Ομιλία Β'
[...] Πραγματικά ο Τελώνης, ενώ είναι τελώνης, και μπορούμε να ειπούμε, ενώ ζει στον πυθμένα της αμαρτίας, ελαφρώνεται απλώς, αφού εκοινώνησε πρός τους εναρέτως ζώντας με μόνο τον λόγο, κι αυτόν σύντομο, ανυψώνεται και υπερβαίνει κάθε κακία και, δικαιωμένος από τον αδέκαστο κριτή τον ίδιο, συγκαταταλέγεται στο χορό των δικαίων. Εάν δε και ο Φαρισαίος για λόγο καταδικάζεται, παθαίνει τούτο διότι είναι φαρισαίος και νομίζει ότι είναι κάποιος αφ'εαυτού, και όχι διότι είναι πραγματικά δίκαιος' καταδιακάζεται διότι εκφέρει αυθάδη λόγια, ανάμεσα στα οποία εκείνα που παροργίζουν τον Θεό δεν είναι λιγώτερα από αυτά τα λόγια.
Γιατί δε η μεν ταπείνωσις ανεβάζει στο ύψος της δικαιοσύνης, η δε υπεροψία κατεβάζει πρός τον βυθό της αμαρτίας; Διότι αυτός που νομίζει ότι είναι κάποιος σπουδαίος, και μάλιστα ενώπιον του Θεού, δικαίως εγκαταλείπεται απο τον Θεό, αφού έχει τη γνώμη ότι δεν χρειάζεται την βοήθεία Του' αυτός δε που θεωρεί τον εαυτό του μηδαμινό και γι'αυτό αποβλέπει στην άνωθεν ευσπλαγχνία, δικαίως επιτυγχάνει την απο τον Θεό συμπάθεια και βοήθεια και χάρι' διότι λέγει,
" ο Κύριος αντιτάσσεται στους υπερηφάνους, ενώ στους ταπεινούς δίδει χάριν".
[...] Η στάσις του Φαρισαίου δεν δηλώνει την δουλική παράστασι, αλλά την αδιάντροπη υπεροψία, που είναι αντίθετη πρός εκείνον που από ταπείνωση δεν έχει το θάρρος ούτε τους οφθαλμούς να υψώση πρός τον ουρανό. Ευλόγως δε προσευχόταν καθ'εαυτόν ο Φαρισαίος' διότι δεν ανέβηκε πρός τον Θεό, αν και δεν αγνοούσε τον καθήμενο επάνω στα Χερουβίμ και επιβλέποντα τα τελευταία σημεία των αβύσσων. Η προσευχή του ήταν ως εξής. Αφού είπε, "σ'ευχαριστώ", δεν προσέθεσε, διότι από ευσπλαγχνία, σαν σε ασθενή ν' αντιπαραταχθή, μου έδωσες δωρεάν την απαλλαγή από τις παγίδες του πονηρού.
Διότι, αδελφοί, είναι ανδρείο κατά την ψυχή, το να κατορθώση κανείς αφού επιάσθηκε στις παγίδες του εχθρού και έπεσε στους βρόχους της αμαρτίας να διαφύγη με την μετάνοια. Γι'αυτό οι υποθέσεις μας διευθύνονται από ανωτέρα πρόνοια και πολλές φορές, ενώ καταβάλαμε μικρή η καθόλου προσπάθεια, εμείναμε με τη βοήθεια του Θεού ανώτεροι πολλών και μεγάλων παθημάτων, ανακουφισθέντες από συμπάθεια λόγω της ασθενείας μας. Και πρέπει ν'αναγνωρίζουμε την δωρεά και να ταπεινωνώμαστε ενώπιον αυτού που την έκαμε, αλλά να μη κομπάζωμε.[...]
Αγίου Γρηγορίου Παλαμά 'Εργα
Πατερικές Εκδόσεις "Γρηγόριος ο Παλαμάς"
πηγή: Υάκινθος
Υάκινθος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου