτε, αντίθετα, αισθάνονται ανία και κόρο, από τη δήθεν μονοτονία της ζωής τους. Αυτά ισχύουν μονάχα για τη ζωή των ανθρώπων, που εξελίσσονται στον τόπο και το χρόνο και υφίστανται μεταβολές και μεταπτώσεις στη ζωή τους, και όχι για τα άυλα πνεύματα του Θεού.
Η ζωή όμως των δαιμονικών φύσεων είναι εντελώς αντίθετη από τη ζωή των αγαθών πνευμάτων. Ούτε και το ασήμαντο ίχνος θείας ενέργειας δεν υπάρχει στη φύση τους. Ούτε και η παραμικρότερη λάμψη στο αβυσσώδες έρεβος της σκοτεινιασμένης ουσίας τους. Είναι πλάσματα πωρωμένα και αναίσθητα. Είναι ντυμένα στο πυκνό ηθικό σκοτάδι, όπως κατάντησαν μετά την αποστασία τους. Τόση είναι η κακομορφία και τόση η κακοσμία της ηθικής τους σήψεως, ώστε να μη μπορεί να τις αντικρύσει γυμνές το κτιστό πλάσμα και να ζήσει. Ένα απύθμενο μίσος σαλεύει την αγριεμένη φύση τους ενάντια στο Θεό και τα κτίσματά του. Μισούν θανάσιμα τη δημιουργία και ιδιαίτερα τον άνθρωπο, του οποίου ζηλεύουν τα υψηλά προνόμια και τη δόξα του. Σπείρουν παντού τον όλεθρο και την καταστροφή. Η ιδιαίτερη χαρά τους είναι να βασανίζουν τον άνθρωπο και να τον απομακρύνουν μακριά από το Θεό, κατά το δικό τους αποτρόπαιο πρότυπο. Αυτό εννοείται κάνουν πάντοτε με την ανοχή του Θεού. Αν και η δύναμή τους, ως σκοτεινή συμπυκνωμένη ενέργεια, είναι τόση, ώστε εν ριπή οφθαλμού να καταστρέψει ολόκληρο το σύμπαν, όμως δεν έχουν εξουσία να κάνουν αυτοπροαίρετα εκείνο που θέλουν. Η δύναμή τους είναι πάντοτε ελεγχόμενη. Κάνουν τόσο, όσο τους επιτρέπει το σχέδιο της πρόνοιας του Θεού για τον κόσμο και τον άνθρωπο. Απόλυτη εξουσία θα έχουν μόνο στη κόλαση, που θα είναι ο αιώνιος φυσικός βιότοπος της σκοτεινής τους υποστάσεως στον οποίο, βασανιζόμενοι πρώτα αυτοί, θα βασανίζουν στη συνέχεια με όλη την φρικαλεότητα του κολασμένου πάθους τους και σε βαθμό υπέρτατο και ασυγκράτητο το μακάβριο περιεχόμενο της εγκληματικής βουλιμίας τους, τα κολασμένα πλάσματα!
Μια κάποια αίσθηση της κακότητας αυτής των δαιμονικών φύσεων —τηρουμένων φυσικά των αναλογιών— έχουμε εδώ στη γη την περίπτωση των δαιμονισμένων ανθρώπων! Ο διάβολος (ένας ή πολλοί) μπαίνουν μέσα στο πλάσμα και κυριαρχούν στο σώμα και το πνεύμα του. Του αφαιρούν την προσωπικότητά του και στη θέση της τοποθετούν το δικό τους εγώ. Κυριαρχούν στο άθλιο πλάσμα, το δυναστεύουν και το βασανίζουν. Πολλές φορές προσπαθούν να το οδηγήσουν στο θάνατο. Πώς επιτρέπει άραγε αυτό ο Θεός; Κανένας δεν γνωρίζει. Φρίττουμε από φόβο μπροστά στο φαινόμενο, αγνοούντες το βαθύτερο λόγο της ανεξιχνίαστης θείας βουλής. Φυσικά πολλοί από τους δαιμονιζόμενους γίνονται καλά, πράγμα που κατά έναν τρόπο εκφράζει την κρύφια παιδαγωγία του Θεού. Πάντως το φαινόμενο είναι μια μικρή πικρή πρόγευση του τί μέλλει να συμβεί στο μελλοντικό τόπο της βασάνου. Κόλαση προ της κολάσεως!
Α. Θεοδώρου, Ομοτ. Καθηγητού Παν/μίου Αθηνών,
«Απαντήσεις σε ερωτήματα δογματικά» κδ. Απ. Διακονία, σ.51-65
[...] Γόνιμος είναι κι ο έρωτας: επειδή κι ο έρωτας είναι δύσκολος. 'Ερωτας του ανθρώπου για τον άνθρωπο: ίσως αυτό να' ναι το δυσκολότερο απ' όσα μας έταξεν η μοίρα, το πιό απόμακρο, η τελευταία δοκιμασία, το έργο που όλα τ' άλλα δεν είναι παρά προετοιμασία και προπαρασκευή του. Γι' αυτό οι νέοι - που είναι "αρχάριοι" στό κάθε τι - δεν ξέρουν ακόμα ν'αγαπούν : πρέπει να διδαχτούν τόν έρωτα. Με όλο τους το είναι, με όλες τους τις δυνάμεις συμμαζεμένες γύρω στην ερημική φοβισμένη καρδιά τους, που οι χτύποι της ψηλώνουν ολοένα, πρέπει να μάθουν να αγαπούν. Ο καιρός όμως της μαθητείας είναι πάντα καιρός μακρόχρονου "εγκλεισμού ". 'Ετσι είναι, για πολύν καιρό, κι ο έρωτας: μοναξιά, ολοένα και πιό έντονη και πιό βαθιά μόνωση. 'Ερωτας δε θα πεί ν' ανοίγεσαι ευθύς, να δίνεσαι, να ενώνεσαι με κάποιον 'Αλλον ( τι θα ήταν, άλλωστε, η ένωση δύο όντων ακαθόριστων ακόμα, ατέλειωτων,ανοργάνωτων;)' είναι μιά σπάνια ευκαιρία για να ωριμάσεις, ν'αποχτήσεις μιάν υπόσταση δική σου, να γίνεις εσύ ένας ολόκληρος Κόσμος, για χάρη κάποιου άλλου, αγαπημένου προσώπου' είναι μια υψηλή, ακράτητη αξίωση, που σε χρίζει εκλεκτό της και σε σπρώχνει πρός τ' απέραντα πλάτη. Μόνο έτσι θα' πρεπε να μεταχειρίζονται οι νέοι τόν έρωτά τους: σαν ένα καθήκον που τους υποχρεώνει να εργάζονται αδιάκοπα στο μέσα τους κόσμο ("ν' ακρομάζονται και να σφυροκοπάνε νύχτα-μέρα"). Δεν είναι ακόμα ώριμοι για το δόσιμο του εαυτού τους, για την εγκατάλειψη και το σβήσιμό τους μέσα σ' ένα άλλο άτομο, για οποιοδήποτε τρόπο 'Ενωσης. (Πρέπει πρώτα, και για πολύν-πολύν καιρό, να μαζεύουν και να θησαυρίζουν ολοένα). Η 'Ενωση αυτή, το δόσιμο αυτό, είναι το στερνό σκαλοπάτι' ίσως η ανθρώπινη ζωή να μη μπορεί ακόμα να το χωρέσει. Εδώ όμως λαθεύουν οι νέοι τόσο συχνά και τόσο βαριά: ορμάνε ακράτητοι ο ένας πρός τον άλλον, όταν τους αγγίξει η αγάπη (είναι στη φύση τους να μη μπορούν να περιμένουν), σκορπίζονται εδώ κι εκεί, ενώ η ψυχή τους είναι γεμάτη ακεφιά, ακαταστασία και ταραχή... Τι μπορεί όμως να βγεί απ'αυτό; Τι μπορεί να κάνει η ζωή τούτο το μπερδεμένο σωρό των μισοσπασμένων υλκών, που αυτοί τα ονομάζουν "ένωσή" τους και πολύ θά' θελαν να τα ονομάσουν "ευτυχία" τους; Και τι τους μέλλεται το αύριο; Καθένας τους αφανίζεται για χάρη του άλλου κι αφανίζει σύγκαιρα τόν άλλον κι άλλους πολλούς ακόμα, που ίσως ν' αρχόντουσαν κατόπι. Χάνει το νόημα της απεραντοσύνης, χάνει όλες του τις δυνατότητες' ανταλλάζει το "πήγαιν' έλα" των σιωπηλών, γεμάτων υποσχέσεις, πραγμάτων, με ένα στείρο ανακάτεμα, απ' όπου δε μπορεί να βγεί άλλο τίποτα παρά σιχασιά, απογοήτευση και φτώχεια. Δεν του μένει παρά να γυρέψει σωτηρία σε μιάν απ' τις άπειρες συμβατικές καταστάσεις που είναι παντού στημένες, σα δημόσια καταφύγια, γύρω απ' αυτόν τόν επικίνδυνο δρόμο. Καμιά περιοχή της ανθρώπινης υπόστασης δεν είναι τόσο πολύ γεμάτη από συμβατικότητες, όσο τούτη εδώ: σωσίβια, βάρκες και ναυαγοσωστικά είναι στη διάθεσή του, κάθε είδους βοήθεια που η κοινωνία έχει επινοήσει για τούτο τον σκοπό. Για τούς ανθρώπους ο έρωτας δεν είναι παρά μιά απόλαυση, τον κατάντησαν λοιπόν κάτι εύκολο και φτηνό, ακίνδυνο και σίγουρο, όμοιο με τις απολαύσεις των δρόμων. Αλήθεια, πόσοι και πόσοι νέοι στάθηκαν ανίκανοι να βρούν το σωστό δρόμο της αγάπης, για πόσους τα σύνορα του έρωτα σταματάνε στό εύκολο, βιαστικό δόσιμο τους εαυτού τους! (Οι περισσότεροι, άλλωστε, δεν θα προχωρήσουν-σίγουρα- πιό πέρα από εκεί.) Νοιώθουν πολλοί να λυγίζουν κάτ' απ' το βάρος αυτού του λάθους και πασχίζουν να κάνουν βιώσιμη και γόνιμη, με το δικό τους προσωπικό τρόπο, την κατάσταση αυτή όπου βρέθηκαν ριγμένοι. Η φύση τους λέει πως τα προβλήματα του έρωτα - λιγότερο από άλλα, που είναι το ίδιο σημαντικά - δε μπορούν να λυθούν σύμφωνα με τούτον ή εκείνον το γενικό κανόνα που εφαρμόζεται σ' όλες τις περιπτώσεις 'νιώθουν πως τα προβλήματα αυτά - άμεσα προβλήματα ανθρώπου πρός άνθρωπο - χρειάζονται, για κάθε περίπτωση, καινούργια, ιδιάιτερη,αποκλειστικά προσωπική απάντηση. Πώς όμως αυτοί - μιά και μπερδεύτηκαν πιά έτσι αναμεταξύ τους που δεν ξεχωρίζουν ο ένας απ' τον άλλον, μιά και δεν έχουν πιά τίποτε Δικό τους - πώς θα μπορούσαν να βρούν μέσα τους κάποιαν έξοδο, για να ξεφύγουν απ'την άβυσσο όπου έχει βουλιάξει η μοναξιά τους; 'Ερημοι και αβοήθητοι, πορεύονται τυφλά κι ο ένας κι ο άλλος. Σκορπάνε τις καλύτερες δυνάμεις τους για να γλυτώσουν από συμβατικότητες όπως ο γάμος, και πέφτουν σ' άλλες συμβατικές λύσεις, λιγώτερο χτυπητές, το ίδιοι όμως θανάσιμες. Επειδή μονάχα για συμβατικότητες είναι άξιοι. 'Ο,τι βγαίνει απ' αυτές τις βιαστικές κι ανυπόμονες, θολές και ταραγμένες ενώσεις, είναι πάντα συμβατικό. Κάθε σχέση που είναι καρπός αυτής της πλάνης έχει κάτι το συμβατικό, ακόμα κι αν είναι ασυνήθιστη (ή, όπως λέει ο κόσμος, ανήθικη). Κι ο χωρισμός ακόμα θά' ταν μια συμβατική χειρονομία, μια απρόσωπη τυχαία απόφαση, αδύναμη κι άκαρπη.[...]
Από το βιβλίο " Γράμματα σ'ένα νέο ποιητή " του Rainer Maria Rilke
Η φύσις ενδιαφέρεται ολιγώτερον μεν δια την διανοητικήν μας οντότητα, πολύ περισσότερον δια την ηθικήν μας οντότητα. 'Ολη η φύσις είναι αδιάφορος απέναντι του υλικού μας πολιτισμού, αλλά δεν είναι αδιάφορος απέναντι της συμπαθείας, της καλωσύνης, της αγνείας όπως και απέναντι της λαγνείας, της κακοηθείας και των παθών. Τούτο είναι η πειστική απόδειξις του ότι η σχέσις της φύσεως πρός τον άνθρωπον είναι πρωτίστως ηθική. Ολόκληρος η φύσις είναι αποσπασματική εικών, εις έν κατώτερον όμως επίπεδον του ανθρώπου. Δια τούτο, το πάν ομοιάζει με τον άνθρωπον και όμως τίποτε από όλα δεν είναι ο άνθρωπος. Η φύσις, τρόπον τινά, είναι η διεσκορπισμένη ύλη του ανθρώπου. 'Εκαστον καλόν και κακόν μας αντικατοπτρίζεται εις την φύσιν εις αναριθμήτους αποχρώσεις και παραλλαγάς. Τα πάθη μας και αι αγαθοεργίαι μας, αι επιθυμίαι μας και η παραφροσύνη μας , η εσωτερική μας γαλήνη και αι συγκρούσεις - έκαστον έχει την μορφήν του εις την φυσικήν δημιουργίαν, εις τα όντα, εις τα στοιχεία, εις τα συμβαίνοντα, εις τας μεταβολάς. Η φύσις είναι η "ανάποδη" πλευρά του ανθρώπου ή ολόκληρος ο εσωτερικός άνθρωπος, ολόκληρος ο πνευματικός άνθρωπος εις τα σχήματα και εις τας μορφάς. Η φύσις είναι ο εκτεταμένος άνθρωπος, ο άνθρωπος είναι η συμπυκνωμένη φύσις. 'Οποιος βλέπει την φύσιν βαθύτερον, θα εύρη εις αυτήν όλας τας ιδιότητας της ψυχής του: όλας τας αμαρτίας του, τα πάθη, τας αγαθοεργίας, όλα διαμορφωμένα εις τα ζώα, τα φυτά και τα στοιχεία, εις την θάλασσαν, τους ποταμούς και τα έλη' εις τα άστρα, τας θυέλλας και τους κεραυνούς. Μικράν γεύσιν αυτού έδωσεν ο Πλάτων, ακόμη περισσότερον ο Διονύσιος Αρεοπαγίτης και ο Γρηγόριος Νύσσης και άγιοι. Καθημερινώς ημείς σχολιάζομεν τους ανθρώπους χρησιμοποιούντες εικόνας εκ της φύσεως' παραδείγματος χάριν: οκνηρός όπως η βούς, οξύθυμος όπως ο πάνθηρ, ήρεμος όπως το αρνίον, πράος όπως η περιστερά, γλυκύς ωσάν το μέλι, ύπουλος ως ο όφις, λυσσασμένος όπως η ύαινα, εκδικητικός ωσάν η άρκτος, σκληρός ωσάν ο λύκος, λάγνος όπως ο κύων, μοχθηρός όπως η γαλή, λαμπρός ως ο ήλιος, απότομος ωσάν η θύελλα, δροσερός ως η πρωϊνή δρόσος κ.ο.κ.[...]
"Στοχασμοί περί του καλού και του κακού" Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Αυτή η εκπληκτική φωτογραφία σήμανε το τέλος της καριέρας του ταυρομάχου Αλβάρο Μουνέρα.
Ο Μουνέρα, ξέσπασε σε κλάματα στη μέση της ταυρομαχίας, όταν συνειδητοποίησε, πως εξανάγκαζε ένα κατά τα άλλα ευγενικό ζώο, να πολεμήσει για τη ζωή του.
Ο ίδιος, πλέον τάσσεται δημόσια ενάντια στις ταυρομαχίες.
Ο Μουνέρα, αργότερα δήλωσε για τη στιγμή εκείνη:
«Και ξαφνικά, έστρεψα το βλέμμα μου προς τον ταύρο.
Είχε στα μάτια του μια αθωότητα, που βλέπεις σε κάθε ζώο, και με κοίταξε με αυτή, σα να με ικέτευε να σταματήσουμε.
Ήταν, μια κραυγή απόγνωσης για δικαιοσύνη που διαπέρασε όλο μου το είναι.
Το περιγράφω σα μια ανθρώπινη προσευχή, καθώς όταν κάποιος εξομολογείται, ελπίζει ότι θα συγχωρεθεί.
Να θυμάσαι πάντα ότι στα μάτια του Θεού ένας μετανοημένος αμαρτωλός είναι προτιμώτερος από έναν υπερήφανο, που δεν έχει αμαρτήσει με άλλο τρόπο παρά μόνο με την υπερηφάνειά του. Θυμήσου την παραβολή του τελώνη και του φαρισαίου. Και προπαντός, το σχόλιο που έκανε ο Κύριος στό τέλος της... Πολλές φορές πίσω από την προσευχή μας κρύβεται ύπουλα και δόλια αυτό το κοφτερό παγοκρύσταλλο, η υπερηφάνεια. Τότε η προσευχή όχι μόνο δεν μας ενώνει με τόν Θεό, αλλά ενεργεί σαν ένα δηλητήριο, που φαρμακώνει την ψυχή μας και την οδηγεί ασυνείδητα ακόμα μακρύτερα από Εκείνον.
Η αληθινή φιλία δεν γνωρίζει φραγμούς, δεν γνωρίζει σύνορα. Ένας αληθινός φίλος είναι πάντα εκεί για σένα, και αυτό είναι σίγουρα αλήθεια γι’ αυτό το ζευγάρι των ασυνήθιστων κολλητών! Ο Trevel είναι ένα γέρικο σκυλί που ζει σε ένα αγρόκτημα το οποίο είναι τυφλό και σχεδόν κουφό. Φοβόταν να εγκαταλείψει την ασφάλεια του κρεβατιού του και του σπιτιού επειδή δεν μπορεί πλέον να αυτοεξυπηρετηθεί, να περπατήσει άνετα στο δρόμο, να κάνει βόλτα χωρίς να σκέφτεται ότι κάποιος θα του επιτεθεί. Έτσι έμενε διαρκώς μέσα στο σπίτι και μαράζωνε. Μέχρι που μια αδέσποτη γάτα λειτούργησε σαν την καλή του νεράιδα!
Εκείνη με τα μάτια και τα αυτιά της τον καθοδηγεί στους δρόμους του χωριού και έγινε αυτή που τον ξεσήκωσε από το κρεβάτι. Πλέον οι δυο τους απολαμβάνουν την καθημερινότητα κάνοντας βόλτες μαζί. «Ο σκύλος βρήκε πάλι τον εαυτό του και πλέον ζει σαν ένα κανονικό ζώο. Η γάτα είναι δίπλα του συνέχεια και ως το τέλος της ζωής του μάλλον θα είναι πολύ ευτυχισμένος… Κατάλαβε έστω αργά ότι εχθροί δεν υπάρχουν, αλλά μόνο διαφορετικά είδη που μπορεί να σου σταθούν όταν έχεις ανάγκη», αναφέρει η ιδιοκτήτρια του αγροκτήματος στο National Geographic.
Σχόλιο: Τα παραπάνω "περίεργα" , έρχονται σαν απάντηση στην ασφυξία, πνευματική και ψυχική, των σκληρών ημερών που ζούμε..Υάκινθος
- Η οργήφορτίον βαρύεστί, ο ζήλος, το
μίσος, η κενοδοξία, η καταλαλιά,το
κεντήσαι, το παροξύναι, το υψηλοφρονείν, το έχειν εαυτόν δίκαιον, το
παρατάσσεσθαι, το φιλονικείν, το αγαπάνεαυτόν, το βασκαίνειν. Ταύτα της ψυχήςεστί.
Τα δετου σώματος,
γαστριμαργία, το φιλοσωματείν, το σχηματίζεσθαι, η ηδονή, η επιθυμία, η
έκλειψιςτης καρδίας.
-Ταύταεστιταγεννώντα την φιλονεικίαν, και αυτά
ανελεημόνωςκαταστρέφουσιν την ψυχήν, η
πολυλογία,
η πλοκολογία, το μεταφέρειν λόγουςπροςτω εκάστω αρέσκον, η
παρρησία, η διγλωσσία, το στήσαι τον λόγοναυτού. Του έχοντος ταύτα η ψυχήστείρα εστίν των αρετών.Πλην μετά ταύταπάντα, εάν μη η ψυχήτον ιδρώτα
δώσηεκάστης αρετής, ου δύνασαιφθάσαιειςτην κατάπαυσιντου Υιούτου Θεού.
-Το δε Χριστού φορτίον εστίτο ελαφρόν, η αοργησία, η αγνεία, η αγαθότης,
η πραότης, η χαρά του πνεύματος, η εγκράτειατων παθών, η αγάπηη εις άπαντας,
η διάκρισιςη αγία, η πίστιςη ασάλευτος, η υπομονή των θλίψεων, το
βλέπεινεαυτόνξένοναπό του κόσμου, το θέλειν εξελθείν από του σώματοςκαι απαντήσαιτωΧριστώ, ταύτα εστιτα φορτίατα ελαφρά ά επρόσταξενημίν ο
Χριστόςβαστάσαι. Αύτη εστίν η οδός, εις
ην πολλούς κόπουςυπέμειναν οι άγιοι,
έως ού έφθασαναυτήν. Ταύταεισίν, ά ούδύναται τιςκτήσασθαι, ει μηαποδύσηταιτον παλαιόνάνθρωπονκαι ελευθερωθήκαι κτήσηταιτην αγάπην’
Η ενοποιημένη βιβλιοθήκη της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης στο υπόγειο της νέας πετρόκτιστης Μονής της Αγίας Τριάδος που κτίστηκε ύστερα από τους σεισμούς του 1894
Συνεργασία με τη Βιβλιοθήκη της Βουλής, τη Staatsbibliothek του Μονάχου και την Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Θεσσαλονίκης Θάλασσα του Μαρμαρά. Στη διαδρομή από την Πόλη στη Χάλκη οι γλάροι δεν σ’ αφήνουν να ησυχάσεις. Μετά την προσάραξη στο λιμανάκι του Πριγκιπόννησου η επιβίβαση στο ιππήλατο αμαξάκι. Ο ανηφορικός δρόμος διασχίζει γειτονιές με εξοχικές κατοικίες, ενθύμια ενός κοσμοπολίτικου αστικού παρελθόντος. Το μοναστήρι της Αγίας Τριάδος στην κορυφή του λόφου της Ελπίδας περιβάλλεται από πυκνή βλάστηση. Κυπαρίσσια, πεύκα, φοίνικες. Ο αέρας έχει τη μυρωδιά κωνοφόρων και λεβάντας. Την άνοιξη οι αγριοτριανταφυλλιές και οι βουκαμβίλιες ροδίζουν τον τόπο, αυτή την εποχή οι κυδωνιές βαραίνουν από χρυσούς καρπούς. Εδώ ιδρύθηκε το 1844 από τον Πατριάρχη Γερμανό Δ’ η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, με λύκειο και θεολογική ακαδημία, η οποία απέκτησε σπουδαία φήμη και δεχόταν πολλούς φοιτητές όχι μόνο από τον ελληνορθόδοξο κόσμο αλλά και από τις βαλκανικές χώρες. Το 1971, βάσει του τουρκικού νόμου περί απαγόρευσης των ιδιωτικών πανεπιστημίων, έπαυσε η λειτουργία της. Εκτοτε το αίτημα για την επαναλειτουργία της είναι διαρκές αλλά ανικανοποίητο. «Η επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης έχει εμπλοκή, το ζήτημα έχει γίνει πολιτικό. Δεν θα περιμένουμε όμως με σταυρωμένα χέρια πότε θα ανοίξει η Σχολή χάνοντας πολύτιμο χρόνο. Θα αναπτύξουμε δραστηριότητα στους τομείς που ελέγχουμε» δηλώνει στο «Βήμα» ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Προύσης κ. Ελπιδοφόρος, ηγούμενος της Μονής της Αγίας Τριάδος στη Χάλκη. Ενας από τους τομείς αυτούς είναι η βιβλιοθήκη της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Αλλωστε, η βιβλιοθήκη είχε αυτόνομη πορεία και πριν από την ίδρυση της Θεολογικής Σχολής. Στο υπόγειο της βόρειας πλευράς του μοναστηριού φυλάσσονται οι 90.000 τόμοι της ιστορικής βιβλιοθήκης, κυρίως βιβλία του 18ου και 19ου αιώνα αλλά και παλαίτυπα του 16ου αιώνα. Εμπνευστής και ιδρυτής της βιβλιοθήκης ήταν ο Πατριάρχης Μητροφάνης Γ’ (1520-1580), ο οποίος δώρισε στη βιβλιοθήκη βιβλία και 300 σπάνια χειρόγραφα. Σταδιακά οι συλλογές της αποκαλούμενης και Δεύτερης Πατριαρχικής Βιβλιοθήκης εμπλουτίστηκαν με αγορές από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και δωρεές αδελφών εκκλησιών, εκκλησιαστικών ιδρυμάτων, κληρικών και λαϊκών. Πατριάρχες, μητροπολίτες, σχολάρχες και καθηγητές της Θεολογικής Σχολής κληροδοτούσαν κατά παράδοση την προσωπική βιβλιοθήκη τους στη βιβλιοθήκη της Θεολογικής Σχολής. Μεταξύ αυτών ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Μάξιμος Ε’ (1897-1972), ο Μητροπολίτης Θυατείρων Γερμανός (1872-1951), ο Μητροπολίτης Σάρδεων Μάξιμος (1914-1986) και ο Μητροπολίτης Σταυρουπόλεως Μάξιμος (1919-1991), ο τελευταίος σχολάρχης της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Σήμερα σκοπός του ηγουμένου της Μονής της Χάλκης είναι να οργανωθεί η βιβλιοθήκη σύμφωνα με τα σύγχρονα διεθνή βιβλιοθηκονομικά πρότυπα και να αποτελέσει κέντρο έρευνας για ζητήματα θεολογικά και την ιστορία της Ορθοδοξίας. Οι εργασίες υποδομής προχωρούν με πρότυπη μεθοδικότητα. Συλλογές και εργασίες «Το πρώτο στάδιο ήταν η ενοποίηση της βιβλιοθήκης σε ένα κτίριο καθώς οι μητροπολίτες και ηγούμενοι της Μονής κρατούσαν τα βιβλία, για συναισθηματικούς λόγους, στα δωμάτιά τους» εξηγεί ο ηγούμενος της Μονής της Χάλκης. «Δεύτερο στάδιο ήταν η καταλογογράφηση των βιβλίων. Συνεργαστήκαμε με το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο
Ο προαύλιος χώρος της Μονής της Χάλκης.
Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) και φοιτητές που ήρθαν στην Κωνσταντινούπολη με το πρόγραμμα Erasmus και εργάστηκαν στην ηλεκτρονική καταλογογράφηση των τόμων, η οποία έχει σχεδόν ολοκληρωθεί». Στο βιβλιακό υλικό προστίθενται 930 τίτλοι περιοδικών, 447 ελληνικοί και 483 ξενόγλωσσοι. Το πλούσιο ξενόγλωσσο υλικό της βιβλιοθήκης είναι πολύτιμο. Ανάλογα με τις σπουδές τους, τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντά τους και τις χώρες όπου σπούδασαν, οι δωρητές της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης κληροδότησαν στη βιβλιοθήκη τόμους σε πάμπολλα γνωστικά αντικείμενα και γλώσσες. Κυριαρχούν βιβλία εκκλησιαστικής ιστορίας και θεολογίας αλλά και έργα φιλοσοφίας, νομικής και ρητορικής, αρχαιολογίας, γεωγραφίας, μουσικής και λογοτεχνίας. Σπάνια είναι η συλλογή σλαβόφωνων έργων της βιβλιοθήκης. Το τρίτο στάδιο των εργασιών υποδομής είναι «η ψηφιοποίηση όλων των βιβλίων. Με χορηγία 250.000 ευρώ του ΟΠΑΠ αγοράσαμε τον απαραίτητο εξοπλισμό, έγινε η εγκατάστασή του στο μοναστήρι και η εκπαίδευση των χειριστών των μηχανημάτων. Απομένει τώρα να βρεθεί μια νέα χορηγία προκειμένου να ξεκινήσουν οι εργασίες της ψηφιοποίησης». Τέταρτο στάδιο θα είναι η συντήρηση του υλικού. «Τα βυζαντινά χειρόγραφα της βιβλιοθήκης της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης έχουν μεταφερθεί για λόγους ασφαλείας στην Πατριαρχική Βιβλιοθήκη στο Φανάρι, έχουμε όμως πολλά παλαίτυπα που χρειάζονται αποκατάσταση». Στους σπάνιους τίτλους της βιβλιοθήκης συγκαταλέγονται το αντιαιρετικό έργο Q. Florentis Septimii Tertulliani presbyteri Carthaginiensis liber de praescriptionibus contra haereticos (Βρυξέλλες, 1675) του Σεπτίμιου Τερτυλλιανού (2ος αι.), του πρώτου θεολόγου που γράφει στα λατινικά, δημιουργώντας στην ουσία τη γλώσσα της Δυτικής Εκκλησίας, το δημοφιλές εγχειρίδιο Νέον Επιστολάριον (1779), με συστάσεις και υποδείγματα για τη σύνταξη επιστολών, και το μαθηματικό έργο Σύνοψις των κωνικών τόμων (Βιέννη, 1802) του ιταλού μοναχού, φιλοσόφου, μαθηματικού και μηχανικού Γουίδωνος του Γρανδή.
Ο προαύλιος χώρος της Μονής της Χάλκης.
Συνεργασίες και σύνδεση με ξένες βιβλιοθήκες «Κλιμάκιο της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης, η οποία έχει ένα υποδειγματικό εργαστήριο συντήρησης εκκλησιαστικών τεκμηρίων και βιβλίων, ήρθε στη Χάλκη για την αρχική επόπτευση του υλικού και εκπόνησε την οικονομικοτεχνική μελέτη για τη συντήρησή του» μας πληροφορεί ο ηγούμενος της Μονής της Χάλκης. «Οι εργασίες συντήρησης θα προχωρήσουν υπό την επίβλεψη της Staatsbibliothek του Μονάχου, μια συνεργασία που οριστικοποιήθηκε στη διάρκεια του ταξιδιού του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στη Γερμανία τον περασμένο Μάιο. Θα υπογραφεί μνημόνιο συνεργασίας το οποίο προβλέπει ότι η Staatsbibliothek θα αναλάβει την επίβλεψη του έργου και η Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Θεσσαλονίκης την υλοποίησή του». Τα σχέδια όμως για τη βιβλιοθήκη της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης δεν σταματούν εδώ. Στόχος του ηγουμένου της Μονής της Χάλκης είναι η βιβλιοθήκη, η οποία είναι ανοιχτή στο κοινό και ήδη την επισκέπτονται ερευνητές από όλον τον κόσμο, να αποκτήσει ένα νέο σύγχρονο κτίριο με ειδικές προδιαγραφές θερμοκρασίας, φωτισμού και φύλαξης των βιβλίων, αμφιθέατρο και συνεδριακούς χώρους και να εξελιχθεί σε δυναμικό ερευνητικό κέντρο. Η μελέτη για το νέο κτίριο έχει ήδη εκπονηθεί από το Πολυτεχνείο του ΑΠΘ, στο πλαίσιο ευρύτερης μελέτης για την ανακαίνιση της Μονής της Χάλκης. «Η μελέτη έχει κατατεθεί στη Σύνοδο και απομένει να εγκριθεί από τον Πατριάρχη» μας είπε ο ηγούμενος της Μονής της Χάλκης. «Το νέο κτίριο θα χτιστεί στο υπάρχον οικόπεδο του μοναστηριού, θα είναι όμως υπόσκαφο, προκειμένου να μην καταστραφεί το φυσικό περιβάλλον της Μονής, σύμφωνα και με τις επιθυμίες του Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως κ.κ. Βαρθολομαίου», ο οποίος, όπως μας θυμίζει ο ηγούμενος της Μονής της Χάλκης, είναι «ένας Πατριάρχης με οικολογικές ευαισθησίες, ένας “πράσινος” Πατριάρχης».
«Ιπποκράτους τα ευρισκόμενα», από τις συλλογές της βιβλιοθήκης.
Παρότι μετά την παύση της λειτουργίας της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης η βιβλιοθήκη δεν ήταν ποτέ κλειστή, «δεν ήταν χρηστική. Ηταν κατακερματισμένη σε όλο το κτίριο, ο δελτιοκατάλογός της δεν ενημερωνόταν. Τα νέα βιβλία εγγράφονταν στη μνήμη του βιβλιοφύλακα της βιβλιοθήκης, αλλά αυτή η συνέχεια με τα χρόνια χανόταν». Κατά τη διαδικασία ενοποίησης ανακαλύφθηκαν δύο αποθήκες με ακατάγραφο υλικό, κυρίως εκπαιδευτικά και θεολογικά βιβλία, ελληνικά και πολλά ξενόγλωσσα, που αποτελούν αντικείμενο νέας συνεργασίας της βιβλιοθήκης της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης με την ελλαδική Βιβλιοθήκη της Βουλής. «Είναι μία από τις υποδειγματικές βιβλιοθήκες στην Ελλάδα και ήρθαμε σε επαφή μαζί της για τη μεταφορά τεχνογνωσίας στην καταλογογράφηση και στην ταξινόμηση αυτού του υλικού». Ομάδα εργασίας από τη Βιβλιοθήκη της Βουλής επισκέφθηκε στα μέσα Δεκεμβρίου τη Χάλκη για την πρώτη επιτόπια εκτίμηση του υλικού. Μνημόνιο συνεργασίας με τη Βιβλιοθήκη της Βουλής έχει προγραμματιστεί να υπογραφεί κατά την επίσκεψη του Προέδρου της Ελληνικής Βουλής στην Κωνσταντινούπολη τον Ιανουάριο – αν βέβαια δεν ακυρωθεί λόγω των πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα. Προβλέπει τη μεταφορά τεχνογνωσίας και την εκπαίδευση των στελεχών της Βιβλιοθήκης της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης από το προσωπικό της Βιβλιοθήκης της Βουλής και υποστήριξη στις εργασίες ταξινόμησης και καταλογογράφησης του υλικού.
Στιγμιότυπο από εκδήλωση που φιλοξενήθηκε στη Μονή Αγίας Τριάδος.
Εξωστρέφεια και Facebook Στις ίδιες διαδικασίες απογραφής και ενοποίησης της βιβλιοθήκης «ανακαλύψαμε άγνωστα μουσικά κείμενα μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας για τη βυζαντινή μουσική», συνεχίζει ο Μητροπολίτης Προύσης κ. Ελπιδοφόρος, «τα οποία παρουσιάστηκαν σε μουσικολογικό συνέδριο στη Χάλκη. Το συνέδριο ολοκληρώθηκε με συναυλίες έντεχνης ελληνικής και τουρκικής μουσικής και ετοιμάζεται η έκδοση των πρακτικών του, με τη χορηγία της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος και της τουρκικής Garanti Bank». Σκοπός του είναι γενικότερα «η ανάπτυξη δραστηριοτήτων επιστημονικών και καλλιτεχνικών που φέρνουν στην επικαιρότητα τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης και υπογραμμίζουν τις δυνατότητές της και τι μπορεί να προσφέρει στην τουρκική κοινωνία. Πώς το μοναστήρι και η λειτουργούσα σχολή προσφέρουν ευκαιρίες ανάδειξης της χώρας στην οποία βρίσκονται».
Το αναγνωστήριο και γραφείο του βιβλιοφύλακα.
Σχέδια, συνεργασίες, δραστηριοποίηση, εξωστρέφεια. «Αφενός το έχει η ηλικία μου, αφετέρου είμαστε εκφραστές της νοοτροπίας του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, ο οποίος είναι εξωστρεφής και επικοινωνιακός» σχολιάζει ο 47χρονος Μητροπολίτης Προύσης και ηγούμενος της Μονής της Αγίας Τριάδος της Χάλκης, ο οποίος είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ, όπου διδάσκει διορθόδοξες και διαχριστιανικές σχέσεις. Ο ίδιος θέλει ο μοναστηριακός χαρακτήρας της Μονής της Χάλκης να αναπτυχθεί. Μέσα σε τρία χρόνια χειροτονήθηκαν τρεις μοναχοί και ζουν στο μοναστήρι άλλοι τρεις δόκιμοι. Στους πίσω κήπους περιποιημένα οπωροφόρα δέντρα, ελιές και αμπέλια, λαχανόκηποι, πρόβατα και κατσίκια, εκατόν εβδομήντα κοτόπουλα και μια γαϊδουρίτσα, η Κασπία, δίνουν την εικόνα ενός μοναστηριού που σφύζει από ζωή. Για τη συνέχιση των εργασιών ψηφιοποίησης και συντήρησης και τον εμπλουτισμό των συλλογών της η βιβλιοθήκη της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης αναζητεί χορηγίες και δωρεές ενισχύοντας τη δημόσια εικόνα της με όλα τα επικοινωνιακά μέσα της εποχής μας. Εχει ήδη σελίδα στο Facebook (Halki Theological School). «Εχουμε σελίδα και στο Facebook και στο Tripadvisor. Είναι ευλογία Θεού που υπάρχουν αυτά τα μέσα και μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε» λέει ο ηγούμενος της Μονής της Χάλκης. «Η συμβολή τους είναι τεράστια. Για πρώτη φορά ο κόσμος μαθαίνει τι συμβαίνει στη Χάλκη. Ο κόσμος δεν διαβάζει, όμως μια φωτογραφία αρκεί για να δείξει ότι η Μονή είναι ζωντανή και δραστήρια και επιτελεί το έργο της. Θα χρησιμοποιήσουμε κάθε μέσο που μας προσφέρει η τεχνολογία για το καλό μέχρι να βγουν νέα μέσα – και τότε θα τα χρησιμοποιήσουμε και αυτά». Πηγή: tovima.gr Πηγή : Διακόνημα
Αδελφός παρεκάλειτον γέροντα περί λόγου σωτηρίαςκαι αποκριθείς ο Γέρωνλέγει αυτώ: «ει θέλειςεξακολουθήσαιτωΚυρίω ημών ΙησούΧριστώ, φύλαττετον λόγον αυτούκαι τον παλαιόνάνθρωπονθέλησον συγκρεμασθήναιαυτώ’ και οφείλειςετοιμάσαιεαυτόνειςτοφέρειν εξουθένωσιν, και εις
τοαναπαύσαιτην καρδίαντων κακοποιούντανσε, και
ταπεινώσαιεαυτόντοις θέλουσικαταδυναστεύσαι, και το σιωπήνέχειντου στόματοςκαι το μη κρίνειντινάεν τη καρδίασου. Εάνγαρ έλθη σοιλογισμόςτου κρίνειντον πλησίονσουεπί τινάαμαρτήματα, πρώτονλογίζουκαθ’εαυτόνότι πλέοναυτούαμαρτωλόςυπάρχεις, και ά
νομίζειςπράττεινκαλά μη πιστεύσηςότι ήρεσαντωΘεώ, και ούτολμήσειςκρίνειντον πλησίον. Το γαραγαπάντην δόξαντων ανθρώπωντίκτει το ψεύδος, το δεαναστρέψαιαυτόνεν ταπεινώσειποιείτον φόβοντου Θεούμείζοναενση καρδία».
