" Πόθεν άρξομαι θρηνείν;..."

Από τον Μεγάλο  Κανόνα
του Αγίου Ανδρέου Κρήτης
'Ηχος πλ.του β΄

Τον πηλόν ο Κεραμεύς,

ζωοπλαστήσας ενέθηκάς μοι,

σάρκα και οστά,

και πνοήν και ζωήν.

Αλλ' ώ Ποιητά μου,

Λυτρωτά μου, Κριτά,

μετανοούντα δέξαι με.

 

[...] Τη σχέση της ταπεινώσεως με την προσευχή την περιγράφει με πολλή σαφήνεια ο αββάς Δωρόθεος.

"Η αδιάλειπτη προσευχή", λέει ο όσιος, "καταπολεμάει την υπερηφάνεια. Γιατί είναι ολοφάνερο πως ο ταπεινός, ο ευλαβής, γνωρίζοντας ότι κανένα καλό δεν είναι δυνατό να κατορθώση η ψυχή χωρίς την βοήθεια  και τη σκέπη του Θεού, δεν σταματά να προσεύχεται ικετευτικά στον Θεό, για να τον ελεήσει.

Κι αυτός που προσεύχεται αδιάλειπτα στον Θεό, ό,τι κι αν αξιωθεί να κατορθώσει, ξέρει με Ποιού τη δύναμη το κατόρθωσε. Γι'αυτό και δεν μπορεί να υπερηφανευθεί ή να

το αποδώσει στην δική του δύναμη.

Στον Θεό αποδίδει κάθε κατόρθωμα, Αυτόν πάντα ευχαριστεί και αυτόν πάντα παρακαλεί, τρέμοντας μήπως χάσει αυτήν την βοήθεια, οπότε θα φανεί πόσο ασθενικός και αδύναμος είναι.

Κι έτσι με την βοήθεια της ταπεινώσεως προσεύχεται και με την προσευχή ταπεινώνεται' και όσο κατορθώνει κάτι, τόσο ταπεινώνεται' και όσο ταπεινώνεται, βοηθείται και προκόβει".[...]

 

 

 

Πόθεν άρξομαι θρηνείν,

τας του αθλίου μου βίου πράξεις;

ποίαν απαρχήν επιθήσω Χριστέ,

τη νύν θρηνωδία;

αλλ'ως εύσπλαγχνός μοι δός,

παραπτωμάτων άφεσιν.

 

 

 

[...] 'Οποιος στην προσευχή του αξιώνεται να αισθανθεί κατάνυξη - και η κατάνυξη γεννιέται μόνο από την προσεκτική προσευχή -, αυτός εμπειρικά γνωρίζει οτι, ακριβώς στις πολύτιμες κατανυκτικές στιγμές, εμφανίζονται στο νού του ταπεινοί λογισμοί, που φέρνουν στην καρδιά το αίσθημα της ταπεινώσεως.Και αυτό συμβαίνει προπαντός όταν η κατάνυξη συνοδεύεται από δάκρυα.'Οσο συχνότερα επισκέπτεται η κατάνυξη τον εργάτη της προσευχής, τόσο συχνότερα επαναλαμβάνεται στο νού του και τόσο βαθύτερα διαποτίζει την καρδιά του η μυστική διδασκαλία για την ταπείνωση.

Η διαρκής κατάνυξη κρατάει την ψυχή σε διαρκή ταπείνωση, σε διαρκή προσευχητική διάθεση, σε διαρκή μνήμη του Θεού.

Οι άγιοι Πατέρες παρατηρούν ότι, σε αντίθεση με την υπερηφάνεια, που σκορπίζει τους λογισμούς του ανθρώπου σ'όλη την κτίση, η ταπείνωση τους συγκεντρώνει στην ψυχή. Από την άκαρπη και επιπόλαιη θεώρηση όλου του κόσμου η ταπείνωση μας μεταφέρει στην πολύκαρπη και βαθιά θεώρηση του εαυτού μας, στη νοερή ησυχία, στην κατάσταση που απαιτείται για την αληθινή προσευχή και που αποκτάται με την προσεκτική προσευχή.

 

 

 

Ει και ήμαρτον Σωτήρ,

αλλ' οίδα ότι φιλάνθρωπος εί'

πλήττεις συμπαθώς,

και σπλαγχνίζη θερμώς'

δακρύοντα βλέπεις,

και δραμών ως Πατήρ,

ανακαλείς τον 'Ασωτον.
 

 

Τα παραπάνω κείμενα είναι από το βιβλίο  "Ασκητικές εμπειρίες τ.Β' "

του  Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ

 

 

 

Υάκινθος