Το Φως της Ζωής
{...} Η λειτουργία του Χριστιανικού θανάτου δεν ξεκινά όταν ο άνθρωπος έχει πια φτάσει στο αναπόφευκτο τέλος και η σωρός του κείτεται στο ναό για την εξόδιο ακολουθία, ενώ εμείς οι άλλοι στεκόμαστε τριγύρω, περίλυποι μα παραιτημένοι μάρτυρες της επιβλητικής μετάστασης ενός ανθρώπου από τη γη των ζώντων. Ξεκινά κάθε Κυριακή καθώς η Εκκλησία, υψούμενη στον ουρανό, "πάσαν την βιοτικήν αποθήται μέριμνα". Ξεκινά σε κάθε γιορτή , ξεκινά ειδικώτερα με τη χαρά του Πάσχα. Ολόκληρη η ζωή της Εκκλησίας είναι υπό μίαν έννοια το μυστήριο του θανάτου μας, διότι αποτελεί τη διακήρυξη του θανάτου του Κυρίου, την ομολογία της Ανάστασής Του. Και παρ'όλα αυτά, ο Χριστιανισμός δεν είναι μια θανατοκεντρική θρησκεία' δεν είναι μια "αινιγματική λατρεία" που μου προσφέρει μέσα από χαριτωμένες τελετές, μια "αντικειμενική" θεωρία σωτηρίας από το θάνατο, απαιτώντας από μένα να την πιστέψω και ως εκ τούτου να καρπωθώ τα "οφέλη"της.
Να είμαι χριστιανός, να πιστεύω στο Χριστό, σημαίνει - και πάντοτε σήμαινε - να γνωρίζω μέσα από την πίστη, μέσα δηαλαδή από μια απόλυτη - έστω ανορθόλογη - βεβαιότητα,
ότι ο Χριστός είναι η Ζωή κάθε ζωής, η ίδια η Ζωή, και ως εκ τούτου, η δική μου ζωή. "Εν αυτώ ζωή ην και η ζωή ην το φώς των ανθρώπων"(Ιωάν.1,4). 'Ολες οι χριστιανικές διδασκαλίες - η ενσάρκωση, η απολύτρωση, ο εξιλασμός - είναι ερμηνείες, απογενόμενα δηλαδή της πίστης, όχι η "αιτία" της. Μόνο όταν πιστεύουμε στο Χριστό αποκτούν αυτές οι βεβαιότητες "εγκυρότητα" και "σταθερότητα".
'Ομως η πίστη καθεαυτή είναι η αποδοχή όχι εκείνης ή της άλλης "θεωρίας" για το Χριστό, αλλά η αποδοχή του ίδιου του Χριστού ως της Ζωής και του φωτός της ζωής. "Η ζωή εφανερώθη, και εωράκαμεν και μαρτυρούμεν και απαγγέλομεν υμίν την ζωήν την αιώνιον, ήτις ην προς τον Πατέρα και εφανερώθη ημίν". (Α'Ιωάν.1,2). Υπ'αυτήν την έννοια η χριστιανική πίστη διαφέρει ριζικά από τις "θρησκευτικές πεποιθήσεις". Το αφετηριακό της σημείο δεν είναι η "πεποίθηση", αλλά η αγάπη. Κάθε πεποίθηση είναι στην ουσία της μερική, αποσπασματική, εύθραστη. "Εκ μέρους γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν"..."είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται' είτε γλώσσαι, παύσονται' είτε γνώσις, καταργηθήσεται". Μόνο η αγάπη "ουδέποτε εκπίπτει" (Α'Κορ.13,8-9). Κι αν το να αγαπάς κάποιον σημαίνει να έχεις τη ζωή σου ακουμπισμένη πάνω του, η καλύτερα να'χει γίνει εκείνος το "περιεχόμενο" της ζωής σου, τότε το να αγαπάς το Χριστό σημαίνει να μετέχεις σ'Αυτόν και να Τον γνωρίζεις ως τη Ζωή της ζωής σου.
Μόνο αυτή η μετοχή του Χριστού ως Ζωής, η "χαρά και η ειρήνη" της κοινωνίας μαζί Του, η βεβαιότητα της παρουσίας Του, δίνει νόημα στην αγγελία του θανάτου του Χριστού και στην ομολογία της Ανάστασής Του.[...]
Από το βιβλίο "'Εσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος"
του π.Αλέξανδρου Σμέμαν
{...} Η λειτουργία του Χριστιανικού θανάτου δεν ξεκινά όταν ο άνθρωπος έχει πια φτάσει στο αναπόφευκτο τέλος και η σωρός του κείτεται στο ναό για την εξόδιο ακολουθία, ενώ εμείς οι άλλοι στεκόμαστε τριγύρω, περίλυποι μα παραιτημένοι μάρτυρες της επιβλητικής μετάστασης ενός ανθρώπου από τη γη των ζώντων. Ξεκινά κάθε Κυριακή καθώς η Εκκλησία, υψούμενη στον ουρανό, "πάσαν την βιοτικήν αποθήται μέριμνα". Ξεκινά σε κάθε γιορτή , ξεκινά ειδικώτερα με τη χαρά του Πάσχα. Ολόκληρη η ζωή της Εκκλησίας είναι υπό μίαν έννοια το μυστήριο του θανάτου μας, διότι αποτελεί τη διακήρυξη του θανάτου του Κυρίου, την ομολογία της Ανάστασής Του. Και παρ'όλα αυτά, ο Χριστιανισμός δεν είναι μια θανατοκεντρική θρησκεία' δεν είναι μια "αινιγματική λατρεία" που μου προσφέρει μέσα από χαριτωμένες τελετές, μια "αντικειμενική" θεωρία σωτηρίας από το θάνατο, απαιτώντας από μένα να την πιστέψω και ως εκ τούτου να καρπωθώ τα "οφέλη"της.
Να είμαι χριστιανός, να πιστεύω στο Χριστό, σημαίνει - και πάντοτε σήμαινε - να γνωρίζω μέσα από την πίστη, μέσα δηαλαδή από μια απόλυτη - έστω ανορθόλογη - βεβαιότητα,
ότι ο Χριστός είναι η Ζωή κάθε ζωής, η ίδια η Ζωή, και ως εκ τούτου, η δική μου ζωή. "Εν αυτώ ζωή ην και η ζωή ην το φώς των ανθρώπων"(Ιωάν.1,4). 'Ολες οι χριστιανικές διδασκαλίες - η ενσάρκωση, η απολύτρωση, ο εξιλασμός - είναι ερμηνείες, απογενόμενα δηλαδή της πίστης, όχι η "αιτία" της. Μόνο όταν πιστεύουμε στο Χριστό αποκτούν αυτές οι βεβαιότητες "εγκυρότητα" και "σταθερότητα".
'Ομως η πίστη καθεαυτή είναι η αποδοχή όχι εκείνης ή της άλλης "θεωρίας" για το Χριστό, αλλά η αποδοχή του ίδιου του Χριστού ως της Ζωής και του φωτός της ζωής. "Η ζωή εφανερώθη, και εωράκαμεν και μαρτυρούμεν και απαγγέλομεν υμίν την ζωήν την αιώνιον, ήτις ην προς τον Πατέρα και εφανερώθη ημίν". (Α'Ιωάν.1,2). Υπ'αυτήν την έννοια η χριστιανική πίστη διαφέρει ριζικά από τις "θρησκευτικές πεποιθήσεις". Το αφετηριακό της σημείο δεν είναι η "πεποίθηση", αλλά η αγάπη. Κάθε πεποίθηση είναι στην ουσία της μερική, αποσπασματική, εύθραστη. "Εκ μέρους γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν"..."είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται' είτε γλώσσαι, παύσονται' είτε γνώσις, καταργηθήσεται". Μόνο η αγάπη "ουδέποτε εκπίπτει" (Α'Κορ.13,8-9). Κι αν το να αγαπάς κάποιον σημαίνει να έχεις τη ζωή σου ακουμπισμένη πάνω του, η καλύτερα να'χει γίνει εκείνος το "περιεχόμενο" της ζωής σου, τότε το να αγαπάς το Χριστό σημαίνει να μετέχεις σ'Αυτόν και να Τον γνωρίζεις ως τη Ζωή της ζωής σου.
Μόνο αυτή η μετοχή του Χριστού ως Ζωής, η "χαρά και η ειρήνη" της κοινωνίας μαζί Του, η βεβαιότητα της παρουσίας Του, δίνει νόημα στην αγγελία του θανάτου του Χριστού και στην ομολογία της Ανάστασής Του.[...]
Από το βιβλίο "'Εσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος"
του π.Αλέξανδρου Σμέμαν
Καλή Ανάσταση!
Μ.Σάββατον 2012
Υάκινθος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου