Τραγωδία

[..] Αποδεδειγμένα  σε  κάθε  περίοδο  της  εξέλιξής  του  ο  δυτικοευρωπαϊκός  πολιτισμός  προσπάθησε  να  απελευθερώσει  τον  εαυτό  του  από  τους  'Ελληνες.
Η  προσπάθεια  αυτή  είναι  διαποτισμένη  με  βαθύτατη  δυσαρέσκεια, διότι  οτιδήποτε  κι  αν  δημιουργούσαν, φαινομενικά  πρωτότυπο  και  άξιο θαυμασμού, έχανε  χρώμα  και  ζωή  στη  σύγκρισή  του  με  το  ελληνικό  μοντέλο, συρρικνωνόταν, κατέληγε  να  μοιάζει  με  φθηνό  αντίγραφο, με  καρικατούρα.


'Ετσι  ξανά και  ξανά  μια  οργή  ποτισμένη  με  μίσος  ξεσπάει  εναντίον  των  Ελλήνων, εναντίον  αυτού  του  μικρού  και  αλαζονικού  έθνους, που  είχε  το  νεύρο  να  ονομάσει  βαρβαρικά  ότι  δεν  είχε  δημιουργηθεί  στο  έδαφός  του. Κανένας  από  τους  επανεμφανιζόμενους  εχθρούς  τους  δεν  είχε  την  τύχη  να  ανακαλύψει  το  κώνειο, με  το  οποίο  θα  μπορούσαμε  μια  για πάντα  να  απαλλαγούμε  από  αυτούς. 'Ολα  τα  δηλητήρια  του  φθόνου, της  ύβρεως, του  μίσους  έχουν  αποδειχθεί  ανεπαρκή  να  διαταράξουν  την  υπέροχη  ομορφιά  τους.


'Ετσι  οι  άνθρωποι  συνεχίζουν  να  νοιώθουν  ντροπή  και  φόβο  απέναντι  στούς  'Ελληνες. Βέβαια, που και  που, κάποιος  εμφανίζεται  που  αναγνωρίζει  ακέραιη  την  αλήθεια, την  αλήθεια  που  διδάσκει  ότι  οι  'Ελληνες  είναι  οι  ηνίοχοι  κάθε  επερχόμενου  πολιτισμού  και  σχεδόν  πάντα  τόσο  τα  άρματα  όσο  και  τα  άλογα  των  επερχόμενων  πολιτισμών  είναι  πολύ  χαμηλής  ποιότητας  σε  σχέση  με  τους  ηνίοχους, οι  οποίοι  τελικά  αθλούνται  οδηγώντας  το  άρμα  στην  άβυσσο, την  οποία  αυτοί  ξεπερνούν  με  αχίλλειο  πήδημα.[...]


Το παραπάνω  απόσπασμα  από  το  βιβλίο
" 'Η  Γέννηση  της  Τραγωδίας "
του  Φρειδερίκου Νίτσε, 
προσφέρεται  ευγενικά απο  τον    πρωτοπρεσβυτέρο π.Κ.Φ. 
ως  "ανθοδέσμη" στην  φράου Μέρκελ.