" Πνεύμα θείο είν' η αγάπη! "

Δεύτε πιστοί,

Πνεύματι θείω γηθόμενοι,

την εξ ακάρπου σήμερον,

επιδημήσασαν,

εις βροτών σωτηρίαν,

αειπάρθενον Κόρην,

ύμνοις τιμήσωμεν.
Εις το Γενέθλιον της Υπεραγίας Θεοτόκου
Από τον Κανόνα
Ποίημα Ιωάννου
'Ηχος β'

 

 

[...]

"Τώρα μένει πιά και υπάρχει

η αγάπη μόνη,δίχως

τον γεννήτορά της φόβο.

Η αγάπη, λοιπόν είναι

όλη, αλήθεια, ευφροσύνη,

και χαρά και καρδιάς τέρψη

πλημμυρίζει όποιον τήν έχει,

και τόν βγάζει από τον κόσμο

όσο ακόμα είναι στο σώμα.

Αυτό ο φόβος να το κάνει

δύναμη καμμιά δεν έχει'

στα ορατά αφού υπάρχει

και στα αισθητά όλα μέσα,

πώς μπορεί τόν φοβισμένο

άραγε απ'αυτά να βγάλει

κι αισθητά να τόν συνδέσει

με τ' αόρατα τελείως;

Δεν μπορεί καθόλου,αλήθεια!

Και το άνθος κι ο καρπός του,

τα γεννήματα του φόβου,

έξω από τον κόσμο είναι

και τον νού ν' αρπάζουν ξέρουν

και μαζί του να σηκώνουν

την ψυχή έξω απ' τον κόσμο.

Πές μου, πώς έξω απ' τον κόσμο

η αγάπη αυτά τα βγάζει;

Θέλω καθαρά να ξέρω.

'Αφραστα, είπα είναι τούτα.

'Ομως ,πρόσεξε και άκου:

Πνεύμα θείο είν' η αγάπη!"

 

Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου,

Θείων ύμνων έρωτες,

ΙΖ' στιχ. 207-236

 

 

Ανυμνήσωμεν λαοί,

τήν των πάντων αιτίαν'

τού καθ'ημάς γενέσθαι τόν αίτιον'

ής τόν τύπον έχαιρον,

αξιούμενοι Προφήται,

εναργή σωτηρίαν ταύτης καρπούμενοι.

Εις το Γενέθλιον της Υπεραγίας Θεοτόκου

Από τον Κανόνα

Ποίημα Ανδρέου

'Ηχος πλ.του δ'

 

 ********

[...]

Ο σύγχρονός μας και συμπατριώτης μας Γεώργιος ο 'Εγκλειστος της Μονής του Ζαντόσκ, κόσμημα και δόξα του μοναχισμού, ένας άνθρωπος που έφτασε στη χριστιανική τελειότητα,σε εμπιστευτικές παραινέσεις του, αποκάλυψε για τον εαυτό του τα ακόλουθα:

   " Θέλω να πώ λίγα λόγια για την ουσία της αγάπης.

Είναι μιά λεπτή, πολύ λεπτή φλόγα. Είναι ασύλληπτη από κάθε νού και ελαφρότερη από κάθε νού. Οι ενέργειές της είναι γοργές,θαυμαστές και ιερές. Ξεχύνονται στήν ψυχή από το 'Αγιο και "πανταχού παρόν" Πνεύμα. Μόλις αγγίξει τήν καρδιά αυτή η φλόγα, κάθε λογισμός και κάθε αίσθημα ταραχής εξαφανίζονται, δίνοντας τη θέση τους στήν ησυχία, την ταπείνωση, τη χαρά,την απαράμιλλη γλυκύτητα.

   Γιά πολλά που με αφορούσαν, ήμουν αποκαλυπτικός

σ' εσάς. Θα γίνω τώρα πιό αποκαλυπτικός. Είχα περάσει εδώ, στή μόνωση, έξι χρόνια,νομίζω, όταν ο Κύριος ευαρεστήθηκε να φέρει στήν καρδιά μου τήν τέλεια συντριβή. Τότε πιά νόμισα ότι χανόμουνα και ότι η οργή του Θεού θα έκαιγε την ψυχή μου, γιατί αυτή, βυθισμένη στήν αθυμία και την αδιαφορία, είχε παραβεί τόν νόμο Του...

Η ψυχοσωματική μου κατάρρευση ήταν απόλυτη. Μόλις που ανάσαινα. Ωστόσο, διαρκώς επαναλάμβανα μέσα στην καρδιά: " Κύριε Ιησού Χριστέ,Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν ".

   Ξαφνικά σε μια στιγμή, η φλόγα της καθαρής αγάπης άγγιξε την καρδιά μου. Καί τότε η κατάστασή μου άλλαξε ολοκληρωτικά. Γέμισα από δύναμη, ευεξία, χαρά ανεξήγητη. Τόσο ήμουνα συνεπαρμένος, που ποθούσα να με βασάνιζαν,να με κομμάτιαζαν,να  μ' έβριζαν.Το ποθούσα για να συγκρατήσω μέσα μου τη γλυκιά φλόγα της αγάπης πρός τόν Θεό και τους ανθρώπους όλους. Τόσο δυνατή και ηδονική είναι αυτή η φλόγα, που κάθε πίκρα και κάθε προσβολή τις μεταβάλλει σε απολαύσεις.

'Οσο περισσότερα ξύλα ρίχνουμε στή φωτιά,τόσο αυτή φουντώνει.Το ίδιο συμβαίνει και με τις θλίψεις που μας προξενούν οι άνθρωποι: όσο περισσότερες είναι αυτές τόσο φουντώνει στην καρδιά η αγία αγάπη. Και τί ελευθερία, τί φώς! Λόγια δέν υπάρχουν για να τά περιγράψουν. Θα χαιρόμουν, άν κάποιος μου στερούσε τα σωματικά μάτια, για να μη βλέπω το μάταιο φώς. Θα χαιρόμουν, αν κάποιος μ' έπαιρνε σαν κακούργο και μ' έστηνε στόν τοίχο, για να μην ακούω φωνή, να μη βλέπω σκιά ανθρώπου..."

 

Οσίου Γεωργίου του Εγκλείστου,Επιστολή 37η

 

 

Τον φωτοδότην και αρχίζωον των ανθρώπων,

τεκούσα άχραντε Θεοτόκε,

ανεδείχθης θησαυρός της ζωής ημών,

και πύλη του απροσίτου φωτός.

Εις το Γενέθλιον της Υπεραγίας Θεοτόκου

Θεοτοκίον

Από τον Κανόνα

Ποίημα Ιωάννου

'Ηχος β'

 

**************

 

" Η αγάπη", λέγει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος,

"δεν γνωρίζει την ντροπή,

και γι'αυτό δεν ξέρει να φέρεται με ευπρέπεια.

 Η αγάπη έχει από τη φύση της την ιδιότητα

να μην ντρέπεται

και να ξεφεύγει από το μέτρο της.

Μακάριος είναι εκείνος που σε βρήκε,

λιμάνι κάθε χαράς!".

 

Αποσπάσματα από το βιβλίο

" Ασκητικές εμπειρίες Γ' "

Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ

 

 

Σήμερον,

ο τοις νοεροίς θρόνοις επαναπαυόμενος Θεός,

θρόνον άγιον επί γής εαυτώ προητοίμασεν'

ο στερεώσας εν σοφία τούς ουρανούς,

ουρανόν έμψυχον, εν φιλανθρωπία κατεσκεύασεν'

εξ ακάρπου γαρ ρίζης φυτόν ζωηφόρον,

εβλάστησεν ημίν την Μητέρα αυτού.

Ο των θαυμασίων Θεός,

και των ανελπίστων ελπίς,

Κύριε δόξα σοι.

Εις το Γενέθλιον της Υπεραγίας Θεοτόκου

Δοξαστικόν του Εσπερινού

Ποίημα Σεργίου

'Ηχος πλ.του β'

 

***

πηγή: Υάκινθος