Ο Ρ Ι Α

Το  δέρμα

Το πρώτο  όριο  πάνω στον  άνθρωπο, είναι  το  ίδιο  του  το  δέρμα. Δεν  είναι  τυχαία η  παρομοίωση  που  χρησιμοποιούμε, λέγοντας  για  κάποιον  που  έχει  αδιαπέραστα  συναισθηματικά  όρια, ότι  είναι "παχύδερμο", ή η έκφραση  της  συμμετοχής  σε  κάποιο  αίσθημα, "το  αισθάνθηκα  στο ίδιο μου το πετσί".
Το  δέρμα  καλύπτει  το  σώμα  μας  και  με  το σώμα μας  πρωτομαθαίνουμε  ότι  είμαστε  κάτι  διαφορετικό  από  τους  άλλους. Από  μωρά  αρχίζουμε  να καταλαβαίνουμε  σιγά  σιγά  ότι  είμαστε  κάτι  άλλο  από  την  μητέρα  και  τον  πατέρα  που  μας  χαϊδολογάνε.
Ακόμη  και  αυτό  το  σύνορο  του  δέρματος  έχει σκοπό  να  κρατήσει  το  καλό μέσα  και  το  κακό  απ'έξω. Προστατεύει  τους  μύες ,τα κόκκαλα, το  αίμα, και  τα  συγκρατεί  όλα  μαζί. Εμποδίζει   τα  βακτηρίδια  να  εισχωρήσουν  και  μας  προστατεύει  από  μολύνσεις. Από  τα  ανοίγματα  που  έχει,  επιτρέπει  στο  καλό όπως  είναι  η τροφή, να  μπεί  μέσα  και  αποβάλει  το  κακό με τις  εκκρίσεις..
Στα  θύματα  σωματικής  και  σεξουαλικής  κακοποίησης,
έχει  προκληθεί  μια  πολύ  ασαφής  εικόνα  όσον  αφορά  στα  όρια  πάνω  σ'αυτό  ακριβώς  το  σημείο. Από  πολύ νωρίς  τους υποβλήθηκε  η  ιδέα ότι  η  ιδιοκτησία  τους δεν  ξεκινά  από το δέρμα τους. Το  γεγονός  ότι  μπόρεσαν  άλλοι  να  εισχωρήσουν  μέσα  στην  ιδιοκτησία  τους  και να κάνουν μ'αυτήν ό,τι ήθελαν, έχει  σαν  αποτέλεσμα  μια  μεγάλη   δυσκολία  στην  υπόλοιπη ζωή  τους  ως  πρός  την  συνειδητοποίηση  των  ορίων  τους.[...]

Από  το  βιβλίο  " 'Ορια  Ζωής  "
των ψυχολόγων  Dr.Henry Cloud και  Dr.John Townsend

****

Ο Ρ Ι Α

Το δέρμα και τα σύνορά μας

Τα πρώτα στοιχεία που το βρέφος προσπαθεί να βρεί είναι τα όριά του, τα σύνορά του δηλαδή, πού αρχίζει το ίδιο και πού τελειώνει' ποιός δηλαδή είναι ο κόσμος ο μικρός και ποιός ο μέγας.
Αυτό το κάνει ενδοβάλλοντας, παίρνοντας μέσα του υπηρεσίες, λειτουργίες της μητέρας. Χωρίς το βρέφος να το καταλαβαίνει, η μητέρα το βοηθάει να καταλάβει πού αρχίζει και πού τελειώνει' και όριο για να δημιουργήσει το παιδί την πρώτη έκφανση προσωπικότητας είναι το δέρμα, που είναι πολύ σημαντικό, γιατι το μαθαίνει ότι περικλείεται σε κάποια όρια.
Αυτό το κάνει η μητέρα: αυτή ορίζει τα όρια. Πώς;
με τα χάδια. Το πρώτο καθήκον της μητέρας τον πρώτο χρόνο είναι να χαϊδεύει το παιδί συχνά σε όλο του το σώμα. Δεν είναι μόνο για την ευχαρίστηση του βρέφους, αλλά και για να αρχίσει η πρώτη αίσθηση, ότι " κάπου αρχίζω, κάπου τελειώνω ", και να δημιουργηθεί μια σχετική ασφάλεια στο παιδί. Ελλείψει αυτού, συνεχίζεται η σύγχυση. Την μη απαρτίωση των ορίων του εαυτού μας την βλέπουμε στις σοβαρές ψυχικές αρρώστιες, σχιζοφρένεια, αυτισμό κλπ. Ο άνθρωπος εκεί δεν έχει ολοκληρωμένη αίσθηση του εαυτού του, τι είναι.'Αρα, πρώτο καθήκον της μητέρας είναι να παίρνει αγκαλιά το παιδί και να το χαϊδεύει - όχι βέβαια όλη την ώρα....Αυτό δεν γίνεται πάντα. Παλιά φάσκιωναν τα παιδιά, δίνοντάς τους έτσι μια κάποια ασφάλεια, αλλά τελικά το φάσκιωμα ήταν αρκετά κακό' δημιουργούσε στους ανθρώπους στοιχεία είτε επαναστατικά είτε υποτακτικά..[...] Με την αίσθηση των ορίων, το παιδί αρχίζει να καταλαβαίνει τον εαυτό του και τον κόσμο. Μέχρι τότε είχε εγκατεσπαρμένες νησίδες συνειδητότητας: τα χέρια του, εδώ πονάει, εκεί έχει αέρια, εκεί φοβάται' δεν είχε όμως απαρτιωμένη εικόνα του τί είναι. Αυτό το βλέπουμε και σε ασθενείς με την ίδια διάσπαση προσωπικότητας, αυτό που λέμε και σχιζοφρένεια. Σχιζοφρένεια είναι ότι η φρένη στο μυαλό μας έχει σχιστεί σε κομμάτια και δεν μπορούμε να έχουμε ολοκληρωμένη αίσθηση εαυτού. Είναι λίγο περίεργο, αλλά συχνά καταλήγουμε και έτσι. Σε μεγάλη ηλικία το 80% των ανθρώπων παθαίνουν Αλτσχάϊμερ. Ολοι έχουμε μια φθορά, χάνουμε την αίσθηση των ορίων του εαυτού μας και γίνεται τότε ένα κομμάτι συγκεχυμένο, δεν αναγνωρίζουμε ούτε τον εαυτό μας, ούτε το παιδί μας.
'Αρα αρχίζουμε και τελειώνουμε περίπου με τον ίδιο τρόπο.[...]

Από το βιβλίο
"Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια"
του ψυχιάτρου Ματθαίου Γιωσαφάτ

Υάκινθος