πηγή: εν αιθρία
Άγ.Νικόλαος Κασάτκιν-Ο φωτιστής των Ιαπώνων
(+3 Φεβρουαρίου 1912)
Στην Ιαπωνία, λίγο μετά την άφιξη των Πορτογάλων Ιησουιτών στο νότιο άκρο τον 17ο αιώνα μ.Χ., οι Ολλανδοί έμποροι είχαν πείσει την κυβέρνηση πως πρέπει η χώρα να προφυλαχθεί από την ολέθρια επιρροή των ξένων. Το αποτέλεσμα ήταν να κλείσουν τα λιμάνια για όλους εκτός από τους εμπόρους αυτούς. Για διακόσια χρόνια κράτησε η πολιτική του απομονωτισμού, που άρχισε σιγά - σιγά να υποχωρεί.
Έτσι δόθηκε στον Άγιο Νικόλαο η ευκαιρία να κηρύξει το Ευαγγέλιο στην Άπω Ανατολή.Στο Χακοντάτε, λιμάνι της βόρειας Ιαπωνίας, εγκαταστάθηκε Ρωσική Πρεσβεία και το προσωπικό της χρειαζόταν εφημέριο. Ο Ιωάννης, που πριν τελειώσει την ακαδημία είχε καρεί μοναχός, είχε μετονομασθεί σε Νικόλαο και είχε χειροτονηθεί Πρεσβύτερος το 1860 μ.Χ. από τον Μητροπολίτη Νόβγκοροντ και Αγίας Πετρουπόλεως Γρηγόριο, ήταν εκείνος που με χαρά δέχθηκε να εργαστεί ιεραποστολικά στην Ιαπωνία. Και έτσι το 1861 μ.Χ., σε ηλικία 26 ετών, ο νεαρός ιερομόναχος ξεκίνησε χωρίς συνοδεία και ταξίδεψε στην Σιβηρία. Έτσι έφθασε στο Χακοντάτε ως εφημέριος του διπλωματικού σώματος. Από εκεί έστειλε γράμμα στον Μητροπολίτη της Αγίας Πετρουπόλεως περιγράφοντας τον πολιτισμό, την ευγένεια και τον λεπτό χαρακτήρα των Ιαπώνων.
Τους θαύμαζε γι' αυτά και όμως συγχρόνως τους λυπόταν, επειδή τους έλειπε το κυριότερο: η Ορθόδοξη πίστη.Στο Χακοντάτε δεν τον είχαν υποδεχθεί θερμά ούτε οι Ρώσοι ούτε οι Ιάπωνες. Ειδικά οι τελευταίοι, εξ' αιτίας του χρόνιου απομονωτισμού τους, δεν είχαν την διάθεση να ακούσουν το κήρυγμα του Ευαγγελίου. Αυτό αποθάρρυνε κάπως το Νικόλαο.
Στις 9 Σεπτεμβρίου του 1861 μ.Χ., όμως, δέχθηκε της επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου Ιννοκεντίου, ιεραποστόλου της Αμερικής. Εκείνος τον επετίμησε για τον φθίνοντα ενθουσιασμό του και τον συμβούλεψε να μάθει την ιαπωνική γλώσσα. Έτσι και έγινε. Ο Άγιος Νικόλαος έμαθε την γλώσσα και άρχισε να κηρύττει.
Κάποια βραδιά, λοιπόν, καθώς μελετούσε στο κελί του, βλέπει ένα σαμουράι να ορμά στο δωμάτιό του με το σπαθί στο χέρι. Θα τον έσφαζε, του είπε, εάν δεν σταματούσε να «διαφθείρει» με τα κηρύγματά του τους ντόπιους. Ταπεινά ο Άγιος Νικόλαος δέχθηκε να πεθάνει, αν όμως πρώτα ο επίδοξος δολοφόνος του θα μάθαινε τι μελετούσε την ώρα εκείνη. Ο σαμουράι άφησε το σπαθί του, για να ακούσει τι είχε να του πει ο Άγιος. Και έτσι αυτός άρχισε να του εξηγεί την δημιουργία του σύμπαντος από τον Θεό, το σχέδιο της Θείας Οικονομίας και πως ο Χριστός ήλθε στον κόσμο για να σώσει τον άνθρωπο. Το αποτέλεσμα ήταν, ο παραλίγο δήμιός του να κατηχηθεί και να βαπτισθεί. Λίγα χρόνια αργότερα ο σαμουράι Τακούμα Σαβάμπε έγινε ο πατήρ Παύλος, ο πρώτος Ορθόδοξος Ιάπωνας ιερέας.
Ακολούθησαν χρόνια ιεραποστολικής δράσεως, μεταφράσεως λειτουργικών βιβλίων και της Αγίας Γραφής και έντονης κατηχητικής διακονίας.Το έτος 1880 μ.Χ., μετά από πολλά χρόνια ιεραποστολικής δράσεως, εξελέγη και χειροτονήθηκε Επίσκοπος της Ορθόδοξης Ιαπωνικής Εκκλησίας της Ρωσικής Διασποράς. Το ιεραποστολικό του έργο ήταν πολύ μεγάλο. Κατήχησε και βάπτισε χιλιάδες ανθρώπους. Φρόντισε για την ανέγερση ναών, την πνευματική καλλιέργεια και την λειτουργική αγωγή του εφημεριακού κλήρου. Ο ίδιος έλεγε χαρακτηριστικά: «Ο Ορθόδοξος ιεραπόστολος οφείλει να έχει ανοιχτές τις πόρτες του σπιτιού του, γι' αυτούς που επιθυμούν μια προσωπική επικοινωνία και να μεταβαίνει πρόθυμα όπου υπάρχει δυνατότητα μεταδόσεως του Ευαγγελίου».
Ο Άγιος Νικόλαος κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1912 στις 3 Φεβρουαρίου/πηγή
Πηγή:www.proskynitis.blogspot.com και http://o-nekros.blogspot.com/
Ὁ Ὅσιος Δημήτριος ἐκ Ρωσίας
Ὁ Ὅσιος Δημήτριος τοῦ Πριλοὺκ γεννήθηκε στὴν περιοχὴ Περεγιασλὰβ Ζαλέσκ τῆς Ρωσίας κατὰ τὸν 14ο αἰῶνα μ.Χ. ἀπὸ οἰκογένεια πλούσια καὶ εὐσεβῆ. Ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία ἐκάρη μοναχὸς καὶ ἵδρυσε μονὴ ἀφιερωμένη στὸν Ἅγιο Νικόλαο.
Τὸ ἔτος 1354 ὁ Ἅγιος Δημήτριος συναντήθηκε μὰ τὸν Ἅγιο Σέργιο τοῦ Ραντονέζ, ὁ ὁποῖος εἶχε ἔλθει στὸ Περεγιασλὰβ γιὰ νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸν Μητροπολίτη Ἀθανάσιο. Ἀπὸ τότε οἱ δυὸ Ἅγιοι συνδέθηκαν διὰ φιλίας.
Ἡ φήμη τοῦ Ἁγίου ἐξαπλώθηκε τόσο πολύ, ὥστε ὁ μέγας πρίγκιπας Δημήτριος Ἰωάννοβιτς τοῦ ζήτησε νὰ γίνει Πνευματικὸς Πατέρας τῶν τέκνων του.
Ὅμως ὁ Ἅγιος ἐπιθυμοῦσε τὴ μοναχικὴ ἡσυχία. Ὑπὸ τὴν ἐπίδραση τοῦ Ἁγίου Σεργίου ἀποσύρεται σὲ ἀπομακρυσμένο τόπο καὶ ἐγκαθίσταται βόρεια μὲ τὸν μαθητή του Παχώμιο.
Στὰ δάση τῆς περιοχῆς Βολογκντᾶ, κοντὰ στὸν ποταμὸ Βελίκα, ἔκτισε τὸ ναὸ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καὶ ἑτοιμαζόταν νὰ θέσει τὰ θεμέλια γιὰ τὴν ἀνέγερση μονῆς. Ὅμως οἱ ντόπιοι, μὲ τὸν φόβο ὅτι τὰ χωράφια τῆς περιοχῆς θὰ γίνονταν μοναστηριακὴ περιουσία, ἀντέδρασαν καὶ ζήτησαν ἀπὸ τοὺς δυὸ μοναχοὺς νὰ ἀποχωρήσουν. Ἐκεῖνοι, χωρὶς νὰ θέλουν νὰ ἐπιβαρύνουν κανένα μὲ τὴν παρουσία τους, μὲ πικρία ἀπεχώρησαν.
Ὁ Ὅσιος Δημήτριος τότε συνέστησε τὴν πρώτη κοινοβιακὴ μονὴ στὸ ρωσικὸ βορρᾶ. Τὸ ἔτος 1372, μὲ τὴν πολύτιμη βοήθεια τῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς, ἀποπερατώθηκε ὁ ξύλινος καθεδρικὸς ναὸς τοῦ Σωτῆρος καὶ τὸ πρόσωπο τοῦ Ὁσίου ἄρχισε νὰ προσελκύει μαθητὲς καὶ μοναχοὺς ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῆς γενέτειράς του.
Στὴ νέα μοναστικὴ κοινότητα ὁ Ὅσιος συνδύαζε τὴν προσευχὴ μὲ τὴν αὐστηρὴ ἄσκηση καὶ νηστεία, ἀλλὰ καὶ τὴν φιλανθρωπία. Φρόντιζε γιὰ τὸ συσσίτιο τῶν πεινώντων, φιλοξενοῦσε ἀστέγους, βοηθοῦσε τοὺς πτωχούς, παρηγοροῦσε τοὺς θλιμμένους καὶ συμβούλευε πνευματικὰ ὅσους προσέτρεχαν καὶ ζητοῦσαν τὸν Κύριο. Τὶς δωρεὲς τῶν πιστῶν πρὸς τὴ μονή, τὶς δεχόταν μὲ διάκριση καὶ προσοχὴ καὶ τὰ διαχειριζόταν μὲ τέτοιο τρόπο ποὺ δὲν προκαλοῦσε, ἀφοῦ πρόσεχε ἰδιαίτερα νὰ μὴν καλλιεργεῖται στὴν καρδιὰ τῶν μοναχῶν κοσμικὸ φρόνημα.
Ὁ Ἅγιος Θεὸς τὸν προίκισε μὲ τὸ χάρισμα τῆς διακρίσεως. Ἀφοῦ ἔζησε τὸ ὑπόλοιπο τοῦ βίου του θεοφιλῶς καὶ θεαρέστως, ὁ Ὅσιος Δημήτριος κοιμήθηκε σὲ βαθὺ γῆρας τὸ ἔτος 1392.
*****
πηγή: Θησαυρός γνώσεων και ελευθερίας blog
Ο ιερομάρτυρας άγιος Ερμογένης, επίσκοπος Τομπόλσκ
Φεβρουαρίου 13, 2012
Ο ιερομάρτυρας επίσκοπος Τομπόλσκ Ερμογένης γεννήθηκε στις 25 Απριλίου 1858 στην πόλη Χερσώνα, από ιερατική οικογένεια. Σπούδασε μαθηματικά, νομικά και ιστορία-φιλολογία στο πανεπιστήμιο Νοβοροσίσκ. Στη συνέχεια αποφοίτησε από τη Θεολογική Ακαδημία της Αγίας Πετρούπολης, το 1889. Χειροτονήθηκε το 1892. Το 1900 προχειρίσθηκε σε αρχιμανδρίτη. Καταδίκασε με παρρησία τον Ρασπούτιν και τα καμώματά του στην τσαρική αυλή. Γι’ αυτή του την τολμηρή πράξη εξορίστηκε το 1912 σ’ ένα μακρινό μοναστήρι της Λευκορωσίας, στην περιοχή Ζερόβιτσι. Εκεί παρέμεινε μέχρι τον Φεβρουάριο του 1917. Συχνά έλεγε: «Μας περιμένουν αλλαγές. Η επανάσταση θα είναι η τιμωρία του λαού για την πονηρία, την ψυχρότητα και την προδοσία του στην πίστη». Στις 8 Μαρτίου 1917, ο αρχιμανδρίτης Ερμογένης εξελέγη επίσκοπος Τομπόλσκ. Η έδρα αυτή έγινε και ο Γολγοθάς του. Το 1918, ο Πατριάρχης Τύχων είχε δώσει ευλογία να κάνουν λιτανείες σε όλες τις πόλεις, για να ενισχυθεί ο λαός, βλέποντας τη μητέρα Εκκλησία ν’ αντιστέκεται στις δυνάμεις του σκότους. Ο επίσκοπος Ερμογένης είπε στον κλήρο και το λαό της επαρχίας του: «Πατέρες και αδελφοί, πρέπει με θάρρος να ομολογήσουμε δημόσια ότι παραμένουμε αμετακίνητοι στην πίστη των προγόνων μας».
Στις 13 Απριλίου οι μπολσεβίκοι έκαναν έφοδο στο σπίτι του. Ο επίσκοπος απουσίαζε. Από τη μανία τους κατέστρεψαν ένα εκκλησάκι που είχε. Μετά τον εσπερινό πήγε στο σπίτι του, με συνοδεία πολλών πιστών, γι’ αυτό και οι αρχές δεν μπόρεσαν να τον συλλάβουν. Στις 2 όμως μετά τα μεσάνυχτα του πήγαν έγγραφο-κλήση για ανάκριση. Ο επίσκοπος αμέσως συλλογίστηκε το ποίμνιό του, τί θ’ απογίνει αποίμαντο αυτές τις δύσκολες στιγμές. Για τον εαυτό του δεν έκανε την παραμικρή σκέψη. Το πρωί –παρ’ όλη την αυστηρή απαγόρευση – ο επίσκοπος έκανε τη λιτανεία στους δρόμους. Ακολούθησαν έφιπποι στρατιώτες του «κόκκινου στρατού». Οι αρχές είχαν εξοργιστεί. Μόλις ολοκληρώθηκε η λιτανεία, δεν επέτρεψαν στους πιστούς, αυτή τη φορά να συνοδεύσουν τον αρχιερέα στο σπίτι του. Ο κόσμος δεν υπάκουσε και οι στρατιώτες άρχισαν να πυροβολούν στα τυφλά. Ο επικεφαλής τους διέταξε τον επίσκοπο να πάρει γρήγορα τα προσωπικά του είδη, για να τον οδηγήσουν στη φυλακή. Εκείνος, μόλις μπήκε στο σπίτι του, εξομολογήθηκε σ’ έναν ιερομόναχο που βρισκόταν εκεί. Στη συνέχεια τον οδήγησαν στο επιτελείο του «κόκκινου στρατού» της περιοχής. Στις καρδιές των πιστών επικρατούσε μεγάλη ανησυχία. Οι αρχές, φοβούμενες τη λαϊκή αντίδραση, τοποθέτησαν πάνοπλους φρουρούς στους γύρω δρόμους. Με συνοδεία στρατιωτικού αποσπάσματος, πήγαν τον επίσκοπο Ερμογένη στην πόλη Αικατερίνμπουργκ. Εκεί τον φυλάκισαν. Τον Μάιο πήγε κληρικολαϊκή αντιπροσωπεία, ζητώντας την απελευθέρωσή του. Οι μπολσεβίκοι τους είπαν να συγκεντρώσουν εκατό χιλιάδες ρούβλια (τεράστιο για την εποχή εκείνη ποσό) για να τον απελευθερώσουν. Οι πιστοί με χίλιες δυό στερήσεις κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν το ποσό. Όταν τους το παρέδωσαν, όχι μόνο δεν ελευθερώθηκε ο επίσκοπος, αλλά συνελήφθησαν κι αυτοί που συγκέντρωσαν τα χρήματα!
Την επομένη, τον επίσκοπο μαζί με τους συγκρατούμενους του τους έστειλαν στην πόλη Τιουμέν. Εκεί, στις 14 Ιουνίου 1918, εκτέλεσαν όλους τους κρατουμένους, εκτός από τον Ερμογένη κι έναν Ιερέα, ονόματι Πέτρο Καρέλιν. Η επαύριο ήταν η τελευταία μέρα της ζωής του αρχιερέα. Τότε ο «κόκκινος στρατός» ετοιμαζόταν για τις μάχες κατά των στρατευμάτων της «λευκής» φρουράς, της προσωρινής κυβέρνησης της Σιβηρίας. Οι στρατιώτες κατασκεύαζαν φράγματα για τα ποταμόπλοια. Διέταξαν το δεσπότη και τον π. Πέτρο να τους βοηθήσουν. Καθώς δούλευαν, ο επίσκοπος προσευχόταν κι έψελνε πασχαλινούς ύμνους. Κάποια στιγμή που τους οδηγούσαν από το ένα πλοίο στο άλλο, ο Ερμογένης είπε χαμηλόφωνα σ’ ένα ναύτη: «Πείτε στους χριστιανούς να προσεύχονται για μένα, διότι σύντομα θα με καλέσει ο Κύριος!» Στις 23.30 το ίδιο βράδυ, στο πλοίο Οκά που έπλεε στον ποταμό Τούρα -προς την πλευρά του Τομπόλσκ- οδήγησαν στο κατάστρωμα τον π. Πέτρο κι έδεσαν στα πόδια του δύο πέτρες από γρανίτη. Αμέσως μετά τον έριξαν στο ποτάμι. Σε μία ώρα, όταν το καράβι έφθασε κοντά στο χωριό Καραμπάνεϊ, οι στρατιώτες είδαν ότι πλησίαζε ένα πλοίο που λεγόταν Μαρία, πάνω στο οποίο βρίσκονταν άνδρες της «λευκής» φρουράς. Το Οκά άρχισε να υποχωρεί. Καθώς έστριβε, οι στρατιώτες οδήγησαν στο κατάστρωμα τον επίσκοπο Ερμογένη και τον χτύπησαν αλύπητα στο πρόσωπο. Έσκισαν το ράσο και το εσώρασό του και τα πέταξαν στο νερό. Μισόγυμνος ο επίσκοπος προσευχόταν και τους ευλογούσε! Στη συνέχεια. έδεσαν στο λαιμό του ένα χοντρό σχοινί και στην άλλη άκρη του έδεσαν μια βαριά πέτρα, εξήντα δύο κιλών. Ο ιερομάρτυρας συνέχισε να προσεύχεται και να τους ευλογεί! Ήταν 16 Ιουνίου 1918, όταν ο επίσκοπος Ερμογένης πορεύθηκε από την κοίτη του πόταμου Τούρα προς την αιωνιότητα. Όταν έδιωξαν τον «κόκκινο στρατό» από την περιοχή, βρήκαν το σκήνωμα του ιερομάρτυρα, το ανέσυραν στην επιφάνεια και το μετέφεραν μ’ ευλάβεια στο Τομπόλσκ. Το σκάφος που μετέφερε το ιερό σκήνος το υποδέχθηκαν στο λιμάνι χιλιάδες λαού, κρατώντας εικονίσματα που έφεραν από τα σπίτια τους, όπου τα είχαν κρυμμένα. Η κηδεία έγινε στις 28 Ιουλίου. Πολλοί Θυμήθηκαν τα λόγια του: «Εγώ παρακαλώ αυτούς που τώρα εξουσιάζουν τη χώρα, να μην πειράζουν την Εκκλησία, τη λατρευτική ζωή. Ό,τι κι αν λένε εις βάρος μου, δεν πειράζει. Τους συγχωρώ από την καρδιά μου!».
(Αρχ. Νεκτάριου Αντωνόπουλου, «Ρώσοι Νεομάρτυρες και Ομολογητές», εκδ. Ακρίτας, σ. 111-114)
Υάκινθος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου