Επιστροφή από την εξορία

Κυριακή του Ασώτου

Από τον  Κανόνα του Τριωδίου

ποίημα Ιωσήφ, ήχος β'

**

Αναβοώ το, 'Ημαρτον,

μηδόλως ενατενίσαι,

αποτολμών εις ύψος του ουρανού Παμβασιλεύ'

οτι εν αφροσύνη, μόνος σε παρώργισα,

αθετήσας τα σα προστάγματα'

διό  ως μόνος αγαθός,

μη με απορρίψης από τού σού προσώπου.

**

Ως ο ληστής βοώ το, Μνήσθητί μου'

ως ο Τελώνης κατηφής,

τύπτω το στήθος και κράζω,

νύν το, Ιλάσθητι'

ώσπερ τον 'Ασωτον

ρύσαι με πανοικτίρμον,

εκ πάντων των κακών μου Παμβασιλεύ,

όπως υμνώ σου την άκραν συγκατάβασιν.

 

****

Θεοτοκίον

Θεογεννήτορ Αγνή,

η των κατερραγμένων, επανόρθωσις μόνη,

επανόρθωσον καμέ παντοίαις αμαρτίαις,

συντετριμμένον όλον, και τεταπεινωμένον.

****

 

 

Επιστροφή από την εξορία

(Κυριακή του Ασώτου)

 

[…] Η μετάνοια συχνά ταυτίζεται με μια ψυχρή και «αντικειμενική» απαρίθμηση αμαρτιών και παραβάσεων, όπως μια πράξη «ομολογίας ενοχής», ύστερα από μια νόμιμη μήνυση.

Η εξομολόγηση και η άφεση αμαρτιών θεωρούνται σαν να ήταν δικαστικής φύσεως. Αλλά παραβλέπεται κάτι πολύ ουσιαστικό χωρίς το οποίο ούτε η εξομολόγηση ούτε η άφεση έχει κάποιο πραγματικό νόημα ή κάποια δύναμη. Αυτό το «κάτι» είναι ακριβώς το αίσθημα της αποξένωσης από τον Θεό, από την μακαριότητα της κοινωνίας μαζί Του, από την αληθινή ζωή όπως τη δημιούργησε και μας την έδωσε Εκείνος. Αλήθεια, είναι πολύ εύκολο να εξομολογηθώ ότι δεν νήστεψα τις καθορισμένες για νηστεία μέρες, ή ότι παρέλειψα την προσευχή μου ή ότι θύμωσα. Αλλά είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα να παραδεχτώ ξαφνικά ότι έχω αμαυρώσει και έχω χάσει την πνευματική μου ομορφιά, ότι είμαι πολύ μακριά από το πραγματικό μου σπίτι, την αληθινή ζωή και ότι κάτι πολύτιμο και αγνό και όμορφο έχει ανέλπιστα καταστραφεί στην δομή της ύπαρξής μου. Παρ’όλα αυτά όμως, αυτό και μόνο αυτό, είναι μετάνοια και, επί πλέον, είναι μια βαθειά επιθυμία επιστροφής, επιθυμία να γυρίσω πίσω, να αποκτήσω ξανά το χαμένο σπίτι. ’Ελαβα από τον Θεό θαυμαστά πλούτη: πρώτα απ’όλα την ζωή και την δυνατότητα να την χαίρομαι΄ να την ομορφαίνω με νόημα, αγάπη και γνώση: ύστερα-με το Βάπτισμα-έλαβα τη νέα ζωή από τον ίδιο τον Χριστό, τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, την ειρήνη και την χαρά της ουράνιας Βασιλείας. ’Ελαβα την γνώση του Θεού και μέσα απ’αυτήν, την δυνατότητα να γνωρίσω καθετί και την δύναμη να είμαι «τέκνον Θεού». Και όλα αυτά τα έχασα, τα χάνω καθημερινά, όχι μόνον με τις συγκεκριμένες «αμαρτίες» και τις «παραβάσεις» αλλά με την αμαρτία όλων των αμαρτιών: την απομάκρυνση της αγάπης μου από τον Θεό προτιμώντας την «μακρινή χώρα» από το όμορφο σπίτι του Πατέρα.

Η Εκκλησία όμως είναι εδώ παρούσα για να μου θυμίσει με το Κοντάκιο της ημέρας ότι: «Της πατρώας δόξης σου, αποσκιρτήσας αφρόνως εν κακοίς εσκόρπισα, ον μοι παρέδωκας πλούτον’ όθεν σοι την του Ασώτου φωνήν κραυγάζω. ’Ημαρτον ενώπιον σου Πάτερ οικτίρμον’ δέξαι με μετανοούντα και ποίησόν με, ως ένα των μισθίων σου».

Και, καθώς αναλογίζομαι, βρίσκω μέσα μου την επιθυμία της επιστροφής και την δύναμη να την πραγματοποιήσω: " Aναστάς πορεύσομαι προς τον Πατέρα μου και ερώ αυτώ:  Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου’ ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου’ ποίησόν με ως ένα των μισθίων σου".[...]

 

Από το βιβλίο " Μεγάλη Σαρακοστή "

του π. Αλέξανδρου Σμέμαν

 

 

 

 

 

ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΛΗΘΗ Π ΓΑΛΑΝΗΣ

 

 

 

Υάκινθος