Ο άνθρωπος του "Τριωδίου"

[...] 
Ο άνθρωπος του "Τριωδίου" δεν είναι απλώς ένας προσευχόμενος άνθρωπος. Είναι ένας άνθρωπος που πάσχει, προσεύχεται αγωνιζόμενος και αγωνίζεται προσευχόμενος.
Η ζωή του είναι ζωή εγρηγόρσεως και νήψεως και το πιο βασικό του πρόβλημα είναι η αμαρτία. Η αδιάκοπη βίωση της αμαρτίας. Αλλά συγχρόνως και η μετάνοια. Η αδιάκοπη βίωση της μετανοίας. Βιώνει συγχρόνως την αμαρτία και τη μετάνοια. 'Εχει επίγνωση της αθλιότητός του αλλά και του μεγαλείου του. Αισθάνεται την εγκατάλειψή του στις δυνάμεις της φθοράς και της αμαρτίας, αλλά και την εξάρτησή του από το έλεος και την αγάπη του Θεού.
Η σπουδή και η μελέτη του ανθρώπου του "Τριωδίου" είναι εξαιρετικώς χρήσιμη και θεμελιακή στην προσπάθεια της κατανοήσεως των υπαρξιακών οριακών καταστάσεων της ζωής του θρησκευομένου ανθρώπου. Η ψυχολογική
(και πνευματική) ανατομία του αγωνιζομένου, - κατά της φθοράς που προκαλεί η αμαρτία,- ατόμου είναι πάντοτε μια πλούσια πηγή ποιμαντικοψυχολογικού υλικού, που είναι εξ άλλου σφραγισμένο με το κύρος της παραδόσεως. Γιατί είναι γεγονός ότι όσο κι αν διαφέρουν τα υπαρξιακά προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου από εκείνα του ανθρώπου του παρελθόντος, η δομή των προβλημάτων αυτών θα παραμένη πάντα η ίδια, επειδή η δομή αυτή έχει προκύψει τελεσίδικα από την πτώση του ανθρώπου στο φαύλο κύκλο της βιώσεως της αμαρτίας. Επομένως ό,τι έχει αποκρυσταλλωθεί υμνογραφικώς και λατρευτικώς στη μακραίωνα λατρευτική παράδοση της ζωής της Εκκλησίας, αποτελεί πάντοτε πεδίο αντλήσεως ποιμαντικοψυχολογικού υλικού εξαιρετικής σπουδαιότητος. Κατ'εξοχήν όμως στον υμνογραφικό πλούτο του "Τριωδίου" ανακαλύπτει κανείς τις πλέον ευαίσθητες και για το λόγο αυτό τις πιο βαθειές πτυχές του θρησκευτικού βιώματος. Στην απόγνωση και την πίκρα του σύγχρονου ανθρώπου για την εμπειρία του "τραγικού" και "αδιεξόδου" που δοκιμάζει, μπορεί να αντιπαραθέσει ο ορθόδοξος ποιμήν την εμπειρία της αμαρτίας που δοκιμάζει ο αμαρτωλός άνθρωπος, αλλά και την βεβαιότητα της λυτρωτικής του εξόδου απο το "αδιέξοδο" μέσα στο οποίο τον έχει εγκλωβίσει η αμαρτία. Και στις δύο περιπτώσεις τα υποκειμενικά βιώματα, ως "ψυχολογικά γεγονότα" είναι συγγενή και "ομοειδή".'Εχουν το ίδιο ψυχολογικό (υπαρξιακό) βάθος και πάθος. Διαφέρει μόνον η υπαρξιακή προοπτική.
Αυτό το τελευταίο γεγονός καθιστά επίσης ενιαίο πεδίο αντλήσεως ποιμαντικοψυχολογικού υλικού τα υπαρξιακά βιώματα του απελπισμένου απο την εμπειρία του "τραγικού" και "αδιεξόδου" ανθρώπου και του θρησκευτικού ανθρώπου του "Τριωδίου".

Από το βιβλίο
" Εγχειρίδιον Ποιμαντικής Ψυχολογίας"
του  αείμνηστου    Ιωάννη Κορναράκη

Από τον Κανόνα

του Μεγαλομάρτυρος Χαραλάμπους

ήχος πλ.του β'

Ού πύρ, ού ξίφος,

αλλ'ουδέ θάνατος,

ού διωγμός, ού θλίψις,

ού λιμός, ουδέ κίνδυνος,

ού βασάνων παντοίων επίνοια,

ίσχυσε της αγάπης, όντως χωρίσαι σε,

του πεποιηκότος, Αθλητά αξιοθαύμαστε.

Ως φωστήρ αειλαμπέστατος ανέτειλεν ημίν,

η κάρα σου, της πλάνης της ζοφεράς,

κινδύνων και θλίψεων

ημάς εξαίρουσα, νοσημάτων τε,

των ολεθρίων ρύεται,

και δωρείται την υγείαν.


Υάκινθος