«Ποιά νομίζεις ότι είμαι; Η σκλάβα σου;
«Εσύ χρειάζεσαι θηριοδαμαστή, όχι εμένα!
«Μόνο ένας ηλίθιος θα έκανε αυτό που κάνεις εσύ"
Μικρές, συνηθισμένες κουβέντες καθημερινής επικοινωνίας συχνά περιέχουν μεγάλα νοήματα εχθρότητας, μνησικακίας, κρύβουν επιθετικότητα και όχι μόνο δεν λύνουν αλλά αυξάνουν το πρόβλημα μιας διαφωνίας.
Στη ζωή μας όλοι ανεξαιρέτως θα κάνουμε λάθη, είτε το παραδεχθούμε είτε όχι. Χωρίς καμιά εξαίρεση και χωρίς κακή πρόθεση, κάποια στιγμή θα φερθούμε απερίσκεπτα, φέρνοντας ένα σύντροφο, φίλο ή συνεργάτη σε δύσκολη θέση.
Η αρνητική κριτική, η επίκριση δεν είναι καλός τρόπος να δοθεί λύση στο πρόβλημα, μπορεί όμως να λύσει τη σχέση.
Η επίκριση είναι μια μορφή εξουσίας και επιθετικότητας. Στις σχέσεις αυτό δεν επιτρέπεται, δεν γίνεται δεκτό.
Η επίκριση επιτίθεται στο άτομο και όχι το λάθος του, επικρίνουμε πιο συχνά τα πρόσωπα με διάφορα αρνητικά χαρακτηριστικά, αντί να ασχοληθούμε με το ίδιο το λάθος.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που παραδέχονται άνετα την επικριτική τους συμπεριφορά, την θεωρούν ένα καλό τρόπο να «συνετισθεί» κάποιος για το σφάλμα του. Κατά την γνώμη τους, το σοκ της προσβολής λειτουργεί ως θεραπεία του λάθους. Αραγε, δεν έχουν προσέξει ότι όχι μόνο δεν σταματά με αυτό τον τρόπο μια λανθασμένη συμπεριφορά αλλά αντίθετα συνεχίζεται και μάλιστα… ενισχυμένη; Τότε γιατί συνεχίζουν να πολλαπλασιάζουν την επικριτική συμπεριφορά; Η πιο συνηθισμένη ερμηνεία είναι πως και οι ίδιοι οι επικριτές δεν ήταν παιδιά μιας στοργικής οικογένειας που είχε επιλέξει να διδάσκει τα μέλη της τιμωρητικά και όχι υποστηρικτικά,έχουν συνηθίσει αυτού του είδους τις συμπεριφορές.
Ο άνθρωπος που προσβάλλεται θυμώνει, πεισμώνει, δεν δέχεται την επίκριση και συχνά συνεχίζει μόνο και μόνο για να κάνει ρήξη και να μην «περάσει» η εξουσία του επικριτή.
Η μάθηση μέσα από τα λάθη, δηλαδή την εμπειρία, είναι βασική εκπαίδευση στη ζωή. Κανείς δεν γεννιέται αλάθητος ούτε και μαθαίνει από την θεωρία, αν δεν την βιώσει στην πράξη. Αυτή η άποψη δεν γίνεται δεκτή από τους γονείς για παράδειγμα που περιμένουν τα παιδιά τους να κάνουν ό,τι αυτοί διδάσκουν, χωρίς αυτά να δοκιμάσουν την δική τους εμπειρία, χωρίς να έχουν την δική τους απόδειξη για τα λάθη των απόψεών τους.
Οι πιο συνηθισμένες μορφές επίκρισης είναι η ειρωνεία, ο σαρκασμός, η περιφρόνηση, η γελιοποίηση και η κοροϊδία του προσώπου που έκανε το λάθος.
Όταν δημιουργείται ένα πρόβλημα για το οποίο κάποιος δικός μας άνθρωπος ευθύνεται, τότε καλύτερα να ψάξουμε για λύσεις με ευαισθησία χωρίς να μειώσουμε το πρόσωπο, εκτός κι αν είναι μια ευκαιρία επιθετικότητας για μια σχέση που τη θεωρούμε «τελειωμένη» και επιδιώκουμε να μειώσουμε την αυτοεκτίμηση κάποιου. Αλλά και πάλι είναι ο χειρότερος τρόπος να την επιδεινώσουμε ή να την λήξουμε, όταν μπορούμε να δώσουμε και να πάρουμε εξηγήσεις ή αποφάσεις, με ευθύτητα, ειλικρίνεια, ευθύνη και ωριμότητα.
«Εσύ χρειάζεσαι θηριοδαμαστή, όχι εμένα!
«Μόνο ένας ηλίθιος θα έκανε αυτό που κάνεις εσύ"
Μικρές, συνηθισμένες κουβέντες καθημερινής επικοινωνίας συχνά περιέχουν μεγάλα νοήματα εχθρότητας, μνησικακίας, κρύβουν επιθετικότητα και όχι μόνο δεν λύνουν αλλά αυξάνουν το πρόβλημα μιας διαφωνίας.
Στη ζωή μας όλοι ανεξαιρέτως θα κάνουμε λάθη, είτε το παραδεχθούμε είτε όχι. Χωρίς καμιά εξαίρεση και χωρίς κακή πρόθεση, κάποια στιγμή θα φερθούμε απερίσκεπτα, φέρνοντας ένα σύντροφο, φίλο ή συνεργάτη σε δύσκολη θέση.
Η αρνητική κριτική, η επίκριση δεν είναι καλός τρόπος να δοθεί λύση στο πρόβλημα, μπορεί όμως να λύσει τη σχέση.
Η επίκριση είναι μια μορφή εξουσίας και επιθετικότητας. Στις σχέσεις αυτό δεν επιτρέπεται, δεν γίνεται δεκτό.
Η επίκριση επιτίθεται στο άτομο και όχι το λάθος του, επικρίνουμε πιο συχνά τα πρόσωπα με διάφορα αρνητικά χαρακτηριστικά, αντί να ασχοληθούμε με το ίδιο το λάθος.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που παραδέχονται άνετα την επικριτική τους συμπεριφορά, την θεωρούν ένα καλό τρόπο να «συνετισθεί» κάποιος για το σφάλμα του. Κατά την γνώμη τους, το σοκ της προσβολής λειτουργεί ως θεραπεία του λάθους. Αραγε, δεν έχουν προσέξει ότι όχι μόνο δεν σταματά με αυτό τον τρόπο μια λανθασμένη συμπεριφορά αλλά αντίθετα συνεχίζεται και μάλιστα… ενισχυμένη; Τότε γιατί συνεχίζουν να πολλαπλασιάζουν την επικριτική συμπεριφορά; Η πιο συνηθισμένη ερμηνεία είναι πως και οι ίδιοι οι επικριτές δεν ήταν παιδιά μιας στοργικής οικογένειας που είχε επιλέξει να διδάσκει τα μέλη της τιμωρητικά και όχι υποστηρικτικά,έχουν συνηθίσει αυτού του είδους τις συμπεριφορές.
Ο άνθρωπος που προσβάλλεται θυμώνει, πεισμώνει, δεν δέχεται την επίκριση και συχνά συνεχίζει μόνο και μόνο για να κάνει ρήξη και να μην «περάσει» η εξουσία του επικριτή.
Η μάθηση μέσα από τα λάθη, δηλαδή την εμπειρία, είναι βασική εκπαίδευση στη ζωή. Κανείς δεν γεννιέται αλάθητος ούτε και μαθαίνει από την θεωρία, αν δεν την βιώσει στην πράξη. Αυτή η άποψη δεν γίνεται δεκτή από τους γονείς για παράδειγμα που περιμένουν τα παιδιά τους να κάνουν ό,τι αυτοί διδάσκουν, χωρίς αυτά να δοκιμάσουν την δική τους εμπειρία, χωρίς να έχουν την δική τους απόδειξη για τα λάθη των απόψεών τους.
Οι πιο συνηθισμένες μορφές επίκρισης είναι η ειρωνεία, ο σαρκασμός, η περιφρόνηση, η γελιοποίηση και η κοροϊδία του προσώπου που έκανε το λάθος.
Όταν δημιουργείται ένα πρόβλημα για το οποίο κάποιος δικός μας άνθρωπος ευθύνεται, τότε καλύτερα να ψάξουμε για λύσεις με ευαισθησία χωρίς να μειώσουμε το πρόσωπο, εκτός κι αν είναι μια ευκαιρία επιθετικότητας για μια σχέση που τη θεωρούμε «τελειωμένη» και επιδιώκουμε να μειώσουμε την αυτοεκτίμηση κάποιου. Αλλά και πάλι είναι ο χειρότερος τρόπος να την επιδεινώσουμε ή να την λήξουμε, όταν μπορούμε να δώσουμε και να πάρουμε εξηγήσεις ή αποφάσεις, με ευθύτητα, ειλικρίνεια, ευθύνη και ωριμότητα.
Y.C.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου