Ο Παπισμός χθές και σήμερα - 3

Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

πηγή : Ι.Μ.Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Η σύντομη αναφορά στις λατινικές ετεροδιδασκαλίες οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα ότι ο Παπισμός δεν είναι μία απλή αίρεση του Χριστιανισμού -αφού ως αίρεση χαρακτηρίζεται και η παραμικρή απόκλιση από την αλήθεια της Εκκλησίας-, αλλά είναι παναίρεση και αναίρεση του ίδιου του Χριστιανισμού. Κι αυτό γιατί, καθώς εξηγεί ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς, οι διάφορες αιρέσεις παραμόρφωσαν μερικά μόνο ιδιώματα του Χριστού, ενώ ο Παπισμός απομάκρυνε ολόκληρο τον Χριστό και στη θέση του τοποθέτησε τον αλάθητο άνθρωπο¹⁰. «Στην περίπτωση των καινοτομιών της δυτικής εκκλησίας δεν έχουμε απλώς μια καινούργια "αίρεση" του Χριστιανισμού, αλλά ριζική αλλοτρίωση του ίδιου του πυρήνα της εκκλησιαστικής αλήθειας. Καμιά προγενέστερη αίρεση δεν άλλαξε τόσο ριζικά τον τρόπο του χριστιανικού βίου, δεν δημιούργησε πολιτισμό με αντεστραμμένους τους όρους του χριστιανικού ευαγγελίου»¹¹.

Η εκκλησιαστική συνείδηση για την αιρετικότητα του Παπισμού έχει καταγραφεί επανειλημμένα σε πληθώρα Συνοδικών αποφάνσεων¹². Έτσι, οι Γ' και Δ' Οικουμενικές Σύνοδοι (431, 451) καταδικάζουν ως αιρετικούς όσους διαστρέφουν την πίστη που εκτίθεται στο ιερό Σύμβολο^. η χαρακτηριζόμενη ως Η' Οικουμενική Σύνοδος (Κωνσταντινούπολη, 879-880) καταδικάζει την αίρεση του Filioque^. η χαρακτηριζόμενη ως Θ' Οικουμενική Σύνοδος (Κωνσταντινούπολη, 1351) καταδικάζει την αίρεση για την κτιστή χάρη. Στους νεότερους χρόνους, οι αντιπαπικές Σύνοδοι που συγκροτήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη (1722, 1727, 1755, 1838, 1848, 1895), έγραψαν μια ένδοξη σελίδα στην εκκλησιαστική μας ιστορία. Σ' αυτές, οι πατριάρχες της Ανατολής και οι λοιποί ορθόδοξοι αρχιερείς, με υψηλό αίσθημα ποιμαντικής ευθύνης και με κρυστάλλινη γλώσσα, στηλί­τευσαν τον Παπισμό για τις παραποιήσεις της χριστιανικής πίστεως.

Για το ίδιο θέμα υπάρχει ευρύτατη συμφωνία στα έργα των αγίων Πατέρων (consensus Patrum). Όλοι οι Πατέρες, δίχως καμιά εξαίρεση, από τον άγιο Φώτιο τον Μέγα και τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά ως τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη και τον άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως, καταδικάζουν τους Παπικούς ως αιρετικούς. Σημειώνουμε μόνο τον λόγο του αγίου Μάρκου του Ευγενικού: «Τους αποστραφήκαμε ως αιρετικούς και γι' αυτό χωριστήκαμε από αυτούς... είναι αιρετικοί, και ως αιρετικούς τους αποκόψαμε».

Είναι αυτονόητο ότι ο Παπισμός, ως παναίρεση, βρίσκεται έξω από την Εκκλησία του Χριστού, γι' αυτό και τα ονόματα των Παπικών δεν επιτρέπεται να μνημονεύονται στις θείες Λειτουργίες μας. «Όσοι ανήκουν στην Εκκλησία του Χριστού», λέει σχετικά ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, «έχουν την αληθινή πίστη^. όσοι, όμως, δεν έχουν την αληθινή πίστη, ούτε στην Εκκλησία του Χριστού ανήκουν».

Ούτε, βέβαια, αποτελεί ο Παπισμός άλλη Εκκλησία, γιατί απλούστατα η Εκκλησία του Χριστού, καθώς ομολογούμε στο ιερό Σύμβολο, είναι Μία και μοναδική, όπως ένας και μοναδικός είναι ο Χριστός^· «Εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα» (Εφ. 4: 5). Έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχουν ιερείς και δεν τελούνται έγκυρα και αγιαστικά Μυστήρια. Καθώς αναφέρει ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης, «δεν υπάρχει πουθενά σ' αυτούς (τους Παπικούς) το Άγιο Πνεύμα, γι' αυτό και τα μυστήριά τους είναι αχαρίτωτα». Με σαφήνεια αναφέρει σχετικά ο Μέγας Βασίλειος στον Α' Κανόνα του, τον επικυρωμένο από την Πενθέκτη Οικουμενική Συνοδό: «Όσοι χωρίστηκαν από την Εκκλησία, έχασαν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, την οποία είχαν. Γιατί, με τη διακοπή της αποστολικής διαδοχής (εξαιτίας του χωρισμού), σταμάτησε και η μετάδοση της χάριτος... Αυτοί λοιπόν, αφού αποσχίστηκαν, (από κληρικοί) έγιναν λαϊκοί και ούτε εξουσία είχαν να βαπτίζουν και να χειροτονούν, ούτε πάλι μπορούσαν να μεταδίδουν σε άλλους τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, την οποία οι ίδιοι είχαν στερηθεί». Γι' αυτό και σήμερα, όσοι παπικοί «ιερείς» προσέρχονται στην Ορθοδοξία και επιθυμούν να διακονήσουν στο άγιο θυσιαστήριο, χειροτονούνται.

ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Οι αλλοιώσεις του δόγματος επέφεραν αλλοιώσεις, όπως ήταν επόμενο, και στο ήθος της δυτικής Χριστιανοσύνης και οδήγησαν τον Παπισμό σε πράξεις που η ιστορία έχει χαρακτηρίσει ως εγκληματικές. Αυτές δεν αποτελούν απλώς περιστατικές παρεκτροπές ή προσωπικά λάθη κάποιων εκπροσώπων του, αλλά απορρέουν από την κρατική του δομή και την αιρετική του διδασκαλία. Όσο η Δυτική «Εκκλησία» παραμένει κράτος, και μάλιστα με κοινωνικοπολιτικές κυριαρχικές τάσεις, και όσο εμμένει στο δόγμα για την ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης, δεν θα πάψει να επαναλαμβάνει το θλιβερό της παρελθόν.

Την πρώτη μαύρη σελίδα του Παπισμού την έγραψαν οι Σταυροφορίες. Από το 1095 μέχρι το 1270, με πρόσχημα την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων και ανομολόγητο σκοπό την υποταγή της χριστιανικής Ανατολής, ο παπικός θρόνος οργάνωσε, σε συνεργασία με τους δυτικούς ηγεμόνες, οκτώ Σταυροφορίες. Σ' αυτές συμμετείχαν αγροίκοι και φανατισμένοι «στρατιώτες του Χριστού», που στο πέρασμά τους σκότωναν, βεβήλωναν, ρήμαζαν τα πάντα. Θυμίζουμε μόνο ότι το 1099, όταν οι βαρβαρικές αυτές ορδές κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ, κατέσφαξαν 70.000 Σαρακηνούς και έκαψαν τους Εβραίους μέσα στη συναγωγή τους^. επίσης, ότι το 1204 αιματοκύλισαν την Κωνσταντινούπολη και κατέστρεψαν μνημεία ανεκτίμητης πολιτιστικής αξίας, ζημιώνοντας ανεπανόρθωτα τον παγκόσμιο πολιτισμό (βλ. παρακάτω, ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ).

Τη δεύτερη μαύρη σελίδα του Παπισμού την έγραψε η Ιερά Εξέταση, που καλύπτει ένα από τα εφιαλτικότερα κεφάλαια της παγκόσμιας ιστορίας. Οδήγησε μυριάδες ανθρώπους στα βασανιστήρια και την πυρά. Βύθισε ολόκληρα κράτη στη φρίκη και τον τρόμο. Ταύτισε τον Χριστιανισμό στις συνειδήσεις των λαών με την απανθρωπιά και την ανελευθερία. Τέλος, «υπήρξε ο πρόδρομος των τρομοκρατιών της Γαλλικής (1789) και της Μπολσεβικικής (1917) Επαναστάσεως και των εγκληματιών του Φασισμού και του Ναζισμού»¹³. Ιδρύθηκε, όπως προαναφέραμε, τον 13ο αι. για να στηρίξει την παπική εξουσία στη Δύση. Θύματά της υπήρξαν διάφοροι αιρετικοί, άπιστοι, μάγοι, αλλόθρησκοι και γενικά αμφισβητίες του παπικού καθεστώτος ή υποθετικοί αντίπαλοί του. Οι ιεροεξεταστές ήταν κυρίως δομινικανοί μοναχοί και είχαν το δικαίωμα να υποβάλλουν τους υπόπτους σε σκληρά βασανιστήρια, για να τους πειθαναγκάσουν στην ομολογία της ενοχής τους. Προβλέπονταν ποινές παροιμιώδεις για την αυστηρότητά τους: Δημόσια μαστίγωση, ισόβια δεσμά, δήμευση περιουσίας, θάνατος στη φωτιά. Διαβόητες υπήρξαν οι πανηγυρικές δημόσιες τελετές καύσεως των θυμάτων, τις οποίες ονόμαζαν Έργο Πίστεως και στις οποίες συμμετείχαν και κληρικοί.

Άλλο έγκλημα του Παπισμού, και μάλιστα των τελευταίων δεκαετιών, υπήρξε η ενεργός συμμετοχή του στη γενοκτονία των Σέρβων. Πρόκειται για το Βαλκανικό Ολοκαύτωμα, το οποίο οι δυτικοί ιστοριογράφοι ακόμη μέχρι σήμερα σκόπιμα αποσιωπούν.

Το 1941 οι ναζιστικές και φασιστικές δυνάμεις της εποχής, υποστηριζόμενες από τον πάπα Πίο ΙΒ', αποκόπτουν εδάφη της Γιουγκοσλαβίας και δημιουργούν το Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας, στο οποίο εγκαθιστούν το φιλοναζιστικό καθεστώς του Άντε Πάβελιτς. Ο παπικός αρχιεπίσκοπος Ζάγκρεπ Αλόιζιγιε Στέπινατς και ο Πά­βελιτς οργανώνουν την εξολόθρευση των ορθοδόξων Σέρβων και των ολιγάριθμων Εβραίων και Τσιγγάνων της χώρας, προκειμένου η Κροατία να καταστεί ένα αμιγές παπικό κράτος. Έτσι, φανατισμένες ομάδες εθνικιστών Κροατών (Ουστάτσι), με την ενεργή συμμετοχή του παπικού κλήρου, επιδίδονται σε μαζικές σφαγές και εκτελέσεις, εγκλεισμούς σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως, εξορίες, καταστροφές ιερών ναών, βίαιους εκλατινισμούς και άλλες πολλές θηριωδίες. Μέσα σε τέσσερα χρόνια (1941-1945), από τους 2.300.000 ορθόδοξους Σέρβους θανατώθηκαν περισσότεροι από 1.500.000, ενώ 250.000 προσηλυτίστηκαν με τη βία στον Παπισμό. Οι εναπομείναντες Σέρβοι συνέχισαν να ζουν σε καθεστώς βίας και τρόμου¹⁴.

Το 1998, ο πάπας Ιωάννης Παύλος Β' επικύρωσε πανηγυρικά τα εγκλήματα αυτά, ανακηρύσσοντας τον υποκινητή τους, καρδινάλιο Α. Στέπινατς, «άγιο» της Δυτικής «Εκκλησίας»! Την ίδια μάλιστα εποχή το Βατικανό πρωτοστατούσε παρασκηνιακά στην αποσταθεροποίηση των Βαλκανίων, στον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, στα εγκλήματα της «πολιτισμένης» Δύσεως σε βάρος των ορθοδόξων Σέρβων. Θυμίζουμε μόνο το μήνυμα που απηύ­θυνε ο πάπας, το 1992, σε συγκέντρωση ξένων διπλωματών στο Βατικανό: «Αφοπλίστε τους Σέρβους ή εξοπλίστε τους Μουσουλμάνους»¹⁵!

Η Ρώμη δεν φαίνεται να έχει αλλάξει μέχρι σήμερα ούτε μεθόδους ούτε συμπεριφορά, παρ' όλες τις ειρηνόφιλες διεθνείς κινητοποιήσεις της «Αγίας Έδρας» και τα υποκριτικά «συγγνώμη» του Ρωμαίου ποντίφηκα.

Ο κατάλογος των παλαιών και σύγχρονων εγκλημάτων του Παπισμού είναι μακρύς. Είναι σκληρό να το πει κανείς, μα, αν αφαιρεθεί το θρησκευτικό προσωπείο του Βατικανού, αποκαλύπτεται μια αδίστακτη οργάνωση.. Ο αδυσώπητος λόγος του μεγάλου Φ. Ντοστογιέφσκι αποδεικνύεται ως τις μέρες μας πέρα για πέρα αληθινός: «Ο ρωμαϊκός καθολικισμός δεν είναι πια Χριστιανισμός... Ο καθολικισμός είναι μια πίστη μη χριστιανική... Η Ρώμη ανακήρυξε έναν Χριστό που υπέκυψε στον τρίτο πειρασμό του σατανά... διακήρυξε σ' όλον τον κόσμο πως ο Χριστός δεν μπορεί να βασιλέψει χωρίς την επίγεια βασιλεία... Ο πάπας άρπαξε γη, κάθησε σε γήινο θρόνο και πήρε το ξίφος στα χέρια του. Από τότε δεν έχει αλλάξει τίποτα, μονάχα που στο ξίφος πρόσθεσαν και το ψεύδος, τη ραδιουργία, την απάτη, τον φανατισμό, την πρόληψη, το έγκλημα^. παίξανε με τα πιο άγια, τα πιο δίκαια, τα πιο αγνά, τα πιο φλογερά αισθήματα του λαού^. όλα, όλα τα προδώσανε, για να κερδίσουν την ανάξια γήινη εξουσία. Δεν είναι, λοιπόν, όλα αυτά διδασκαλία του Αντιχρίστου; Πώς να μη ξεφύτρωνε από 'κεί ο αθεϊσμός;».

Ιερά Μονή Παρακλήτου-Ωρωπός Αττικής
"Ο Παπισμός χθές και σήμερα"

(συνεχίζεται) Υάκινθος